Survival
Nang magising ako ay nasa loob na ako ng isang purong puting kwarto. Pagod na pagod pa rin ako. Ang bigat pa rin. Bakit ganito? Bakit buhay pa rin ako?
Iginala ko ang paningin ko, nasisiguro kong nasa ospital ako. Huminto ang tingin ko kay Lene na ngayon ay nakikipag-usap sa nurse. Bukod sa kaniya at sa nurse ay wala ng ibang tao akong kasama. Nanatili lang ang tingin ko sa kanilang dalawa hanggang sa makaalis ang nurse.
Lene's eyes widened a little when she saw me. Lumapit ito kaagad sa akin.
"Are you okay?" matamlay niyang tanong at inayos ang nakakumot sa akin.
Iginala ko ang paningin ko. I remembered what I did. I caressed my wom. I still feel empty...just like my womb. It feels empty.
"I killed it." Nabigla si Lene sa sinabi ko. Binalingan ko siya. "Right?"
"Layana...why did you do it? We're here. We're always here for you. This...this is not the solution for everything," nanghihina nitong sabi at hinaplos ang ulunan ko.
Tulala lang ako sa kaniya. She looks so pained for my situation right now. But what can I do? I also pity myself. Everything is a mess. Pinaparusahan ba ako ng Diyos? Wala kaming tinatapakang tao pero bakit sa amin nangyayari ang lahat ng ito?
"Si Hayes?" tanong ko kay Lene.
Bahagya itong natigilan at nag-angat sa akin ng tingin. She looked at me with displeased eyes. Parang hindi inaasahan ang tanong ko.
"Patay na ang anak ko diba? I made sure of it. Si Hayes? Alam niya na bang patay ang anak niya?" nanghihina kong sabi. "Umiyak ba siya? Anong sabi, Lene?"
Even after what happened, I still want him to feel the pain I am undergoing right now. Hindi sapat na nakulong siya. Parang ang unfair. I undergone a lot and he was only imprisoned? No i can't let it slide like that. I want him to feel the pain slowly.
Her lips parted a little. Her eyes easily turned into pool of tears.
"What?" tanong ko. Wala na ang bata sa sinapupunan ko. Mukhang nagtagumpay ako sa plano ko. I smiled. "The monster is really gone right?" Kinuha ko ang kamay ni Lene at ipinatong iyon sa tiyan ko. "See? Lene, the monster is gone!"
Mabilis na binawi ni Lene ang kamay. Bahagya namang napakunot ang noo ko dahil doon. Kitang kita ang pagkadisgusto at galit sa mga mata niya.
"You're unbelivable!"
"Anong sabi ni Hayes, Lene? I want him to die in pain. What did he say!" I shouted.
Lene kept on crying. She stepped backwards. Pana'y ang iling nito. "Y-you killed your own child! Bakit parang wala lang sa iyo!?"
Child. It makes me want to puke.
I laughed sarcastically. My vision became blurry but I felt nothing. "Child? Lene wala akong anak ng demonyo! Wala akong anak ng mamatay tao!"
Hindi ko anak iyon! Wala akong anak ng mamamatay tao!
"Can you hear yourself, Layana!? Your child is innocent. W-why...Why did you have to do this!"
"Hindi ko nga anak iyon!" sigaw ko. Ngumiwi ako nang maramdaman ang kirot sa tiyan ko.
Kung akala ko'y wala na akong maramdaman, kinakain ako ng galit ngayon. Bakit parang siya pa ang nagagalit sa akin ngayon? The father of that monster is the reason why I'm in pain right now. Why can't she understand it!
"Hindi ka na naawa sa anak mo!"
Binato ko ng unan si Lene. Nanlaki pa ang mata nito nang tumama iyon sa kaniyang dibdib. Naiinis ako sa kaniya!
