's Avonds zitten we met zijn allen in de tuin. Hermelien is de struiken aan het versieren en Fred en George hebben mooie ballonnen met zeventien erop boven de tafel laten zweven. Theo en Charlie zijn bezig met verschillende schalen eten op tafel zetten. Sinds die twee een gesprek hebben gehad, lijkt Theo wat meer opgewarmd te zijn aan deze familie.
Ik kijk toe hoe iedereen gezellig aan de tafel zit, terwijl ik met het portret van Lily en James Potter aan kom lopen, om het bij de tafel neer te zetten. In de tijd dat ik weg was om het portret te halen, zijn Remus, Tops en Hagrid gearriveerd. Tops is de eerste die het portret ziet en geeft Remus een por in zijn zij. Hij kijkt verbaasd om en ziet dan ook het schilderij in mijn hand. Ik draai het glimlachend naar hem toe. James en Lily zwaaien vrolijk. Remus kan nog net een kreet van verbazing inslikken en beent snel naar ons toe.
'James... Lily...' stamelt hij, terwijl er tranen in zijn ogen verschijnen.
'Ha, Maanling!' zegt James grijnzend. 'Je ziet er uitermate somber uit op een een dag zo speciaal als deze!'
Remus glimlacht treurig naar zijn vrienden. 'Ik vertel het jullie later wel,' zegt hij, waarna hij zich tot mij richt. 'Dit moet haast wel een cadeau van jou en Sirius zijn geweest, niet waar?'
Voor het eerst zie ik weer een sprankeling in zijn ogen. Ik knik vrolijk.
'En van mijn vader.'
Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ook Hagrid ondertussen is gearriveerd, met een pakje onder zijn arm. Enthousiast zwaai ik naar de halfreus, die vrolijk mijn kant op komt.
'Katelynn! Lang nie' gezien! Hoe gaat't ermee?' roept hij.
'Alles gaat prima, Hagrid,' zeg ik lachend. 'Met jou?'
'Hagrid! Wat leuk jou weer te zien!' zegt Lily vanaf het schilderij plots, voordat Hagrid antwoord kant geven op mijn vraag.
Hagrid kijkt eerst verbaasd om zich heen, voordat hij het schilderij opmerkt. Zijn mond valt open van verbazing. Ik zet het schilderij zachtjes neer op een ezel, naar de tafel gericht en loop voorzichtig weg, terwijl Hagrid in snikken uitbarst.
'Misschien moeten we maar zonder Arthur beginnen!' roept mevrouw Wemel plots. 'Ik denk dat hij is opgehouden bij- o!'
Een zilveren lichtflits scheert door de tuin en landt op tafel, waar hij een prachtige Wezel vormt.
'Ik breng de minister van Toverkunst mee,' galmt de stem van meneer Wemel.
Meteen daarna verdwijnt de patronus weer. Ik ben niet in de buurt van Harry op dit moment, maar zie nog net Remus en Tops weglopen. Snel rep ik me naar Harry, Hermelien en Ron toe, die in een groepje bij de andere Wemels en Theo staan. Zij kijken elkaar verbaasd aan.
'Waarom komt nou weer de min-'
Een harde knal overstemt Rons vraag. Aan de rand van het Nest zijn meneer Wemel en Schobbejak gearriveerd. We wisselen onderling nog even vragendeblikken uit, terwijl de twee mannen dichterbij komen. Naast me kijkt Theo met grote ogen naar de minister. Blijkbaar is de man nog indrukwekkend voor hem.
'Sorry dat ik stoor' zegt Schobbejak meteen. 'Vooral nu ik zie dat ik een ongenode gast ben op een feestje.'
Hij kijkt net iets te lang naar de taart. Ik werp hem een wantrouwige blik.
Schobbejak richt zich tot Harry. 'Nog vele jaren.'
'Bedankt' zegt Harry lichtelijk terughoudend.
'Ik wil je even onder vier ogen spreken. En Kate Verbrugge, Ronald Wemel en Hermelien Griffel ook.'
'Ons?' vraagt Ron verbaasd. 'Hoezo?'
Schobbejak heeft geen tijd om antwoord te geven, want ik doe venijnig een stap naar voren.
'Ik. Heet. Geen. Verbrugge' snauw ik. Hij schrikt duidelijk van mijn kille blik, maar herstelt zich snel. 'Volgens het register in het Ministerie-'
'-is mijn naam Kate Mergel en zo wens ik ook toegesproken te worden' maak ik zijn zin af. Om ons heen hangt een soort koude mist van mijn magie, die was vrijgekomen bij mijn uithaal. Schobbejak lijkt er tegenin te willen gaan, maar besluit na een blik op de mist toch wijselijk zijn mond te houden. Hij draait zich om naar mevrouw Wemel.
