(Unicode)
သွေးသစ်တစ်ယောက် မိုးလင်းကာနီးမှ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ ကျွန်တော့်ကို တစ်ညလုံးကားပေါ်မှာ ပြုစုပေးနေရသည်မဟုတ်လား။ သူကလေး၏ ကျေးဇူး ကြောင့်ပင် ကျွန်တော်အတော်လေးသက်သာလာခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ကျွန်တော့်ဘေးမှာ အတော်ကလေး အပူအပင်ကင်းကင်းနှင့် အိပ်ပျော်နေလေသည်။
အချိန်မှာလည်း မနက် ၆ နာရီပင်ရှိလေပြီ။ ကျောင်းသားများအားလုံးလည်း အလျိုအလျိုနိုးလာကြသည်။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေရာမှ ကျောင်းသားများနိုးလာသောကြောင့် ကားတစ်စီးလုံး လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာလေသည်။ ထိုအချိန် ဘေးခုံမှ ဆု က
"သွေးသစ်..အိပ်နေတုန်းလား...ကိုလင်းအံ့နေမကောင်းလို့...သူတစ်ညလုံး...အလုပ်ရှုပ်နေတာ...သူ့ကြည့်ရတာ..ကလေးအမေကျနေတာပဲ...ကိုလင်းအံ့ ကိုပြုစုပေး...နေလိုက်တာများ...."
"သွေးသစ်က..စိတ်ပူတတ်လို့ပါ....."
ကျွန်တော် ပြန်၍ပြောလိုက်မိသည်။
"ကိုလင်းအံ့...ရော..စိတ်မပူဘူးလား...."
"ကျွန်တော်က...ဘာကိုပူရမှာလဲ....."
"သူများနောက်...ပါသွားမှာကိုလေ....နှောင့်နှေးနေရင်...ကျန်ခဲ့မှာပေါ့....."
သွေးသစ် မျက်နှာကလေးကို ကျွန်တော် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ နှောင့်နှေးနေတာ မဟုတ်ဘူး ရှေ့မတိုးဝံ့တော့တာပါ ဟုကျွန်တော်သူမ ကိုမပြောပြဖြစ်တော့။
ရှော်ပြာရွာသို့ရောက်ပြီး တစ်နာရီမျှ တောင်တက်လမ်းအကွေ့အကောက်များစွာကို ဖြတ်ပြီးနောက် ဥတိုတံတားသို့ ရောက်လာလေသည်။ စီနီယာကိုကို၊ မမကြီးများက မိမိအထုပ်အပိုးများကို သေချာစွာထုပ်ပိုးပြီး အဆင်သင့်ထားရှိရန်ပြောလာ၍ ကျွန်တော်လည်း ပစ္စည်း တစ်ချို့ကိုသိမ်းဆည်း ထုပ်ပိုးရန် ပြင်လေတော့ လက်ကိုင်ပဝါ အဝါလေးတစ်ထည် ကျွန်တော့်ခုံနောက်မှ ထွက်လာသည်။
တစ်ညလုံး ရေပတ်တင်ပေးထားသော အဝတ်က အိပ်ပျော်သွားတုန်းလျှောကျကာ ထိုင်ခုံအောက်ရောက်နေသည်ထင်။လက်ကိုင်ပဝါတွင် TTS ဟူ၍အတိုကောက်ရေးထိုးထားသည်။ သွေးသစ်ပဝါကိုလျှော်ပြီးမှပေးရန် စိတ်ကူးမိ၍ အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်လိုက်မိသည်။ ခဏကြာတော့ သူကလေးနိုးလာသည်။
"ကို...ရောက်တော့မှာလား....ကျွန်တော့်ကိုတောင်...မနှိုးဘူး..."
"မင်းတစ်ညလုံး..အိပ်ရေးပျက်ထားတယ်လေ...အဲဒါကြောင့်...ရောက်တော့ မှ...နှိုးမလို့ပါ...."
သူကလေးက အိတ်ထဲသို့ ပစ္စည်း များထည့်ကာ ၊ သိမ်းကာဖြင့်
"ကို...နေရောကောင်းပြီလား....ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
ဟုဆိုကာ ကျွန်တော့်နဖူးပေါ် လက်တင်၍ စမ်းလိုက်ပြီးမှ
"ကို...နေကောင်းသွားပြီပဲ...ဂရုစိုက်နော်...."
ငါကိုယ်ငါထက်.. မင်းကို.. ကိုစိတ်ပူရမှာ သွေးသစ်..မင်းကရေကြောက်တယ်လေ...ခုဟာက..ရေလမ်းခရီး...ဂရုစိုက်ရမှာက...မင်းပဲ..ကလေး..
နှစ်ယောက်တစ်ခန်း အခန်းများစီစဥ်ထားကြောင်း တည်းရမည့် အခန်းနံပါတ်များကို စီနီယာမမတစ်ယောက်က လာပြောပြပေးသည်။ ချစ်ရိပ်ကတော့ ကျွန်တော်တို့နှင့် ဟိုတယ်လည်းမတူပေ။ လူအရေအတွက်အလိုက် ရနိုင်သည့် ဟိုတယ်များတွင် စီစဥ်ထားသောကြောင့်ပင်။
နှစ်ယောက်တစ်ခန်း မည်သူနှင့်နေကြမည်ကို သွေးသစ်တို့သူငယ်ချင်းတစ်စု တိုင်ပင်နေကြစဥ် reception ဘက်မှ ပြန်ထွက်လာသော သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်
"လင်းအံ့... မင်းလည်း..လိုက်လာတာလား...ငါတောင်မသိရဘူး...ဘယ်သူတွေနဲ့..လိုက်လာတာလဲ...ချစ်ရိပ်နဲ့..တွဲခုတ်လာတာလား...."
ကျွန်တော်တစ်ဦးတည်းသော ပေါင်းဖြစ်သည့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်၍ ချစ်ရိပ်နေ့တိုင်း အတန်းဘက်သို့လာတတ်သည်ကိုသိ၍ စ နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူကတော့ သူ့ကောင်မလေးနှင့်လာသည်လေ သို့သော် မိန်းကလေးချင်း၊ ယောကျာ်းလေးချင်းသာ အတူနေရန်ခွင့်ပြုထား၍ သူလည်းအဖော်မဲ့နေလေသည်။
"မဟုတ်ပါဘူး..မင်းပြည့်..ရာ...ငါ့ကို..သွေးသစ်အတင်းခေါ်လာလို့...ပါလာတာကွ....မင်းရော..ဘယ်သူနဲ့နေမှာလဲ...အဆင်ပြေရဲ့လား...."
"တစ်ယောက်တည်းကွ...မင်းလိုက်နေပါလား...."
ထိုအချိန် ဆု၏ လက်ထောက်ဖြစ်သော ဝဏ္ဏဇော်က
"လိုက်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ...ကိုလင်းအံ့.. လိုက်သွားရင်..သွေးသစ်က..တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာပေါ့...ကျွန်တော်က..နေခန့်နဲ့နေမှာ...ပြောလေ..သွေးသစ်..."
သွေးသစ်ကို အတင်းတွန်းလွှတ်၍ ပြောခိုင်းသည်။ သွေးသစ် ကတော့ မျက်နှာငယ်လေးနှင့်
"ကိုလင်း... လိုက်ချင်လိုက်သွားလေ..ကျွန်တော်ကတစ်ယောက်တည်းလည်း...အဆင်ပြေပါတယ်... "
လိုက်သွားလေဟုပြောနေသော်လည်း ထိုကလေး၏ မျက်ဝန်းများတွင် အားငယ်နေသော အရိပ်အယောင်များ တွေ့နေရ၍ ကျွန်တော်ဘယ်လို ခွန်အားမျိုးနှင့်လိုက်သွားနိုင်မည်နည်း။
"မင်းပြည့်...မင်းကတစ်ယောက်တည်းလည်း.. အဆင်ပြေမှာပါကွာ...ငါသွေးသစ်နဲ့ပဲ..နေလိုက်တော့မယ်...."
"Okay..လေ...ငါ့အခန်းနံပါတ်က..(...)...လာခဲ့ဦးလေ..."
"အေးအေး...."
သူကလေးပျော်သွားပုံရသည်။ ကျွန်တော့်အထုပ်တွေပါ ရှေ့ကနေ မနိုင်မနင်းသယ်သွားလေသည်။ ကျွန်တော်သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိသည်။
"သွေးသစ်ကို..စိတ်ချမယ်နော်... ကိုလင်းအံ့... " ဟူ၍ပခုံးပုတ်ကာ ဝဏ္ဏဇော် ကပြောသွားသေးသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ သူကလေးက ကုတင်ကိုရွေးကာ သူ့စိတ်ကြိုက်ကုတင်ပေါ် အားရာပါးရ ပစ်လှဲလိုက်လေသည်။
"ကို...ကျွန်တော်..ကို့ကို..ကျေးဇူး အရမ်းတင်တယ်...သိလား..."
"ဘာလို့လဲ.... "
"ဘယ်လိုအချိန်မျိုးပဲဖြစ်ဖြစ်...ကိုကကျွန်တော့်ကို..ပစ်မသွားလို့...ကျွန်တော်..အထီးကျန်မှာ..အရမ်းကြောက်တယ်...."
