I was silent until we reached our house. Buong oras ay tanging paghikbi, pagkatulala at pag-iyak lang ang ginagawa ko.
My father was silent too but I know the level of his anger. Kahit tahimik ay alam kong galit na galit ito sa akin.
"P-Pa..." Iyon pa lang ang nasasabi ko ay biglang bumuhos na kaagad ang mga luha ko. Gulat na gulat si Mama sa nangyari sa akin.
Nakatayo si papa sa harap ko habang madilim akong tinititigan. I could not even make him calm right now.
"S-sorry. Kasalanan ko lahat. Ginusto ko 'to, Pa. Gusto ko lang--"
"Alam mo bang malaki ang inaasahan ko sa'yo? Ang taas ng ekspektasyon ko sa'yo tapos malalaman kong ganito ang pinaggagagawa mo? Ni hindi mo man lang sinabi kaagad sa amin? Ganyan mo ba kamahal ang lalaking iyon, ha?"
Napapikit ako. He said that with all those hard emotions of him. Pinilit akong patahanin ni Mama pero hindi niyon napapahupa ang pag-iyak ko.
"Hindi ba madaling sundin ang gusto ko para sa'yo?! Aria, isang taon na lang naman, gagraduate ka na! Isipin mo naman kaming nagpapakahirap para sa'yo! Tapos ngayon iiyak-iyak ka kasi inilayo kita sa kanya?"
My mind's blank. All I can hear is my sobs. Hindi ko tuloy alam kung dapat ko bang sagutin lahat nang ipinaparatang sa akin.
Lumaki akong hindi sumasagot sa magulang dahil nakakatanda sila sa akin. I respect them, but what my father is telling is not what I meant.
Sinasabi niya bang hindi ako makapaghintay? Siguro oo nga kasi agaran lahat ng nangyari.
I even hid it all from them. I managed to lie and even used Chesca as the reason one time.
"B-bakit ganyan kayo, Pa? Gusto ko lang naman pong maging masaya. Bakit parang ipinagkakait niyo naman po sa akin? Wala na ba akong karapatang maging ganoon?"
I was panting and trying myself not to shed a single tear. But as I say those words made my tears fell on its place.
Ngayon rin naman siguro ang pagkakataon na ilalabas ko ang hinanakit. Hindi naman habambuhay ay sa kanila nakadepende ang magiging desisyon ko.
I inhaled a deep breath, trying to relax myself in this difficult situation.
"Buong buhay ko Pa, sinunod ko lahat ng gusto niyo. Hindi ako nag-boyfriend noon, ni manliligaw nawalan ng tapang nang dahil sa posisyon mo. I lived my life not having a romantic relationship with someone. Hindi ako hayok at uhaw sa lalaki, Pa, kung iyan ang ibig niyong sabihin."
"Hindi ko--"
"Ngayon lang naman ako sumubok na suwayin kayo pero bakit pati kaligayahan ko, ipagbabawal niyo sa akin? Bawal ko bang gawin lahat ng gusto ko nang hindi ako natatakot sa kung anong magiging sermon ninyo sa akin?"
I wiped my face harshly and then faced him with all my courage. Kung ngayon lang din, sasagarin ko na.
I meant what I said that I will fight for us, for our relationship.
Kung ang katumbas niyon ay ang galit ni Papa, sasaluhin ko para sa amin, sa kanya. I can't live my life being coward as always.
Kahit ngayon lang ako magiging matapang.
"Mula noon, ni hindi ko nagawang magtago sa inyo. You being the strict father is okay for me as long as I can feel that you're supporting me on everything. Kahit dito man lang Pa, maging suportado naman kayo sa akin? Kaya ako nagiging ganito kasi iyong bagay na gusto kong maranasan, ipinagbabawal niyo sa akin."
He pointed his finger on me. "Kailan ka pa naging ganyan, ha? Sinusumbatan mo ba ako? Baka hindi mo alam na--"
"Alam na alam ko, Pa. Lahat ng sakripisyo niyo sa akin sinuklian ko ng mga pinaghirapan ko rin. Ginawa ko lahat na maski sa trabaho ko ay nag-aaral ako. I wanted to give myself the happiness that I want. Pero anong magagawa ko kung laging may nakaantabay na galit sa akin?
