Ze hield niet van geweld. Sterker nog, ze was ervan overtuigd dat geweld geen oplossing was. In welke situatie dan ook. Als ze het al gebruikte, dan was dat meestal uit pure noodzaak. Namelijk uit zelfverdediging. Wanneer je Eva van Dongen echt flink kwaad maakte, kon ze pittig uit de hoek komen. Maar echt op en top gewelddadig was ze zeker niet én bovendien nooit geweest.
Eerder driftig of dreigend. Zoals het moment, waarop Wolfs peinzend met zijn warme kop koffie was weggelopen bij de koffieautomaat. En ze hem met hardhandige aanpak onverwachts klem had gezet, tegen de muur van het Politiebureau. De onbekende, de vreemdeling was zijn status toen nog geweest. Ook voor Eva.
Tevens was het politiebureau momenteel nog een van de weinige locaties in Maastricht, die hij zonder navigatie had weten te vinden. Maar even tot rust komen met een welverdiende cafeïne boost tijdens zijn toenmalige hoofdpijndossier, had er niet ingezeten.
Floris Wolfs, haar nieuwe partner, had haar al dagen mateloos geïrriteerd. Ziedend was ze geweest, toen ze erachter kwam dat hij haar buiten bepaalde werkzaamheden van hun zaak had gehouden. Wolfs was zich rot geschrokken van de kracht die zijn tengere jonge collega blijkbaar bezat, waarmee ze hem had klemgezet. Hem in het nauw gedreven had. Meer dan klaar voor de confrontatie.
'Moet ik nou van Marion horen, dat jij op de begrafenis van een slachtoffer was?!' Had ze hem briesend toegesproken. De koffie klotste over de rand. Met haar handen had ze zijn revers stevig vastgegrepen. Hij kon geen kant op. Geschrokken had hij zijn handen opgeheven, met een half oog op zijn koffiekopje, zijn mond vertrokken in een pijnlijke grimas. Maar al snel had hij zich in zijn kenmerkende sarcasme en nonchalance hersteld. 'Had je meegewild?'
*
De ruzie tussen Wolfs en Eva op de parkeerplaats was ook een kenmerkende situatie, betreffende hoe Eva reageerde als haar emoties werden bespeeld. Daar hield ze niet van. Schreeuwend was ze Wolfs aangevlogen, terwijl ze meervoudig en hardhandig tegen zijn borst had getimmerd. Achteraf lag er in die handeling juist een bevestiging van haar gevoelens voor de man tegenover haar. Hoe ze hem letterlijk probeerde weg te duwen, weg te slaan. Alles om haar gevoelens voor hem te ontkennen, uit de weg te gaan. Iets wat weinig zin had. Want die gevoelens die waren er al. Ruim en breed.
Verder hield ze het door de jaren heen best netjes. Af en toe een arrestatie die ietwat uit de hand liep. Maar geen buitenproportioneel gedrag. Ook niet jegens Wolfs. Door de jaren heen leerden ze ruzie te maken, net zoals dat ze elkaar meer en meer leerden te waarderen.
*
Bij het verhoren van een jongeman op straat, had Wolfs gedreigd met geweld, als deze hen niet zou voorzien van de informatie die hij bezat. Allesbehalve volgens de regels natuurlijk. Maar niet meer dan een kenmerkende uitspraak voor Wolfs. Echter was het Eva die de vuistslag uitdeelde, die de jongeman met een bloedneus en blauwe kaak achterliet. Haar partner had haar een belerende blik toegeworpen, ook al zou hijzelf precies hetzelfde hebben gedaan. En dat wist zij ook. Net zoals ze wist, dat de jongeman hen nu wel zou voorzien van de antwoorden op hun vragen. Triomfantelijk had ze Wolfs aangekeken.
*
Nu stonden ze opnieuw voor eenzelfde keuze. Hoewel een keuze, de beslissing was angstaanjagend snel gemaakt. En had ditmaal niets, maar dan ook niets met informatie inwinnen te maken. Maar wel alles met emoties. En dat laatste was nou net iets, waar de twee rechercheurs meer dan eens van overliepen.
