Yorumlarınızı bekliyorum❤️
Aradan ne kadar zaman geçmişti bilmiyorum. Belkide saymak istemiştim. Justin sürekli ya arıyor yada mesaj atıyordu. Benden ne bekliyordu ? Öylece kollarına atılmamı mı? Eğer bunu bekliyorsa çok yanılıyordu.
İncinmiştim hemde çok fazla.
Bahçede oturduğum yerden kalkıp okulun arka tarafına doğru yürümeye başladım.
Sigara içmek için bahçenin arkasına doğru yürüdüm. Bağımlı falan değildim hatta çok nadir içerdim fakat şu son günlerde içime çektiğim dumanın üflerken vücudumda oluşturduğu o hisse ihtiyacım vardı.
Çoktan bahçenin arkasına varıp sigaramı yakmıştım. Sıkıntı ile nefesimi dışarı üfledim bu sırada ağzımdan çıkan dumanda havada yavaşça kayboluyordu.
Sigaram bittiğinde yere atıp siyah topuklu botlarımla üzerini ezdim ve sarı saçlarımı savurarak yürüdüm.
Ders tarihti yani Bay Bieber'ın dersi. Beynim geriye doğru yürümek isterken ayaklarım ileriye doğru gidiyordu.
Bu gün Rose yoktu. Sınıfın kapısını yavaşça aralayıp boş olan herhangi bir yere oturdum. Şansıma hep öndeki yerler boştu.
•••
Dersin bitmesine iki dakikadan az bir süre kalmıştı. Bu süre zarfı boyunca gözlerimi Bay Bieber'dan daima kaçırmıştım. Sanki inadına gözlerini gözlerime dikiyor gibiydi.
"Herkes çıkabilir." Bay Bieber'ın senini duymamla vücuduma basan sıcaklık dalgasını umursamadım ve hızla ayağa kalktım.
"Bayan Baldwin lütfen siz bekleyin." Olduğum yerde kaskatı bir şekilde kaldım.
Ben artık sıkılmıştım onun oyuncağı olmaktan. Sınıf hızlıca boşalmıştı. Bay Bieber kafasını kapıdan dışarı uzattı ve bakışlarını etrafta gezdirdikten kısa bir süre sonra kapıyı seri bir haraketle kapatıp kilitledi.
Arkasını dönüp gözlerini yine gözlerine sabitlemişti. Hayır bu sefer olmuyacaktı.
Bu gurur meselesi değildi. Bu çok daha aşağılayıcı bir durumdu. Kendime utancımdan onun gözlerine bakmak istemiyordum.
Ne zaman baksam aklıma yaşadıklarımız ve ne kadar aşağılık olduğum geliyordu.
O nişanlıydı ve ben bunu bile bile onunla birlikte olmuştum. Ne bekliyordum ki? Çenemde hissettiğim ellerle irkildim.
"Kendini suçlamaktan vaz geç. Biz yanlış hiçbir şey yapmadık." Justin'in sözleri ile duygu patlaması yaşamış gibi hissettim.
"Biz diye bir şey yok. Sen ve ben varız. Sen ve nişanlın var. Anlıyor musun?" Bir şey söyliyecek gibi oldu ama sözlerim onu engellemişti. "Evet yanlış bazı şeyler geçti aramızdı. Ben pişanım. Beni bu kadar aşağılamana izin verdiğim için pişmanım. Olmayacak bir hayale kendimi kaptırdığım için pişmanım." Sesim artık titremeye başlamıştı.
Justin ise dikkatli bir şekilde beni dinliyordu.
"Ne düşündüğümü bile bilmiyorum. Senin nişanlını bırakıp bana geleceğini mi düşündüm? Yada massallardaki gibi sonsuza dek mutlu yaşayacağımızı falan mı? Ben aptalın tekiyim."
Yaşlar gözlerimden sicim gibi süzülürken ne yapacağımı bilmiyordum. Tek istediğim artık bunların son bulmasıydı.
"Bak ben üzgüm tamam mı? Pişmanım keşke eskiye dönebilsem. Yalnızca senin hakkında fantazi dolu hikayeler yazan o ergen olsam diyorum. Senden bunu anlamanı beklemiyorum. Biliyorum ben senin gözünde bir kaç seferlik kaçamak için kullanılacak bir kızım."
Kendime bile itiraf etmekte zorlandığım şeyleri bir anda kelimelere dökmek yüzüme tokat yemekten farksızdı.
Bakışlarımı yerden kaldırım yüzüne baktığımda onunda gözlerinin etrafının kızardığını gördüm.
Elleri saçlarıma gidecek gibi oldu ama son anda durdu.
"Özür dilerim. Ne söyliyceğimi bile bilmiyorum. Yaşadığım pişmanlığı dile getirecek kelime yok. Keşke o gün sana o olayı yaşatmasaydım." Gözlerimi bal rengi gözlerine sabitledim. Gözlerinde gördüğüm şey ile kalbim milyon kez daha parçalara ayrıldı.
İşin en kötü yanı ne yaparsa yapsın ona değilde kendime kızıyordum. Daima kendimi suçluyordum.
"Seni üzmek istemiyorum Hailey. Sen benim için yalnızca basit bir kız değilsin. Sen benim için çok daha fazlası oldun."
