ESA9
"Kuya, do you have stocks pa po ng styrofoam?" tanong ko sa staff ng bookstore kung nasaan ako ngayon.
Mula sa kanyang inaayos na mga folders ay napalingon siya saakin.
"Nasa dulo po Ma'am. Check nyo po."
I smiled awkwardly. "Eh isa nalang po natitira."
Mukha namang agad niya iyong naintindihan at agad siyang tumayo mula sa pagkakadukwang.
"Check ko po, Ma'am."
"Thank you po."
Habang hinihintay si Kuyang staff ay naglakad ako papalapit sa parte kung nasaan ang mga acrylic paint. I'm just gonna need the primary colors, black and white. Madali lang namang mag mix para makuha ang ibang kulay.
Noong mapadako ang tingin ko sa mga paint brush ay agad din akong natempt. But my paintbrushes are still fine though. Masyado pa akong maraming gagastusin para sa miniature ko. I can't buy excessively.
Kumuha pa ako ng dalawang glue bago ako bumalik sa kung saan ko kinausap si Kuya.
"Ma'am, wala na po eh." nagkakamot siya ng ulo noong bumalik.
Ngumiti ako at tumango. "Ayos lang po. Thank you..."
Bumalik ako kung nasaan ang nag iisang stryo foam at nagdesisyon kung kukunin ko ba iyon. Pwede pa naman akong bumalik para isahan nalang. Isasabay ko nalang sa mga kakailangan ko pa sa susunod, siguro.
Dadaan pa ako sa isang shop para sa plywood. Tama na muna ito.
Napataas ang tingin ko noong may kumuha ng styrofoam na tinititigan ko. My throat ran dry and I smirked.
What now huh?
"S-santh..." Iris called, shocked and nervous.
Noong isang linggo, si Rylan. Ngayon naman, itong kabit niya. What game is fate really playing?
I sigh deeply and walk away. Agad akong nagtungo sa cashier upang magbayad sa aking binili.
"Santh, can we talk?" tanong niya saakin.
Agad niya akong nasundan at naabutan dahil wala pa naman siyang nabibili at hindi pa kailangang magbayad.
"Santh, please..."
Tumingin sa kanya ang cashier na parang nagtataka bago bumalik ang tingin saakin.
"Ma'am, kinakausap po ata kayo..." aniya.
"Guni-guni mo lang yon, Ate." sagot ko sa kanya at nagbigay ng isang libo.
She accepted it and glance at Iris again.
"Santh..."
Inabot niya ng cashier saakin ang sukli. I waited for a little until she's done fixing all I bought in a paper bag. She stapled the receipt in it and give it to me.
"Thank you, Ma'am."
"Thank you..." I said. Nilingon ko si Iris na nasa tabi ko bago ko siya nilagpasan.
"Santh." hinila niya ang aking braso na nakapagpatigil saaking paglalakad. I turned to her because of the force of her pull.
"Please..."
Natulala ako noong makita ko ang pagtulo ng luha sa kanya. My heart broke. I loved her. Never in my life that I imagine myself being in a situation like this with her. To me, she was an angel sent to share a life with. We cried with each other when one's in pain. We shared our happy and hard days as best friends. Seeing her cry right now... it made me realize how big and painful this change is.
She betrayed me.
"I'm so sorry..."
Napansin ko ang tingin ng ilang mga dumadaan saamin dahil sa kanyang pag iyak sa harap ko. Ang ilan ay nagbubulung-bulugan habang may awang nakatingin sa kanya.
Napapikit ako.
This is ridiculous.
"Let's go." saad ko.
Hindi ko na siya nilingon at naglakad na ako para makapasok sa isang ice cream parlor. I ordered for myself before I looked for a spot. Pinili ko ang table malapit sa glass wall.
She shyly sat in front of me, kakagaling lang din sa pag order. Tahimik siyang pinapanood ako na mukhang tinatantsa.
Pinikit ko ang mata ko at iniwas ang aking tingin sa kanya. The sight of her brings me back to that day I saw her all naked and－fuck. I don't even know how to describe it.
Tahimik akong kumakain ng ice cream ko habang siya naman ay nakatingin lang saakin. Her ice cream's untouched on the table.
