|Chapter|8|Hate|
Hinatid ako mismo sa higaan ni paul, kahit panay ang reklamo ko ay di sya nakinig, I know he is a hard-headed jerk, mukhang kay papa lang naman sya nakikinig eh. But somehow I am thankful to him, dahil kung di sya dumating ay tiyak na mas mahirap para sa akin ang makapunta dito sa clinic.
"Aalis na ako." Mahinang saad ni paul at tumalikod na.
Humugot ako ng lakas ng loob at huminga ng malalim. "Thanks by the way."
Saglit pa syang natigilan, Pero ng lingunin niya ako ay pinanlakihan ko sya ng mata. I dont like his reaction na para bang sobrang napakahimala na nag-thank you ako. Mahina lang syang natawa at kumaway nalang habang tinatahak ang daan palabas.
I sigh and let my back rest, I closed my eyes and let myself enjoy the peace in this small room. Walang nurse ngayon dahil break daw nila kaya ako lang mag-isa dito, and its nicer, I prefer being alone. Pero ika nga nila walang tumatagal sa mundo at pati ang peace na ineenjoy ko kanina ay naglaho dahil sa pagdating ng maingay kong kapatid.
"Ate!"
Napatakip ako sa sarili kong tenga dahil sa lakas ng boses ni light, pinukol ko sya ng masamang tingin ng makalapit na sya sa akin, matinde ang pagtitimpi kong wag saktan si light kahit pa gustong gusto ko na syang suntukin, kagabi kasi ay pinangako ko sa sarili kong proprotektahan ko si light at hindi ang bugbugin.
"Goodness, light!" Saway ko sa kaniya.
Ngumuso siya at umupo sa tabi ko. "Tumawag si kuya sa akin at sinabing nasa clinic ka, mabuti nalang ay natapos ko na ang lahat ng exam ko pati ang para bukas bago sya tumawag-"
"Wait." Pigil ko sa kaniya. "You mean, tapos ka na sa lahat ng subjects mo?"
Inosenteng tumango naman ito. Wala sa sariling napailing nalang ako. Light is smart too, gaya nalang ni kuya, at kung titingnan sa pisikal na anyo mukha syang college na, his got baby face pero mature, alam mo yun? His height is almost as the same as kuya, at the age of eleven he already got the charm, brain and skills, he looks more matured than his age. So I can't blame kuya for considering light as a threat when it comes to Messytias, mukha lang kasing magka-edad si kuya at light, wag mo lang pagsalitain si light dahil malalaman mong abnormal sya.
Eh ako ngang fifteen at grade nine ay naguguluhan padin pagdating sa mga square root na yan eh! Pero sya na Grade six palang ay kaya niyang magsolve ng nakapikit! Its so unfair! Idagdag mo pa ang kuya kong mas matalino pa sa kaniya! Mama said Im smart, dahil nga noong five palang ako ay dire-diretso na ako kung magsalita but compare to my brothers my brain is like a poor peanut. And mama didn't gave me even a little genes of being a monster when it comes to numbers, jeez i hate math.
"Ate, what's with your face?"sabi niya at tinuro ang mukha ko. "Ampanget."
Hindi ko na talaga napigilan, nasapak ko na sya, buti nalang at naka-ilag sya at sa braso niya lang tumama ang kamo ko kundi basag talaga yang mukha niya. "Kung makapanlait ka ah!"
"Sorry na ate." Naiiyak na natatawa netong sabi.
Napailing-iling nalang ako. "Baliw."
Dahan dahang lumapit si light sa akin at umupo ulit sa tabi ko, ngumiti sya ng napakatamis kaya lumitaw nanaman ang kaniyang pamatay na dimples, wala akong nagawa ng niyakap niya nalang bigla ang braso ko at parang tutang naglalambing sa akin.
"Sorry na ate, bati na tayo ha?"
"Whatever, light."
