Bazen yaşamak için tek bir umuda bağlanırsın...
Bütün ışıklarım söndü, güneş artık benim için doğmayacak, dilimdeki ıslık sesi kesildi. Hiçbir şarkı benim için çalmayacak. Yaşadığım acının ne tarifi var ne de anlatılabilme ihtimali. Beni anlayabilmeniz için çektiğim acıların küçük bir bölümünü bile yaşasanız dünyadan soğurdunuz.
Hiçbir insan kendi ölümü için ağıtlar yakamazdı ama ben çocukluğumun ağıtlarını hâlâ yakıyordum.
Temizlik neydi? Peki ya da masumluk? Kaç yaşında kaybetmiştim bunları? Asıl ben kimdim? Ne için yaşıyordum?
Sadece benim dünyada yer edinememiş olmamla ilgili, her şeyin bu denli yanlış olduğunu bilerek devam edemiyordum.
Canım yanıyordu, herkesin beni iyi bilmesi aslında içimin paramparça olmasıydı. Kanayamıyordum bile. Artık alışmıştım, yaralarıma zorda olsa dikiş tutmayı öğrenmiştim.
Her gece uyuduğum da beni içine çeken karanlık ellere, pis dokunuşlara kurbandım. Ne kadar yıkansam da silemiyordum, tenime mühürlenmişti artık. Ya tanrı? Neden beni cennetinden kovmuştu? Günahkarlığım nedeniyle mi? Oysa ki ben bu hikayede en masumu değil miydim?
Gece karanlık, gelecek karanlık, adımlarımın takati yok artık.
Gökyüzü feryada durmuş kavuşmayı sonsuz bıraktık. Yıldızlar kendi intiharını vermiş, tek tek kayıyorlardı ait oldukları matemden. Onlar buna yeniden doğuş diyorlardı, ben ise intihar...
Tanrının bile cennetten kovduğu bir kıza, bir şehir kucak açıyordu ama bu şehir benim kurtuluşum değil, tam tersi masumluğumu ateşle harmanlayıp şeytana sunmak için hazırlamıştı. Burası KİMLİKSİZLER ŞEHRİ; burada masumluk, merhamet yok. Burası:
Zebani'nin hükmettiği cehennem, ben de tanrı tarafından cennetinden kovulmuş melek, cehennemde Zebani tarafından kutsanmayı bekleyen kurban...