႐ွင္သန္ရာ ေမ်ွာ္လင့္ရင္ခြင္ဆီEp-2
Zawgyi
သူ႔ကိုကိုယ္ဝန္႐ွိေတာ့ ပါး မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုတရားဝင္ ယူပစ္ခဲ့၏။စီးပြားေရးက က်လာ၏။ ေနာက္မိန္းမနဲ႔ သံုးျဖဳန္းပစ္ခဲ့သည္။
မိန္းမကလည္ေတာ့ ပါးစည္းစိမ္ေတြ အျပဳတ္ခ်ဴယူပစ္ခဲ့တာေပါ့...အဲဒါဘာဆန္းလဲ မိန္းမေတြအေပၚအေလးအနက္မထားတတ္တဲ့ ပါးကို ေယာက်ာ္းေတြအေပၚအေလးအနက္မထားတတ္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ေတြ႔ေစရမွာပဲ.....
တိုက္ဆိုင္မႈက...ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ဝန္႐ွိစဥ္က်မွ ပါးအေပၚဒုကၡေပးမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ရေတာ့သည္။ စီးပြားလည္းက်...အိမ္ႀကီးလည္းမီးေလာင္...ျပႆနာေတြ အားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚပံုက်လာသည္။ေနာက္မိန္းမက ပါးကိုစြန္႔ခြာသြားေတာ့ ပါးစိတ္ညစ္ၿပီး အရက္ေတြေသာက္လာေတာ့၏။
အခု...အရက္သမားႀကီးျဖစ္ေနသည္။
မား အလုပ္ျပန္လုပ္၍ စီးပြားေရးအဆင္ေျပလာခဲ့၏။စိန္ပြဲစားအလုပ္ကို မားတို႔ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္လုပ္ခဲ့သည္။
မား ဆက္လုပ္ခဲ့၏။
ေအာင္ျမင္သည္။
ျခံႏွင့္တိုက္ေလးတစ္လံုး ဝယ္လာႏိုင္တဲ့အဆင့္ေရာက္လာခဲ့၏။
မားတို႔အေၾကာက္ဆံုးက စီးပြားက်သြားမွာပင္ျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္လည္း...ကြန္ေတာ့္ကို သူတို႔သားအျဖစ္လက္မခံဘဲ ျဖစ္၏။အဆိုးဆံုးက...အိမ္ေတာ္စိုးႀကီး ေဒၚေက်ာက္လံုပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သားအျဖစ္ လက္မခံလိုခဲ့ေပ။
အရင္ကတည္းက ႐ွိေနတဲ့ ပန္းနာရင္က်ပ္ေရာဂါျပန္ထတာ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္တဲ့...ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ နာက်င္မႈေဝဒနာေတြက အျမဲတမ္း ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ေတာ့သည္။
ဘယ္သူႏွင့္မွ ပတ္သက္ဆက္ဆံျခင္း မျပဳေတာ့ေပ...အထီးက်န္စြာေနခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ခန္းေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နားခိုရာကမၻာေလးပင္ ျဖစ္သည္။ပါးတို႔မားတို႔ကိုလည္း ေ႐ွာင္ကြင္းၿပီးေနခဲ့မိသည္။မိသားစုတစ္ခုလံုးႏွင့္ ေတြ႔ရမွာပင္ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနမိ၏။
အစားအေသာက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲ လာပို႔ၾကသည္။
႐ႈပ္ပြေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ခန္းကိုလည္း ႐ွင္းေပးမည့္သူ တစ္ေယာက္မွမ႐ွိ...ေနၾကေပါ့...ကြၽန္ေတာ္လည္းမလုပ္...သူတို႔လာလုပ္ေပးတဲ့အခ်ိန္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနမိသည္။
ယြီက်ဲက်ေတာ့ အျဖစ္သည္းေနလိုက္ၾကတာ အျမင္ကပ္စရာ...အလုပ္သမားေတြကအစ ယြီက်ဲမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္အညိဳးမခံၾက...တယုတယ ေဆာင္ရြက္ေပးတတ္ၾကျမဲပင္.....
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ.....
ဘယ္သူမွလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းမ႐ွိ.....
ဘာျဖစ္လို႔ မခ်စ္ရတာလဲ.....
❤💚❤💚❤💚
"ဝမ္..."