O an aklıma ilk gelen şeyi yapıp kendimi onun kollarına bıraktım. Sarılıyorduk.
Bu sarılma bir aşk sarılmasından daha çok bir ayrılık sarılması gibiydi.
Belkide bana öyle gelmişti. Gözlerimi kapattım ve bu anın hafızama kaydettim.
Kokusunu içime çekerken kendimi hayal dünyasında gibi hissediyordum. Zaten onun bana yaşattığı herşey en uç seviyelerdeydi. Mutluluğuda üzüntüsüde.
Yavaça ondan ayrıldım. Gözleri acıyla bakıyordu. Bakışlarındaki üzüntüyü kalbimde hissediyordum adeta.
Ellerimi dinmiş olan göz yaşlarımı sildim ve kapıya doğru yürüdüm.
Kilitli kapıyı açıp dışarı çıkacağım sırada kolumdan hızlıca tutup beni kendine çevirdi ve dudaklarıma yapıştı.
Öpüşü yavaş, sakin ve bir o kadarda anlam yüklüydü benim için. Kendisini benden geri çektiğinde bakışlarımı yüzüne çevirmeden hızla dışarı çıktım.
Bir yandan bırakıp gitmek istemiyordum ama bir yandan da bir yükten kurtulucaktım. Belki de duygusal bir dönemden geçiyorumdur.
Yaşadıklarımın yorgunluğunu ancak deleksiz bir şekilde bir senelik bir uyku ile atabilirdim.
Bundan sonraki derslere katılcak gücü kendimde bulmuyordum. Zaten hava buz gibiydi ve ben çok yorgundum.
Montumun cebinin titremesi ile telefonu çıkarttım.
Gönderen: David
Güzelim çıkışta seni almaya gelicem sakın bir yere kaybolma.
David'in aklından neler geçtiği hakkında hiçbir fikrim yoktu ve hiçte öğrenmek istemiyordum.
Beni eve bıraktığı günden beri konuşmamıştık yani yaklaşık üç gündür.
Boş boş baktığım ekrana ani bir haraketle mesaj yazdım.
Gönderilen: David
Birincisi güzelin değilim. İkincisi gelip beni şimdi al bekliyorum.
Saate baktığımda çoktan üçüncü derse giriceğimizi gördük. Hızla çantama daha sıkı sarılıp koşar adımlarla merdivenden indim ve okulun tribünlerine doğru gitmeye başladım.
David'e yazdığım mesaj için anlık bir pişmanlık duygusu olurken sonrasında bir umursamazlık geldi.
Eve gitmek için otobüs beklemek ve otobüste sürünmektense David gelip alabilirdi.
Esen rüzgarla havada uçan saçlarımı montumun içine doğru ittirip kapşon kafama geçirdim.
Gelmiycek belkide sonuç olarak ani bir mesaj atmıştım.
Oflaya oflaya okulun kapısına doğru yürümeye başladım. Güvenliğin yerinde olmadığını görünce koşarak dışarı çıktım.
Aniden önüme kıran arabaya ters bir bakış atarken David'in yüzü ile karşılaştım. Aşırı keyifli bir şekilde bana bakıyordu.
"Bin hadi!" Açtığı camdan çıkan sesi ile hızlıca ön koltuğa binip kapıyı çarptım.
"Senin girmen gereken dersler yok mu?" Kurduğu cümleden sonra göz devirmemek için büyük bir çaba sarf etmiştim.
Şu an kimse ile konuşasım yoktu.
"Nereye gitçeğimizi söylemiycek misin?"
"Beni eve bırakabilirsin." Bana doğru dönüp ciddi misin dercesine bir bakış attı.
Umursamadan kafamı cama yasladım aklımda Bay Bieber'in gözlerindeki o hüzünden başka bir şey yoktu.
Sarılmamız veda eder gibiydi. Bunları düşündükçe çok kötü hissediyordum.
Sanki kocaman bir kaya tam kalbimin üzerindeydi. Ezmiyordu sadece can yakıyordu.
"Sen iyi misin?" David'in sesi ile düşüncelerim zihnimde toz bulutu gibi dağılırken çoktan eve geldiğimizi fark ettim.
"İyiyim uyukum var."
"Eve gidip uyuycak mısın yani?" Sesindeki tonla resmen aşağlarcasına konuşuyordu.
"Evet tam olarak öyle yapıcam."
"O zaman eğlenceyi kaçırcaksın." Boş boş yüzüne bakarken kim bilir hangi saçma şeyden bahsettiğini bir gram bile merak etmiyordum.
"Kaçırıyım." Kapıyı açmak için bir hamle yaptığımda benden daha hızlı davranıp kolumu yakaladı.
Üzerime uzanması ile yüzlerimiz arasında sadece üç ya da dört santim vardı.
Bir süre yeşil gözlerine baktıktan sonra aniden geri çekildi.
"Akşam 7'de hazır ol almaya gelicem. Şık giyin." Yüzüme bakmadan kurduğu cümleden sonra çenesini sıktığını fark ettim.
Ruh hali nasıl bu kadar anlık değişiyordu. Gerçekten şaşırtıcıydım.
Arabadan çıkıp eve doğru yürümeye başladığım an gaza basıp gitti.
Arkasından resmen bakakalmıştım derdi neydi bunun.
Bir daha ki bölüm bomba gibi olucak 😋