Na een chaotische dag als deze, hadden ze behoefte aan rust. In stilte vierden ze samen het feit dat het bezoek van een zekere president, door hun acties, rumoerig maar redelijk positief was afgelopen. Ze bevonden zich in een afgelegen restaurant, met maar weinig andere gasten. De kraaien die af en toe stukjes stokbrood stalen op het terras, krasten luid. Het weerhield het rechercheduo niet van een zowel beladen als luchtig gesprek. Een eerlijk gesprek, over de gebeurtenissen van deze vreemde dag, waarbij de nodige toenadering voor hen beiden heel natuurlijk aanvoelde.
In een moment van stilte, had Eva haar ogen laten afdwalen over het terras dat rechtstreeks grensde aan de restaurantzaal. De hoge deuren stonden wijdopen, om de immense hitte van de benauwde dag iets dragelijker te maken. Haar ogen vielen echter niet op een van de vele kraaien, maar op een oude bekende. Eentje die ze liever dood dan levend zag, en dat was nog zacht uitgedrukt. Met een vastberaden blik had ze de ogen van Wolfs opgezocht.
Voor hen, of all people, zat Daan de Vos. Ongemerkt en onopvallend had hij op het terras plaatsgenomen. Op een sluwe, dito slimme manier was dit zijn comeback. Rustig, achterovergeleund, maar strak in pak. Nonchalant spelende met het langwerpige citroenstampertje dat uit zijn mond stak. Alsof het een sigaar was, of een tandenstoker om zijn onberekenbare bad guy status extra te benadrukken. Het stampertje trilde in zijn linker mondhoek. Eveneens als de lucht om hen heen. Uitdagend had hij de rechercheurs toegelachen en een suggestieve handbeweging gemaakt. Een handbeweging die uitermate duidelijk stond voor Catch me if you can.
Meer dan dat, samen met een korte bevestigende blik naar elkaar, hadden de rechercheurs niet nodig. Ze sprongen op, en namen in hun vastberadenheid, woede en gepassioneerde houding maar gewoon de hele tafel mee. De halfgevulde glazen waarin zich water met bubbels bevond, kletterden in kleine scherven kapot op de grond. Het voedsel op de borden, vloog door de klap die de tafel maakte, de gehele restaurantzaal door. Het water inclusief bubbels verspreidde zich evenredig razendsnel over de vloer. Net zoals de olijven, frietjes, sla bladeren, stukjes tomaat en Eva's satéstokjes. Samen met al het andere dat enkele seconden geleden, nog in alle rust netjes op de tafel had gelegen. De rechercheurs keken nu niet op of om van de ravage die ze hadden aangericht. Er was maar één doel dat telde nu. De Vos.
*
Zijn vertrouwde stem liet haar opschrikken en bracht haar terug in het hier en nu. 'Eef?!' De sirenes naderden en werden luider. 'De collega's Eef. Wegwezen.'
*
'Ach kijk! Daar zijn ze dan.' Had Daan de rechercheurs kalm maar luid begroet, die in een vlot tempo zijn kant op waren gestoven. Wolfs had het klapstoeltje, waar Daan zojuist nog in alle rust op had gezeten, furieus opzij geschopt. Vol overtuiging waren ze hem aangevlogen en hadden De Vos stevig tegen de muur klemgezet. Wolfs voelde zijn bloed koken. Momenten als deze, waarbij de confrontatie met hem moedwillig werd uitgedaagd, zorgden voor hevige koortssluiting in zijn hoofd. Wolfs' hand lag hevig aangespannen rondom Daan's keel en zijn greep verstevigde. Daan haalde uit om Wolfs van zich af te trekken. Maar dat liet Wolfs niet zomaar gebeuren. De eerste grimmige vuistslag was een feit. Wolfs sprak niet, zijn lichaamstaal communiceerde al meer dan genoeg.
Daan daarentegen, ging vastberaden door met het creëren van een flinke oproer op het terras. 'Ober! Ober! Deze mensen molesteren mij!' Riep hij hijgend uit. Daan greep naar zijn kaak, die Wolfs flink goed geraakt had. De ober vluchtte na het zien van Wolfs' moorddadige blik, direct terug de restaurantzaal in. Eva, die Daan's rechterschouder met evenveel kracht tegen de muur aandrukte liet met één hand los, om de arm van Wolfs te stoppen en Daan te behoedden voor een volgende klap. Ze moest hem tot bedaren zien te brengen, voordat dit nog verder uit de hand zou lopen. Met alle kracht die ze in zich had, trok ze zijn sterke arm naar achteren en zocht oogcontact.
