Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko.
Agad naman na bumungad sa akin ang mukha ni Mama na nag-aalala. Niyakap niya ako agad ng mahigpit. Paano ako napunta dito? Pero mas lalo akong nag-aalala sa baby! Anong nangyari?
"Mama! Yung baby?" I panicked.
Nakita ko rin si Emma na nakaupo sa may sofa. She quickly stood up and went beside me.
"The baby's fine, Lia. Malakas ang kapit niya." sabi ni Emma.
I sighed in relief. Napahawak lang ako sa tiyan ko. Mabuti naman at hindi siya napahamak. Hindi ko ata mapapatawad ang sarili ko kung may nangyaring masama sa anak namin ni Kale. I would probably blame myself all over again.
"Anong nangyari?" tanong ko. "The last thing I remembered was seeing Kale and Gray fighting. Tapos bigla nagdilim ang lahat,"
Emma looked at Mama. She looked at me with her usual annoyed expression.
"As you remembered, they fought. Then you fainted. Dinala ka ni Prince dito, because he was the one who saw you fainted. Ngayon, ginagamot na ang sugat nung dalawang 'yun." sabi ni Emma. "Buti nalang din talaga at nandun si Prince. He stopped the two of them from fighting. Talagang nag-away pa kase sila kung sino magdadala sa'yo." she ranted.
I sighed. Bigla ko naman narinig ang pagbukas nung pinto. Agad ko naman nakita si Kale na pumasok. Kasunod naman niya si Gray at Prince.
"Kale," saway ni Mama.
Hindi naman inintindi ni Kale si Mama at mabilis na pumunta sa tabi ko.
"Oh, really? Prince, bakit mo naman dinala ang dalawang 'yan dito?" sabi ni Emma kay Prince habang nakakrus ang dalawa nitong braso.
Tinaas ni Prince ang dalawang kamay niya. "What? I can't stop them. Baka kaming tatlo na ang magrambulan doon kung pinigilan ko pa sila." Prince said.
Emma just rolled her eyes. Lumapit nalang si Prince sa kanya at inakbayan siya. Inalis naman ni Emma ang akbay niya sa inis.
"Are you okay now? How's the baby?" Kale asked, caressing my face.
Nanatili lang naman si Gray na nasa pinalikod ng kwarto ko at nakatingin lang sa akin. Nung magtama ang paningin namin ay tumingin lang siya sa baba.
"The baby's fine, Kale." sagot ko.
He sighed in relief. Mama had her brows furrowed while looking at the two of them. Bakas ang inis at galit sa mukha niya.
"I don't think you two should be here. I want you to get out." Mama said, to the two of them.
"Mama." sabi ko. Wala naman kaso sa akin kung nandito sila.
Tumingin naman si Kale kay Mama.
"Tita, I'm the father of her baby—"
"Oo nga. Kaya dapat bago ka nakipagrambulan inisip mo ang mangyayari sa anak ko." sabi ni Mama. Yumuko si Kale. "Alam mo bang pumunta ang magaling mong ina sa bahay namin para sabihin sa anak ko na wag na siya maghabol ng kahit ano sa'yo? Tingin niya ba, hahabulin ka pa ng anak ko ng dahil sa pera? Excuse me, pero hindi namin kailangan ang pera niyo!"
Tumingin naman sa akin si Kale. "Sinabi 'yun ni Mama?" tanong niya.
Dahan-dahan lang ako tumango. He closed his eyes for a second, before sighing. He returned his attention to Mama who looked so furious and angry. Parang nag-iinit ang dugo niya sa kanilang dalawa.
"Ako na po humihingi ng pasensya kay Mama. I'll talk to her," Kale told Mama.
"Aba! Dapat lang! Alam mo ba kung gaano umiyak ang anak ko nung nakipaghiwalay ka sa kanya? Kung gaano siya nasaktan? I expected better from you, Kale! Alam mo na ngang buntis 'tong anak ko, tapos ganon pa ang gagawin niyo sa kanya?" galit na sabi ni Mama.
Yumuko lang naman si Kale.
Mama looked at Gray, who's in the corner of the room, looking at us.
