တန္မုိက လွည့္ပတ္ၾကည့္လုိက္သည္ ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္စာၾကည့္တုိက္ၾကီးထဲတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ရွိမေန ။ နတ္သားဆုိသည္လည္း မရွိ ။ နတ္ဆိုးဆုိသည္လည္း မရွိ ။
“အစ္ကုိ ခ်န္း…က်ြန္ေတာ့္ကို ကြန္ပ်ဴတာ ကူပိတ္ေပးလုိ ့ ့ရမလား ။ က်ြန္ေတာ္ စာအုပ္စင္က စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ဖယ္ၾကည့္ၾကည့္လုိက္ဦးမယ္”
ဂ်င္းေကာင္က ေခါင္းညိတ္လုိက္ၿပီး ေမာက္စ္ကို နွိပ္ကာ ကြန္ပ်ဴတာကို ပိတ္လုိက္သည္ ။
တန္မိုက ဂ်င္းေကာင္ ေမာက္စ္ကုိင္ထားသည့္ ညာဘက္လက္ကို စူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ထို ့ေနာက္ စာအုပ္စင္တစ္စင္ဆီကုိ သြားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ထုတ္ယူလုိက္ကာ ၿပန္ထားလုိက္၏ ။
“က်ြန္ေတာ္တုိ ့ စာအုပ္စင္ကေန စာအုပ္ေတြ ဖယ္လုိ ့ရ တယ္…။ က်ြန္ေတာ္ သိခ်င္တာရွိေသးတယ္…အစ္ကို ခ်န္း ၊ အစ္ကုိ အဲ့အသံကုိ ၾကားလုိက္လား”
ဂ်င္းေကာင္က စိတ္ရႈပ္လက္ရႈပ္ၿဖစ္လာဟန္ ။
“ငါတုိ ့ စာအုပ္ကူရွာမေပးရင္ ေသလိမ့္မယ္လုိ ့ ေၿပာတဲ့အဲ့ေကာင္မေလးရဲ့အသံကုိ ေၿပာတာလား”
တန္မို ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္ ။ လူနွစ္ေယာက္သား ဧည့္ၾကိဳစားပြဲေနာက္တြင္ ထုိင္ခ်လုိက္၏ ။ ေၿပာလုိက္သည္ ။ “က်ြန္ေတာ္တုိ ့ေတြ နတ္သားအဖြဲ ့ထဲ ေရာက္ေနတာနဲ ့ ့တူတယ္” တန္မိုက ညာဘက္လက္ကုိ ဆန္ ့ထုတ္လုိက္ရင္း ေၿပာလာသည္ ။ ဂ်င္းေကာင္က ၿမင္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေၿပာသည္ ။ ခပ္သြက္သြက္ပင္ လက္ဖမိုးေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ နတ္သားေတာင္ပံပံု သေကၤတရွိေနသည့္ သူ ့ညာဘက္လက္ ကို ဆန္ ့ထုတ္ၿပလာသည္ ။
“အဲ…ငါ့မွာလဲ ရွိတယ္”
ထုိကေလးေလးသည္ ‘နတ္သား’ ဟု ေၿပာလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ တန္မို၏ညာဘက္လက္ဖမိုးေပၚက ထုိအမွတ္အသားေလး ေပၚလာသည္ကို တန္မို သတိၿပဳမိလုိက္၏ ။ အေၾကာင္းမွာမူ ရွင္းလင္းေပသည္ ။ တန္မိုသည္ နတ္သားအဖြဲ ့က ၿဖစ္၏ ။ တရုတ္ၿပည္သားအမ်ားစုမွာ ညာသန္မ်ား ၿဖစ္ၾကသည္ ။
သို ့ေၾကာင့္ ဂ်င္းေကာင္၏အဖြဲ ့ကုိ စစ္ေဆးၾကည့္ဖုိ ့ရာ အတြက္ သူ ့ကုိ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ခုိင္းလုိက္ၿခင္း ၿဖစ္၏ ။
သုိ ့ေပမည့္ ဂ်င္းေကာင္သည္လည္း နတ္သားပင္ ၿဖစ္ေနေလသည္ ။ သုိ ့ၿဖစ္ရာ ၿပသနာက ပို၍ နက္နဲလာေလၿပီ ။
သူ ေတြးေနသလုိပင္ ဂ်င္းေကာင္လည္း ေတြးမိသြားဟန္ပင္ ။
“ငါတုိ ့နွစ္ေယာက္စလံုးက နတ္သားေတြဆုိရင္…ဒါဆုိ နတ္ဆိုးက ဘယ္သူလဲ”
ဤစာၾကည့္တုိက္သည္ သူ ေန့စဥ္နွင့္အမ်ွ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည့္ စာၾကည့္တုိက္ဆုိသည္မွာ လံုး၀က်ိန္းေသသည္ ။ သို ့နွင့္ တန္မုိသည္ သူ ့အံဆြဲကုိ ဆြဲဖြင့္လုိက္ၿပီး ပီေကတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္၏ ။
ပီေကကို ေၿဖးေၿဖးခ်င္း၀ါးေနရင္း လက္ေခ်ာင္းတို ့က စားပြဲကို စည္းခ်က္မွန္စြာ ေခါက္ေနရာမွ ဂ်င္းေကာင္ကုိ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လုိက္သည္ ။
