ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးဟာ မွန္ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ေဆးရံုအခန္းေလးထဲ ျဖာက်လ်က္ရွိေနသည္။ တံခါးကိုေစ့ရံုေစ့ထားတဲ့ အခန္းေလးထဲက သဲ့သဲ့ေလးထြက္ေပၚေနတဲ့ ရိႈက္သံတခ်ိဳ႕ကို အရင္ၾကားလိုက္ရသည္။
"ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပို္င္း အေျခအေနကအကုန္ေကာင္းတယ္။ က်ိဳးသြားတဲ့ နံရိုးႏွစ္ေခ်ာင္းက Internal Organsေတြကို မထိခိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။ ေခါင္းကိူထိခိုက္ထားတာေတာ့ရွိေနေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ကေတာ့ဆက္ျပီးေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာဘဲ။"
တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္သံက နည္းနည္းက်ယ္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳအပါအ၀င္ အခန္းထဲက လူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ျပီး ႏူတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက အခန္းေစာင့္သူနာျပဳကို ညႊန္ၾကားခ်က္ တခ်ိဳ႕ေပးျပီး သူ႔အလုပ္ကို လတ္စသတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္သည္။
"မင္းလည္း အခုအေျခအေနကို သိသင့္သေလာက္သိႏွင့္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာတို႔ X rays ပံုေတြထြက္လာမွဘဲ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့"
အခန္းထဲကမထြက္ခင္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္အာရံုေၾကာ္ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္သူ ဆရာဦးသန္းျမင့္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ၾကည့္ျပီး ေျပာေလသည္။ ေခါင္းကိူထိခိုက္သြားတယ္ဆိုတာ သိသိခ်င္း ထက္ျမတ္ႏိုင္ကို ဆရာဦးသန္းျမင့္ဆီလႊဲေပးခဲ့တာ။ လုပ္ေပးႏိုင္သမွ်အကုန္လုပ္ေပးခဲ့တာတာဘဲ။ အားလံုးအဆင္ေျပဖို႔ဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာေပါ့။ အခုအေျခအေနက လူနာကလံူး၀ သတိျပန္မလည္တာက ျပသနာျဖစ္ေနသည္။ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳတို႔ထြက္သြားျပီးေနာက္ ထက္ျမတ္ႏိုင္၏ အေမျဖစ္သူကပါ
"သမီး။ ေဆးမွတ္တမ္းေတြယူဖို႔ အေမခဏေလာက္သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္..။"
ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္လံုးအစံုကနီရဲမို႔အစ္လ်က္ရွိေနသည္။ ဆုသစၥာကို ခပ္တိုးတိုးေျပာျပီးေနာက္ မ်က္ႏွာကို လက္ဖမိုးတို႔ႏွင့္ခပ္ျမန္ျမန္ပြတ္ျပီး အခန္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားေလသည္။ အျပင္မထြက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ျပံဳးျပျပီး ႏူတ္ဆက္သြားေလသည္။ မရင္းႏွီးေပမယ့္ ထက္ျမတ္ႏိုင္ေဆးရံုတက္ေနစဥ္အတြင္း ကူညီေပးခဲ့တာေၾကာင့္ မ်က္မွန္းတန္းေလာက္မိေနျပီ ျဖစ္သည္။ ဆုသစၥာရဲ႕အစ္ကိူဆိုတဲ့ အေနအထားတစ္ခုလည္းပါတာေပါ့။ဆုသစၥာကေတာ့ မ်က္ႏွာကိုလက္ကိုင္ပု၀ါႏွင့္အုပ္ထားျပီး ငိုသံမထြက္ေစရေအာင္ ၾကိတ္ျပီး ရိႈက္ငိုလ်က္ရွိသည္။
"ဒီေန႔ေရာ အလုပ္မသြားျပန္ဘူးလား။"
ဒီမွာရွိတဲ့ သူေတြစားပါေစေတာ့ဆိုျပီးေတာ့ ၀ယ္လာတဲ့ ေၾကးအိုးဆီခ်က္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဆုသစၥာက တစ္ခ်က္ရိႈက္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေျဖသည္။
"အင္း။ ခြင့္တင္ထားတယ္။"
"ခြင့္ကဘယ္ႏွရက္ရမွာလဲ။ တသက္လံုးေတာ့ မရႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။"
