"Khaning. Kinakausap ko pa si KC." Reklamo ni papa, nang hilain ko sya papunta sa parking lot.
Nilingon ko ang likod namin. Magkahalong emosyon nanaman ang nakaramdan ko. Hindi nya ako sinundan.
I want him to rest, but there is a part of me that want him here.
"Pa, gusto ko nang umuwi." My voice almost crack. Nanunubig na muli ang mata ko.
"W-why are you crying, I thought you want to see him-" Lumingon pa sya likod ko.
Napabuntong hininga nalang ako. Nagpauna na akong lumakad papuntang sasakyan.
"P-pa. Tara na" Mahinang saad ko.
Kunot noo man ay marahan na tumango ang tatay ko, mukhang pumayag na sya. Nakailang ulit nya pang nilingon ang likod nya bago tuluyang pumasok sa sasakyan.
"Mang Kampe. Tara na ho." Saad ko.
Sinuot ko ang headset ko. Shit. Hindi ko naibalik Kay KC ang cellphone nya. Paguwi ko nalang at tsaka ko ibabalik to, maiintindihan naman nya 'yon.
"Pa, can you do me a favor?" I saw him nod. "Please do chat KC. Told her we are going home. She don't need to stay there if she didn't want too-"
"okay... but-" Kinuha ni papa ang cellphone nya. "Can you explain me the sudden changes of emotions?"
I pout. "I can't explain a thing. I really don't know too." Nagbaba ako ng tingin. "Pa, don't wake me up. Huh? I really need to rest. My brain isn't functioning well-"
"Hindi naman ata ang utak mo ang pagod ih." Biglang sumeryoso ang boses ni papa. "But it's a good thing that you finally decide to rest."
Hindi ko na sinagot ang sinabi nya. Tumingin lang ako sa labas. Pinikit ko na ulit ang mata ko hangang sa dalawin ako ng antok.
I badly need to rest.
"Khaning" Naramdaman ko ang paguyog sa balikat ko.
"Khaning, we are here."
Dahan-dahan kong minulat ang mata ko, nang marinig ko ulit. Nasa loob parin kami ng sasakyan at patuloy 'yong umaandar. Pero puro gusali na ang nakikita sa paligid. Halatang hindi na ito probinsya.
"P-pa" Nilingon ko sya. "W-what did KC said? Did she reply?" Kinukusot ko ang mata ko.
He slightly smile. Kumunot ang noo ko, nang hindi nag salita si papa. Nanatili lang syang nakatingin saakin habang namumula ang mata.
"P-pa" Napaayos ako ng upo. "Is everything alright?"
He slowly nod. "I'm just happy to have a daughter like you." He almost whisper. "It's a wonderful thing, that I've given a chance to raise you."
"P-papa." Naguguluhan na saad ko.
"It's so nice to be a father of Khaning. That good hearted person. Selfless at all time" He's voice crack. "I really w-want you to be happy.-"
Hindi ko namalayang tumulo na ang luha ko. "Papa, ano ba to?"
I hate it, when I saw my parents became weak. In front of me.
He open his hands. "Come here, I want to hug you."
Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin. Pero namalayan ko nalang ang sarili ko na nakayakap kay papa.
Marahan nyang hinaplos ang buhok ko. Parang may humaplos sa puso ko, nang marinig ko ang paghikbi nya.
"P-papa" I gulp. "Ano bang nangyare?"
Kinalas nya ang yakap. "Masaya lang ako para sayo. Dapat bang may iba pang dahilan?" He chuckled.
I pout. Pinahiran ko ang luha ko. "K-kasi naman. Pabigla bigla ka ih. Naiiyak tuloy ako." Nakangiting saad ko.
"Gala tayo mamaya gusto mo?" He smile.
I gulp. "Papa, you are acting weird. Sabi ko sayo mag layo layo ka, kay Lincoln ih." I chuckles.
"Ayaw mo ba akong kasama?" Nakita ko ang pag nguso nya.
I slightly smile. "Sempre naman! Pero daan muna tayo sa bahay, may ayusin kasi ako." Sumandal ako sa upuan. "At mukhang kailangan ko narin mag unwind."
"Mang Kampe! Ibaba muna natin si Khaning sa Bahay nya huh-"
Kumunot noo naman ang noo ko sa sinabi nya.
Nilingon ko ang direksyon ni papa. "Pa, bakit saan Ka pupunta? T-tsaka bakit sa bahay ko. Bawal sa bahay natin?"
He smile. "May pupuntahan lang kami ni manong. May hinahabol kasi itong kausapin ih." Nilingon nya ang driver namin. "Kaya I do drop Ka muna namin dito ha? Don't worry, babalikan naman agad kita."
