ESA38
"Wooo!" sigaw namin ni Cali habang pumapalakpak ng malakas.
"Yes, we fightin'!" muling sigaw ni Cali.
Kakatapos lang ng speech ni Daddy dito sa covered court ng isang baryo. I'm not really familiar with every barangays here in Cavite but as I heard, we're currently in Tanza.
Dad gave a heartwarming and a very good speech about the past events that had been coming in our family. That no matter what, he will stay true and just focus on giving his service because that's more important.
But I can't still help but to feel really afraid when he said he won't back down.
I smiled when I heard the screams of the people around cheering for his name.
Noong matapos ang lahat ng kaganapan sa stage ay agad akong naghakot ng t-shirts upang ipamigay. Ganon din ang ginawa ng mga pinsan ko.
Naghiwa-hiwalay kaming lahat upang mamahagi ng hawak namin.
"Re-elect Gov. Cris po!"
I smiled at all of the people.
"Lofranco ka din ba, hija?" tanong saakin ng isang matanda.
I smiled at her and give her a t-shirt.
"Opo..." sagot ko.
Ngumiti siya at tumango. "Kay gandang lahi eh! Iyang si Gov, napakamatulungin talaga niyan! Siguradong panalo ulit!"
"Thank you po..." nakangiti kong sabi sa kanya.
Lumapit ako ulit sa tent kung saan nakalagay ang pinapamigay noong maubos ang aking dala.
Pamaypay naman ang kinuha ko para mas madami akong maabutan.
"Kuya, wag nyo pong kalimutan number 1 sa balota."
Hindi ko ininda ang pawis at nagpatuloy pa rin ako.
"Governor Cris p－"
Kinilabutan ako noong imbis na tanggapin ang aking inaabot ay nagpatong ang lalaki saaking balikat ng towel upang tuyuin ang pawis ko.
I look up to see Hezekiah's serious face.
Kumalma ako at agad hinampas ang kanyang braso. Napangiwi siya.
"Hayop ka! Akala ko kung sino!"
Inabutan niya ako ng tubig na agad kong tinaggap. Agad niya namang nahila saakin ang hawak kong mga pamaypay.
"Upo ka na, ako na dito."
Sinubukan kong hilahin pabalik saakin ang mga pamaypay ngunit hindi niya binalik.
"Heze!"
"Cris Lofranco po, Nay..."
Napanganga ako noong magsimula na siyang mamigay ng hawak ko kanina. Hindi ako umalis sa tabi niya habang namimigay siya. I dried my sweat with the towel Heze used on me and drink on the water he gave.
Napanguso ako habang pinapanood siya upang pigilan ang aking ngiti.
Shit! President and CEO? Namimigay lang ng pamaypay at nangangampanya?
Nakita ko ang mga kabataang kinikilig sa hindi kalayuan. Bakit nandito itong mga ito? Botante na ba ito?
Hindi ko mapigilang maging proud! Hah! Sige tingin lang, hanggang don lang naman kayo.
"Lofranco ka din po?" someone on our age asked him like how an old woman asked me a while ago.
Hindi na nga alam ng iba kung saan titingin dahil kay Hezekiah at sa mga pinsan ko. Duh? We got good genes too!
"Hindi... may Lofranco lang."
My lips parted because of his answer.
What the fuck!
Hindi ko napigilang hindi bumingisgis habang nasa likod niya. The woman looked at him confused. Umiling-iling ako habang tumatawa.
"Seriously?" I asked him as I hold on his waist.
Nilingon niya ako at ngumisi.
"Hindi ba?" he asked playfully.
Umirap lang ako bilang sagot sa kanya. Ang yabang naman ng tono! He chuckled.
Nagpatuloy siya sa pamimigay hanggang sa maubos ang dala niya. Nakangiti lang ako buong oras namimigay siya. I like the way how he says my Dad's name to promote him!
He's so cute.
"Kuya sino ka po?" nagpapatay malisyang tanong ni Cali noong makapasok kaming dalawa ni Heze sa tent kahit dumapo na ang tingin niya sa magkahawak naming kamay kanina pa lang pagkapasok namin.
She smiled maliciously to me.
"Government property po 'yang hawak nyo." dugtong niya.
