Inalalayan ako ni Jannilyn na makapasok sa bahay. Hindi na ako umimik, walang salitang lumalabas sa bibig. Hindi ko alam kung ano narin ang dapat kong sabihin. Kahit kanina sa ospital hindi ko rin sila kinikibo.
"K-khaning, okay ka na ba talaga dito?" I heard Jannilyn ask.
Nanatili akong nakatalikod sa kanya habang nakahiga sa kama. Nilapag nya na ang ilang gamot sa lamesa ko. Medyo dimidilim na rin ang langit. May mga ilang patak ng ulan na tumutulo mula dito.
Mukhang masama ang panahon...
I pout. "You think, okay lang si D-david?" nakakalumbaba lang ako at direkta paring nakatingin sa langit.
"He loves you. N-nasaksihan namin kung pa'no sya mahirapan nung mga nakaraang araw" Mahinang saad ni Jannilyn.
That makes me roll over to face her. Nakayuko sya, parang may humaplos sa puso ko nang marinig ko iyon.
"He get really frustrated the moment he found you at the hospital bed." Nag-angat sya ng tingin. "Kung gising ka lang sana. Makikita mo kung paano sya tumakbo sa hospital ng duguan para lang makita ka—"
"W-what do you mean?" My voice crack.
"Like what we've said. He recieved alot of death threats from unknown senders."
Biglang kumalabog ang puso ko sa narinig ko. Pa'no kung kinuha pala sya. Biglang bumalik ang takot na naramdaman ko noong nasa gusali ako na 'yon.
Maraming baril. Malalakas na sigaw. Sugat na tinamo ko, at ang mukha ni Ysabelle.
My hands went shaky. "D-do you know where he is?"
Marahan na umiling si Jannilyn. "I didn't. But one thing for sure. Mr. Ruizzon won't left him."
Napabuga nalang ako ng hangin sa narinig ko. Hindi nyun nagawang alisin ang kaba sa dibdib ko pero gumaan naman ito.
Umayos ako ng pagkakahiga nang inaayos na ni Jannilyn ang oxygen sa gilid ko.
Ang paningin ko ay direkta lang sa ceiling. Plain ang pintura n'yon at wala kang nakikitang dumi. Mom used to hire a cleaner for this house. Kasi alam nya na hindi ako malinis sa paligid.
I sigh. "Sobrang hirap makahanap ng totong kaibigan. Para akong namimili ng asukal sa asin." I pout. "They look the same, that's why I always tricked."
Nainit ang gilid ng mata ko, habang nasa ceiling parin ang atensyon ko.
Jannilyn chuckles. "Do you miss the Burgurls?——I will call them"
Nilingon ko naman sya. "No. We are all tired. Let's take some rest. May kanya-kanya din tayong buhay. You all don't need to be occupied by my own problems" I smile at her. "But I'm really happy, because you did all of those effort even if I can't see you."
Nilingon ko naman sya. Hindi ko mapigilang mapangiti ng makita ko syang tumawa.
"We are Burgurls. We love expecting the best, but planing for worse. We always remain positive with each other."
Napangiti ako. "How are you now? "
Her jaw dropped for a while. Pero agad nyang itinikom iyon.
"I'm happy seeing you happy" She smile.
I pout. "Sorry" Nilingon ko ang kinaroonan nya. "Sorry. I don't know what to do anymore, for you to be close to him-"
"Don't worry about that. Wag nalang nating pagusapan. Ang importante okay ka na" Muli nyang binalingan ang dextrose sa gilid ko. "Ayan. Okay na to, Hindi mo pa to pwedeng tanggalin ah."
I smile. "Thank you"
Tumango nalang sya. "Sure ka bang kaya mo na dito? You know, I can always free my time for you—"
Winasiwas ko ang kamay ko sa ere. Para senyasan sya na umalis na. "Don't bother. I can do it"
She smile. "Y-you sure?"
Tumango nalang ako. "Sige na. Umalis ka na, magpapahinga na ako-"
"Gaga, ang tagal mo ng natulog ah." Jannilyn chuckles. Hinablot nya na ang isang bag sa may sofa.
I nod. "Okay na ako. Salamat Huh? Ingat ka!" Sigaw ko para tuluyan na syang umalis. "Sige na! Isara mo yung pinto Ah—"
Bibiruin ko pa sana si Jannilyn, nang kagaya ko mapalingon din sya sa pinto.
Natigilan ako sa pagsasalita nang bumukas ang pinto. Parang may humaplos sa puso ko nang makita ko syang nakatayo doon.
"D-david" I whispered to myself.
