Nang mapansing natagalan na ako sa loob ng sasakyan niya ay nagpaalam na ako saka umuwi sa bahay. Habang papasok ay hindi ko maiwasang hindi isipin kung anong nangyari kanina lang.
Hate to say this but... I liked it. The rhythm of it was like a wind that could make my mind at peace. It shivered me to the point that I cannot recognize myself anymore. Napapaisip tuloy ako kung ganoon rin ba ang klase ng halik na binibigay sa mga ka-date niya?
Hinalikan niya ako. Nadala ako at tumugon din. I followed what he said. Pero ngayon lang ako napunta sa matino kong isip.
Muntik na akong mabunggo sa bulto ni Papa na nakatayo sa harap ko. Napalunok agad ako nang mapansin ang seryoso niyang mukhang nakatingin sa akin.
"Saan ka galing? Hinanap ka ng Mama mo, hindi ka makita."
Iniwas ko ang tingin saka pinanatili ang sariling kalmado kahit kinakabahan na. I cleared my throat and combed my hair a bit. Namawis kaagad iyong kamay ko.
"Sa labas lang po. May tinignan."
He narrowed his eyes and his attention went to my lips. Pinakatitigan niya iyon na para bang may nakikitang hindi ko napansin.
Nag-iwan ba ng ebidensiya si Gab sa labi ko? Hindi ko na naayos ang sarili sa pagmamadali kanina! Hindi ko na natignan ang sarili bago umalis sa harapan niya.
"Bakit namumula labi mo? May kinain ka ba?"
Pinahiran ko iyon saka nangunot ang noo.
Did he sucked my lip? Bakit namumula sabi ni Papa? Gosh. Ganoon ba kalala manghalik iyon?
"Siguro sa pagkagat ko lang po. Lately kasi nagiging dry ang lips ko kaya... uhh... kinakagat ko."
Iyon ang naging dahilan ko. Mas naging alarma ako nang tumingin ito sa direksyon kung saan iyong sasakyan ni Gab. Halos mapapikit ako nang sumandal si Papa sa pinto saka ipinagkrus ang braso.
"May kinikita ka ba?" Dahil sa kaba at takot ay mabilisang iling ang naging tugon ko. Taimtim akong nananalangin na sana ay umalis na siya doon. Ayokong saktan siya ni Papa at ayoko ring masigawan nito.
"Si Chesca lang po iyong kanina. Bumati lang sa akin at aalis na rin daw po siya," pangungumbinsi ko pa kahit nakokonsensya na ako sa mga kasinungalingan ko.
Papa loves me so much to the point that he doesn't want me meeting someone, especially guys.
"Mabuti. Pero oras na malaman kong may boyfriend ka, ihihinto kita sa pag-aaral. Mark my word, Aria. Para rin iyon sa ikabubuti mo." I've got no choice but to nod slowly. Nanghihina akong pumasok sa kwarto saka napatulala na lang.
I checked my phone and there were missed calls from Gab. Mukhang iyon ang tinutukoy niya sa akin kanina dahil ilang oras na ang nakalipas.
I took out the necklace he gave me. Mabuti na lang ay hindi ko suot iyon kanina kaya hindi nakita ni Papa. I stared at it and smiled.
My name's in it. It's a silver necklace which I think he personalized. Mamahalin pero mas naa-appreciate ko iyong pangalang nakikita ko.
I sighed and then kept it. Napatitig na naman sa kawalan saka hindi mapigilang umiyak.
I know the fact that my father doesn't want me to engage in any relationships. But I won't end the hopes that I am giving to Gab.
Paano ko naman tatapusin at sasabihing tigilan na niya kung ako mismo ay nahuhulog na sa kanya?
I can't let anyone feel hanging because of me. Ayokong magpaasa at ayokong manakit ng tao nang dahil sa desisyon ko.
And I could feel Gab's eagerness to win me. Nakapagbigay na ako ng salita at hindi ko na mababawi.