Sinamaan ko siya ng tingin. Paano ako naging government property?! Ano ako, lupa?
"Hezekiah Jimenez, Miss."
Heze offered his free hand to my cousin who gasped upon hearing his voice. Mukhang nagulat dahil sa lalim at lamig noon.
"C-Calista Lofranco Cornel..."
Pagkatapos niyang magkipag- kamay kay Hezekiah ay mabilis siyang tumalikod.
"Ma! Pa! Tito! Tita! May jowa!"
Bumagsak ang panga ko at narinig ko naman ang halakhak ni Hezekiah saaking tabi.
Puta, anong jowa? Bakit hanggang jowa lang?
"Cali!" sigaw ko.
After some seconds, a lot of people came inside the tent. Sinamaan ko ng tingin si Cali noong pumasok siya muli. She smiled at me apologetically but it seems unreal.
Ang babaeng ito!
"Bro!" bati ni Gali kay Hezekiah.
Napairap ako. I remembered him offering me work! They are really friends! Paano sila naging magkaibigan?
Gali smiled at me like he knows and did something. I glared at him. Scammer!
Wala na akong nagawa noong pumasok din ang mga Tito at Tita ko. I saw Tita Dan raising her eyebrow to me and rolling her eyes.
Ano ba yan! Bat kasi inaalisan to ng spotlight! Ako palagi ang nasisisi!
"Bakit nandito yan?" tanong agad ni Daddy noong makapasok mukhang tapos na ata siyang makipag-kamay.
"Daddy naman..."
"Governor..." bati ni Hezekiah at inabot ang kanyang kamay.
Dad firmly shook his hand to him two times and immediately let go of it.
"May lunch kami kasama sila Mayor Abad." Dad said, hindi ko alam kung sinong kinakausap niya.
"Can I borrow her?" tanong ni Hezekiah.
Dad stared at me for a while. Puno ng tanong ko siyang tinignan pabalik. Anong meron bakit parang may inside topic silang dalawa?
"Your promise..."
Mas lalong kumunot ang noo ko.
"Dad?" I called him.
"Sure, Governor," Hezekiah said.
Ni wala sa kanila ang pumasin saakin.
"Sige na, sige na." he waved his hand on the air, telling us to go. "Mag-ingat kayo."
Confused akong nagpahila kay Hezekiah palabas ng tent. Hindi na ako nakapagpaalam sa mga pamilya dahil doon. Diretso kaming naglalakad papunta sa kung saan nakaparada ng mga kotse.
"Saan tayo?" tanong ko.
"Manila." he smirked.
Napakurap ako.
"But..."
"I promised your Dad you will be secured. See?" he asked pointing in front.
Napatingin ako sa unahan kung saan siiya tumuturo. I saw Kieron and Steve and other more faces looking like those men in black in the movies.
What?
Napatingin ako kay Hezekiah.
"You hired them?!"
Hindi sumagot si Hezekiah at hinawakan lang ang aking bewang upang akayin sa kanyang kotse.
"Heze! I told you not to do it!" reklamo ko.
He opened the passenger seat's door but I stayed sulking beside him. Marahan niya akong tinulak kaya wala akong nagawa kundi mapaupo sa passenger seat. Nanatili akong nakaharap sa pinto dahil hindi pa naman niya sinasara.
"I need to assure the Governor that you're safe with me."
Wala akong nagawa noong ayusin niya mismo ang aking paa upang hindi maging sagabal sa pagsasara ng pinto.
Umikot siya sa kabilang gilid upang makapasok sa driver seat.
"Where in Manila? Anong gagawin natin? I'm still wearing this!" sunod sunod kong tanong sabay turo sa polo-shirt ko na pangkampanya.
"You look okay."
I groaned. Narinig ko naman ang mahina niyang tawa na parang sinasadya niya ang lahat.
"Let's go for lunch and then we'll go to your house so you can change before we head to Manila, cool?"
Tumaas ang kilay ko at kumalma. That sounds okay.
"Bakit ba kasi kailangang pumunta sa Manila?" tanong ko sa kanya.
Lumingon siya saakin at ngumisi.
"You hate Manila now huh?"