သူမေခၚေတာ့ ဝမ္က ႏႈတ္ခမ္းမဖြင့္ဘဲ မ်က္ခံုးပင့္ထူး၏။
"ဖန္း ဘာေျပာမွာလဲဆိုတာ ဝမ္ သိတယ္မို႔လား"
"ဘယ္သိမလဲ ေျပာမွသိမွာေပါ့"
"Sundayမွာ ဝမ္နဲ႔ဖန္းေတြ႔တုန္းက ေျပာတဲ့စကားပဲ"
ဝမ္က ပီေကဝါးရင္း မ်က္ခံုးကိုလက္မႏွင့္ျခစ္သည္။ၿပီးေတာ့ လက္ကို ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲ ျပန္ထည့္၍ ကမ္းစပ္ဘက္ကို လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဖန္းေမ ခဏရပ္က်န္ခဲ့ၿပီးမွ မေက်မနပ္ေလးေလ်ွာက္လိုက္သြားမိသည္။
"ဝမ္..."
"ဟင္"
"ဖန္းနဲ႔ဝမ္ လက္ထပ္မွျဖစ္မယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဝမ္!...ဝမ္ေမးပံုက ရိေနသလိုပဲေနာ္ ဖန္း မခံႏိုင္ဘူး"
ဝမ္က မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္တြန္႔၍ စိုက္ၾကည့္ရင္...
"လက္ထပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာက မင္း ကိုယ့္ကိုေျပာတာမွမဟုတ္ဘဲ ဒါေဆြးေႏြးတာနဲ႔မတူဘူး မျဖစ္မေန ကိုယ္လုပ္ရမွာလို႔ မင္းခ်မွတ္ေနတာ"
"ဟုတ္တယ္ေလ ဝမ္ကမွဂ႐ုမစိုက္ဘဲ လက္မထပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကား ဖန္းဆီေရာက္လာတယ္ အဲဒီစကား ဝမ္ေျပာလိုက္တာဟုတ္မဟုတ္ ဖန္းမသိခ်င္ေတာ့ဘူး ဖန္းေျပာခ်င္တာက ဖန္းနဲ႔ဝမ္လက္ထပ္ၾကဖို႔ပဲ"
"မင္းက မသိခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ ဖန္း...မင္းနဲ႔ကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
"ဘာ!!!..."
ဝမ္က ဘယ္တုန္းကတည္းက စုေဆာင္းထားမွန္းမသိသည့္ ပီေကအိတ္ခြံေတြကိုေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ႏႈိက္ယူ၍ ဖိႀကိတ္လံုးေခ်ပစ္သည္။ ထို႔ေနာက္...စကၠဴလံုးကေလးကိုေျခဦးထိပ္နားသို႔ပစ္ခ်၏။ ျမက္ခင္းေပၚသို႔ မက်မီ ေျချဖင့္လႊဲကန္ပစ္လိုက္ေတာ့ စကၠဴလံုးကေလးက ကန္ေရျပင္ထဲသို႔ ေျမာက္တက္ၿပီး ျပဳတ္က်သြားေလသည္။
ေရျပင္သည္ အနည္းငယ္ဂယက္ထသြားက ျပန္လည္တည္ၿငိမ္သက္သြား၏။ ဖန္းသည္ စကၠဴလံုးကေလး လူးလူးလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္သည္။
"႐ွင္...ဖန္းကို ဘယ္လိုမိန္းကေလးမ်ိဳး မွတ္ေနသလဲဟင္...႐ွင္...ေျပာစမ္း"
သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကို ဆတ္ခနဲ လာရပ္၍ ဖန္း လက္သီးႏွစ္ဖက္ဆုပ္ႏွင့္ ေမးမိ၏။ ဝမ္က ပန္းေသြးေျပေျပေလး ခ်ယ္ထားေပမယ့္ နီရဲေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးမွ ေဒါသတို႔ကို ေအးစက္စက္ၾကည့္၍.....
"ဝမ္ရီေပၚကိုလဲ...မင္းသိဖို႔ေကာင္းတယ္"
ဖန္းက တစ္စံုတစ္ခုကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ၾကာ႐ွည္စြာ ရပ္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ကန္းစပ္သို႔တေရြ႔ေရြ႔သြားသည္။ၿပီးေတာ့...ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္၏။
ဝမ္က သူမ လႈပ္႐ွားသြားသည့္အတိုင္း စူးစိုက္လိုက္ၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳး၍.....
"ဝမ္...႐ွင္ ဖန္းကို ခ်စ္ခဲ့တယ္မို႔လား ခ်စ္တယ္လို႔လဲေျပာတာပဲ အခု ႐ွင္ ဖန္းကိုခ်စ္သလား မခ်စ္ဘူးလား အဲဒါပဲေျဖ"
"မခ်စ္ဘူး"
ဖန္းေမ မ်က္ႏွာေမွာင္က်သြားသည္။ တက္ေခါက္သံသည္ မက်ယ္ေပမယ့္ နာၾကည္းေအးစက္ျခင္းမ်ားႏွင့္.....
