Güzel bir kitabın sararmış sayfaları gibi
eskiyorum
fakat
eksilmiyorum.
Gökyüzünde ay ışığı ve câmi minareleri,
bir tren kalkıyor yalnızlar bulvarının yakınlarından bir yerden.
Mavi gözlü ufacık bir kadın bakıyor gökyüzüne,
geliyoruz gözgöze,
ay ışığı değiyor beyaz tenine,
sanki dokunsalar ağlayacak ama beyhude..
Yalnızlar bulvarının yanındaki gardan kalktı tren,
bırakarak gerisinde umut bazen,
herkese yeten bir şey varsa o da
yorgunluktur zaten...
Fakat umut harkese yetmiyor
hiçbir zaman da yetmeyecek,
biliyorum.
Gökyüzünde parıldayan bu şarkı...
aramızdaki kilometreler
engel değil bu şarkıya.
başını kaldır ve gökyüzüne bak, karanlık bir gece vakti,
yalnızlar bulvarında dinle şarkımızı;
ay ışığı sonatını..
Yalnızlar bulvarında ay ışığı,
sen ve ben,
kalkıyor tren.
-Lavinia