Chapter 32
"Mommy?" nagtatanong ang tinig ng anak ko.
Hindi kaagad ako nakapagsalita dahil sa tanong niya. I was taken aback to his question. I'd never thought this day would come.
"Zaze umakyat ka na muna doon sa taas" I said, refusing to answer his question.
"Why Mommy?" he curiously asked.
Napabuntong hininga naman ako. Dati natutuwa ako tuwing marami siyang tanong dahil maganda sa isang batang katulad niya to asked questions to have more knowledge but now, parang gusto kong huwag na lang siyang magtanong.
Lumuhod naman ako para madali ko siyang makausap. Kailangan kong makumbinsi siyang umakyat sa itaas.
"Huwag ng maraming tanong. Hmmm. Go upstairs na." masuyong sabi ko sa kanya.
Nakapout naman siyang sumunod at tumingin muli kay Donovan bago bumalik sa itaas.
Hindi ko pa kayang sabihin sa anak ko. I need time. Kahit naman ayaw kong sabihin na siya ang ama ng anak ko, may karapatan pa ring malaman ni Zaze na si Donovan ang tunay niyang ama.
"Are you that mad at me?" mahina niyang tanong.
I was about to answer his question when some unexpected visitor interrupted us.
"Dr. dela Vega, what are you doing here? I thought it's your first day in LC Medical Center?" biglang sulpot ni Lean.
"It's none of your business Mr. Vergara and I've never thought that successful business man like you do gossip" Donovan said.
Nagsusukatan na naman sila ng tingin. Hetong si Lean hindi nadadala. Mayroon pa siyang pasa sige pa rin.
At tsaka bakit nandito siya?
Tinaasan ko siya ng kilay ng tumingin siya sa'kin.
Wala pa ring pinagbago. Masydong feel at home. Namamasok pa rin ng bahay basta-basta tapos mukhang balak asarin si Donovan.
"What? Pinapasok ako ng guard" depensa niya agad ng makita ang tingin ko sa kanya.
"Wala pa akong sinasabi" natatawang sagot ko.
Bigla namang tumikhim ang lalaking kausap ko lang kanina.
"Nandyan ka pa pala Dr. dela Vega" Lean said and put his arms around my waist.
Ano bang ginagawa niya? Nakita ko namang sumunod ang tingin ni Donovan doon sa braso niyang napabalibot sa baywang ko.
Siniko ko ng bahagya si Lean dahil sa ginawa niya pero binalewala niya 'yon. Naku! Ayaw kong makalbo ng maaga. Huwag lang 'tong makakarating sa bebe niya dahil bago ako makalbo itong si Lean ang uunahin ko!
"Yeah" 'yon lang ang sagot ni Donovan.
"Bakit ka ba nandito?" bulong ko kay Lean.
Ngumisi naman siya at tumingin kay Donovan bago sumagot.
"I am just visiting my son, Zaze" malakas na sabi ni Lean, halatang pinaparinig kay Donovan.
Ano ba talagang gustong mangyari nitong lalaking 'to.
"He's not you son! He's my son" mariing sabi ni Donovan.
Hindi ko alam kung bakit ako natawa sa sinabi niya. Tawang walang halong mababakas na sigla.
"Remember what you exactly said seven years ago?" tanong ko. "Do you want me to say it again?" panggagaya ko sa linya niya.
"Woohh! Intense na dito. Zoila, puntahan ko lang si Zaze" pagsingit ni Lean.
Mabilis pa sa alas kuwatrong nawala siya sa tabi ko at umakyat na sa itaas.
Ngayon, kaming dalawa na lang ulit ang nandito sa sala.
"Siya pwedeng puntahan ang anak ko pero ako bakit hindi? Bakit ayaw mo akong ipakilala? I'm the real father" kalmado ang boses niya at mababakas ang kaseryosohan doon habang sinasabi niya ang mga salitang yan.
"May trabaho ka pa diba? You should go to work instead" pag-iiba ko ng usapan.
"Why are you avoiding my question?" mataman niyang tanong and step forward.
"Because you're asking nonsense questions. Why do you asked questions that you already know the answer?" sagot ko sa kanya at humakbang din ng isa.
