ESA11
Hezekiah Kingston Jimenez is not just a person for me. He's my shelter and my safe haven. He made me love my life no matter how cruel it is. I consider him as my only consolation in this world of hate and pain.
The only thing bright in my darkness.
Hindi ako manhid. Hindi rin ako tanga. Siguro, medyo. Pero alam ko at ramdam ko kung anong meron saaming dalawa. I know that sometimes, we exceed on just by being friends. Kaya patuloy akong humahakbang palayo kapag alam kong sumosobra na.
It's so hard to fight back against myself and cage my own emotions. Pero kailangan ko itong gawin at labanan. I love him and I can't lose him.
Not with this.
"Lasing ka lang." pagod kong saad sa kanya.
My heart is hurting so bad right now. Narinig ko ang mahinang tawa ni Hezekiah. He's still looking down while laughing. Noong tumaas ang kanyang tingin ay agad akong umiwas.
"No..." iling niya. Tumayo siya mag isa at umalis sa pagkakasandal sa kanyang kotse. Napalingon ako sa kanya. He smirked at me.
"Alam ko pa kung anong sinasabi ko, Santh."
Umiling ako at inilahad ang aking kamay.
"Let's go home, ako na magda-drive." saad ko sa kanya.
Pilit niyang hinuhuli ang aking tingin ngunit patuloy akong umiiwas.
"Heze, ako na magda-drive." ulit ko upang kunin ang kanyang atensyon.
Ngumisi siya saakin at umiling.
"Kaya ko."
Iniwan niya akong nakatayo saaking lugar at umikot para magtungo sa driver's seat. Mabilis siyang sumakay agad. Ilang minuto pa akong nakatayo saaking lugar habang nakatulala. Nagising lang ako noong bumusina siya.
I opened the passenger seat's door and went inside. Naging tahimik ang aming byahe pauwi. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana sa buong oras na nasa daan kami.
"Gumalaw ka, baka magkastiff neck ka dyan." rinig kong saad ni Heze.
Agad ko siyang nilingon at sinamaan ng tingin. He smirked at me mockingly. He looks pissed and I understand.
"Hindi mo kailangang umiwas na parang may kung ano sa mukha ko."
Napapikit ako ng mariin.
"Do you really wanna fight right now, Hezekiah?" tanong ko.
He snickered. "Hezekiah, my ass."
"Stop being a jerk!"
"No, you stop being a jerk," he said gritting his teeth.
"What?" inis kong saad sa kanya.
Napansin ko ang pagpasok namin sa parking lot ng condo kaya noong maayos siyang nakapagpark ay mabilis akong lumabas ng kanyang kotse at malakas itong sinara.
"Attitude."
Mas lalo akong nagngitngit sa galit noong marinig ko ang kanyang sinabi. Hindi ko siya pinansin at agad akong pumasok ng elevator ng hindi siya hinihintay. Napansin ko ang paghabol niya saakin pero agad nang nag sara ang elevator.
Damn him.
Tumingin ako sa taas upang pigilan ang luha ko. I wanted to say I'm hurting too. Hirap na hirap din akong kumilos upang lumayo at itago ang lahat para sa sarili ko.
I loved him since we were kids. And I want that love to stay pure. I don't want to touch it and mess up again.
Pumasok ako ng unit at binaba ang aking sling bag sa couch. Dumiretso ako sa kusina para kumuha ng tubig.
Narinig ko ang pagbukas ng pintuan habang umiinom ako. Inilagay ko pabalik sa ref ang pitsel at inilagay ang baso sa lababo. Noong makabalik ako sa sala ay nakita ko siyang nakaupo na couch at hinihilot ang kanyang noo.
"Santh."
Kinuha ko ang sling bag sa kanyang tabi. Lalagpasan ko na sana siya noong hawakan niya ang aking pulso.
Binawi ko ito. Hindi gaanong mahigpit ang kanyang hawak kaya naging madali iyon para saakin.