"Don't look at me like I don't have regards for this friendship, you ruined it first," I said to her while glaring.
Tumango siya at sinalubong ang papatulo palang na luha para punasan.
"I love you, Santh." she whispered as she cried.
Hindi ako lumingon sa kanya. Then why hurt me?
"I liked Ry since we were kids. I just don't have enough strength to tell him that."
Of course, she's the one who introduced us to each other. Pero dapat sinabi niya saakin yon! Edi sana naiwasan ko itong lahat ng nangyayari ngayon!
"I love him..." she sobbed.
"Do you think I"m interested in your love story, Iris?"
She nodded and put her head down while brushing off her tears.
"He liked you and you liked him. Alam kong hindi ka maniniwala pero naging masaya ako noon para sa inyo."
I laugh sarcastically. Paanong saya ba? Sa sobrang saya niya ba ay nakisali na siya sa relasyong hindi naman pwede ang tatluhan? Ano klaseng lokohan ito?
"It's my fault. I tempted him..."
Ngumisi ako habang nakatingin sa labas ng glass wall. Hindi ko siya kayang tignan.
"Lasing ako non, Santh..."
"Hindi ka lasing sa lahat ng beses na naulit ang pagtataksil nyo." I said gritting my teeth.
"I'm sorry... we... nakita ko nalang ang sarili kong bumabalik." she cried. "Hindi ko alam..."
Hindi niya alam? Tanginang dahilan.
"Sorry... I'm really sorry, Santh. "
She tried to reach my hand that's resting on the table but I immediately remove it even before she can touch it.
She's here in front of me like her sorry can fix everything. Na para bang kay dali magpatawad at ibalik ang dati. Na para bang maliit na bagay lang yung nangyari.
"I miss you, Santh." she said. "I miss my best friend."
My heart constricted. Kinuyom ko ang aking kamay na nasa ilalim ng mesa. Wala na akong luhang ibubuhos pa para dito. I'm done and I won't go back again.
"Wala akong ahas na kaibigan."
Tumaas ang tingin niya saakin. Tumulo ang luha niya, marahil ay nasaktan.
"Santh naman..."
"Sana naisip mo 'yan lahat bago mo gawin lahat. Iris, naiisip mo ba ang ginawa mo? Nagse-sex kayo ng boyfriend ng bestfriend mo? Paano mo ako nahaharap ng parang wala kang ginawang mali?"
I breathe hardly. Sinubukan kong kumalma para walang makapansin saaking sinasabi. She may have done something terrible to me but I don't want people to look at her in disgust. Tama nang ako nalang dahil sa pagitan lang naman namin ito.
"Paano mo ako nabibigyan ng ngiti? Ng yakap? Do you do that as a sign of thanks because my boyfriend satisfied you much?"
"No!" mariin niyang tanggi habang umiiling.
"Wala ba akong halaga para sayo, Iris?"
Muling siyang umiling habang umiiyak. She whispered inaudible apologies in between her sobs.
Pansin ko ang iilang mata na nakatingin saamin. Mabuti nalang at konti lang ang tao rito sa loob ng ice cream parlor.
"I'm sorry, Santh. I'm a terrible person."
Tumango ako sa kanya.
"Stop crying. Pakiramdam ko ako ang may kasalanan ng lahat gayong ako naman ang niloko nyo."
Sumandal ako saaking upuan habang pinapanood siyang kumalma. She wiped her tears away. Her face looks soaked with dried tears. I sigh and reach for my handkerchief.
Inabot ko iyon sa kanya.
She hesitantly accepted it. Hinintay ko siya hanggang sa matapos siyang patahanin ang sarili niya dahil hindi ko na muling gagawin iyon para sa kanya. She made me this far away from her.
"Listen..." tawag ko sa atensyon niya at umalis sa pagkakasandal. I leaned both of my arms in the table.
"Pinakinggan kita. I let you tell your side and explain yourself even if you don't deserve it." saad ko habang diretsong nakatitig sa kanyang mata.
At least I can only see her sad eyes.
"Santh, please..." saad niya na tila nararamdaman ang aking sasabihin.
"Your sorry and explanations can't save me now, Iris. You had the chance before but you don't mind hurting me just so you could be with Ry."