I sigh. "Subagay. Hindi pa naman ako nag stay ng matagal doon. Since nasa bahay ako natin 'lagi" Nilingon ko ang labas. "Basta papa, sabi mo gagala tayo ah."
Hindi ko napigilang ngumiti, nang makita syang tumango. I want to spend time with my dad. Just like the old times.
"Oo. Pagkatapos namin magpahinga saglit." He yawned. "Hindi biro ang byahe ah."
I bite my lower lip. Shit. Oo nga pala, bawal mapagod ng sobra si papa. Maybe he really need to rest.
"Sige na ho. Dito nalang ako" saad ko, nang makita ko ang gate ng subdivision. Tumingin ako sa kanila. "Okay na ako dito."
"Sigurado ka?"
Tumango nalang ako kay papa. Binuksan ko ang pintuan ng sasakyan. Mas diniinan ko ang hawak ko doon, nang kumirot ang tuhod ko. Buhat narin siguro ng mahabang byahe.
"Ingat!" Sigaw ko bago ko tuluyang isara ang pinto.
Napabuntong hininga nalang ako, nang ihatid ko ng tingin ang sasakyan. Mukhang nag mamadali sila.
Nagkibit balikat nalang ako,bago nag lakad papasok sa village. Nginitian ko halos lahat ng makakasalubong ko. Shit. This attitude of mine should change.
Pag masyado kang mabait inaabuso ka...
"K-khnaing" Halos mapatalon ako, nang marinig ko ang boses na 'yon.
Hindi ko napigilan na mapa atras, nang lingunin ko ang kinaroonan ng nagsalita.
I gulp. "J-joseph"
Gusto kong tumakbo pabalik ng guard house, pero alam kong hindi ko kakayanin. May kalayuan din kasi 'yon. Ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko, habang nakatingin sa kanya.
"Ayoko ng gulo." I manage not to make my voice crack. "Joseph. Umuwi ka nalang" Madiin na sabi ko..
He look down. "Hindi ako nandito para manggulo." Humakbang sya papalapit saakin.
"B-bakit ka nandito?" I look around. "P-paano ka nakapasok dito? Guard!-"
"K-khaning. Calm down." He sigh. Nilingon nya ang guard house. "W-wala ako dito para manggulo. Nandito ako kasi gusto kong humingi ng sorry" Mabilis na saad nya.
Kumunot ang noo ko. "Hindi mo na ako m-maloloko. Tama na. N-nakakapagod na ih." I sobbed.
"H-hindi ako manloloko. Pinagsisihan ko na lahat." He slightly smile. "Alam mo bang sobra akong natuwa, nang makita ka dito kasi araw-araw akong nag aabang dito para makausap ka sana... Kaso wala ka ih."
Namilog ang mata ko, nang makita ang pagtulo ng luha nya. Nilingon ko ang paligid. May iilang tao na dumadaan.
I sighed. "J-joseph. Okay na 'yon."
He gulp. "Gusto ko sanang makausap ka bago sana k-kami bumalik sa ibang bansa Ni Ysabelle-"
"N-nakalaya na pala sya?" I bitterly laugh. "What did you use, tons of connection?"
"Maniwala ka man o hindi. She is a victim like you." He pressed his lips. "K-kaya nga gusto kitang makausap dahil dito ih-"
I smirk. "Tapos. Tingin mo Maniniwala pa ako, after those lies?" Humakbang ako paabante. "J-just go home."
Gusto ko na matapos lahat ng ito. Nakakapagod na...
"Khaning. She were drugged like you!" Sigaw nya. Ramdam ko ang pagsunod nya saakin.
"H-hawak kami sa leeg ng sindikato. Kahit anong oras pwede nila kaming patayin-"
Hindi ko napigilan ang sarili ko ng lingunin sya. Ramdam ko ang bawat emosyon sa sinabi nya. It seems real.
I gulp. Nilingon ko ang mga dumadaan, ang ilan sa kanila ay nakapahinto habang nakatingin saamin. Masyadong malakas ang boses ni Joseph.
Napabuntong hininga ako bago ko hilain si Joseph. Hindi ko nalang pinansin ang mga bulungan sa paligid.
"Khaning. Hindi ko t-talaga sinasadya-"
"Shut up." Mahinang saad ko. "Hindi ka pwedeng mag iskandalo ng ganyan dito. Kasi kung nagsasabi ka ng totoo. Delikado din ang buhay mo."
I pout. "I once saw one person close to me, lying in the ground and bathed with his own blood" I sigh. "Hindi ko na kayang makakita ng isa pa."