Masama ang tingin nya saakin. Halata din ang pawis na tumutulo sa noo nya. Parang minadali nya ang pagpunta dito.
Jannilyn cleared her throat. Napatingin naman ako sa kanya. She's looking at me.
"Una na ako khaning" She look at David. "A-atlis ngayon, mas kampante ako na may magbabantay sayo"
Tumango nalang ako. Hindi ko na magawang lingunin muli so David. Shit. Naguguilty ako sa paraan ng pagtrato ko sa kanya kanina.
"Paano, ikaw nang bahala kay Khaning. Huh?" Rinig kong sabi ni Jannilyn. "May trabaho pa kasi ako ih"
Halos lumukso ang puso ko nang marinig ko ang mga yabag nya palayo. Umayos nalang ako sa pagkakahiga nang maramdaman ko ang pagkirot ng dextrose sa kamay ko.
"Tutulungan na kita—" I pressed my lips the moment I heard him speak.
Umiling ako. "Hindi kaya ko na" Hindi ko sya magawang lingunin.
He sighed. "Tell me, what did I've done wrong? For you to treat me this cold." He almost whisper.
Umayos ako sa pagkakahiga ko. Hinarap ko ang ceiling. Ilang beses pa akong napakurap nang masilaw ako sa liwanag mula doon.
I gulp. "Why did you quit your job?"
Wala akong narinig na sagot. Kaya nagpasya akong lingunin sya. Nakatingin sya saakin ng diretsyo.
I pout. "We both know how much you want that job. That's your dream-"
"I'll die if I didn't see you for a while." Nagbaba sya ng tingin. "Suicidal lalo yun, kapag hinayan lang kita sa hospital."
Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya. "But..."
"Khaning, don't move. Matatangal yung dextrose mo." pagalit nya saakin.
"David. You sacrifice alot for that. You worked hard—"
Nagulat naman ako ng bigla syang tumigil sa pagaayos ng dextrose. Napalunok ako sa distansya naming dalawa. Sobrang lapit nya nalang sakin.
Halos maduling sa sobrang
"Then, you call me at my name again." May emosyon na dumaan sya mata nya, pero bigla din 'yong naglaho. "Maybe because he isn't here-"
I sigh. "Let's not talk to him." malamig kong saad. Parang bigla akong nawalan ng gana.
I saw his nose crinkle again. Shit. "You talk like you hated him, while you let him kiss you." He bitterly laugh.
Nagiwas naman ako ng tingin. Madilim ang mga mata nyang nakatingin saakin. Hindi ko kayang tagalan iyon...
I pout. "Why you want Ysabelle to be free again?"
Umupo sya sa gilid ng kama. He caressly touch my hair. Hindi ko akalain na mamimiss ko ang simpleng gesture na gan'to.
"Because thats the only way, I know to protect you. For you to remain safe." He sigh. Nilingon ko naman sya.
Kumunot ang noo ko. "P-protect me from what? You're ex is in drugs at that moment—"
He glance at me. "You didn't understand."
Tinignan ko sya. He looks really frustrated. Inangat ko ang sarili ko paupo.
"Make me understand then" Madiin kong saad.
Halos mapatalon ako nang umikot ang kamay nya sa likod ko. He pull me closer. Napapikit ako, nang tumama ang kamay kong may dextrose sa kama.
"D-damn." I heard him whispered. "I forgot about it—"
Hindi ko na sya pinatapos. Ako na mismo yung lumapit. I Hug him as tight as I could.
Kumunot ang noo ko nang kalasin nya ang pagkakayap saakin. Agad ko namang binawi ang yakap.
"W-why?" I almost whisper.
He glare at me. "You hugged him too" Nag-iwas sya ng tingin.
I pout. "I thought he is my friend, that's why"
He sigh. "I forgot, I am just your friend too. I'm sorry—"
"David" I whispered.
"-Tell me Khaning, who am I to you?" Nanliit ang mga mata nya. He gulp. "Am I just a friend?"
Hindi ako nakatingin ng diretsyo sa mata nya. Punong puno 'yon ng emosyon. Natatakot akong baka madala ako.
I look at him. "Ano ba ako sayo?" I smirk. "You know, you run towards Ysabelle when... We are still at the abandon building. You left me at the ambulance. You knew that I'm not comfortable there. But you left—" Madiin kong saad.
Umuwang naman ng bahagya ang bibig nya. Sinubukan nyang abutin ang kamay ko pero agad kong kinabig iyon.
"I-is this the reason the sudden cold treatment then?" Umayos sya ng pagkakaupo.
Nagiwas na ako ng tingin. Ramdam ko ang pagtaas ng balahibo ko sa braso. Shit.
