Agad akong napatayo dahil sa sinabi ni Kianna. Nakakainis! Ano ba talagang gusto niya?
"Huwag mong papalabasin si Lia" I told her. I'm afraid that Ian might see her and take her away from me.
Pumunta ako sa may pintuan kung saan naghihintay si Ian at sinalubong ako ng mga mata niyang nagpapaawa na para bang inapi siya.
"Bakit ka nandito? Sinundan mo ba'ko?" Kaagad na bintang ko at pinagkrus ang kamay sa dibdib.
"Eto lang pala ang lugar na matagal kong hinanap." Tumingin siya sa loob kaya napatingin din ako. Nanlaki ang mga mata ko nang makita si Lia na galing sa kusina at may dala dalang baso ng tubig.
"Ouch!" Sigaw ni Lia. Agad akong tumakbo papalapit sakanya nang madapa siya at nabasag ang baso sa harap niya. Natataranta ako habang tinutulungan siyang tumayo.
"Anak 'di ba I told you to be careful," Sinermonan ko siya dahil muntikan na siyang masugat. Napatingin ako sa pintuan at nakitang nakatingin sa direksyon namin si Ian. Sa sobrang taranta ko ay nakalimutan kong may ibang tao pala sa bahay.
Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko dahil nagsimula siyang maglakad papalapit sa 'min.
"Oh anak!" Sigaw ni Kianna sa sobrang taranta nang makita niya ang sitwasyon.
"I told you to be careful naman eh baby," Pagsesermon ni Kianna tsaka humarap sa 'min "Sorry naka istorbo ba ang anak ko?" Pagsalo sa 'kin ni Kianna.
Nice catch Kianna! Alam niya na ayaw kong ipaalam kay Ian na may anak siya. Bakit ko naman ipapaalam? Para saan?
"No Kianna we 're fine." I smiled at her.
"Mommy who's that? friend?" Sabat ni Lia sa 'min. I nervously glanced at Ian who's staring at me right now.
"Yes baby." sagot ni Kianna para saluhin na naman ako "Let's go na, they're talking."
"What's your name?" Tanong ni Ian kay Lia at lumuhod para maging magkasing tangkad sila.
Sh!t!! Paalis na eh! Humirit pa!
"Aliana," Inosenteng sagot ng anak ko at nginitian siya.
"How old are you?" Mas lalo akong kinabahan sa tanong na 'yon kaya kinalabit ko si Kianna.
"Five years old." Si Kianna ang sumagot para sakanya. She lied, four years old palang si Lia since Five years ago nung umalis ako sa bahay kaya sa tingin ko hindi na maiisip ni Ian na anak niya si Lia.
"Tita you're wrong," Gulat akong napatingin kay Lia. "I'm only four years old, right mommy?"
Yinakap ni Lia ang isang paa ko at nakita ko ang gulat sa mukha ni Ian dahil doon.
"Can we talk?" Tanong ni Ian. Tumango lang ako at sinundan siya palabas. Hindi ko na matatanggi, halata sa reaksyon niya na may idea na siya.
Panahon na rin siguro para malaman na ni Ian na buhay ang anak namin. Buhay ang anak niyang tinakwil niya.
Umupo si Ian sa upuan sa garden ng bahay ni Kianna. Napahilamos siya sa mukha niya at yumuko.
"Why?" Tumingin na siya sa direksyon ko. Halatang nagbabadya ng bumagsak ang mga luha sa mga mata niya. "Why didn't you tell me? Nagkita tayo kahapon bakit hindi mo sinabi?"
Hindi ko alam kung bakit natatawa ako sa mga sinasabi niya
"Para saan? Para itakwil mo na naman ang anak ko?" Natawa ako nang bahagya "Sinabi ko naman noon ah? Sinabi ko sa'yo pero anong ginawa mo? Hindi mo tinanggap ang anak ko." Tears started flowing from my eyes down to my cheeks.
"Dapat ba iinform kita ulit? Dapat ba mag baka sakali ako na baka tanggapin mo na siya pag sinabi ko ulit sa'yo ha?!" Napalakas na ang boses ko dahil sa inis. Pinapaalala niya lang ang araw na 'yon.
"Hey, I'm sorry," He said in a soft voice and tried to reach my hand
"Don't touch me!" I shouted and avoided his hand.
"Babawi ako Shalian," Sinusubukan niya pa ring abutin ang kamay ko. "Just give me a chance."
"Thanks," Binigyan ko siya ng ngiti. "But we're good now, we don't need you."
"Shalian please" He pleaded. "Isang pagkakataon lang please.. I will prove myself."