"At ikaw," sabi ni Mama, sabay lapit kay Gray. "Alam mo na ngang may fiancé 'tong anak ko, habol ka pa rin ng habol. Hindi ka ba marunong dumistansya? Ikaw ang dahilan kung bakit nangyari sa kanila 'yan. Ikaw ang may kasalanan kung bakit nasasaktan ang anak ko. Kung bakit muntikan pang malaglag ang apo ko!"
Gray looked down, before looking at Mama. "Tita, mahal ko lang naman po ang anak niyo." sabi ni Gray.
"Mahal?" Mama scoffed. "Kung totoong mahal mo siya, sana hinayaan mo nalang siya maging masaya. Hindi sana nahihirapan ang anak ko ngayon kung hindi mo siya kinulit-kulit. Ikaw ang dahilan kung bakit sila naghiwalay. Kung bakit naparatangan pang nagtaksil ang anak ko. Ikaw ang lumapit, hindi siya!"
Gray sighed. Yumuko lang naman din siya.
"Mas kaya ko pong maging mas mabuting ama sa anak niya kaysa dyan sa lalaking 'yan." mahina na sabi ni Gray. "Ganon ko po kamahal ang anak niyo. Handa po akong akuin ang responsibilidad kahit hindi ito sa akin. At alam ko pong kahit konti ay may nararamdaman pa rin siya sa akin."
Mama laughed sarcastically. Nakita ko naman ang pag-igting ng panga ni Kale. I held onto his hand, just so he would calm down.
"Hijo, matagal ng hindi na sa'yo ang puso ng anak ko. Kaibigan nalang ang tingin niya sa'yo! Kung totoong mahal ka pa nga niya'y edi sana noon palang nakipaghiwalay na siya kay Kale!" sabi ni Mama. "At saka kaya mo maging mabuting ama? Heto ngang muntik pang mapahawak ang apo ko dahil sa'yo! Ikaw ang unang nanuntok diba?"
Yumuko naman ulit si Gray. Tinatanggap ang bawat sinasabi ni Mama. Parang audience naman sina Prince at Emma na nakaupo lang doon sa may sofa. Pabalik-balik lang ang tingin nila sa amin. Nakatingin lang naman sa akin si Gray. Hindi ko alam kung dapat ko bang pigilan si Mama pero mukhang wala na ata makakapigil sa kanya.
"At ikaw naman," sabi ni Mama kay Kale. "Paulit-ulit na ngang ikaw ang pinipili ni Lia, tapos ayaw mo pang maniwala? Hinayaan mo pang umabot tayo sa ganito. Alam mong mahal na mahal ka niya. Kung mahal mo nga talaga siya'y hindi ka magdedesisyon ng ganon na alam mong makakasakit sa kanya. Hindi mo siya pagdududahan!"
Kale glanced at me before looking at Mama.
"I just didn't want her to be with me, kung si Gray talaga ang mahal niya." sambit ni Kale. "I'm willing to let her go if she will be more happy with him. I doubted her because I couldn't look at her the same way as before,"
"Pero hindi nga diba?" Iritadong sabi ni Mama. "Kase nga, ikaw ang mahal niya! Hindi siya!" sabay turo kay Gray.
Parehas naman yumuko sina Gray at Kale. Umiling-iling lang naman si Mama.
"I don't think any of you deserves my daughter. Dati tuwang-tuwa pa ako sa inyong dalawa, pero ngayon hindi na. Wala ni isa sa inyo ang gusto kong mapangasawa ng anak ko!"
"Mama," tawag ko sa kanya.
Tumingin si Mama sa akin. Sinamaan naman niya ng tingin ang dalawa. Nakahawak pa rin ang kamay ko kay Kale. Kita ko naman ang tingin ni Gray na nakatingin sa kamay namin ni Kale. Nakatitig lang siya doon, halata ang sakit sa mga mata niya.
"Liliana, bitawan mo ang kamay niya." sabi ni Mama, sabay tingin sa dalawa. "You two! Get out of this room!"