"Yes, I lied. I chose to hide everything before you knew it. Pero anong magagawa ko? Mahal ko iyong tao, Pa."
I held his hand and knelt in front of him. Doon ko ibinuhos ang iyak at sakit na nararamdaman.
I just feel drained and tired but I want to fight. Gusto kong ipaglaban kasi ayaw ko namang mahiwalay kay Gab.
I wanted to fulfill what I've said. Kahit sa ganito man lang.
"Mahal na mahal ko si Gab, Pa. He's the only one who can make me happy. Please, hayaan niyo na kami. I can't let him go that easily, please. Nagmamakaawa po ako." Nahihila ko na iyong kamay niya pero hindi pa rin ako matigil sa pag-iyak.
If crying means the approval that I can love him freely without thinking about anything, then I'd cry here until I can't feel any tears anymore.
Kung ang ibig sabihin noon ay ang kalayaan kong mahalin siya ay handa akong pagurin ang sarili ko rito.
Para sa kanya. Para kay Joaquin Gabriel. Para sa taong mahal ko. Para sa taong handa kong ipaglaban hangga't kakayanin.
He slowly grabbed his hand and then I looked up at him. Naroon ang matigas na ekspresyon sa kanya na para bang hindi tinatablan sa ipinapakita ko sa kanya ngayon.
I tried grabbing it again but he just avoided it from me.
Ilang pagmamakaawa ba ang gagawin ko para tuluyang makalaya sa lahat ng gusto para sa akin na napipilitan akong gawin?
When will I be free to do anything without having their consent?
Mula pagkabata, iyong isip ko ay sinunod kung ano ang iuutos nila. I am an adult now and yet they're still treating me as the kid who can easily do everything they want.
May patutunguhan pero hindi man lang naisip kung nagugustuhan ko rin ba lahat ng ipinapagawa nila sa akin.
I never stood up and just remained kneeling in front of him, begging for everything, begging for love that I don't want to give up.
I may be look crazy but I know what I'm doing. I will choose what I want, I will choose the only thing what I think is right for me.
Walang mali sa pagmamahal. Kailan ba naging kasalanan ang pagmahal sa isang tao? Is it a punishable crime?
Sounds selfish but my father's more than that. He just think about his position. Minsan ko nang napansin ang kagustuhan nitong maging isa akong perpektong estudyante at anak para sa tingin ng iba.
He doesn't want to ruin the good image that he has so he obliged me to study hard.
Hindi niya ba alam na minsan ay nasakal na rin ako? I know that he's a good father in every aspect, but when it comes to his job?
He always want to be perfect. No mistakes.
Alam kong naging proud ito sa akin. He's always mentioning my name whenever he wants to prove someone that I am totally the ideal daughter.
At kung sakali ngang mangyari ang hindi niya gusto para sa akin, tinuturing na niyang pagkakamali iyon.
He's the father that I want, but sometimes, he's being too much.
"Hindi ka aalis rito. Hindi ka na makikipagkita sa lalaking iyon." Then he turned his back on me, leaving me nothing.
Sa huli ay parang ako iyong naging talo. Hinayaan ko na lang ang sarili ang umiyak habang pinapatahan ni Mama.
I look like a child begging for my favorite toy.
Pagkatapos ng nangyari ay hindi na rin ako nakatulog ng maayos. He confiscated my phone, not letting me to talk to anyone.
Nang mga sumunod na araw ay nanatili lang ako sa bahay. Hindi lumalabas at ang tanging ginagawa ay ang umiyak at magmukmok.
I never went out of my room. Sinigurado lahat ni Papa bago sila umalis ng bahay. I am like a prisoner on our own house.
Walang magawa dahil para akong ikinulong rito. People never went on my side, even my friend.
I am not blaming her for this. Ang ayoko lang ay bakit nagawa niyang sabihin kay Papa? She's been supportive to us all the time, tapos...
I wiped my tears as I stared outside of my room. Tanging iyon lang naman ang ginawa ko. It was so dark here. Tanging liwanag lang ay nagmumula sa labas.
Darkness can calm me but I don't think it will calm me right now. I can't even make my mind at peace because of what happened.
