Αγγελίνα
Όταν ξυπνώ, ο Χάρης δεν είναι πλέον στο δωμάτιο. Η ώρα είναι πέντε παρά πράγμα που σημαίνει πως στην Ελλάδα η ώρα είναι περίπου τέσσερις. Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και κάθομαι σε μια πολυθρόνα. Ανοίγω το laptop μπροστά μου. Το δωμάτιό μας είναι μια σουίτα οπότε έχει και ένα μικρό σαλονάκι. Ασχολούμαι λίγο με την διπλωματική μεταπτυχιακη μου εργασία σχετικά με την κατάθλιψη και την αυτοκαταστροφή.
Μετά από αρκετή ώρα αφοσίωσης, ακούω τον ήχο της βιντεοκλήσης από το κινητό μου. Το παίρνω στα χέρια μου και απαντώ. Είναι η Αθηνά.
"Γεια σου μανούλα"
"Γειά σου μωρό μου. Με την γιαγιά είσαι;" ρώτησα
"Όχι. Είμαι με τον παππού αλλά τον άφησα στο δωμάτιο να κοιμάται." Εξήγησε
"Τι κάνεις ομορφούλα μου;" ρώτησα
"Καλά είμαι μαμά. Που είναι ο μπαμπάς;" ρώτησε
"Είναι στην δουλειά του. Για αυτό δεν είπαμε ότι ήρθαμε εδώ;" ρώτησα
"Σωστά." Είπε
"Τι έκανες σήμερα; Όλα εντάξει στο σχολείο;" ρώτησα
"Πολύ ωραία. Είχε ο Μάκης γενέθλια και κάναμε πάρτι." Απάντησε
"Χαίρομαι που περάσατε καλά. Έφαγες το μεσημέρι;"ρώτησα
"Έφαγα μακαρόνια με κιμά." Απάντησε
"Της γιαγιάς της Αφροδίτης;" ρώτησα
"Ναι. Ήρθε ο παππούς και με πήρε από το σχολείο και με έφερε σε αυτό το σπίτι. Φάγαμε με τον παππού και την γιαγιά και μετά κοιμηθήκαμε. Εγώ για λίγο. Η γιαγιά όμως τώρα δεν είναι εδώ." Είπε
"Μπορεί να πετάχτηκε κάπου." Είπα
"Αύριο θα με πάρει από το σχολείο η γιαγιά η Νάντια;" ρώτησε
"Γιατί δεν περνάς καλά με την άλλη γιαγιά;" ρώτησα
"Όχι, καλά περνάω." είπε
"Βρε μικρό εσύ δεν κοιμάσαι;" ρώτησε η μαμά που μπήκε στο πλάνο
"Γεια σου μαμά." Είπα
"Δεν περίμενε λίγες ώρες και σε πήρε από τώρα. Τι κάνετε Αγγελινα μου; Πως ήταν το ταξίδι;" ρώτησε
"Το ταξίδι ήταν σύντομο και δεν περίμενα να είναι τόσο ξεκούραστο." Είπα
"Το δωμάτιο; Το ξενοδοχείο; Όλα καλά;" ρώτησε
"Όλα μες την πολυτέλεια όπως και όλη η πόλη άλλωστε." Απάντησα
"Πήγατε καμιά βόλτα;" ρώτησε
"Όχι. Ο Χάρης είναι στο συνέδριο και μόνη είναι πολύ δύσκολο να βγω σε τέτοια μέρη." Απάντησα
"Αυτά τα μέρη είναι όντως πολύ επικίνδυνα για μια γυναίκα μόνη για αυτό να έχετε το νου σας." Είπε
"Εντάξει μαμά μου." Είπα
"Σε αφήνουμε τώρα για να φτιάξουμε κέικ." Είπε χαμογελώντας με την μικρή
"Αντίο μανούλα."