ကျွန်တော်ဘာမျှပြန်မပြောမိပေ။ မင်းကိုယ့်ကို..နားမလည်နိုင်ပါဘူး..ကလေးရယ်....
ခဏနေတော့ သွေးသစ် ဖုန်းမြည်လာလေသည်။ သွေးသစ်က ဖုန်းဖြေရင်း ကျွန်တော့်ကို လှမ်းမေးသည်က
"ကိုလင်း...ချစ်ရိပ်တို့က..ကမ်းခြေရောက်နေပြီတဲ့...ဆော့ရအောင်...ဆင်းခဲ့ပါလားတဲ့..."
ဘယ်လိုဟာလေးတွေလဲ။ မမောနိုင်မပန်းနိုင် ချက်ချင်းပဲဆင်းဆော့ကြမှာလား။
"မလိုက်တော့ဘူးလို့...ပြောလိုက်...သွေးသစ်..ကို..နားချင်သေးတယ်..."
"အင်းလေ..အဲ့ဒါဆိုလည်းပြီးရော..ချစ်ရိပ်ရေ..ကိုလင်း..မလိုက်ဘူးတဲ့...ငါလာခဲ့မယ်နော်....စောင့်နေ..စောင့်နေ.."
ပြောပြောဆိုဆို အဖြူရောင်တီရှပ်လေးတစ်ထည်နှင့် ဘောင်းဘီတိုလဲပြီး ထွက်သွားလေသည်။ သူကလေး အဝတ်လဲသည်ကို မိမိစိတ်ကို မိမိ မလုံ၍ စောင်သာခေါင်းမြီးခြုံထားလိုက်သည်။ ဒီလိုပုံစံနဲ့ဆို သွေးသစ်နဲ့တစ်ခန်းတည်း ဘယ်လိုအိပ်မလဲ လင်းအံ့ ရေ..စိတ်ထိန်း..စိတ်ထိန်း...ကိုယ့်ကိုကိုယ်တစ်ချိန်လုံး..သတိပေးနေရမည့်သဘောပင်။
မည်မျှပင်ပင်ပန်း၍လည်း မသိ ဘာကိုမျှမသိပဲ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားသည်။ နိုးနိုးချင်းနာရီ ကြည့်မိတော့ ၁၂နာရီ ထိုးနေပြီ။ သွေးသစ်တစ်ယောက် အခန်းထဲရောက်မလာသေး။ကုတင်ဘေးချထားသော ဖုန်းကို တစ်ချက်အပျင်းပြေ မွှေနှောက်ကြည့်လိုက်တော့ သွေးသစ်သူငယ်ချင်း အိမ့်မှူးက video တစ်ခုပို့ထားသည်။
Video ထဲတွင် ချစ်ရိပ်အပါအဝင် တခြားသောကျောင်းသားများက ရေကူးပြိုင်ကြရန်ပြင်နေကြသည်။ချစ်ရိပ်ကလည်း သွေးသစ်ကို ဝင်ပြိုင်ခိုင်းနေပုံရသည်။ သွေးသစ်က တွင်တွင်ခေါင်းခါနေသည်။'မဖြစ်ဘူး...သွေးသစ်ကရေကြောက်တယ်...' video ရောက်သည့်အချိနိကို ကြည့်လိုက်တော့ ၁၁:၃၀ ။ ဒုက္ခပါပဲ.....
ကျွန်တော် ကမ်းခြေဘက်ကို ဘယ်လိုဘယ်ပုံ ရောက်သွားမှန်းပင် မသိလိုက်။ကျွန်တော် ကြည့်လိုက်တော့ ကျောင်းသားတစ်ချို့က ကမ်းပေါ်ပြန်ရောက်နေပြီ။ တစ်ချို့ကရေအလယ်၊ တချို့ကလည်း ကူးခတ်ဆဲ။ ဟိုးနောက်ဆုံးကို ကြည့်မိတော့ ကမ်းနှင့်တော်တော်ဝေးဝေးမှာ ရောက်နေသူက သွေးသစ်။ ကူးနေသလား၊ ရပ်နေသလားပင် မသဲကွဲအောင် ဖြစ်နေသည်။ သေချာသည်မှာ သူတစ်ခုခုဒုက္ခဖြစ်နေပြီ ဟုသိလိုက်သည်။
ချစ်ရိပ်ကတော့ နောက်ကျနေသောသွေးသစ်ကို အားမလိုအားမရ ဖြစ်ကာ ဒေါသထွက်နေသည်။ သို့ပေမယ့် တခြားကျောင်းသားများသာ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကမ်းပေါ်ရောက်လာကြသည်၊ သွေးသစ်ကတော့ ထိုနေရာတွင်ပင်။ ရေကူးနေကျဖြစ်ဟန်တူသော လူတစ်ယောက်က
" ဟိုးနောက်ဆုံးက..တစ်ယောက်က..ကြွက်တက်နေတာ..ဖြစ်မယ်....ရှေ့ကိုရောက်မလာဘူး..ဒုက္ခပဲ... "
ကျွန်တော်ဘာမျှ စဥ်းစားမနေတော့ပဲ ရေထဲအမြန်ပင်ဆင်းသွားလိုက်တော့သည်။ မင်းတစ်ခုခုဖြစ်လို့..မဖြစ်ဘူး..သွေးသစ်...ကို..အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး.....
'ပြဿနာပဲ... သွေးသစ်..တစ်ခုခုဖြစ်လို့ကတော့...ကိုလင်းငါ့ကိုအကြီးအကျယ်..စိတ်ဆိုးမှာ..' ဟူ၍သွေးသစ် တစ်ခုခုဖြစ်မှာထက် လင်းအံ့ စိတ်ဆိုးမှာကို ပို၍စိတ်ပူကာ ထိတ်လန့်နေသူက ချစ်ရိပ်ချို။
စိတ်ပူရခြင်းအကြောင်းအရင်းမှာလည်း သွေးသစ်ကို ချစ်ရိပ်က "ငါ့ကိုတကယ်ချစ်ရင် ဝင်ပြိုင်၊မပြိုင်ရင် မချစ်လို့ပဲ" ဟူ၍အကြပ်ကိုင်ကာ ဝင်ပြိုင်ခိုင်းလိုက်သောကြောင့်ပင်။
ထင်သည့်အတိုင်းပင် ။ လင်းအံ့ က ပွေ့ချီကာခေါ်လာ၍သာ သွေးသစ် ကမ်းပေါ်ရောက်လာသည်။ ကမ်းပေါ်ရောက်တော့ ကျောင်းသားအများစုက ဝိုင်း၍ ပြုစုပေး၊ကူညီပေးကြ၍ ချက်ချင်း သတိပြန်ရလာလေသည်။ ထိုကျောင်းသားများပင် သွေးသစ်ကိုတွဲကာ ခေါ်သွားလေသည်။ သို့သော် လင်းအံ့က ရင်ထဲမှ ဒေါသအလျောက် မျက်လုံးများက ချစ်ရိပ်ဆီရောက်သွားလေသည်။
ကျောင်းသားများကလည်း သူ့အလိုလိုပြန်သွားကြလေသည်။ ကျန်နေခဲ့သူများမှာ ချစ်ရိပ်သူငယ်ချင်းများနှင့် ချစ်ရိပ်ပင်
"မင်း..ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ... သွေးသစ်တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်...ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.... သူကရေကြောက်တယ်...တော်ရုံအကြောင်းလောက်နဲ့တော့..ရေထဲဆင်းမှာ..မဟုတ်ဘူး..မင်းဘယ်လိုအကြပ်ကိုင်ပြောလိုက်တာလဲ....ပြောစမ်း!!!....."
ဒေါသအလျောက် လင်းအံ့ စကားသံမှာ အတော်လေးမာသွားသည်။
ချစ်ရိပ်မျက်ရည်များ ဝဲလာကာ
"ချစ်..ချစ်ရိပ်..က...မသိလို့ပါ...ကိုလင်းရယ်....တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်....."
"တောင်းပန်တယ်ဟုတ်လား...သူတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်ရော...မင်းတောင်းပန်ရုံပဲလား..!!!..."
"ချစ်ရိပ်...တကယ်မသိလို့ပါ.. ကိုလင်းရယ်...အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်....."
"မင်း...မင်း...မင်းကွာ...တော်တော်ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့...မိန်းမပဲ...!!!..."