"Khaning" He almost whisper. "I run towards her because I want to see her paying her sins at the jail-"
Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya. Natawa ako ng bahagya.
"Y-you want her behind bars?" I laugh bitterly. "Eh Diba, gusto mo ngang iatras ko yung laso para sa Kanya?"
Hindi ko napigilan ang pamumuo ng luha. Tumaas na din ang boses ko. Nag Tikom ako ng bibig at medyo lumayo na kanya.
"B-because thats what good for you.." I heard him said.
Marahan akong umiling. Hindi ako makapaniwalang sinasabi nya ito. Marahil mahal nya pa si Ysabelle at napilitan lang syang alagaan ako.
I sighed. "Can you leave the bed?" Hindi ko na sya tinignan. "I have to rest"
"K-khaning." He almost whisper.
Walang emosyon ko syang tinignan habang nakaupo parin sya sa kama.
"Okay fine. Pero dito lang ako. I will cook for-"
"No need" Mabilis na saad ko.
Umayos ako ng pagkakahiga nang umalis na sya sa kama.
Parang biglang bumalik ang sakit. Kinuha ko ang isang unan at ginawa itong sandalan. I hug the pillow. Sinubsob ko ang mukha ko doon. Dahil alam kong hindi ko maampat ang pagbagsak ng luha.
"K-khaning" I heard David called.
Hindi ko na pinakingan ang sunod nyang sinabi. Sinubsob ko ang sarili ko sa unan. Tinandayan ko ang isa pang unan. Para masigurado na hindi matatangal ang dextrose.
Pilit kong pinikit ang mata ko. I want to rest, really bad to. It seems like I run nonstop for a year. It's really tiring.
Tuluyang dumilim ang lahat. Nanatili ako sa ganong posisyon. Wala talagang papantay kung gaano ka komportable ang kama ko.
"Khaning"
May naramdaman akong kamay na dumampi sa braso ko, pero hindi ko 'yon pinansin. Nanatili lamang ako sa posisyon ko.
"K-khaning. Wake up" I heard Dhavid's voice again. "You need to eat."
Kumalam naman ang sikmura ko nang maamoy ko ang ulam na 'yon. I really need to eat. Dahan-dahan kong binuksan ang mata ko para makita ko kung ano 'yon.
Ilang beses akong napakurap bago tuluyang luminaw ang nakikita ko.
"W-what was that?" Wala sa sariling tanong ko, nang makita ko ang ulam na hawak nya.
"Menudo" Dhavid smile. "Wait" Inilapag nya ang mangkok sa may study table ko.
"I'll help you to fix your position-"
"I can eat alone" Saad ko nang hiniga ako sa kama, pero malayo sa bowl ng pagkain.
He sigh. "I want to spoon feed you." He look at me. "Let me. Please?"
Nagiwas naman ako ng tingin. Sinubukan kong abutin ang pagkain, pero kumirot lang ulit ang kamay ko.
I pout. "As if I have a choice."
Sinandal ko ang likod ko sa patong-patong na unan na ginawa ni David kanina.
He smile. Kinuha nya ang mangkok sa bandang likuran, bago umupo sa gilid ng kama.
"Here" He said. Binuksan ko naman ang bibig ko para makain 'yon.
Shit. I can't deny I'm hungry.
Tumingin ako sa labas nang nakakalahati ko na ang pagkain. Makulimlim na iyon.
Nagbabadya pa ata ang pag bagsak ng ulan.
"W-why dont you eat?" I ask. "Ikaw naman ang nagluto nyan ih. Bakit hindi ka kumakain?"
He smile. "Uuwi narin naman ako. I'm sure who won't let me stay over night. Pinagluto lang talaga kita para may makakain ka."
"hmm. Okay" Umayos ulit ako ng higa.
Hindi ko na pinansin ang tingin saakin ni David. Kumain nalang ako.
"You are really hungry. Huh?" Komento ni David nang makita nya ang pinagkaiinan ko.
I force smile. "Thank you for cooking-"
Sumama naman ang mukha nya. "Can you please, end that cold treatment. And bring back my cheerful Khaning?"
Parang may humaplos naman sa puso ko nang sambitin nya 'yon. I gulp intensely. Hindi ko kayang tagalan ang tingin nya kaya iniwas ko agad ang paningin ko.
Tinignan ko ang kamay ko na may dextrose. Nakakonekta iyon sa may gilid ko. Shit. Sinubukan kong abutin ang destrose holder.
"Khaning. What are you doing?"
I gulp. "Can you help me stand?"
Saan ko na mapagtanto na hindi ko pa kayang balansehin ang sarili ko.