After his graduation. That's the time I will answer him. Ngayon pa lang ay nagdadalawang isip pa ako kung itutuloy ko ba.
I grew up not having any boyfriends. I have suitors but they're too coward to face the position of my father. Ako naman ngayon ang nagtatago at naglilihim sa tatay ko para lang sa kagustuhan ko.
Selfish because I only want my own happiness. Pero kasi iba ang sitwasyon ko.
I have a father who has a higher position on his profession. Maski ako ay takot sa kanya kahit anak niya ako. And it really scares me if I will spill everything. Siguro kapag naka graduate na si Gab, doon ko sasabihin.
Kaunting buwan na lang naman. Kaunting hintay. Kaunting pagtitiis.
Pinunasan ko ang mukha saka tinawagan ito ulit. Ilang ring lang iyon nang sagutin niya. I bet he's already sleeping. Tahimik na kasi saka napasagot lang yata sa tawag ko.
"Sorry. Tulog ka ba? Naistorbo yata kita."
"No, hindi naman. What is it? It's already early in the morning. You're still not asleep? Or still thinking about our kiss, huh?"
Minura ko ito saka tawa lang ang ginawa. Kung alam niya lang...
"Hindi. I... want to hear your voice first thing in the morning... you know, this is my first time having an early morning call, so call it a special one."
"Really? Hmm. Okay. So what do you want me to do to make you fall asleep?"
I smiled and went lying down again. Napahikab ako saka nag-isip ng kung anong pwedeng gawin niya para sa akin.
"Kumakanta ka ba?"
"The hell? No. Hindi maganda ang boses ko kaya pass. Iba na lang. Or I can moan just to make you sleep. Nakakaantok din naman iyon."
"Sira! Kanta ka na lang. Makikinig ako kahit hindi kagandahan ang boses mo."
I can hear him not agreeing on what I've said. Nai-imagine ko iyong nakanguso na naman niyang mukha.
"Iba na lang. Baka imbis na makatulog ka, baka bangungutin ka pa. My voice can cause nightmares sometimes."
Pinilit ko siya kahit labag sa kanyang kalooban. Inaantok lang naman talaga ako saka gusto ko lang marinig ang boses niya.
Tinapat ko sa tenga iyong phone saka pinakinggan ang kanta niya. I forced him to sing until I fall asleep. Kaya nang marinig na iyong boses niya ay agad akong napapikit.
The fact that we can sit right here and say goodbye
Means we've already won
A necessity for apologies between you and me
Baby, there is none
Hindi naman pangit. Sakto lang para masabing maganda. And I began yawning as I continued listening to his song.
You will find me
And you will find me
In places that we've never been
For reasons we don't understand
Walking in the wind
His not so beautiful voice ruled my mind. Maski sa panaginip ay naririnig ko iyon.
I dreamt about him, singing a song while I am smiling and listening to him. Naroon iyong pagpilit niya sa sariling kumanta para lang sa akin.
His only imperfection that I love witnessing from him. Ayaw kumanta pero napapakanta para sa akin. I guess, that's the reason why he never let anyone hear his voice because he finds it not beautiful to hear.
Maganda para sa akin. His soft voice was like an echo whispering to my ears over and over again.
That became my routine for a couple of nights. Sinanay ko ang sariling kinakantahan nito bago matulog. Hindi nakakasawa dahil minsan lang naman mangyari sa akin.
I will never get tired hearing him singing a song for me. Kahit sa ganoon man lang ay mabigyan ko ng importansya ang boses niya.
We're seeing each other in San Lazaro. Ngunit hindi lang matagal at may limit ang oras ko. Lagi kaming nakatambay doon sa food stall na sinasabi niya sa akin. And I am really enjoying our times there.
Another simple thing. Okay lang kahit hindi kami sa mamahaling lugar kumakain, basta't kasama siya ay ayos na. Hindi naman ako choosy pagdating sa pagkain.