ဟူ၍ ဒေါသတကြီးဖြင့် ထွက်သွားလေသည်။
'ဟုတ်တယ်...ချစ်ရိပ်...ဘယ်လောက်ကြောက်ဖို့ကောင်းလဲ...ဆိုတာ...ကိုလင်း..မကြာခင်သိလာစေရမယ်..' ဟု အံကြိတ်ကာသာ ချစ်ရိပ်ကြုံးဝါးလိုက်မိတော့သည်။
နေ့လည်က အဖြစ်အပျက်ကြောင့် လင်းအံ့ အတော်လေးဒေါသထွက်နေမှန်းသိ၍ နေ့လည်စာ၊ညနေစာကိုတောင် အတူတူမစားဖြစ်ကြ တစ်ယောက်တစ်ကွဲစီ။ မင်းပြည့်လျှံ လာခေါ်၍ ညနေစာစားပြီးကတည်းက လင်းအံ့ လိုက်သွားလိုက်သည်။သွေးသစ်တစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့သည်။
ည ၉ နာရီလောက်ရောက်မှ သွေးသစ်အိပ်သွားလောက်ပြီ ဟူသော အတွေးဖြင့် ပြန်လာခဲ့ သည်။ အမှန်တော့ နေ့လည်က ကိုယ်မလုပ်နိုင်တာကို မလုပ်နိုင်ဘူးဟုမပြောသော သွေးသစ်ကို စိတ်ဆိုးမိသည်ထက် ဒီညတစ်ခန်းတည်းအတူတူအိပ်ရမည်ကို ပို၍ မနေတတ်သောကြောင့် သူကလေးအိပ်နေသည့် အချိန်မှ ပြန်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ထင်သည့်အတိုင်းပင် သွေးသစ်က တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ အိပ်နေပြီး မီးအိမ်ကတော့ပွင့်လျက်သား။ မိမိလည်းအိပ်ရန် အရင်ပြင်ဆင်ပြီးမှအခန်းမီးများပိတ်ကာ သူကလေးမီးအိမ်ကို ပိတ်ပေးရန် သူ့ကုတင်ပေါ်မှတစ်ဆင့် တစ်ဖက်တွင်ရှိသော မီးအိမ်ကိုလက်အလှမ်း သူကလေးက ဒီဘက်သို့လှည့်လာကာ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
မီးရောင်အောက်တွင် သူကလေး၏ ဖြူစင်ကြည်လင်သော မျက်နှာကလေးနှင့်အတူ ပန်းနုရောင်သမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းလေးများ၊ သူကလေးထံမှ ရင်ခုန်သံများကိုလည်း ကျယ်လောင်စွာ ကြားနေရသည်။ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲမှ ရင်ခုန်သံကိုလည်း သူကလေးကြားမည်ပင်။ သူကလေးကလည်း မျက်နှာမလွှဲသလို ကျွန်တော်ကလည်း မလွှဲမိပဲ အတန်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။
ထိုခဏတာ ကျွန်တော့်၏စိတ်အစဥ်သည် ပန်းတိုင်မှလွှတ်လိုက်သော အပြေးသမားတစ်ယောက်နှယ် ဒုန်းစိုင်းကာ နှုတ်ခမ်းများကား သူကလေး၏နှုတ်ခမ်းများထက် အလိုလိုရောက်သွားလေသည်။
ကျွန်တော် ကို့ကို ဘာလို့ အရင်လို မရုန်းမိတာလဲ?မရုန်းမိသည့်အပြင် ကိုလင်း၏အနမ်းတို့ထက် ပို၍ နက်နဲသော အနမ်းပြင်းပြင်းတစ်ချက်ကို ဦးဆောင်လိုက်မိသည်။
လျှာဖျားလေးနှင့် မထိတထိစုပ်ယူကာ နမ်းလိုက်သော သူကလေးကြောင့် အံ့သြမိသည်။သို့သော် ကျွန်တော်ကဆက်လက်၍ သူ၏နှုတ်ခမ်းကလေးများ လွတ်မထွက်သွားစေရန် တစ်ရှိုက်မတ်မတ် စုပ်ယူနမ်းနေမိသည်။
ရုတ်တရက် ဖြစ်ပေါ်လာသော ခံစားချက်များကို မထိန်းသိမ်းနိုင်ပဲ သူကလေး၏ လည်ပင်းအထိပါ တစ်ရှိုက်မတ်မတ် ထပ်မံသုံးဆောင်မိပြန်သည်။
"ဒေါက်...ဒေါက်...ဒေါက်...သွေးသစ်...သွေးသစ်..."
တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်မှ အသိတို့ ပြန်စုစည်းမိလိုက်ကာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ခွာလိုက်မိသည်။ သို့သော် သူကလေး လည်ပင်းမှာ marking လုပ်ပြီးပြီ။
'ငါတို့ဘာတွေလုပ်မိတာလဲ.....' ဟူသော အတွေးကနှစ်ယောက်လုံး တစ်ပြိုင်တည်းတွေးမိခိုက် တံခါးမှ အဆက်မပြတ် ခေါက်နေ၍ ကျွန်တော် အခန်းမီးများဖွင့်လိုက်ကာ သွေးသစ်က တံခါးဆီသို့ ထသွားလေသည်။
"သွေးသစ်...နင်တို့က..အိပ်ကြတော့မလို့လား...ကမ်းစပ်မှာ..မီးပုံပွဲလုပ်ထားတယ်...အဲ့ဒါကြောင့်လာခေါ်တာ....ကိုလင်းအံ့ကိုလည်း..ခေါ်လိုက်လေ..." ဟူ၍ တံခါးခေါက်ကာရောက်လာသူက ဆုပင်။ သူမ သာ ရောက်မလာပါက ကျွန်တော် တို့ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြမည်လဲ မတွေးဝံ့။
"ဟယ်...သွေးသစ်...နင့်လည်ပင်း..က..ဘာဖြစ်တာလဲ... နီရဲနေတယ်...."
"ဟင်......"
မျက်စိကလည်းလျင်လိုက်တာ ဘယ်လိုများမြင်သွားရတာလဲ.. ဟုတွေးမိကာ ကိုလင်းကိုကြည့်မိတော့ သူလည်း အမူအရာပျက်နေသည်လေ။ ဆု မမြင်အောင် တံခါးကို အနည်းငယ် ပြန်စေ့လိုက်ပြီးမှ
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး...ဟာ..အကောင်တစ်ကောင်ကောင်..ကိုက်သွားတာဖြစ်မယ်...."
"အကောင်..?...လူကောင်လား...တိရစ္ဆာန် အကောင်လား...မှန်မှန်ပြော...."
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ.... နင်မီးပုံပွဲလာခေါ်တာ..မဟုတ်လား...သွားမယ်လာ...."
"ကိုလင်းအံ့ ကိုလည်း...ခေါ်လိုက်လေ...."
"သူလိုက်မှာ..မဟုတ်ဘူး...လာပါ..သွားရအောင်..."
အရေးကြီးတာ ထိုနေရာမှ မြန်မြန်ထွက်ဖို့ပင် မဟုတ်လား။ကိုလင်းကို ခေါ်လို့မဖြစ်ဘူးလေ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမှာလဲ။ နေခဲ့လိုက်တာ ကောင်းပါတယ် ကိုလင်းရယ်..
ထိုညကတစ်ညလုံး မအိပ်တော့ပဲ သူငယ်ချင်းများနှင့် မီးပုံပွဲတွင်ပင် အချိန်ကုန်ခဲ့လေသည်။ ဘယ်လိုပင်တွေးတွေး အဖြေရှာမရပေ။ ငါဘာလို့ ကိုလင်းကို လက်ခံချင်နေရတာလဲ? ကိုလင်းကရော ဘာလို့ငါ့ကို အမြတ်တနိုးနဲ့ နမ်းနေရတာလဲ? မဖြစ်တော့ဘူး ချစ်ရိပ်ဆီက အဖြေကိုမြန်မြန်တောင်းပြီး ငါ့စိတ်ကိုငါပြင်မှပဲ.......
သူကလေး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားပြီးကတည်းက တစ်ညလုံး အိပ်မရတော့ချေ။ နောက်ဆုတ်ရန် ခြေလှမ်းပြင်ပြီးကာမှ ဘာလို့ရှေ့ကိုပဲ ဆက်တိုးချင်နေရတာလဲ? ငါ့ခံစားချက်တွေကရော ဘာလို့နောက်ဆုတ်လို့ မရတာလဲ? ကိုယ့်ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေကို မင်းမြင်အောင်ပြဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ကလေးရယ်..မင်းနားမလည်နိုင်ပါဘူးကွာ........
&&&&&&&&&&&&&
မနက်မိုးလင်းလို့မျက်လုံးပွင့်တော့ သူကလေးကို အရင်ရှာမိသည်။ သို့သော် ညက ထိုအခြေအနေနှင့် သူကလေး အခန်းကို ပြန်လာလိမ့်မည် မဟုတ်။ ညစ်ညူးနေသောစိတ်ကို လန်းဆန်းစေရန် အလို့ငှာ ရေချိုးရန်ပြင်လိုက်တော့ မနေ့ကလျှော်ကာလှမ်းထားသော TTS ဟုအမည်ထွင်းထားသော ပဝါလေးခြောက်နေပြီ။
သူကလေးကို တွေ့လျှင် ပြန်ပေးရန် လဲလိုက်သော shirt ၏ အိတ်ကပ်ထဲတွင် ထည့်လိုက်မိသည်။ မနက်စာစားရန် အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အခန်းရှေ့တွင် ရောက်နေသူက ချစ်ရိပ်ချို။
"ကိုလင်း...ချစ်ရိပ်ကို...စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲလား...ချစ်ရိပ်ထပ်ပြီးတောင်းပန်ပါတယ်နော်....မသိလို့မှားမိတဲ့အမှားပါ...ခွင့်လွှတ်ပေးပါ..နော်...ရန်သူတွေတောင်..လက်နက်ချရင်..ကျေအေးပေးရတာပဲ...ချစ်ရိပ်တို့က..ရန်သူမှမဟုတ်တာ...."
အပြောချိုချိုလေးများဖြင့် လာချော့နေသော ချစ်ရိပ်ကို ကျွန်တော်ဘယ်လို ဆက်စိတ်ဆိုးရတော့မှာလဲ
"ဘာလာလုပ်တာလဲ.... "
"ချစ်ရိပ်...ကျောက်မောင်နှမဘုရား...သွားချင်လို့...ကိုလင်းလိုက်ပို့ပေးပါလား...."