"Hindi ko nga sabi anak iyon! Bakit Lene, naawa ba sa akin ang tatay ng batang 'yon!? Naawa ba siya sa'kin nang patayin niya ang pamilya ko? Ha!? Hindi diba? Kaya bakit ako maawa sa batang iyon? Hindi ko siya anak!"
Hindi ko iyon anak! Hindi ko iyon anak!
Hindi ito nagsalita. Hinayaan niya lang na umagos ang mga luha mula sa kaniyang mga mata. Even myself, I know that I am crying but I just felt nothing. Hindi ako makaramdam ng pagsisisi. Ang tanging gusto ko lang ngayon ay maipaalam kay Hayes na pinatay ko ang batang iyon. Gusto kong lumuhod din siya sa sakit kagaya ng ipinadama niya sa akin.
"She's so tiny, Layana.She's...If you just saw her with your own eyes...Y-you should just atleast wait for atleast a month...Iyon na lang ang aantayin mo! Sana man lang ay hinayaan mo siyang mabuhay!"
I laughed. Lene seems confused for the way I acted. "I want it gone, Lene. I want Hayes to feel the pain," I whispered and looked conciously to my surroundings like I am about to lose my mind. "I want him to feel the pain of losing someone," I chuckled.
"Masaya ka ba? Masaya ka ba na pinatay mo ang sarili mong anak para lang makapaghiganti kay Hayes?"
Pinantayan ko ang intensidad ng tingin ni Lene at ngumiti. Umiling iling lang siya, hindi makapaniwala sa ginawa ko.
"Tell him," madiin kong utos.
Pinunasan niya ang sariling luha pero hindi iyon matigil. "Do you think I will do that?"
I greeted my teeth. "What? Tell him!"
Umiling iling ito. "No. I want the guilt to kill you, Layana. You are so cruel! You killed your own child!"
Nanlalaki at lumuluha ang mga mata ko habang nakatingin kay Lene. Sa ganoong tagpo ay naabutan kami ni mama na ngayon ay may dalang mga pagkain.
"Lene, Hija anong nangyari?"
Pinahid ni Lene ang luha sa kaniyang mukha at padarang na kinuha ang sling bag sa sofa. "Aalis na po ako, Tita. Pasensiya na pero hindi siya ang kaibigan ko."
Sinundan ko lang ng tingin si Lene hanggang sa makalabas siya ng kwarto. Nakita ko ang paglapit sa akin ni mama at pagkausap pero unti-unting lumabo ang boses niya, hindi ko marinig.
She left. Someone left me again.
In an instant, I felt a pain in my chest. It seems like, I finally realized what I have done. I finally come to my senses that I mercilessly killed my own child.
I killed my own child.
"M-ma," nangangatal kong pagtawag. "Did...Did I really killed my child?"
Bumakas agad ang sakit sa mata ng aking ina. Binitawan niya ang dalang mga pagkain sa mesa bago ako binigyan ng isang mainit na yakap.
"I killed her...I killed my own child...O-our child."
How can I call myself a human? I killed my own flesh. I killed my child with my own hands. As I looked down to my hands, it started to tremble. I clearly remembered that day. My hand is covered with my blood.
No.
Day after my confrontation with Lene, I zooned out. Tulala lang ako. Hindi nagsasalita. Hanggang sa iuwi ako sa bahay sa Maglabe ay tila nawala ako sa sarili ko.
Tinakpan ko ang magkabilang tenga ko nang makarinig ng mga boses. Ang dami nila. Sinisisi nila ako. Takot na takot ako. "Go away! Aaaaa!" Sigaw ko.
The guilt is creeping me. I kept on shouting, pleasing the voices to stay away from me but it won't stop. I heard my mom's voice behind my door but I can't move my body.
My nightmares pick me.
"I didn't kill it! I didn't kill it! No! No! No! Stay away from me! It's not me!" I shouted and cried.
These guilt, agony and grieve—it will forever chase me. There is no remedy, elixir or even the time travel can do about it. This is all my fault. And these are the consequences of my own doing.