"သိတယ္ ႐ွင္က ဝမ္ရီေပၚပဲ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြတားတဲ့ၾကားက ကဲ့ရဲ႕ေဝဖန္ခံၿပီး ဖန္းက႐ွင့္စကားကိုပဲ ယံုခဲ့တာ ခ်စ္ခဲ့တာ ဒီတိုင္းေတာ့ မက်န္ခဲ့ႏိုင္ဘူး ဝမ္"
ေျပာၿပီး ဖန္းေမက ေရျပင္ဆီျပန္လွည့္၍ေရစပ္ႏွင့္ နီးသထက္နီးေအာင္ တိုးသြားသည္။ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းလ်က္ႏွင့္ဆက္ေျပာ၏။
"အသက္နဲ႔အ႐ွက္ပဲ ေရြးဖို႔႐ွိေတာ့တယ္ ဖန္းေသသြားလဲ ႐ွင္ငုတ္တုတ္ႀကီး ဖန္းရဲ႕ကားေဘးမွာ က်န္ခဲ့မွာ ကားထဲမွာေသတမ္းစာလဲ႐ွိတယ္ ႐ွင္ေထာင္က်မွာပဲ ဒီေတာ့ ဖန္းကလဲဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ ႐ွင့္လိုလူဆီက အခ်စ္ကိုမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဒါေပမယ့္ ဖန္း မက်န္ခဲ့ႏိုင္တဲ့အတြက္ ႐ွင္ ဖန္းကိုလက္ထပ္ရမယ္ လက္ထပ္ၾကၿပီးမွ ႐ွင့္ကို ေမးစရာ႐ွိတာေတြ လွလွပပႀကီးဆက္ေမးမယ္"
ထိုစကားအေရာက္မွာ ဝမ္ ပခံုးတြန္႔၍ မ်က္ခံုးေတြပင့္လိုက္တာကို ဖန္းေမ မျမင္ပါ။
"႐ွင္...ေျဖပါ"
"ေနဦး...မင္းေျဖခိုင္းတာေတြ ဘယ္ႏွခုလာဦးမွာလဲ ကိုယ္ ဒီလိုစစ္ေဆးခံဖို႔လာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ သိေစခ်င္လို႔"
"ဒါ ႐ွင္နဲ႔ဖန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲျဖစ္မွာပါ ႐ွင္ေျပာလိုက္ ဖန္းကိုလက္ထပ္မွာလား မထပ္ဘူးလား Noဆိုရင္ေတာ့ ဖန္းေရထဲကိုခုန္ခ်လိုက္မယ္"
"ခုန္ခ်လိုက္ေတာ့"
ဖန္းေမကိုယ္ေလး ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ထို႔ေနာက္ ကန္ေရထဲသို႔ ေျပးဆင္းသြားသည္။ ဒီနားမွာ ေရက ကမ္းပါးေစာက္လို႔ျဖစ္ေနသလားမသိ။ ဖန္းေမကိုယ္ေလး စြပ္ခနဲ ျမဳပ္ဆင္းသြား၏။ ေရထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္ေန၏။
ရီေပၚက သစ္ပင္ကိုေက်ာမွီခ်လိုက္ၿပီး ေရျပင္ကို စိမ္ေျပနေျပၾကည့္ေန၏။ ထိုစဥ္...အရိပ္သံုးခု ဦးဆံုးေျပးခ်လာသည္။ ေနာက္ထပ္လူေတြ ပါလာ၏။ ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ေရာက္လာသည့္ က်ိဳးခ်န္က.....
