2. KİTABI OKUMADAN YARGILAMANIZI İSTEMİYORUM, LÜTFEN ONA GÖRE YORUMLAR YAPIN, SİZLERİ ÇOK SEVİYORUM:)❤️
Çığlıklar...Odanın dört bir tarafında yankılanan çığlıklar.Neler oluyor anlamıyorum.Ayaklarımda prangalar yürümeye kaçmaya çalışıyorum, sesimi benden kim aldı neden konuşamıyorum.
O çığlıklar kimden geliyor o zaman?
Korkuyor muyum?
Fazlasıyla.
Ne yapmalıyım?
Kesinlikle bilmiyorum.
Düşünme yetim de o korkuyla kaybolmuştu. Ben cesur değildim ki, kurtulamazdım buradan.
Ters giden bir şeyler var... En son uyuyordum.
Tabi ya korkmamam gerek şuan rüyadayım. Kendine gelmelisin Henna hadi, bir kabusun içindesin, korkma....
Başardım...Uyanabildim.
Nefes nefese uyanacağımı tahmin ediyordum zaten. Soluklarımı düzene sokup kendimi telkin ettim. Biraz da olsa işe yaramıştı. Uykunun beni çağırmasını bekledim.
***
Sabah alarmın sesiyle kendimi uyanmaya zorladım. Çok yorgundum ama işe gitmek zorundaydım. Normal on yedi yaşındaki kızlar gibi liseye gidip çılgınlık yapmıyordum. Bu hayatta benim hiçbir şeyim yoktu. Ailem bile. Sadece bir tane odası olan küçük evimde yaşayan aciz, korkak ve güçsüz bir kızdım. Kendimi ve düşüncelerimi durdurdum. Böyle giderse yıllarca bu yataktan çıkmaz ve hayatın bana oynadığı oyunları ve acımasızlıklarını sorgulardım.
Saat 06.18
Şimdiden bile yirmi dakikam gitmiş. Hızlıca hazırlandım, bir şeyler atıştırıp çıktım.
Yolda giderken birbirinden farklı insanları inceleyerek ilerliyordum. Hepsi farklıydı. Kimisi iyi, kimisi kötü, kimisi de iyi görünümlü kötü yada tam tersi.
İnsanlar çok tehlikeliydi aslında. Korkardım insanlardan..
İnsanlar acımasızdı çünkü. Her şeyi yapma potansiyelleri vardı.
Aniden kendimi geri geri giderken buldum. Galiba birisine çarpmıştım. Dalgınlığım bir gün başıma iş açacaktı bu gidişle. Kafamı kaldırıp çarptığım kişiye baktım iyi giyinimli ve oldukça ürkünç bakışları olan kişinin gözlerinin üzerimde olduğunu farkettim. Transtan çıktıktan hemen sonra özür dilemek için ağzımı açmıştım fakat kocaman elleriyle beni kendine çektiği gibi ne zaman çıkardığını görmediğim iğneyi boğazıma sapladı. Şokla gözlerimi açabildiğim kadar açtım.Sonrasında o ürkünç adamın beni kucağına aldığından başka bir şey hatırlamıyordum.
***
Gözlerimi aralamaya çalışmamla kafama ve sırtıma sert bir ağrının girmesi eş zamanlı olmuştu. Kafamı ovalayarak yattığım yerden kalkmaya çalıştım. Karşımda o ürkünç adamı görünce korkmuştum. Normal insandı fakat o bakışları şimdiye kadar kimsede görmemiştim. Psikopat gibi yada... tanımlayamıyordum ondaki bakışları ama ürkünçlük ve sinsilik bariz görünüyordu gözlerinde.
"Uyandın demek. Nasılsın güzelim?"
Hızla kendimi toparlayıp görüş alanımı bulanıklaştıran göz yaşlarımı geri göndermeye çalıştım ama faydası olmuyordu. Ne ara gözlerim dolup ağlamaya başlayacağımı bile fark etmemiştim. Kalbim göğüs kafesimi delip çıkıp gidecekti.Korkudan ölecektim az kalmıştı. Telaşla ve korkuyla cümleler sıralamaya başladım.
"Yemin ediyorum sizi görmedim. Eğer size çarptığım için kızgınsanız özür dilerim, ben gerçekten görseydim yanınızdan bile geçmezdim."
Fakat yanlış kelimeleri kullanmıştım galiba, kararan gözleri bunu gösteriyordu. Hiç hareket etmeden beni öldürmesini yada vurmasını bekledim ama onun yerine derin derin nefes alıp veriyor yumruklarını sıkıyordu. Ne kadar korksam da tekrardan söze girdim.