"Mama." malungkot kong sabi, sabay iling. Ayaw kong bitawan ang kamay ni Kale. Alam ko ang gusto niyang gawin at ayaw kong gawin 'yun. Ayaw kong lumayo sa kanya.
Lalo ko naman hinigpitan ang hawak ko sa kamay niya. Nakayuko pa rin si Kale, bago tumingin sa akin at sa kamay namin na magkahawak.
"Liliana," Mama sternly called. "Nakakasama silang dalawa para sa'yo!"
Nanatili ang kamay kong nakahawak si Kale. Ramdam ko na ang inis ni Mama sa akin. Laking gulat ko naman nung si Kale na ang bumitaw sa kamay ko.
"Kale," tawag ko. "Wag."
"It's okay, Lia." he said, caressing my face. "Hindi naman ako mawawala, babalik ako."
Pero hindi ganoon ang mangyayari. Dahil alam kong ang gusto ni Mama. She wants me and the baby to be away from here. At baka, hindi na nga makita ni Kale ang anak namin. I remember her words very clearly. That she wouldn't let Tita Soledad or Kale near me and the baby. I don't want that. I want him to be there for me and the baby.
"Lumabas na kayo!" ulit ni Mama.
Kale kissed my forehead, sabay hawak sa tiyan ko kung nasaan ang anak namin.
"I'm sorry," he whispered, as he walked away. Nakita ko rin ang huling sulyap sa akin ni Gray bago tuluyang lumabas ng kwarto.
Pagkatapos nung pag-alis nilang dalawa'y dire-diretsong tumulo na ang mga luha ko at humagulgol.
"Jusko, Liliana. Tahan na. Emma, patahanin mo nga ito." utos ni Mama.
Agad naman kumalas si Emma kay Prince at pumunta sa akin. Tuloy-tuloy lang naman ang tulo ng mga luha ko.
"Oh, dear." Emma said. "Do I have to put a comedic act just to make you stop crying?"
Patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha ko. Para bang hindi na ito napapagod sa pag-iyak.
"Prince, you're the funny one here! Help me out!" Emma called him.
Kahit anong gawin pa nila'y ayaw tumigil ng mga luha ko. Hindi man lang napansin na nakatulog na pala ako. Namumukto pa rin ang mga mata kong minulat at tumingin sa paligid. I saw Emma sleeping by the sofa with Prince beside her. He's wearing his specs while reading something.
"Prince?" I called.
Agad naman siyang tumingin sa akin. Tulog na tulog si Emma sa tabi niya at nakasandal sa kanya.
"I can't move, Lia. Tulog si Emma." sabi niya, sabay baba nung libro sa tabi niya.
"It's okay." sabi ko. "I just want to know kung nasaan si Kale?"
He looked at me before sighing. "If you're planning to see him, you can't. Your mother had guards outside the door." sabi niya. "Looks like she's really determined to keep you away from them,"
Hindi ko aakalain na gagawin 'yun ni Mama. Talagang gusto niya na ilayo ako sa kanilang dalawa. She even used Tito Remy's guards for me.
"He's been trying to get in, since earlier. Pero hindi talaga pwede. Kaya nangako nalang kami ni Emma na bantayan ka." he told me. "Gray, too. Buti nga at hindi na nag-away 'yung dalawa."
I nodded. Gusto kong lumabas. Gusto kong hanapin sila. Silang dalawa. Gusto ko rin bisitahin ang kalagayan ni Grazielle.
Bigla naman natawa si Prince. "Gaya rin kaya nila ako, kung gusto pa rin kita hanggang ngayon?"
Napatingin naman ako sa kanya. Anong sabi niya? Na gusto niya ako noon?
"Ha?" sabi ko.
Umiling lang siya sabay tawa. "I don't know if you know this, pero crush kita nung mga high school pa tayo. Ewan ko nga kung bakit eh, baka dahil first kiss kita?"
Umaawang ang labi ko sa narinig. Hindi ko aakalain na nagkagusto pala siya sa akin noon.
"Talaga?" hindi ko mapaniwalang sabi. May gusto pala siya sa akin noon. Hindi ko ramdam.