'Waar kunnen wij ongestoord praten?'
'De woonkamer lijkt me wel geschikt' stamelt mevrouw Wemel nerveus. Ik zie Sirius, mijn vader en meneer Wemel een wantrouwige blik naar elkaar werpen.
Zwijgend lopen we naar het huis toe. Schobbejak laat zich zakken in de stoel van meneer Wemel en Harry, Ron en Hermelien laten zich op de bank vallen. Omdat er maar plek is voor drie, ga ik op de leuning van de bank zitten.
'Ik heb voor iedereen een paar vragen en-'
'Wij gaan nergens heen' val ik hem in de rede. Schobbejak weet niet op tijd zijn verbazing te verbergen.
'Hoe weet je..?' vraagt hij twijfelend.
Ik grijns kort. 'Ik ben een Mergel.'
'Als u ons wilt spreken, is het alle vier tegelijk of helemaal niet' zegt Harry fel. Hij is erachter gekomen wat ik bedoelde. Hermelien en Ron knikken beide.
'Nou goed, blijf dan maar,' zegt Schobbejak schouderophalend. 'Zoals jullie ongetwijfeld weten ben ik hier vanwege het testament van Perkamentus.'
Ron, Hermelien en Harry kijken elkaar verbaasd aan en daarna naar mij. Ik knik kort. Ja, dit wist ik al. Chagrijnig kijk ik naar Schobbejak. Hij schuift bijna onopmerkzaam en stukje naar achter met de stoel.
'Perkamentus is ruim een maand geleden gestorven. Waarom krijgen we die erfstukken nu pas?' vraagt Harry achterdochtig.
'Dat is toch duidelijk?' zegt Hermelien. 'Ze wilden wat hij ons nagelaten had eerst grondig onderzoeken. Daar had u het recht niet toe!'
Opeens vervaagt mijn beeld even en zie ik weer het gevecht bij de Astronomietoren. Felle lichtflitsen en mensen op de grond. Gillende leerlingen. Het beeld van Perkamentus onderaan de toren, levenloos. Draco, die meegenomen wordt door Sneep.
'Zou je willen zeggen dat jij een sterke band had met Perkamentus, Ronald?' Ron schrikt van de plotselinge vraag.
'Ik? Eh-'
'Ja.'
Ron werpt even vlug een blik naar mij en ik knik nogmaals als bevestiging.
'Ja, best wel' zegt hij uiteindelijk. Schobbejak kijkt hem even wantrouwig aan, maar pakt dan een buidel en daaruit een stuk perkament.
'De laatste wilsbeschikking van Albus Parcival Wolfram Bertus Perkamentus' leest hij hardop. '-aan Ronald Virus Wemel vermaak ik mijn uitsteker, in de hoop dat hij aan me zal denken als hij hem gebruikt.'
De uitsteker heb wel eens eerder gezien, maar het blijft een prachtig ding. Ron draait de uitsteker verbluft rond in zijn vingers.
'Een waardevol voorwerp' zegt Schobbejak. 'Misschien zelfs wel uniek. Het is in elk geval een eigen ontwerp van Perkamentus. Heb je enige idee waarom hij je zoiets zeldzaams heeft nagelaten?'
Ron schudt zijn hoofd. Mijn bloed begint langzaam te koken van ergernis en dat is te merken aan de magie in de ruimte , die steeds dikker lijkt te worden.
'Waarom worden alleen jullie vier in zijn testament genoemd? Wat zou je met die uitsteker moeten doen Ronald?' zegt Schobbejak, die onbewust een vlugge blik op mij werpt en weer een klein stukje naar achter schuift.
'Het licht uitdoen, denk ik,' mompelt Ron. 'Wat kan je er nog meer mee?'
Schobbejak werpt weer een blik op me, maar zegt niks. Hij gaat verder met het testament.
'Aan Hermelien Jeanine Griffel vermaak ik mijn exemplaar van de Vertelsels van Baker de Bard, in de hoop dat ze die amusant en leerzaam zal vinden.'
Het is een schattig klein boekje, maar ongelofelijk oud. Hermelien pakt zwijgend het boekje aan en legt het op haar schoot. Ze kijkt expres niet onze kant op en ik zie een traan over haar wang rollen.
'Waarom zou Perkamentus u dat boek hebben nagelaten, juffrouw Griffel?' vraagt Schobbejak direct. Ik zie zijn verlangen naar informatie in zijn ogen. Hij zou een goede Zwadderaar zijn geweest.