"Enough of your drama and leave, can you?" Ginaya ko ang palagi niyang sinasabi sa'kin dati. "Please leave. We don't need you."
"Sa baba ka matulog." He coldly said pagkarating namin sa bahay pagkatapos ng kasal.
"Pero wala pang kama 'yon." Pagrereklamo ko. Sinadya talaga ng magulang namin na hindi palagyan ng kama ang mga kwarto rito para mapilitan si Ian na tumabi sa 'kin.
"I don't care." He said while removing his necktie. "Ginusto mo 'to Mrs. Villafuente." He said sarcastically and scoffed. Napaawang ang labi ko sa sinabi niya.
"She left," Saad ko bago siya tuluyang maglakad paalis. Umalis si Denice dahil sa ibang bansa niya gustong magtrabaho bilang model.
"Yes, she left and she will be back." I saw his dark aura when he faced me. "Once she's back get ready to leave this house."
Umakyat na siya sa kwarto niya na dapat kwarto namin.
I'm ready for that day. I'm so so ready for that day. I know that day will come and I'm already preparing myself. I know one day Ian will leave this arrangement for Denice.
Natulog ako sa kwarto sa baba kahit na walang kama. Sobrang lamig ng sahig kahit tatlong kumot na ang hinihigaan ko.
Hindi ko na naabutan si Ian kagising ko dahil maaga siyang umalis. Siya na ang CEO ng kumpanya nila dahil yun ang napagkasunduan nila ng daddy niya para lang pakasalan ako. Their company and my dad's company became business partners.
Pinagluluto ko siya para sa pag-uwi niya. Kahit sa ganoong paraan lang makatulong ako. Para hindi niya na iisipin kung anong kakainin niya para sa hapunan.
"Why do I need to do that?" Pagkapasok ni Ian ay may kausap siya sa phone. He sounds stressful. "I'm already the CEO of the company why should I work there? Of all places? Factory? Seriously?"
Umupo siya sa dining table bago pinatay ang phone niya. Ang kamay niya ay minamasahe ang sentido niya na para bang sobrang daming iniisip. Nilapag ko ang adobo na niluto ko bago siya kinuha ng plato.
"You know what? Kailangan mo munang mag umpisa sa mababa so that you'll learn" sabi ko habang sinasandok ang kanin "Lagi ngang sinasabi sa'kin ng mommy ko na 'A journey of a thousand miles begins with a single step', too bad she passed away "
"Enough of your drama and leave, can you?" He hissed getting annoyed and looked at me sharply.
"Bakit ba ang sungit mo sa 'kin eh hindi ko naman ginusto 'to?" I asked.
"Because you're not Denice!" He said raising his voice a little "Kabaligtaran ka niya! She's prim and proper and you? you're disgusting!"
I just smiled at him and walked away from the kitchen trying not to let my tears flow. When I reach my room tears started to flow.
Nung gabing 'yon ay katulad lang ng nakaraang gabi at dadaan pang mga gabi. Natulog akong mag isa sa malamig na sahig, balot na balot sa kumot ngunit mas nangingibabaw pa rin ang lamig ng pagtrato sa 'kin ni Ian.
You really know how to hurt me.
Nagising ako nang maaga dahil kay Kianna.
"Sis asawa mo nandyan na naman" saad niya habang sumisilip sa labas.
"Anong asawa?" Hinampas ko siya ng unan "I'm single duh"
Bumangon na 'ko at lumabas para harapin na naman ang lalaking 'yon. Nakakairita na! Hindi ba siya makaintindi?
"Ano na naman?" Halata sa boses ko ang pagkairita. Sino bang hindi maiirita? Ka aga aga mukha ng hinayupak na 'to ang sasalubong sa 'kin.
Inaabot niya sa 'kin ang bouquet ng red roses. Tinignan ko lang 'yon at binalik ang tingin ko sakanya.
"Anong gusto mong gawin ko dyan?" Pinagtaasan ko siya ng kilay at humalukipkip.
"I miss my wife damn much" hinawakan niya ang kamay ko pero agad ko ring hinila ang kamay ko pabalik "I'm begging you Sha, please comeback. Please come home with our daughter"
"With our daughter? Our?" I said and gave him a sarcastic laugh "She's not your child anymore Mr.Villafuente"
"She is my child Mrs.Villafuente"
After all those unnecessary things happened he still has a courage to say that?! What a jerk!
I was about to slap him but he caught my hand and held it, intertwinning our fingers.
"Let go you jerk!" I can't pull my hands from his grip. Inis ko siyang tinignan habang siya naman ay nakatingin nang diretso sa 'kin.
"I won't" he said and shook his head "I will not let you go again because you're my wife, only mine"