"မင်း..သူငယ်ချင်း တွေနဲ့..သွားပေါ့...."
"သူတို့ က..အတွဲကိုယ်စီနဲ့လေ...ချစ်ရိပ်တစ်ယောက် တည်းဖြစ်နေလို့...ပြီးတော့..ဆိုင်ကယ်လည်း..မမောင်းတတ်ဘူးလေ...."
"ဘယ်မှာလဲ...ဆိုင်ကယ်..."
"ဟိုတယ်..အဝင်မှာထားခဲ့တယ်...လိုက်ခဲ့နော်...ကိုလင်း...."
"သွားနှင့်...တံခါးပိတ်ပြီးလာခဲ့မယ်...."
"ဟုတ်....... "
ဘုရားရောက်တော့ ကျောင်းသားကျောင်းသူအများစု အတွဲကိုယ်စီလာကြ၍ ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း အတွဲဟုပင်ထင်ကြလေသည်။ တွေ့သော သူတိုင်းက စနောက်သွားကြသည်။ ချစ်ရိပ်က ဘာမျှမတုံ့ပြန်ပဲ ငြိမ်နေ၍ ကျွန်တော်လည်း ဘာမျှ မတုံပြန်မိပေ။
ကျောက်ဆောင်များပေါ်တွင် ခရုခွံလေးများက ကပ်ခါနေ၍ မနည်းကြည့်ကာလမ်းလျှောက်ရသည်။ အခါမသင့်လျှင် ခရုခွံကွဲများက ခြေဖဝါးကိုရှတတ်သည်လေ။ ထိုစဥ် ရှေ့မှ လျှောက်နေသော ချစ်ရိပ်ထံမှ
"အား....သွားပြီ...ခြေဖဝါးရှသွားပြီ......"
အော်သံနှင့်အတူ ကြည့်မိတော့ သွေးများမြင်မကောင်းအောင် ထွက်လာနေသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲမှ အဆင်သင့်ပါလာသော ပဝါကိုထုတ်ကာ သူမခြေဖဝါးကို စည်းပေးလိုက်မိသည်။
ထိုခဏပင် သူမ ဟန်ချက်ပျက်ကာ ကျွန်တော့်ပေါ် လဲကျလာ၍ ထိန်းပေးလိုက်ရသေးသည်။ ထိုဖြစ်စဥ်ကို အစအဆုံး ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်သူက နေခန့်ပင်။
&&&&&&&&&&
တစ်ညလုံး သူ့ကို ရင်မဆိုင်ဝံ့၍ ပြန်မလာမိသော်လည်း မနက်အခန်းပြန်ရောက်တော့ သူမရှိတော့။ ဆုတိုနှင့် သဲဖြူကျွန်းသွားရန် ချိန်းထား၍ ရေချိုးရန် မှန်ထဲကြည့်မိတော့လည်ပင်းမှ marking လေးကမပျောက်မပျက်ရှိနေသေး။ကြည်နူးမှုများဖြင့် ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီးတော့ နေခန့်ဆီမှ ဖုန်းဝင်လာကာ messager တွင်ပုံပို့ထားသည်ဟုပြော၍ ထုတ်ကာ ကြည့်မိလိုက်သည်။
ရင်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်သွားသည်။ မခံမရပ်နိုင်သော ဒေါသများထွက်သွားသည်။ သဝန်တိုသလို၊ မနာလိုသလို၊သေချာသည်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို အတူတူမြင်ရတိုင်း ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲမှ ခံစားနေရမြဲ ခံစားချက်တစ်ခု။
ဆုဆီသို့ ဖုန်းဆက်လိုက်ကာ မလိုက်ဖြစ်တော့ဘူးဟု ပြောလိုက်ပြီး ကိုလင်း ပြန်အလာကိုသာ စောင့်နေမိတော့သည်။ ကိုလင်း မနက်တည်းက ချစ်ရိပ်နှင့်အတူ ကျောက်မောင်နှမဘုရား ရောက်နေတာပေါ့... ငါ့မှာတော့...ငါ့မှာ တော့.......
ချစ်ရိပ်ခြေထောက်နာနေ၍ သူမတည်းသော ဟိုတယ်အခန်းသို့ပင်ရောက်အောင် ပို့ပေးပြီးမှ သွေးသစ် ပဝါကိုလည်း နောက်မှပြန်ပေးမည်ဟု ချစ်ရိပ်ကဆို၍ ပြန်လာလိုက်တော့သည်။
အခန်းတံခါးပွင့်နေသည်။ သူကလေး ပြန်ရောက်နေတာပဲ...ငါသူ့ကိုဘယ်လို..ရင်ဆိုင်ရပါ့မလဲ....
အခန်းထဲသို့ မရဲတရဲ ဝင်လာလိုက်သည်။ သွေးသစ်က အခန်းထဲရှိ ဆိုဖာထိုင်ခုံတွင်ထိုင်နေသည်။ ကျွန်တော့်မှာသာ ရင်မဆိုင်နိုင်စွာ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေသော်လည်း သူကလေးကတော့ တည်ငြိမ်စွာ။ ကြည့်ရသည်မှာ တစ်ခုခုကို အလိုမကျ၍ ထိုင်နေဟန်။ ကျွန်တော် အဝတ်လဲရန် ပြင်လိုက်တော့ သူကလေးက
"ကို..ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ...."
"ကျောက်မောင်နှမဘုရားကလေ...မင်းရော...တစ်ညလုံးဘယ်ပျောက်နေတာလဲ....အခုမှဘယ်ကပြန်လာတာလဲ...."
ကျွန်တော်မေးတာကို ပြန်မဖြေပဲနှင့် သူကလေးဖုန်းထဲမှ ဓာတ်ပုံ တစ်ချို့ကိုထုတ်ပြသည်။ ပုံထဲမှာ ကျွန်တော်က ထိုင်ချကာ ချစ်ရိပ် ခြေဖဝါးကို ပဝါနဲ့စည်းပေးနေပုံ၊ ချစ်ရိပ်လဲကျလာ၍ သူမခါးကိုလှမ်းဖက်လိုက်ပုံ တို့ကို အမိအရ ရိုက်ထားလေသည်။
"ဒါတွေက..ဘာသဘောလဲ..ကို...ချစ်ရိပ်နဲ့..ကိုနဲ့က..ဘာတွေလဲ...ကျွန်တော်ကိုအမှန်အတိုင်းပြော...."
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး...သူလာခေါ်လို့..အဖော်မရှိလို့..လိုက်သွားပေးတာ...."
"အဖော်မရှိလို့တဲ့လား....ဘုရားမှာတွေ့ခဲ့တဲ့သူတွေ..အကုန်လုံးက....ကိုတို့နှစ်ယောက်.. ကိုချစ်သူတွေ..ဖြစ်နေပြီတဲ့...group chart မှာ..ရေးထားကြတာကိုရော...ဘယ်လိုရှင်းမလဲ...."
"ရှင်းစရာမလိုဘူး....ထားလိုက်...."
"ကို့ကို...ကျွန်တော်ဘယ်လိုနားလည်ရမှာလဲ...အနည်းဆုံးတော့...ကျွန်တော့်ကို..ရှင်းပြသင့်တယ်လို့...မထင်ဘူးလား...."
သွေးသစ်စကားများက ထူးဆန်းနေသည်။ ညကအဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျွန်တော့်အပေါ် ဒီကလေး....
"မင်းဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ...ရှင်းရှင်းပြော....ငါကဘာအတွက်..မင်းကိုရှင်းပြနေရမှာလဲ...."
သူကလေး ဘာအတွက်ရှင်းပြခိုင်းနေသည်ကိုတော့ ကျွန်တော်သိသင့်သည် မဟုတ်လား။
"ရှင်းပြရမှာပေါ့...ကျွန်တော်က..ချစ်ရိပ်ကို..propose..လုပ်ထားတဲ့သူ...အနည်းဆုံးတော့..ကို..သူနဲ့ဝေးဝေးနေပေးလို့မရဘူးလား...ကျွန်တော့်နေရာမှာ...ကို..ဆိုရင်ရော..??.."
သြော်...မင်းက..ချစ်ရိပ်ကို..ငါနဲ့..သဝန်တိုနေတာကိုး...ငါ့အတွက်မှ..မဟုတ်ပဲ...ချစ်ရိပ်အတွက်ပဲကိုး..ငါဘာတွေတွေးနေမိတာလဲ... မင်းနဲ့ငါက... မဖြစ်နိုင်တာကို...ငါရုတ်တရက်မေ့သွားတယ်ကွာ...ဒါပေမယ့်လည်း...ရင်ထဲမှာ..ခံစားလိုက်ရတာကိုတော့..ငြင်းမရချေ..
"ကောင်းပြီလေ...ငါမင်းတို့နဲ့...ဝေးဝေးနေပေးမယ်..မင်းကျေနပ်ပြီလား...."
ဒုတိယအကြိမ် သူလေးနှင့်ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော်ခံစားလိုက်ရပြန်ပြီ။ကျွန်တော့် အထုပ်အပိုးများကိုသိမ်းကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်က မင်းပြည့်အခန်းသို့.. ။
"ကို...ကို...ဘယ်သွားမလို့လဲ..ကို..."
