|Chapter|9|Beauty|
Napatitig ako sa text ni light, for some reason I got nervous.
From Light:
Ate, our family lawyer died five hours ago, and now I need one.
Napapikit ako ng mariin at napahilot sa aking sentido. This is the tenth family lawyer this time. Simula ng ako ang namamahala sa HUE Empire, kuya decided to leave this company cause he is with mes now, kaya ako na ngayon ang CEO ng kompanyang ito, kompanyang huwad lang, balat kayo para mapagtakpan ang totoong business na nangyayari.
ACAH's (Ashley's Companies and Hotels) is also my problem, ayaw kasi ni light na humawak ng kahit na anong business namin except for the drug dealing dahil wala syang choice, hindi kasi pwedeng ako dahil ayaw ni mama at papa. Kuya wants me to handle it too, pero paano? Kung ang HUE Empire pa nga lang ay halos sumabog na ang ulo ko? I am not as great as kuya, nakaya niyang pamahalaan ang lahat ng business namin ng sabay. And Light, I know he is skilled and he suits very well to be the CEO of ACH's kahit pa netong HUE Empire na pinapamahalaan ko ngayon, but he is too lazy for goodness sake.
My phone rang again and it's a call from my Beauty's Shoes's manager. May pagawaan ako ng mga sapatos na ako mismo ang nagdedesenyo, pero lingid ito sa kaalaman ni papa at mama, it's only Light and kuya knew about my passion, at ito ang ginagamit ni light pang-blackmail sa akin.
"Yes?" Sabi ko na kasabay sa pagbuga ko ng hangin.
"Maam, yung si mister, Trinerlit Jay Ashley po kasi.."
My brow immediately arched and my body shifted from my seat a little, hearing the name of that man made me feel uncomfortable. Magkaapelyedo kami at minsan ko na syang nakausap ng personal, at isa lang ang masasabi ko, he looks like papa.
"What about him?"
"Dumaan sya dito kanina para daw sana kausapin ka, pero gaya ng sinabi mo po ay sinabi kong nasa bakasyon ka, pero di siya naniwala kaya sinabihan niya akong tawagan ka at sabihin magkita daw kayo sa resto kung saan kayo huling nagkita." Mahabang salaysay ni Maxi Martinez, ang aking manager.
Huminga ako ng malalim. "What time?"
"Lunch daw po."
"Fine." Tumingala ako at tiningnan ko ang kisameng gawa sa salamin kaya kitang kita ko ang sarili kong mukha. "May problema ba dyan?"
"Wala naman po maam."
"Any update?"
"Ahm, tumaas po ang sales natin ng 65 percent maam, at ipapaalala ko lang pong may meeting po kayo ngayong sabado sa napili niyo pong shoes designer. "
"Ngayong sabado? Akala ko ba nasa states ang designer na iyon?"
"Opo maam, pero po ng i-message ko pa sya ay agad syang nagreply na uuwi sya ng mas maaga para makipag-usap sa inyo, binigay ko na rin po ang number niyo dahil hiningi niya."
"Ok, is that all?"
"Opo maam."
"I'll end the call now." Sabi ko at pinatay na kaagad ang tawag.
Maxi is the only person who didn't get nervous when talking to me except for my family and close people of course, kaya naman sya lang din ang kinakausap kong hindi ko gjnagamitan ng cold treatment. Saglit ko pang pinikit ang mga mata ko bago ulit nagtrabaho.
Thirteen years of being Like this makes me feel alone but contented at the same time. Its been Thirteen years since I free myself from the love I used to believe miracle. Mahirap maging mag-isa, I cant seek help from anyone because everyone see me as strong woman, a woman who can handle everything with no one's help, everyone thinks I don't need accompany but I know the truth than anybody else.
But being alone makes me contented and feel safe, ayaw kong maulit ang noon, yung mga panahon na masyado akong naging kampanteng may makakasama ako sa pagharap sa kahit pa anong bagay na mahirap, mas maganda talagang mag-isa kalang, dahil wala kang aasahan sa iba, wala kang aasahang dadamay sayo kapag nadapa ka, maiiwasan mo pa ang sakit.
"Ate.."
"What now light?" Nagpipigil ng pagkairita kong sagot kay light mula sa kabilang linya.
"I'm... I'm here at the police station .."
"You jerk! Alam mo bang may meeting ako?! Lumabas ako dahil sa tawag ka ng tawag! Kung ano man yang problema mo alam kong kaya mo yang solusyonan! You need a lawyer? Then go get one, I am fucking busy!" Sermon ko at pinatay na ang tawag.
Kinalma ko ang sarili ko at pilit na wag pansinin ang nga empleyadong nakatingin sa akin, Ng mag-angat ako ng tingin ay agad na nagsiyukuan ang mga ito, na para bang takot na takot silang salubungin ang mga titig ko.
Right, be scared dahil dapat naman talaga akong katakutan.
Pilit kong itago ang lungkot na nararamdaman ko dahil sa nakikita kong takot sa kanila pero bigla na lamang namasa ang mga mata ko. Naiiyak ako kaya mabilis akong tumalikod.