Kinuha ko ang susi sa gilid ng gate. It's my hidden keys. Ginagamit lang ito ng Burgurls, pag may problema kaming lahat. At kailangan ng matutuluyan pero hindi 'yon madalas.
Hinila ko si Joseph papasok sa bahay. Nilibot ko ang paningin ko. Hindi ko na nalilinis ang bahay na ito. Iniwan kong nakabukas ang pinto. Ayoko na may isipin na iba ang ibang tao, lalo na meron akong David.
"Is half hour enough for you to talk?" Seryosong tanong ko sa kanya. Sumilip muna ako sa bintana, bago ako tuluyang umupo.
"Okay na saakin yun" he smile and nod.
"Sige, Kukuha lang ako ng tubig" Mabilis akong pumunta sa kusina. Ilang beses ko syang nilingon habang nasa kusina ako.
Gusto kong mainis sa sarili ko, dahil hindi ko magawang pagkatiwalaan ulit sya ng todo. Parang laging may puwang ang pagdududa.
I gulp. Nilapag ko ang dalawang baso sa lamesa.
"S-sorry. Wala akong stock dito ih" I sigh. "Hindi kasi talaga 'ko bumibisita na dito."
"O-okay lang naman ako." He grab the water and drink it.
Huminga muna sya ng malalim, bago tumingin saakin. "H-hindi ko talaga alam, kung ano ang sasabihin ko. Actually hindi ko nga alam kung saan ako kumukuha ng lakas ng loob para harapin ka, after all..."
Sumimsim ako ng tubig bago ko sya tuluyang tinignan. Hindi ko na inabala ang sarili ko na magsalita.
"I really want to be your friend. Sino ba namang hindi, it's Chloe Obaña after all. And it's you. Walang papalit doon." He smile. "Tapos na meet na kita, finally. Hindi ako makapaniwalang magiging ganon kaganda ang bond natin."
"Tapos nalaman kong ikaw ang dahilan, kung bakit nagkakaganon ang pinsan ko." He sigh. "Hindi naman ako masyadong naapektuhan hanggang malaman ko, na sumali si Ysabelle sa isang syndicate para magantihan ka.Sobra akong nainis kasi hindi ka naman basta-basta. Kaibigan kita ih———mahal kita." He said.
"Kaso kadugo ko 'yon ih. Hindi ko maiwasang magalala. Ang kaso hindi ko pwedeng matulungan si Ysabelle hanngat Hindi ako member nila."
I Gulp. "W-what do you mean?"
"Sumali ako doon dahil wala na akong choice. Gusto ko syang tulungan ih. Wala ang mga magulang namin dito, kaya kami lang ang mag tutulungan." He sigh. "Kaso hindi ko inaasahan na ganon ka tuso ang organization na 'yon. Hindi nila kami Pinakawalan. Lalo na noong mga panahon na nasa ospital ka. Nagbanta silang ipapatay si Ysabelle sa kalungan."
"Kaya napilitan akong takutin si David" His voice almost crack. "Hindi ko man gustuhin 'yon pero kailangan kong gawin. Papatayin nila si Ysabelle sa loob ng kalungan. Hindi ko kayang mangyare yun."
I gulp. Hindi ko maiwasang makaramdam ng awa sa mga salitang sinabi nya. Ramdam ko ang sakit sa mga 'yon.
Si Ysabelle lang ang iniisip nya, kaya nya nagawa ang bagay na ito.
"K-kailangan ko daw gawin yung mga bagay na sasabihin nila" He gulp. "Hindi ko kayang gawin 'yon sayo. M-maniwala ka o hindi... Pero kailangan ih. Mamatay sya. Si Ysabelle nalang ang meron ako."
I blink couple of times. "O-okay lang. Okay na."
He sobbed. "S-sorry talaga, at napahirapan kita. S-sorry"
Nanlalabo ang mata ko habang nakatingin sa kanya. Parang may humaplos sa puso ko nang sunod sunod na pumapatak ang luha nya.
"Okay na." I whispered. Inabot ko ang kamay nya at marahan 'yong hinaplos.
He force a smile. "S-sorry."
Napabuntong hininga ako at ngumiti sa kanya. "O-okay na. Kung ako din siguro ang nasa kalagayan mo. H-hindi rin ako mag dadalawang isip na gawin 'yon."
"T-talaga?" A tear fall down on his cheek. Marahan akong Tumango. "Salamat... Ngayon makakaalis na ako ng walang bara sa puso ko." He smile.
I smile. Nilingon ko ang labas nang marinig ko ang pag tulog ng sasakyan.
"M-may. Inaantay ka ba na bisita?" Tanong ni Joseph.
