အခန္း ၁
စူက်ိဳးမွသည္ ရွန္ဟုိင္းသုိ ့ ကားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး ကားမ်ားၿဖင့္ လမ္းပိတ္ေနသည္ ။
တန္မုိသည္ လမ္းကို ပိတ္ဆီးထားသည့္ ကားနွစ္စီးကို အရင္ တြန္းထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး ကားကို အရွိန္တင္ေမာင္းသြားေတာ့ သည္ ။
သူသည္ ထိုကားမ်ားကို သူတစ္ေယာက္တည္း တြန္းဖယ္ပစ္ခဲ့ၿခင္းတည္း ။
အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီးကိစၥၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္ သူ၏စိတ္စြမ္းအင္နွင့္ ကိုယ္ကာယသက္လံုမွာ အလြန္အမင္းတုိးတက္လာေၾကာင္း တန္လံု သိရွိ လာခဲ့၏ ။
သူ၏ကုိယ္ကာယပုိင္းဆုိပါက၊
သူ ့ခြန္အားမ်ား တုိးလာခဲ့သည္၊
ဥာဏအၿမင္မ်ား တုိးတက္လာသည္၊
ေနၿပန္ေကာင္းလာသည့္ စြမ္းရည္ တုိးတက္လာသည္ ။
သူ ့အသားအရည္မွာ သံမဏိလုိ မာေက်ာလာသည္ ။
ခ်န္းစန္းကြမ္သည္ တန္မုိကုိ အက်ၤီယူဖုိ ့ ခြင့္ၿပဳေပးခဲ့စဥ္က တန္မိုသည္ သူ ့အသားအရည္ ဘယ္ေလာက္ထိမာလဲကုိ တမင္စမ္းသပ္ခဲ့၏ ။ လက္ဖမိုးသည္ လူ ့ခႏၶာကုိယ္တြင္ အႏူးညံ့ဆံုးအပုိင္းထဲက တစ္ခုၿဖစ္သည္ ။ ကားေနာက္ဖံုးသည္ ဘုန္းခနဲၿပဳတ္က်လာခ်ိန္တြင္ သူသည္ လက္ဖမုိးကို တမင္ ဒဏ္ရာရေအာင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ့၏ ။ တစ္ဖန္ ၊ ခ်န္းစန္းကြမ္က သူ ့ညွိဳ ့သက်ည္းကုိ ဓားနွင့္ပစ္ေပါက္လုိက္ခ်ိန္တြင္လည္း ဟုိးအသားထဲထိ စုိက္၀င္မသြားခဲ့ေသာ္လည္း မဆုိစေလာက္ေလးသာ ေသြးထြက္လာခဲ့၏ ။
ခႏၶာကုိယ္အေၿခအေနအၿပင္ သူ၏စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာလည္း တုိးတက္လာခဲ့၏။
တန္မုိသည္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက မည္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးသလို မည္သည့္မေကာင္းမႈမ်ိဳးမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဖူး ။ သူသည္ သူခုိးလူမိုက္အားေပးမဟုတ္သလို စာေမးပြဲတြင္လည္း တစ္ခါမွ ခိုးမခ်ခဲ့ဖူး ။
ထိုခ်န္းစန္းကြမ္ကိစၥမွာ သူ ပထမဦးဆံုး သတ္ၿဖတ္ၿခင္းအမႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ အၾကိမ္ပင္ ။ သူ ့ကုိယ္သူ ကာကြယ္တာဟုပဲဆုိဆုိ၊ မေတာ္တဆဟုပဲ ဆုိဆို ခ်န္းစန္းကြမ္ကို သူ သတ္ထားၿပီးသြားေလၿပီ ။
အထိတ္တလန္ ့ၿဖစ္သြားတာ၊ ကူကယ္ရာမဲ့မိသြားတာကလြဲၿပီး တခနအတြင္း တည္ၿငိမ္လာခဲ့ကာ ေနာက္ထပ္ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားလာနုိင္ခဲ့၏ ။
သူ ေသြးေအးလာၿခင္းမွာ
သူ ့ခႏၶာကုိယ္ ဇီ၀ကမၼ အေၿပာင္းအလဲ ေၾကာင့္ေပလား၊
သုိ ့တည္းမဟုတ္ သူကုိယ္တုိင္ကုိက ေၿပာင္းလဲလာၿခင္း ေပလား ။
တန္မုိသည္ ထိုထုိင္ခံုေပၚက စာအုပ္ကို ၾကည့္လုိက္ၿပီး၊
ထုိ ့ေနာက္ အေရွ့ဘက္ကို အာရံုၿပန္ပုိ ့လုိက္ကာ ကားဆက္ေမာင္းလုိက္သည္ ။
လမ္းရွင္းေနရေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ ဆန့္သြား၏ ။ ၿဖဴလဲ့ေနသည့္မုိးသားေအာက္တြင္ တန္မုိသည္ ရွန္ဟုိင္းၿမိဳ ့ထဲကုိ ၀င္လာခဲ့ေလၿပီ ။
တုိးဂိတ္မွ နွစ္ ကီလုိမီတာအလုိတြင္၊ အေ၀းေၿပးလမ္းမၾကီးေပၚ ပိတ္ဆုိ ့ေနၾကသည့္ ၊ တစ္စီးေပၚတစ္စီး ဖင္ခ်င္းတုိက္ထပ္ေနၾကသည့္ ကားခုနစ္စီးကုိ သူ ေတြ ့လုိက္ရသည္ ။
သုိ ့နွင့္ တန္မုိ ကားေပၚက ဆင္းလုိက္ၿပီး ထုိကားတစ္စီးကို ထိၾကည့္လုိက္သည္ ။
ကြ်ီ
ကားဘီးေတြ ေၿမၾကီးေပၚ ဒလိမ့္ဒလိမ့္ၿဖင့္ ဘုန္းခနဲ အံုးခနဲ ၿပဳတ္က်လိမ့္ထြက္ကုန္ၾကေလၿပီ ။
ကားခုနစ္စီးမွာ လံုး၀ကုိ တုိက္မိသြားၾကကုန္၏ ။ ကားအေရွ့ေခါင္းေတြမွာ ေၾကမြသြားၿပီး
အလယ္မွာ ခ်ိဳင့္၀င္ကုန္သည္ ။
တန္မုိသည္ အေနာက္ကကားေတြကုိ အေရွ့သုိ ့ ပုိ ့ကာ လမ္းရွင္းလုိက္သည္ ။ သူ၏အားတစ္၀က္က်ိဳးလာလုနီးနီးတြင္ အေရွ ့ဆံုးတြင္ ပိတ္ေနသည့္္ ကားဆီသုိ ့ ေရာက္သြားေလၿပီ ။
“ဇိမ္ခံကားပါလား”
တန္မုိက တေသာေသာရယ္လုိက္မိသည္ ။
ပထမဆံုးကားသည္ မစာရက္တီ ၿပိဳင္ကားၿဖစ္၏ ။ သူ၏ရဲရဲေတာက္ေနသည့္ကုိယ္ထည္မွာ ေၾကမြေအာင္ အတုိက္ခံထားရသည္ ။
တာယာမ်ားသည္ ခြင္ေနၿပီး လွိမ့္၍ပင္ မရေတာ့ ။
တန္မိုက အားကုတ္အားခဲ ထုိကားကို မရမကတြန္းေနခုိက္ ေဆာင္းရာသီေလညင္းက တသုန္သုန္တုိက္ခတ္လာသည္ ။ သုိ ့နွင့္ သူ ့ကားကုိ ဖြင့္လုိက္မည္အၿပဳ၊ ရုတ္တရက္ ရပ္မိသြား၏ ။