Natawa siya ulit. "Yeah, sa tingin mo, bakit kita lagi pinapapunta sa mga games ko? Kung bakit ikaw ang madalas kong kausapin kaysa kay Emma." he said. "Pero it's all in the past now, it's just a petty crush. I have my eyes on someone else now. Buti nalang, at ayaw ko rin makipag bugbugan sa dalawang 'yon." sabi niya habang nakangiting inaayos ang buhok ni Emma na humaharang sa mukha nito.
Bigla ko naman nakita na ngumiti si Emma. Gusto kong matawa. Gising pala siya at nakikinig sa usapan namin. Nagkatinginan kami ni Prince dahil nakita namin ang pagngiti niyang 'yon. Hinawakan naman ni Prince ang mukha ni Emma at hinalikan ito sa labi. Nakita ko naman ang paglaki ng mga mata ni Emma sa ginawa niya.
"Oh my god, Prince. What the fuck?" Emma said, sabay ayos ng tayo.
I laughed. Prince just smirked and tried to kiss her again. Hinarang lang naman ni Emma ang kamay niya sa labi. At talagang dito pa silang dalawa naglalandian? Naalala ko naman na minsan ganyan rin kami ni Kale.
"Respeto naman sa single," sabi ko, sabay irap.
Sabay naman na tumingin si Emma at Prince sa akin.
"Single ka ba? Hindi ba double ka na dahil may baby sa tiyan mo?" banat ni Prince.
Hinampas naman siya ni Emma. I gave him an unsatisfied look, anong klaseng joke 'yun? Umaray lang naman siya at ngumuso kay Emma. Tingnan mo 'tong si Attorney, hindi pa rin talaga nagbabago.
Emma stood up and went beside me.
"We're not together!" sabi niya agad sa akin, sabay turo kay Prince. Prince just pouted. Natawa naman ako. Kahit papaano ay nawala ang mga iniisip ko sa kanilang dalawa.
"Talaga ba?" ngisi ko. "Nakasandal ka kaya sa kanya."
Umiling siya. Para bang mababali ang leeg niya kakailing.
"No!" sabi niya. "Anyway, are you okay now?" tanong niya. Obviously changing the topic.
Humalakhak naman si Prince. "Don't change the topic, Emma. Napaghahalataan ka." rinig kong sabi ni Prince.
Emma glared at Prince. Hindi ko talaga maintindihan 'tong dalawang 'to.
"Shut up!" sabi niya dito.
Nagtaas lang naman si Prince ng kamay at nanahimik nalang. Bumaling ulit sa akin si Emma.
"Do you need anything? Maya-maya naman ay makakauwi ka na."
Iniisip ko naman kung may kailangan ako. Alam kong iisa lang 'yun. Ang makausap ko si Gray at si Kale. I wanted to talk them to clear things up. Lalo na kay Gray. Gusto ko pa rin naman siyang maging kaibigan. Gusto kong palayain siya sa akin, dahil alam kong hindi ko na mababalik ang nararamdaman ko sa kanya.
"Gusto ko makausap si Gray at Kale." sabi ko sa kanya. "I need you to help me,"
Emma sighed and glanced at Prince. Umiling naman siya sa akin.
"I can't. You're heavily guarded. Gustuhin ko man tulungan ka, pero paano? Paano natin malalagpasan ang mga nakabantay dyan sa pinto mo?" tanong niya.
Pinagisipan kong mabuti kung anong pwede kong gawin. I suddenly thought of something. Halos parehas din naman ang itsura nung buhok namin ni Emma. Ang pinagkaiba lang naman ay may bangs ako at siya'y wala. Halos parehas din ang kulay ng balat namin. Kaya nga dati'y halos mapagkamalan kaming kambal.
"I have an idea," I told her.
Ipinaliwanag ko naman sa kanya ang naiisip ko. Buti nalang din at may mask naman siya sa loob ng lab gown niya. Pinasama niya na rin sa akin si Prince para mas kumbinsado na ako nga si Emma.
And I was right. Hindi man lang nagsuspetsa ang mga guards ni Mama kahit na nakatakip ang mukha ko. I even clipped my bangs just so I wouldn't look like myself.