"Shit." Mura ko at marahas na inalis ang mga luha ko.
I deserve this. Huminga ako ng malalim bago ako ulit pumasok sa silid kung saan may iniwan akong mga importanteng tao dahil lang sa tawag ni light. I know light is young and he wants to enjoy his own life and I understand that, pero di ba niya naisip? Na ako nga ay walang oras para gawin ang mga nagawa niya ng nasa parehong edad niya ako at busy akong tao kaya bakit niya pa ako ginugulo, kung tutuusin dapat sya ang nandito ngayon at hindi ako, pero ni minsan ay hindi ko isinumbat sa kaniya iyon dahil alam kong masasaktan ko talaga sya sa mga gagamitin kong salita, and I don't want him to get hurt.
"Ma'am Beauty oorder na po ba ako ng lunch niyo-"
"No, I'll eat outside." Malamig kong saad sa aking sekretarya at dire-diretsong nilampasan siya para magtungo sa elevator.
My phone beeped and guilt ate me again as I read light's message.
From Light:
I'm sorry for the trouble. May nahanap na akong lawyer, he wants to meet you this afternoon are you free ate?
To Light:
I'm sorry if I shouted, brother, I am just so busy. I am not free for this day, May kikitain ako.
From Light:
I understand, ate. If that's the case I'll tell our new lawyer to meet you tomorrow instead?
To Light:
Yeah, tomorrow lunch seems fine.
I sigh as I put my cellphone back to my clutch bag. Ng makalabas ako ay agad akong sinalubong ni paul at pinayungan ako, pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse, hindi ko sya tiningnan kahit pa alam kong hinihintay niyang tingnan ko sya. Nasa backseat ako habang sya ay nasa driver's seat. Nasa kalagitnaan kami ng byahe ng magsalita sya.
"Do you want to eat banana?"
Mabilis nangunot ang noo ko. "What the hell, paul." Nanggigil na tanong ko.
Bigla syang natawa at saglit akong tiningnan sa rear mirror. "God, I mean do you want to eat real banana."
I roll my eyes heavenwards and let my head rest on the head rest of my seat.
"Why on earth are you asking?"
"I read something about banana."
"And you think I'm interested?"
"Nope But I'll tell you kahit pa hindi ka interesado." Mapilit niyang sabi.
I sigh in defeat and close my eyes. "Then what is it?"
"They say banana can help negative emotion-"
"Straight to the point, paul."
"Eating banana a day, can keep negative emotions away."
Napadilat ako habang nasa bubong parin ng kotse ang mga mata ko. "Will it help to fix a broken heart too?"
Saglit na namayani ang katahimikan sa kotse, alam kong wrong move ang ginawa ko, but I can't help it. Of all people, si paul lang ang may alam sa lahat ng nangyari thirteen years ago, si paul lang ang may alam sa sakit na pinagdaanan ko, si paul ang may alam kung paano ako nawasak at kung gaano ako nasaktan, si paul lang.. dahil natatakot akong malaman ng pamilya ko na nasasaktan din ako, natatakot akong malaman nilang mahina ako, na may kahinaan ako, dahil hindi ganoon ang mga kapatid ko.
"Ty, you need to move on-"
"I am moving on." Pagputol ko sa sinasabi niya.
I heard him sigh and i felt the car turn right. "Its been thirteen years... you really is inlove with him." Mapait niyang sabi.
"And you've been inlove with me for eighteen years.." wala sa sariling sambit ko.
He sigh again. "Saan ka ngayon? You texted me that you'll meet someone, mind telling me who?"
"Its Troy, he wanted to see me again."
"Trinerlit Jay Ashley?"
"Yes."
"And your gun?"
Mahina akong natawa. "I can kill with no gun involved, Paul, you saw me kill using only my hands."
"Yeah, but this troy is still a threat and danger to you, ty. Hindi natin sya kilala."
"Right, but its weird that I got this feeling na hindi niya ako sasaktan, not just because we got the same surname but because I can feel that we got connection..."
"Hindi kaya kapatid sya ng papa mo?"
"Yan din ang hinala ko, but papa didn't know that I run a shoes business kaya di ko sya matanong about kay troy. "
Tumango si paul. "Doon parin ba sa dating resto?"
"Yes."
Hinayaan ko ang sarili na tumingin sa labas ng bintana, I dont know why, but watching like this makes me relaxed. Nasisiyahan ang puso ko sa tuwing may nakikita akong mga taong masaya sa daan. Maybe because I can't be happy for myself kaya ako nakikisaya sa kasiyahan ng iba.
"We're here." Pag-anunsyo ni paul.
Bumuntong hininga ako. "Ako na ang magbubukas ng pinto, wag kang lalabas dito." Pagpigil ko kay Paul ng akmang lalabas na sya para pagbuksan ako ng pinto.
Nakita kong pagpo-protesta sa expresyon ni paul pero wala syang nagawa kundi ang bumuntong hininga sa huli.
"Fine, stubborn girl."
"I am a woman now, paul."
