Καλημέρα σε όλους.
Αυτό το κεφάλαιο στο βιβλίο μου, γράφεται με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα.
Ένας άνδρας, ονόματι George Floyd, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από την αστυνομία. Συγκεκριμένα, ένας εκ των δύο αστυνομικών τον πίεζε με τα γόνατα στον λαιμό, ρίχνοντας όλο του το βάρος επάνω σε εκείνο το ευαίσθητο σημείο και σκοτώνοντας τον χωρίς κανένα έλεος -πάρα τις παρακλήσεις του. Συγκεκριμένα αυτό έγινε για εννέα ολόκληρα λεπτά, και ο George σε όλο αυτό το διάστημα τον παρακαλούσε για να πάρει έστω μια ανάσα. Ο αστυνομικός έκανε πως δεν άκουγε.
Οι αστυνομικοί που συμμετείχαν στο περιστατικό, απολύθηκαν όλοι. Φυσικά αυτό έγινε για την κοινή γνώμη, και είμαι σίγουρη όχι για την μνήμη του George Floyd.
Ο λόγος που τον σκότωσαν; είχε σκούρο χρώμα δέρματος.
Πραγματικά πίστευα ότι έχουμε φύγει από την περίοδο που βασάνιζαν τους ανθρώπους, και τους φέρονταν σαν να ήταν κατώτερα όντα, εξαιτίας ενός τόσο ασήμαντου πράγματος όπως είναι το δέρμα, αλλά έκανα λάθος.
Οι μπάτσοι ξέρουμε όλοι ότι είναι καθάρματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κάνουν κατάχρηση εξουσίας από πάντα, και δεν είναι η πρώτη φορά που σκοτώνουν ανθρώπους χωρίς λόγο.
Στέρησαν από έναν άνθρωπο την ζωή του, και το μόνο που στερήθηκε από αυτούς ήταν η εργασία τους, και αυτό για το θεαθήναι. Γιατί; γιατί είναι λευκοί αστυνομικοί. Γιατί όταν σε ένα έγκλημα εμπλέκεται λευκός και έγχρωμος, πάντα ο εγκληματίας θα είναι ο έγχρωμος μόνο και μόνο επειδή είναι έγχρωμος. Και αυτή είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε.
Μία ρατσιστική κοινωνία, που δεν τιμωρεί τους εγκληματίες, που εθελοτυφλεί μπροστά σε τέτοια περιστατικά, που καλύπτει δολοφόνους μόνο και μόνο επειδή είναι λευκοί, που δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες, που είναι η ίδια άδικη.
1944, ένας 14χρονος αφρο-Αμερικανός, ο Τζόρτζ Στίνει κατηγορείται για 2 φόνους, της 11χρονης Μπέτι Τζουν Μπίνικερ και της 7χρονης Μαίρη Έμα Τέιμς, καθώς βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος με τα δύο πτώματα. Η δίκη κράτησε μια ημέρα, και δήλωσαν ότι ο 14χρονος ομολόγησε τους φόνους, χωρίς να υπάρχει γραπτή αναφορά ή ηχογραφημένη κατάθεση στα αρχεία του δικαστηρίου, ούτε όμως βρέθηκε το "όπλο" με το οποίο ξυλοκοπήθηκαν τα δύο κορίτσια μέχρι θανάτου, κάπου κοντά στην περιοχή. Κάτι που σημαίνει, μη επαρκή στοιχεία ώστε να μπορέσουν να ασκήσουν κατηγορίες. Δεν είχαν ομολογία, δεν είχαν όπλο, και το μόνο που είχαν ήταν ότι ο Τζόρτζ βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος, το οποίο θα μπορούσε να είναι η περιέργεια ενός 14χρονου και τίποτα παραπάνω. Επιπλέον, στο δικαστήριο, όπως αναφέρουν κοντινά πρόσωπα του Τζόρτζ, δεν έγινε καμία προσπάθεια υπεράσπισης του Τζόρτζ. Ο δικηγόρος του, ήταν ένας λευκός φοροεισπράκτορας, ο οποίος βρισκόταν σε πολιτική εκστρατεία ,ώστε να εκλεγεί ξανά σε αυτή την θέση, και κάλεσε ελάχιστους μάρτυρες και δεν έδωσε καμία βάση στο να υπερασπιστεί τον Τζόρτζ.
Ο 14χρονος καταδικάζεται σε θανατική ποινή.
Στις 16 Ιουνίου 1944, ο Τζόρτζ εκτελείται στην ηλεκτρική καρέκλα και γίνεται ο νεότερος άνθρωπος που εκτελέστηκε στην Αμερική.
70 χρόνια αργότερα, η υπόθεση εξετάζεται εκ νέου, και κρίνεται ότι κατά την διάρκεια της δικής έγιναν πολλές παραβιάσεις του συντάγματος εις βάρος του Τζόρτζ, και ότι τελικά ήταν αθώος.
Ο Τζόρτζ εκτελέστηκε, επειδή το δέρμα του ήταν σκούρο. Ένα 14χρονο αγόρι, εκτελέστηκε γιατί το χρώμα του δέρματος του ήταν σκούρο.
Και όπως φαίνεται, δεν έχουμε απομακρυνθεί από αυτή την εποχή.
Ο ρατσισμός είναι σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, ακόμα σκοτώνονται άνθρωποι. Αθώοι άνθρωποι, γιατί έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος από το δικό μας.
Ο ρατσισμός υπάρχει. Και κάθε μέρα γίνεται πιο έντονος, πιο ισχυρός. Το μίσος διαιωνίζεται.
Μην κλείνεις τα μάτια σου στον ρατσισμό.
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έρθουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Για μια φορά ας υπάρξει δικαιοσύνη.
Justice for George Floyd.
Justice for George Stinney.
Και για όλα τα άτομα που έχουν δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις ή τους έχει στερηθεί η ζωή μόνο και μόνο για ένα τόσο ασήμαντο πράγμα, το χρώμα του δέρματος.