Het is twee dagen later als ik Aiden vlak na het ontbijt mijn lijst doorstuur. 's Middags reageert hij met een bericht dat hij bijna thuis is uit school en of ik zin heb om af te spreken. Aangezien ik vandaag al drieduizend woorden geschreven heb – mijn nieuwe project gaat nog steeds goed – en mijn hoofd een beetje wazig voelt van al dat gestaar naar een beeldscherm, zeg ik daar geen nee tegen. Tot nu toe kunnen we het best goed met elkaar vinden. Ik zou het niet erg vinden als mijn uit één persoon bestaande vriendengroep zich met hem zou uitbreiden.
Ik sluit mijn laptop af, schiet mijn voeten in de zwarte ballerina's die ik vorig jaar naar mijn eindgala droeg en storm de trap af. In de keuken tref ik mijn moeder, die voorbereidingen treft voor het avondeten, en ik werp een blik op de groenten die ze aan het snijden is. 'Prei? Is dat echt nodig?'
'Aaf en toe wel.'
Ik trek mijn neus op. 'Wat eten we erbij?'
'Gekòkte piepers en schnitzels.'
Vervuld van afschuw adem ik diep in en uit. 'Van de Aldi?'
'Ienderdaad.'
Ik had het kunnen weten. Sinds mijn vader werkloos is, heeft mijn moeder een soort obsessie ontwikkeld met de schnitzels van de Aldi. Een keer in de zoveel tijd rijdt ze naar Peeleind om een hele berg in te slaan, die ze dan in de vriezer gooit. Ze mogen dan wel groot en goedkoop zijn, maar ze komen me onderhand de neus uit.
'En waor godde geej hin?'
'Ik heb met Aiden afgesproken. Hij wil me helpen met het maken van een nieuwe studiekeuze.' Dat laatste zeg ik er expres bij in een poging haar van het idee af te helpen dat ik een date heb of zo.
'Ge mugt 'm ok baest wel 'ns mit hiēr nortoe neme.'
'Dat zien we nog wel. Hajje wà.' Ik glip door de achterdeur en via de poort begeef ik me naar de straat.
Op het plein aangekomen, zie ik Aiden al zitten op hetzelfde bankje als waar we afgelopen dinsdag ons ijsje aten. Ik ga naast hem zitten. 'Hoi.'
'Hoi,' groet hij terug. 'Nog iets spannends gedaan met je vrij leven vandaag?'
'Niet bepaald. Alleen een heleboel geschreven. Ik geloof niet dat ik ooit zo veel woorden op een dag heb geschreven.'
Lachend haalt hij een hand door zijn lichtbruine haar, waardoor mijn blik weer op zijn tattoo valt. 'Nou, dan heb je in ieder geval vast één ding gedaan wat je nog nooit eerder gedaan hebt.'
'Alleen stond dat niet op de lijst.'
'Dat doet er niet toe. Je moet die lijst niet zo letterlijk nemen.'
Opgelucht haal ik adem. Dat kan ik mooi gebruiken als argument tegen hem om niet alles van de lijst daadwerkelijk te hoeven uitvoeren. Daar was hij namelijk nogal vaag over. Ik heb er de hele dinsdagavond over nagedacht en gisteren ook vrijwel de hele dag, maar uiteindelijk heb ik gewoon tien willekeurige dingen opgeschreven die niet al te heftig zijn. In gedachten ga ik ze nog eens langs.
Ik heb nog nooit:
1. Een radioprogramma opgenomen
2. Mijn rijbewijs gehaald
3. Naar een concert van een van mijn idolen geweest
4. Bij een sportclub gezeten
5. Ontslag genomen
6. Een verhaal van meer dan twintigduizend woorden geschreven
7. Spaghetti gemaakt zonder de hulp van mijn moeder
8. Een rioolfiets besteld
9. Zelf een taart gebakken
10. Gezongen onder de douche
Toegegeven, punt tien heb ik op het laatste moment gewijzigd. In de originele versie stond namelijk 'ik heb nog nooit een date gehad', maar dat ga ik dus echt niet aan een jongen vertellen. Zelfs niet aan eentje die toch al weet wat voor een kneus ik ben.
'Ik heb alleen één vraag over de lijst.'
Nieuwsgierig kijk ik naar hem op. Het duifgrijze shirt dat hij draagt, staat abnormaal goed bij de kleur van zijn ogen. Serieus, ik ken geen enkele jongen die er zo goed uitziet in gewoon een simpel grijs shirt.
