A/N ; HELLO!! SORRY SA SUPEEEEER TAGAL NA UPDATE!! HUHU! NUNG 8TH MONTHSARRY NG A'TINs KO DAPAT ITO ILALABAS KAYA LANG HINDI KO KAAGAD NATAPOS. SORRY PO! MAHAL KO KAYO! HAHAHA! ENJOY THIS CHAPTER!
ps : baka matagalan ulit for next chapter kasi pov na ni Jah sa susunod na kabanata :)) mahihirapan ako ulit isulat iyon 😬
SOUTH's POINT OF VIEW
"Are you sure about this?" Tatang Robin asked. Beside him was Ms. Hong.
"Opo." Sagot ko. "I'll leave after our Second Debut Anniversary." Pag papatuloy ko.
I made my decision. I'll going back to US to receive treatment. Other than my family, wala pang ibang nakakaalam. Hindi ko pa rin nasasabi sa mga members. Pero napag-desisiyonan ko ng umalis pagkatapos ng 2nd Anniv namin, and that's a month from now.
"You will come back, right?" Tatang Robin asked.
I smiled. "That... I'm not sure. But if it goes well po, then yes."
I saw him smile. "It will go well."
"Ah, saka po pala, wag niyo muna po sanang ipaalam sa ibang members. I want to be the one to tell them."
"Okay, if you say so."
"Thank you, tatang. Alis na po ako. Ms. Hong..." then I waved at her.
"Sige." Sagot ni Ms. Hong, na kumakaway din.
Pag labas ko ng office ni Tatang ay dumiretso ako sa rooftop.
Pumunta ako sa may railings at sumandal saka bumuntong hininga at yumuko. I spent sometime with myself. Looking over the view and thinking if I would be able to see it again.
I silently prayed that I get that chance.
Then without knowing, a lone tear fell out of my eyes, I realized I was crying. I was crying because I was desperately praying for Him to let me live for more years.
"I don't want to die yet..."
Just like that, three weeks had passed, and a week from now would be our 2nd Debut Anniversary. And after that...
"South, okay ka lang?" Pukaw sakin ni kuya Sejun. Nandito kami ngayon sa rooftop ng dorm namin at kumakain ng balut.
"May iniisip lang." Sagot ko.
"And that is?"
"Yung pag alis ko next week."
"Yun lang pala eh akala ko naman— TEKA, ANO?"
Mahina akong natawa sa reaksiyon niya. Hindi ako nag salita at kumain nalang. Nang tingnan ko ito ay tulala parin at gulat na gulat kaya hinayaan ko muna siyang makabawi ng lakas.
"Totoo ba yan?"
Tumango tango ako habang kumakain parin.
Bigla nalang siyang nanahimik at naramdaman ko siyang tumitig sakin. Tiningnan ko siya at binigyan ng 'what are you looking at' look.
"Sino na ang nakakaalam?" Tanong niya sabay kuha ng balut na nasa supot.
"Ikaw palang." Sagot ko at itinapon ang balat sa supot.
Parehas kaming nanahimik. Siya, kumakain parin ng balut, habang ako, nag pupunas ng kamay gamit ang wet wipes saka uminom ng tubig.
"Kelan kapa nakapag desisiyon?" Sejun asked.
"Last month pa."
"Bakit ngayon mo lang sinabi?"
"Hindi... hindi ako makahanap ng magandang tyempo para makausap kayo." Napayuko ako.
Nanahimik ulit kaming dalawa. Then I felt him moving towards me and then he hugged me. We just stayed like that for a minute or two.
Unti-unting lumuwag ang yakap niya at hinarap ako. He caressed my head. "You're gonna be okay. Babalik kapa saamin."
I just smiled.
The next day, I woke up early. Tumulong ako kay kuya Stell at kuya Josh sa pag luluto.
"Um, kuya..." tawag ko sa mga ito.
Sabay silang humarap saakin, si kuya Stell nag luluto ng itlog habang si kuya Josh ay nag lalagay ng kanin sa plato.