Hindi ako sumagot. Well, hindi naman sa ganon but who wouldn't love the province vibe?
Ganon nga ang ginawa namin. Naghanap kami ng isang restaurant para kumain. Mabilis lang iyon dahil bumalik kami sa bahay. Inaya ko siya sa kwarto ngunit sabi niya mas better kung sa sala nalang siya naghihintay.
Sus, kala mo naman...
I took a shower, wore comfortable clothes and a little makeup before I went down again.
Noong makita niya akong bumaba ay agad na siyang tumayo. Nakita ko ang ilang cookies at juice sa center table. Mukhang dinalahan siya ng kasambahay.
"Did I took so long?" tanong ko sa kanya noong makalapit.
"Sanay na..." he smirked at me.
Umirap ako. I thought he will say that it's okay for me to take my time! Kainis!
Muli ay bumalik kami sa kotse niya para bumyahe na pa Maynila. There were cars behind us. I know it's Kieron and Steve with his hired goons. My god, it's plenty. Sa totoo lang, halatang halata ang lahat. Pero sa bagay, alam ko kasing may nakasunod saamin kaya ganon.
"Sleepy?" tanong niya saakin noong humikab ako.
Umiling ako kahit medyo nakakaramdam nga ako ng antok. Ayokong matulog dahil nakakaawa naman siya na walang kausap.
Tinakpan ko ang aking bibig noong humikab akong muli. Narinig ko ang tawa niya sa aking tabi.
"Matulog ka na."
"Ikaw?" tanong ko.
"I'm okay... I spent two years driving with only a plushie to accompany me. Paano pa kung ikaw na?" mapagbiro niyang tanong.
I chuckled with my imagination of him with my ice bear. Cuties!
"Idlip lang..." I promised him.
He smiled without looking at me. Nakatutok siya sa daan.
"Ah-uh."
Pinikit ko ang aking mata na may ngiti sa aking labi. Normal days would never be plain if I have him like this every day.
It's heavenly and pure happiness.
Nagising ako dahil sa naramdaman kong paghawak ni Hezekiah sa aking hita. Actually, I was already half-awake so it's okay.
Binuksan ko ang mata ko at nakita ko siyang tahimik na nakatitig sa daan habang hinihintay na mag red ang traffic light. I smiled looking at his serious face. Kinuha ko ang kanyang kamay sa aking hita at pinagsalikop ang aming kamay.
Agad siyang patingin saakin.
"Did I wake you up?" agad niyang tanong.
Umiling ako at ngumiti. Umayos ako ng upo habang hawak pa din ang kamay.
"Where are we?" tanong ko.
"Malapit na."
Tumango ako. Binitawan ko ang kanyang kamay noong kailangan niya na uli na magdrive. I fixed my face while he drives.
"Theo offered you work?" tanong niya saakin habang nagsusuklay ako.
I nodded. "Nakakahiya nga eh..."
Kasi ako yung nagresign sa kanila pero handa pa din silang tanggapin ako. Theo said I should not mind it but I can't help but to.
"It's okay. You're an asset."
Ngumiti ako. "Weh?"
Baka sinasabi niya lang iyon kasi bias siya saakin! Dalawang taon din akong hindi gumawa ng kahit ano kaya medyo pinagdududahan ko rin ang sarili ko.
He smirked at me.
"Tatanggapin mo ba?"
I pursed my lips. Binaba ko ang hawak kong suklay at pinasok iyon sa bag ko.
"Maybe? Pero after election na siguro..."
"Don't worry, you'll do good, okay?"
"How can you say?"
Parang siguradong-sigurado siya ah!
"Because you're my baby..."
I laughed with his reasons. Nakita ko ang kanyang mahina ring halakhak. Kahit wala namang koneksyon iyon sa aming pinag-uusapan ay parang napagaan noon ang aking kalooban.
Tumigil kami sa isang restaurant muli. Taka ko pa nga siyang tinignan dahil kakakain lang naman namin kanina, wala pa naman kaming isang oras bumyahe.
"Tara..." hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako papasok sa restaurant.
"Kain nanaman?" I can't help but ask him.
"We'll meet someone..."
Kumunot ang noo ko. It's weird because he didn't even tell me a while ago why we have to go here. Akala ko ay wala lang. Iyon pala ay may rason.