I heard a loud bang but I didn't dare to open my eyes. A warm hugged immediately covered me. Lumayo layo pa ako sa pagyakap na iyon. "Layana, si mama 'to. A-anak si mama mo ito."
I grip her shirt tightly and looked at her with pleading eyes. "Ma, mama nandito siya. Ma, hindi ko pinatay ang anak ko. Ma!"
She cupped my face painfully. "S-sssh. Lets get you some rest."
Again, I heard the unfamiliar voices. They are telling me that I am a murderer. Hindi. Hindi totoo iyon! Hindi ako mamamatay tao!
"No! M-ma...ma tulungan mo ako. Hindi nila ako tinatantanan...ma, sinisisi nila ako! M-ma, p-pinatay ko raw ang anak ko!"
My mom hugged me tighter. Nanlalaki ang mata ko habang nakamasid sa paligid. Nandito sila. Pinapalibutan nila ako. Sinisisi nila ako...gusto nilang magdusa ako sapagpatay ko sa anak ko.
Hindi ako mamatay tao.
Hindi ko pinatay ang anak ko!
Mahal ko iyon.
"Mahal ko ang anak ko. Hindi ko siya pinatay!" My voice cracked.
Nang magising ako sa ikalawang beses para sa araw na iyon ay napabalikwas ako kaagad ng bangon at iginala ang paningin sa kabuuan ng kwarto. The noise is now gone. Tinignan ko ang banyo, wala sila roon. Maging ang walk-in closet ay wala sila.
Doon pa lang ako nakahinga ng maluwag kahit papaano. Pinagkikiskis ko ang mga daliri ko at tulirong nakamasid sa paligid.
Tumawa ako.
Pabalik na sana ako sa higaan ko nang mahagip ng aking mata ang sarili sa salamin. Gulo-gulo ang buhok ko, malalalim at nagingitim ang mata, tuyo ang labi, maputla ang mukha.
Nagbaba ako ng tingin sa aking tiyan. Hinaplos ko iyon. Muli akong napatulala sa kawalan. I should bring back my child. I didn't kill her. I love her. How can I kill and hurt the person I love?
I gather some clothes in my closet and put it altogether in a round shape and placed in under my navy blue dress. I smiled again and walked towards my full body mirror to see myself. Mas lalong lumapad ang ngiti ko nang muling makita ang umbok sa aking tiyan.
"You're here. You're alive," I whispered and caressed it.
My baby came back. I have my baby bump again. See, I didn't kill her. She's back.She came back.
Dali-dali akong bumababa ng hagdan, naabutan kong matamlay na naghahanda ng pagkain sina mama at si ate Fely. Gulat ang mga ito nang makita ako. Isinakbit ko ang ilang hibla ng buhok sa likod ng aking tenga.
"Ma," nasisisayahan kong sabi.
Nagbaba ito ng tingin sa aking tiyan. Hinaplos ko naman iyon at bahagya pang nahiya. Binigyan ko sila ng isang ngiti bago umupo sa isang upuan sa hapag.
I should eat more! My baby is getting bigger and bigger. I need to feed her.
"Ma, my baby is hungry. I need to eat something delicious. Kabilin bilinan ni Dra. Almirez na dapat ay masustansiyang pagkain ang kakainin ko."
"Diyos ko, patawarin," dinig kong bulong ni Ate Fely, napakapit pa sa dinning table dahil sa panghihina.
Walang reaksyon si mama kung hindi ang sakit na namumutawi sa kaniyang mga mata. Hinila ko siya paupo at sinandukan ng pagkain.
"Sa susunod po ma, papasama po sana ako sa inyo magpacheck up. Six months na po si baby."
Tumakas ang luha sa mata ni mama. Maging si ate Fely ay tila nanlambot sa sinabi ko.
"Kain na po kayo," masaya kong sabi at isinenyas ang mga pagkain sa hapag.
I can feel their stares that's why I smiles at them. I am sure that they are happy for me. My child is alive. I didn't kill her. I didn't.