Lumapit ako sakanila at hinila sila saka niyakap ng mahigpit. Alam kong nag tataka sila kung bakit ko sila biglaang niyayakap. Kaya habang nakayakap ako, nag salita ako at sinabi ang mga salitang hindi ko masasabi sakanila ng harapan.
"Aalis na ako. After ng Anniversary natin."
I felt them both freeze while I stopped myself from crying. Nang humiwalay ako sa yakap ay nakatulala parin sila. Pinatay ko na rin yung apoy sa kalan para hindi masunog yung itlog, tapos kinuha ko na rin mula sa kamay ni kuya Josh yung plato para hindi mabasag dahil baka mabitawan niya.
Both of them looked at me dumbfounded.
I smiled and sat down at my chair while both of them followed my every movement.
"Sino na ang nakakaalam?"
"Si kuya Sejun palang."
"Kelan ka nga ulit aalis?"
"After ng Anniversary natin."
"Sigurado na ba yan?"
"Hmm."
They asked me nonstop. Until dumating na yung iba pa saka lang sila nanahimik.
Kuya Sejun must've felt the awkwardness so when he looked at me I nodded and he got what I meant by that.
After our meal, hinila ako nina kuya Stell at kuya Josh sa rooftop. They asked the same questions kuya Sejun asked me last night.
"A-aalis ka?"
Sabay sabay kaming napalingon sa nag salita. Nakatayo ito sa sa may pintong papasok dito sa rooftop.
Napatayo ako. "Kanina ka pa diyan?"
"Aalis ka ba? B-bakit?"
Tumango ako. "Oo, aalis ako, kuya Ken. Babalik ako sa US kasama ang magulang at mga kapatid ko."
"B-bakit?" He asked.
Huminga ako ng malalim. I started explaining to him again why I need to leave.
"S-si Justin? Alam na ba niya?" Naluluha nitong tanong saakin.
Agad akong umiling. "Humahanap pa ako ng magandang tyempo para sabihin sakaniya." Paliwanag ko.
Meron kasing upcoming movie si Justin kasama si Ms. Sharlene kaya madalas siyang wala dito sa dorm, kung uuwi man siya ay matutulog lang tapos aalis rin agad.
Kinabukasan, agad kong hinanap si Justin para makapagusap kami, pero hanggang sa sumapit ang gabi ay hindi siya dumating.
Apat araw nalang, aalis na ako.
Sa sumunod na araw ay hindi ko rin naabutan si Justin sa dorm. Kaya nang sumunod na araw, bago ang Anniversary namin, nag shopping ako para sa mga ireregalo ko.
Sa dorm kasi, puro sila tanong kung nasabi ko na raw ba kay Justin, parang hindi naman nila alam na halos hindi na umuuwi si Justin.
Hindi naman ako nahirapan sa pag bili ng mga regalo. Simpleng keychain lang na may naka engrave na pangalan ng bawat member sa bawat isang keychain, pati ako meron din para matchy matchy.
Pag uwi ko sa dorm, dumiretso ako sa kwarto at nilagay sa maliliit na box yung mga keychain tapos ay nag lagay ako ng mga letter sa loob nito.
Matapos kong gawin ang lahat ng iyon ay nakaidlip ako, nagising ako ng alas sais ng hapon at naabutan sina kuya Sejun na nag hahanda ng dinner.
Tahimik akong naupo sa dinning table hanggang sa dumating na ang iba, maliban kay Justin. Nag kwentuhan kami at nag plano ng gagawin para bukas.
"Isang araw nalang..." bulong ni kuya Josh.
Napangiti ako ng pilit. Oo nga, isang araw nalang. Tapos hindi ko pa rin nasasabi kay Justin.
After dinner, ako ang nag hugas ng mga pinagkainan. Hindi ko schedule, but I wanted to do it for the very last time.
Nag shower ako pagkatapos at tumunganga lang habang nakaupo sa ibabaw ng higaan ko. I waited for Justin to come home, but he never did.
The next day, we helped each other prepare the food for our celebration. Habang busy kami ay dumating sina Ms. Hong at Tatang Robin.