"Sizi kızdıracak bir şey mi yaptım?Neden buradayım, öğrenebilir miyim....lütfen"
Gözleri yüzümün her yerinde dolandı, aynı şeyi bende ona yaptım ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum gerçekten. Yakışıklı denecek kadar güzel yüz hatları vardı. Ve bu onu daha ürkünç yapıyordu. Belki çirkin olsa o kadar korkmazdım. Korkumdan saçma salak düşünceler kafamın içinde bir oraya bir buraya koşturuyordu. Bu düşünceler kalbimin teklemesine sebep oluyordu.
"Korkma güzelim.Benden sakın korkma. Sen artık benimsin ve seni kimsenin üzmesine izin vermeyeceğim"
Neler oluyordu niye her şey bu kadar hızlı gelişmişti daha dün her şey yolunda sıradan hayatıma devam ediyordum. Bu adamda nereden çıkmıştı. Üstelik gözlerine anlamlandıramadığım bir parlama oluşmuştu. Bu parlama sanki bir zafer kazanmış da onun için seviniyor gibi bir şeylerdi. Nasıl baktığımı bilmiyordum ama bir anda yanında ne var ne yoksa yere fırlatıp adeta kükremeye başladı."Bana öyle bakma" deyip etrafındakileri parçalamaya devam ediyordu. Bende gözümdeki yaşları daha fazla tutamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.
Üzerime doğru yürüyüp kollarımdan tuttu ve beni sürüklemeye başladı. Merdivenlerden iniyorduk galiba ağlamaktan hiçbir şey göremiyordum. Canımı yakıyordu ama bunu ona söyleyemiyordum. En sonunda bir kapının önünde durduk. Kapıya bir şeyler yapıp açtıktan sonra beni içeriye doğru fırlattı. Gördüğüm vahşet karşısında çığlık çığlığa ağlamaya başladım. Kim olduğunu bilmediğim bir adam kolları zincirle yukarıya bağlanmıştı. Yaşıyor muydu yoksa ölümüydü?
Bilmiyordum..
Tek bildiğim benimde sonumun böyle olacağıydı. Ben o şokla bağırıp kendimi perişan ederken ürkünç adam yüzüme doğru eğilip;
"Gördün değil mi güzelim. Bak bakalım tanıyor musun sence" Suratına birkaç saniye baktıktan sonra gözlerim yavaşça havada asılı olan adama kaydı. Suratı neredeyse parçalanmıştı. Kim olduğu belli olmuyordu. O sırada önüme bir kimlik uzatıldı. Ürkek ve bir o kadar da yavaşça elindeki kimliği aldım.
Bu....Bu olamazdı değil mi? Benim karşımda yıllardır yanında çalıştığım patronum mu vardı yani şimdi. Arkamdan bir ses gelmesiyle hızla o tarafa döndüm. Kamera kaydına benziyordu. Biraz daha izleyince patronum kadraja girdi hemen arkasından da ben. O günü hatırlıyordum. Haklı olduğum yerde hem zorla özür diletmiş hemde bir sürü hak etmediğim sözler söylemişti. Kulağımın dibindeki sesle irkildim. Sıra bende miydi şimdi. Gözlerimden göz yaşlarım sicim gibi akıyordu. Ölmekten mi korkuyordum.
Belkide...Kim korkmaz ki?
"Seni üzenin azraili olurum güzelim."
Transa geçmiş gibiydim adeta. Kımıldayamıyordum yada sabahtan beridir hüngür hüngür ağlayan ben ağlayamıyordum. Şok geçirmek bu muydu?
Yada üzülmemiş miydim yoksa?
Hayır.. O kadar vicdansız değilim... değilim, değil mi??
O günden sonra gece uyumadan önce bana davrandığı gibi davranmayı yada birkaç saçma işkence çektirmeyi düşünmüştüm. Ama sadece bir hayaldi. Ertesi gün unutmuştum zaten. Şimdi karşımdaki bu adam sanki çok iyi bir şey yapmış gibi sırıtıyordu. Belkide gurur duyuyordur kendiyle. Kim bilebilir ki.
"B-ben neden burdayım, Sen kimsin?"
Gözlerindeki yaramaz bakışlarla yüzümün her tarafını rahatlıkla inceliyordu. Konuşmuyor sadece bakıyordu. Ürkütücü bakışlarının yerini hayranlık ve beğeni dolu bakışlar devraldı. Neden öyle bakıyordu ki?