"Nakapunta ka na ba sa Galleria?" he asked as I ate the last piece of fish ball. Nginuya ko iyon bago umiling.
He's been talking about that place. Siguro ay doon siya nakatira?
"Maganda ba roon? Hindi nga ako nagagawi kahit medyo malapit lang."
Tumango ito.
"Yeah. Maganda. I can take you there. Mayroon kasi akong inaasikaso doon minsan kaya doon ako dumidiretso."
"Talaga? Ano bang inaasikaso mo doon?"
"Sugarcane plantation. We own mostly of the lands there. Pwede kitang i-tour kung gusto mo."
And now I can clearly remember why his surname is familiar.
Sila pala iyong kilala doon. Valdemoras are known there. Sa tinagal-tagal naming magkasama ay ngayon ko lang napansin. At hindi niya man lang sinabi sa akin.
"Baka sa susunod na lang. I value time today. Baka kasi malaman rin ni Papa."
After what he said to me that Christmas, I became careful on what I am doing. Naging maingat saka laging nakaalarma na.
It's like a threat to me. Hindi ko iyon sinabi kay Gab dahil ayaw ko namang mag-alala ito. I pulled it out on my mind just to not think about it that much anymore. Ayoko namang sa bawat kilos ko ay iyon kaagad ang naaalala ko.
That will make me crazier.
Napag-usapan namin ang mga plano nito sa New Year. Susunduin niya raw ang Mama niya kaya talagang magkasama sila sa pagdiriwang niyon. He will be with his cousins he said.
Mukhang malaki rin iyong bilang ng kanilang pamilya pero siya lang naman ang kilala ko saka iyong naikuwento niyang si Enzo. Para tuloy gusto ko rin silang makita. Kaso hindi naman ako parte ng pamilya nila para magawa iyon.
I am happy that he'll celebrate it with his mom. Mabuti kasi hindi na siya nag-iisa. It was so sad thinking that he's all alone who celebrated Christmas. Gustong-gusto ko na ngang imbitahin noon sa bahay kaso naiisip ko iyong magiging reaksyon ni Papa.
New Year came and we became contented about calling each other. Sinundo na niya iyong Mama niya kaya wala siya dito sa San Lazaro.
He's probably in the city, already preparing something for New Year. He sent me the pictures of the foods that his Mom prepared. Naroon pa iyong selfie nila ng nanay niya na naisend pa sa akin.
Maganda at sopistikadang tignan. He has a little bit of resemblance from his mom. Iyon nga lang, nakakalokong side niya ang talagang umiral.
"Ang ganda ng Mama mo," sabi ko nang tumawag ito sa akin. Dito na rin ako sa kwarto kumain para naman makausap siya ng matino. Mayroon kasing mga bisita sina Mama.
Maingay rin naman sa labas kaya ayos lang na dito ako.
"Mama mo rin 'yon balang araw," he joked but I am not buying it.
Maingay rin sa kanila. Dinig na dinig ko iyong putukan.
"Quit dreaming. So ano? Malapit na mag-alas dose. We can greet each other exactly at 12. Isang oras na lang."
Napatingin ako sa orasan. Malapit na kaya medyo nag-iingay na iyong iba naming kapitbahay. Pasalamat sila wala kaming paputok. Hindi ko rin naman alam kung paano sindihan iyon. Takot ko lang.
"Why greet in phone call if I can greet you personally?"
"Ha? Wala ka nga dito, eh. Tumigil ka nga dyan."
"Uh-huh. Pero malapit na'ko sa inyo."
My mouth dropped. Natigil ako sa kain at napatingin sa labas ng bintana. Wala naman iyong kotse niya doon at wala akong naaaninag.
"Nagbibiro ka 'di ba?"
"I dated lots of girls but joking around is not on my vocabulary, Aria. Ihanda mo na sarili mo kasi may pupuntahan tayo."
