Kabanata 18
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko. I rubbed my eyes before opening it. Naglibot ako ng paningin at nanlaki ang mata nang marealized kung bakit nandito ako.
"You're awake..." Nabaling ang tingin ko sa lalaking pumasok bitbit ang isang kahon at sa kabilang kamay ay ang tray ng pagkain. He balanced it na hindi man lang nahulog kahit naglalakad siya.
Napabalikwas ako ng bangon ngunit nakagat ko ang aking labi dahil sa pagkirot...
"Stop moving, you're sore." Ngumisi ito at nilapag ang kahon sa mesang katabi ng kamang kinauupuan ko ngayon. "This will be the gown you'll wear on Adam and Ella's wedding."
"Kelan ang—"
"The wedding will be the day after tomorrow," putol nito sa sasabihin ko at umupo sa kama. "Here, kumain ka na. I know you're exhausted."
"This is your fault," malamig na wika ko. He just smiled and kissed my cheeks.
"I know. Kaya nga inaalagaan kita ngayon, e. I'll prepare your food and such since you can't walk."
"Including my shower?" taas kilay kong tanong.
"Aalalayan kita papuntang banyo. Unless..." he trailed off.
"Unless what?" Gumagana na naman ang pagiging siraulo ng lalaking 'to.
"You want me to—"
"No way. I can walk." Nakagat ko ang aking labi sa sinabi. Who am I fooling? Halos manginig ang tuhod ko tuwing ginagalaw ko ito, maglakad pa kaya.
P-tang-na. Ang laki ba naman kasi...
"Show me then." Napatingin ako kay Jared nang magsalita ito. "Walk from here, to the door, then back here."
"Ginagawa mo ba akong bata?" Tumaas muli ang kilay ko.
"So you can't walk," pinal na wika nito na ikinainis ko.
"Sabing makakalakad ako, e!"
Nagkibit balikat ito matapos ay inasikaso ang pagkain ko. Kagat-labi naman akong umayos para tumayo. Putangina, ang sakit!
"Don't force yourself to move, baka mas lalong hindi ka makalakad bukas niyan," Jared said nonchalantly. Sinamaan ko naman ito kagaad ng tingin kahit hindi naman ito nakatingin sa akin.
Napag-isipan kong huwag ko nalang siyang pansinin at magpokus sa paglalakad kabila ng matinding kirot nararamdaman ko. I don't want to spend my whole day here. Kung may nabago man kay Jared after seven years, 'yun ay ang pagiging mapang-asar.
Isa...
Halos gusto ko ng maiyak sa sobrang sakit na ramdam kong unti-unti ng nanginginig ang mga hita ko.
Dalawa...
Nakuyom ko ang aking kamao. Napakasakit. Kung alam ko lang na ganito ang kahihinatnan, sana hindi na ako pumayag pa.
Tatlo...
I almost lost my balance. Nawalan ng lakas ang aking mga binti at tuhod. Hinintay ko ang aking pagbagsak sa sahig. My knees were trembling beacuse of pain. My sweats run over from my temple down to my face.
Instead of hitting the ground, someone sneak his arms around my waist; preventing me to fall. Walang lakas akong napakapit dito at tiningala ang may-ari ng brasong nakapulupot sa akin.
"I told you already, don't move if you can't. Alam kong masakit at hindi mo na kailangan pilitin pa ang sarili mo para gumalaw. I'll do things you wanna do as long as I can. Such a hardheaded woman," may halong inis na sambit nito.
Hindi ako nakaangal nang pangkuin niya ako at naglakad pabalik sa kama. Maingat niya akong inilapag dito na para bang isa akong babasaging mamahaling bagay.
"Gusto ko ng bumalik sa kwarto ko," ungot ko dito.
"You'll eat first, para magkalaman ng tiyan mo." Nilapag niya ang tray ng pagkain sa kama.
Bumuntong hininga na lamang ako sa isiping; kahit anong gawin ko, siya pa rin ang masusunod.
Tahimik lang kami. Sunisubuan niya ako kahit hita ko lang ang nanginginig. Arguing with him is just a waste of time. Same old school. Siya pa rin panalo. Bossy masyado.
"I'm so sorry," he sincerely apologized. "Nakakalakad ka sana ngayon—"
"It's fine." Tahimik kong sagot at pinagpatuloy ang pagnguya ng isunubo niyang pagkain.
Kita ko ang pag-angat ng gilid ng labi nito. "Marry me."