"ရီေပၚ...မင္း အမႈပတ္မယ္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ခုန္ခ်ဦး"
ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္လွည့္ေျပာၿပီး ေရထဲ စြပ္ခန္ ခုန္ခ်သြား၏။
"ရီေပၚ လာကြ"
ေဟာက္ရႊမ္းက ေဒါသျဖစ္သလို ထပ္ေအာ္ကာေနာက္ကလိုက္ဆင္းသည္။ၿပီးေတာ့ ယြီပင္း.....။
"မင္းက ဘာလဲကြ မင္းခ်စ္သူမို႔လား"
ယြီပင္းက ဖန္းေမကိုထမ္းေျပးၿပီး ျပန္ခ်သည္။ သတိရေအာင္ ျပဳစုေန၏။ ရီေပၚေ႐ွ႕ကိုမလာဘဲ လူစိမ္းအခ်ိဳ႕က မေက်နပ္သံႏွင့္ ေမးသည္။
"မင္းနဲ႔စကားေျပာေနရာကေန ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ"
"ဟုတ္တယ္ ငါတို႔ျမင္တာပဲ"
"ေရထဲဆင္းသြားတာကို သူၾကည့္ေနတာ"
ရီေပၚက ပီေကဝါးရင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းဒိုင္ခံေျပာ၍ စြပ္စြဲဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကေသာ စံုတြဲႏွစ္ေယာက္ကို ခ်ဥ္တူးတူးၾကည့္၏။
"ေသခ်င္လို႔ဆင္းပါရေစဆိုတာ တားလို႔ရမလား"
ေအးစက္စက္သူေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေ႐ွ႕ကိုထပ္တိုးလာကာ.....
"အဲဒါကိုက မင္းတစ္ခုခုေျပာလို႔ေပါ့ သူေသရင္ မင္းမွာတာဝန္႐ွိတယ္"
"အခု မင္းေဘးက မင္းရဲ႕ရည္းစားကို ေရထဲဆင္းေသဖို႔ခိုင္းၾကည့္ပါလား ဟုတ္ကဲ့ဆိုၿပီး နာခံသြားမတဲ့လား"
"ဒါ...ဒါမဆိုင္ဘူး ေသခိုင္းလို႔မရေပမယ့္ မင္းနဲ႔သူ....."
"ကိုယ္က ေသခိုင္းစရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး သူ႔ကို ေမးၾကည့္လိုက္"
ဖန္းေမ သတိရလာသည္။ ေရေတြဝင္ေနဆဲ မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္တို႔ေၾကာင့္ နီရဲညိဳတက္လာ၏။ တို႔ေနာက္ လူပံုအလယ္မွာ ဟီးခနဲငိုခ်လိုက္ကာ လူးလဲထရပ္သည္။ဖန္းေမက ငိုယိုၿပီး ကားထဲေျပးဝင္၏။တအင့္အင့္႐ႈိက္ငိုလ်က္ႏွင့္ ကားကို ဘက္ခ္ဆုတ္သည္။ကားေလးက လာတုန္းကအတိုင္း လူးလူးလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ရီေပၚက ပီေကဝါးရင္း ထရပ္လိုက္သည္။ ေရေတြစိုရႊဲေနၾကေသာ သံုးေယာက္သားမွာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္။ အရပ္႐ွည္၍ပိန္ေသာ က်ိဳးခ်န္ခမ်ာ ေဘာင္းဘီတိုကေလးႏွင့္ စိုရႊဲကပ္ေနေတာ့ သူမ်ားထက္အျဖစ္ပိုဆိုး၏။ ထိုထဲမွာ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ပဲ ႐ွိေနသည့္ရီေပၚက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္.....
"ေက်းဇူးေတာ့မတင္ဘူး ဒါေပမယ့္ သနားလို႔ မုန္႔ေကြၽးမယ္ လိုက္ခဲ့ၾက"
"ေခြးစုတ္!...ေခြးဝဲစား!"
ႏႈတ္ခမ္းေတြ လႈပ္သြားၾကတာ ဆဲၿပီမွန္းသိလိုက္သည္။ အသံထြက္ရယ္ရင္း ကားဆီ သူျပန္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ခုေလာက္ဆို တစ္ေနရာရာမွာ ကားထိုးရပ္ၿပီး ဖန္းေမ ငိုေနေလာက္ၿပီ။ အခ်စ္ဆိုတာ မိတၱဴဆြဲသလို ခ်ံဳ႕လို႔ခ်ဲ့လို႔မရဘူး။
မင္းက ေလာဘႀကီးလိုက္တာ ဖန္းရယ္.....
Ep-3
Coming Soon...❤💚
မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္လည္း ဆက္တင္ခ်င္တယ္😢
ကိုယ့္Ficတိုင္းက ခါးတာႀကီးပဲ sweetတာတစ္ခါမွမေရးဖူးဘူး🙃
ေဝဖန္ေပးၾကပါဦး ေကာင္း🆚မေကာင္း.....