I noticed how tight her grip is on my handkerchief. Nakita ko din ang kanyang pagsubok na pigilan ang kanyang luha.
It's making me feel so bad. Dahil sabi ko nga, mas nasaktan niya ako kaysa kay Rylan dahil ako, pipiliin ko siya kaysa sa relasyon ko. The thing that she can't do for me.
"So please, stay away from me and leave me alone. I don't need someone who doesn't mind breaking me in my life."
I adjust my seat so I could stand up and leave.
"Will you ever forgive me?"
I look at her blankly. "I don't know. I just know it's not today or the next days."
Malungkot siyang ngumiti at tumango.
"I'll wait for it, then."
Hindi ko na iyon inabala at tumayo na. Kinuha ko ang bag ko at ang paper bag ng aking pinamili.
"I"m sorry, Santh." iyon ang huli kong narinig sa kanya noong nilagpasan ko siya at umalis.
Habang palabas sa mall ay agad akong nagtipa saaking cellphone upang tawagan si Heze.
Isang ring lang ay agad niya iyong sinagot.
"Heze..." I called him.
"Where are you?" agad na salubong niya saakin na para bang alam niya ang nagyayari kahit wala pa naman akong binibigkas kundi ang pangalan niya.
"SM..."
"Give me 10, I'll be there."
Humigpit ang hawak ko sa cellphone noong marinig ang kanyang sinabi. Why is he always like this?
"Don't hang up, Santh."
Rinig ko ang kanyang mabilis paggalaw sa kabilang linya.
"Okay..."
I spotted a resting place inside the mall. Bench iyon na nakaikot sa artificial trees. May ilang taong nakaupo doon at nagpapahinga. I decided to choose the less populated tree so I can sit there.
Hezekiah's not speaking but he also told me not to hang up. Rinig ko ingay sa kanyang paligid ngunit hindi ang boses niya.
"Heze, don't drive fast. "paalala ko dahil mukhang nagmamadali siya.
"Are you okay?"
Kinagat ko ang aking labi at tumango kahit hindi niya iyon nakikita.
"Yup. So slow down. I'll wait for you."
Rinig ko ang kanyang malalim na buntong hininga.
"Okay."
I didn't answer and let him focus on driving. Ngunit hindi ko rin iyon binababa kahit hindi siya nagsasalita. Hindi ko alam kung ilang minuto ang lumipas, nakatulala lang ako sa aking harap habang naghihintay.
"Where exactly are you?" nagising ako mula sa pagtulala noong marinig ko ang kanyang tinig.
"Ground floor, at the trees."
"Okay, wait up."
Ilang minuto lang ay napansin ko ang kanyang bulto. He's still wearing his formal clothes. His white dress shirt's sleeves are rolled up unto his elbow. Nasa tenga niya ang kanyang cellphone habang lumilinga.
"I'm here. Where are you?"
"I can see you."
He groaned. Napangiti ako.
"Don't say that. I don't like it when you're not in my sight."
Napansin ko ang pagtigil ng kanyang tingin saakin. I smiled and raised my hand a little for hello.
"But I am." bulong ko.
"Hang up, babe."
"Hmm."
Inalis ko sa aking tainga ang cellphone ko at binaba ang tawag. Pinanood ko siyang lumapit saakin.
I smiled when he reached my place. He looks serious but still very handsome.
"Hi." bati ko.
"Are you okay?"
I chuckled and nodded. "Why do you keep asking? Syempre!"
Tumayo ako saaking upuan. Agad niyang inagaw saakin ang paper bag na hawak ko. Mukhang nakahinga siya ng maluwag dahil sa nakitang pagtawa ko ngunit hindi nawala sa kanya ang pagtataka.
Hindi siya nagtanong hanggang sa makasakay kami sa kanyang kotse kaya akala ko ay tapos na. When he entered the car, he immediately faced me.
"What's wrong? "
Umiling ako sa kanya at ngumiti.
"Wala no! Ayos lang ako!"
"I know you, Chrysanthe Eve. I had memorized every single thing about you."
Natahimik ako. Nakakatakot na may isang taong kayang makakita saaking kaluluwa na tila mas kilala pa ako kaysa saaking sarili. But at the same time, it feels nice to have someone who I can bare my soul out without judgment.