"Gray is probably in Grazielle's room. Si Kale, hindi ko alam. Pero itetext ko siya."
I nodded. "Thank you," sabi ko.
He just nodded as he brought me to Grazielle's room and he was right. Nandoon nga si Gray na nakatulala lang sa sahig. Pagkapasok naman namin ay agad itong nag-angat ng tingin. Siya lang ang nagbabantay kay Grazielle at tulog na tulog ito.
"Prince—" naputol ang sasabihin niya nung makita ako. Tinanggal ko ang mask na suot ko.
"I'll be back. Just text me," Prince said, tapping my shoulder as he left.
Nagkatinginan naman kami ni Gray. Mukhang nailipat pala si Grazielle sa mas magandang kwarto. Pinalipat siguro ni Kuya Dane dahil mukhang isa 'to sa mga VIP rooms nang hospital.
"Bakit ka nandito? Baka mapaano ka pa—"
"I'm fine, Gray." ngiti ko sa kanya. "I came here to talk to you."
He just looked at me as I sat beside him. I didn't know where to start. Kung ako ba ang dapat magsimula o siya. Para kaming tanga dito na nakatitig lang sa isa't isa.
"I'm sorry." sabay naming sabi.
Umaawang ang labi ko. Hindi ko aakalaing magsasabi siya ng sorry sa akin. Akala ko'y ipagpipilitan niya ulit ang sarili niya sa akin.
"I'm sorry for everything that I did," sabi ni Gray. "Hindi ko alam na nasasaktan na pala kita. Akala ko, lahat nung ginagawa ko'y ayos lang para bumalik ka sa akin. I was wrong."
Ngumiti ako ng tipid sa kanya.
"Hindi kita inisip. Hindi ko inisip ang mararamdaman mo. I only thought of myself. Ginusto kong bumawi sa'yo. Ginusto ko na makasama ka. I really loved you so much, Lia. Handa akong ibigay sa'yo ang lahat." sabi niya sabay titig sa akin.
Bahagya siyang yumuko at nakita kong tumulo ang luha sa mata niya.
"Pero tama ang Mama mo, dapat lang na pakawalan na kita. Hindi ko nirespeto ang relasyon mo kay Kale. Hindi na kita nirespeto. Kasalanan ko kung bakit kaya nagkasira, kasalanan ko kung bakit nangyari 'to."
Napasapo siya sa noo at umiyak. Hindi ko pa nakikitang umiyak si Gray at hindi ko aakalain na iiyak siya ngayon sa harap ko.
"Ngayon ko lang napagtanto kung gaano ako naging masama sa inyong dalawa. Pinilit kita sa mga bagay na hindi mo gusto, dahil rin siguro sa galit ko sa pamilya nila. Pero nagawa ko lang naman 'yun dahil ayaw kong maranasan mo rin ang sinapit ni Ate sa pamilya nila. Kaya lang, ako pa nga ata ang naging dahilan para tratuhin ka ng ganon ni Madam Soledad."
I bit my lip, sighing. I didn't know what I should say to him. At kung dapat ko ba siyang i-comfort.
"Gray," pagbuntong-hininga ko. "Honestly, I don't know what to say."
Nag-angat naman siya ng tingin sa akin. Kita ko ang pamumula ng mga mata niya sa pagiyak.
"I hated you for what you did, I wanted to slap you, punch you and punish you. Pero alam ko naman na may kasalanan din ako dito. What Kale and I had was lack of trust with each other," paliwanag ko sa kanya. "Yes, you had a part on it, but it was also a problem between the two of us. Kaya wag mong masyadong sisihin ang sarili mo sa nangyari. Dahil ngayon, pinapatawad na kita."
I wanted to make amends with him before I leave. Mama is planning to ship me off to another country, just so she can take me away from Kale. Totoohanin nga niya ang sinabi niya kay Tita Soledad. At itatago ako at ang anak namin.
"I came here to talk you, because I think we needed closure. Nung umalis ako, I was really heartbroken because of you. But you know who was there? Si Kale. He was there through everything. My struggles, my heartbreaks, lahat nandun siya," nakangiti kong sabi sa kanya.