"Tsk."
Napangiti nalang ako. "Dont worry, babalik akong buo sayo."
Nakita ko naman ang panumula niya dahil sa sinabi ko bago ako tuluyang lumabas, and i felt proud for that, sa akin lang nauutal si paul, sa akin lang sya kinakabahan, at ako lang ang nakakapagpapula sa mukha niya.
Gaya ng inaasahan, walang katao-tao ang resto maliban sa mga waiter na nakastand by lang sa gilid. Agad kong nakita ang nakangiting lalaki, nakasuot pa ito ng lab gown habang naka-upo sa upuan kung saan din ito naka-upo noong una at huli nilang pagkikita.
"Did I keep you waiting for a long time?" Sabi ko at umupo na sa upuang nasa harap niya.
Umiling naman sya. "Actually kararating ko lang din."
Tumango ako at sinenyasan ang isang waiter na lumapit. "The usual. But I want lemon juice this time for my drink."
"Yes, maam." Nakangiting saad ng waiter at nilingon si Troy. "The usual din po ba sir?"
"Yes, please." Nakangiting saad neto. "You look better than the last time, beauty."
Nakaramdam ako ng kunting kilabot ng banggitin niya ang pangalan ko, pero di ko ito pinahalata. "Same to you as well."
Mas lumapad pa ang ngiti neto. "How's your brothers, especially Grey."
Noong una ay nagtataka ako dahil parang kilala niya si grey pero buhat ng lagi niya itong tinatanong sa akin kapag nagkikita kami ay hindi na ako nabibigla.
"He is fine. He is inlove so he is fine."
Tumango naman ang lalaki at uminom ng wine, may wine din na nakatapat sa akin pero mas pinili kong inumin ang tubig, nakipag-cheers sya sa akin at uminom ulit. "How's his heart?"
"His heart is fine."
"How's yours?"
Saglit pa akong natigilan dahil sa sinabi niya, for all of his questions, ang tanong niya na ito ang hindi ko talaga gusto, para kasi niyang sinasampal sa akin lahat ng nangyari noon.
"What do you think?" Hindi ko mapigilan ang inis sa tinig ko.
"Still broken." Simple niyang sabi.
Dumating na ang pagkain namin kaya hindi muna kami nagsalita ng matapos na sa paglagay ng mga pagkain namin ang mga waiter at umalis na ay saka pa siya ulit nagsalita.
"Ang puso ng kuya mo ay may chansa pang maging maayos, pero ang sayo ay mukhang hindi na dahil hindi mo na ito hawak, hawak na ito ng taong kinamumuhian ka."
Humigpit ang hawak ko sa mga kubyertos na hawak ko."Bat ba ang dami mong alam?"
"Because I am an Ashley. Ikaw din diba?" Sarkastik netong Sabi.
"Are you an enemy?" Diretso kong tanong.
Tumigil ito sa paghiwa sa karneng nasa pinggan niya ag nakangiting tiningnan ako.
"If I am, dapat matagal ng bangkay ang kuya mo, your brother must be dead when he was six if I am an enemy, ty."
"You're not in our side either, right?"
Tumawa ito. "You're right. I'm not an enemy but not a friend either. Isa akong Ashley, pero ayaw ko." Natatawa parin ito.
Bumuntong hininga ako. "Hindi kita kilala, pero alam kong kilala mo ako, tama?"
Sinubo niya ang kakahiwa niyang karne at tumango.
"Kilala mo din ang mga kapatid ko. Kilala mo din ba ang papa ko?"
Natigilan sya saglit at nawala ang ngit sa mga labi niya. "Your trying to pull a trap, what a smart girl."
"Woman. I am a woman." Madiin kong sabi.
Bumalik ang nakakalokong ngiti neto. "A woman? Well a woman wont cry over someone who is not worth it, ty."
I clenched my jaw. "Ikaw, ni hindi ka ba umiyak sa isang taong mahal mo? Sa isang taong kahit pa alam mong malabong mahalin ka din? Did you never ever cry over someone you wished to accept and love you? Did you never?"
Nakita ko ang pagdaan ng lungkot sa mga mata niya, pero agad itong napalitan ito ng puot at sakit.
"I did. But I learned to move on, at iyon ang hindi mo natutunan sa loob ng ilang taon, Beauty."
Di ko napigilang mapatayo. "Sino ka ba talaga?! Bat ba andami mong alam?! Wag mong sabihin sa akin na pati ang lalaking tinutukoy ko ay kilala mo?"
Bigla itong ngumisi ng kakaiba. "Of course I know that man, I wouldn't miss any chance to know the man who hurted my niece. "
_______________________________________
Avisala! This is lady_assasin2004, thank you for reading this chapter, I hope you didn't get bored. At sana hindi kayo mainip na maghintay sa mga updates ko. Thanks, again.
Dont forget to:
✔Vote
✔Share
✔Comment and ;
✔Follow
@lady_assasin2004
¡¿Check my account to see more stories you might like to read and know more!¿
A/n: Next chap will be-
Itutuloy pa ba?