"Nakausap ko si Iris." sagot ko sa kanya.
Agad na nag igting ang kanyang panga dahil sa narinig. I touch his jaw to calm him down.
"Aren't you proud of me?" tanong ko sa kanya.
He glared at me.
"Tss..."
Hinagip niya ang seatbelt ko at inayos bago niya sinunod ang kanyang sarili. Binuhay niya ang kanyang sasakyan.
"What did she say?" tanong niya.
I leaned on my seat and look over the window.
"She explained and she said sorry."
"Did you forgive her?"
Nilingon ko siya at bahagyang tumagid para humarap sa kanya.
"How about you? Magagalit ka ba kapag pinatawad ko siya?"
He glanced at me for a while before he looked at the road again.
"You have a soft spot for your friends."
"But it's a different thing."
"I know." tumigil siya saglit para magfocus sa pagliko. "Pero desisyon mo iyan, Santh. If you think she deserves to be forgiven, then go, and if not, then don't. Do everything that you think will help you be okay. I will support you in everything."
Sinulyapan niya ako kaya ngumiti ako sa kanya. His words sounds really warm. Siguro magugulat ang mga nakakakilala sa kanya kung maririnig nila siyang magsabi ng ganito.
"It's okay. You can forgive her, I can do all the hate for us."
Tumawa ako at hinampas ang kanyang braso. He laugh with me and winked.
"Fuck her sorry."
Mas lalong lumakas ang tawa ko. I think he's madder than I can ever be.
Noong makauwi kami saaking condo ay agad kong pinasok saaking kwarto ang mga pinamili ko. Saglit na nagpalit ng damit at nagluto para sa hapunan. Si Heze naman ay nakaupo lamang sa dining table habang pinapanood ako sa pagluluto. Magkasama na kasi ang kitchen at dining room nitong aking condo.
"May gagawin ka bukas?" tanong saakin ni Heze habang kumakain kami.
Tumango ako.
"Bibili ako ng plywood."
Kumunot ang noo niya saakin.
"What?"
I chuckled and shook my head.
"Plywood. Para sa miniature."
"Sama ako." he sounded like a kid who will be left by his mother at home so he insisted on going with her.
"You have work."
Nagkibit balikat siya.
"I own my time."
Umismid ako sa kanyang sagot. "Yabang!"
He smirked at me and just shrugged. "It's a fact!"
"Yabang times two!"
Katulad ng nakagawian, nagpresinta siyang magligpit dahil ako ang nagluto. I let him do that.
Tahimik akong nanonood sa sala habang hinihintay siya noong marinig ko ang tawag niya saakin mula sa kusina.
"Ano?" tanong ko pagkarating doon. He looks irritated but it's weird because his hands are full of bubbles.
"Sagutin mo nga. Kanina pa yan."
Nginuso niya ang kanyang cellphone na naroon sa hindi kalayuan ng sink. Theo's calling. Mukhang hindi tinitigilan kaya naiirita itong isa.
Kinuha ko ang phone niya at sinagot iyon. Hindi pa ako nakakapgsalita ay may narinig na akong boses.
"Bar! G? Dude, nandito si Six!" masaya niyang balita na parang muling nabuhay ang kanyang kaibigan.
"Theo! Sa eighty-nine?"
"Uy, Eba!" He paused for a while. "Naknang. Maghiwalay naman kayo!"
I chuckled.
"So, eighty-nine?"
"Oo, sama ka?"
"G!" gaya ko sa sinabi niya. Rinig ko ang kanyang halakhak sa kabilang linya.
I feel like I need some alcohol tonight. This day is really really heavy.
Magpoprotesta pa sana ako noong maramdaman ko ang pagkawala ng cellphone saaking hawak.
"No." rinig kong sagot ni Heze sa kabilang linya.
"Yes!" sigaw ko at inabot pa ang kanyang balikat para makalapit sa kanyang tenga kung nasaan ang phone niya.
"Santh!"
"Minsan lang! Kasama ka naman eh, please?"
Nanliit ang mata ni Hezekiah. Pinagdaop ko ang aking dalawang kamay.
"Please? Saglit lang?"
He closed his eyes tightly and turn his back on me. Bahagya akong napangiti dahil alam kong nagtagumpay ako.