"When I loved you, wala na akong ibang maramdaman kung hindi ang sakit. Yet, I chose to love you, because I do. It was not something that I could stop on my own. So I beared with the pain. I was contented with just seeing you even though deep inside I was hurting. So bad, na minsan gusto ko nalang sabihin sa'yo yung totoo."
Tumango siya. Pinapakinggan mabuti ang bawat salitang sinasabi ko.
"Minahal kita noon, pero masyadong masakit ang pinaranas mo sa akin. I thought I couldn't love anyone else after you, but I was wrong. I ended up loving Kale."
Nagtama ang paningin naming dalawa.
"He loved me through it all. Na kahit alam niyang mahal kita'y hindi niya pinilit ang sarili niya sa akin. He waited patiently, not once did he ever tried to make a move on me. Hanggang sa naramdaman ko nalang na mahal ko na siya," nakangiti kong sabi. "I love him so much Gray, more than I could ever imagine."
Nakita ko ang sakit sa mga mata ni Gray habang nakatingin siya sa akin.
"You know, I could actually give up my life for him if I have to. That's how much I love him. Kaya kahit nung nakabalik ka na at lahat ay nanatili ang nararamdaman ko sa kanya."
Pinalis ko ang mga luhang tumulo sa mga mata ko at bahagyang natawa.
"I used to believe that we are fated for each other, you know? Kase, halos araw-araw nagkakasalubong tayo. Nagkikita. Hanggang sa tuluyan na akong nahulog sa'yo." nakangiti kong sabi. "Pero, siguro ganoon nga. We were just destined to meet each other that way. We both loved each other at the same time but we were never destined to be together. That's why I ended up loving someone else,"
Yumuko siya para pigilan ang mga luha niya sa pagtulo. Naramdaman ko naman ang sakit na 'yon sa dibdib ko.
"Kase, sa totoo lang. Kahit sabihin pa ng tadhana na tayo ang para sa isa't isa, papalag ako. Kase alam ko ang gusto ko eh, alam kong si Kale ang mahal ko. And I would never chose anyone else but him," I smiled. "He's the only one I'll choose over and over again."
Mapait siyang ngumiti sa akin.
"If only I was brave enough... if only there was no conflict for us to be together, Lia. Baka naipaglaban kita." he said. "We could've been together."
Ngumiti ako. "Pero, hindi nangyari kase hindi tayo para sa isa't isa. We are better off with other people, Gray. Iyon ang totoo."
Tumitig siya sa mga mata ko. Mabilis din naman siyang umiwas ng tingin. Hinawakan ko naman ang kamay niya. Nalilito pa siyang tumingin doon.
"I'll always remember you as someone I used to love, Gray. I don't ever wanna cut ties with you. Kaya kung kailan handa ka ng makipagkaibigan sa akin, sabihin mo lang sa akin. Kase, 'yun nalang talaga ang maibibigay ko sa'yo." I told him.
Umaawang ang labi niya bago ako niyakap, sabay iyak. I just rubbed his back to comfort him.
"I'm sorry..." he whispered. "I'm really sorry."
Humiwalay naman na ako sa yakap niya at ngumiti.
"I wish you happiness, Gray. I hope you can find the right person for you." sabi ko.
Ngumiti lang naman siya sa akin pabalik.
"Sana maging masaya na kayo ni Kale. Iyon lang din naman ang gusto ko. Ang maging masaya kayo." sabi niya. "Hihingi na rin ako ng tawad sa lahat ng nagawa ko sa kanya."
I hugged him again. Pakiramdam ko'y gumaan na ang kung anong bumabagabag sa akin. Gumising din naman si Grazielle kaya kinausap ko siya saglit. Ang saya niya talaga na nakasama niya na ang Papa niya. Masaya ako para sa kanya.
"Lia," tawag ni Prince sabay pasok sa kwarto. He looked at the two of us first, before looking at me. "Hinihintay ka na ni Kale sa may garden,"
"Okay." sabi ko at ngumiti kay Gray.