"Ma, bakit hindi na bumibisita ang mga kaibigan ko?" Tanong ko habang kumakain.
Nagkatinginan sila ni ate Fely. "B-baka busy lang sila anak. Graduating na rin sina Abes hindi ba?"
Tumango tango naman ako at dinungaw ang tiyan ko. "Narinig mo 'yun baby? Graduating na ang tito at tita mo."
Kapag nanganak ako, aalagaan ko muna ang anak ko pagkatapos ay saka na ako babalik sa pag-aral. Uunahin ko muna ang anak ko bago ang sarili ko. At isa pa, nandiyan naman ang mga kaibigan ko at si mama, tutulungan nila ako. Kaya ko naman. Kakayanin ko.
Even if it kills me.
Every night, I heard some unfamiliar voices. I kept on covering my ears but they won't just stop. It kills me. They are accusing me of killing my child but my child is alive!
I run towards my mom's room when they are chasing me!
"Ma! Ma!" kabado kong pagtawag kay mama. Panay ang pagkatok ko sa pinto ng kwarto habang natatarantang tumitingin sa aking paligid. They are so close!
"Ma! They will kill me! Open the door!"
I can ever hear Lailana and Papa's voice. They are fuming mad. Galit na galit sila akin dahil sa ginawa ko. No!No! Hindi ko pinatay ang anak ko!
"Mama!"
Nanlalaki ang mata ni mama nang mabuksan niya ang pinto. Agad akong nagtago sa kaniyang likuran at sumisilip silip sa pinto.
"Ma, they're here...Hinahabol nila ako, ma! Nandito sila! Papatayin nila ako! M-ma!"
"L-layana," binuksan ni mama ang ilaw at dahang dahang inikot ni mama ang kaniyang katawan paharap sa akin. Hinawakan niya ako samagkabilang balikat. "A-anak naman, w-wala namang tao..."
Pinandilatan ko si mama ng mata at umiling iling. "M-ma, hinahabol nila ako! Gabi-gabi nila akong hinahabol..." Tuliro akong naglibot ng tingin sa kwarto at marahas na isinara ang pinto ng kwarto ni mama. "Ssssh. Baka makita nila ako, mama."
Pinagsiklop ni mama ang dalawang kamay at inilapat sa kaniyang bibig upang pigilan ang paghikbi. Umiiyak na naman ito. Niyakap ko siya.
"P-protektahan kita, ma. H-hindi sila makakalapit sa'yo," saad ko.
Naramdaman ko ang paghaplos nito sa aking buhok. Ilang sandali kaming nanatili sa ganoong posisyon bago ako pinakawalan ni mama.
"G-gusto mo bang ...s-samahan kitang pumunta bukas ng hospital?"
Napakunot ang noo ko at bahagyang lumayo kay mama. "Anong gagawin natin sa ospital!?" padarang kong tanong.
Nagdadalawang isip si mama kung kukuhanin niya ba ang kamay ko o lalapitan ako. "A-anak 'di ba sabi mo ay m-magpapacheck up ka? S-samahan na kita."
Tinitigan ko muna saglit si mama bago napagtanto ang kaniyang sinabi. Oo nga pala, may check up kami ni babay. Kumalma naman ako kahit papano dahil doon. Dahan dahan akong tumango.
"S-sige po."
Nang gabing iyon ay doon ako pinatulog ni mama sa kwarto nila ni papa. Ayoko ring lumabas ng kwarto dahil alam kong naroon sa labas ang mga humahabol sa akin.
Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil ang sabi ni mama ay alas dies ng umaga kami pupunta ng hospital. Dahan dahan pa akong sumilip sa labas ng pinto para tignan ang pasilyo kung may tao. Nang masigurong wala roon ang mga humahabol sa akin ay dali-dali akong pumunta sa kwarto ko.
Masaya kong inihanda mga gamit ko para sa pagpunta ng hospital. Pinili ko ang isang kulay dilaw na maxi dress. Perpektong perpekto dahil buntis ako.