Nanlaki ang mata ko at nabulunan sa pagkabigla. Natataranta nitong inabot ang isang baso ng gatas sa katabing mesa at iniabot sa akin.
I slam my chest as I keep on drinking the milk. Hinahagod naman niya ang likod ko at bakas sa mukha niya ang pag-aalala.
"Are you okay now?" He asked as I give him back the empty glass of milk he hand me a while ago.
Tumango ako at bumuntong hininga. "Next time, don't kid around like that while I'm still eating."
"Who says I was just kidding?" Nagsalubong ang mga kilay nito at inilapag ang baso sa mesa. He then held my hand and squeezed it tightly. "I'm serious when it comes to my baby, Venice. Now I got you and marked you as mine. Akin ka na talaga, Venice. So let's get married after Adam's wedding."
"Hindi 'yan pwede." Umiling ako. "There is a belief—"
"I don't care about that fucking belief." Umirap ito. Nilapit niya ang sarili sa akin at hinalikan ako sa noo. "I love you so much. Sana alam mo 'yan, Venice."
--
"Natasha!" Sinalubong ako ni Wenchie habang naglalakad pabalik sa cabin na tinutuluyan ko noong unang dating ko dito.
I'm wearing Jared's black turtle neck sweater and a gray jagger. He ripped my dress last night.
"Jared, saan mo siya dinala kagabi?" bungad ni Adam sa amin; o mas tamang sabihing, kay Jared na nasa likod ko at inaalalayan ako sa paglalakad.
I'm still sore down there, but I'm stubborn enough to force him that I wanna go back. I miss my son already. And I'm planning to leave the Island after the wedding. I won't stay here longer anymore.
"In my cabin," Sagot naman ni Jared sa usual niyang boses kapag kausap ang iba.
Bumuntong hininga si Adam at tumango. "Someone wants to talk with Natasha."
"Sino?" Nangunot ang noo ko sa narinig.
"It's me..." Dumapo ang paningin ko sa lalaking nakapamulsang naglalakad palapit sa pwesto ko.
"Axel..." I almost whispered.
"May I borrow her?" Tumingin ito sa likod ko, I know he's talking to Jared.
Hindi ko narinig ang sagot nito. Sa halip, ramdam kong binitawan nito ang bewang ko at si Axel naman ang lumapit sa pwesto ko.
"I'll take her back later," Axel said.
"But, Kuya Axel." Napatingin kami kay Chanel nang umangal ito. "We're taking Ate Natasha to—"
"Your ate Natasha is mine today, Chanel. Kayo na lang muna ang maglakwatsa. Besides, we'll be preparing for the wedding on the day after tomorrow."
Kita ko ang pag-irap ni Chanel kay Axel. "Okay, fine." Nakasimangot itong pumasok sa cabin.
Chanel is kind. But a brat sometimes.
"Let's go?" aya sa akin ni Axel.
I bit my lower lip and started to walk on my own. Dahan-dahan ang mga hakbang ko. Ayokong maglakad nang paika-ika. Boys are good when it comes to knowing this kind of stuff.
"Are you okay?" Nangunot ang noo ni Axel nang mabagal ang mga naging hakbang ko palapit sa kanya.
The other boys are out of sight already. Si Jared naman ay katabi si Adam habang pinapanood akong naglalakad palapit kay Axel.
Kita ko ang pagbuntong hininga ni Axel at nilapitan ko. He went beside me and held my arms; guiding me inside a small resto with only a few people inside. Pinaupo niya ako at umupo naman siya sa kaharap na upuang inuupuan ko.
"How are you?" panimula nito.
May lumapit sa aming isang waiter at naghatid ng pagkain. A light breakfast for the both of us.
"I'm doing good," sagot ko at kumuha ng isang hiwa ng bacon.
"I missed you." Nakatitig ito ng mariin sa akin. "Adam never mentioned about you. Your whereabouts. That you are alive."
Tumikhim ako. "By the way, where is Samantha—"
"My wife isn't here." Putol nito sa sasabihin ko at inangat ang tasang may lamang kape. "Don't avoid my questions, Queen."
Sumandal ako sa aking kinauupuan at bumuntong hininga. "It was my decision not to tell everyone I'm alive."
"Why?" Sumimsim muna ito sa kanyang kape bago binaba ang tasa. "We all suffered from pain and sadness with the thought of losing you. Tapos malalaman naming buhay ka pala." May diin ang bawat salitang binibitawan ni Axel.