"I don't know the answer that's why I'm asking" Donovan said and he step forward again.
"Really? Hindi mo alam na gago ka kaya hindi kita magawang ipakilala?" humakbang pa ako ng isa.
Sa tingin ko limang pulgada na lang ang layo namin sa isa't isa.
"Gago nga siguro ako but I have reasons" he said at humakbang pa. Tuluyan ng nagtama ang aming balat.
"Whatever your reasons are, it's too late." I whisphered.
"Makakaalis ka na" humakbang na ako paatras at itinuro ang pintuan kahit ang mga mata ko ay nakatitig sa kulay brown niyang mga mata.
"I love you" he seriously said.
Biglang nagring ang cellphone niya. Umiwas ako ng tingin kahit naramdaman kong bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya.
It was like my heart knows who's its Master.
Sa tagal ng panahon ngayon na lang niya narinig ang mga katagang hindi nasasabi ng nagmamay-ari sa kanya.
Tinatraydor man ako ng puso ko pero ang utak ko ang kakampi ko.
My brain said that I shouldn't believe this man. That this man is capable of hurting me again, not only me but also my son.
Pinapatay niya ang tawag pero nagriring ulit 'yon.
"I think it's important, answer it" sabi ko ng hindi makatingin ng diretso sa mga mata niya.
"But you're more than important" banat niya.
I laughed sarcastically on what he have just said.
"If I am important. Wala tayo sa sitwasyong 'to" pambabara ko sa kanya. "Just answer that freaking phone" inis kong sabi sa kanya.
Napipilitang sinagot niya naman 'yon. He even put in on loudspeaker. Ano bang gusto niyang palabasin? Tinaasan ko siya ng kilay.
"Just to prove you that I don't have any other woman" he simply said.
"Doc, There's an emergency. Kailangan po kayo dito ngayon na" boses ng babae ang nasa kabilang linya.
Tiningnan naman niya ako, parang humihingi ng permiso kung papayag ba ako o hindi. I'm a future doctor. Our job is to save lives so he better get going now.
"Just go, you don't need my permission" I said at nagcross arms.
"I'll be back, baby" he said.
Mabilis ang naging galaw niya. He give me a light kiss on my lips. Mabilis na pagdampi lang 'yon pero natulala ako.
Natauhan lang ako ng makalabas na siya ng pintuan.
Why did I let him kiss me?
Ang rupok ko naman! But It was a fast move. Hindi ako nakailag! Hindi ko ginusto!
'Yan ang pilit kong itinatatak sa utak ko. Tama, hindi ko ginusto 'yon. Kapag nagkita ulit kami sisiguraduhin kong sampal agad ang sasalubong sa kanya.
Pero bakit parang naglolook forward naman yata akong makita siya ulit dahil sa naiisip ko?
Peste yang lalaking yan. Why does he pestering my mind kahit umalis na siya?
Napasabunot nalang ako sa buhok ko at pabagsak na umupo sa couch. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa. I need someone to talk to.
I called Cerene but she's not answering, maybe she's busy.
Si Aubrey ang una kong nakita sa contacts kaya 'yon ang ni-dial ko.
Nakailang ring pa lang sinagot niya naman.
[Zoila, you miss me already?] bungad niya agad sa'kin.
"I'm confused" seryosong sabi ko. Binalewala ko ang sinabi niya.
[About what? Lovelife? Wala ka naman nun] natatawang sambit niya.
Lovelife ba ang tawag don? Donovan's not my lover anymore. He's the father of my child.
"You can say that" sagot ko nalang.
Sandaling natahimik naman ang kabilang linya. Maya-maya nakarinig ako ng napakalakas na tili. Nailayo ko tuloy yung cellphone ko sa tainga ko.
[OMG! Who's the guy?] she excitedly asked.
"Actually, it's not lovelife" pagbawi ko.
[Ano ba talaga? Ang gulo mo. Kwento mo na] she said.
"The father of my child came back and he said he still love me and.." nagdadawang isip pa ako kung itutuloy ko pa.
[And? Wait...what? The father of your child. You mean your ex?]
"Oo" sagot ko.