သူကလေး နောက်မှ လှမ်းပြောနေသည်ကို ကြားမိသော်လည်း လှည့်မကြည့်ဖြစ်။
ငါ့ကိုမင်းနဲ့..ဝေးဝေးနေခွင့်..ပေးပါကွာ...
ထိုနေ့ညက ကျွန်တော် မင်းပြည့် အခန်းတွင်သာ လိုက်အိပ်ဖြစ်သည်။ ချောင်းသာမှ ပြန်လာတော့လည်း မင်းပြည့်လိုက်ပါလာသော ကားဖြင့်သာ လိုက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ သူကလေး..ဘယ်လိုနေလဲ..သိချင်သော်လည်း...မတွေးဖြစ်အောင်သာ..နေလိုက်တော့သည်...
ကို...ရယ်..ကျွန်တော့်စကားပြောမှားသွားတယ်ထင်တယ်...ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးပြေပါတော့...ကို..ကျွန်တော့်ကို..တစ်ယောက်တည်းပစ်ထားတော့မှာလား....ကိုယ့်ခံစားချက်ကို..နားမလည်နိုင်၊အဓိပ္ပါယ် မဖွင့်နိုင်တဲ့...ကျွန်တော့်ကို...ပစ်တော့မထားခဲ့ပါနဲ့.....
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Thank you everyone 😘😘😘
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
(Zawgyi)
ေသြးသစ္တစ္ေယာက္ မိုးလင္းကာနီးမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ညလုံးကားေပၚမွာ ျပဳစုေပးေနရသည္မဟုတ္လား။ သူကေလး၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္အေတာ္ေလးသက္သာလာခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ အေတာ္ကေလး အပူအပင္ကင္းကင္းႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။
အခ်ိန္မွာလည္း မနက္ ၆ နာရီပင္ရွိေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံးလည္း အလ်ိဳအလ်ိဳႏိုးလာၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနရာမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏိုးလာေသာေၾကာင့္ ကားတစ္စီးလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေဘးခုံမွ ဆု က
"ေသြးသစ္..အိပ္ေနတုန္းလား...ကိုလင္းအံ့ေနမေကာင္းလို႔...သူတစ္ညလုံး...အလုပ္ရႈပ္ေနတာ...သူ႔ၾကည့္ရတာ..ကေလးအေမက်ေနတာပဲ...ကိုလင္းအံ့ ကိုျပဳစုေပး...ေနလိုက္တာမ်ား...."
"ေသြးသစ္က..စိတ္ပူတတ္လို႔ပါ....."
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္၍ေျပာလိုက္မိသည္။
"ကိုလင္းအံ့...ေရာ..စိတ္မပူဘူးလား...."
"ကြၽန္ေတာ္က...ဘာကိုပူရမွာလဲ....."
"သူမ်ားေနာက္...ပါသြားမွာကိုေလ....ေႏွာင့္ေႏွးေနရင္...က်န္ခဲ့မွာေပါ့....."
ေသြးသစ္ မ်က္ႏွာကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေႏွာင့္ေႏွးေနတာ မဟုတ္ဘူး ေရွ႕မတိုးဝံ့ေတာ့တာပါ ဟုကြၽန္ေတာ္သူမ ကိုမေျပာျပျဖစ္ေတာ့။
ေရွာ္ျပာ႐ြာသို႔ေရာက္ၿပီး တစ္နာရီမွ် ေတာင္တက္လမ္းအေကြ႕အေကာက္မ်ားစြာကို ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ဥတိုတံတားသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ စီနီယာကိုကို၊ မမႀကီးမ်ားက မိမိအထုပ္အပိုးမ်ားကို ေသခ်ာစြာထုပ္ပိုးၿပီး အဆင္သင့္ထားရွိရန္ေျပာလာ၍ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပစၥည္း တစ္ခ်ိဳ႕ကိုသိမ္းဆည္း ထုပ္ပိုးရန္ ျပင္ေလေတာ့ လက္ကိုင္ပဝါ အဝါေလးတစ္ထည္ ကြၽန္ေတာ့္ခုံေနာက္မွ ထြက္လာသည္။
တစ္ညလုံး ေရပတ္တင္ေပးထားေသာ အဝတ္က အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္းေလွ်ာက်ကာ ထိုင္ခုံေအာက္ေရာက္ေနသည္ထင္။လက္ကိုင္ပဝါတြင္ TTS ဟူ၍အတိုေကာက္ေရးထိုးထားသည္။ ေသြးသစ္ပဝါကိုေလွ်ာ္ၿပီးမွေပးရန္ စိတ္ကူးမိ၍ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူကေလးႏိုးလာသည္။
"ကို...ေရာက္ေတာ့မွာလား....ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္...မႏႈိးဘူး..."
"မင္းတစ္ညလုံး..အိပ္ေရးပ်က္ထားတယ္ေလ...အဲဒါေၾကာင့္...ေရာက္ေတာ့ မွ...ႏႈိးမလို႔ပါ...."
သူကေလးက အိတ္ထဲသို႔ ပစၥည္း မ်ားထည့္ကာ ၊ သိမ္းကာျဖင့္
"ကို...ေနေရာေကာင္းၿပီလား....ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
ဟုဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးေပၚ လက္တင္၍ စမ္းလိုက္ၿပီးမွ
"ကို...ေနေကာင္းသြားၿပီပဲ...ဂ႐ုစိုက္ေနာ္...."
ငါကိုယ္ငါထက္.. မင္းကို.. ကိုစိတ္ပူရမွာ ေသြးသစ္..မင္းကေရေၾကာက္တယ္ေလ...ခုဟာက..ေရလမ္းခရီး...ဂ႐ုစိုက္ရမွာက...မင္းပဲ..ကေလး..
ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း အခန္းမ်ားစီစဥ္ထားေၾကာင္း တည္းရမည့္ အခန္းနံပါတ္မ်ားကို စီနီယာမမတစ္ေယာက္က လာေျပာျပေပးသည္။ ခ်စ္ရိပ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ဟိုတယ္လည္းမတူေပ။ လူအေရအတြက္အလိုက္ ရႏိုင္သည့္ ဟိုတယ္မ်ားတြင္ စီစဥ္ထားေသာေၾကာင့္ပင္။
ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း မည္သူႏွင့္ေနၾကမည္ကို ေသြးသစ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု တိုင္ပင္ေနၾကစဥ္ reception ဘက္မွ ျပန္ထြက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္
"လင္းအံ့... မင္းလည္း..လိုက္လာတာလား...ငါေတာင္မသိရဘူး...ဘယ္သူေတြနဲ႔..လိုက္လာတာလဲ...ခ်စ္ရိပ္နဲ႔..တြဲခုတ္လာတာလား...."
ကြၽန္ေတာ္တစ္ဦးတည္းေသာ ေပါင္းျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၍ ခ်စ္ရိပ္ေန႔တိုင္း အတန္းဘက္သို႔လာတတ္သည္ကိုသိ၍ စ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးႏွင့္လာသည္ေလ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလးခ်င္း၊ ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းသာ အတူေနရန္ခြင့္ျပဳထား၍ သူလည္းအေဖာ္မဲ့ေနေလသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး..မင္းျပည့္..ရာ...ငါ့ကို..ေသြးသစ္အတင္းေခၚလာလို႔...ပါလာတာကြ....မင္းေရာ..ဘယ္သူနဲ႔ေနမွာလဲ...အဆင္ေျပရဲ႕လား...."
"တစ္ေယာက္တည္းကြ...မင္းလိုက္ေနပါလား...."
ထိုအခ်ိန္ ဆု၏ လက္ေထာက္ျဖစ္ေသာ ဝဏၰေဇာ္က
"လိုက္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ...ကိုလင္းအံ့.. လိုက္သြားရင္..ေသြးသစ္က..တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာေပါ့...ကြၽန္ေတာ္က..ေနခန္႔နဲ႔ေနမွာ...ေျပာေလ..ေသြးသစ္..."
ေသြးသစ္ကို အတင္းတြန္းလႊတ္၍ ေျပာခိုင္းသည္။ ေသြးသစ္ ကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္
"ကိုလင္း... လိုက္ခ်င္လိုက္သြားေလ..ကြၽန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္းလည္း...အဆင္ေျပပါတယ္... "
လိုက္သြားေလဟုေျပာေနေသာ္လည္း ထိုကေလး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္ အားငယ္ေနေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား ေတြ႕ေနရ၍ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လို ခြန္အားမ်ိဳးႏွင့္လိုက္သြားႏိုင္မည္နည္း။
"မင္းျပည့္...မင္းကတစ္ေယာက္တည္းလည္း.. အဆင္ေျပမွာပါကြာ...ငါေသြးသစ္နဲ႔ပဲ..ေနလိုက္ေတာ့မယ္...."
"Okay..ေလ...ငါ့အခန္းနံပါတ္က..(...)...လာခဲ့ဦးေလ..."
"ေအးေအး...."