ရှင်သန်ရာ မျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီEp-2
Unicode
သူ့ကိုကိုယ်ဝန်ရှိတော့ ပါး မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတရားဝင် ယူပစ်ခဲ့၏။စီးပွားရေးက က်လာ၏။ နောက်မိန်းမနဲ့ သုံးဖြုန်းပစ်ခဲ့သည်။
မိန်းမကလည်တော့ ပါးစည်းစိမ်တွေ အပြုတ်ချူယူပစ်ခဲ့တာပေါ့...အဲဒါဘာဆန်းလဲ မိန်းမတွေအပေါ်အလေးအနက်မထားတတ်တဲ့ ပါးကို ယောကျာ်းတွေအပေါ်အလေးအနက်မထားတတ်တဲ့ မိန်းမနဲ့တွေ့စေရမှာပဲ.....
တိုက်ဆိုင်မှုက...ကျွန်တော့်ကို ကိုယ်ဝန်ရှိစဉ်ကျမှ ပါးအပေါ်ဒုက္ခပေးမယ့် မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် ဆုံတွေ့ခဲ့ရတော့သည်။ စီးပွားလည်းကျ...အိမ်ကြီးလည်းမီးလောင်...ပြဿနာတွေ အားလုံးက ကျွန်တော့်အပေါ်ပုံကျလာသည်။နောက်မိန်းမက ပါးကိုစွန့်ခွာသွားတော့ ပါးစိတ်ညစ်ပြီး အရက်တွေသောက်လာတော့၏။
အခု...အရက်သမားကြီးဖြစ်နေသည်။
မား အလုပ်ပြန်လုပ်၍ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလာခဲ့၏။စိန်ပွဲစားအလုပ်ကို မားတို့ မျိုးရိုးစဉ်ဆက်လုပ်ခဲ့သည်။
မား ဆက်လုပ်ခဲ့၏။
အောင်မြင်သည်။
ခြံနှင့်တိုက်လေးတစ်လုံး ဝယ်လာနိုင်တဲ့အဆင့်ရောက်လာခဲ့၏။
မားတို့အကြောက်ဆုံးက စီးပွားကျသွားမှာပင်ဖြစ်သည်။ဒါကြောင့်လည်း...ကွန်တော့်ကို သူတို့သားအဖြစ်လက်မခံဘဲ ဖြစ်၏။အဆိုးဆုံးက...အိမ်တော်စိုးကြီး ဒေါ်ကျောက်လုံပင် ကျွန်တော့်ကို သားအဖြစ် လက်မခံလိုခဲ့ပေ။
အရင်ကတည်းက ရှိနေတဲ့ ပန်းနာရင်ကျပ်ရောဂါပြန်ထတာ ကျွန်တော့်ကြောင့်တဲ့...ကျွန်တော့်နှလုံးသားတွေထဲမှာ နာကျင်မှုဝေဒနာတွေက အမြဲတမ်း ကိန်းအောင်းနေခဲ့တော့သည်။
ဘယ်သူနှင့်မှ ပတ်သက်ဆက်ဆံခြင်း မပြုတော့ပေ...အထီးကျန်စွာနေခဲ့သည်။ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းလေးသည် ကျွန်တော့်ရဲ့ နားခိုရာကမ်ဘာလေးပင် ဖြစ်သည်။ပါးတို့မားတို့ကိုလည်း ရှောင်ကွင်းပြီးနေခဲ့မိသည်။မိသားစုတစ်ခုလုံးနှင့် တွေ့ရမှာပင် ကျွန်တော်ကြောက်နေမိ၏။
အစားအသောက်တွေကို ကျွန်တော့်အခန်းထဲ လာပို့ကြသည်။
ရှုပ်ပွနေတဲ့ ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းကိုလည်း ရှင်းပေးမည့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိ...နေကြပေါ့...ကျွန်တော်လည်းမလုပ်...သူတို့လာလုပ်ပေးတဲ့အချိန်ပဲ ကျွန်တော်စောင့်နေမိသည်။
ယွီကျဲကျတော့ အဖြစ်သည်းနေလိုက်ကြတာ အမြင်ကပ်စရာ...အလုပ်သမားတွေကအစ ယွီကျဲမျက်နှာတစ်ချက်အညိုးမခံကြ...တယုတယ ဆောင်ရွက်ပေးတတ်ကြမြဲပင်.....
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ.....
ဘယ်သူမှလည်း ကျွန်တော့်ကို ချစ်ခင်မြတ်နိုးခြင်းမရှိ.....
ဘာဖြစ်လို့ မချစ်ရတာလဲ.....
"ဝမ်..."