[So ano na nga? Ano na yung sinasabi mo He still love you what the heck? and..what? May sasabihin ka pa diba? Spill it.] nahihimigan ang kyuryusidad sa kanya.
"..and he kissed me...on my lips" putol-putol at mahina kong sambit.
[What? Pumayag kang halikan ka? You still love him don't you?" she asked.
"I won't deny it. He still have space in my heart but..." I said, honestly.
That's the truth. After all this years, after what he did. May kaunti pang natitirang pagmamahal. Sa tuwing natititigan ko ang mga mata ni Zaze. Si Donovan ang nakikita ko.
Leanna said it takes time to move on. To move forward but why can't I move on? Seven years had passed. He's still here but everytime I remember what he did, mas lumalamang na naman ang galit.
[Bakit may pero? Hindi naman kita masisisi. He left you and he went abroad then bigla na lang siyang bumalik tapos biglang magpapakita sayo?] she said in the other line.
"May nakita akong babaeng kasama niya kagabi. The girl called him 'Honey' tapos ngayon nandito siya sa bahay ko sinabing Mahal ako at para makita ang anak namin. I really don't know if he's telling the truth" rant ko kay Aubrey.
[Tinanong mo ba kung sino yung babae? Baka naman kaibigan lang or close lang talaga sila?] Aubrey asked. She sounds like she's defending Donovan.
Bakit parang nasa side siya ng lalaking 'yon? Ako yung kaibigan niya dito. Sabagay, Aubrey will always be Aubrey. She's always like that. Always trying to look for positive side. Wala ata sa bokabularyo niya ang salitang negatibo.
"Not directly, but he didn't answer my question. Tanungin ba naman ako kung nagseselos ako. Ang kapal ng mukha niya ha. I'm not jealous" sunod-sunod kong sabi.
[Hindi nga ba? Tunog defensive ka] natatawa niyang sabi sa kabilang linya.
"Hindi kaya" tanggi ko pa.
[Edi hindi kung hindi. Sige lang i-deny mo pa. Pero ano talagang rason niya pagpunta dyan? Ikaw lang?] she asked.
"No, he want to introduce himself as Zaze real father. You know Zaze know that Lean is not his real father."
[Yun naman pala. Then introduce him." she said na parang napakadaling gawin noon.
"I don't want to. Ako ang nagpalaki sa anak ko. Ako ang nagpakahirap tapos babalik siya ng ganun ganun nalang?"
[Don't be selfish Zoila. Zaze need a father. Iba pa rin yung may ama na gumagabay] she said.
She don't understand. It's not just that. Natatakot lang ako. I'm afraid. Paano kung umalis na naman siya? I don't want my son to get hurt.
"I'm not being selfish. Pinoprotektahan ko lang ang anak ko." depensa ko.
[Si Zaze ba talaga o yang puso mo? You still have feelings for him. You're afraid that you might fall for him once again right?] she asked. Bumuntong hininga pa siya bago ipagpatuloy ang sasabihin. [Don't be selfish, may anak kayo. Huwag mong pagkaitan ng ama ang anak mo dahil mas pinaiiral mo ang galit mo sa lalaking 'yon] she said.
Alam ni Aubrey ang lahat. Ikunwento ko sa kanya ang mga nangyari noon. Alam niya kung gaano ako kagalit kay Donovan.
"I don't know. Natatakot ako. Paano kung umalis ulit siya? Paano kung iwan niya si Zaze? Masasaktan ang anak ko, yon lang naman ang ayaw kong mangyari" I said.
[You should try the risk. Kung puro what if ka nalang walang mangyayari. Huwag mong pairalin ang galit at takot mo Zoila. Alam kong mahirap pero you should try to give him another chance] makahulugan niyang sabi. After she said that she bid her goodbye.
Umakyat na rin ako sa kuwarto para icheck kung ano ba ang ginagawa ni Lean at Zaze. Baka kung ano-ano na namang tinuturong kalokohan sa anak ko.
Sinilip ko muna sila. Nasa kama sila pareho. Nakakandong si Zaze kay Lean.
"Papa, may tanong ako" rinig kong sabi ng anak ko.
"Ano 'yon?" tanong naman ni Lean.