ကၽြန္ေတာ္ခပ္တိုးတိုးေျပာေနရင္း ဆုသစၥာကိုတစ္ခ်က္လွမ္းအကဲခတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကေတြ႕တုန္းကလည္း ဒီအက်ႌႏွင့္ ဒီေဘာင္းဘီပင္။ ဆံပင္တို႔ကို ျဖစ္သလို ေနာက္သို႔ စုစည္းထားပံုက မျဖီးမသင္ထားရတာကို ပိုျပီး သိသာေစသည္။ ဒီေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ အစာေတာင္စားရဲ႕လားမသိ။
"အခု သူ႔ရဲ႕အေျခအေနက တစ္ရက္ၾကာမလား။ ႏွစ္ရက္ၾကာမလား။ တသက္လံုးဘဲလား။ ဘယ္သူမွ ၾကိဳမခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူး။ မင္းကိုယ္မင္း ဒုကၡခံေနတာေတြ ရပ္လိုက္သင့္ျပီ။ ဆုသစၥာ။"
ဆုသစၥာရဲ႕ပုခံုးက သိမ့္ခနဲ လူပ္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ငိုမည့္မ်က္ရည္ကို ၾကိတ္မွိတ္ျပီး ဆက္ထိန္းထားပံုရသည္။
"ေရာ့။ဒါေတာ့စားလိုက္ဦး။"
ဆုသစၥာ၏ ၀ိုင္းစက္စက္မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိူလွည့္ၾကည့္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ပလတ္စတစ္ခြက္ေလးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ေၾကးအိုးေတြကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်းဇူးဟု ေျပာျပီး လက္ထဲက ခြက္ကိုယူသြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခံုတစ္လံုးကိုဆြဲလိုက္ျပီး ဆုသစၥာနားမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ဆုသစၥာကေတာ့ ထင္မွတ္မထားရေလာက္ေအာင္ ေၾကးအိုးေတြကို အငမ္းမရစားေနေလသည္။
"စားေကာင္းလိုက္တာ။ အစ္ကိုဘယ္ကေန ၀ယ္လာတာလဲ။"
"ေဆးရံုနားကဘဲေလ။ ေတြ႕တာနဲ႔ ၀င္၀ယ္လိုက္တာ။ ဆိုင္နာမည္ကေတာ့ မၾကည့္လိုက္မိဘူး။ ေနာက္တစ္ခါၾကံဳရင္ မွတ္ထားေပးမယ္ေလ။ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္စားလို႔ရတာေပါ့။"
"အင္း။ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္၀ယ္စားရင္ စားေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါအစ္ကို၀ယ္လာေပးလို႔ ေနမွာ။"
ဆုသစၥာရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုသစၥာဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူမက ေၾကးအိုးရည္ေတြကို ဇြန္းမကူဘဲ ခြက္လိုက္ ေမာ့ေသာက္လ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ဒီကေလးမေလးက ဒီအရြယ္ေရာက္တာေတာင္ ကေလးဆန္ဆန္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာဘဲ။ အရင္က သူ႔ကို ဘာလို႔ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ မျမင္မိပါလိမ့္။
"ဟီး..။ညီမ ဗိုက္ဆာေနလို႔လည္း ပါမယ္ထင္တယ္။"
စားေနလ်က္ကို အရယ္မျပတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာေနသည္။ တကယ္ကို အစားေကာင္းေကာင္းမစားတာ ရက္အေတာ္ၾကာျပီမွန္း သိပ္သိသာ လြန္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာဘဲ ခုနက ဆရာ၀န္ၾကီးႏွင့္အတူ လိုက္သြားေသာ အခန္းေစာင့္သူနာျပဳဆရာမေလးက ျပန္ေရာက္လာေလသည္။ ယူလာတဲ့ေဆးေတြကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားပြဲေပၚတင္လုိက္ျပီး ထက္ျမတ္ႏိုင္ကို ေရပတ္လဲတိုက္ေပးဖို႔ လုပ္ေနသည္။ ဆုသစၥာက စားလက္စကိုမွ ရပ္လိုက္ျပီး ထိုင္ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းထရပ္လိုက္ျပီး သူနာျပဳဆရာမေလးကို သြားကူဖို႔ လုပ္သည္။
"ရတယ္။ ညီမေလး။အစ္မ လုပ္လိုက္မယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္တည္းႏိုင္တယ္။"
" ညီမလည္း ကူေပးမယ္ေလ။ အားမနာပါနဲ႔။ဆရာမကလည္း..။"
"ဒါဆိုျပန္လိုက္ေတာ့မယ္။"
ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္ျပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ ဆုသစၥာက တဘက္အေသးတစ္ခုကို ေရစြတ္ေနရာမွ လွည့္ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျပာသည္။