“ဘယ္သူလဲ”
ေလတုိက္သံသဲ့သဲ့သာ ၿပန္ၾကားရသည္ ။
တန္မိုက တံခါးကုိ မဖြင့္ၾကည့္ဘဲ လက္ထဲတြင္ လက္ေကာက္၀တ္ေပၚက မီးၿခစ္ပုံတက္တူးကို လက္နွင့္ဖိထားလုိက္ရင္း ကားနားမွာ ရပ္ေနသည္ ။
ထုိ ့ေနာက္ တဖန္ ေအးစက္စြာ ေမးလုိက္ၿပန္သည္ ။
“ဘယ္သူလဲ”
ၿပန္ေၿဖလာၿခင္း မရွိသည္သာ ။
တန္မိုသည္ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး မစာရက္တီကားဆီသုိ ့ ေရွ့တက္လုိက္သည္ ။
သူ ့ေၿခသံမွာ ဖြဖြေလး ၿဖစ္ေသာ္လည္း
ကုိုယ္မွာမူ သတိၾကီးၾကီးၿဖင့္ ၿဖစ္လာနုိင္သမ်ွ အႏၱရာယ္အားလံုးအေပၚ မ်က္ေၿခမၿပတ္ေစရ ။ ထုိ့ေနာက္ မစာရက္တီကား၏ ပ်က္စီးေနၿပီၿဖစ္သည့္ ကုိယ္ထည္ေပၚ လက္တင္ၿပီး ဆဲြဖြင့္ၾကည့္မည္ လုပ္လုိက္၏ ။ ထိုအခုိက္၊ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခုိက္ေနသည့္ အသံတစ္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္ ။
“မလုပ္န့ဲ…က်ြန္ေတာ္…က်ြန္ေတာ္ ထြက္လာမယ္ ။ က်ြန္ေတာ့္ဘာသာ ထြက္လာမယ္ ။ က်ြန္ေတာ္ ေၿပာတာက က်ြန္ေတ္ာ ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးဘူး”
မစာရက္တီ ကားအေနာက္ကေန ထြက္လာသည့္ ထိုလူငယ္ေလးကုိ တန္မိုက ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္ ။
ထိုလူငယ္ေလးမွာ အရပ္ ၁၈၀ စင္တီမီတာ၊ နက္ရိႈင္းသည့္ဆံပင္၊ အၿဖဴေရာင္ ရွပ္အက်ၤီ အပါးေလးနွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ၀တ္ဆင္ထား၏ ။ သူ ့အ၀တ္အစားတုိ ့မွာ စုတ္ၿပတ္သတ္ကာ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ။
သူ ့တစ္ကုိယ္လံုးတြင္ ဒဏ္ရာဗရပြ ။
သို ့ေသာ္ ေသြးတစက္စက္ ထြက္ေနၿခင္းေတာ့ မရွိပါေခ် ။
ေအးစိမ့္ေနသည့္ ေလေၾကာင့္ ထုိသူ၏ ႏႈတ္ခမ္းတုိ ့မွာ ၿပာလဲ့ေနၿပီး မုိးေပၚေၿမွာက္ထားသည့္ သူ ့လက္တုိ ့မွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေနသည္ ။ ကားထဲကေန ထြက္လာၿပီး တန္မိုအား ေၾကာက္လန္ ့စြာ ၾကည့္ေနသည္ ။
“က်ြန္ေတာ္က ဒီကားပုိင္ရွင္ပါ ။ က်ြန္ေတာ့္မွာ ဘာမေကာင္းတဲ့အၾကံမွ မရွိပါဘူး ။ က်ြန္ေတ္ာ ခင္ဗ်ားကို ေစာေစာကတည္းက ၿမင္ေနတာပါ ။ တကယ္လုိ ့သာ က်ြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ရန္ၿပဳခ်င္တယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား ကားေတြ ေရႊ ့ေနကတည္းက လုပ္ၿပီးေနေရာေပါ့”
တန္မုိက တခနေလာက္ သူ ့ကုိ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေမးၾကည့္လုိက္သည္ ။
“ငါ ကားေတြ ဖယ္ေနတုန္းက ဘာလို ့ မင္းကို
မေတြ ့ခဲ့တာလဲ”
လူငယ္ေလးက ေၿပာသည္ ။
“က်ြန္ေတာ္က တာလမ္းမၾကီးရဲ့ ေအာက္မွာ ပုန္းေနတာဗ် ။ ဒီမွာက အရမ္းေအးလြန္းတယ္ ။ ဟုိမွာက ၿမက္ေတြနဲ ့ဆုိ ေတာ့ နဲနဲေႏြးတယ္ေလ ။ က်ြန္ေတာ္က မေန ့မနက္တုန္းက နန္က်င္းကေန ရွန္ဟုိင္းကုိ ၿပန္လာတာ ။ ရွန္ဟုိင္းၿမိဳ ့ထဲ ၀င္ရံုပဲရွိေသးတယ္ ။ အေနာက္မွာရွိေနတဲ့ကားက က်ြန္ေတာ့္ကုိ ၀င္က်ံဳးေတာ့ တာပဲ ။ က်ြန္ေတာ္ နုိးလာေတာ့ ကားတံခါးကေန အၿပင္ကုိ လြင့္က်ထားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္ မေသသြားဘူး ။ အဲ့ေနာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ သိလာရတာက”
သူ၏မ်က္နွာထက္တြင္ ေၾကာက္လန္ ့ေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ ေပၚထြက္ေနသည္ ။
“အဲ့ဒီထပ္ေနတဲ့ကားေတြထဲမွာ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနဘူး ။ ေသြးတစ္စက္ေတာင္မွ မက်န္ေနဘူး”
တန္မုိသည္ သတိကုိ လံုး၀မေလ်ွာ့ခ်ပစ္ဘဲ သူ ့ကို ၾကည့္ေနသည္ ။
“သူတို ့ ေပ်ာက္သြားၾကတာ ။ ကားအက္စီးဒင့္ၿဖစ္ေနတုန္း မင္း သတိလစ္ေနတာေၾကာင့္ အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရဲ့ ဂိမ္းစၿပီလုိ ့ ေၾကညာတာကို မၾကားလုိက္တာေနမယ္ ။ အခုဆို ဒီကမာ႓ေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့သူက သန္း ၅၀၀ ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ။ တၿခားသူေတြကေတာ့….”
တန္မုိက ထုိထပ္ေနသည့္ကားတုိ ့ကို လက္ညွိဳးထုိးၿပလုိက္ၿပီး….