"Sino?"
"Table for 2, Sir?" tanong ng sumalubong saamin waiter.
"No. Reservation for Elena Salvador please."
The man nodded. "Follow me, Ma'am, Sir."
Para akong nabato noong marinig ko ang sinabi ni Hezekiah. Hinawakan ko ang braso niya upang pigilan siya sa paghakbang.
"Heze..." tawag ko sa kanya.
He smiled at me reassuringly and held my hand tight.
"It's okay. I'm here," he said brushing his thumb on the back of my hand.
"Sir? Ma'am?" tawang waiter.
Tumango si Hezekiah at naglakad kami. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko at bawat hakbang ko ay may kabigatan. I continued to hold on Heze's arm even though he's already holding my hand.
Tumigil kami sa isang VIP room.
"Dito po..."
"Thank you." Heze said.
Umalis ang waiter at iniwan kami.
"I'm going to let you decide, baby. Open the door when you're ready."
Tumingin ako sa kanya. Agad kong natagpuan ang masuyo niyang mata.
"What if I'm not?" tanong ko.
"Then we'll go and try next time."
Huminga ako ng malalim at tinignan ang pinto. We're here now and behind this door, probably is my mother.
I still don't know how can I face her, hindi ko din mahulaan kung ano ang magiging reaksyon niya. I wanted to go back and say no but Dad's voice rang into my head asking, 'when will you be brave enough to face the people you left behind?'
I have to do this because I cannot run from it forever.
"Open it for me please..." pakiusap ko sa kanya.
"Sure?" he whispered in my ear.
Tumango ako. I felt his kiss on the top of my head.
"I'm proud of you..."
Mas humigpit ang aking hawak sa kanya. I watch him opened the door for us. Binitawan ko ang braso niya pero hawak niya pa din ang kamay ko. He was the one who step in first.
"Mr. Jimenez..."
I squeezed Hezekiah's hand when I heard a very familiar voice I would never forget in my lifetime.
"Mrs. Salvador." Hezekiah greeted.
Hinila niya ang aking kamay upang makahakbang ako pantay sa kanya at upang makapagpakita na ako sa aking ina.
I watch my mother's eyes turned to me and her lips parted. Different from my imaginations of her, she looks really good and healthy. Katulad pa din ng dati ay pinapanatili niya ang kanyang maikling at hanggang balikat na buhok. She looks a little older than the last time I saw her, more than 3 years ago.
Mukhang hindi niya rin inaasahan ang aking presensya katulad ko. When she moved on from her shock, she acted normal again. Pormal niya kaming hinarap.
"What is this for, Mr. Jimenez?" tanong niya.
It was painful to hear but nevertheless, it was okay. It's not shattering me anymore like before.
Ngumiti ako ng mapait.
"Can you leave us for awhile?" tanong ko kay Hezekiah, tuluyan nang nakuha ang aking lakas ng loob upang harapin ang aking ina.
Hezekiah looked at me a little shocked by my request and hesitant.
"Are you sure?"
Tumango ako at ngumiti para iparating na magiging ayos ako. Bakit naman hindi? I told him already, I don't depend on anyone now. They can hurt me but they can't ruin me anymore.
"I'll wait outside, okay?"
"Yup..."
Unti-unti niyang pinakawalan ang aking kamay. Huling beses siyang sumulyap kay Mommy na pinapanood kaming dalawa siya tumalikod at binuksan ang pinto para lumabas.
When I felt the door closed, I stepped closer to the table where she is now. Ngumiti ako sa kanya. She didn't smile back.
"What are doing here?" tanong niya saakin.
"Shall we seat? Sayang ang pagkain, Mommy..." I called her.
It feels ages since the last time it came out from my mouth.
Noong umupo ako ay wala siyang nagawa kundi umupo rin. The foods are freshly served but untouched. Sayang. Mukhang wala naman saamin ang balak kumain ngayon.
"How are you?" nakangiti ko pa ring tanong sa kanya kahit nasasaktan.
I missed her.
"You asked me like you didn't bring doom in my life."
Mahigpit kong kinuyom ang aking palad kasabay ng sakit na patuloy na tumutusok saaking puso. Iba talaga kapag sa kanya galing ang mga salita.