“ပထမၿဖစ္နုိင္ေခ်က…နတ္ဆုိးက က်ြန္ေတာ္တုိ ့လို မဟုတ္ဘူး ။ နတ္ဆုိးက လူသားေတြ မဟုတ္ဘူး ။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးရက္က အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္က ေၿပာထားတဲ့
‘ဂိမ္း’ ဆုိတာကုိလဲ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ ၿပန္ေတြးၾကည့္ရမယ္ ။ အဲ့ဒီအသံက အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္နဲ ့ ပတ္သက္ေနေလာက္တယ္ ။ အနက္ေရာင္ေမ်ွာ္စင္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိရတဲ့သက္ရွိေတြ ရွိေနတယ္ ။ အနက္ေရာင္ေမ်ွာ္စင္လုိပဲ နတ္ဆုိးကလဲ လူသား မဟုတ္ဘူး ။ နတ္ဆုိးက အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္က ဖန္တီးထားတ့ဲ ၿပိဳင္ဘက္ပဲ”
အခုေတာ့ ဂ်င္းေကာင္မွာ လံုး၀နားလည္သေဘာေပါက္သြားေလၿပီ ။
“ဒါဆုိ…စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနတဲ့အေၾကာင္းရင္းက နတ္ဆုိးေတြ မရွိေနလို ့ေပါ့”
တန္မိုက ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္ ။
“အင္း ။ အဲ့လုိ ၿဖစ္နုိင္ေခ်ရွိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးလဲ ရွိေသးတယ္ ။ ဒုတိယၿဖစ္နုိင္ေခ်က နတ္ဆုိးကလဲ လူသားေတြပဲ”
ဂ်င္းေကာင္က စိတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး
သံတုတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္ ။
“သူ ပုန္းေနတာလား”
သံတုတ္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ထုိဂ်င္းေကာင္၏လက္ကုိ ၾကည့္လုိက္မိၿပီး တန္မို ၿပံဳးမိသြား၏ ။ “ၿဖစ္နုိင္ပါတယ္”
အေမွာင္ထဲကရန္သူသည္ အလင္းထဲတြင္ရွိေနသည့္ရန္သူထက္ အၿမဲတေစ အႏၱရာယ္ၾကီးလွသည္ခ်ည္းသာ ။
တန္မိုနွင့္ဂ်င္းေကာင္တုိ့ လူစုခြဲလုိက္ၾကသည္ ။ ဂ်င္းေကာင္သည္ လူေကာင္ၾကီးၿပီး တန္မုိထက္ ပိုေတာင့္ေၿဖာင့္သည္ ။ ထုိ့ေၾကာင့္ စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ ပုန္းခုိေကာင္းပုန္းခုိေနနိုင္သည့္ ထုိနတ္ဆိုးကုိ
သူ ရွာေဖြေပလိမ့္မည္ ။
တန္မိုသည္ကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ထဲက ပထမထပ္နွင့္ ဒုတိယထပ္ကုိ ဆင္းကာ စစ္ၾကည့္လိမ့္မည္ ။
အစက ထုိဂ်င္းေကာင္သည္ ထိုကဲ့သုိ ့အရာမ်ိဳးကုိ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ရမည္ကုိ အလြန္တရာ ေၾကာက္လန့္ေန၏ ။ သို ့နွင့္ တန္မိုက ေၿပာလုိက္သည္ ။
“အဲ့ဒီအသံက အၾကမ္းမဖက္ရလုိ ့ ေၿပာထားတယ္၊ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး”
သုိ ့သည့္တုိင္ ဂ်င္းေကာင္ခမ်ာ ေၾကာက္သည္ကေတာ့ေၾကာက္ဆဲပင္ ။ လုိက္ရွာၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ ေၿခေထာက္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနလ်က္ ကိုင္ထားသည့္သံတုတ္မွာလည္း တုန္တုန္ရီရီ ။
သုိ ့ေသာ္ မိနစ္ပုိင္းေလးအတြင္း
တန္မိုက ၿပန္ေရာက္ခ်လာသည္ ။
ရႈံ ့မဲ့ေနသည့္မ်က္နွာၿဖင့္ သူ ေၿပာလာသည္ကား…
“က်ြန္ေတာ္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းၾကည့္လုိ ့မရခဲ့ဘူး”
“ဟာ..”