သူကေလးေပ်ာ္သြားပုံရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အထုပ္ေတြပါ ေရွ႕ကေန မႏိုင္မနင္းသယ္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်စြာၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"ေသြးသစ္ကို..စိတ္ခ်မယ္ေနာ္... ကိုလင္းအံ့... " ဟူ၍ပခုံးပုတ္ကာ ဝဏၰေဇာ္ ကေျပာသြားေသးသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူကေလးက ကုတင္ကိုေ႐ြးကာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ကုတင္ေပၚ အားရာပါးရ ပစ္လွဲလိုက္ေလသည္။
"ကို...ကြၽန္ေတာ္..ကို႔ကို..ေက်းဇူး အရမ္းတင္တယ္...သိလား..."
"ဘာလို႔လဲ.... "
"ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္...ကိုကကြၽန္ေတာ့္ကို..ပစ္မသြားလို႔...ကြၽန္ေတာ္..အထီးက်န္မွာ..အရမ္းေၾကာက္တယ္...."
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ်ျပန္မေျပာမိေပ။ မင္းကိုယ့္ကို..နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး..ကေလးရယ္....
ခဏေနေတာ့ ေသြးသစ္ ဖုန္းျမည္လာေလသည္။ ေသြးသစ္က ဖုန္းေျဖရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေမးသည္က
"ကိုလင္း...ခ်စ္ရိပ္တို႔က..ကမ္းေျခေရာက္ေနၿပီတဲ့...ေဆာ့ရေအာင္...ဆင္းခဲ့ပါလားတဲ့..."
ဘယ္လိုဟာေလးေတြလဲ။ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ခ်က္ခ်င္းပဲဆင္းေဆာ့ၾကမွာလား။
"မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔...ေျပာလိုက္...ေသြးသစ္..ကို..နားခ်င္ေသးတယ္..."
"အင္းေလ..အဲ့ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ..ခ်စ္ရိပ္ေရ..ကိုလင္း..မလိုက္ဘူးတဲ့...ငါလာခဲ့မယ္ေနာ္....ေစာင့္ေန..ေစာင့္ေန.."
ေျပာေျပာဆိုဆို အျဖဴေရာင္တီရွပ္ေလးတစ္ထည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုလဲၿပီး ထြက္သြားေလသည္။ သူကေလး အဝတ္လဲသည္ကို မိမိစိတ္ကို မိမိ မလုံ၍ ေစာင္သာေခါင္းၿမီးၿခဳံထားလိုက္သည္။ ဒီလိုပုံစံနဲ႔ဆို ေသြးသစ္နဲ႔တစ္ခန္းတည္း ဘယ္လိုအိပ္မလဲ လင္းအံ့ ေရ..စိတ္ထိန္း..စိတ္ထိန္း...ကိုယ့္ကိုကိုယ္တစ္ခ်ိန္လုံး..သတိေပးေနရမည့္သေဘာပင္။
မည္မွ်ပင္ပင္ပန္း၍လည္း မသိ ဘာကိုမွ်မသိပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္းနာရီ ၾကည့္မိေတာ့ ၁၂နာရီ ထိုးေနၿပီ။ ေသြးသစ္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲေရာက္မလာေသး။ကုတင္ေဘးခ်ထားေသာ ဖုန္းကို တစ္ခ်က္အပ်င္းေျပ ေမႊေႏွာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးသစ္သူငယ္ခ်င္း အိမ့္မႉးက video တစ္ခုပို႔ထားသည္။
Video ထဲတြင္ ခ်စ္ရိပ္အပါအဝင္ တျခားေသာေက်ာင္းသားမ်ားက ေရကူးၿပိဳင္ၾကရန္ျပင္ေနၾကသည္။ခ်စ္ရိပ္ကလည္း ေသြးသစ္ကို ဝင္ၿပိဳင္ခိုင္းေနပုံရသည္။ ေသြးသစ္က တြင္တြင္ေခါင္းခါေနသည္။'မျဖစ္ဘူး...ေသြးသစ္ကေရေၾကာက္တယ္...' video ေရာက္သည့္အခ်ိနိကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁:၃၀ ။ ဒုကၡပါပဲ.....
ကြၽန္ေတာ္ ကမ္းေျခဘက္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေရာက္သြားမွန္းပင္ မသိလိုက္။ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕က ကမ္းေပၚျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေရအလယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကူးခတ္ဆဲ။ ဟိုးေနာက္ဆုံးကို ၾကည့္မိေတာ့ ကမ္းႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေရာက္ေနသူက ေသြးသစ္။ ကူးေနသလား၊ ရပ္ေနသလားပင္ မသဲကြဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ သူတစ္ခုခုဒုကၡျဖစ္ေနၿပီ ဟုသိလိုက္သည္။
ခ်စ္ရိပ္ကေတာ့ ေနာက္က်ေနေသာေသြးသစ္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ကာ ေဒါသထြက္ေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ တျခားေက်ာင္းသားမ်ားသာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚေရာက္လာၾကသည္၊ ေသြးသစ္ကေတာ့ ထိုေနရာတြင္ပင္။ ေရကူးေနက်ျဖစ္ဟန္တူေသာ လူတစ္ေယာက္က
" ဟိုးေနာက္ဆုံးက..တစ္ေယာက္က..ႂကြက္တက္ေနတာ..ျဖစ္မယ္....ေရွ႕ကိုေရာက္မလာဘူး..ဒုကၡပဲ... "
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ် စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေရထဲအျမန္ပင္ဆင္းသြားလိုက္ေတာ့သည္။ မင္းတစ္ခုခုျဖစ္လို႔..မျဖစ္ဘူး..ေသြးသစ္...ကို..အဆုံးရႈံးမခံႏိုင္ဘူး.....
'ျပႆနာပဲ... ေသြးသစ္..တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့...ကိုလင္းငါ့ကိုအႀကီးအက်ယ္..စိတ္ဆိုးမွာ..' ဟူ၍ေသြးသစ္ တစ္ခုခုျဖစ္မွာထက္ လင္းအံ့ စိတ္ဆိုးမွာကို ပို၍စိတ္ပူကာ ထိတ္လန္႔ေနသူက ခ်စ္ရိပ္ခ်ိဳ။
စိတ္ပူရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းမွာလည္း ေသြးသစ္ကို ခ်စ္ရိပ္က "ငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ ဝင္ၿပိဳင္၊မၿပိဳင္ရင္ မခ်စ္လို႔ပဲ" ဟူ၍အၾကပ္ကိုင္ကာ ဝင္ၿပိဳင္ခိုင္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ။ လင္းအံ့ က ေပြ႕ခ်ီကာေခၚလာ၍သာ ေသြးသစ္ ကမ္းေပၚေရာက္လာသည္။ ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ဝိုင္း၍ ျပဳစုေပး၊ကူညီေပးၾက၍ ခ်က္ခ်င္း သတိျပန္ရလာေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားပင္ ေသြးသစ္ကိုတြဲကာ ေခၚသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းအံ့က ရင္ထဲမွ ေဒါသအေလ်ာက္ မ်က္လုံးမ်ားက ခ်စ္ရိပ္ဆီေရာက္သြားေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း သူ႔အလိုလိုျပန္သြားၾကေလသည္။ က်န္ေနခဲ့သူမ်ားမွာ ခ်စ္ရိပ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ရိပ္ပင္
"မင္း..ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ... ေသြးသစ္တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္...ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.... သူကေရေၾကာက္တယ္...ေတာ္႐ုံအေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ေတာ့..ေရထဲဆင္းမွာ..မဟုတ္ဘူး..မင္းဘယ္လိုအၾကပ္ကိုင္ေျပာလိုက္တာလဲ....ေျပာစမ္း!!!....."
ေဒါသအေလ်ာက္ လင္းအံ့ စကားသံမွာ အေတာ္ေလးမာသြားသည္။
ခ်စ္ရိပ္မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာကာ
"ခ်စ္..ခ်စ္ရိပ္..က...မသိလို႔ပါ...ကိုလင္းရယ္....ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္....."
"ေတာင္းပန္တယ္ဟုတ္လား...သူတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ေရာ...မင္းေတာင္းပန္႐ုံပဲလား..!!!..."
"ခ်စ္ရိပ္...တကယ္မသိလို႔ပါ.. ကိုလင္းရယ္...အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္....."
"မင္း...မင္း...မင္းကြာ...ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့...မိန္းမပဲ...!!!..."