"Ano? Saan naman? Alam mong hindi ako pwedeng umalis dito!" I exclaimed but the line's already off. Tinawagan ko ito ulit pero hindi na niya sinagot.
Tinapos ko ang kain saka nagmadaling lumabas. Good thing my parents are now busy eating and entertaining some of their guests.
Sinamantala ko ang pagkakatong iyon para lumabas saka dinungaw kung saan iyong dating pwesto ng sasakyan niya.
I went out of the house and then went there that fast. Sinalubong niya ako nang may nakakalokong ngiti kaya hinampas ko kaagad ito.
"Why are you here? Talagang hilig mong magplano ng wala sa oras, ano?" Mabuti na lang ay hindi na ito lumabas. Talagang basta basta ko na lang ipinasok ang sarili sa sasakyan niya at nagawa siyang hampasin.
He let out a loudest laugh which made me glared at him. Basta na lang din niya pinatakbo ang sasakyan saka dinala ako sa kung saan.
I didn't panic at all because there is still no chance for everyone to hear me. Ang tanging kaba ko lang ay ang posibleng paghahanap nila sa akin mamaya.
He brought me to somewhere far away from our house. Talagang pinili iyong madilim saka kung saan masyadong mahangin.
"Ano bang plano mo, ha? Talagang gusto mong ipahamak ako 'no?"
Bumaba ako kaya sumunod ito sa akin. The cold wind at night blew hard which made my hair in a mess. Sinuklay ko iyon saka tahimik lang na dinama.
Few more minutes before 12. Gab stood beside me and watched the peaceful night sky. Tahimik rito saka walang masyadong nagpapaputok. Well I guess, he planned this.
"Do you know why I brought you here?" tanong niya na hindi ko naman alam kung anong isasagot ko. I shook my head as a response. "Remember the time you said to me that you really love the wind especially at night? Kaya ito ang naisip ko kaagad dahil alam kong magugustuhan mo rito."
Yes, I can clearly remember that. Iba rin pala ang memorya nito, nagagawang maalala ang mga bagay na sinabi ko.
"Why do you wanna spend your night with me? New Year kaya dapat kasama mo pamilya mo." Kahit malayo kami sa kabahayan ay dinig na dinig ko iyong mga putok mula rito.
"Just wanna have time with you. And I want you to greet me first before anyone else. Sounds demanding but I really want to be the first."
Nabaling ang tingin ko sa kanya. He's now staring at me deeply to the point that he's like memorizing my face.
Okay. Parang na-memorize na nga niya.
Iyon na lagi ang napapansin ko sa kanya tuwing nahuhuli ko itong nakatingin sa akin.
"Alam mo bang nandito rin ako noong isang taon? I went here alone to just stare and hear the sounds from afar?" He smiled and then held my hand. "But it's totally different now. I felt... complete by just having your presence on my side. It took me a lot of time to date girls until I found you. You're the only one who can change me, and I am willing to change... fully, for us."
He held it tightly and then tucked some of my hairs. He smiled by doing that. Ngumiti rin ako at dinama lalo ang init ng kamay niyang bumabalot sa akin.
The sounds of the firecrackers echoed, but we never broke each other's stares. The wind continued blowing like it's making me calm right now as if feeling all the nervousness in me. Sumasabay sa akin at parang handa na akong saluhin anuman ang mangyari.
My alarm rang. Kinuha ko ang cellphone saka tinignan ang oras. I looked up at him and smiled.
"Happy New Year, Joaquin Gabriel."
Exactly 12 am, New Year, I greeted the first man who courted and gave everything to me.
I felt the warmth of his breath as he neared his face to me, still with his charming smile.
"Happiest New Year with you, baby..."
With that, I felt the softest part of him for me being placed on mine. Hindi alintana ang ingay ng mga paputok na naririnig namin.
Now I'm really choosing him. I love everything about him, and I can't just let that go right away.