Kumunot naman ang noo nya. Parang naiisip kung tutulungan ba ako o hindi.
"L-look. I need to do it. I will be alone here, so I need to-"
"Let me stay with you even for a night" May halong pagsusumamo na saad nya.
Marahan akong umiling. "No. Uuwi ka."
Binalingan ko muli ang kamay ko. Sinubukan kong tumayo pero agad akong nawawalan ng balanse at tumama sa kama.
"D-dammit. I told you. Let me stay!" Kinuha nya sa kamay ko ang dextrose holder.
He sigh. "San ka ba pupunta?" pagalit nya saakin.
"Naiihi na ako" I almost whisper. "David..."
Bigla namang namilog ang mata nya sa sinabi ko. He grab my waist and try to support my weight. Hindi na ako nagreklamo pa. Naiihi na talaga ko.
Inalalayan ako ni David na makapasok sa banyo. Ramdam ko ang pagkailang nya. I can't help but to adore those reactions.
"L-labas na muna ako." paalam nya. Tumango nalang ako.
Napangiti ako nang simulan ko ng ang dapat kong gawin. Shit. Sumasakit na ang pantog ko sa pagpipigil ng ihi.
Binuksan ko agad ang pinto pagkatapos kong maghugas ng kamay. Hindi ko maiwasang mapangiti nang makita ko na Natatarantang lumapit saakin si David. Shit.
I sigh. Pilit kong inaalis ang lahat ng emosyon sa mukha ko pagkaharap ko sya. Pati ang ngiti ko.
"O-okay na?" He ask.
Tatango na sana ako ng biglang kumidlat. Napatingin ako sa bintana. Sobrang Lakas ng ulan. Ang mga puno ay tila sususayaw sa saliw ng malakas na pag palo ng hangin.
"May extra kang damit?" I ask.
Kumunot naman ang noo nya. Humakbang ako palapit kaya muli nya akong inalalayan.
"Para saan?" He ask.
I pout. "Hindi ka pwedeng lumusong sa baha para makauwi langm"
Bigla syang huminto sa paglalakad kaya napahinto din ako. Sya ang may hawak ng dextrose ko.
"Did I get it right? You are allowing me to sleep h-here?" Hindi makapaniwalang tanong nya.
Nagkibit balikat nalang ko. "Bakit ayaw mo ba? If you want-"
Marahan syang umiling. "May extra clothes ako sa sasakyan. Doon ako kumukuha ng supply habang nasa hospital ka. So, I won't have a reason to leave you there-"
He really stayed with me.
I gulp. "K-kunin mo na. I want to talk to you afterwards"
Nanatili akong nakayuko nang maramdaman ko ang pagalis nya.
Muli akong napasulyap sa bintana. It's raining cats and dogs outside. Halos naputol ang mga sanga ng puno. Ang mga dahon nama'y parang eroplano na lumilipad sa lakas ng paghampas ng hangin.
Akmang susubukan ko muling humakbang, nang mapagtanto ko ang papalapit na yabag ni David.
Parang may humaplos sa puso ko kung gaano sya ka basa ngayon. Shit. I forgot to give him an umbrella.
Napalunok ako ng pagpagin nya ang basang buhok. Shit. Isang malaking Kasalanan tignan ang lalaking ito.
"Khaning. Wait for me, I'll change" Nagmamadaling sabi nya.
Kumaripas na sya ng takbo sa CR. Bago pa man ako makasagot.
Tumango nalang ako at pinanood syang umalis. Kinabig ko ang dextrose holder sa tabi ko, at pinagulong ko iyon.
Lumapit ako sa bintana. Sobrang lakas ng ulan. My jaw dropped when I remembered Lincoln. Naglalayag sa dagat ang kapatid ko ngayon. Kamusta na kaya sya?
Kinagat Ko ang pangibabang labi ko. Kumabog nanaman ng malakas ang dibdib ko.
"Khaning!" Napalingon ako sa biglang pagsigaw ng David.
Direkta syang nakatingin sa paligid. Parang may hinahanap.
"I-im here." I almost whisper.
Nakita ko ang paglambot ng expression ng mukha nya. Agad syang naglakad palapit saakin.
"I thought—" He pause as he sighed. Umiling-iling sya. "Let's go"
Napabuntong hininga nalang ako. Kinuha ni David ang dextrose holder sa kamay ko. Hindi nalang ako umimik. Binalikan ko ng tingin ang bintana kanina. Madilim parin ang labas.
"You should eat" I said without looking at him. "Mag gagabi na rin ih"
"Okay. After you did."