ဟူ၍ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ထြက္သြားေလသည္။
'ဟုတ္တယ္...ခ်စ္ရိပ္...ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလဲ...ဆိုတာ...ကိုလင္း..မၾကာခင္သိလာေစရမယ္..' ဟု အံႀကိတ္ကာသာ ခ်စ္ရိပ္ႀကဳံးဝါးလိုက္မိေတာ့သည္။
ေန႔လည္က အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လင္းအံ့ အေတာ္ေလးေဒါသထြက္ေနမွန္းသိ၍ ေန႔လည္စာ၊ညေနစာကိုေတာင္ အတူတူမစားျဖစ္ၾက တစ္ေယာက္တစ္ကြဲစီ။ မင္းျပည့္လွ်ံ လာေခၚ၍ ညေနစာစားၿပီးကတည္းက လင္းအံ့ လိုက္သြားလိုက္သည္။ေသြးသစ္တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့သည္။
ည ၉ နာရီေလာက္ေရာက္မွ ေသြးသစ္အိပ္သြားေလာက္ၿပီ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ သည္။ အမွန္ေတာ့ ေန႔လည္က ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာကို မလုပ္ႏိုင္ဘူးဟုမေျပာေသာ ေသြးသစ္ကို စိတ္ဆိုးမိသည္ထက္ ဒီညတစ္ခန္းတည္းအတူတူအိပ္ရမည္ကို ပို၍ မေနတတ္ေသာေၾကာင့္ သူကေလးအိပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွ ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေသြးသစ္က တစ္ဖက္သို႔လွည့္ကာ အိပ္ေနၿပီး မီးအိမ္ကေတာ့ပြင့္လ်က္သား။ မိမိလည္းအိပ္ရန္ အရင္ျပင္ဆင္ၿပီးမွအခန္းမီးမ်ားပိတ္ကာ သူကေလးမီးအိမ္ကို ပိတ္ေပးရန္ သူ႔ကုတင္ေပၚမွတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္တြင္ရွိေသာ မီးအိမ္ကိုလက္အလွမ္း သူကေလးက ဒီဘက္သို႔လွည့္လာကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သူကေလး၏ ျဖဴစင္ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္အတူ ပန္းႏုေရာင္သမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား၊ သူကေလးထံမွ ရင္ခုန္သံမ်ားကိုလည္း က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားေနရသည္။ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွ ရင္ခုန္သံကိုလည္း သူကေလးၾကားမည္ပင္။ သူကေလးကလည္း မ်က္ႏွာမလႊဲသလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မလႊဲမိပဲ အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
ထိုခဏတာ ကြၽန္ေတာ့္၏စိတ္အစဥ္သည္ ပန္းတိုင္မွလႊတ္လိုက္ေသာ အေျပးသမားတစ္ေယာက္ႏွယ္ ဒုန္းစိုင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကား သူကေလး၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထက္ အလိုလိုေရာက္သြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ကို႔ကို ဘာလို႔ အရင္လို မ႐ုန္းမိတာလဲ?မ႐ုန္းမိသည့္အျပင္ ကိုလင္း၏အနမ္းတို႔ထက္ ပို၍ နက္နဲေသာ အနမ္းျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ကို ဦးေဆာင္လိုက္မိသည္။
လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ မထိတထိစုပ္ယူကာ နမ္းလိုက္ေသာ သူကေလးေၾကာင့္ အံ့ၾသမိသည္။သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကဆက္လက္၍ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ား လြတ္မထြက္သြားေစရန္ တစ္ရႈိက္မတ္မတ္ စုပ္ယူနမ္းေနမိသည္။
႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပဲ သူကေလး၏ လည္ပင္းအထိပါ တစ္ရႈိက္မတ္မတ္ ထပ္မံသုံးေဆာင္မိျပန္သည္။
"ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္...ေသြးသစ္...ေသြးသစ္..."
တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္မွ အသိတို႔ ျပန္စုစည္းမိလိုက္ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြာလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူကေလး လည္ပင္းမွာ marking လုပ္ၿပီးၿပီ။
'ငါတို႔ဘာေတြလုပ္မိတာလဲ.....' ဟူေသာ အေတြးကႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ၿပိဳင္တည္းေတြးမိခိုက္ တံခါးမွ အဆက္မျပတ္ ေခါက္ေန၍ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းမီးမ်ားဖြင့္လိုက္ကာ ေသြးသစ္က တံခါးဆီသို႔ ထသြားေလသည္။
"ေသြးသစ္...နင္တို႔က..အိပ္ၾကေတာ့မလို႔လား...ကမ္းစပ္မွာ..မီးပုံပြဲလုပ္ထားတယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္လာေခၚတာ....ကိုလင္းအံ့ကိုလည္း..ေခၚလိုက္ေလ..." ဟူ၍ တံခါးေခါက္ကာေရာက္လာသူက ဆုပင္။ သူမ သာ ေရာက္မလာပါက ကြၽန္ေတာ္ တို႔ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကမည္လဲ မေတြးဝံ့။
"ဟယ္...ေသြးသစ္...နင့္လည္ပင္း..က..ဘာျဖစ္တာလဲ... နီရဲေနတယ္...."
"ဟင္......"
မ်က္စိကလည္းလ်င္လိုက္တာ ဘယ္လိုမ်ားျမင္သြားရတာလဲ.. ဟုေတြးမိကာ ကိုလင္းကိုၾကည့္မိေတာ့ သူလည္း အမူအရာပ်က္ေနသည္ေလ။ ဆု မျမင္ေအာင္ တံခါးကို အနည္းငယ္ ျပန္ေစ့လိုက္ၿပီးမွ
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး...ဟာ..အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္..ကိုက္သြားတာျဖစ္မယ္...."
"အေကာင္..?...လူေကာင္လား...တိရစာၦန္ အေကာင္လား...မွန္မွန္ေျပာ...."
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ.... နင္မီးပုံပြဲလာေခၚတာ..မဟုတ္လား...သြားမယ္လာ...."
"ကိုလင္းအံ့ ကိုလည္း...ေခၚလိုက္ေလ...."
"သူလိုက္မွာ..မဟုတ္ဘူး...လာပါ..သြားရေအာင္..."
အေရးႀကီးတာ ထိုေနရာမွ ျမန္ျမန္ထြက္ဖို႔ပင္ မဟုတ္လား။ကိုလင္းကို ေခၚလို႔မျဖစ္ဘူးေလ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမွာလဲ။ ေနခဲ့လိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္ ကိုလင္းရယ္..
ထိုညကတစ္ညလုံး မအိပ္ေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မီးပုံပြဲတြင္ပင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေလသည္။ ဘယ္လိုပင္ေတြးေတြး အေျဖရွာမရေပ။ ငါဘာလို႔ ကိုလင္းကို လက္ခံခ်င္ေနရတာလဲ? ကိုလင္းကေရာ ဘာလို႔ငါ့ကို အျမတ္တႏိုးနဲ႔ နမ္းေနရတာလဲ? မျဖစ္ေတာ့ဘူး ခ်စ္ရိပ္ဆီက အေျဖကိုျမန္ျမန္ေတာင္းၿပီး ငါ့စိတ္ကိုငါျပင္မွပဲ.......
သူကေလး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားၿပီးကတည္းက တစ္ညလုံး အိပ္မရေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆုတ္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ၿပီးကာမွ ဘာလို႔ေရွ႕ကိုပဲ ဆက္တိုးခ်င္ေနရတာလဲ? ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကေရာ ဘာလို႔ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရတာလဲ? ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို မင္းျမင္ေအာင္ျပဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ကေလးရယ္..မင္းနားမလည္ႏိုင္ပါဘူးကြာ........
&&&&&&&&&&&&&
မနက္မိုးလင္းလို႔မ်က္လုံးပြင့္ေတာ့ သူကေလးကို အရင္ရွာမိသည္။ သို႔ေသာ္ ညက ထိုအေျခအေနႏွင့္ သူကေလး အခန္းကို ျပန္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ညစ္ညဴးေနေသာစိတ္ကို လန္းဆန္းေစရန္ အလို႔ငွာ ေရခ်ိဳးရန္ျပင္လိုက္ေတာ့ မေန႔ကေလွ်ာ္ကာလွမ္းထားေသာ TTS ဟုအမည္ထြင္းထားေသာ ပဝါေလးေျခာက္ေနၿပီ။
သူကေလးကို ေတြ႕လွ်င္ ျပန္ေပးရန္ လဲလိုက္ေသာ shirt ၏ အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ထည့္လိုက္မိသည္။ မနက္စာစားရန္ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေရွ႕တြင္ ေရာက္ေနသူက ခ်စ္ရိပ္ခ်ိဳ။
"ကိုလင္း...ခ်စ္ရိပ္ကို...စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား...ခ်စ္ရိပ္ထပ္ၿပီးေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္....မသိလို႔မွားမိတဲ့အမွားပါ...ခြင့္လႊတ္ေပးပါ..ေနာ္...ရန္သူေတြေတာင္..လက္နက္ခ်ရင္..ေက်ေအးေပးရတာပဲ...ခ်စ္ရိပ္တို႔က..ရန္သူမွမဟုတ္တာ...."
အေျပာခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားျဖင့္ လာေခ်ာ့ေနေသာ ခ်စ္ရိပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လို ဆက္စိတ္ဆိုးရေတာ့မွာလဲ
"ဘာလာလုပ္တာလဲ.... "
"ခ်စ္ရိပ္...ေက်ာက္ေမာင္ႏွမဘုရား...သြားခ်င္လို႔...ကိုလင္းလိုက္ပို႔ေပးပါလား...."
"မင္း..သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔..သြားေပါ့...."
"သူတို႔ က..အတြဲကိုယ္စီနဲ႔ေလ...ခ်စ္ရိပ္တစ္ေယာက္ တည္းျဖစ္ေနလို႔...ၿပီးေတာ့..ဆိုင္ကယ္လည္း..မေမာင္းတတ္ဘူးေလ...."
"ဘယ္မွာလဲ...ဆိုင္ကယ္..."
"ဟိုတယ္..အဝင္မွာထားခဲ့တယ္...လိုက္ခဲ့ေနာ္...ကိုလင္း...."
"သြားႏွင့္...တံခါးပိတ္ၿပီးလာခဲ့မယ္...."
