The days runs fast, mas naging busy kami pareho ni Casper, He usually unable to see me cause of his tight schedule for labs and even do a lot of computer programming for simulating processes of their project.
Ganon rin naman ako sunod-sunod ang exams namin, Sir Jeff gets back to his work, marahil dahil sa hiningi kong pabor kay Zero, though naging distant na 'to sakin, naiintindihan ko naman. Samantalang hindi ko rin makita si Zero sa University, sa pagkakalam ko Engineering rin siya ngayon, hindi ko tuloy siya pamasamalatan.
"Hello," I am walking in the hallway, nakaipit sa tenga ko ang phone ko dahil may mga dala akong libro para sa susunod na lecture namin.
"Done with your lunch?" It was Casper. Sumulyap ako sa relos ko, to see it's past 2 in the afternoon at ngayon lang siguro siya nagkaroon ng break,
"Yup, heading to my next class. Ikaw? Ngayon ka pa lang ba kakain?" Inayos ko ang libro sa kamay ko na unti-unting dumadausdos,
"Yeah, Dr. Maximo bombarded me with so much works," rinig kong reklamo niya para matawa ako,
Dr. Maximo is their research head, and knowing Casper as one of his brilliant students, he loves to challenge his skills.
"Ang talino kasi ng baby ko," I teased, but I just wanted to ease his tiredness.
He hissed on the other line, and I chuckled.
"Badly miss you," he added. Napangiti ako,
"We talked every night,"
"Virtually," he says as he sighs.
Kahit kasi nasa iisang University kami, We barely see each other because of opposite schedules.
"I miss you too, pahinga kana. Kumain ka ha, Papasok na 'ko. I love you," pamamaalam ko, at hindi na naantay ang sasabihin niya dahil nakita ko nang papasok yung proff namin.
I arrived at home late, and see Mom in the kitchen cooking,
"Where's Brooke?" Tanong ko ng makalapit at magmano.
Mom sighed while chopping some veggies, for the kare-kare.
"Hindi ko rin alam, Bella. Nitong nakaraang linggo napapadalaa ang paglabas niya, kapag nagtatanong ako kung saan siya napunta eh nagagalit pa sakin," saad ni Mama para kumunot ang noo ko.
That's so unlikely him. I never saw Brooke kill time outside, and he's an introvert!
"Yeah, Kausapin ko mamaya. Noong nakaraan naabutan ko siyang late na rin umuwi," dagdag ko para gumuhit ang pagaalala sa noo ni Mama.
"I am worried for your brother, Bella. Madalas akong nasa Ospital, at wala man lang akong alam kung ano na bang pinagkakaabalahan niya,"
I don't want Mom to be worried more, so I hugged her lightly,
"Hayaan mo Ma, kakausapin ko." I kissed Mom's cheek, and get some piece of newly cooked wings.
While putting facemask, ay nagring ang laptop ko, Kaharap ko yun kaya inopen ko na lang ang video call,
Bumungad sakin si Casper na nakaputing shirt, at nakaeyeglasses. His hair is slightly dishelved, while his resting his back at the headboard of his bed.
"Hi, babe!" Inayos ko ang lagay ng facemask, nitong nakaraang linggo kasi ay madalas akong nagpupuyat, kaya nang mapadaan sa watson ay naisipan kong bumili nang may serum,
Kumunot ang noo niya, pero may ngiting sumilay sa labi niya.
"Kararating mo lang?" He asked huskily, while watching me as his lips twisted upward,
"Hindi, kanina pa..lowbat ako kanina, kaya diko nasagot tawag mo," Ani ko at nang masiguro na ayos na ang kapit ng mask sa mukha ko ay inangat ko ang laptop, at pinatong sa unan bago nilagay sa lap ko,
"Hmm, para saan 'yan?" He asked acting clueless as he pointed out what's in my face.
Ngumuso ako, at mariin siyang tinitigan sa screen.
"Tss. Pang alis ng dead skin cells, look! Ang pangit ko na oh." Nilapit ko ang mukha ko sa laptop dahilan para matawa siya.
"I think that's not effective," he said, dahilan para mapaayos ako ng upo, he's a chemist student marahil alam niya ang magandang gamitin,
"Huh? Bakit? May masamang effects ba 'to?" Nagaalala kong tanong pero gumuhit lang ang mapaglarong ngisi sa labi niya,
"Wala," he says leisurely while licking his lower lip,
Kumunot ang noo ko,
"Then paano mo nasabi na hindi to epektibo?" I asked again,
He smirked at me, "hindi talaga yan eepekto, dahil noon pa man maganda kana."