Pagkatapos ng isang araw na kasiyahan, itong napakalungkot at masakit na araw naman ang pumalit.
Why can't I be happy on this world? Talagang sa akin ibinuhos lahat? Hindi ko ba deserve iyon?
Napahilamos ako sa mukha at tinitigan ang repleksyon sa salamin. Mukha akong kawawa. Kawawa dahil sa pagmamahal. It was just a love that never lasted for about what? Hindi ko alam kung ilang buwan na ba simula noong nagkakilala kami.
Time flies so fast until I felt this. The sadness and longing for his presence. Talagang hindi umayon ang oras sa akin ngayon.
Can I still stop time and change everything? Kahit sa oras na gusto ko lang magpaliwanag ng lahat. Kahit sa ganoon lang.
Hindi ako kinakausap ni Papa. We ate together but it seems like my relationship with him faded.
Para akong hangin na hindi nakikita sa harapan nila. A spirit that joins them but they can't see me.
I tried talking to him but it ended up having a little fight again. Hindi ko na binalak pang kausapin dahil sa ganoon lang din naman kami humahantong.
Si Mama lang naman ang medyo nakakausap ko ng maayos, pero katulad rin ni Papa ay medyo lumalayo ang loob niya sa akin. Nagtatampo sa isang kamaliang nagawa ko.
If I could just use my fingers to snap them and obliged them to get everything in place, then I should've used it before if that's possible. Kung pwede lang sana...
"Ria... sorry."
I avoided my hand as Chesca tried reaching for it. She went here, of course with my father's consent. Nakatayo lang ako sa pinto at hinihintay ang kung ano pang sasabihin niya.
I am not mad. I was just disappointed of what happened, the reality and the person I trusted the most.
"Ria. I know you don't like what I've said that time. Alam kong galit ka sa akin pero kasi, tatay mo iyon, eh. Hindi ko kayang magsinungaling."
How ironic. Ako iyong anak pero nagawa kong magsinungaling. Ako iyong kadugo pero nagawa ko ang isang bagay na ayaw sa akin.
I remained serious and still. My eyes bore into her and I saw how her reaction went so soft.
Naroon ang nagbabadya niyang luha pero nakuha kong titigan siya... ng walang awa.
"He tried finding you from me and I did anything to cover you! Alam ko kasing masaya ka kay Joaquin pero kasi, Ria, isipin mo naman na hindi ko iyon ginawa para ipahamak ka. Hindi ko sinabi iyon para paghiwalayin kayo."
Hinawakan niya ang kamay ko at doon nagsimulang umiyak. I was silent. Tahimik at tanging pakikinig ang ginawa ko.
Is this really what they call love? Bakit naman ganito ang dulot sa akin?
"Please, Ria. Huwag ka namang ganito sa akin. We're friends and we should understand each other. Intindihin mo rin naman ako. Huwag namang puro si Joaquin ang isipin mo."
I stopped. Ang luhang papatulo mula sa akin ay umurong na lang bigla.
Did I really make my mind think about Joaquin that much? Tss. Bakit ba lahat mukhang tutol na naman sa akin?
"Kausapin mo naman ako. I am here to apologize. Huwag ka namang ganyan sa akin, please."
Hinugot ko ang kamay bago nagsalita.
"Still, I don't want to hear any apologize anymore. Nagawa mo na. Pwede ka nang umalis kung iyon lang ang pinunta mo rito." Tumalikod ako pero agad niya ring hinigit.
Pinikit ko ang mga mata dahil sa kawalan agad ng pasensya.
"Ria naman..."
"I am not saying that you'll finally get out of my life. Kung ang punto mo lang naman rito ay ang paghingi ng pasensya, makakaalis ka na. Narinig ko na kaya okay na."
I pulled my hand and went inside. Wala akong ganang makipag-usap ngayon. Isa pa, baka nga napilitan lang si Papa na papuntahin rito si Chesca.
A sudden silence covered us two. Magiging maganda sana ang moment na iyon kung walang problemang kinakaharap. Now, it just feels like a sudden rush of anything.
"I'll help you to be with Joaquin again. Tutulungan kita, Ria. We're friends after all. And I am willing to help you no matter what."