"Nag-away nanaman kayo?" Pareho kaming napatingin ni light kay kuya na may dalang saklay na ngayoy nakatayo na sa may pintuan.
Pareho kaming natahimik ni light ng magsimula ng maglakad si kuya palapit sa amin, nakaramdam ako ng takot dahil sa galit na itsura ni kuya, and I know its not all about me and light its all about something else. Nilagay ni kuya ang saklay sa ibabaw ng kama at seryoso akong tiningnan.
"Anong oras kang uuwi mamaya?"
Napalunok ako. "Malalate ako, kuya. May mga na-miss akong test eh."
Humugot ng malalim na hininga si kuya at tumango. "Ako ang magsusundo sayo mamaya, just call me."
"Ok ka lang ba kuya?" Tanong ni light, palihim kong tiningnan si light dahil yun din sana ang sasabihin ko.
"Im not.. fuck!" Nagulat kami ni light ng bigla nalang niyang sinipa ang plastik na upuang nasa gilid niya. "That Pitter is getting into my nerves, kulang nalang talaga ng isa pang kagaguhan at mapapatay ko na sya."
"Selos.." halos sabay naming sambit ni light na agad din naming pinagsisihan.
"Selos?! Ako?! Hindi ako nagseselos?! Fuck, Im gonna kill that Pitter!"
Nagkatinginan kami ni light at halos sabay kaming napatakip sa bibig para pigilan ang pagtawa, kuya is so crazy over mes, dapat talaga syang kabahan, mukha kasing lahat gagawin ni kuya para makuha siya eh, and that kind of love is what i desire. Sana may taong handang gawin ang lahat para makuha lang ako, para mapanatili ako sa buhay niya, para maging sa kaniya ako, but I know I should stop believing that there will be someone out there who'll accept and love me for who I am, sino ba naman kasing tao ang gugustuhing mahalin ang isang babaeng tulad ko? Anak ng isang leader ng sindikato, mamamatay tao pa ako.
Binilhan ako ni kuya ng pang-lunch at sinabihan ang nurse na wag akong palabasin hanggat hindi ko pa kaya, kaya naman buong maghapon akong nasa clinic, I decided to call ma'am rhea para ipahatid nalang dito sa clinic lahat ng hindi ko natake na exam ngayong araw at para bukas para makapagpahinga narin ako buonv araw bukas, i think i really can't attend class tomorrow kaya tatapusin ko na ang lahat ngayon.
"Miss Ashley, lalabas lang ako saglit para kausapin ang principal, ah?" Saad ng nurse na nagbabantay sa akin at ang nagasikaso sa namamaga kong nga paa.
"Yeah, go ahead." Sabi ko habang bored na nakatingin sa ceiling.
"Wag kang lalabas ah? Ako papagalitan ng kuya mo at baka mapaalis pa ako eh."
"Trust me, hindi ako tumatakas at lalong hindi ko nilalagay sa alanganin ang ibang tao." Sabi ko at ipinikit ang nga mata ko.
"Sige, alis naku."
Ng marinig ko ang papalayong yapak niya ay saka ko inayos ang pagkakaupo ko, inabot ko ang cellphone ko para matingnan ang oras, its already four, maya-maya pay magsisiuwian na rin ang lahat, makakaya ko kayang tapusin lahat?
Napabuntong hininga ako at ibinaba na ang hawak kong cellphone sa mesang nasa gilid ko. Itinaas ko ang mga kamay ko sa ere at napatingin ako sa magkabilang pulsuhan ko. I used to wear watch, pero ang pagsusuot ko ng relo ang tinanggal ko sa sistema ko. Kapag kasi may suot akong relo ay lagi akong nagrerelax sa isiping matagal pa ang oras, everything changed when that day comes... that day when i realized I should not be relaxed, that if I think Time is not chasing me, I should chase Time instead. Kaya ngayon ay lagi nalang akong nagmamadali kaso nga lang kahit gaano pa ako kabilis tumakbo nalalate parin ako.