"ဟုတ္။အစ္ကို။"
"ဒီညေရာ ဒီမွာဘဲ အိပ္မွာလား။"
"အင္း။ မေျပာတတ္ေသးဘူး။ ရတယ္။ အိပ္ျဖစ္ မအိပ္ျဖစ္ အိမ္ကို ေနာက္မွ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းေျပာလိုက္မယ္ေလ။"
"အင္း။အင္း။"
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲက မထြက္ခြာသြားခင္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထက္ျမတ္ႏိုင္ဟာ ကုတင္ေပၚမွ ပကတိလဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနလ်က္။ ဆုသစၥာကေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလးကို ကူညီေပးလ်က္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
"ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိႏိုင္ေတာ့တာလား။ဆရာ..။"
ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္စကားကို လ်စ္လ်ဴရႈလို႔ထားသလိုခံစားရသည္။ စားပြဲေရွ႕က ဓာတ္မွန္ပံုတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ေနေလသည္။
"နည္းလမ္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိမွာပါ။ ဒီကေဆးပညာနဲ႔မရရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံျခားကိုသြားတာဘဲျဖစ္ျဖစ္..။"
"ဘုန္းရွိန္ဟန္.."
ဆရာဦးသန္းျမင့္ဟာ ကၽြန္ေတာ့့္စကားကို လွမ္းဟန္႔လိုက္ေလသည္။ ျပီးမွ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္ေလးေလးခ်သည္။
"မင္းကေတာ့ နားလည္မယ္ထင္ခဲ့တာ။ ဘယ္မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္တူတူဘဲ။ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။"
ဆရာ့အသံထဲမွာ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္းေတြပါ၀င္ေနတာကို ခံစားေနရသည္။ ဆရာသည္ ထက္ျမတ္ႏိုင္ႏွင့္အလားတူ လူနာေပါင္းေျမာက္ျမားစြာေတြ႕ၾကံဳဖူးမွာ ေသခ်ာသည့္ေနာက္ ဆရာ့၏ ခန္႔မွန္းခ်က္ အေပၚသံသရာမရွိ။ သို႔ေသာ္ နည္းနည္းေလာက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးသည္။
"သူႏိုးလာရင္ႏိုးလာမယ္။ ဘာမွမေသခ်ာဘူး။ အားလံုးက သူ႔ရဲ႕ကံၾကမၼာေပၚမူတည္ေနတယ္။ ဆရာတို႔လုပ္ေပးႏိုင္တာ Coma State မွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ႔ကိုဂရုစိုက္ေပးဖို႔ဘဲ။ Physical therapy တခ်ိဳ႔ သူ႔အတြက္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။"
"Operation ၀င္ရင္ေရာ။"
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေလာေလာေမးလိုက္မိသည္။
"ေအာင္ျမင္ဖို႔က 50-50ဘဲ။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္.."
ဆရာက ဓာတ္မွန္ပံုေတြကို ၾကည့္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ဆရာ့မ်က္လံုးေတြထဲ၀ယ္သမားေတာ္တစ္ေယာက္၏တိက်ေသခ်ာမူတို႔က အတိုင္းသားထင္ဟပ္ေပၚလြင္လ်က္ရွိသည္။
"ဆရာတို႔သူ႔ကိုအျပီးပိုင္ဆံုးရံႈးလိုက္ရလိမ့္မယ္...။"
အခန္းက်ဥ္းေလးဟာ သက္ျပင္းခ်သံတို႔ႏွင့္လႊမ္းျခံဳသြားေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္ဟာ ျပာလဲ့လဲ့ ။ တိမ္စိုင္တခ်ိဳ႔က ေကာင္းကင္ယံထက္တြင္ ဟိုမွဒီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕။ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ႏွင့္ပင္ ေဆးရံု၀န္းထဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ပံုမွန္ထက္ေႏွးေကြးေလးလံလို႔ေနသည္။ ရုတ္တရက္လိုဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာ ေျခေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြက ေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းေခါင္းငံု႔ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"နန္း!"