'Hij wist dat ik van lezen houd,' zegt Hermelien met een zachte stem. Schobbejak wil zijn mond weer open doen, maar ik ben hem voor.
'Denkt u dat er geheime codes in zitten? Jullie hebben dat boekje al 31 dagen in jullie bezit. Heeft u niet al genoeg schade aangericht?' vraag ik. Mijn stem is kalm en beheerst, maar er zit een kille ondertoon in die je rugharen overeind kan laten staan.
Schobbejak negeert me en richt zich weer op het testament.
'Aan Harry James Potter vermaak ik de Snaai die hij gevangen heeft tijdens zijn allereerste Zwerkbalwedstrijd op Zweinstein, als herinnering aan de beloning voor talent en vasthoudendheid.'
Schobbejak laat Harry het kleine gouden balletje zien, waarvan de vleugels nog zwakjes flapperen.
'Waarom heeft Perkamentus je de snaai nagelaten Potter?'
'Geen idee. Om de redenen die u net oplas denk ik... Om me te herinneren aan wat je allemaal kunt bereiken als je... Als je maar volhoudt en zo' zegt Harry.
'Dus je denkt dat dit een louter symbolisch aandenken is?'
'Dat lijkt me wel. Wat zou het anders kunnen zijn?'
'Ik stel hier de vragen' zegt Schobbejak. Voor het eerst schuift hij zijn stoel weer dichterbij, waarschijnlijk omdat hij heeft gezien dat ik ongeïnteresseerd de andere kant op kijk. Ik ga me hier niet mee bemoeien, want ik weet hoe dit af zal lopen.
'Ik zag dat je verjaardagstaart ook in de vorm van een Snaai was,' zegt Schobbejak. 'Waarom was dat?'
Hermelien lacht schamper en ik snuif even. Schobbejaks ogen schieten direct mijn kant op. Grappig eigenlijk, hoe nauw hij mij in de gaten houdt. Ik zou bijna willen zeggen dat hij bang voor me is. Een kleine grijns verschijnt bij die gedachte op mijn gezicht.
'Zou het misschien slaan op het feit dat Harry een geweldige Zoeker is of ligt dat misschien te veel voor de hand?' zegt ze. 'Nee er zal vast een geheime boodschap in het glazuur zitten.'
'Ik denk niet dat er iets verborgen is in het glazuur-'
'Weet u dat wel zeker? Of wilt u dat we even de taart doorsnijden om het te laten controleren door het Ministerie? Mogen we hem dan wel over eenendertig dagen terug?' zeg ik spottend. Harry en Ron grijnzen kort. Schobbejak doet alsof hij niet net is onderbroken.
'-maar een Snaai zou een goede bergplaats kunnen zijn voor een klein voorwerp. Ik neem aan dat je weet waarom?'
Harry en Ron halen beide hun schouders op. Hermelien en ik geven tegelijk antwoord.
'Omdat Snaaien huidherinneringen hebben.'
'Wat?' zeggen Harry en Ron. Ze zien er duidelijk verward uit. Ik grijns naar Hermelien en steek even mijn duim op.
'Klopt' zegt Schobbejak. 'Voordat een Snaai wordt losgelaten, wordt hij nooit met de blote hand aangeraakt, zelfs niet door de maker, die handschoenen draagt. De bal is zo betoverd dat hij de eerste persoon die hem aanraakt kan identificeren. Dat is bedoeld om uitsluitsel te geven als er onenigheid is over een vang. Deze snaai-' hij houdt het gouden balletje omhoog, '-zal zich jouw aanraking altijd herinneren, Potter. De gedachte kwam bij me omhoog dat Perkamentus, die ongeacht zijn verdere tekortkomingen een geweldig tovenaar was, deze Snaai wel eens behekst zou hebben dat hij alleen voor jou opengaat.'
Ik maak me teveel druk om zo'n onbenullige Minister, merk ik, maar hoe hij praat over Perkamentus laat mijn bloed koken. Ik let niet op de rest van zijn vragen en probeer te bedenken hoe ik hem op zijn plaats kan zetten. Mijn vingers tintelen met het verlangen om mijn magie los te laten.
'Hij heeft jullie nog wat nagelaten, Mergel en Potter.'
Ik kijk nieuwsgierig op bij het horen van mijn naam. Eerst leest Schobbejak nog een stukje van het testament.
'Aan Katelynn Katharina Merope Mergel' leest hij voor. Ik zie de anderen verbaasd naar me kijken. Ik ben zelf met stomheid geslagen. Ik wist niet dat dit mijn andere namen waren. '... vermaak ik deze ring, met de weet dat het aan haar toebehoort.'