Napatingin ako sa pinto ng may kumatok dito, agad na nagwala ang puso ko ng makita si kuya Rogue na may hawak na mga papel habang bakas sa mukha ang pag-aalala ng pasadahan niya ako ng tingin.
"Ma'am Rhea told me to bring these to you." Saad niya habang naglalakad palapit sa akin.
Ibinaba ko ang mukha ko at tanging mga sapatos niya lang ang tiningnan. "Ilagay mo lang dyan sa mesa, salamat."
At dahil nakatingin lang ako sa sapatos niya ay alam ko kung nasaan na sya ngayon, nakita ko ang paghakbang niya patungo sa isang plastik na upuan, at ng mag-angat ako ng tingin ay hawak hawak na niya ang upuan habang nasa kabilang kamay naman niya ang mga papel na sasagutan ko, hinila niya ang mesa at nilagay ito sa pagitan namin bago umupo.
"Ang mga kamay mo... masakit pa ba?" Tanong niya habang nakatingin sa mga kamay kong nakapatong lang sa mga hita ko.
Hindi na ako nag-abalang itago ang mga kamay ko dahil alam kong mas magtataka lang sya. "Masakit pero kaya ko pa."
Tiningnan niya ng mabuti ang mukha ko na para bang sinusuro niya kung nagsasabi ba ako ng totoo o hindi. "Pero mas mabuti kung may tutulong sayo diba? Mas Masakit ipilit."
Hindi na ako nakaangal pa ng magsimula na syang sagutin ang test papers, tinatanong niya ako habang sya ang nagsusulat ng mga sagot ko. My heart is overwhelmed by his action, but I cannot be happy so much, lalo pat may atraso kami sa kaniya. Nanatiling mysteryoso para sa akin ang dahilan kung bakit sinasabi ni kuya na aksidenteng nabaril ng isa sa nga tauhan namin ang mama at papa ni kuya rogue, i know there's something more on it... something deeper.
"Kuya Rogue .." tawag ko sa kaniya.
He lifted his face a little and took a quick glance at me while writing the phrase That I just said.
"Yes?"
"Salamat." Sabi ko ulit.
I saw him smile and lightly shook his head. "Basta next time kapag kailangan mo ng tulong, You can ask me."
And god knows how happy my heart is because of his smile..
Tumango ako sa kaniya. I sadly look at him, I let myself stare at him dahil busy naman sya sa pagsusulat. Gusto kong humingi ng tulong sayo ngayon pero alam kong di pwede.
"Beauty?" His voice suddenly turned husky.
Napalunok ako. "Yes?" Why do I feel nervous.
"Dont stare at me." Sabi niya habang hindi nakatingin sa akin.
"Sorry.."
I heard him sigh, yumuko sya at parang may kinuha sa bulsa niya, may nilabas syang parang kendi na nakabalot sa isang water cellophane. Inabot niya ito sa akin, at kahit pa nagdadalawang isip ako ay tiningnangap ko ito.
"That's polvoron, ako mismo ang may gawa niyan."
Tinapunan ko sya ng tingin bago ko binuksan ang polvoron at sinubo, the polvoron he made is sweet at hindi nakakaumay kainin, it melts in your mouth and its not like the other polvoron that will make you want to drink water, sakto lang kasi ang lasa at hindi ganoon ka dry.
"Ok lang ba?" Nakangiting tanong ni kuya rogue.
Nakangiting tumango ako. "This is amazing.." pinagpatuloy ko ang pagkain ko, agad kong pinunasan ang mukha ko ng mapansin ko ang paninitig niya. "Bakit?"
Naiilang kasi ako sa mga titig niya. A smile crept into his lips. "You look more beautiful when you smile. Polvoron lang pala ang magpapangiti sayo."