နန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည္လင္တဲ့မ်က္၀န္းအစံုႏွင့္ ျပံဳးလ်က္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ကိုဘုန္းေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ၾကားမိတယ္။ဒါေပမယ့္ ခုလိုရုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားမိဘူး။ ဟိုးကေန ထြက္လာကတည္းက ကိုဘုန္းလားလို႔ လွမ္းၾကည့္ေနတာ။ တကယ္ဘဲ ကိုဘုန္းျဖစ္ေနတယ္။ "
နန္းသည္ ဟိုးအရင္ကလိုဘဲ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔လို႔ေျပာေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္ေနတာက ပင္မအေဆာက္အအံုေရွ႕က ခံုတန္းအစိမ္းေရာင္ေလးေပၚမွာ။
"အင္း။ ကိုယ္လည္းမထင္ထားဘူး။ နန္းကေရာ အရင္ကေဆးရံုမွာဘဲလား။"
"မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ထြက္လိုက္ျပီ။ အိမ္ကအေမတို႔ကလည္း အသက္ရေနျပီေလ။ အခုအိမ္မွာေဆးခန္းဖြင့္ထားေတာ့ ေဆးခန္းမွာဘဲ ကူေပးတာေပါ့။ ဒီမွာက အသိသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေဆးရံုတက္ေနရလို႔ လူနာလာေမးတာ။ ကိုဘုန္းကေရာ။"
"အင္း။ကိုယ့္အသိတစ္ေယာက္လည္း ဒီမွာေဆးရံုတက္ေနတာဘဲေလ။ Car accidentနဲ႔ေလ။"
"ေၾသာ္..ဒါေတြက..။"
နန္းအၾကည့္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ေနၾကာပန္းေတြဆီကို ေရာက္လာသည္။
"သူ႕အတြက္လက္ေဆာင္ေတြေလ။သူ႕အိပ္ယာေဘးမွာ တင္ေပးမလို႔။"
နန္းမ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ ျဖတ္ေျပးလို႔သြားသည္။ နန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႔ ေငးၾကည့္ရင္း
"မဟုတ္မွလြဲေရာ..။"
"အာ။ သူမဟုတ္ဘူး။နန္းရဲ႕..။"
ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္းျပန္ျငင္းလိုက္သည္။ နန္းဆိုလိုခ်င္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိေနတာကိုး။ တခ်ိန္တခါက ရွင္းအခန္းထဲ စားပြဲေပၚက ေနၾကာပန္းေတြကို နန္းသည္ ျမင္ဖူးေနမွာ အေသအခ်ာပင္။
"တျခားတေယာက္ပါ..။"
"ေၾသာ္..ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ..ၾကည့္ရတာ ဒီတစ္ေယာက္ကလည္းကိုဘုန္းအတြက္အေရးပါမယ့္ပံုဘဲ..။"
နန္းစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခဏတာေတြေ၀လို႔သြားသည္။ အင္း..ထက္ျမတ္ႏိုင္အေပၚကၽြန္ေတာ္ထားတဲ့ သေဘာထားကဘယ္လိုလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ရွင္းအတြက္ အရာရာျဖစ္တဲ့ ထိုလူသားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းအားျဖင့္ အေရးပါတာကိုလက္ခံရေပလိမ့္မည္။ နန္းစကားသည္ မမွားဟုေတြးလိုက္မိသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိေလသည္။
နန္းက ကၽြန္ေတာ့္ႏူတ္ခမ္းထက္က အျပံဳးကိုေတြ႕ျပီးသည့္ေနာက္နန္းကပါ လိုက္ျပံဳးလိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေထာင့္စြန္းေတြကေန ျမင္ေနရသည္။
"နန္းေျပာခဲ့တာေလ။မွတ္မိေသးလား။"
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေၾကာင့္ နန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တဖန္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာေလသည္။
"ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို တျခားတစ္ေယာက္ဆီတြန္းပို႔လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ နန္းကိုနားလည္လိမ့္မယ္ဆိုတာေလ။"
နန္းသည္ စိတ္၀င္တစားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ခံစားသိရွိမိသည္။
"ကိုယ္နန္းကိုနားလည္ႏိုင္ျပီထင္တယ္။"
"အင္း။ ...ဟင္း..။"
နန္းက ဘာမွမဟုတ္သလိုရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ နန္းမ်က္၀န္းေတြက နန္းအမူအရာေတြႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ညႊန္ျပေနေလသည္။ အခ်ိန္တန္ၾကာထိ တြဲခဲ့ျပီးမွ လက္ထပ္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူ့ဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူဘဲ။ နန္းခံစားခ်က္ေလာက္ကေတာ့ အကဲခတ္တတ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ နန္းသည္အရင္က နန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဘာမွေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ။
"ထားလိုက္ပါေတာ့။အဲ့တုန္းကအေၾကာင္းေတြကို။ အတိတ္ကဟာေတြက အတိတ္မွာဘဲထားခဲ့တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။နန္းလည္းျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔နန္းက ျပန္ေတာ့မွာ။ ကိုဘုန္းက လူနာသြားေတြ႕ဦးမွာမလား။"
နန္းက ေျပာရင္းမွ ထိုင္ရာမွထတဲ့အခ်ိန္ ေရွ႕ဆံပင္ကိုလက္ႏွင့္ သပ္တင္လိုက္ေလသည္။ ထိုခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ျမင္လိုက္ရတာက နန္းရဲ႕လက္သူၾကြယ္က ေရႊေရာင္ေမာင္းကြင္းလက္စြပ္ေလး။
အခုအိမ္မွာေဆးခန္းဖြင့္ထားေတာ့ ေဆးခန္းမွာဘဲ ကူေပးတာေပါ့။
ၾကည့္ရတာ နန္းက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ဘဲ အေၾကာင္းပါခဲ့ပံုရသည္။ အၾကာၾကီးေငးၾကည့္ေနရင္ မသင့္ေတာ္တာမို႔ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္သည္။ နန္းသည္ အရင္ကနန္းပင္။ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နန္းမဟုတ္ေတာ့တာဘဲတစ္ခုဘဲရွိသည္။
"အင္း။ ကိုယ္ခဏေနရင္အထဲ၀င္ေတာ့မွာ။နန္းလည္း ဂရုစိုက္ျပန္ေနာ္။"
နန္းကတခ်က္ေလးေစာင္းငဲ႔ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ နန္းမ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးတစ္ခုကလွစ္ခနဲထြက္ေပၚလာေလသည္။
"အင္း။ဟုတ္ပါျပီ။"
နန္းကကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ႏူတ္ဆက္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးရံုအေဆာက္အအံုေတြဘက္ ေျခလွမ္းဖို႔ျပင္လိုက္ခ်ိန္ နန္းရဲ႔အသံခပ္တိုးတိုးက ကၽြန္ေတာ့္နားထဲစီး၀င္လာေလသည္။
"ကိုဘုန္း။"
"အင္း။နန္း။"
နန္းေခၚတာကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ နန္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္လ်က္ရွိသည္။
"ခုနက ကိုဘုန္းေျပာသလိုေလ။ .နန္းကို ကိုဘုန္းနားလည္ျပီဆိုတာနဲ႔တင္ ရပ္လိုက္ေစခ်င္ျပီ။ "