"I'm tired. Matutulog na ko." sagot ko sa kanya at nagpatuloy na sa paglalakad.
"Fuck it."
Napatigil ako noong marinig ang kanyang mura. Wala sa loob akong napalingon habang patuloy na namumuo ang inis at galit ko saaking kalooban.
"Minumura mo ba ako?" tanong ko sa kanya.
He laughed sarcastically and glared at me.
"Hanggang kailan ka magbibingi-bingihan? Hanggang kailan ka aarte na parang walang nangyari? Hanggang kailan ka tatakbo huh?" his tone raised. "Sabihin mo nga Santh! Kailan!"
Napapipikit ako habang pinakikinggan ang kanyang galit. Pakiramdam ko ay nanghihina ang aking mga tuhod at nanginginig ang aking mga kamay.
Bakit ba siya galit na galit!
"Why are you shouting at me!" sigaw ko pabalik habang nararamdaman ko ang pag iinit ng ilalim ng aking mata.
Gusto kong magtampo dahil nasasaktan ako. Hezekiah and I always fight. Araw-araw pa nga. We fight over simple and useless things. We don't even need to say sorrys for all of it. We'll just start being nice with each other again, tease and laugh with each other again.
And for everything that's heavy, we always talk sincerely. I am very used to having him on my side kasi kakampi ko siya palagi kahit ako yung mali. Having him like this right now is making me so scared and hurt.
Ayoko nito.
"Dahil nakakagago na!" he said.
Unti- unti akong naglakad pabalik. Ramdam ko ang sakit sa kanyang mga salita. I immediately wanted to say sorry.
I don't want him to be hurt.
"Bawat beses na lang bang susubok ako, wala lang sayo? Huh? Bakit hindi mo nalang ako diretsuhin kung wala talaga huh? Bakit sa iba nagagawa mo!"
"Heze..."
Nabasag ang aking puso habang pinakikinggan ang kanyang sinasabi. Yes, I denied every chance he tried to tell me about his feelings like how I denied mine inside.
"Alam mong mahal kita, Santh! Wag mo naman akong paglaruan ng ganito!"
Kinuyom ko ang aking kamay at mabilis na naglakad sa kanya. Tumulo ang aking mga luha at tinulak ang kanyang dibdib.
"Don't fuck with me, Jimenez." madiin kong sabi sa kanya.
He laughed sarcastically.
"Tanginang 'yan. Minsan na nga lang magmahal akala pa hindi totoo."
Pinahid ko ang aking basang pisngi kahit wala naman iyong silbi dahil sa patuloy na pag agos ng luha ko. Ang kaninang sakit na nararamdaman ko ay napalitan ng galit.
How dare him!
"You don't tell me you love me after you played with women in the club! Sa sobrang dami mong babae, Hezekiah? Mahal?!"
I hit his chest with my balled fist repeatedly.
"I hate you! Why do you have to lie..." I sobbed.
Nanghina ang aking kamay habang sumasapok sa kanyang dibdib. Naramdaman ko ang paghawak niya saaking dalawang kamay na namahinga sa kanyang dibdib dahil hindi ko na nakayanan ang aking emosyon.
I cried hard.
"Tangina talaga. Ako yung galit eh." rinig kong bulong niya at hinila ako papalapit sa kanyang bisig.
"Galit na galit ako sa mga gagong nagpapaiyak sayo tapos ako din pala..." he continued speaking to himself while caressing my back.
"What do you expect me to do, Santh? You keep on denying me, I have to try distracting these damn feelings because I should be your best friend. Dapat hanggang doon lang ako palagi. Pero nakikita mo naman diba? Hindi ko pa rin 'yon magawa."
Napapikit ako habang umiiyak.
Gustong gusto kong itaas ang aking dalawang kamay upang yakapin siya pabalik. Gusto kong maniwala sa kanyang mga sinasabi.
Gusto ko siyang mahalin ng libre. Pero paano?
Humiwalay ako sa kanya at pinunasan ang aking luha.