Ze schrok van de helse blik in zijn ogen, maar deed er alles aan om dit niet te laten merken. Eva keek hem indringend aan. In stilte wisselden ze een blik van verstandhouding uit. De spanning op zijn arm, die nog steeds in de lucht geheven was, werd minder. Daan, die het tafereel uiteraard van dichtbij had kunnen aanschouwen begon zijn geduld te verliezen. 'Maak nou af waar je aan begonnen bent man!' Stookte hij Wolfs op.
Eva nam Wolfs' onrustige ademhaling waar, en zag hoe hij door naar haar te kijken met moeite zichzelf tot bedaren wist te brengen. Daan floot een vrolijk melodietje om de tijd, waarin hij nog steeds in een vrij onprettige houding ruw tegen de muur gedrukt werd, te verdrijven. Zodra Eva de melodie herkende, liet ze Wolfs' blik los. Paniekerig keek ze Daan aan. Het kwartje viel. 'Jij was het, met Suus?!' Constateerde ze met een duidelijke ondertoon vol van walging in haar stem.
*
'Eef?! We moeten gaan!' Riep Wolfs nu met meer nadruk, terwijl hij morrelde aan Eva's schouder. Doelgericht, onverwacht en onverbiddelijk gaf ze Daan een knietje. Maar niet zomaar een knietje. Nee, een knietje van het hevigste kaliber. Wolfs trok haar met zich mee. Na Eva's blik, was hij al snel wedergekeerd naar de realiteit. Zijn koortsachtige furiositeit om Daan met de grond gelijk te maken, leek aantrekkelijk, maar was allesbehalve een goed plan geweest. Zeker nu de collega's eraan kwamen.
Zij had Daan echter voor enkele seconden vol walging en verontwaardiging aangestaard, om de realisatie te verwerken. Ziek. Dat was deze man. Eva liet Daan's schouder hardhandig los. Daan wierp haar, ondanks de pijn die hij momenteel ervaarde, een knipoog toe. Terwijl hij dramatisch zijn hand langs zijn bloedneus streek. Om zijn hand vervolgens, langs zijn witte blouse te halen, waardoor deze besmeurd werd met de dieprode kleur. Theatraal liet De Vos zich langs de muur naar beneden zakken. 'Ober?! Heeft u misschien een zakdoekje?!'
Waar de sirenes hen normaliter rust en moed gaven, ten teken dat er versterking opkomst was, leek het Wolfs nu niet zo verstandig om te blijven hangen. Hij greep Eva's hand en trok haar terug de restaurantzaal in. Ondanks de haast, wist hij zijn colbertje van de grond te grissen, een briefje van vijftig uit zijn portemonnee te trekken. En deze verfrommeld en wel, in de hand van de serveerster te drukken, die hen het avondeten geserveerd had. 'Mijn welgemeende excuses!' Wist hij in alle haast al stamelend uit te brengen. Met open mond en een verkreukeld biljet in haar handen, bleef het meisje achter.
Eva volgde hem moeiteloos in een rap tempo door de deur, richting de keuken. Ze manoeuvreerden zich een weg langs het kookeiland omringd met koks, serveersters, potten en pannen en de bijbehorende opstijgende vlammen, om vervolgens het pand te verlaten via de openstaande nooddeur.
Met moeite hadden ze zich op hun huidige schoeisel, -laarzen en hakken bleken geen goede combinatie om een afdaling van een bebost heuvellandschap te maken-, terug naar de omliggende omgeving begeven. Ook de rechercheurs kwamen niet geheel ongeschonden uit de strijd. Net zoals Daan, had Wolfs een volwaardige bloedneus, die door de haast hevige sporen op zijn overhemd achterliet. Daarnaast zat Eva vol schrammen en schaafwonden, vanwege het contact dat ze met de muur had gemaakt tijdens het klemzetten van Daan de Vos. De wilde tocht door het beboste landschap, samen met haar vrijwel onbedekte armen en benen, hielp ook niet echt mee.
Wolfs slaakte een korte kreun van inspanning, nadat hij Eva met beide handen rondom haar middel opving van het hek, dat de heuvel van de openbare weg scheidde. Voorzichtig liet hij haar landen, maar Eva was al, wel met de nodige aanrakingen voor ondersteuning, uit zijn armen gesprongen. Zowel haar geest als lichaam verkeerden nog in de survival-modus, waarbij stilstaan geen optie was. De kraaien uit het bos vlogen op, door het lawaai dat haar landing veroorzaakte. Wolfs spoog een straaltje bloed uit op het asfalt, keek de kraaien na en bood Eva al wandelend zijn stoffen zakdoek aan, om haar bloedende elleboog te stelpen. In stilte vervolgden ze hun weg.