“သူတုိ ့ ေပ်ာက္သြားၾကၿပီ”
လူငယ္ေလးသည္ ေၾကာက္လန္ ့သြားၿပီး မ်က္လံုးတုိ ့ၿပဴးက်ယ္လာကာ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ၿဖစ္သြားေတာ့သည္ ။ သူ ့အေရွ့က ထုိကားမ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး တန္မိုဘက္သုိ ့ ၿပန္ၾကည့္ကာ ေလသံေလးၿဖင့္ ေၿပာလာ ေတာ့သည္ ။
“က်ြန္ေတာ့္မိသားစုက ရွန္ဟုိင္းမွာ ။ ခင္ဗ်ား ရွန္ဟုိင္းကုိ သြားမလို ့လား၊ ဒါဆုိ…က်ြန္ေတာ့္ကို…က်ြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚသြားေပးပါလား ။ အဲ့ဒီကားေတြကုိေတာင္ ေရႊ ့နုိင္တယ္ ဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားက အားအရမ္းသန္လို ့ပဲ ။ ခင္ဗ်ား က်ြန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားေပးမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ က်ြန္ေတာ္ ေပးပါမယ္”
တန္မိုသည္ ထုိစကားတုိ ့ကို ၾကားလုိက္ၿပီး ႏူးညံ့စြာ ၿပံဳးမိသြား၏ ။
လူငယ္ေလးမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားေလသည္ ။
တန္မိုက ၿပန္ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ငါ ရွန္ဟုိင္းကို သြားမလို ့။ မင္းကုိ ေခၚသြားေပးရလဲ ၿပသနာမရွိပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိအခ်ိန္္မွာ အဲ့ဒီပုိက္ဆံက အသံုး၀င္ဦးမယ္လို ့ ထင္လား”
လူငယ္ေလးမွာ အံ့ၿသတုန္လႈပ္သြားၿပီး သူ ့မ်က္နွာမွာ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ၿဖဴေလ်ာ္လာေလသည္ ။
အခုမွ ဒီကမ႓ာၾကီးသည္ ဘယ္လုိကမ႓ာၾကီး ၿဖစ္ေနၿပီမွန္း
သူ နားလည္သေဘာေပါက္သြားဟန္ တူသည္ ။
တန္မုိက ကားထဲသုိ ့၀င္လုိက္ၿပီး ထုိလူငယ္ေလးကလည္း ေမာင္းသူေဘးက ေနရာကုိ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္ ။ တန္မိုသည္ ထုိထုိင္ခံုေပၚက စာအုပ္ကုိ အသာမလုိက္ၿပီး သူ ့ေဘးတြင္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ထားလုိက္သည္ ။ သုိ ့ေသာ္ ထုိစာအုပ္မွာ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ ။
တန္မို နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၿသသြားမိ၏ ။ သို ့ေသာ္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ တည္ၿငိမ္သြားပါ၏ ။ ထုိ ့ေနာက္တြင္ ထုိလူငယ္ေလးကုိ ေခၚကာ ရွန္ဟုိင္းဆီသုိ ့ ေမာင္းသြားေတာ့ေလၿပီ ။
……………………………………………………
အခန္း ၂
“က်ြန္ေတာ့္နာမည္က လီ၀မ္”
လူငယ္ေလးက တန္မို သူ ့ကို ငွားေပးထားသည့္ ကုတ္အက်ီၤကုိ ၿခံဳထားၿပီး ခုိက္ခုိက္တုန္စြာၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“ေက်းဇူးပါ ။ က်ြန္ေတာ္ သတိၿပန္လည္လာခဲ့တာ နွစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ ။ အဲ့တုန္းက က်ြန္ေတာ္ တုိးဂိတ္ကုိ အေၿပးသြားလုိက္ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး ။ က်ြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့တာနဲ ့ ကားဆီပဲ ၿပန္လာခ့ဲ လုိက္ေတာ့တယ္ ။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ က်ြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေတြ ့တာပဲ ။ ခင္ဗ်ားက တကယ့္ကုိ အားသန္တာပဲဗ်ာ ။ က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ၿခံဳထည္က ကားထဲမွာဆုိေပမယ့္လုိ ့ ကားက ဖြင့္မရေလာက္ ေအာင္ ပ်က္စီးေနၿပီဗ်။ က်ြန္ေတာ္ အဲ့ဒါကုိ ထုတ္လည္းမယူနုိင္၊ အၿပင္မွာ ေနေနရင္လည္း ေအးခဲၿပီး ေသသြားနုိင္တယ္”
“ငါ့နာမည္က တန္မို”
ထို ့ေနာက္တြင္ သူက ေမးၾကည့္ေလသည္ ။
“မင္းမွာ ခြန္အားအမ်ားၾကီးမရွိဘူးလား”
လီ၀မ္က ေခါင္းယမ္းလာသည္ ။
“သိပ္အမ်ားၾကီး မရွိဘူး ။ က်ြန္ေတာ္ အဲ့ဒီကားေတြကို
မေရႊ ့နုိင္ဘူး၊ က်ြန္ေတာ့္ၿခံဳထည္ကုိလည္း အၿပင္ကုိ မထုတ္နုိင္ဘူး”
“ဒါေပမယ့္ မင္း မေသဘူးေလ”
လီ၀မ္က တန္မုိကုိ ေၾကာင္အမ္းစြာ စုိက္ၾကည့္ေနသည္ ။
တန္မုိက လက္တစ္ဖက္တည္းၿဖင့္ ကားေမာင္းရင္း
သူ ့ကို ေၿပာၿပေနသည္ ။
“ဒီေလာက္ ကားအက္စီးဒင့္ၾကီး ၿဖစ္ထားတာ၊ မင္းေၿခေရာလက္ေရာ က်ိဳးမသြားဘူးေလ ။
မင္း စဥ္းစားၾကည့္…မထူးဆန္းေနဘူးလား”
လီ၀မ္ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ၿဖစ္သြား၏ ။
ထုိ ့ေနာက္တြင္ လီ၀မ္သည္ ေခါင္းကို ငံု ့သြားေလ ေသာေၾကာင့္ တန္မိုက ဘာမွထပ္ၿပီးမေၿပာေတာ့ ။ သုိ ့ေသာ္ လီ၀မ္ ဘာေတြးေနသည္ကုိမူ သူ ့မ်က္နွာကတဆင့္ ၿမင္ေနရေလသည္ ။ လီ၀မ္သည္ သူ ့ကုိယ္တြင္းက ဘာေတြေၿပာင္းလဲသြားသလဲနွင့္ ဘယ္လုိအသက္ရွင္လာနုိင္ခဲ့တာလဲကို စဥ္းစားေနသည္မွန္း တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ရံုနွင့္ သိနုိုင္ေလသည္ ။
တန္မုိသည္ ကားကိုသာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမာင္းေနဟန္ ေပၚေနေသာ္လည္း သူ ့စိတ္အာရံုကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး လီ၀မ္၏ ကုိယ္ေပၚတြင္သာ ။
ဒီလုိကာလမ်ိဳးတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနၿခင္းက အလံုၿခံဳဆံုး ၿဖစ္ေကာင္း ၿဖစ္လိမ့္မည္ ။ သို ့ေသာ္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိေနၿခင္းကလည္း ေကာင္းသည့္အရာ တစ္ခုပင္ ။ လီ၀မ္သည္ သူ ့လုိမ်ိဳး အနက္ေရာင္ေမ်ွာ္စင္ဂိမ္းထဲ ပါ၀င္ခဲ့ရၿပီး အနုိင္ရလာခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္နုိင္သည္ ။ ဒီလုိလူစားမ်ိဳးကို သူ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မေတြးထားသင့္ပါေခ် ။ သို ့ေသာ္ သူ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ လီ၀မ္သည္ ခပ္တံုးတံုးခပ္အအ သူေဌးသား တစ္ေယာက္နွင့္သာ တူေနၿပီး သူ ့ကို အႏၱရာယ္ေပးလာမည့္သူ မဟုတ္ေလာက္ပါေခ် ။
ဒီလုိတံုးအအ လူတစ္ေယာက္ကို အေ၀းေၿပးလမ္းမေပၚတြင္
တစ္ ေယာက္ထဲထားခဲ့ၿခင္းက…အင္း…သူ ေသသြားလိမ့္ ေပမည္ ။
လီ၀မ္က ေၿပာလာသည္ ။
“က်ြန္ေတာ္ သတိေမ့ေနတုန္းက အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္က ဘာေၾကညာသြားခဲ့လဲ က်ြန္ေတ္ာ့ကို ေၿပာၿပပါ လား”
တန္မုိက အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ကိစၥကို အက်ဥ္းခ်ံဳးကာ ရွင္းၿပေပးလုိက္၏ ။
“ဒါဆုိ ရွန္ဟုိင္းကုိ သြားတာက လူသြားရွာဖို ့ေပါ့ ။
က်ြန္ေတ္ာက ရွန္ဟုိင္းကုိ က်ြမ္းတယ္။ ခင္ဗ်ား အကူအညီလုိလား” ဟု လီ၀မ္က ေမးလာသည္ ။
တန္မိုသည္လည္း ရွန္ဟုိင္းကုိ အၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးပါ၏ ။ သုိ ့ေသာ္ သူသည္ ရွန္ဟုိင္းၿမိဳ ့သား ဟုတ္မေနေသာေၾကာင့္ လူရွာဖုိ ့ရာမွာ အခက္ေတြ ့လိမ့္ေပ မည္ ။