"Baby, pupunta tayo ngayon sa hospital. Behave okay?" pagkausap ko sa sarili ko.
Pagkapasok ko sa banyo ay sinimulan ko nang tanggalin ang suot kong damit pero napatigil lang din at bumagsak ang tingin sa sahig nang mahulog doon ang kumpol ng damit. Sa mga sandaling iyon ay tila bumalik ako sa reyalidad. Maluha luha akong nag-angat ng tingin sa kabuuan ng banyo at napako ang tingin sa bathtub. Dahan dahan kong hinaplos ang tiyan ko.
Pinatay ko ang anak ko...
Pinatay ko...
Nagsimulang bumigat ang dibdib ko at sa pagpatak ang mga luha ko. Nanginginig akong umatras palabas ng banyo, nakatingin pa rin sa bathtub. Halos hindi ako makahinga nang maala ala ang mga ginawa ko noong araw na iyon.
Sa kung paano ko pinatay ang sarili kong anak.
Kung ilang beses kong sinaksak ang sarili ko.
Napapikit ako. Nawalan ako ng balanse at tuluyang napaupo sa sahig. Muli ko na namang narinig ang mga boses. Takot na takot ako.
"Tama na!" sigaw ko habang tinatakpan ang tenga ko. "Tama na please! Hindi ko sinasadya! Hindi ko gustong patayin ang anak ko! Tama na!"
Gamit ang natitirang lakas ay lumabas ako ng banyo pero muntikan lang din mapasubsob dahil sa sobrang pagmamadali. Umupo ako sa pinakasulok ng kwarto na para bang iyon lang ang pinakaligtas na lugar.
Nanginginig ang lahat ng sa akin. Hindi ako makapag isip ng maayos. Natataranta ako. Tuliro.
"M-mahal ko ang anak ko," pag-iyak ko. "H-hindi ko siya pinatay sabi!"
Nasapo ko ang noo ko. Hindi alam kung kanino hihingi ng tulong. Dali-dali kong kinuha ang phone ko sa ibabaw ng study table at tinawagan si papa. Tutulungan niya ako! Bata pa lang ako ay si papa na ang tagapagtanggol ko. Ilalayo niya ako sa ga humahabol sa akin ngayon.
Kagat ko ang daliri ko habang problemadong pinakinggan ang pagring ng cellphone ko, tinatawagan sina papa. Naihagis ko iyon sa kung saan dahil sa paulit ulit na boses doon, 'cannot be reached'.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko na basagin ang mga vase sa vanity table. Lahat ng bagay na mahawakan ko ay pinagtatapon ko.
"Bakit ba ayaw n'yong sagutin!"
"Layana!? Layana, anong nangyayari?!" naghihisteryong kumatok nang paulit ulit si mama sa pinto.
Lumapit ako sa side table ko, hindi alintana ang mga natatapakang nabasag na vase. Kinuha ko doon ang family picture namin, kuha iyon noong nakaraang nakaraang pasko. Gamit ang mga daliri ay dahan dahan kong pinasadahan ng hawak ang mukha doon nila Papa at Lailana.
"Ang daya daya n'yo."
Nanlambot ang mga tuhod ko kaya hindi ko na mapigilang mapaupo sa sahig. Niyakap ko iyon habang tumatangis. Ang sakit sakit pa rin. Nang hindi ko na makayanan ang sariling bigat ay hinayaan ko ang sarili ko na mapahiga.
"Iniwan n'yo akong lahat..." mahina kong bulong sa sarili ko.
Maging ang mga kaibigan ko ay tila iniwan ako sa ere. Hindi ko na sila nasilayan pagkatapos ng burol ng pamilya ko. Si Lene na lang ang nagtiyaga sa akin pero pati siya ay nagsawa sa akin.
"Layana!"