Marahan akong umiling. "Wala naman. Baka si papa lang. May usapan kasi kami ih"
Namilog ang mata nya. "Ah ganon ba?" he stand up. "Hindi na rin ako magtatagal. Sobrang saya ko nang makita at makausap kita-"
Hindi ko maiwasang mapangiti. "Okay na... Don't worry. I want to move forward, too."
Halos mapatalon ako nang niyakap nya ako, pero hindi na ako nagsalita. Hinayan ko nalang 'yon.
"You look stres." He whisper. "I wish you all the best for you. It such a privilege to meet you."
I sigh. "Ayan ka nanaman, pareho lang naman tayo. I really do the same." I force a smile. "Sayang lang sobrang daming nangyare na hindi natin kontrolado."
Kinalas ko ang pagkakayakap sa kanya. Marahan kong pinunasan ang luha na tumulo sa mata ko.
"Oh. Paano aalis na ako" Marahan na saad nya. I slightly smile and nod.
"Ingat ka dun ah."
Tumango nalang sya. Pinanood ko syang lumabas ng pinto. Ilang beses nya akong nilingon bago tumingin lumabas.
Nanliit ang mata ko nang makita kong may nakaparadang sasakyan sa labas ng bahay ko.
Humakbang ako palabas. Medyo malayo na ang lokasyon ni Joseph sa bahay namin. Tinignan ko ang sasakyan. Kumakahog ang puso ko nang mamukhaan ang tao na nandun.
"D-david" I whispered.
Nangingig ang tuhod ko, pero pinilit ko na maglakad palapit sa sasakyan.
"David!" Sigaw ko, nang humarurot ang sasakyan nya.
Lalong kumalabog ang puso ko nang makita ko ang biglang pagliko nyun. Shit. Kakagising lang nya. Dapat nasa hospital pa sya ngayon.
Kinapa ko ang bulsa ko. Natatarantang kinuha ko ang cellphone doon. Halos mapamura ako ng muntik ko pang mabitawan 'yon.
"K-kyl" Natatarantang saad ko.
Sya lang ang online sa buong Burgurls. Kaya sya agad ang tinawagan ko.
"Hey. Khaning!" masiglang sambit nya.
I sob. "K-kyl. Nandito si David..." Nilingon ko muli ang dinaanan nya. "Kyl. Anong gagawin ko... Okay lang ba na umalis sya?"
She sighed. "No. Khaning, he need to gain his strength." Narinig ko ang boses sa likod nya, pero hindi ko nalang pinansin 'yon. Mukhang nasa hospital pa talaga sya.
"K-Kyl, Anong gagawin ko?" Lalo akong nakaramdam ng kaba.
'Doc Joxzel. Tawag ka na sa lab!'
"Khaning! I have to go. I'll call you later." Natatarantang saad ni Kyl. "David shouldn't be stress Huh?.. Bye."
Wala akong ginawa kung hindi ibaba ang tawag. Kailangan nyang magtrabaho. Sumandal ako gate. Nakatingin lang ako sa labas. Hindi ko alam kung sino ang tatawagan ko.
Nilingon ko ang loob ng bahay. I should call him. Paulit ulit kong dinial ang ang number ni David, pero hindi nya 'yon sinasagot.
"D-david!" halos napasigaw ako ng sinagot nya ang tawag.
Kumunot ang noo ko, nang marinig ko ang malakas na pagkalabog sa kabilang linya. Lalong lumakas ang kaba ko ng marinig ko ang sigaw nya.
Parang may sumabog...
"D-david!" I nervously said. "David! Where are you!"
'Kawawa naman yung lalaki.'
'Ay jusko. Patay na ba?'
"David!" Humigpit ang hawak ko sa cellphone, nang marinig ko 'yon.
Nanlabo ang mata ko ng mamatay ang tawag. Ilang ulit kong sinubukan na tumawag ulit pero wala ng sumasagot.
"David!" Halos mapatalon ako, nang makita ko na tumawag ulit ang numero na iyon.
Halos ilang minuto na akong nakatayo sa harap ng gate, pero hindi ko alintana 'yon.
'It's Clement. Hurry khaning. David needs you!" Napahawak ako sa dibdib ko, nang marinig ang tunog ng ambulansya sa kabilang linya.
"C-Clement nasan kayo?" I gulp. "Antayin mo ako. Wait lang." I pull myself together as I step outside.
Bumagsak ang luha ko, nang makita ko ang sasakyan ni papa na papunta sa direksyon ko.
"Pa! Pa!" I shout. Humarang na ako sa gitna ng kalsada para makita nya ako.
David needs me...