Agad naman akong sumama kay Prince. Alam kong magagalit si Mama sa ginawa ko. Pero kailangan ko 'to. I needed this to be free from everything.
"Anong pinag-usapan niyo?" tanong ni Prince.
Napatingin naman ako sa kanya. Ang chismoso talaga!
"Wala. Nagkaayos lang kami." sabi ko sa kanya.
Tumawa naman siya. "At tinanggap niya lang 'yun? Alam mo bang ilang beses na 'yang nagmakaawa sa akin na pautangin siya ng pera para puntahan ka sa Japan. At pinagbigyan ko naman siya." sabi ni Prince.
"What? Seryoso?" sabi ko.
"Oo! Sinamahan ko pa nga, pero nung nakita ka niya na kasama si Kale, hindi na siya tumuloy. Tinanggap niya nalang. Pero ewan ko ba dyan, nung nalaman na ikakasal na kayo saka uli nagdesisyon na maghabol sa'yo."
Umaawang ang labi ko sa mga narinig sa kanya. Hindi ko aakalain na ganon pala ang ginawa niya.
"Liliana,"
Nanlaki naman ang parehas naming mata ni Prince nung nakita si Mama sa harap namin. Nakita naman namin si Emma na nagpeace sign sa likod. Siguro'y nakabalik na si Mama.
"At talagang tumakas ka pa?" sabi niya.
I gulped. I looked at Prince and Emma.
"Tita—"
"Hep! Hindi ko kailangan ang paliwanag niyo." sabi ni Mama. Tumingin siya sa akin. "Umuwi na tayo."
"Pero, Mama—" sabi ko.
"No, anak. Umuwi na tayo. Maaga pa tayo bukas." sabi niya.
I sighed. I needed to talk to Kale. I needed to see him one last time before I leave. I needed to assure him that I'll come back for him.
Wala na akong nagawa kung hindi ang sumama kay Mama. Pero bago pa niya akong tuluyan hilahin ay niyakap ko si Emma para may ibulong sa kanya.
"Please tell him that I love him. Sabihin mo, babalik ako sa kanya, please." bulong ko kay Emma.
"Liliana!" sabi ni Mama at hinila na ako palayo doon.
Nakatitig lang ako sa maletang nasa harap ko na ipinapasok sa sasakyan. Ngayon na ang alis namin. Si Mama lang ang kasama ko. Maiiwan sina Theo at si Tito Remy.
"Lia, wag ka masyadong malungkot. Kailangan mo 'to. Tama lang na ilayo kita sa pamilya na 'yon!"
I bit my lip and gently caressed my tummy.
"I don't think this is right, Mama. He deserves to see his child,"
Tinaas ni Mama ang kilay niya sa akin.
"Kung sana hindi naging pabida ang nanay niya'y hindi ko gagawin 'to. Pero kailangan. Ayoko na magkaroon ng kahit anong ugnayan sa pamilyang 'yon!"
I sighed. Mukhang wala na nga ako magagawa.
"Ate, you'll come back right?" Theo asked.
I couldn't crouch because of my tummy so I just patted his head. "Of course, I will."
"I'll miss you." he said and hugged me tightly.
Ngumiti naman ako at niyakap siya pabalik.
"I left something in the toy that you gave me, can you do ate a favor and give it to Kuya Kale when you have the chance? Hmm?" I whispered to him.
Napaawang ang labi ni Theo bago tumango. I ruffled his hair and smiled sweetly at him.
"Mag-iingat kayo 'don." sabi ni Tito Remy.
"Salamat po," sabi ko at niyakap rin siya. In all the years that I lived without Papa, siya na ang nagsilbing ama ko. Through graduations, birthday and important events in my life. He treated me like his own daughter. Like his own.
"Let's go, Liliana. We'll be late!" sabi ni Mama.
I sighed. Nagpaalam na ako muli kina Theo at kay Tito Remy bago pumasok sa sasakyan.
Once again, I'll be leaving. Hindi ko alam kung babalik pa nga ba ako o ano. Pero sana sa pagbalik ko, ay ako pa rin ang mahal niya.
Kase hinding-hindi magbabago ang nararamdaman ko.
It will always be him.