Achter de sophisticated gentlemen die Wolfs pretendeerde te zijn, en ook zeker grotendeels was, verschool zich ook een straatschoffie. Iets wat hij zowel ontwikkeld als overgehouden had aan zijn jonge jaren in Amsterdam. Hij was niet iemand die zomaar terug deinsde voor een vechtpartijtje. Zeker niet als het ging om de mensen die hem dierbaar waren.
Eva observeerde de omgeving en realiseerde zich dat hun opgejaagde gedrag niet langer nodig was. Ze verbrak de stilte en hield stil. 'Wat had je gedaan? Als ik je niet had tegengehouden?' Wolfs keek op van het donkere asfalt. Hij hield eveneens stil en keek terug. Haar ogen glinsterden in de avondzon. Ze stonden ernstig. Hij knikte kort, ten teken dat ze het antwoord waarschijnlijk wel wist. Ze beet op haar lip. 'Je speelt met vuur Wolfs.' Sprak ze hem kalm toe. Zijn ogen, die nu vele malen kalmer stonden dan tijdens de confrontatie met Daan, keken Eva afwachtend aan. Ervan uitgaande dat er een preek zou volgen. Maar die kwam niet. 'Gek.' Mompelde ze alleen maar.
Er verscheen een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Eva keurde zijn gedrag af, maar begreep hem en zijn reactie als geen ander. Aarzelend zette ze een pas naar voren. Voorzichtig liet hij zijn handen opnieuw rondom haar middel rusten. Hij had haar nodig nu. Meer dan nodig. En dat voelde ze aan. Ze liet zich zachtjes tegen zijn borst aanvallen en streek in een rustgevend tempo met haar beide handen over zijn warme rug. Kort liet hij zijn kin op het topje van haar hoofd rusten. Om haar vervolgens nog iets dichter tegen zich aan te trekken en zijn gezicht bedachtzaam in haar lange haren te begraven. Zijn hart sloeg over om hoe haar zoete geur, in combinatie met die van de frisse buitenlucht, zijn neusgaten vulde. Het feit dat ze zich op het midden van de weg, in the middle of nowhere bevonden, leek hen beiden weinig te kunnen schelen.
Eva verstarde, bij het waarnemen van een plots geritsel in de berm. Ze hief haar hoofd lichtjes op en keek naar de plek waar het geluid vandaan leek te komen. Haar ogen werden groot. Een kleine vos stond als bevroren met zijn linkerpoot nog half in de lucht, en keek haar listig aan. Ze wierp de vos een dominante blik toe en ontblootte in stilte haar tanden. De vos trok zijn linkerpoot terug, zette een stap achteruit en verdween met zijn sluwe passen terug het struikgewas in. Wolfs rechtte zijn rug, nu hij opmerkte dat Eva's spieren plots opnieuw hevig aangespannen waren.
Hij streek een verdwaalde pluk haar achter haar oor, en viste zorgzaam en voorzichtig een takje uit haar kapsel. Haar ogen vonden opnieuw de zijne. Zijn blik was teder en vragend. 'Je weet wat ze zeggen..' Sprak ze zacht. Hij spoorde haar aan verder te spreken. 'Je moet vossen-' Er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Met vossen vangen.' Vulde hij haar aan. Ze liet haar voorhoofd kort tegen de zijne rusten, nam vervolgens opnieuw afstand en trok hem aan zijn hand mee, verder de weg op. 'Kom.' Gebaarde ze hem. Hij volgde, verfomfaaid, lichtelijk verslagen maar tevreden, in de wetenschap dat hij er niet alleen voor stond.
Een lieve knullige scene tijdens aflevering 'Patsy', die eindigt met een ietwat minder lieve afloop. Eveneens is dit één van mijn favoriete (guilty pleasure) cliffs vanwege de extreme absurditeit. Een scene waarvan ik al mij al een geruime tijd afvroeg wat er nou precies gebeurt zou kunnen zijn...
Dit verhaaltje was wat volgde. Het is allesbehalve mijn intentie geweld te verheerlijken, integendeel juist. Het benoemen van de mogelijke acties gekoppeld aan de gevoelens van de personages leek mij een interessante schrijfoefening ;) Liefs.