"Θα τα πούμε αργότερα." Είπα και η κλήση τερματίστηκε
Συνέχισα την έρευνα και την εργασία μου. Στην πραγματικότητα είχαμε διεξάγει ένα ερωτηματολόγιο και μερικές συνεντεύξεις και τώρα έβγαζα το πόρισμα με βάση και την θεωρία. Κάπως έτσι περνούσαν οι ώρες.
Όταν πια έξω έχει νυχτώσει για τα καλά. Σβήνω τον υπολογιστή και ξεκουράζω για λίγο τα μάτια μου. Ακούω την πόρτα και την φωνή του Χάρη απέξω. Μόνο έτσι ανοίγω, όταν ξέρω ποιος είναι.
"Πως πήγε;" ρώτησα
"Κουράστηκα τόσες ώρες." Είπε και κάθισε στην πολυθρόνα
"Δεν ξεκουράστηκες το μεσημέρι;" ρώτησα και του έτριψα λίγο τον αυχένα
"Είχα λίγο άγχος και δεν μπορούσα να ηρεμήσω για τα καλά." Απάντησε
"Τουλάχιστον ήταν ενδιαφέρον;" ρώτησα
"Πάρα πολύ. Εντάξει οι άνθρωποι είναι τρομεροί και λαμπροί επιστήμονες." Είπε
"Τώρα αγάπη μου είσαι κι εσύ ένας από αυτούς." Είπα κι εκείνος πιάνοντάς με από το χέρι, με οδήγησε να καθίσω κοντά του
"Παρουσίασα κι εγώ την δική μου φόρμουλα" είπε
"Και πως πήγε;" ρώτησα γεμάτη αγωνία
"Μου δίνουν για αρχή 1,5 εκατομμύριο για να φτάσει σε όλες τις χώρες και να δοθεί σε ασθενείς." δήλωσε
"Ευρώ;" ρώτησα έκπληκτη
"Ευρώ. Και στην συνέχεια μου είπαν πως θα λαμβάνω ένα ποσό κάθε μήνα. Αρκεί να συνεχίσω τις έρευνες και τις μελέτες." Είπε
"Έχω μείνει άφωνη." Είπα και μου χάιδεψε το χέρι
"Δεν ήξερα ότι είναι τόσο πολύ σπάνιο. Εγώ ήθελα απλά να βοηθήσω τους ανθρώπους που υποφέρουν." Είπε
"Έχεις μεγάλη καρδιά. Ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που τα καταφέρνεις." Είπα
"Λοιπόν, θα παραγγείλουμε κάτι να φάμε εδώ στο δωμάτιο απόψε. Αύριο το πρωί θα πάμε για μερικά ψώνια. Το βράδυ θα δειπνήσουμε με μερικούς κυρίους και τις συζύγους του. Θέλω να είσαι εκθαμβωτική. Αν και είμαι σίγουρος πως θα είσαι η πιο όμορφη." Είπε και μου χάρισε ένα φιλί στα χείλη. Πήρε το τηλέφωνο και παρήγγειλε στην ρεσεψιόν το γεύμα. Εγώ ήμουν σαστισμένη. Δεν έβγαλα λέξη μέχρι που αρχίσαμε να τρώμε.