Tumango nalang ako. Nagbaba ako ng tingin sa hawak nyang damit. Ilang patong din iyon.
"Ang dami n-naman nyan" Kunot noong saad ko.
He chuckles. "Hindi kita magawang uwan ih. Lalo na malapit lang sayo yung mga kalaban-"
Huminto ako sa paglakad. "W-what do you mean?"
I sigh. Kinabig nyang muli ang dextrose holder at nilapit 'yon sa kamay ko na nakakonekta doon.
"How long you knew Joseph Romero?" Seryosong saad nya.
I pressed my lips. "long time ago. He's my crush-" Napayuko ako ng biglang magbago ang emosyon sa mukha nya. "-But we meet almost two months ago."
"You meet him after the day, Ysabelle drag your name and you got bash." Malumanay na saad nya. "You are with him after you saw us in the restaurant."
Bigla namang Kumunot ang noo ko dun.
"Ano namang kinalaman ni Joseph sainyo? He's nothing with that. Siguro nagawa nya lang 'yon dahil sa pressure. You know, vloging is really hard-"
"He is Ysabelle's cousin." Dhavid cut my words.
Ilang beses akong napakurap nang marinig kong sinabi nya 'yon. Nanlabo ang mata ko sa pamumuo ng luha.
"Y-you are kidding." I sigh. "Joseph became close with me because w-we share the same interests. He lied, but he won't trick me like that-"
"He propose to you, at the YouTube fan fest because he knew I'm there..."
Hindi ko na pinatapos ang sinabi nya. Naglakad na ulit ako. Bakit ganto nalang lagi.
"B-bakit Hindi mo sinabi sakin to noon?" Binuksan ko ang pinto ng kwarto ko. Inunahan ko na sya bago nya magawa iyon.
"Sinabi sakin ni Clement, last week. Noon lang kasi dumating yung report ng private investigator nya. After that investigator got killed by a syndicate." Inalayan nya ako na makaupo sa kama ko. "Sabi dun. That's the same syndicate. Ysabelle were belonged. Sumali sya doon pagkatapos ng nangyare."
I sigh. "You knew that. Bakit gusto mo pang makawala sya?"
Hindi na ako nag abalang tignan sya.
"Hindi lang ako ang may death threats noon. Ikaw din." He sigh. "And I won't risk your life. Mas madali ka nilang masasaktan lalo na wala kang malay. Kaya wala akong nagawa kundi sumunod sa utos nila."
Nagangat ako ng tingin. Nangiginig ang kamay ko. Ilang beses akong Napapikit ng dumaloy ang luha sa Pisnge ko.
"T-thats why you quit your job?" I sob.
Nagiwas sya ng tingin. "Don't cry." He sigh. "You are more important than that—"
"But you worked h-hard for that." I sob. "B-bumalik ka na lang doon-"
He chuckles. Inayos nya ang pagkakalagay ng dextrose sa holder nito.
"I'm investing at Ruizzon business." He smile. "Don't worry. Everything is fine, I'm still holding my commision-"
"Hindi mo naman kailangang mag quit sa trabaho mo para saakin!" I shout.
He crinkle his nose. Umupo sya sa tabi ko. Sinalubong ko naman ang tingin nya.
"Don't worry about it." His hands traveled at my waist.
He pull me closer. Parang Binuhusan ng malamig na tubig ang sikmura ko sa ginawa nya.
"It's your dream-" I whispered.
"You are my dream" Mabilis na sagot nya. "Don't worry about those."
"Im not scared. They won't do it to me again" Pagsusumamo ko.
He smile. "You make me scared."
Nanliit naman ang mga mata ako habang nakatingin sa kanya. Bigla syang nagiwas ng tingin. Kumalabog na ulit ang puso ko.
"You made me scared. In thw thought of losing you, every second that I'm not with you" He sigh.
Nanubig ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya. He caressly touch my hair.
"It's not that I don't trust youm" He gulp. "Its because I don't trust myself. Hindi ko Kaya na hindi magselos pag may kasama kang iba."
"D-david" I whispered.
"The next mission were at the virgin island near Mindanao. May target kaming mga terrorista doon. I cant leave the camp." He sigh. "I can't live that long not seeing you."
My jaw dropped. "Y-You can call"
He sigh. "What if there is no signal there? I won't risk you. I can lose anything but not you." Napapikit ako ng manubig ang mata nya. "Just not you."
Hindi ako umimik. Nanatili lang ang paningin ko sa Kanya.
"I wish I can copy pasted you there. But I didn't owned that power. So, I stay" He smile.
Hindi ako makapaniwalang tumingin sa Kanya.
"D-david" I sobbed.