A/N: Take time to read the description before proceeding to the story, thanks.
SIMULA
"K-KUYA KLAUS..." My voice is getting weak as I keep on whispering his name.
The man keeps on following me, ilang beses ko nang tinawagan ang numero ni kuya Klaus ngunit hindi niya sinasagot.
Isang ring pa ang tumunog nang sagutin na niya ito kaya napuno ng pag-asa ang buong pagkatao ko.
"K-Kuya, someone is following me!" Wika ko.
I heard him laughed in disbelief, "Amber, please stop... I'm tired of your actin——" I instantly cut him off.
"No! I'm not acting, please believe me this time! Someone is following me and I don't know what I'm gonna d——"
"I'm hanging up." Pagkatapos ay naputol ang tawag.
Sunod kong pliit na tinatawag ang numero nila mommy at daddy ngunit parehong busy.
My only hope is denying me.
I keep on praying but nothing showed up to help me.
"Huwag ka ng tumakbo, sinasayang mo lang ang pagod mo.." Wika ng lalaki habang namutawi pa ang nakakabingi at nakakapangilabot na halakhak na nanggagaling sa kanyang bibig.
Nagsimulang tumulo ang aking luha lalo na nang mahablot niya ang aking buhok, sinubukan kong manlaban at tadyakan siya ngunit hindi ko kinaya ang kanyang lakas.
Inuntog niya ako sa puno na nakatanim sa isang liblib at madilim na lugar.
Hindi matigil ang aking luha kahit na anong pigil ko, wala akong magawa kung hindi ang pilit na manlaban kahit na naagaw ng kirot mula sa sugat sa ulo ko sa kirot mula na nanggagaling sa puso ko.
Ako lang.
Sarili ko lang ang mayroon ako sa mga oras na 'yon.
Walang handang tumulong, walang handang makinig mula sa mga malalakas na daing ng paghihirap ko.
Ipinikit ko ang aking mata habang pilit na tinitibayan ang aking loob.
"K-Klaus..." Mahinang bigkas ko sa kanyang pangalan.
"Sino ba ang siraulo na 'yan at kanina ka pa tawag-tawag sa pangalan niyan?" Tanong niya.
It's been exactly three days since he locked me up in this room.
He's rarely giving me enough food for me to survive a day, ang masaklap pa ay araw-araw akong nakakaranas ng impyerno sa tuwing pinipilit niya akong gawin ang hindi ko gusto.
Inilayo ko ang aking mukha nang akma niya na naman akong hahalikan, agad na dumapo ang kanyang palad sa aking pisnge.
"Ang arte mo! Kung makapag-inarte ka 'dyan akala mo naman birhen! Putangina, mamatay ka 'dyan sa gutom." Sigaw niya at pagkatapos ay pagalit na sinara ang pintuan.
Pinahid ko ang luhang tumulo mula sa aking mata.
Walang naghahanap sa akin, ni-hindi ko alam kung ilang araw na akong walang maayos na tulog nang dahil sa pauulit-ulit niyang pambababoy sa akin.
Nandidiri ako sa sarili ko at hindi ko alam kung may mukha pa akong ihaharap kay Klaus kapag nagkita kami o kung makakalabas pa ba ako dito ng buhay.
Isang gabi ay dumating ang lalaking nagkulong sa akin, "Paalisin na kita, pero ito ang tandaan mo... Sa oras na magsumbong ka kahit kanino, papatayin kita. Pati ang pamilya mo, nagkakaintindihan ba kayo?" Tanong niya.
Wala ako sa sariling napatango, binigyan niya ako ng damit na masusuot, gusot-gusot ito at may butas pa ang ilang parte ngunit wala doon ang atensyon ko kung hindi sa pagpapaalis niya sa akin.
"Tandaan mo, alam ko kung saan ka nakatira. Kapag nalaman kong nagsumbong ka, papatayin kita at ang pamilya mo, alam mo namang kaya kong gawin 'yon 'di ba?" Tanong niya.
Tumango muli ako kaya napangiti siya, "Masunuring bata," komento niya.
Sa oras na 'yon ay walang ibang nasa isip ko kung hindi ang pag-alis sa impyernong lugar na 'to.
Sa oras na makatapak ako ng labas ay naglakad na ako palayo na tila walang nangyari sa akin na kung ano.
Bukod sa magulong buhok at gusot-gusot na damit ay wala akong ibang dala.
Nilakad ko ang daan na pamilyar sa akin ng walang imik.
Ni-wala nang luhang lumalabas sa mata ko dahil siguro sa kakulangan ng tubig sa katawan.
Kahit na ang tyan ko ay hindi mapawi ang pagkalam hanggang sa makarating ako sa tapat ng aming mansyon.
Agad akong sinalubong ng mga kasam-bahay ng may pag-aalala sa kanilang mata.
"Nako, ma'am, nasa loob po sila sir Maximo. Nag-aalala na po sa inyo dahil isang linggo ka ng nawawala..." Wika ng isa pagkatapos akong balutan ng twalya sa katawan.
Hindi ako nag-abalang sumagot.
Pagod ako.
Pagod na pagod ako.
Nang makapasok ako sa loob ng mansyon ay unang bumungad sa akin ang mga magulang ko na tila alalang-alala, pati na rin ang nakatatandang kuya ko at maging sila kuya Maximo.
Hinanap ng mata ko si kuya Klaus ngunit gumuhit ang kung anong kirot nang wala ni-anino niya ang nakita ko.
"Amber, where have you been?!" Bulyaw ni mommy sabay yugyog sa akin.
Hindi ako sumagot at nagdire-diresto sana paakyat nang bigla akong higitin ni mommy at dumapo ang kanyang palad sa aking pisnge.
Gusto kong matawa.
Gusto ko silang sigawan at gustong-gusto kong i-kwento sa kanila ang impyernong dinanas ko ngunit wala akong nagawa kung hindi ang manahimik.
"Hindi mo alam kung gaano kami nabaliw sa kakahanap sa'yo tapos tatalikuran mo lang kami?!" Bulyaw niya.
Gusto kong isigaw sa kanila ang lahat ng pinagdaanan ko ngunit hindi ko ginawa.
Wala dapat makaalam.
"P-Pagod ako..." Tanging tugon ko at nagtungo sa taas.
Nagkulong ako sa kwarto ko.
Kahit na ilang beses na paligo at ilang kuskos ng sabon ang gawin ko ay tila nakatatak na sa bawat parte ng katawan ko ang marka ng pambababoy niya sa akin.
Hindi ko mabilang kung ilang beses kong pilit na matulog ng maayos ngunit tila bangungot na bumabalik sa alaala ko ang lahat.
And in that moment, I only know one thing that can solve my problem.
I'm sorry, I'm sorry if I'm not enough to make everyone around me to stay.
Someday, everyone will notice how I repeated chose to live even if I had a thousand reason to end my life.
I hope in my next life, I can be the woman that you love. I hope that my existence is enough to make you choose me if that moment comes.
I will always be with you, Klaus. I promised.
A/N: Sorry, this is a bit hard for me but I hope you support this too. :))