သူမခေါ်တော့ ဝမ္က နှုတ်ခမ်းမဖွင့်ဘဲ မျက်ခုံးပင့်ထူး၏။
"ဖန်း ဘာပြောမှာလဲဆိုတာ ဝမ် သိတယ်မို့လား"
"ဘယ္သိမလဲ ပြောမှသိမှာပေါ့"
"Sundayမွာ ဝမ်နဲ့ဖန်းတွေ့တုန်းက ပြောတဲ့စကားပဲ"
ဝမ္က ပီကေဝါးရင်း မျက်ခုံးကိုလက်မနှင့်ခြစ်သည်။ပြီးတော့ လက္ကို ဘောင်းဘီအိပ်ထဲ ပြန်ထည့်၍ ကမ်းစပ်ဘက်ကို လှည့်ထွက်သွားသည်။ ဖန်းမေ ခဏရပ်ကျန်ခဲ့ပြီးမှ မကျေမနပ်လေးလျှောက်လိုက်သွားမိသည်။
"ဝမ်..."
"ဟင်"
"ဖန်းနဲ့ဝမ် လက်ထပ်မှဖြစ်မယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဝမ်!...ဝမ်မေးပုံက ရိနေသလိုပဲနော် ဖန်း မခံနိုင်ဘူး"
ဝမ္က မျက်ခုံးနှစ်ဖက်တွန့်၍ စိုက်ကြည့်ရင်...
"လက်ထပ်မှဖြစ်မယ်ဆိုတာက မင်း ကိုယ့်ကိုပြောတာမှမဟုတ်ဘဲ ဒါဆွေးနွေးတာနဲ့မတူဘူး မျဖစ္မေန ကိုယ်လုပ်ရမှာလို့ မင်းချမှတ်နေတာ"
"ဟုတ်တယ်လေ ဝမ်ကမှဂရုမစိုက်ဘဲ လက်မထပ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့စကား ဖန်းဆီရောက်လာတယ် အဲဒီစကား ဝမ်ပြောလိုက်တာဟုတ်မဟုတ် ဖန်းမသိချင်တော့ဘူး ဖန်းပြောချင်တာက ဖန်းနဲ့ဝမ်လက်ထပ်ကြဖို့ပဲ"
"မင်းက မသိချင်ပေမယ့် ကိုယ္ကေတာ့ ပြောရမှာပဲ ဖန်း...မင်းနဲ့ကိုယ်မဖြစ်နိုင်ဘူး"
"ဘာ!!!..."
ဝမ္က ဘယ်တုန်းကတည်းက စုဆောင်းထားမှန်းမသိသည့် ပီကေအိတ်ခွံတွေကိုဘောင်းဘီအိတ်ထဲက နှိုက်ယူ၍ ဖိကြိတ်လုံးချေပစ်သည်။ ထို့နောက်...စက္ကူလုံးကလေးကိုခြေဦးထိပ်နားသို့ပစ်ချ၏။ မြက်ခင်းပေါ်သို့ မက်မီ ခြေဖြင့်လွှဲကန်ပစ်လိုက်တော့ စက္ကူလုံးကလေးက ကန်ရေပြင်ထဲသို့ မြောက်တက်ပြီး ပြုတ်ကျသွားလေသည်။
ရေပြင်သည် အနည်းငယ်ဂယက်ထသွားက ပြန်လည်တည်ငြိမ်သက်သွား၏။ ဖန်းသည် စက္ကူလုံးကလေး လူးလူးလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်သည်။
"ရှင်...ဖန်းကို ဘယ်လိုမိန်းကလေးမျိုး မှတ်နေသလဲဟင်...ရှင်...ပြောစမ်း"
သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ကို ဆတ္ခနဲ လာရပ်၍ ဖန်း လက်သီးနှစ်ဖက်ဆုပ်နှင့် မေးမိ၏။ ဝမ္က ပန်းသွေးပြေပြေလေး ချယ်ထားပေမယ့် နီရဲနေသည့် မျက်နှာလေးမှ ဒေါသတို့ကို အေးစက်စက်ကြည့်၍.....
"ဝမ်ရီပေါ်ကိုလဲ...မင်းသိဖို့ကောင်းတယ်"
ဖန်းက တစ်စုံတစ်ခုကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည့် အကြည့်များနှင့်ကြာရှည်စွာ ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ ကန်းစပ်သို့တရွေ့ရွေ့သွားသည်။ပြီးတော့...ဆတ်ခနဲလှည့်ကြည့်၏။
ဝမ္က သူမ လှုပ်ရှားသွားသည့်အတိုင်း စူးစိုက်လိုက်ကြည့်နေတာမြင်တော့ ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံး၍.....