Katelynn Katharina Merope Mergel.
Het klinkt goed om al die namen achter elkaar zo te horen. Nu pas besef ik me dat ik nooit eerder aan mijn ouders heb gevraagd of ik meerdere namen heb. Wat zouden Noah's namen zijn?
Schobbejak zoekt in zijn buidel. Hij haalt een ring eruit. Ik zie meteen dat het niet zomaar een ring is. Ook Harry herkent hem direct en we geven elkaar een veelbelovende blik. Hij overhandigt me de ring, waar het embleem van Zwadderich op glinstert.
'Waarom heeft Perkamentus je deze ring nagelaten?' vraagt hij en ik schrik even van de hebzuchtige blik in zijn ogen. Blijkbaar is Voldemort niet de enige die erfstukken van belangrijke families interessant vindt.
'Omdat de ring nooit van Perkamentus is geweest' antwoord ik droogjes. Schobbejak kijkt me verbaasd aan. Ook Hermelien en Ron lijken niet te begrijpen wat ik bedoel. Ik hou de ring omhoog, zodat het embleem voor iedereen te zien is.
'Deze ring behoort tot Zalazar Zwadderich en moet dus doorgegeven worden in de familie. Hij behoort tot de nog levende meest rechtstreekse afstammelingen van Zalazar Zwadderich; de Mergels.'
Het is doodstil in de woonkamer en zelfs Schobbejak weet niet wat hij moet zeggen. Ik ga verder: 'Mijn moeder is overleden, vermoord door Bellatrix van Detta in het Ministerie van Toverkunst! Zij was de eigenaresse van de ring en na haar dood wordt die dus doorgegeven op haar oudste kind. Ik ben een paar minuten eerder geboren dan mijn zus, dus ben ik de rechtmatige eigenaresse van deze ring.'
'Z-zou er iets bijzonders met de ring aan de hand zijn?' vraagt Schobbejak, nu een stuk onzekerder. Ik kijk er kort naar.
'Nee.'
Schobbejak neemt er genoegen mee, blijkbaar niet riskerend om mij boos te maken, en gaat door naar Harry. Ik hou de ring in mijn handen en bestudeer hem eens goed. Het is maar goed dat de Minister niet teveel tijd aan mij wil besteden, want er is wel degelijk iets anders. Er is iets gegrafeerd aan de binnenkant van de ring.
'Omdat we dierbaren niet mogen verliezen'
Waarom heeft Perkamentus dat erin gegrafeerd? Wat heeft hij met de ring gedaan en wat is de betekenis? Ik weet beter dan te denken dat het gewoon een mooie spreuk is. Is dit net zo iets als de snaai? Werkt de ring pas op het moment dat we op sterven liggen?
Diep in gedachten verzonken staar ik naar de ring.
'Een interessante theorie' zegt Harry plots. Ik richt mijn aandacht weer op het gesprek, maar mij hand glijdt instinctief naar mijn toverstok. De toon van het gesprek is enorm vijandig geworden.
'-in plaats van hun tijd te verspillen met het demonteren van Uitstekers of het in de doofpot stoppen van uitbraken uit Azkaban! Dus daar was u al die tijd op uw kantoor, Minister? U probeerde een Snaai open te breken? Links en rechts vallen er doden- ik was er zelf ook bijna geweest- Voldemort heeft me door drie graafschappen achternagezeten en Dwaaloog Dolleman vermoord, maar daarover zwijgt het ministerie in alle talen en toch verwacht u dat we braaf mee zullen werken?'
'Je gaat te ver!' schreeuwt Schobbejak. Hij springt overeind, en zo doet Harry. Nog voordat Schobbejak bij hem is, ben ik al voor Harry gesprongen. Woedend kijk ik hem aan. Met zijn toverstok brandt hij in mijn shirt een gat, waarna hij direct weer een stap achteruit doet.
'Hé' roept Ron, en hij trekt defensief zijn toverstok. Ook Hermelien springt op van de bank.
'Nee,' zegt Harry. 'Wil je hem een excuus geven om ons te arresteren?'
'O besef je nu eindelijk dat je niet meer op school zit?' zegt Schobbejak woedend. Hij probeert bij Harry te komen, maar ik blijf voor hem staan en Schobbejak lijkt niet dichter bij me in de buurt te durven komen dan hij nu is.