'Wat in vredesnaam is een rioolfiets?'
'O.' Ik schiet bijna in de lach omdat zijn vraag zo simpel is. Ik had iets veel ongemakkelijkers verwacht. 'Dat is eh... Weet je wat een waterfiets is?'
'Duh. Weet jij wat een kano is?'
'Nee, dat bedoel ik niet. Weet je wat je voorgeschoteld krijgt als je bij de friettent een waterfiets bestelt?'
Aiden denkt even na. 'Iets met twee frikandellen, toch?'
'Ja. Twee frikandellen met daarbovenop friet speciaal. Een rioolfiets is hetzelfde concept, maar dan met satésaus in plaats van speciaal.'
'Aha,' knikt Aiden begrijpend. 'Wel, dat is in ieder geval een makkelijke om een keer te doen.'
'Vandaag?' stel ik voor.
Aiden lacht. 'Heb je honger?'
'Een beetje, en mijn moeder maakt vanavond prei met ranzige schnitzels en gekookte aardappels. Daar heb ik dus echt geen zin in.'
'Klinkt inderdaad niet heel aantrekkelijk. Oké, dan gaan we vandaag een rioolfiets halen. Kan dat ook bij – hoe heet hij? – Vette Ferry?'
'Uiteraard.' Vanaf de plek waar ik zit, kan ik de witte luifel met rode letters aan de andere kant van het plein prima zien.
'Goed, dan doen we dat straks. Ik wil eerst horen waarom je niet zingt onder de douche.'
Dat is een makkelijke. Geamuseerd begin ik Aiden dan ook te vertellen hoe vals ik kan zingen. Tot zover geloof ik niet dat deze lijst me op welke manier dan ook gaat helpen bij het vinden van een nieuwe opleiding, maar het levert me misschien wel een nieuwe vriend op.
-
Op de een of andere manier voelt het heel natuurlijk om met Aiden te praten. Nadat ik mijn ouders heb geappt dat ik vanavond niet thuis eet, kletsen we een uur lang over van alles en nog wat. Over zingen onder de douche, de kermis in Peeleind, de eindeloze vetes van Vette Ferry met zijn buurman die kippenboer is en onze families.
Tegen kwart over vijf staan we op van het bankje om het plein over te steken. Op het terras voor de friettent zitten een paar kinderen met een ijsje en een man in wielrenkleding met een frikandel speciaal.
Net als twee dagen geleden werpt Aiden een blik op de naam van de zaak, dit keer trekt een van zijn mondhoeken omhoog. 'Vette Ferry, Heiveens hoop in bange dagen.'
'Kijk, je raakt al goed ingeburgerd.'
'God, Lesley, binde d'r nòw alwér?' schreeuwt Ferry door de zaak als hij me binnen ziet komen. De geneugten van wonen in een dorp.
'Tja, dat komt ervan als mijn moeder prei maakt voor het avondeten.'
Ferry buldert van het lachen. 'Ânders het mien buurman ok nog wel 'n paar lekkere kiep vur 'r beej.'
'Zeg dat maar tegen mijn moeder. Dat zou beter zijn dan die smerige schnitzels van de Aldi. Mag ik een rioolfiets?'
'Geej altied. Hier opaete of mitneme?'
'Hier opeten. En doe er maar een cola light bij.'
Ferry slaat mijn bestelling aan op de kassa. 'Dat is dan zes euro viefentwinteg, âsteblief.'
Ik vis een briefje van tien uit mijn portemonnee en reken mijn bestelling af. Daarna zet ik een stap opzij zodat Aiden ook bij de kassa kan.
'Doe mij maar een waterfiets zonder mayonaise en een sinas,' bestelt hij.
Fronsend kijkt Ferry hem aan. 'Gén majénès? Geej ziet nie wies. Wette wat 'nnen waterfiets zònder majénès is?'
Met grote ogen staart Aiden terug. Hij is het duidelijk niet gewend dat een frietbakker hem van een dergelijk antwoord voorziet.
'Dá's 'n frietje ongesteld,' buldert Ferry van het lachen om zijn eigen grap.
'Hé Ferry, wat kost dat nou, zo'n frietje?' doe ik een duit in het zakje.
'Aacht fiefteg.'