"Ha?"
"Hakdog." He irritatedly whispered,
Natigilan ako saglit nang lubos na maunawaan ang sinabi niya. Ngumuso ako, at natawa, minsan lang kasi siya bumanat, kaya naman medyo natagalan pang rumehistro sakin.
"Tss. Stop your corny punches," natatawa kong wika, "At kailan kapa natuto maghakdog?!"untad ko at tumawa ulit,
His lips pursed, as his brow creased at mayabang na pinagmasdan,
"Corny? Trent said it will work?" Mas lalo akong natawa dahil sa iritado at inosente niyang wika.
Sinimangutan niya ko habang tawa ako ng tawa.
"Stop laughing," saway niya sa kabilang linya.
"Bakit? Pikon kana?" Hamon ko na natatawa pa rin.
His narrowed eyes fell off on my lips.
"Oo pikon na 'ko, at...ang hirap mainis, hindi kita mahalikan," he said like I should be scared by his threat, pero mas nangibabaw ang saya at kilig sa sinabi niya,
"Kawawa ka naman," I whispered softly and smirked at him. Mariin siyang pumikit at dalwang beses na umiling.
"Tss. Wag mo 'kong subukan, Bella. Kaya kitang puntahan ngayon diyan," banta niya, at seryosong nakatitig na sakin.
Mas lalong nadepina ang kapal ng kilay niya, at mapupungay na mata dahil naiinis siya,
"Sige nga, come here then?" I tease dahil alam kong hindi naman talaga siya pupunta. It's past 8 in the evening,
Napaahon ako nang maalaa ang oras, muntik nang mawaglit sa isip ko.
"What's wrong?" He must be noticed my sudden move.
"Uh, naaalala ko si Brooke. Dipa sya nauwi,"
"Uuwi rin yun, don't worry."
Umiling ako nang maalala ang ilang bagong kinikilos noon nung nakaraang linggo pa.
"Gabi na, at hindi non ugali umuwi ng late." Saad ko,
"Brooke is a freshman highschooler, probably he's with friends,"
"He's not friendly," giit ko.
Tumango si Casper, "Do you want me to talk to your brother?"
Umiling ako. "Ako na..."
Bumuntong hininga siya, "Just suggesting, Brooke is a man. Maybe he'll be more open to me." Casper insisted.
May punto siya roon, pero...mas kilala ko si Brooke. Kapatid ko sya, at siguro dapat ako muna ang kumausap sa kanya.
"Thanks, babe...but let me handle my baby brother," I smiled to gave him an assurance,
"Maybe he's just hanging out, every teenager does that,"
"Not him. He's not a fan of night out,"
"Maybe girlfriend then?" He says, para matigilan ako.
As in? Si Brooke? Magjojowa? Parang malabo naman...pero gwapo naman ang kapatid ko at tahimik, I heard his quite popular in his school too. Pero bata pa yun, anong alam noon sa pagibig?
"You...think so?" Medyo nagdadalwang isip kong tanong,
Humikab sya, at tumango sakin.
"Malay mo, kaya nga sabi ko ako na ang kakausap."
"Pero-parang malabo talaga eh,"
Natigilan ako ng may marinig na nabasag sa baba. Napaahon ako sa kama, at medyo kinabahan.
"Bella? Ano 'yun?" Narinig kong tanong ni Casper marahil sa lakas eh narinig din niya.
Lumingon ako sa screen at kita ko ang pagkawala ng antok niya,
"May...nabasag ata sa baba, titingan ko lang-"
"Where's Tita?! Fvck! Magingat ka, Wait! Pupunta ako diyan!" Kita ko ang pagtayo niya,
"Casper-" bago ko pa siya mapigilan eh nawala na siya.
I swallowed hard as I opened my doorknob. Maingat akong bumaba ng hagdan,
"Ma?" I called, but no one's response.
Nagtungo ako sa kusina, pero nakapatay na ang ikaw roon.
Nagtungo ako sa pasilyo kung saan ang kwarto ni Mama, kumatok ako ngunit walang sumagot.
"Ma?" I called as I opened the door, and slowly reached the switch of the lights.
And to my horror, I saw Mom lying on the floor, with a lot of blood in her wrist. My knees weakened, and my eyes slowly heated.