နန္းသည္ ထိုစကားကို မ်က္ႏွာကိုခပ္လႊဲလႊဲႏွင့္ေျပာေနလ်က္ရွိသည္။ နန္းေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာအာရံုစိုက္ျပီးနားေထာင္ေနမိစဥ္မွာပင္ နန္းက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ စိုက္ၾကည့္လာေလသည္။
"ကိုဘုန္းကို ထပ္ျပီး မနာက်င္ေစခ်င္ဘူး။"
ထိုစကားသည္ ႏွလံုးသားထဲထိ စူးနစ္၀င္ေရာက္လို႔သြားသည္။
"ကိုယ္ၾကိဳးစားမွာပါ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မနာက်င္ရေအာင္ေပါ့။"
နန္းကေခါင္းကိုခပ္ေလးေလး ညိမ့္ျပျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနားကထြက္ခြာသြားေလသည္။ ျမင္ကြင္းထဲကနန္းေပ်ာက္သြားသည့္ေနာက္ လက္ထဲက ေနၾကာပန္းေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။
ေဆးႏွံတို႔ႏွင့္လႊမ္းျခံဳထားေသာ အခန္းထဲ၀င္သြားေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆုသစၥာကိုေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ဆံပင္ေတြကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ စည္းေႏွာင္ထားတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အတန္ငယ္ေတာ့ ၾကည္လင္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အနားသို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိထားမိျခင္းမရွိ။ သူ႔အနားမွာ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႔ရွိေနသည္။ အရင္ေန႔ေတြကေတာ့ ထက္ျမတ္ႏိုင္ကို စာဖတ္ေနျပေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔မိသား။ ဆုသစၥာ၏ လက္ေခ်ာင္းေတြက ထက္ျမတ္ႏိုင္၏ လက္ဖ၀ါးေတြကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ထားေလျပီး ထက္ျမတ္ႏိုင္ကို ေငးျပီးစိုက္ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ ေနၾကာပန္းေတြကိုထည့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးကိုယူလိုက္ေတာ့မွ ထိုမွထြက္လာသည့္အသံတခ်ိဳ႕က ဆုသစၥာကို လူပ္ႏိူးလိုက္သည့္ဟန္ရွိသည္။
"ဟယ္။အစ္ကို ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ။ ၾကာျပီလား။"
"မၾကာေသးပါဘူး။ခုနေလးကဘဲ။"
"အင္း။ ေဆာရီး။ညီမေလး မသိလိုက္ဘူး။ဒါနဲ႔ အစ္ကို ဒီေန႔ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အေျခအေနက ဘယ္လိုတဲ့လဲ။"
ဆုသစၥာ၏ ခပ္သြက္သြက္စကားလံုးတို႔က သူ႔ရဲ႕သိလိုစိတ္အတိုင္းအတာတို႔ကို အျမင့္ဆံုးဆံုမွတ္ထိ ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။
"Coma ၀င္သြားႏိုင္တယ္ေျပာတယ္။"
"Coma...?"
ဆုသစၥာပံုက အတန္ငယ္ ေၾကာင္ေငးလို႔သြားသည္။
"အင္း...။"
"Operation ၀င္လို႔မရႏိုင္ဘူးလား။ ဆရာနဲ႔ေဆြးေႏြးၾကည့္ရေအာင္ေလ။"
"အင္းရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၅၀-၅၀လို႔ေျပာတယ္။သူ႔မိသားစုနဲ႔ ျပန္တိုင္ပင္ၾကည့္ေပါ့။ဆရာလည္း သူ႔မိဘေတြကို ေျပာထားျပီးေလာက္ပါျပီ။"
"၅၀-၅၀ ဆိုေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ သူ...."
