Στα χνάρια των πουλιών (#Wattys2016)

Κεφάλαιο 4ο ~ Στο βλέμμα του ταξιδευτή

Ελπίδα… Για χρόνια είχε να ηχήσει αυτή η λέξη στ’ αυτιά μου. Φαντάζει έννοια μακρινή και απρόσιτη. Ξυπνάει παιδικές αναμνήσεις. Και μου θυμίζει έναν αρχαίο μύθο που είχα ανακαλύψει πριν πολλά χρόνια ανάμεσα στις σκονισμένες σελίδες ενός βιβλίου. Θαρρώ πως τον έλεγαν «μύθο της Πανδώρας». Η Πανδώρα ήταν μια πριγκίπισσα της Αρχαίας Ελλάδας, προικισμένη με απίστευτη ομορφιά, τόση που οι θεοί της χάρισαν ένα σφραγισμένο κουτί από την ζήλεια τους. Την είχαν προειδοποιήσει, όμως, να μην το ανοίξει ποτέ. Εκείνη, ωστόσο, νικημένη από την περιέργεια να ανακαλύψει το περιεχόμενο του κουτιού, έχασε τον αυτοέλεγχό της και άνοιξε το καπάκι, ελευθερώνοντας στον κόσμο τα μεγαλύτερα δεινά: λιμούς, αρρώστιες και τρέλα. Με τη βοήθεια ενός θεού η Πανδώρα έκλεισε το κουτί και πρόλαβε να κρατήσει το μοναδικό αντίδοτο που έκανε πλέον την ανθρώπινη δυστυχία υποφερτή: την ελπίδα.

Dum spiro spero. Όσο αναπνέω, ελπίζω. Μια φράση, χίλια πρόσωπα και ερμηνείες. Γιατί; Για ποιο λόγο ο Ζάντερ μοιράζεται μαζί μου λέξεις που κρύβουν τόσους κινδύνους; Ποια είναι η αλήθεια πίσω από τα αποκωδικοποιημένα μηνύματά του;

Θυμάμαι τα μάτια του, δυο σμαράγδια με καστανοκόκκινη λάμψη. Θυμάμαι τη στιγμή που τα δάχτυλά του άγγιξαν τα δικά μου. Όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, αισθάνθηκα ένα κύμα ηλεκτρισμού να παραλύει όλο μου το σώμα. Και το βλέμμα του… σα να παραμόνευε για χαραμάδες στην ψυχή μου. Τα δευτερόλεπτα που τα μάτια του έσμιξαν με τα δικά του, ένιωσα όλο μου το συναισθηματικό κόσμο να ξεγυμνώνεται αβίαστα μπροστά του. Σα να εντόπισε αμέσως ένα θραύσμα της προστατευτικής μου πανοπλίας και να περπάτησε βαθύτερα στην ψυχική μου άβυσσο. Συνήθως μπορώ να ψυχολογήσω σε ελάχιστο χρόνο κάποιον. Εκείνον όμως όχι. Οι ρόλοι του παιχνιδιού έχουν αντιστραφεί. Γιατί για πρώτη φορά αισθάνθηκα ευάλωτη, τρωτή μπροστά στη ματιά του. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα αληθινή.

Cogito ergo sum. Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Dum spiro spero. Όσο αναπνέω, ελπίζω. Προσπαθώ να εντοπίσω κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο αυτών φράσεων. Καταρχάς είναι και οι δύο γραμμένες στα λατινικά, την αρχαία γλώσσα της Ιταλίας. Αυτός είναι ο πρώτος συνδετικός κρίκος. Έπειτα… έπειτα μοιράζονται παρόμοιες σημασίες. Είναι λέξεις που… που επιτάσσουν τη μάχη. Είναι λέξεις επανάστασης και ξεσηκωμού. Από τη μία η κριτική σκέψη που εναντιώνεται στην προπαγάνδα και από την άλλη η ελπίδα, το όπλο απέναντι στο σκοτάδι της απόγνωσης, η φλόγα, το κίνητρο της νίκης.