"ဝမ်...ရှင် ဖန်းကို ချစ်ခဲ့တယ်မို့လား ချစ်တယ်လို့လဲပြောတာပဲ အခု ရှင် ဖန်းကိုချစ်သလား မခ်စ္ဘူးလား အဲဒါပဲဖြေ"
"မခ်စ္ဘူး"
ဖန်းမေ မျက်နှာမှောင်ကျသွားသည်။ တက်ခေါက်သံသည် မကျယ်ပေမယ့် နာကြည်းအေးစက်ခြင်းများနှင့်.....
"သိတယ် ရှင်က ဝမ်ရီပေါ်ပဲ ဒါပေမယ့် သူများတွေတားတဲ့ကြားက ကဲ့ရဲ့ဝေဖန်ခံပြီး ဖန်းကရှင့်စကားကိုပဲ ယုံခဲ့တာ ချစ်ခဲ့တာ ဒီတိုင်းတော့ မကျန်ခဲ့နိုင်ဘူး ဝမ်"
ပြောပြီး ဖန်းမေက ရေပြင်ဆီပြန်လှည့်၍ရေစပ်နှင့် နီးသထက်နီးအောင် တိုးသွားသည်။ သူ့ကို ကျောခိုင်းလျက်နှင့်ဆက်ပြော၏။
"အသက်နဲ့အရှက်ပဲ ရွေးဖို့ရှိတော့တယ် ဖန်းသေသွားလဲ ရှင်ငုတ်တုတ်ကြီး ဖန်းရဲ့ကားဘေးမှာ ကျန်ခဲ့မှာ ကားထဲမှာသေတမ်းစာလဲရှိတယ် ရှင်ထောင်ကျမှာပဲ ဒီတော့ ဖန်းကလဲဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ ရှင့်လိုလူဆီက အချစ်ကိုမလိုချင်တော့ဘူး ဒါပေမယ့် ဖန်း မကျန်ခဲ့နိုင်တဲ့အတွက် ရှင် ဖန်းကိုလက်ထပ်ရမယ် လက်ထပ်ကြပြီးမှ ရှင့်ကို မေးစရာရှိတာတွေ လှလှပပကြီးဆက်မေးမယ်"
ထိုစကားအရောက်မှာ ဝမ် ပခုံးတွန့်၍ မျက်ခုံးတွေပင့်လိုက်တာကို ဖန်းမေ မမြင်ပါ။
"ရှင်...ဖြေပါ"
"နေဦး...မင်းဖြေခိုင်းတာတွေ ဘယ်နှခုလာဦးမှာလဲ ကိုယ် ဒီလိုစစ်ဆေးခံဖို့လာတာမဟုတ်ဘူးနော် သိစေချင်လို့"
"ဒါ ရှင်နဲ့ဖန်းရဲ့ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲဖြစ်မှာပါ ရှင်ပြောလိုက် ဖန်းကိုလက်ထပ်မှာလား မထပ္ဘူးလား Noဆိုရင်တော့ ဖန်းရေထဲကိုခုန်ချလိုက်မယ်"
"ခုန်ချလိုက်တော့"
ဖန်းမေကိုယ်လေး တောင့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ထို့နောက် ကန်ရေထဲသို့ ပြေးဆင်းသွားသည်။ ဒီနားမွာ ရေက ကမ်းပါးစောက်လို့ဖြစ်နေသလားမသိ။ ဖန်းမေကိုယ်လေး စြပ္ခနဲ မြုပ်ဆင်းသွား၏။ ရေထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေ ဖြစ်နေ၏။
ရီပေါ်က သစ်ပင်ကိုကျောမှီချလိုက်ပြီး ရေပြင်ကို စိမ်ပြေနပြေကြည့်နေ၏။ ထိုစဉ်...အရိပ်သုံးခု ဦးဆုံးပြေးချလာသည်။ နောက်ထပ်လူတွေ ပါလာ၏။ ရှေ့ဆုံးမှ ရောက်လာသည့် ကျိုးချန်က.....