Niet-begrijpend kijkt Aiden van Ferry naar mij en terug. 'Zo veel? Dat van haar was veel goedkoper.'
Ferry wuift zijn opmerking weg. 'Weej zitte már wat mit òw te dölle. Dat is zes euro, tisneus.'
Nog steeds wat ongemakkelijk steekt Aiden zijn pinpas in het pinapparaat. Nadat hij betaald heeft, volgt hij mij naar een zitje bij het raam. 'Wat was dat?'
'Een inside joke. Ferry staat in de wijde omgeving bekend om zijn slechte grappen, die hij zelf het allerleukst vindt. Er is zelfs een carnavalsnummer over hem gemaakt. En daardoor is dat 'aacht fiefteg' dan weer viraal gegaan.'
'Dus hij is een soort van lokale cultheld?' raadt Aiden.
Zoiets, ja. Ik bedoel maar, de enige andere persoon die in veel van onze carnavalsliedjes voorkomt is de oud-eigenaresse van een café in Peeleind.'
'Jij kent duidelijk hele andere carnavalsliedjes dan ik. Hoewel ik pas één keer in mijn leven carnaval heb gevierd, dus daar kan het ook aan liggen.'
Ik rol met mijn ogen. 'En jij komt duidelijk van boven de rivieren. Als er iets is waar Limburgers trots op zijn dan is het hun carnaval. Dat Brabantse gedoe is een slap aftreksel van wat het hier is. Wij draaien ook alleen maar onze eigen liedjes. Er zijn hele competities voor, zowel plaatselijk als provinciaal.'
'Serieus?'
Ik knik. 'Je hebt het LVK, dat is een soort Limburgse versie van het Songfestival. Maar de gemeente Peeleind doet het daar momenteel behoorlijk slecht, dus hier gaat de meeste aandacht naar ons lokale liedjesfestival. Dat is in september. Misschien kunnen we er samen heen gaan om je een beetje cultuur bij te brengen. Nog iets wat ik nog nooit gedaan heb.'
'Jij bent wel lekker op dreef, zeg,' lacht Aiden. 'Maar goed, als jij mijn kennis van de Limburgse cultuur een beetje bij wilt spijkeren dan ga ik wel met je mee.'
'Dat klinkt als een goede ruil: jij helpt mij met de dingen die ik volgens jou moet doen om mezelf te vinden en ik help jou om een echte Limburger te worden.'
Aiden trekt een smerig gezicht, maar stemt dan toch toe. 'Ik zal er toch aan moeten geloven, dus dan kan ik het maar beter goed doen.'
'Zo mag ik het horen.'
We praten nog een beetje over cultuurverschillen tussen Utrecht en Limburg tot Ferry opduikt met een dienblad in zijn handen. 'Ik heb 'nnen rioolfiets en 'n frietje ongesteld vur òllie.' Hij werpt nog een afkeurende blik op de bestelling van Aiden en sloft dan hoofdschuddend weg.
Grinnikend kijk ik Aiden aan. 'Nu heb je je de toorn van de lokale cultheld op de hals gehaald met je wansmaak.'
'Zegt de persoon die stiekem wel erg genoot van het Songfestival.'
Ik trek een frietje uit de berg satésaus in mijn bakje en bijt er een stukje af. 'Een liedje van het Songfestival leuk vinden is in Ferry's universum vast een stuk minder erg dan geen mayonaise lusten.'
'Is een waterfiets trouwens niet iets uit Nijmegen?' reageert Aiden terwijl hij zich over zijn eigen friet buigt.
'Zou best kunnen. Dat ligt hier niet zo heel ver vandaan. Halfuurtje rijden.'
'Ah, oké. Ik kan me vaag herinneren dat een Nijmeegse studiegenoot het er weleens over had. Zijn er ook typisch Limburgse snackbargerelateerde dingen?'
'Frietje zuurvlees, maar daar hou ik niet zo van.'
'Wel, ik ben benieuwd wat Ferry dáárvan zou vinden.'
Lachend stop ik nog een frietje in mijn mond. Normaal gesproken zou ik meteen in de stress schieten bij de suggestie dat iemand iets aan mij niet leuk zou kunnen vinden, maar bij Aiden voel ik me op de een of andere manier volkomen ontspannen. Dit is voor het eerst in lange tijd dat ik zelf een vriend heb weten te maken. Kan iemand de krant bellen?