"Kung totoo naman yung sinabi mo..."
"Shit. Wag mo naman akong pagdudahan.." pakiusap niya saakin habang pilit na inaabot ang aking kamay.
Humakbang ako palayo. Kung saan ako sanay. Kung ano ang nararapat kong gawin.
He smiled sadly watching me step away. My heart broke so much as I watch him.
Why am I doing this to the only man who made me feel worthy of everything? Ang gaga ko talaga. Pati iyong tanging nagpapahalaga saakin sinasaktan ko.
Alam kong hindi ko deserve na gawin ito lalo na sa kanya. Pero mas kaya ko itong gawin at tanggapin ngayon kung ang kapalit naman ay mananatili siya sa tabi ko.
"Hindi ako ang para sayo, Heze." sagot ko kahit mahirap din para saakin na tanggapin iyon.
Wala akong kahit na anong kayang ibigay sa kanya. Pati kaluluwa at puso ko ay matagal nang basag. He deserves to have someone who's great and pure.
"Hindi mo pwedeng sabihin iyan."
"I break everything I touch, Hezekiah!" sigaw ko sa kanya.
I'm born with no luck at all. Lahat ng mayroon ako ay sira. Pagkatao, relasyon.
"Then I'll willingly break."
"Heze..."
"I'll willingly break just so I can have you."
Mabigat ang aking paghinga habang nakatingin sa kanya ng puno ng kabiguan. He looks sad but determined. I brushed my hair up, frustrated on how I can handle this. How can I handle him.
Is this alcohol still?
"Naririnig mo ba ang sarili mo?" tanong ko.
Huminga ako ng malalim at tinitigan siya.
"I just broke up with my boyfriend. He cheated on me with my best friend. My best friend betrayed me. My grades are failing. Do you how messed up my life is right now, Heze?"
Bakit kailangan mo pa sumabay? I can't deal with this.
Heze, please stop.
"So this is still all about him, huh?" naging madilim ang kanyang mata. His jaw clenched hard.
I sigh frustratingly.
"That's not my point!"
"He's always been your point."
"No!" mariin kong pagtanggi.
Nagpanic ako noong humakbang siya papunta sa pinto.
"Heze!" I called him. I followed him in the hallway going to the door.
"Hezekiah!" sigaw kong muli ng kanyang pangalan noong mahawakan niya ang door handle at mabuksan ang pinto.
"I understand, Santh." malamig niyang saad bago binagsak ang pinto saaking mukha.
I closed my eyes tightly.
Ramdam ko ang sakit ng aking puso habang nakatitig sa saradong pinto saaking unahan. Umaagos ang mga luha mula saaking mga mata.
Mabagal akong naglakad papunta saaking kwarto. Wala sa loob akong kumilos para maligo at magpalit ng pantulog.
Kahit noong nasa shower ako ay bakante lamang akong nakatingin sa tiles na nasaaking unahan.
I lied down on my bed, facing his side. It looks very empty without him. Why did he leave without fixing this? Hanggang kailan siya magagalit?
Hindi ko ata makakaya.
Hinayaan kong mamayanin saakin ang emosyon kong parating nakakulong sa pinakamadilim na parte ng aking puso.
I love him. Dangerously.
That's the reason why I can't give myself fully in loving Rylan. Dahil alam kong iba pa din ang tinitibok ng puso ko sa kung sinong gustong mahalin ng utak ko.
I gave my attention to Ry. Hoping that one day, I can learn to love him and get over with Heze. Alam kong mali, pero sinubukan ko namang gawin ang lahat para kay Ry. Lahat ng subok ko, totoo iyon at puro.
Pero wala, isang tao pa rin ang inuuwian ko sa dulo ng lahat.
Hezekiah taught me to love. Kung hindi dahil sa kanya, puno na ng galit ang puso ko. Maybe that's also the reason why I love him more than how I thought I can love someone.