သူ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ေၿမာက္ဘက္ပုိင္းကုိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ သြားရွာမလို ့။ ငါ သိတာဆုိလုိ ့ သူ ့နာမည္ပဲ ရွိတယ္ ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို အရင္သြားၿပီးမွ သူ ့အေၾကာင္းကုိ စံုစမ္းရမွာ ။ ေက်ာင္းမွာ မရွိေနရင္ေတာ့ သူ ့အိမ္ကုိ လုိက္ရွာရမွာေပါ့”
သူမသည္ ထုိေနရာတြင္ မရွိေနလွ်င္ေတာ့ သူ ဘာမွတတ္နုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ ။ ဤသည္မွာ သူ ဂ်င္းေကာင္အတြက္ လုပ္ေပးနုိင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာပင္ ။
တန္မုိသည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ သြားရွာမည့္ အေၾကာင္းကုိေတာ့ ထုတ္မေၿပာပါေခ် ။ လူတုိင္းတြင္
လ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကုိယ္စီ ရွိၾကသည္ မဟုတ္ပါလား ။ ေၿပာခ်င္တုိင္း အကုန္စြတ္ေၿပာၿပေန၍ မၿဖစ္ ။ သူ ့အေနၿဖင့္ လီ၀မ္ နွင့္ အတြင္းသိအစင္းသိ မၿဖစ္လုိေသးပါေခ် ။
လီ၀မ္က ေမးလာသည္ ။
“ၿမိဳ ့ေၿမာက္ဘက္လား ။ အဲ့ဒါက က်င္အန္းခရုိင္ပဲ ။ က်ြႏ္ေတာ့္အိမ္လည္း အဲ့ဒီမွာပဲ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ အဲ့မွာ တက္ခဲ့တာ ။ က်ြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ ့ လုိက္ခဲ့ေပးမယ္”
တန္မုိသည္ သတိၾကီးစြာၿဖင့္ လီ၀မ္ကုိ ၾကည့္လုိက္မိ၏ ။
ထုိသူသည္ တံုးပဲတံုးအေနၿခင္းေပလား၊ သို ့တည္းမဟုတ္ ပါးနပ္လြန္းေနၿခင္းေပလား ။
သူ ဘာေတြးေနသည္ကုိပင္ တန္မို မွန္းၾကည့္လို ့မရေတာ့ ။
သုိ ့နွင့္ ပုံမွန္က်သည္ဟု တန္မို ေတြးလုိက္ပါ၏ ။
လီ၀မ္သည္ ကုတ္အက်ီၤကို ၀တ္ထားၿပီး အေႏြးဓာတ္ရလာသည္နွင့္ ႏႈတ္သြက္လ်ွာသြက္လာေတာ့သည္ ။
“ဒီအေ၀းေၿပးလမ္းမၾကီးအတုိင္း က်ြန္ေတာ္တုိ ့ေတြ စုန္ဆင္းသြားၿပီးေတာ့ ၿမိဳ့ကုိ ၿဖတ္သြားၾကမယ္ ။ ၿမိဳ့ထဲေရာက္ရင္ က်ြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ကူညီေပးလုိ့ ရၿပီ ။ အဲ့ဒီကေလးက ဘယ္အတန္းကလဲ သိလား ။
အတန္းသိလုိ ့ရိွရင္ ရွာရတာ ပိုလြယ္တယ္”
“နာမည္ပဲ သိတာ..ဟုတ္သားပဲ…ပထမတန္း”
လီ၀မ္က ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္ ။
“ဒါဆုိ ရွာရလြယ္သြားၿပီ”
လီ၀မ္သည္ တခနေလာက္ တြန္ ့ဆုတ္ေနၿပီးေနာက္ ေမးလာသည္ ။
“ဒါနဲ ့ေလ…တန္မို…အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီး ဘာၿဖစ္သြားလဲ သိလား ။ ဘာလို ့ လူတစ္ခ်ိဳ ့ကက်ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး လူတစ္ခ်ိဳ ့က မေပ်ာက္ကြယ္သြား တာလဲ”
သူ စကားေတြအမ်ားၾကီး ေလ်ွာက္ေၿပာေနၿခင္းမွာ ထုိသည္ကို သိလုိေသာေၾကာင့္ပင္ ။
ထုိစဥ္က လီ၀မ္သည္ ကားအက္စီးဒင့္ေၾကာင့္ သတိလစ္ေနခဲ့သၿဖင့္ ဘာကုိမွ မသိလုိက္၊ မၾကားလုိက္ရေပ ။ ထုိသည္ကုိ သိလုိၿခင္းေၾကာင့္ သူသည္ တန္မုိကုိ ကူညီေပးမည္ လုပ္ၿခင္းပင္ ။ တစ္ဖက္တြင္လည္း
သူ ့ကို ရွန္ဟုိင္းကုိ ေခၚလာေပးသည့္ အတြက္
သူ တန္မိုကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါ၏ ။ တန္မုိေၾကာင့္သာ လက္ရွိၿဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေၾကာင္းၿခင္းရာတုိ ့ကို
သူ သိခြင့္ရခဲ့ၿခင္းပင္ ။
သုိ ့ေသာ္ ၊ သူသည္ ထုိအနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ ဂိမ္းထဲတြင္ မပါ၀င္ခဲ့ရၿခင္း အေပၚတြင္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ၏ ။
တန္မိုက မဆုိစေလာက္ေလး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာသည္ ။
လူေတြက ဂိမ္းမကစားဘဲ အသက္ရွင္နုိင္တာ မ်ားလား ။
သူ၏ႏႈတ္ခမ္းကုိ လွ်ာနွင့္သပ္လုိက္ၿပီး လီ၀မ္ေမးသည့္ ေမးခြန္းကုိ စဥ္းစားၾကည့္ေနလုိက္သည္ ။ တခနအၾကာ၊
သူ ေၿပာၿပေတာ့မည္အလုပ္ ။ က်ယ္ေလာင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴးတူးေနသည့္ သီခ်င္းသံသည္ ရွန္ဟုိင္းၿမိဳ ့တစ္ခြင္ ညံလာေတာ့ေလသည္ ။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္…ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ ။
မင္းကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ ။
ငါတုိ ့အားလံုး ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ ။
ဒီေန ့လုိ ေန ့ထူးေန ့ၿမတ္ေလးမွာ၀ယ္”
စူးရွက်ယ္ေလာင္သည့္ မိန္းကေလးသံ ေပၚထြက္လာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ကေလးသံ ေပၚထြက္လာသည္ ။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းၿပီး တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ေနသည့္ ေတးသံမွာ သုသာန္တစၿပင္လုိ ေၿခာက္ကပ္ေနသည့္
ၿမိဳ ့နွင့္ပင္ မလုိက္ဖက္ေသာ္လည္း
သူတုိ့ကား သီခ်င္းဆက္ဆုိေနေလသည္ ။ လီ၀မ္သည္ အေၾကာက္ေၾကာက္အလန္ ့လန္ ့ၿဖင့္ ေခါင္းေပၚ လက္တင္မိသြားသလုိ တန္မုိသည္လည္း ၀ုန္းခနဲ ဘရိတ္ကို ဆြဲအုပ္ပစ္လုိက္မိသြား၏ ။ ထုိရွန္ဟုိင္းၿမိဳ ့လယ္ေပၚ အုပ္မိုးေနသည့္ ထုိအနက္ေရာင္ေမ်ွာ္စင္ၾကီးကုိ
သူတုိ ့ၾကည့္လုိက္မိၾကသည္ ။
‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္’ သီခ်င္း ၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္ အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီးေပၚက လင္းထိန္၀င္းပကာ ၿပိဳးၿပက္ေနသည့္ အလင္းေရာင္တန္းတုိ ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏ ။ တန္မိုသည္ အသက္ကို ေအာင့္ထားမိၿပီး ထုိအနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီးကို စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနမိ၏ ။
ထုိ ့ေနာက္ သူ ၾကားလုိက္ရေလၿပီ —
“တင္း ေတာင္ ! တရုတ္ၿပည္ခရုိင္ ၁၊ ခိုး၀င္သူ ဖူ ့၀မ္သို ့က ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရဲ့ ပထမထပ္ကုိ ေအာင္ေအာင္ၿမင္ၿမင္ ဖြင့္ၿပီးသြားပါၿပီ ။ သံုးမိနစ္ၾကာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ တရုတ္ခရိုင္ေတြထဲမွာ ရွိေနတဲ့ကစားသမားေတြ အားလံုးက ေမွ်ာ္စင္ၾကီးကုိ စတင္တုိက္ခုိက္ၾကပါ”
“တင္း ေတာင္ ! တရုတ္ၿပည္ ခရိုင္ ၁၊ ခုိး၀င္သူ ဖူ ့၀မ္သုိ ့က ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရဲ့ ပထမထပ္ကုိ…”
“တင္း ေတာင္ ! တရုတ္ၿပည္ ခရိုင္ ၁၊ ခုိး၀င္သူ ဖူ ့၀မ္သုိ ့က ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရဲ့….”
အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီးက သံုးၾကိမ္တုိင္တုိင္ ေၾကညာေပးေနသည္ ။
‘ေမွ်ာ္စင္ၾကီးကို စတင္တုိက္ခုိက္ၾကပါ’ ဆုိသည့္စကားသည္ နားထဲ ပ်ံ ့လြင့္လာသည့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တန္မို၏ မ်က္လံုးတို ့ ၿပဴးက်ယ္သြားေတာ့ၿပီး သူ ့၏အၿမင္ေတြ အေမွာင္က်သြား ကာ သူ၏တစ္ကိုယ္လံုး ၿပိဳလဲသြားေတာ့၏ ။
________________________________________
စာေရးဆရာ -
အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ - ေက်းဇူးပါ ဖူ ့၀မ္သို ့ ~o(*≧▽≦)ツ
သၾကား သၾကား - ဘယ္သူက ဖူ ့၀မ္သို ့လဲကြ ။
ငါ သူ ့ကို နုတ္နုတ္စဥ္းပစ္ခ်င္တယ္ (╬￣皿￣)凸!!!
ဖူ ့၀မ္သို ့ - #ငါ့မိန္းမက ငါ့ကို နုတ္နုတ္စဥ္းပစ္ခ်င္ေနၿပီတဲ့ ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ #
………………………………………………………
ဒီ၀တၳဳေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ vote and comment ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😘😘😘😘😘😘😘
........
Unicode
အခန်း ၁
စူကျိုးမှသည် ရှန်ဟိုင်းသို့ ကားလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကားများဖြင့် လမ်းပိတ်နေသည် ။
တန်မိုသည် လမ်းကို ပိတ်ဆီးထားသည့် ကားနှစ်စီးကို အရင် တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကားကို အရှိန်တင်မောင်းသွားတော့ သည် ။
သူသည် ထိုကားများကို သူတစ်ယောက်တည်း တွန်းဖယ်ပစ်ခဲ့ခြင်းတည်း ။
အနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးကိစ္စပြီးသွားသည့်နောက်တွင် သူ၏စိတ်စွမ်းအင်နှင့် ကိုယ်ကာယသက်လုံမှာ အလွန်အမင်းတိုးတက်လာကြောင်း တန်လုံ သိရှိ လာခဲ့၏ ။
သူ၏ကိုယ်ကာယပိုင်းဆိုပါက၊
သူ့ခွန်အားများ တိုးလာခဲ့သည်၊
ဉာဏအမြင်များ တိုးတက်လာသည်၊
နေပြန်ကောင်းလာသည့် စွမ်းရည် တိုးတက်လာသည် ။
သူ့အသားအရည်မှာ သံမဏိလို မာကျောလာသည် ။
ချန်းစန်းကွမ်သည် တန်မိုကို အင်္ကျီယူဖို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့စဉ်က တန်မိုသည် သူ့အသားအရည် ဘယ်လောက်ထိမာလဲကို တမင်စမ်းသပ်ခဲ့၏ ။ လက်ဖမိုးသည် လူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် အနူးညံ့ဆုံးအပိုင်းထဲက တစ်ခုဖြစ်သည် ။ ကားနောက်ဖုံးသည် ဘုန်းခနဲပြုတ်ကျလာချိန်တွင် သူသည် လက်ဖမိုးကို တမင် ဒဏ်ရာရအောင် စမ်းသပ်ကြည့်ခဲ့၏ ။ တစ်ဖန် ၊ ချန်းစန်းကွမ်က သူ့ညှို့သကျည်းကို ဓားနှင့်ပစ်ပေါက်လိုက်ချိန်တွင်လည်း ဟိုးအသားထဲထိ စိုက်ဝင်မသွားခဲ့သော်လည်း မဆိုစလောက်လေးသာ သွေးထွက်လာခဲ့၏ ။
ခန္ဓာကိုယ်အခြေအနေအပြင် သူ၏စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာလည်း တိုးတက်လာခဲ့၏။
တန်မိုသည် ကျောင်းသားဘဝတုန်းက မည်သည့်ကောင်းကျိုးမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးသလို မည်သည့်မကောင်းမှုမျိုးမှလည်း မလုပ်ခဲ့ဖူး ။ သူသည် သူခိုးလူမိုက်အားပေးမဟုတ်သလို စာမေးပွဲတွင်လည်း တစ်ခါမှ ခိုးမချခဲ့ဖူး ။
ထိုချန်းစန်းကွမ်ကိစ္စမှာ သူ ပထမဦးဆုံး သတ်ဖြတ်ခြင်းအမှု ကျူးလွန်ခဲ့သည့် အကြိမ်ပင် ။ သူ့ကိုယ်သူ ကာကွယ်တာဟုပဲဆိုဆို၊ မတော်တဆဟုပဲ ဆိုဆို ချန်းစန်းကွမ်ကို သူ သတ်ထားပြီးသွားလေပြီ ။
အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားတာ၊ ကူကယ်ရာမဲ့မိသွားတာကလွဲပြီး တခနအတွင်း တည်ငြိမ်လာခဲ့ကာ နောက်ထပ်ဘာဆက်လုပ်ရမည်ကို အေးအေးဆေးဆေးစဉ်းစားလာနိုင်ခဲ့၏ ။
သူ သွေးအေးလာခြင်းမှာ
သူ့ခန္ဓာကိုယ် ဇီဝကမ္မ အပြောင်းအလဲ ကြောင့်ပေလား၊
သို့တည်းမဟုတ် သူကိုယ်တိုင်ကိုက ပြောင်းလဲလာခြင်း ပေလား ။
တန်မိုသည် ထိုထိုင်ခုံပေါ်က စာအုပ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး၊
ထို့နောက် အရှေ့ဘက်ကို အာရုံပြန်ပို့လိုက်ကာ ကားဆက်မောင်းလိုက်သည် ။
လမ်းရှင်းနေရသောကြောင့် အချိန်တစ်နာရီလောက် ဆန့်သွား၏ ။ ဖြူလဲ့နေသည့်မိုးသားအောက်တွင် တန်မိုသည် ရှန်ဟိုင်းမြို့ထဲကို ဝင်လာခဲ့လေပြီ ။
တိုးဂိတ်မှ နှစ် ကီလိုမီတာအလိုတွင်၊ အဝေးပြေးလမ်းမကြီးပေါ် ပိတ်ဆို့နေကြသည့် ၊ တစ်စီးပေါ်တစ်စီး ဖင်ချင်းတိုက်ထပ်နေကြသည့် ကားခုနစ်စီးကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။
သို့နှင့် တန်မို ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ထိုကားတစ်စီးကို ထိကြည့်လိုက်သည် ။
ကျွီ
ကားဘီးတွေ မြေကြီးပေါ် ဒလိမ့်ဒလိမ့်ဖြင့် ဘုန်းခနဲ အုံးခနဲ ပြုတ်ကျလိမ့်ထွက်ကုန်ကြလေပြီ ။