"I didn't. I saved you from it." malungkot kong saad sa kanya ng bagay na hindi niya nakikita.
"Save? Do you see where we are now? We are bankrupt and struggling!"
"You could end up in jail..."
She glared at me.
"We almost did because of you! Can you even call yourself my daughter? Wala ka na ngang ginawa para makatulong, eto pa ang ibibigay mo!"
Huminga ako ng malalim dahil bukod sa sakit na nararamdaman ko ay nabubuo rin ang aking galit. Bakit ako ang nasisisi? I admit I had a part from it! Pero bakit parang ako yung naging puno't dulo?
"Hindi mo ba naisip, Mom... kung anong mangyayari dahil sa ginawa nyo? Sa mga taong mawawalan ng trabaho? Sa negosyong guguho? Just so you can live in comfort?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko.
She's so immature! Hindi ko alam kung bakit siya tumanda na hindi man lang nagkakaroon ng malawak na pananaw upang maintindihan kahit ang ilang simpleng bagay lamang!
Ina ko siya ngunit hindi ko maiwasang isipin na sobrang kitid ng utak niya!
I thought all people learn from their mistakes so that they can be better. Meron pa rin palang iba na hindi natututo kahit na ano pa man ang ibigay ng buhay. That's why they never really grow up. They just grew old but no better than who they are from the past.
My mother is one of it and it's sad.
"Life is just a game, Chrysanthe... utakan lang ang kailangan. You'll survive if you're sharp enough and fail if not." she said like she proud to give me a life lesson.
She never knows I don't need one. Because I know my principles and it's far from her.
Life is a whole journey of knowing yourself on every step that you take. It will lead you to hard, easy, wrong, and right roads. It will take you to places and lead you to temporary and permanent people. You will be lost a lot of time but you will learn to look for the right direction, somehow. It's not a game, a race, or a competition because all of us has our own different destinations.
"Did you... survive?" tanong ko sa kanya.
Natigilan siya sa tanong ko dahil hindi niya man sagutin, alam naming dalawa ang sagot.
Ngumiti ako ng malungkot sa kanya. Shockingly, I didn't shed even a single tear, different from what I am expecting. Kasi ang bilis kong umiyak kapag kay Hezekiah.
Wala na ba talagang pag-asa?
Sayang naman.
I pity her and I also pity myself and our relationship. I silently wished I could wake up one day and everything's fine.
"Mom, I'm sorry." I held on my skirt below the table tight.
"I'm sorry if you think I betrayed you. On my defense, I believe I just did the right thing. But still, I'm sorry that I cannot be a better daughter you wished I could be. I'm sorry for everything even if I don't know what more are your frustrations and anger towards me. I could have done something if you tried to reach me out..."
Huminga ako ng malalim habang patuloy na iniipon ang buo kong lakas upang sabihin ang lahat ng ito sa kanya.
Tulala siya habang nakatitig saakin, tila hindi inaasahan ang naririnig saakin ngayon.
"I just want to let you know that I hated to do that to you too. But what can I do? I cannot just watch you destroy people's lives without you realizing it. I'm really sorry..."
Bumilis ang kanyang paghinga dahil sa nakita kong mabilis na pag-angat ng kanyang dibdib.
Napangiti ako ng mapait muli dahil maging ako nararamdaman ang bigat sa paligid namin. It was hard to think of it because we are supposed to be family.
So why the heaviness?
"I hope you can find in your heart to forgive me and if not, I wish you would be happy, and I will try to be as well."
Tinaas ko ang aking nanginginig na kamay at inabot ang kanya na nakapatong sa lamesa. I gently squeeze it.
I know that I already forgave her even before. I'll just earnestly wait for her to forgive me too...
"Thank you, Mom."
Mabagal kong binawi ang aking kamay at tumayo. I walk fast enough as my hand continuously search for my phone in my bag.
Binuksan ko ang pinto kasabay ng pagkuha ko saaking cellphone. I immediately pressed my speed dial and close the door.
"Chrysanthe..." I heard his voice.
Napahinga ako ng maluwag at napasandal sa pinto.
At least I have my Dad right?