"Αγγελίνα μου, αυτή η σιωπή σου με σκοτώνει." Είπε γελώντας
"Δεν ξέρω τι να πω πραγματικά. Σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια." Είπα
"Χωρίς εσένα δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Θυμήσου πως με την δική σου παρουσία βρήκα τα πιο βασικά συστατικά." Είπε
"Άλλη έχουν μούσα στην ποίηση, εσύ έχεις στην επιστήμη." Γέλασα. Γέλασε κι εκείνος
"Θα δώσω το όνομά σου στο φάρμακο." Δήλωσε
"Παναγιά μου. Ποτέ δεν θα ήθελα το όνομά μου να γίνει φάρμακο." Είπα
"Μα θα σώζεις κόσμο" Είπε
"Να δώσεις το δικό σου αν θέλεις τόσο πολύ ανθρώπινο όνομα." Είπα
"Ίσως δώσω κάτι άλλο. Θα το σκεφτώ μέχρι την λήξη του συνεδρίου." Είπε
"Με ποιον θα δειπνησουμε αύριο;" ρώτησα
"Με τον κύριο Hansler εκπρόσωπος των ΗΠΑ, τον κύριο Μπενράουγκεν εκπρόσωπος της Ελβετίας και καταξιωμένος επιστήμονας, μεγαλογιατρός που ακολούθησα πολλές οδηγίες από τα συγγράμματά του και τέλος ο κύριος Σάι Δανκάι εκπρόσωπος της Ιαπωνίας στο συνέδριο. Όλοι μετά των συζύγων τους." Είπε
"Θα συνεννοούμαστε μεταξύ μας;" ρώτησα
"Όλοι μιλάνε άπταιστα αγγλικά. Μην ανησυχείς." Απάντησε
"Από γυναίκες επιστήμονες;" ρώτησα
"Ίσως έρθει η κυρία Φρένκλιν από την Δανία και η κυρία Ματλούβαγια της Ρωσίας." Απάντησε
"Πολύς κόσμος μαζεύεται και να δω πως θα τους αναγνωρίσω." Ξεφύσηξα
"Αυτά είναι μόνο οι λεπτομέρειες." Είπε
Πράγματι, το επόμενο πρωί πήγαμε για ψώνια. Πήραμε κάποια ρούχα και μερικά δώρα για την πατρίδα. Ο Χάρης μου αγόρασε για το βράδυ ένα μακρύ ίσιο φόρεμα χρώματος σμαραγδί με μανίκι 3/4 που όλο το πάνω μέρος του στο στήθος και τα χέρια ήταν κεντημένο με μικρές χαντρούλες. Αυτό το φόρεμα δεν πρόκειται να το φορέσω σε πολλές περιστάσεις γιατί δεν είναι και ότι πιο διακριτικό.
Νωρίς το βραδάκι ετοιμαστήκαμε με τον Χάρη και πήγαμε προς το εστιατόριο. Είχα λίγο άγχος για το τι ακριβώς θα συμβεί. Όλοι φαίνονταν τόσο μορφωμένοι και τόσο... Μεγάλοι.
"Μην αγχώνεσαι. Θα τα πας περίφημα. Είσαι η καλύτερη." Μου είπε. Μου άφησε το χέρι, μου τράβηξε την καρέκλα του τραπεζιού κι αφού χαιρέτησε τις υπόλοιπες κυρίες, πήγε στο τραπέζι των ανδρών.
Όλες οι κυρίες ήταν περιποιημένες και την καλής κοινωνίας αλλά παρόλα αυτά με δέχτηκαν με χαμόγελο και ζεστασιά. Η κυρία Μπενράουγκεν που είχα στα δεξιά μου, η πιο γλυκιά, ανέλαβε να μου γνωρίσει τις υπόλοιπες. Μου ψιθύριζε στο αυτί δύο χρήσιμα λόγια για την καθεμία.
"Σας ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση. Η βοήθειά σας είναι πολύτιμη." Είπα στα αγγλικά πάντα
"Ευχαρίστηση μου. Φαίνεσαι νέα και πολύ καλή κοπέλα. Αλήθεια πόσο χρονών είσαι;" ρώτησε
"Είμαι 24." Απάντησα. Βροχή έπεσαν οι ερωτήσεις και από τις υπόλοιπες κυρίες.