Nakita kong hinawakan ni Zaze ang kwintas niya sa leeg.
"Papa, ang sabi sa'kin ni Mommy bigay po ito sa kanya ng Daddy ko tapos kanina may guy sa baba. Ang sabi niya sa kanya daw po ito.We have the same eye color. Siya po ba ang Daddy ko?" tanong ng anak ko sa kanya.
Nakita kong napakamot sa ulo si Lean. Hindi alam ang isasagot.
"Ano kasi Zaze.." aniya at nagkamot na naman sa batok. "..Sa Mommy mo na lang itanong baka mabatukan ako nun." Lean answered.
"I asked her earlier, she didn't answer my question,Papa, kaya ikaw na lang po" pangungulit ni Zaze.
Sumingit na ako sa eksena nila dahil mukha hindi na alam ni Lean ang isasagot.
"Zaze baby" pagkuha ko ng atensyon niya.
"O, nandito na pala ang Mommy mo. Sa kanya mo na lang itanong. I have to go Zaze. Be a good boy" ani Lean at nagpaalam na.
Ano bang trip nitong lalaking 'to? Bakit ba siya nagpunta dito? Hindi naman niya dinadalaw ng ganitong araw si Zaze.
Akmang aalis na si Lean ng sundan ko siya. Nang makalabas na kami ng pinto. Hinigit ko kaagad ang buhok niya. Madiin ang pagkakahawak ko doon at talagang masasakyan siya.
"Aray Zoila! Tama na masakit!" reklamo niya.
Nang makuntento na ako, binitawan ko rin naman.
"Bakit ka ba nananabunot?" takang tanong niya.
"Ikaw bakit ka nandito?" balik tanong ko.
"Dinadalaw ko si Zaze, namimiss ko na e" katwiran niya.
Magdadahilan na nga lang yung hindi pa kapani-paniwala! Akmang aabutin ko na naman ang buhok niya pero umilag na siya.
"Oo na! Gusto ko lang inisin yung ex mo. Palabas na ako ng subdivision ng makita ko yung kotse niyang papasok dito kaya sinundan ko dahil alam ko na dito ang punta niya." he said.
"Ang effort mo naman mang-inis" sarcastic kong sabi. "Sa susunod kapag binugbog ka ulit hindi ko na pipigilan."
"Huwag naman! Parang wala naman tayong pinagsamahan. Pabor pa nga sayo yung ginagawa ko e. Kita mo yung selos sa mga mata niya?" he said.
"Ewan ko sa'yo. Paano magseselos may babaeng kasama kagabi" bakas ang pait sa boses ko.
"Tinanong mo ba kung sino yung babae?" tanong ni Lean. Umiling naman ako.
"Tingnan mo na, si Shantal dela Vega 'yon pinsan niya. Alis na ko may meeting pa ko e" ani Lean at patakbong umalis.
Pinsan niya pala 'yon? Bakit hindi niya sinabi? Sabagay hindi naman ako nagtanong.
Pumasok na ulit ako sa kuwarto. Nakita kong nagdodrawing siya doon.
Nilapitan ko siya at niyakap. I love him so much. I want to give everything to my son.
"Bakit Mommy?" tanong niya.
"Anong dinodrawing ng baby ko?" malambing kong tanong.
"Heto po Mommy" pinakita niya sa'kin 'yon.
Kaming dalawa ang nakalagay doon. Sa isang banda ng bond paper ay marami pang space para pagdrawingan ng isa pang stick man.
"Bakit tayong dalawa lang?" tanong ko. Usually kasama si Lean kapag nagdodrawing siya.
"E, kasi Mommy diba hindi ko naman totoong Daddy si Papa" malungkot niyang sabi.
Parang sumikip ang dibdib ko ng makita ang malungkot na itsura ng anak ko. Dapat ko na ba talagang ipakilala si Haze sa kanya?
Should I take the risk?
"Gusto mo na bang makilala ang Daddy mo?" biglang tanong ko sa kanya.
-------
1:10 PM, June 29
Dapat kagabi pa 'to kaso inantok ako tapos dapat kanina ko pa 'to natapos itype kaso something happened. Kaya ngayon lang natapos
Enjoy Reading :(