Padabog nang kumakatok si Mama pero hindi ko magawang ibuka ang bibig ko.Naramdaman ko ang patuloy na pagtulo ng mga luha ko pero wala akong maramdaman. Diretso lang akong nakatingin sa kisame. Naramdaman ko na naman ang pagod...lungkot...pagsisisi...Mas lalong lumabo ang paningin ko dahil sa luha.
It feels like I'm fighting my battles alone. Wala akong makapitan. Wala akong masandalan. Pagod na ako.
Naaninag kong nakapasok na si mama sa kwarto kasama ang ilang nakaputing mga tao pero wala na akong lakas para alamin kung sino iyon. Pumikit na lang ako at nagpalunod na naman sa sakit.
Kahit saglit lang...gusto kong magpahinga.Bakit ba ipinagdadamot sa akin ng tadhan iyon? Bakit kailangan ko pang manlimos?
Nang magmulat ako nang mata ay nasa puting kwarto na naman ako. Pero sa pagkakataong ito, mas maliit na ang silid. Pagod akong bumangon at umupo. Niyakap ko ang tuhod ko at ipinatong ang baba ko roon.
"Bakit mo pinatay ang anak natin, Layana?"
Napatingin ako sa aking gilid nang marinig ang pamilyar na boses. Si Hayes iyon, nakaupo rin gaya ng akin. Nang tignan niya ako ay nakita ko roon ang pagod at sakit. Agad na namang nanlabo ang paningin ko.
"Bakit mo siya pinatay?" nahihirapan nitong tanong.
Kinagat ko ang labi ko para sana pigilan ang nagbabadya na namang pagragasa ng aking emosyon pero nabigo ako. Yumuko ako at hinawakan ang tiyan ko.Wala na nga talaga ang anak ko.Hinayaan ko ang sarili ko na umiyak nang umiyak.
"G-gusto kong saktan ka...G-gusto kong maramdaman mo iyogn sakit, H-hayes. Niloko mo ako.Ginago mo ako.Pinaglaruan mo ako.Pinatay...P-pinatay mo pa ang pamilya ko," saad ko sa bawat paghikbi ko.
"Pinatay mo ang anak natin, Layana. Doon pa lang nadurog mo na ako.Kulang pa ba?"
Tinakpan kong muli ang magkabila kong tenga. Tama na.
"B-bakit mo siya pinatay!?"
"I-I didn't mean it!"
"Anogn kasalanan sa'yo ng anak ko, Layana!?"
"Oo na! Pinatay ko ang anak natin! Ako na ang may kasalanan! Ako na ang mamatay tao! K-kaya tama na!" sigaw kong muli.
Naramdaman kong may mga taong pumasok sa kwarto pero patuloy pa rin ako sa pagsigaw at pagpupumiglas. Lahat sila ay nakaputi at pilit na isinusuot sa akin ang isang tela. Nakatingin lang sa akin si Hayes, hindi ako tinutulungan.
"Hayes! Hayes tulungan ko ako! Please!"
Pero hindi siya gumalaw. Tinignan niya lang ako hanggang sa maramdaman ko ang isang bagay na tumusok sa akin. Nakaramdam ako ng hilo at antok. Unti-unti ay kumalma ako. Ang huli kong nakita bago ako mawalan ng malay ay ang sakit sa mga mata ng taong pinakamamahal ko.
Halos isang taon akong nanatili sa loob ng mental hospital. Paminsan minsan ay dinadalaw ako ni mama kasama ang mga kaibigan ko pero kahit minsan ay hindi ko magawang labasin ang mga kaibigan ko. Mapakla akong napangiti dahil sino pa ba ang gustong makipagkaibigan pa sa isang taong baliw? Sa isang taong nawala sa sarili, syempre wala. Nahihiya ako para sa sarili ko.
Gabi-gabi ay hindi ako makatulog dahil sa mga hallucinations na naririnig at nakikita ko. Maging sa panaginip ko ay sinusundan nila ako. Naging impyerno ang buhay ko. Dumating sa punto na ilang beses kong tinangkang magpakamatay pero palagi iyong nauudlot. Pakiramdam ko tuloy ay binabantayan at ginagabayan ako ng anak ko.