Mahal na mahal ko siya at sobrang hirap lumayo tuwing papalapit siya. But I don't wanna lose him.
Takot akong mawala siya sa oras na mapagtanto niyang hindi ako ang para sa kanya. All my relationships crumbled down, broken. My parents broke apart to create a family of their own, leaving me in the middle, alone and broken. No one of them wants me so they threw me here. I failed into keeping my first relationship, even the one I have with my best friend.
I'm not good at making things stay. It always breaks.
He's the only one I have right now. Ayokong dumating ang araw na pati siya ay mapasama sa mga nasira ko. I need him in my life. He's the only one who's keeping me sane.
Ayokong sumugal. Ayokong isugal siya kahit malaki ang magiging kapalit kapag nagtagumpay. Dahil hindi ko kayang mawala siya saakin kung hindi.
I would rather have him like this even if it pains me than to lose him forever.
I don't think I can survive without him.
Nakatulog ako dahil sa pag iyak. Nagising nalang ako noong parang may humahaplos saaking pisngi. Hindi ko tuluyang mabuksan ang aking mata dahil sa bigat nito dala ng aking pag iyak.
I just saw a man figure before I fell asleep again.
Masakit ang ulo ko noong magising ako. It's still five in the morning. Halos tatlong oras lang akong nakatulog kung ganon.
Napatingin ako sa aking tabi at nakita ko ang bakanteng espasyo doon. It was clean and untouched. So he didn't come home. Mukhang nananaginip lang ako noong maramdaman ko siya saaking tabi.
Agad akong dumiretso sa banyo upang mag ayos ng sarili. I look like a mess. Maga ang aking mata dahil sa masyadong pag iyak.
Mukha nanaman akong brokenhearted. Imagine the extent of what he can do to me? It was just a fight but I cried like I lost someone.
Hezekiah can save me with just a word but he can also ruin in just one snap. That's his power over me.
I tied my hair in a messy bun before going out of my room.
Napatigil ako noong makita siyang nakahiga sa couch, pilit pinagkakasya ang kanyang sarili doon.
Unti-unti akong lumapit doon. Mahimbing siyang natutulog habang nakakunot ang kanyang noo. Did I make him so frustrated last night that he can't even have at least a good dream?
"You stupid..." I whispered, almost without sound as I sat down on the floor in front of his face.
Hinawi ko ang buhok na kumakalat sa kanyang mukha.
"I'm sorry, Heze..." bulong kong muli habang tahimik na umiiyak. "I'm sorry."
I just want to keep you forever. I'm sorry for being a selfish bitch.
Bumalik ako sa kwarto para kumuha ng comforter at ipatong sa kanya. Naupo akong muli sa lapag habang pinapanood siyang matulog.
"Just please give him a peaceful dream please..." I whispered when his forehead creased more.
If only I can be a dream-catcher so I can keep all his bad dreams away, I would have been. This man only deserves beautiful things.
Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako muli dahil sa panonood sa kanya. Nagising nalang ako na ako na ang nakahiga sa couch at nakabalot sa comforter.
Agad akong napatayo dahil napagtanto ko iyon.
"Heze?" I called while walking towards the kitchen.
Nakita ko ang may takip na pagkain doon. There's fried rice, eggs and hotdogs. Normal para sa breakfast.
He's not in the kitchen so I opened my room to check. Nanlumo ako noong walang bakas ng presensya niya roon.
Binuksan ko ang closet ko at tinignan ang parte kung saan nakalagay ang kanyang damit. It's still there, untouched.
Bumalik ako sa kusina, umaasang baka mayroon siyang iniwan na kahit sticky note man lang ngunit wala.
It's okay. Hindi niya naman kinuha yung gamit niya. Siguro uuwi naman yon mamayang gabi. Hihintayin ko nalang.
Babalik pa yon, Santh. Hindi ba? Palagi namang bumabalik si Heze.
Umupo ako sa dining table at sinubsob ko ang aking mukha saaking mga braso habang umiiyak.