ကားခုနစ်စီးမှာ လုံးဝကို တိုက်မိသွားကြကုန်၏ ။ ကားအရှေ့ခေါင်းတွေမှာ ကြေမွသွားပြီး
အလယ်မှာ ချိုင့်ဝင်ကုန်သည် ။
တန်မိုသည် အနောက်ကကားတွေကို အရှေ့သို့ ပို့ကာ လမ်းရှင်းလိုက်သည် ။ သူ၏အားတစ်ဝက်ကျိုးလာလုနီးနီးတွင် အရှေ့ဆုံးတွင် ပိတ်နေသည့် ကားဆီသို့ ရောက်သွားလေပြီ ။
“ဇိမ်ခံကားပါလား”
တန်မိုက တသောသောရယ်လိုက်မိသည် ။
ပထမဆုံးကားသည် မစာရက်တီ ပြိုင်ကားဖြစ်၏ ။ သူ၏ရဲရဲတောက်နေသည့်ကိုယ်ထည်မှာ ကြေမွအောင် အတိုက်ခံထားရသည် ။
တာယာများသည် ခွင်နေပြီး လှိမ့်၍ပင် မရတော့ ။
တန်မိုက အားကုတ်အားခဲ ထိုကားကို မရမကတွန်းနေခိုက် ဆောင်းရာသီလေညင်းက တသုန်သုန်တိုက်ခတ်လာသည် ။ သို့နှင့် သူ့ကားကို ဖွင့်လိုက်မည်အပြု၊ ရုတ်တရက် ရပ်မိသွား၏ ။
“ဘယ်သူလဲ”
လေတိုက်သံသဲ့သဲ့သာ ပြန်ကြားရသည် ။
တန်မိုက တံခါးကို မဖွင့်ကြည့်ဘဲ လက်ထဲတွင် လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်က မီးခြစ်ပုံတက်တူးကို လက်နှင့်ဖိထားလိုက်ရင်း ကားနားမှာ ရပ်နေသည် ။
ထို့နောက် တဖန် အေးစက်စွာ မေးလိုက်ပြန်သည် ။
“ဘယ်သူလဲ”
ပြန်ဖြေလာခြင်း မရှိသည်သာ ။
တန်မိုသည် စိတ်အေးအေးထားပြီး မစာရက်တီကားဆီသို့ ရှေ့တက်လိုက်သည် ။
သူ့ခြေသံမှာ ဖွဖွလေး ဖြစ်သော်လည်း
ကိုယ်မှာမူ သတိကြီးကြီးဖြင့် ဖြစ်လာနိုင်သမျှ အန္တရာယ်အားလုံးအပေါ် မျက်ခြေမပြတ်စေရ ။ ထို့နောက် မစာရက်တီကား၏ ပျက်စီးနေပြီဖြစ်သည့် ကိုယ်ထည်ပေါ် လက်တင်ပြီး ဆွဲဖွင့်ကြည့်မည် လုပ်လိုက်၏ ။ ထိုအခိုက်၊ တဆတ်ဆတ် တုန်ခိုက်နေသည့် အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။
“မလုပ်နဲ့…ကျွန်တော်…ကျွန်တော် ထွက်လာမယ် ။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ထွက်လာမယ် ။ ကျွန်တော် ပြောတာက ကျွန်တေ်ာ ဘာအန္တရာယ်မှ မပေးဘူး”
မစာရက်တီ ကားအနောက်ကနေ ထွက်လာသည့် ထိုလူငယ်လေးကို တန်မိုက မော့ကြည့်လိုက်သည် ။
ထိုလူငယ်လေးမှာ အရပ် ၁၈၀ စင်တီမီတာ၊ နက်ရှိုင်းသည့်ဆံပင်၊ အဖြူရောင် ရှပ်အင်္ကျီ အပါးလေးနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ဆင်ထား၏ ။ သူ့အဝတ်အစားတို့မှာ စုတ်ပြတ်သတ်ကာ သွေးအလိမ်းလိမ်း ။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ဒဏ်ရာဗရပွ ။
သို့သော် သွေးတစက်စက် ထွက်နေခြင်းတော့ မရှိပါချေ ။
အေးစိမ့်နေသည့် လေကြောင့် ထိုသူ၏ နှုတ်ခမ်းတို့မှာ ပြာလဲ့နေပြီး မိုးပေါ်မြှောက်ထားသည့် သူ့လက်တို့မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ရီနေသည် ။ ကားထဲကနေ ထွက်လာပြီး တန်မိုအား ကြောက်လန့်စွာ ကြည့်နေသည် ။
“ကျွန်တော်က ဒီကားပိုင်ရှင်ပါ ။ ကျွန်တော့်မှာ ဘာမကောင်းတဲ့အကြံမှ မရှိပါဘူး ။ ကျွန်တေ်ာ ခင်ဗျားကို စောစောကတည်းက မြင်နေတာပါ ။ တကယ်လို့သာ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ရန်ပြုချင်တယ်ဆိုရင် ခင်ဗျား ကားတွေ ရွှေ့နေကတည်းက လုပ်ပြီးနေရောပေါ့”
တန်မိုက တခနလောက် သူ့ကို ကြည့်နေပြီးမှ မေးကြည့်လိုက်သည် ။
“ငါ ကားတွေ ဖယ်နေတုန်းက ဘာလို့ မင်းကို
မတွေ့ခဲ့တာလဲ”
လူငယ်လေးက ပြောသည် ။
“ကျွန်တော်က တာလမ်းမကြီးရဲ့ အောက်မှာ ပုန်းနေတာဗျ ။ ဒီမှာက အရမ်းအေးလွန်းတယ် ။ ဟိုမှာက မြက်တွေနဲ့ဆို တော့ နဲနဲနွေးတယ်လေ ။ ကျွန်တော်က မနေ့မနက်တုန်းက နန်ကျင်းကနေ ရှန်ဟိုင်းကို ပြန်လာတာ ။ ရှန်ဟိုင်းမြို့ထဲ ဝင်ရုံပဲရှိသေးတယ် ။ အနောက်မှာရှိနေတဲ့ကားက ကျွန်တော့်ကို ဝင်ကျုံးတော့ တာပဲ ။ ကျွန်တော် နိုးလာတော့ ကားတံခါးကနေ အပြင်ကို လွင့်ကျထားတယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မသေသွားဘူး ။ အဲ့နောက်တော့ ကျွန်တော် သိလာရတာက”
သူ၏မျက်နှာထက်တွင် ကြောက်လန့်နေသည့် အရိပ်အယောင် ပေါ်ထွက်နေသည် ။
“အဲ့ဒီထပ်နေတဲ့ကားတွေထဲမှာ လူတစ်ယောက်မှ ရှိမနေဘူး ။ သွေးတစ်စက်တောင်မှ မကျန်နေဘူး”
တန်မိုသည် သတိကို လုံးဝမလျှော့ချပစ်ဘဲ သူ့ကို ကြည့်နေသည် ။
“သူတို့ ပျောက်သွားကြတာ ။ ကားအက်စီးဒင့်ဖြစ်နေတုန်း မင်း သတိလစ်နေတာကြောင့် အနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးရဲ့ ဂိမ်းစပြီလို့ ကြေညာတာကို မကြားလိုက်တာနေမယ် ။ အခုဆို ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့သူက သန်း ၅၀၀ လောက်ပဲ ရှိတော့တယ် ။ တခြားသူတွေကတော့….”
တန်မိုက ထိုထပ်နေသည့်ကားတို့ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး….