'Besef je eindelijk dat ik niet Perkamentus ben, die je al je brutaliteiten en insubordinatie vergaf? Je draagt dat litteken misschien als kroon, Potter, maar een snotneus van zeventien hoeft mij niet te vertellen hoe ik mijn werk moet doen! Het wordt hoog tijd dat je eens wat respect toont!'
'Het wordt hoog tijd dat u dat eens probeert te verdienen!' zeggen Harry en ik in koor. Er laaien vlammen op uit mijn handen en Schobbejak doet haastig een stap achteruit. Meneer en mevrouw Wemel hoor ik nog niet aankomen, maar dat maakt me weinig uit.
'Ik kan je arresteren als ik wil, Mergel' zegt Schobbejak in een poging dreigend over te komen. Ik lach. Het is een vreugdeloze kille lach.
'U mag het wat mij betreft proberen Minister' zeg ik. De vlammen vormen langzaam een kring tussen ons vijven. '-maar ik denk niet dat het u gaat lukken.'
Door de vlammen hebben we meneer en mevrouw Wemel niet horen aankomen. De deur slaat open en ze staan hijgend in de deuropening. Geschokt kijken ze naar de vlammenzee, die niks lijkt aan te tasten. Ik laat ze meteen verdwijnen.
'We dachten dat we wat onenigheid hoorden,' zegt meneer Wemel. Schobbejak doet een paar passen achteruit en ik stap opzij, zodat Harry naast me komt staan. Schobbejak kijkt even naar het gat in mijn shirt.
'Ik- het was niets' gromt hij. 'Ik... Betreur je houding Potter.' Hij kijkt opzettelijk niet mijn kant op.
'Je schijnt te denken dat het Ministerie niet nastreeft wat jij- jij en Perkamentus nastreefden. We zouden samen moeten werken.'
'Uw methodes bevallen ons niet Minister, weet u nog wel?' zegt Harry, met de nadruk op ons. Hij stoot me even aan. Beide houden we onze rechterhand omhoog om de littekens te laten zien. De littekens zijn zelfs na twee jaar nog goed te zien. Schobbejaks gezicht verhardt. Hij draait zich om en loopt het huis uit, zonder nog iets te zeggen.
'Hij is weg,' roept mevrouw Wemel vanuit de deuropening na een tijdje.
'Wat kwam hij doen?' vraagt meneer Wemel. Mevrouw Wemel komt ondertussen de kamer weer haastig ingelopen.
'Geven wat Perkamentus ons heeft nagelaten. Ze hebben zijn bezittingen nu pas vrijgegeven' bromt Harry. Ons goede humeur is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Met zijn allen lopen we weer terug naar de tafel, waar de voorwerpen meteen worden doorgegeven. Ik zie mijn zus teleurgesteld kijken bij de ring, die zij nu misloopt en aandachtig de voorwerpen van Harry, Hermelien en Ron bestuderen.
'Dus die ring is nu van jou?' vraagt Theo nieuwsgierig als hij de kans krijgt om de ring te bekijken.
Ik knik. 'Het is een erfstuk.'
'Waarom staat deze zin erin gegrafeerd?' Theo wijst op de woorden die zoveel vraagtekens bij me opwekken.
Ik haal mijn schouders op, wat me een achterdochtige blik oplevert van de Zwadderaars kant.
'Je gaat me toch niet vertellen dat de machige Katelynn niet weet wat dit betekent? Bij Salazar nog aan toe, het moet niet gekken worden.'
Lachend haal ik naar hem uit en hij duikt snel weg met een grijns op zijn gezicht.
Al snel worden de voorwerpen aan de kant gelegd en ligt de focus op het diner. Het eten van mevrouw Wemel was zoals gewoonlijk weer verrukkelijk. Jammer genoeg waren door de actie van Schobbejak veel tijd verloren, dus gingen de meeste gasten snel weg.
Nadat ik Noah, Fred en George gedag heb gezegd, voeg ik me bij het Trio dat in de woonkamer zit. De stoel van meneer Wemel wordt bezet door Theo, die verzonken is in zijn boek.
'Kom beide naar boven als de rest slaapt,' fluistert Harry tegen Hermelien en mij. Ik kijk even schichtig naar mevrouw Wemel om te controleren of ze ons niet hoort, wetende dat Theo in een andere wereld is als hij een boek heeft en we ons daar geen zorgen over hoeven maken. We knikken zachtjes.
Om de avond af te maken wordt de toverschaak nog te voorschijn gehaald, samen met knalpoker. Even zijn we weer gewoon jongeren die een verjaardag vieren en geen soldaten in een oorlog.
....................................................
Omdat ik de vraag al kreeg: ja er komt nog een nieuw hoofdstuk vandaag :)
Stay safe guys!