"Sen bundan sonra benimsin güzelim. Sözümden çıkarsan o adamın yerinde sen olursun, Anladın mı?"
Bunlar....ben......böyle sözlere ne tepki vermeliydim? Hastaydı. Karşımdaki adam hastaydı. Onu kızdırmamak için kafamı salladım ama bana cevap bekler bir şekilde bakınca sesimi bulmaya çalışıp çatallaşmış ve bir o kadarda kötü sesimle;
"A-anladım"dedim. vücudum gereğinden fazla adrenalin salgılıyordu. Arkamda parçalanmış yüzü bile belli olmayan patronum, hemen yanımda onu o hale getiren hasta bir pisikopat vardı. Değişen ruh hali beni daha da korkutuyordu. Fakat korkmamı istemiyordu. Belli etmemeye çalışıyordum ama duygularımı gizlemek bana çok zor geliyordu. Belkide gizleyemiyordum.
Şundan emindim ki bu adam beni ona çarptığım için getirmemişti. Çalıştığım yerin kamera kayıtlarını bile bulduysa beni hem takip ediyor hemde sürekli izliyordu. Tüylerim diken diken oluyordu. Düşünme Henna,sakın düşünme.
"Hadi gel güzelim yemek yiyelim"
Gözlerine bakmamaya çalışıyordum zira daha fazla korkmama sebebiyet veriyordu. Kızdırmamam gerekliydi onu değil mi?
Evet, Aynen öyle.
"T-tamam yiyelim"
Kahretsin kekelememem gerekli.Gözlerim karşımda ki türlü işkencelere maruz kalmış patronumu buldu tekrardan. Cesaret toplamam gerekliydi. Kendimi sakinleştirmeye çalışmam hiçbir işe yaramıyordu. O sırada kolumda bir el hissetmemle çığlığı basmam aynı zamanlı olmuştu. Karşımdaki adam büyük bir arzuyla gözlerimin derinliklerine bakıyor beni rahatsız ediyordu. Hiç bir şey yapamazdım, açık bir dille beni tehdit etmiş sonumun nasıl olacağını göstermişti.
Geldiğimiz yolları geri dönerken biraz daha toparlamıştım. Yada kimi kandırıyorum ki hala çok korkuyordum, vücudumun titrediğini hissedebiliyordum. Sırtımdan aşağı soğuk terler boşalıyordu. Belli etme Henna...sakın belli etme.
"Korktuğunu anlayabiliyorum güzelim, merak etme alışırsın" deyip göz kırpması midemi bulandırmaktan başka hiçbir işe yaramamıştı. Korkumun yanında yavaş yavaş öfke tohumları da filizleniyordu.
"O adam...." dedim ve biraz duraksadım.
"Öldü mü?"
Suratındaki koskocaman gülümsemeyle bana döndü. Sanki çok ama çok mutlu ve neşeli gözüküyordu. Bu normal değildi.
Nasıl bir hastalıktı bu¿?
"Onu sen öldüreceksin güzelim. Bundan sonra seni üzenleri beraber yok edeceğiz." Kanımın bütün vücudumdan çekilişini hissettim, yüzümden ateş çıkmaya başladı. Yanıyor muydum. Ne oluyordu? Ben asla katil olamazdım. Bir insanı öldüremezdim. Karşımdaki bu hastalıklı katile bunu yapmayacağımı elbetteki gösterecektim. Korkumu içimde bir yerlere gömüp pisikopat adama döndüm.
"Seni lanet pislik neye benziyorum ha, dışarıdan bakınca bir katile mi benziyorum. Aşağılık herif, iğrençsin ve her şeyin midemi bulandırıyor. Hadi bekliyorum öldür beni. Yapsana, katilsin sen kaaatil." Diyerek tekmemi bacağına geçirdim ve yumruklamaya başladım. Tabi bana bir tane geçirmesiyle sert bir yerlere çarptım ve bilincimin kapanmasını bekledim. Son hatırladığım ise kulağıma eğilip;
"Seni öldürmek istemiyorum güzelim, sabırlı bir adam değilim, sınırlarımı zorluyorsun ve hesabını ödeyemeyeceğin hareketler yapmanı tavsiye etmem"
Gerisi karanlık......
İlk yazma deneyimimdir fazlaca acemi olduğumu düşünüyorum zaten, yorumlarınız benim için çok değerlidir:)🌹