“သူတို့ ပျောက်သွားကြပြီ”
လူငယ်လေးသည် ကြောက်လန့်သွားပြီး မျက်လုံးတို့ပြူးကျယ်လာကာ တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်သွားတော့သည် ။ သူ့အရှေ့က ထိုကားများကို ကြည့်လိုက်ပြီး တန်မိုဘက်သို့ ပြန်ကြည့်ကာ လေသံလေးဖြင့် ပြောလာ တော့သည် ။
“ကျွန်တော့်မိသားစုက ရှန်ဟိုင်းမှာ ။ ခင်ဗျား ရှန်ဟိုင်းကို သွားမလို့လား၊ ဒါဆို…ကျွန်တော့်ကို…ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားပေးပါလား ။ အဲ့ဒီကားတွေကိုတောင် ရွှေ့နိုင်တယ် ဆိုတော့ ခင်ဗျားက အားအရမ်းသန်လို့ပဲ ။ ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားပေးမယ်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် ပေးပါမယ်”
တန်မိုသည် ထိုစကားတို့ကို ကြားလိုက်ပြီး နူးညံ့စွာ ပြုံးမိသွား၏ ။
လူငယ်လေးမှာ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားလေသည် ။
တန်မိုက ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
“ငါ ရှန်ဟိုင်းကို သွားမလို့။ မင်းကို ခေါ်သွားပေးရလဲ ပြသနာမရှိပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအချိန်မှာ အဲ့ဒီပိုက်ဆံက အသုံးဝင်ဦးမယ်လို့ ထင်လား”
လူငယ်လေးမှာ အံ့သြတုန်လှုပ်သွားပြီး သူ့မျက်နှာမှာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြူလျော်လာလေသည် ။
အခုမှ ဒီကမ္ဘာကြီးသည် ဘယ်လိုကမ္ဘာကြီး ဖြစ်နေပြီမှန်း
သူ နားလည်သဘောပေါက်သွားဟန် တူသည် ။
တန်မိုက ကားထဲသို့ဝင်လိုက်ပြီး ထိုလူငယ်လေးကလည်း မောင်းသူဘေးက နေရာကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ တန်မိုသည် ထိုထိုင်ခုံပေါ်က စာအုပ်ကို အသာမလိုက်ပြီး သူ့ဘေးတွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် ထားလိုက်သည် ။ သို့သော် ထိုစာအုပ်မှာ တဖြည်းဖြည်းချင်းပင် ပျောက်ကွယ်သွားလေပြီ ။
တန်မို နည်းနည်းတော့ အံ့သြသွားမိ၏ ။ သို့သော် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် တည်ငြိမ်သွားပါ၏ ။ ထို့နောက်တွင် ထိုလူငယ်လေးကို ခေါ်ကာ ရှန်ဟိုင်းဆီသို့ မောင်းသွားတော့လေပြီ ။
……………………………………………………
အခန်း ၂
“ကျွန်တော့်နာမည်က လီဝမ်”
လူငယ်လေးက တန်မို သူ့ကို ငှားပေးထားသည့် ကုတ်အကျီၤကို ခြုံထားပြီး ခိုက်ခိုက်တုန်စွာဖြင့် ပြောလာသည် ။
“ကျေးဇူးပါ ။ ကျွန်တော် သတိပြန်လည်လာခဲ့တာ နှစ်နာရီလောက်တော့ ရှိပြီ ။ အဲ့တုန်းက ကျွန်တော် တိုးဂိတ်ကို အပြေးသွားလိုက်သေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး ။ ကျွန်တော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့တာနဲ့ ကားဆီပဲ ပြန်လာခဲ့ လိုက်တော့တယ် ။ အဲ့ဒီနောက်တော့ သိပ်မကြာပါဘူး၊ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို တွေ့တာပဲ ။ ခင်ဗျားက တကယ့်ကို အားသန်တာပဲဗျာ ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ခြုံထည်က ကားထဲမှာဆိုပေမယ့်လို့ ကားက ဖွင့်မရလောက် အောင် ပျက်စီးနေပြီဗျ။ ကျွန်တော် အဲ့ဒါကို ထုတ်လည်းမယူနိုင်၊ အပြင်မှာ နေနေရင်လည်း အေးခဲပြီး သေသွားနိုင်တယ်”
“ငါ့နာမည်က တန်မို”
ထို့နောက်တွင် သူက မေးကြည့်လေသည် ။
“မင်းမှာ ခွန်အားအများကြီးမရှိဘူးလား”
လီဝမ်က ခေါင်းယမ်းလာသည် ။
“သိပ်အများကြီး မရှိဘူး ။ ကျွန်တော် အဲ့ဒီကားတွေကို
မရွှေ့နိုင်ဘူး၊ ကျွန်တော့်ခြုံထည်ကိုလည်း အပြင်ကို မထုတ်နိုင်ဘူး”
“ဒါပေမယ့် မင်း မသေဘူးလေ”
လီဝမ်က တန်မိုကို ကြောင်အမ်းစွာ စိုက်ကြည့်နေသည် ။
တန်မိုက လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ကားမောင်းရင်း
သူ့ကို ပြောပြနေသည် ။
“ဒီလောက် ကားအက်စီးဒင့်ကြီး ဖြစ်ထားတာ၊ မင်းခြေရောလက်ရော ကျိုးမသွားဘူးလေ ။
မင်း စဉ်းစားကြည့်…မထူးဆန်းနေဘူးလား”
လီဝမ် ပါးစပ်ဟောင်းလောင်း ဖြစ်သွား၏ ။
ထို့နောက်တွင် လီဝမ်သည် ခေါင်းကို ငုံ့သွားလေ သောကြောင့် တန်မိုက ဘာမှထပ်ပြီးမပြောတော့ ။ သို့သော် လီဝမ် ဘာတွေးနေသည်ကိုမူ သူ့မျက်နှာကတဆင့် မြင်နေရလေသည် ။ လီဝမ်သည် သူ့ကိုယ်တွင်းက ဘာတွေပြောင်းလဲသွားသလဲနှင့် ဘယ်လိုအသက်ရှင်လာနိုင်ခဲ့တာလဲကို စဉ်းစားနေသည်မှန်း တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် သိနိုင်လေသည် ။
တန်မိုသည် ကားကိုသာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မောင်းနေဟန် ပေါ်နေသော်လည်း သူ့စိတ်အာရုံကတော့ တစ်ချိန်လုံး လီဝမ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်သာ ။
ဒီလိုကာလမျိုးတွင် တစ်ယောက်တည်းနေခြင်းက အလုံခြုံဆုံး ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်လိမ့်မည် ။ သို့သော် အဖော်တစ်ယောက်လောက် ရှိနေခြင်းကလည်း ကောင်းသည့်အရာ တစ်ခုပင် ။ လီဝမ်သည် သူ့လိုမျိုး အနက်ရောင်မျှော်စင်ဂိမ်းထဲ ပါဝင်ခဲ့ရပြီး အနိုင်ရလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည် ။ ဒီလိုလူစားမျိုးကို သူ ခပ်ပေါ့ပေါ့ မတွေးထားသင့်ပါချေ ။ သို့သော် သူ လေ့လာကြည့်ရသလောက် လီဝမ်သည် ခပ်တုံးတုံးခပ်အအ သူဌေးသား တစ်ယောက်နှင့်သာ တူနေပြီး သူ့ကို အန္တရာယ်ပေးလာမည့်သူ မဟုတ်လောက်ပါချေ ။
ဒီလိုတုံးအအ လူတစ်ယောက်ကို အဝေးပြေးလမ်းမပေါ်တွင်
တစ် ယောက်ထဲထားခဲ့ခြင်းက…အင်း…သူ သေသွားလိမ့် ပေမည် ။
လီဝမ်က ပြောလာသည် ။
“ကျွန်တော် သတိမေ့နေတုန်းက အနက်ရောင်မျှော်စင်က ဘာကြေညာသွားခဲ့လဲ ကျွန်တေ်ာ့ကို ပြောပြပါ လား”
တန်မိုက အနက်ရောင်မျှော်စင်ကိစ္စကို အကျဉ်းချုံးကာ ရှင်းပြပေးလိုက်၏ ။
“ဒါဆို ရှန်ဟိုင်းကို သွားတာက လူသွားရှာဖို့ပေါ့ ။
ကျွန်တေ်ာက ရှန်ဟိုင်းကို ကျွမ်းတယ်။ ခင်ဗျား အကူအညီလိုလား” ဟု လီဝမ်က မေးလာသည် ။
တန်မိုသည်လည်း ရှန်ဟိုင်းကို အကြိမ်တော်တော်များများ ရောက်ဖူးပါ၏ ။ သို့သော် သူသည် ရှန်ဟိုင်းမြို့သား ဟုတ်မနေသောကြောင့် လူရှာဖို့ရာမှာ အခက်တွေ့လိမ့်ပေ မည် ။
သူ ပြောလိုက်သည် ။
“မြောက်ဘက်ပိုင်းကို ကျောင်းသားတစ်ယောက် သွားရှာမလို့။ ငါ သိတာဆိုလို့ သူ့နာမည်ပဲ ရှိတယ် ။ အဲ့ဒါကြောင့် ကျောင်းကို အရင်သွားပြီးမှ သူ့အကြောင်းကို စုံစမ်းရမှာ ။ ကျောင်းမှာ မရှိနေရင်တော့ သူ့အိမ်ကို လိုက်ရှာရမှာပေါ့”