"ဟုတ္....... "
ဘုရားေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားစု အတြဲကိုယ္စီလာၾက၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အတြဲဟုပင္ထင္ၾကေလသည္။ ေတြ႕ေသာ သူတိုင္းက စေနာက္သြားၾကသည္။ ခ်စ္ရိပ္က ဘာမွ်မတုံ႔ျပန္ပဲ ၿငိမ္ေန၍ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ် မတုံျပန္မိေပ။
ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚတြင္ ခ႐ုခြံေလးမ်ားက ကပ္ခါေန၍ မနည္းၾကည့္ကာလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ အခါမသင့္လွ်င္ ခ႐ုခြံကြဲမ်ားက ေျခဖဝါးကိုရွတတ္သည္ေလ။ ထိုစဥ္ ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္ေနေသာ ခ်စ္ရိပ္ထံမွ
"အား....သြားၿပီ...ေျခဖဝါးရွသြားၿပီ......"
ေအာ္သံႏွင့္အတူ ၾကည့္မိေတာ့ ေသြးမ်ားျမင္မေကာင္းေအာင္ ထြက္လာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိတ္ကပ္ထဲမွ အဆင္သင့္ပါလာေသာ ပဝါကိုထုတ္ကာ သူမေျခဖဝါးကို စည္းေပးလိုက္မိသည္။
ထိုခဏပင္ သူမ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ေပၚ လဲက်လာ၍ ထိန္းေပးလိုက္ရေသးသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ကို အစအဆုံး ဓာတ္ပုံ႐ိုက္လိုက္သူက ေနခန္႔ပင္။
&&&&&&&&&&
တစ္ညလုံး သူ႔ကို ရင္မဆိုင္ဝံ့၍ ျပန္မလာမိေသာ္လည္း မနက္အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့။ ဆုတိုႏွင့္ သဲျဖဴကြၽန္းသြားရန္ ခ်ိန္းထား၍ ေရခ်ိဳးရန္ မွန္ထဲၾကည့္မိေတာ့လည္ပင္းမွ marking ေလးကမေပ်ာက္မပ်က္ရွိေနေသး။ၾကည္ႏူးမႈမ်ားျဖင့္ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ေနခန္႔ဆီမွ ဖုန္းဝင္လာကာ messager တြင္ပုံပို႔ထားသည္ဟုေျပာ၍ ထုတ္ကာ ၾကည့္မိလိုက္သည္။
ရင္တစ္ခုလုံး ေျဗာင္းဆန္သြားသည္။ မခံမရပ္ႏိုင္ေသာ ေဒါသမ်ားထြက္သြားသည္။ သဝန္တိုသလို၊ မနာလိုသလို၊ေသခ်ာသည္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အတူတူျမင္ရတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွ ခံစားေနရၿမဲ ခံစားခ်က္တစ္ခု။
ဆုဆီသို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ကာ မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုလင္း ျပန္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။ ကိုလင္း မနက္တည္းက ခ်စ္ရိပ္ႏွင့္အတူ ေက်ာက္ေမာင္ႏွမဘုရား ေရာက္ေနတာေပါ့... ငါ့မွာေတာ့...ငါ့မွာ ေတာ့.......
ခ်စ္ရိပ္ေျခေထာက္နာေန၍ သူမတည္းေသာ ဟိုတယ္အခန္းသို႔ပင္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးၿပီးမွ ေသြးသစ္ ပဝါကိုလည္း ေနာက္မွျပန္ေပးမည္ဟု ခ်စ္ရိပ္ကဆို၍ ျပန္လာလိုက္ေတာ့သည္။
အခန္းတံခါးပြင့္ေနသည္။ သူကေလး ျပန္ေရာက္ေနတာပဲ...ငါသူ႔ကိုဘယ္လို..ရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ....
အခန္းထဲသို႔ မရဲတရဲ ဝင္လာလိုက္သည္။ ေသြးသစ္က အခန္းထဲရွိ ဆိုဖာထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ ရင္မဆိုင္ႏိုင္စြာ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူကေလးကေတာ့ တည္ၿငိမ္စြာ။ ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ခုခုကို အလိုမက်၍ ထိုင္ေနဟန္။ ကြၽန္ေတာ္ အဝတ္လဲရန္ ျပင္လိုက္ေတာ့ သူကေလးက
"ကို..ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ...."
"ေက်ာက္ေမာင္ႏွမဘုရားကေလ...မင္းေရာ...တစ္ညလုံးဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ....အခုမွဘယ္ကျပန္လာတာလဲ...."
ကြၽန္ေတာ္ေမးတာကို ျပန္မေျဖပဲႏွင့္ သူကေလးဖုန္းထဲမွ ဓာတ္ပုံ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုထုတ္ျပသည္။ ပုံထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က ထိုင္ခ်ကာ ခ်စ္ရိပ္ ေျခဖဝါးကို ပဝါနဲ႔စည္းေပးေနပုံ၊ ခ်စ္ရိပ္လဲက်လာ၍ သူမခါးကိုလွမ္းဖက္လိုက္ပုံ တို႔ကို အမိအရ ႐ိုက္ထားေလသည္။
"ဒါေတြက..ဘာသေဘာလဲ..ကို...ခ်စ္ရိပ္နဲ႔..ကိုနဲ႔က..ဘာေတြလဲ...ကြၽန္ေတာ္ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာ...."
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး...သူလာေခၚလို႔..အေဖာ္မရွိလို႔..လိုက္သြားေပးတာ...."
"အေဖာ္မရွိလို႔တဲ့လား....ဘုရားမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့သူေတြ..အကုန္လုံးက....ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္.. ကိုခ်စ္သူေတြ..ျဖစ္ေနၿပီတဲ့...group chart မွာ..ေရးထားၾကတာကိုေရာ...ဘယ္လိုရွင္းမလဲ...."
"ရွင္းစရာမလိုဘူး....ထားလိုက္...."
"ကို႔ကို...ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုနားလည္ရမွာလဲ...အနည္းဆုံးေတာ့...ကြၽန္ေတာ့္ကို..ရွင္းျပသင့္တယ္လို႔...မထင္ဘူးလား...."
ေသြးသစ္စကားမ်ားက ထူးဆန္းေနသည္။ ညကအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဒီကေလး....
"မင္းဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ...ရွင္းရွင္းေျပာ....ငါကဘာအတြက္..မင္းကိုရွင္းျပေနရမွာလဲ...."
သူကေလး ဘာအတြက္ရွင္းျပခိုင္းေနသည္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သိသင့္သည္ မဟုတ္လား။
"ရွင္းျပရမွာေပါ့...ကြၽန္ေတာ္က..ခ်စ္ရိပ္ကို..propose..လုပ္ထားတဲ့သူ...အနည္းဆုံးေတာ့..ကို..သူနဲ႔ေဝးေဝးေနေပးလို႔မရဘူးလား...ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ...ကို..ဆိုရင္ေရာ..??.."
ေၾသာ္...မင္းက..ခ်စ္ရိပ္ကို..ငါနဲ႔..သဝန္တိုေနတာကိုး...ငါ့အတြက္မွ..မဟုတ္ပဲ...ခ်စ္ရိပ္အတြက္ပဲကိုး..ငါဘာေတြေတြးေနမိတာလဲ... မင္းနဲ႔ငါက... မျဖစ္ႏိုင္တာကို...ငါ႐ုတ္တရက္ေမ့သြားတယ္ကြာ...ဒါေပမယ့္လည္း...ရင္ထဲမွာ..ခံစားလိုက္ရတာကိုေတာ့..ျငင္းမရေခ်..
"ေကာင္းၿပီေလ...ငါမင္းတို႔နဲ႔...ေဝးေဝးေနေပးမယ္..မင္းေက်နပ္ၿပီလား...."
ဒုတိယအႀကိမ္ သူေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရျပန္ၿပီ။ကြၽန္ေတာ့္ အထုပ္အပိုးမ်ားကိုသိမ္းကာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္က မင္းျပည့္အခန္းသို႔.. ။
"ကို...ကို...ဘယ္သြားမလို႔လဲ..ကို..."
သူကေလး ေနာက္မွ လွမ္းေျပာေနသည္ကို ၾကားမိေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္ျဖစ္။
ငါ့ကိုမင္းနဲ႔..ေဝးေဝးေနခြင့္..ေပးပါကြာ...
ထိုေန႔ညက ကြၽန္ေတာ္ မင္းျပည့္ အခန္းတြင္သာ လိုက္အိပ္ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းသာမွ ျပန္လာေတာ့လည္း မင္းျပည့္လိုက္ပါလာေသာ ကားျဖင့္သာ လိုက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ သူကေလး..ဘယ္လိုေနလဲ..သိခ်င္ေသာ္လည္း...မေတြးျဖစ္ေအာင္သာ..ေနလိုက္ေတာ့သည္...
ကို...ရယ္..ကြၽန္ေတာ့္စကားေျပာမွားသြားတယ္ထင္တယ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးေျပပါေတာ့...ကို..ကြၽန္ေတာ့္ကို..တစ္ေယာက္တည္းပစ္ထားေတာ့မွာလား....ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို..နားမလည္ႏိုင္၊အဓိပၸါယ္ မဖြင့္ႏိုင္တဲ့...ကြၽန္ေတာ့္ကို...ပစ္ေတာ့မထားခဲ့ပါနဲ႔.....
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Thank you everyone 😘😘😘
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&