"Ma!" Agad akong dumalo rito, pero nakapikit na siya at tila walang malay.
Unti-unting nanlabo ang paningin ko sa pagiinit nang mata ko, hindi ko alam ang uunahing gawin, para bang nablangko ako.
"Ma! Wake up!" I cried, as I slowly reached her cold hands.
I don't know how things run as fast as like that, I just talked to her earlier ago and even kissed her, and If only I knew that moment will be my last time that I will saw her smiling....
"Ate," Brooke's voice filled the hallway, habang tahimik at tulala pa ko sa nangyari.
Nilingon ko siya na ngayon ay may pasa at sugat sa gilid ng labi, habang bukaskas ang uniporme.
Hindi ko mapigilang hindi magpuyos sa galit.
"Bakit ngayon ka lang ba ha?! Mom is worried sick of you! And now..." Muling naginit ang sulok ng mga mata ko, at naguunahang pumatak ang luha sa mata ko.
Brooke looked down as his eyes watered a bit,
"Ate....si Mama?" Tila hindi niya narinig ang mga sinabi ko,
Tinakpan ko ang mukha ko ng mga palad ko at nanghina ako paupo. Mabagal akong umiling habang tahimik na naguunahan ang mga luha sa mata ko.
"She's gone, Brooke. She's gone." I whispered softly and cried.
That night, I felt like my whole world suddenly doomed. I lost my father at a young age, and losing one important person in my life again, I don't know how to face it.
Hindi ko maintindihan kung bakit at paano nakuha ni Mama na kunin ang sarili niyang buhay. Okay naman kami, bukod sa hindi financially stable, more than that we're fine as family. Sa sobrang bilis ng pangyayari pakiramdam ko isa lang itong bangungot. Kung alam ko lang na huling gabi na yun na mayayakap ko siya...sana hindi ko na bitiniwan.
Napatunghay ako ng tapikin ni Casper ang balikat ko. He's in his black polo shirt, while I'm wearing a white knee length dress.
"Eat up please, I know you're in deep pain...but, I'm worried for your health too." He says softly, matamlay akong tumayo.
Nakita ko si Brooke sa gilid ng puntod ni Mama, nakaupo at tulala pa rin. Ayaw pa ring umalis, Gusto man naming patagalin ang burol pero napagpasyahan na lang na gawing 3 araw ito. Wala naman kaming gaanong kamag-anak na makakadalo agad, at pawang mga malalapit na kakilala lang ang nakilibing.
Kasabay kong naglakad si Trent sa vacant table, habang pinapanood ko mula sa kinauupuan si Brooke. After what happened in the hospital, mas lalo siyang naging tahimik. I want to scold him, but I have no power to do that...at isa pa, namomoblema ako ngayong dalwa na lang kami.
"Busog nako," Iniatras ko ang styro na inorder niya pa.
Trent stays with me all the time, ni minsan lang sya umuwi sa kanila, at tumuling rin siya sa ilang gastos sa pagpapalibing kay Mama.
Bumuntong hininga siya at hindi nako pinilit pa. Tinabi niya yun, at nagbukas naman ng inumin ko.
"If you need help, I'm always here.." he says, as he gently gave me the bottled water.
Hindi ko alam kung nababasa niya ba ang takbo ng isip ko ngayon, pero lubos akong nagpapasalamat dahil hindi sya umalis sa tabi ko sa mga nagdaang araw.
Pagkalipas ng ilang araw ay lalo akong namomoblema, hindi lang sa gastusin kundi dahil na rin kay Brooke. Unti-unti na siyang nagbabago, at minsan ay hindi na ko pinapakinggan.
"BROOKE! NAKIKINIG KABA HA?" tumaas na ang boses ko, at hinila ang kamay nang kapatid ko na ngayon ay papalabas ng bahay.
He lazily looks at me.
"Naririnig kita kaya nga ako aalis. You keep nagging as if you're my mom!" He spatted as he pulled his arms from my hold.
"At kailan ka pa natutong sumagot ha?!" Habol ko pero dire-diretso siyang naglakad palabas.
Nanghina ako at napaupo sa pavement habang pinapanood ang pag-alis ng nagiisa kong kapatid.
Hindi ko namalayan na may luha nang pumapatak sa mata ko.
Ang daya mo kasi Ma. Ba't mo kami iniwan nang ganito ka aga? I didn't know you're suffering from too much sadness. Akala ko okay ka lang, you're smiling whenever You're home....and all of sudden, We lost you.
-