သူမသည် ထိုနေရာတွင် မရှိနေလျှင်တော့ သူ ဘာမှတတ်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ် ။ ဤသည်မှာ သူ ဂျင်းကောင်အတွက် လုပ်ပေးနိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အရာပင် ။
တန်မိုသည် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို သွားရှာမည့် အကြောင်းကိုတော့ ထုတ်မပြောပါချေ ။ လူတိုင်းတွင်
လျို့ဝှက်ချက်ကိုယ်စီ ရှိကြသည် မဟုတ်ပါလား ။ ပြောချင်တိုင်း အကုန်စွတ်ပြောပြနေ၍ မဖြစ် ။ သူ့အနေဖြင့် လီဝမ် နှင့် အတွင်းသိအစင်းသိ မဖြစ်လိုသေးပါချေ ။
လီဝမ်က မေးလာသည် ။
“မြို့မြောက်ဘက်လား ။ အဲ့ဒါက ကျင်အန်းခရိုင်ပဲ ။ ကျွန်တော့်အိမ်လည်း အဲ့ဒီမှာပဲ၊ အထက်တန်းကျောင်းကို အဲ့မှာ တက်ခဲ့တာ ။ ကျွန်တော် ခင်ဗျားနဲ့ လိုက်ခဲ့ပေးမယ်”
တန်မိုသည် သတိကြီးစွာဖြင့် လီဝမ်ကို ကြည့်လိုက်မိ၏ ။
ထိုသူသည် တုံးပဲတုံးအနေခြင်းပေလား၊ သို့တည်းမဟုတ် ပါးနပ်လွန်းနေခြင်းပေလား ။
သူ ဘာတွေးနေသည်ကိုပင် တန်မို မှန်းကြည့်လို့မရတော့ ။
သို့နှင့် ပုံမှန်ကျသည်ဟု တန်မို တွေးလိုက်ပါ၏ ။
လီဝမ်သည် ကုတ်အကျီၤကို ဝတ်ထားပြီး အနွေးဓာတ်ရလာသည်နှင့် နှုတ်သွက်လျှာသွက်လာတော့သည် ။
“ဒီအဝေးပြေးလမ်းမကြီးအတိုင်း ကျွန်တော်တို့တွေ စုန်ဆင်းသွားပြီးတော့ မြို့ကို ဖြတ်သွားကြမယ် ။ မြို့ထဲရောက်ရင် ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ကူညီပေးလို့ ရပြီ ။ အဲ့ဒီကလေးက ဘယ်အတန်းကလဲ သိလား ။
အတန်းသိလို့ရှိရင် ရှာရတာ ပိုလွယ်တယ်”
“နာမည်ပဲ သိတာ..ဟုတ်သားပဲ…ပထမတန်း”
လီဝမ်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။
“ဒါဆို ရှာရလွယ်သွားပြီ”
လီဝမ်သည် တခနလောက် တွန့်ဆုတ်နေပြီးနောက် မေးလာသည် ။
“ဒါနဲ့လေ…တန်မို…အနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီး ဘာဖြစ်သွားလဲ သိလား ။ ဘာလို့ လူတစ်ချို့ကကျတော့ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး လူတစ်ချို့က မပျောက်ကွယ်သွား တာလဲ”
သူ စကားတွေအများကြီး လျှောက်ပြောနေခြင်းမှာ ထိုသည်ကို သိလိုသောကြောင့်ပင် ။
ထိုစဉ်က လီဝမ်သည် ကားအက်စီးဒင့်ကြောင့် သတိလစ်နေခဲ့သဖြင့် ဘာကိုမှ မသိလိုက်၊ မကြားလိုက်ရပေ ။ ထိုသည်ကို သိလိုခြင်းကြောင့် သူသည် တန်မိုကို ကူညီပေးမည် လုပ်ခြင်းပင် ။ တစ်ဖက်တွင်လည်း
သူ့ကို ရှန်ဟိုင်းကို ခေါ်လာပေးသည့် အတွက်
သူ တန်မိုကို ကျေးဇူးတင်မိပါ၏ ။ တန်မိုကြောင့်သာ လက်ရှိဖြစ်ပျက်နေသည့် အကြောင်းခြင်းရာတို့ကို
သူ သိခွင့်ရခဲ့ခြင်းပင် ။
သို့သော် ၊ သူသည် ထိုအနက်ရောင်မျှော်စင် ဂိမ်းထဲတွင် မပါဝင်ခဲ့ရခြင်း အပေါ်တွင် မေးခွန်းထုတ်နေမိ၏ ။
တန်မိုက မဆိုစလောက်လေး မျက်မှောင်ကြုတ်လာသည် ။
လူတွေက ဂိမ်းမကစားဘဲ အသက်ရှင်နိုင်တာ များလား ။
သူ၏နှုတ်ခမ်းကို လျှာနှင့်သပ်လိုက်ပြီး လီဝမ်မေးသည့် မေးခွန်းကို စဉ်းစားကြည့်နေလိုက်သည် ။ တခနအကြာ၊
သူ ပြောပြတော့မည်အလုပ် ။ ကျယ်လောင်ပြီး ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည့် သီချင်းသံသည် ရှန်ဟိုင်းမြို့တစ်ခွင် ညံလာတော့လေသည် ။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်…ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင် ။
မင်းကို ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ ။
ငါတို့အားလုံး ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ ။
ဒီနေ့လို နေ့ထူးနေ့မြတ်လေးမှာဝယ်”
စူးရှကျယ်လောင်သည့် မိန်းကလေးသံ ပေါ်ထွက်လာပြီးသည့် နောက်တွင် ကလေးသံ ပေါ်ထွက်လာသည် ။ သာယာနာပျော်ဖွယ်ကောင်းပြီး တက်ကြွဖျတ်လတ်နေသည့် တေးသံမှာ သုသာန်တစပြင်လို ခြောက်ကပ်နေသည့်
မြို့နှင့်ပင် မလိုက်ဖက်သော်လည်း
သူတို့ကား သီချင်းဆက်ဆိုနေလေသည် ။ လီဝမ်သည် အကြောက်ကြောက်အလန့်လန့်ဖြင့် ခေါင်းပေါ် လက်တင်မိသွားသလို တန်မိုသည်လည်း ဝုန်းခနဲ ဘရိတ်ကို ဆွဲအုပ်ပစ်လိုက်မိသွား၏ ။ ထိုရှန်ဟိုင်းမြို့လယ်ပေါ် အုပ်မိုးနေသည့် ထိုအနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးကို
သူတို့ကြည့်လိုက်မိကြသည် ။
‘ကျေးဇူးတင်ပါတယ်’ သီချင်း ပြီးသွားသည့်နောက်တွင် အနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးပေါ်က လင်းထိန်ဝင်းပကာ ပြိုးပြက်နေသည့် အလင်းရောင်တန်းတို့ ပျောက်ကွယ်သွားလေ၏ ။ တန်မိုသည် အသက်ကို အောင့်ထားမိပြီး ထိုအနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေမိ၏ ။
ထို့နောက် သူ ကြားလိုက်ရလေပြီ —
“တင်း တောင် ! တရုတ်ပြည်ခရိုင် ၁၊ ခိုးဝင်သူ ဖူ့ဝမ်သို့က မျှော်စင်ကြီးရဲ့ ပထမထပ်ကို အောင်အောင်မြင်မြင် ဖွင့်ပြီးသွားပါပြီ ။ သုံးမိနစ်ကြာပြီးတဲ့ နောက်မှာ တရုတ်ခရိုင်တွေထဲမှာ ရှိနေတဲ့ကစားသမားတွေ အားလုံးက မျှော်စင်ကြီးကို စတင်တိုက်ခိုက်ကြပါ”
“တင်း တောင် ! တရုတ်ပြည် ခရိုင် ၁၊ ခိုးဝင်သူ ဖူ့ဝမ်သို့က မျှော်စင်ကြီးရဲ့ ပထမထပ်ကို…”
“တင်း တောင် ! တရုတ်ပြည် ခရိုင် ၁၊ ခိုးဝင်သူ ဖူ့ဝမ်သို့က မျှော်စင်ကြီးရဲ့….”
အနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးက သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် ကြေညာပေးနေသည် ။
‘မျှော်စင်ကြီးကို စတင်တိုက်ခိုက်ကြပါ’ ဆိုသည့်စကားသည် နားထဲ ပျံ့လွင့်လာသည့် ချက်ချင်းပင် တန်မို၏ မျက်လုံးတို့ ပြူးကျယ်သွားတော့ပြီး သူ့၏အမြင်တွေ အမှောင်ကျသွား ကာ သူ၏တစ်ကိုယ်လုံး ပြိုလဲသွားတော့၏ ။
________________________________________
စာရေးဆရာ -
အနက်ရောင်မျှော်စင် - ကျေးဇူးပါ ဖူ့ဝမ်သို့ ~o(*≧▽≦)ツ
သကြား သကြား - ဘယ်သူက ဖူ့ဝမ်သို့လဲကွ ။
ငါ သူ့ကို နုတ်နုတ်စဉ်းပစ်ချင်တယ် (╬￣皿￣)凸!!!
ဖူ့ဝမ်သို့ - #ငါ့မိန်းမက ငါ့ကို နုတ်နုတ်စဉ်းပစ်ချင်နေပြီတဲ့ ။ ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ #
………………………………………………………
ဒီဝတ္ထုလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် vote and comment ဖို့ မမေ့နဲ့နော် 😘😘😘😘😘😘😘