"Happy 2nd Anniversary, SB19." Bati ni Tatang.
"Thank you po." Sagot naming lima.
"Um, inform ko lang sana kayo na Justin won't be able to make it today, masyadong hectic ang sched niya dahil sa shoot nila for his upcoming movie." Sabi ni Ms. Hong at pasimpleng sumulyap saakin.
I lowered my head and sighed. I guess I won't be able to tell him then.
I felt disappointed. In my head, I planned it all already. To tell him the truth about me and kuya Sejun. Maybe, the world doesn't want me to tell him. So, I won't.
"Happy 2nd Anniversary SB19." Kuya Sejun yelled and we did a group hug.
Nag live kami at nakipag kwentuhan sa mga A'tins ng isang oras. Nag laro din kami ng mga games, tapos nag blow pa kami ng candles.
After the celebration, dumiretso ako sa kwarto ko, kinuha ko yung mga regalo ko sakanila at binigay iyon isa isa.
"Kuya Josh..." tawag ko, "thank you. For being one of the best kuya's that I've ever had. Sorry lagi kitang inaasar na maliit ka. Okay lang yan, mahal naman kita eh."
Natawa ako sa sinabi ko. Niyakap ko ito ng mahigpit at ganon din ang ginawa niya saakin.
"Mahal na mahal din kita, South. Babalik ka samin ha?" Hinaplos niya ang buhok ko.
Tumango nalang ako bilang sagot. Lumipat naman ako kay kuya Sejun at binigay ang regalo ko.
"Thank you, kuya. Alam ko na sobrang naguluhan ka nung sinabi ko mismo sa harap ni Justin na tayo na, pero salamat dahil hindi mo ako pinahiya sa harap niya. Thank you for being my fake boyfriend. But my love for you is not fake. Mahal na mahal kita. To the moon and back. Alam ko, hindi ako naging sobrang mabait, madalas matigas ang ulo ko, pero thank you kasi kahit ganon ako hindi mo ako sinukuan, thank you dahil nandiyan ka parin."
Niyakap rin niya ako ng mahigpit at naramdaman ko ang pagtulo ng luha niya dahil medyo nababasa na yung damit ko pero hinayaan ko lang. Pasimple ko namang pinunasan yung luha ko.
"I-i'll always be here if you need me, South. Just call me if you need anything. Mahal na mahal kita."
Humiwalay ako sa pag kakayakap at humarap kay kuya Stell.
"Kuya..." mahina kong tawag, hinawakan naman niya ang kamay ko at pinunasan ang luha ko.
"Sorry ha, minsan tumatakas ako kapg schedule ko na sa paghuhugas. Ikaw tuloy ang nag huhugas para saakin." Mahina akong natawa.
"But seriously though, thank you. Kapag may kailangan ako, ikaw ang takbuhan ko at nag papasalamat ako para doon. Mahal na mahal kita, kuya."
Niyakap ko ito ng mahigpit saka ako bumaling kay kuya Ken.
"Hi, kuya chicken." Pang aasar ko. Sumimangot naman ito na mas lalo kong ikinatawa.
"Thank you sa pag tuturo saakin kung paano mas gumaling sa pag sasayaw. Alam ko na hindi ako ganoon kadaling turuan, pero ang haba ng pasensiya mo bro haha. Thank you for your effort, kuya. Mahal kita."
After that, nag group hug pa kami. Tahimik naming hinintay sa sala ang parents ko, at namg dumating sila, nag yakapan nanaman kami.
"Hug Justin for me please." Ani ko.
Tumango lang ang mga ito at kumaway saakin nang makasakay ako sa sasakyan namin.
Walang nag salita saamin hanggang makarating kami sa airport. I kept glancing everywhere, hoping that maybe, just maybe, he'll come. But he never did.
"South, tara na." Tawag ni kuya. Tumango ako at tumayo mula sa pag kakaupo ko.
One last look.
I sighed.
Okay then.
See you in two years, Justin.
Mahal na mahal kita.