"Are you not happy knowing I'm alive? Breathing the same air you breathe?"
"I'm happy of course." Blanko ang mga tingin nito sa akin. "But why. Bakit ka nagtago?"
"I want to hide from all of you." I guess I really need spit lies again. I just can't risk it. Hindi ko pa kilala ang kalaban ko. "I was bound to die. But Adam is stubborn enough to save me from that kind of hell. Ayoko nang mabuhay. What's the purpose? I can't be with someone I love either. Jared is already in a fixed marriage with—"
"Hindi totoo ang mga sinasabi mo."
"Iyon ang mga iniisip ko dati." Huminga ako ng malalim at pinaglalaruan ang bacon sa aking pinggan gamit ang tinidor na hawak ko. "Even if I'll survive, he can't marry me anyways. Yes, he loves me. But—"
"I don't know how you survived with that kind of mindset." Umiling ito; disappointed after hearing me. "Jared is waiting for a perfect timing. The marriage was off..."
"Why did you stop?" Kunot-noong tanong ko.
"It's not my story to tell." Humugot ito ng malalim na hininga. "Just please, do what is right, right now. Huwag mo ng ulitin ang katangahang ginawa mo dati. Tanga ka pa naman."
Sinamaan ito ng tingin habang ito naman ay tila hindi apektado at nagawa pang uminom ng kape sa kalmadong paraan.
Parang gusto ko rin uminom ng kape kung kaya't kinuha ko rin ang isang tasang may lamang kape. Ngunit napahinto ako nang may maalala.
"Are you okay?" Nagtatakang sambit ni Axel nang mapansin ang reaksyon ko.
"Ang baho ng kape. Nasusuka ako." Otomatikong sambit ng bibig ko.
Tangina, saan galing ang palusot na 'yun?
Kumunot ang noo nito ang nilapag ang kanyang tasa. Kinuha niya ang kapeng iinumin ko sana kanina at inamoy ito. Mas lalo pang nangunot ang noo nito at tinignan ako.
"Hindi naman mabaho, ah?"
Umiling ako. Hell, saan ko ba kasi napulot ang palusot na 'yun?
"Are you pregnant?" Napatingin agad ako sa kanya matapos niyang magtanong.
"Are you kidding me?" Nagtataka kong tanong. Jared and I just had it last night tapos buntis agad ako? Parang gusto ko tuloy matawa. Pinaniwalaan niya talaga ang pagsisinugaling ko.
Hindi pa rin mawala-wala ang pagkakakunot noo nito at pinaglandas ang braso sa harap ng kanyang dibdib; eyeing me suspiciously.
"May nangyari ba sa inyo?"
Umirap ako at sumandal sa aking kinauupuan. "To tell you honestly, we just had it last night. Hindi naman pwedeng mabuntis ako kaagad—"
"My aunt found out she was pregnant the day after they had it together with her husband. It's not that impossible."
"The body needs time to develop detectable levels of HCG. It takes 2 weeks after knowing someone is pregnant. I'm a doctor, Mr. Smith." Tinaasan ko ito ng kilay.
Nagkibit balikat ito. "Maybe your sense of smell is a little sensitive today."
Hindi ko na lang ito pinansin at nagsimulang sumubo ng pagkain. A question suddenly popped inside my head.
"When did you and Samantha got married?" biglaang tanong ko.
Kita kong natigilan ito sa pag-inom ng kape ngunit nagpatuloy rin. "Last year."
"Wow..." Wala akong masabi. "She must be so beautiful at the same time, kind then."
"Just a fixed marriage."
"Another wow." Bahagya akong napahalakhak. "Sikat pala sa inyo ang fixed marriage."
Umirap ito. "It's our obligation."
"How's your little sister?" I asked.
"She's doing good. May boyfriend na nga. Mabait ngayon dahil may gusto ipabili."
Natawa ako at napailing. "If you have time, kindly tell her to visit me at Monte Hospital. Neurosurgeon department."
"No, I don't have time," masungit na sambit nito at sumubo rin ng bacon. Ubos na ang kape niya kaya pagkain na naman ang nasa bibig niya.
"Ang sungit." Umirap ako.
"I'm not—"
"Natasha?" Natigil sa pagsasalita si Axel nang may tumawag sa pangalan ko.
Nilingon ko ang entrance ng resto, just to see a lady wearing a white long sleeves and faded fit blue jeans standing.
"Ella?"