Agad akong nag-iwas ng tingin dahil tiyak na namumula na ako ngayon, i should stop myself from being too drown whenever he gave me sweet talks. Alalahanin mo beauty, once namalaman niyang may kinalaman ang pamilya mo sa pagkamatay ng parents niya ay tiyak na kamumuhian ka niya. And when that day comes I will accept his anger and let him hate me, because I know I deserve it.
"Sana maging palangiti ka parin next school year."
Natigilan ako dahil sa sinabi niya. "What do you mean?"
Malungkot syang ngumiti sa akin. "Lilipat ako ng paaralan, at alam kong magiging mahirap para sa akin ang senior high lalo na pagdating ng college kaya baka di na tayo magkita."
Dahan dahan akong lumunok at kinagat ang pang-ibabang labi para pigilan ang sarili sa kung ano man ang sasabihin.
"Pangarap kong maging abogado."
Para akong nabuhusan ng malamig na tubig dahil sa sinabi niya. "A-abogado?"
Marahan syang tumango. "Para maipakulong ko ang mga kriminal, tulad ng mga pumatay sa mga magulang ko."
Nakaramdam ako ng matinding kirot sa puso ko. Ipapakulong din niya ako kung ganoon? "You hate criminals that much?"
Nagtagis ang mga bagang niya. "I so much do."
--
Everyone stops as I walk gracefully to my office, lahat sila ay tumigil sa nga ginagawa at binati ako ng magandang umaga, i respond to them by nodding. Hinayaan ko silang pagmasdan ang kabuuan ko, I'm sure some of them were shaking now.
"Goodmorning ma'am Beauty." Nakangiting saad ni jeric my secretary as he open my door for me.
"Mornin." Mahinang sambit ko saka ako tuluyang pumasok sa loob.
Ng makapasok ako sa loob ng office ko ay agad akong sinalubong ng malamig na atmosphere dahil sa aircon, taas noo akong naglakad papuntang swivel chair ko. Ilang segundo lang ang lumipas at tumunog na ang telepono ko. Napatigil ako sa pagmamasahe sa sarili kong leeg at sinagot ang tawag.
"This is Beauty Lin Ashley. " maikli kong sabi.
"Ate I need your help." Nagmamakaawang sabi ni light sa kabilang linya.
I sigh in frustration and massage my temple as I let my eyes settle on the big wall clock that's place on my wall, in front of me.
"Alas otso palang light, may problema ka ng dala sa akin." Problemado kong sabi.
"Ate I really need you right now, and you know na ikaw lang ang maasahan ko-"
"Yeah I know, so just text me about what you need, wag dito sa landline ng office, baka may nakikinig sa atin, light." Makahulugan kong sabi.
"Thank you." Pagdiwang niya at bago ko pa man marinig ang sasabihin niya ay binaba ko na ang tawag.
Huminga ako ng malalim bago ko binuksan ang laptop ko. Pumikit ako at sandaling nag-stretch bago ako nagsimula gumawa ng presentation. At habang busy ako sa pagta-type ng ipre-present ko ay di ko maiwasang mapatingin sa malaking orasan ko.
Im done chasing time. Its been years... years since We all learned the truth. The unacceptable truths.
_______________________________________
Avisala! This is lady_assasin2004, thank you for reading this chapter, I hope you didn't get bored. At sana hindi kayo mainip na maghintay sa mga updates ko. Thanks, again.
Dont forget to:
✔Vote
✔Share
✔Comment and ;
✔Follow
@lady_assasin2004
¡¿Check my account to see more stories you might like to read and know more!¿
A/n: Nakakalito talaga ang mga edad nila, pati ako nahihirapan narin sa ginagawa ko 😁, pero its fine, nagawan ko na ng paraan, may changes sa I am Dark's, baka lang kasi magtaka kayo, just like the years that lenny or aurora left in the second time around, nine years yun but i change it into five years, yun lang, thank you.
#skl
Itutuloy pa ba?