"Με τι ασχολείσαι;" ρώτησαν
"Είμαι ψυχολόγος. Φέτος τελειώνω το μεταπτυχιακό μου" Απάντησα
"Ο Χάρης κάνει λόγο για μια κόρη. Δική σου είναι;" ρώτησαν και με παραξένεψε λίγο αυτή η ερώτηση
"Ασφαλώς. Η μικρή Αθηνά είναι σχεδόν 5 ετών." Είπα
Κι αφού μου έκαναν ανάκριση, βρήκαν ότι τους κάνω. Μάλιστα με κάλεσαν για σπα μαζί τους την επόμενη μέρα. Η κυρία Μπενράουγκεν, με την οποία δέσαμε περισσότερο, παρέμεινε κοντά μου όλες αυτές τις μέρες. Ήξερε λέει πως ήταν να ταξιδεύεις σε επαγγελματικά ταξίδια του συντρόφου σου γιατί και εκείνη ήταν με τον κύριο Μπενράουγκεν από την αρχή της καριέρας του, όταν ήταν ακόμη πολύ νέοι.
Όταν έφτασε η ώρα να φύγουμε πήγαμε μαζί στο αεροδρόμιο, την ευχαρίστησα για όλα και την προκάλεσα στην Ελλάδα. Το ίδιο έκανε κι αυτή στην Ζυρίχη. Το πιο όμορφο όμως από όλα είναι ότι μου έδωσε ένα κουτί σοκολάτες για την Αθηνούλα, με συγκίνησε πολύ αυτή η κίνηση. Μπήκαμε στο αεροπλάνο να επιστρέψουμε σπίτι.
Όταν επιτέλους φτάσαμε σπίτι, το παιδί μας κοιμόταν στο πάνω διαμέρισμα των παππούδων της. Αποφασίσαμε να μην την ξυπνήσουμε. Μας κατάλαβε όμως και άνοιξε τα μάτια της αμέσως.
"Μανούλα, μπαμπάκα." Είπε και μας αγκάλιασε
"Αγάπη μου, δεν κοιμάσαι;" ρώτησα
"Σας περίμενα." Απάντησε
"Γυρίσαμε και σου φέραμε ένα σωρό δώρα." Είπε τρυφερά ο Χάρης
"Θα πάμε σπίτι μας;" ρώτησε τρίβοντας το μάτι της
"Μείνε απόψε εδώ και αύριο θα είμαστε μαζί όλη τη μέρα. Δεν θα πας σχολείο." Είπε ο Χάρης και της φίλησε τα μαλλιά. Έδειχνε πολύ σκεπτικός
"Εντάξει. Καληνύχτα και σας αγαπάω." Είπε η μικρή
"Κι εμείς καρδιά μου." Είπαμε και πήγαμε στο διαμέρισμά μας.
Μπήκαμε μέσα και ο Χάρης έπεσε σαν τσουβάλι σε μια καρέκλα.
"Βρε ψυχούλα μου τι έχεις και στο ταξίδι και εδώ τα ίδια. Δεν μιλάς μόνο ξεφυσάς, έγινε κάτι;" ρώτησα
"Κάθισε." Είπε και κάθισα σε μια καρέκλα δίπλα του
"Ο κύριος Μπενράουγκεν εκτίμησε πολύ που υλοποίησα τις θεωρίες του και θαύμασε το έργο μου." Είπε
"Αυτό είναι υπέροχο." Είπα
"Μου δίνει υποτροφία για μεταπτυχιακό στην Ζυρίχη αλλά και ευκαιρία συνεργασίας." Είπε
"Θαυμάσια. Η ευκαιρία της ζωής σου. Η αρχή της εκπλήρωσης του ονείρου σου." Είπα χαρούμενη
"Και εσείς; Η Αθηνά ξεκινάει σχολείο το Σεπτέμβριο. Εσύ με την δουλειά σου;" ρώτησε
"Πες μου ότι θα αρνηθείς;" Είπα
"Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Σας θέλω κοντά μου ευτυχισμένες." Είπε
"Ευτυχισμένες θα είμαστε αν είσαι κι εσύ. Δέξου την πρόταση και δεν θα αλλάξει τίποτα. Η απόσταση θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι. Εξάλλου δεν θα μείνεις εκεί και για πάντα." Είπα κι έτσι άρχισε να το σκέφτεται.