"ရီပေါ်...မင်း အမှုပတ်မယ် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ခုန်ချဦး"
ခပ်ကြိတ်ကြိတ်လှည့်ပြောပြီး ရေထဲ စွပ်ခန် ခုန္ခ်သြား၏။
"ရီပေါ် လာကြ"
ဟောက်ရွှမ်းက ဒေါသဖြစ်သလို ထပ်အော်ကာနောက်ကလိုက်ဆင်းသည်။ပြီးတော့ ယွီပင်း.....။
"မင်းက ဘာလဲကြ မင်းချစ်သူမို့လား"
ယွီပင်းက ဖန်းမေကိုထမ်းပြေးပြီး ပြန်ချသည်။ သတိရအောင် ပြုစုနေ၏။ ရီပေါ်ရှေ့ကိုမလာဘဲ လူစိမ်းအချို့က မကျေနပ်သံနှင့် မေးသည်။
"မင်းနဲ့စကားပြောနေရာကနေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ"
"ဟုတ်တယ် ငါတို့မြင်တာပဲ"
"ရေထဲဆင်းသွားတာကို သူကြည့်နေတာ"
ရီပေါ်က ပီကေဝါးရင်း နှစ်ယောက်တည်းဒိုင်ခံပြော၍ စွပ်စွဲဖို့ကြိုးစားနေကြသော စုံတွဲနှစ်ယောက်ကို ချဉ်တူးတူးကြည့်၏။
"သေချင်လို့ဆင်းပါရစေဆိုတာ တားလို့ရမလား"
အေးစက်စက်သူမေးတော့ နှစ်ယောက်လုံး ရှေ့ကိုထပ်တိုးလာကာ.....
"အဲဒါကိုက မင်းတစ်ခုခုပြောလို့ပေါ့ သူသေရင် မင်းမှာတာဝန်ရှိတယ်"
"အခု မင်းဘေးက မင်းရဲ့ရည်းစားကို ရေထဲဆင်းသေဖို့ခိုင်းကြည့်ပါလား ဟုတ်ကဲ့ဆိုပြီး နာခံသြားမတဲ့လား"
"ဒါ...ဒါမဆိုင်ဘူး သေခိုင်းလို့မရပေမယ့် မင်းနဲ့သူ....."
"ကိုယ္က သေခိုင်းစရာအကြောင်းမရှိပါဘူး သူ့ကို မေးကြည့်လိုက်"
ဖန်းမေ သတိရလာသည်။ ရေတွေဝင်နေဆဲ မျက်ဝန်းမှမျက်ရည်တို့ကြောင့် နီရဲညိုတက်လာ၏။ တို့နောက် လူပုံအလယ်မှာ ဟီးခနဲငိုခ်လိုက္ကာ လူးလဲထရပ်သည်။ဖန်းမေက ငိုယိုပြီး ကားထဲပြေးဝင်၏။တအင့်အင့်ရှိုက်ငိုလျက်နှင့် ကားကို ဘက်ခ်ဆုတ်သည်။ကားလေးက လာတုန်းကအတိုင်း လူးလူးလိမ့်လိမ့်နှင့် ထွက်ခွာသွားလေသည်။
ရီပေါ်က ပီကေဝါးရင်း ထရပ်လိုက်သည်။ ရေတွေစိုရွှဲနေကြသော သုံးယောက်သားမှာ ပုံပျက်ပန်းပျက်။ အရပ်ရှည်၍ပိန်သော ကျိုးချန်ခမျာ ဘောင်းဘီတိုကလေးနှင့် စိုရွှဲကပ်နေတော့ သူများထက်အဖြစ်ပိုဆိုး၏။ ထိုထဲမွာ ကျော့ကျော့မော့မော့ပဲ ရှိနေသည့်ရီပေါ်က ရယ်ကျဲကျဲနှင့်.....
"ကျေးဇူးတော့မတင်ဘူး ဒါပေမယ့် သနားလို့ မုန့်ကျွေးမယ် လိုက်ခဲ့ကြ"
"ခွေးစုတ်!...ခွေးဝဲစား!"
နှုတ်ခမ်းတွေ လှုပ်သွားကြတာ ဆဲပြီမှန်းသိလိုက်သည်။ အသံထွက်ရယ်ရင်း ကားဆီ သူပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ခုလောက်ဆို တစ်နေရာရာမှာ ကားထိုးရပ်ပြီး ဖန်းမေ ငိုနေလောက်ပြီ။ အခ်စ္ဆိုတာ မိတ္တူဆွဲသလို ချုံ့လို့ချဲ့လို့မရဘူး။
မင်းက လောဘကြီးလိုက်တာ ဖန်းရယ်.....
Ep-3
Coming Soon...❤💚
မကောင်းမှန်းသိပေမယ့်လည်း ဆက်တင်ချင်တယ်😢
ကိုယ့်Ficတိုင်းက ခါးတာကြီးပဲ sweetတာတစ်ခါမှမရေးဖူးဘူး🙃
ဝေဖန်ပေးကြပါဦး ကောင်း🆚မကောင်း.....