ဆုသစၥာ၏ႏူတ္မွ စကားလံုးတို႔က ထပ္မံျပီး ထြက္အန္မက်လာေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေနၾကာပန္းတို႔ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတာမို႔ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာေနမိသည္။
"အင္း။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေကာင္းလာႏုိုင္ေခ်လည္းရွိတယ္ေလ။ ဒီအတိုင္းဆိုလည္း သူ႔ဘ၀က ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသေနရတာဘဲ မဟုတ္လား။"
"ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ ညီမေလး သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနခြင့္ေလးရွိေနေသးတယ္ေလ။"
ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႔တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ၾကည့္ေစဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သည္။ ဆုသစၥာ၏ မ်က္၀န္းေထာင့္ကို ဂရုတစိုက္ၾကည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ဆုသစၥာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ရုတ္တရက္ လွည့္ၾကည့္သည္။
"Comaကေန ေကာင္းလာတဲ့ လူနာေတြလည္းရွိတယ္မဟုတ္လား။အစ္ကိုရဲ႕။"
ထိုအခါမွ ဆုသစၥာ၏မ်က္၀န္းေထာင့္တို႔သည္ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိေနသည္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရေလသည္။
"အင္း။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ပတ္ကေန သံုးပတ္အတြင္း ျပန္ေကာင္းလာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိအက်ခန္႔မွန္းဖို႔ေတာ့ခက္တယ္။ ကိုယ္ေျပာခဲ့ဖူးသလိုဘဲ ဒီအေျခအေနက တသက္လံုးလည္းၾကာရင္ၾကာသြားႏိုင္..။"
"ရျပီ။ ေတာ္ျပီ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ညီမေလးသိပါတယ္။ အစ္ကိုေျပာေနတာေတြကို...။"
ဆုသစၥာ၏ အသံဖ်ားတို႔ ကြဲအက္တုန္ခါလ်က္ရွိသည္။
"ေတာ္ပါေတာ့..။"
က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို တစ္သ်ဴးႏွင့္ ဖိသုတ္ရင္း ဆုသစၥာက ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိေလသည္။ သက္ျပင္းခ်ရံုမွတပါး တျခားဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားဟူ ေတြးလိုက္မိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာမိသည္။ ဆုသစၥာကေတာ့ ေဘးနားကေန တရံႈ႕ရံႈ႕ႏွင့္ျဖစ္ေနေလသည္။
"Comaကေန ႏိုးလာဖို႔ဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕လိုအပ္တယ္။"
ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တာကို ၾကားသြားတဲ့ဟန္ရွိသည္။ ဆုသစၥာသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီးခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သည္။
"ခံစားခ်က္...။"
"အင္း။ အဓိကကေတာ့ ရွင္သန္လိုစိတ္ေပါ့။လူတစ္ေယာက္က ရွင္သန္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာျပီဆိုရင္ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ရေအာင္ျပန္တိုက္ခိုက္လိမ့္မယ္။ ကိုယ္တို႔က အဲ့စိတ္ကို ေဘးကေန ႏိူးေပးဖို႔ လိုတယ္။ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့။ ဟုတ္ျပီလား။ ကိုယ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနေသးတယ္။"
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ၀ါးေတြက ဆုသစၥာရဲ႕ေခါင္းေပၚေရာက္သြားေလသည္။
"အင္း..။"
ဆုသစၥာ၏ မ်က္လံုး၀ိုင္းေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို ျပန္ရုတ္လိုက္မိသည္။ ထိုကေလးမေလး အငိုတိတ္ေအာင္လို႔ ေခ်ာ့ဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္ျခင္းသာ။ ဆုသစၥာကေတာ့ အငိုတိတ္သြားျပီ ျဖစ္သြားေလသည္။
"ဒါနဲ႔ အစ္ကို ေနၾကာပန္းေတြယူလာတာလား။"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားထဲက Topicက ခ်က္ခ်င္းလိုဘဲ ေျပာင္းလို႔သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ပန္းေတြကိုသာ အာရံုစိုက္ေနလိုက္မိသည္။
"အင္း။မလွဘူးလား။"
"ေမာင္က ေနၾကာပန္းေတြကို ၾကိဳက္တတ္တာ ကိုကိုသိေနတာလား။"
ေနၾကာပန္းေတြကို ပန္းအိုးထဲ ထည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ ရပ္တန္႔လို႔သြားသည္။ ဆုသစၥာက ေငးၾကည့္ေနတာကို ခံစားမိတာနဲ႔ဘဲ မူမပ်က္ ပန္းကိုဆက္ထည့္ေနလိုက္ျပီး