Sobrang sakit. Sobrang hirap. Nakakamatay.
Pero nagising ako isang araw, narealize ko na walang ibang tutulong sa akin kung hindi ang sarili ko. Walang ibang magmamahal at magmamalasakit sa akin kung hindi ako rin. Kaya tinulungan ko ang sarili ko.
"Layana, oras na para sa gamot," dinig kong utos ni Anne.
Pumasok siya sa kwarto ko at inilagay sa mesa ang tray pagkatapos ay iniabot sa akin ang apat na klase ng tableta at tubig. Ininom ko iyon. Hindi katulad na dati ay tinatapon ko pa, ngayon ay talagang iniinom ko na iyon para tuluyan akong gumaling.
"Konti na lang," hinaplos ni Anne ang buhok ko pagkatapos ay ngumiti sa akin. "Konti na lang, Layana. Kaya mo 'to. Kakayanin mo."
Wala akong naging reaksyon sa sinabi ni Anne pero nag-uumapaw sa pasasalamat ang puso ko dahil sa loob ng halos isang tao ay pinagtiyagaan niya ako. Halos magkasing edad lang kami kaya siguro ramdam niya ang pinagdadaanan ko. Maging siya rin kasi ay nagkukwento sa kain kahit na tulala lang ako sa kawalan. Ilang beses ko siyang nasaktan noon pero nanatili siya sa tabi ko.
"S-salamat," saad ko sa mahinang boses.
Bahagya pa itong nagulat sa pagsasalita ko pero ngumiti rin kalaunan. "Pasalamatan mo rin ang sarili mo, Layana. You deserve it."
Kagaya ng sinabi ni Anne, pinasalamatan ko ang sarili ko nang makalipas ang halos isang taong pananatili saloob ng mental hospital ay makakalabas na ako. Napapikit ako nang tumama sa mata ko ang sinag ng araw. Maging ang pagihip ng hangin ay sumalubong sa akin.
Naroon pa rin ang bigat ng kahapon ko pero sa mga pagkakataong ito, handa na akong kaharapin ang bukas.
Naramdaman ko ang mainit na kamay na humawak sa aking kamay. "You ready?" tanong sa akin ni mama
Tanging tango lang ang isinagot ko. Napapikit ako nang marahang pinatakan ni mama ng halik ang aking ulunan. I need to save myself. I need to leave.
Ipinagkatiwala muna ni mama ang business namin sa pinakamalapit niyang kaibigan. We'll be going to States to have a new starts there. Doon ko ipagpapatuloy ang pag-aaral ko, ang pagpapagaling ko pa, at susubukang hilumin ang sakit na idinulot ng aking nakaraan.
I am still hurting, yes. I am still anchored to my past. That's when I realized that grief has no deadline. It haunts you, it chase you until it consumes you once again.
But one thing I realized, I am not fighting alone. I have Him. I tried to fix everything through my own ways without considering and asking His help. Ang dami kong problema na gustong masolusyunan pero tanging sa Kaniya ko lang nahanap ang solusyon.
We all have our own ways of an act of survival to cope up with too much pain. It just happens that leaving is the best thing I chose to do. I need to stay alive. I need to save myself from the pain.
I know it may sounds selfish because instead of fighting, I chose to leave. But I walked away to save myself. I left so that I can heal my self. Kahit ito man lang ay maibigay ko sa sarili ko.
Leaving is hard, but staying is harder, knowing that everything that pains me belongs there. I told myself that I want to forget everything in order for me to move on but forgetting is not moving on. It's all about acceptance.
I cast all my my anxieties to Him and I found my rest.
But right now, I am still not ready to give the same courtesy to someone as what he shown me. It'll takes time and I hope when the time is right, I am still sane and not yet turned into demon that I will become.