"တိုက္ဆိုင္သြားတာ ေနပါလိမ့္မယ္။ ေနၾကာပန္းက အသက္ရွည္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုလို႔ ေနမေကာင္းတဲ့သူကိုေပးသင့္တယ္ေျပာတာနဲ႔ ၀ယ္လာခဲ့တာ။"
"ေၾသာ္..။အင္း။ ညီမေတာင္ အဲ့ပန္းေတြျမင္ရတာ စိတ္ထဲနည္းနည္းလန္းဆန္းသြားသလိုဘဲ။ ညီမလည္း သူ႔အတြက္ ေနၾကာပန္း၀ယ္ေပးမလားလို႔ စဥ္းစားေနမိေသးတာ။ အစ္ကို ၀ယ္လာတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ညီမဆက္လုပ္လိုက္မယ္။ ထားလိုက္။ အစ္ကို။"
ဆုသစၥာက ထက္ျမတ္ႏိုင္ေဘးနားကေန ထလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ပန္းေတြကိုယူလိုက္ေလသည္။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ေနၾကာပန္းေတြက စားပြဲေပၚကပန္းအိုးေလးထဲမွာ ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြားေလးျဖစ္သြားေလသည္။
"အင္း..။လွလိုက္တာ..။"
"အစ္ကိုသိလား။ေမာင္က ေနၾကာပန္းေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တာ။ သူ႕နယ္က ေနၾကာပန္းခင္းတခ်ိဳ႔ကိုေတာင္ ၀ယ္ထားေသးတယ္။ ျပီးဘာမွလည္းမလုပ္။ လူေစာင့္ထားျပီး ဒီတိုင္းထားထားတာဘဲ။"
"အင္း..။"
ဆုသစၥာကပံုမွန္ေျပာျမဲအတိုင္း ေျပာလိုက္ပံုရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ၀ယ္ အေတြးတခ်ိဳ႔က စုပံုသြားေလသည္။ ေနၾကာပန္းခင္းေတြ ၀ယ္ထားတယ္တဲ့လား။
"အစ္ကို။ ခဏေနာ္။ ညီမအျပင္ထြက္ျပီး ဖုန္းေျပာလိုက္ဦးမယ္။ အလုပ္က အစ္မဖုန္းဆက္လို႔။"
ဆုသစၥာကေျပာရင္းႏွင့္အခန္းထဲကေန ေလာေလာႏွင့္ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထက္ျမတ္ႏိုင္နားကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ကုတင္ေပၚမွာ မလူပ္မယွက္လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ထက္ျမတ္ႏိုင္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ပကတိ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတိုင္းႏွယ္။ လက္ဖ်ားကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကမ္းရွျပီးေအးစက္တဲ့အထိအေတြ႕ကိုခံစားရေလသည္။
"မင္းအခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..။"
ကၽြန္ေတာ့္ႏူတ္က ထက္ျမတ္ႏိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ကိုယ္စာ ၾကားႏိုင္ရံုေလာက္ေလး ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္မိသည္။
"ဟိုးႏွစ္ေတြ အေ၀းၾကီးဆီကို ျပန္သြားေနတာလား။ ကိုယ္တို႔မျမင္ႏိုင္ေသးတဲ့ အနာဂတ္တေနရာဆီထြက္သြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနတာလား။ဒီမွာမင္းကိုခ်စ္တဲ့သူေတြေစာင့္ေနတယ္။ မင္းကခ်စ္တဲ့သူေတြလည္းေစာင့္ေနတယ္။ မင္းမျပီးျပတ္ေသးတဲ့ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးတယ္။"
ထိုစကားေတြကို ျဖည္းျဖည္းႏွင့္မွန္မွန္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနမိသည္။ ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားတဲ့မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္က သူ႔အသက္ရူသံတိုးတိုးကို အာရံုစိုက္ျပီး နားေထာင္ေနမိသည္။
"ျပီးေတာ့...မင္း..သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္မဟုတ္လား။"
ထက္ျမတ္ႏိုင္၏ လက္ဖ်ားေတြက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေႏြးလို႔လာသည္။ အသက္ရူသံ ခပ္ျပင္းျပင္းကို စတင္ၾကားရျပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏူတ္ဖ်ားက နာမည္တစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။
"ရွင္း..သန္႔...ပိုင္။"
လက္ေခ်ာင္းေတြကဆတ္ခနဲ လူပ္ခတ္သြားတာကိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းေတြက ျငိမ္သက္ေနလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွားသလားလို႔ေတြးလိုက္မိေပမယ့္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ထိုအထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရတာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
တျခားဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ရင္ေတာင္ မင္းက ရွင္းအတြက္ေတာ့ ရွင္သန္ေပးရမယ္...။
..............................