“ဒီတတိယထပ္ကေနဆုိရင္ ေအာက္ကိုဆင္းဖုိ ့ နွစ္လမ္းပဲရွိတယ္ ။ ပထမတစ္လမ္းက ၀န္ထမ္းသံုးဓာတ္ေလွကားနဲ ့ဆင္းလုိ ့ရတယ္ ။ ေနာက္တစ္လမ္းက ေလွကားထစ္အတုိင္း ဆင္းသြားလုိ ့ရတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္ ေလွကားထစ္အတုိင္း ဆင္းသြားေတ့ာ မၿမင္ရတဲ့နံရံၾကီးတစ္ခုက က်ြန္ေတာ့္ကို ပိတ္ထားတယ္ ။ အဲ့ဒါနဲ ့ ၀န္ထမ္းသံုးဓာတ္ေလွကားဘက္ကုိ သြားလုိက္တယ္ ။ အဲ့မွာက် စက္ကမပြင့္ဘူး ။ ဒီေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလုိ ့မရေတာ့ဘူး”
ဂ်င္းေကာင္က စတင္ေတြးၾကည့္လာေလၿပီ ။
“ဒါဆုိရင္ ငါတုိ ့ေတြ ဒီတတိယထပ္မွာပဲ သြားခ်င္သလုိ သြားလို ့ရတယ္လို ့ ဆုိလိုတာေပါ့ ။ ဒါဆုိ ငါတုိ့ရွာေနတဲ့စာအုပ္က ဒီတတိယထပ္မွာပဲ ရွာေနတာလား”
တန္မုိသည္လည္း ထုိ ့အတူပင္ အေတြး၀င္မိ၏ ။ သုိ ့ေသာ္ ဤတတိယထပ္တြင္ ရွိေနသည့္စာအုပ္ေတြကုိသာ အကုန္လုိက္ရွာရမည္ ဆုိလ်ွင္…
ရုတ္ၿခည္းပင္ ဂ်င္းေကာင္၏မ်က္နွာမွာ အပ်က္ပ်က္အယြင္းယြင္းၿဖစ္လာ၏ ။ သူ ့တစ္ကုိယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားၿပီး သူ ့အသံမွာ မသိမသာတုန္ေနသည္။ “ဒီတတိယထပ္မွာ စာအုပ္စင္ဘယ္နွစင္ ရွိလဲ”
“၂၃ စင္”
ဂ်င္းေကာင္၏မ်က္လံုးတုိ ့ ၿပဴးက်ယ္သြား၏ ။
“ဘာလုိ ့ အဲ့ေလာက္နဲနဲေလးလဲ”
တန္မိုသည္လည္း ကူကယ္ရမ့ဲမိသြား၏ ။
ထုိသည္မွာ သူ လုပ္ခ့ဲသည္မဟုတ္ဘူးေလ ။
လြန္ခဲ့သည္လအနည္းငယ္ေလာက္က…ဒါရုိက္တာ ၀မ္ မွာ ဘာစိတ္ကူးထေပါက္သည္ မသိေပ ။ ရုတ္တရက္ၾကီး ဤစာၾကည့္တုိက္ကို အေနာက္တုိင္းဆန္ဆန္ ေခတ္မွီတဲ့စာၾကည့္တုိက္အသြင္ ေၿပာင္းမည္ဟု ဆုိလာခဲ့သည္ ။ ထို ့ေနာက္ ဤတတိယထပ္ကေန စၿပီး ၿပင္ဆင္ေၿပာင္းလဲမႈ လုပ္ခဲ့ေတာ့၏ ။ စူက်ိဳးစာၾကည့္တုိက္တည္ရွိလာခဲ့သည္မွာ ရာစုနွစ္ ရွိလာခဲ့ေလၿပီ ။ တၿခားေသာၿမိဳ့နယ္စာၾကည့္တုိက္ေလးေတြလုိပင္ ၊ စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ရွိေနသည့္ ပစၥည္းတုိ ့မွာ ေဟာင္းႏြမ္းေနၾကသည္ ၿဖစ္၏ ။ ဒါရိုက္တာ ၀မ္ သည္ တတိယထပ္ကို ၿပန္လည္မြမ္းမံၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ မူလကရွိေနခဲ့သည့္ စာအုပ္စင္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ဖယ္ရွားကာ စာအုပ္စင္ၾကီး ၂၃ ခုကို ထည့္ၿပီး တစ္ခုနွင့္တစ္ခု ဆက္ထားလုိက္၏ ။
သုိ ့ေသာ္လည္း ဤစာအုပ္စင္တုိ ့ေၾကာင့္ သြားရလာရ
က်ံဳ ့သည္ဟု စာဖတ္သူမ်ားစြာက ကြန္ပလိန္းတက္လာၾက သၿဖင့္ ဒါရုိက္တာ ၀မ္ ခမ်ာ ထုိစာအုပ္စင္တုိ ့ကို ေနာက္နွစ္တြင္ ေၿပာင္းၿပန္ဖုိ ့ရာ ဆံုးၿဖတ္ထားခဲ့ေလသည္ ။ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာၿဖင့္ ဒါရုိက္တာ ၀မ္ ခမ်ာ
သူ ့ဘ၀တြင္ ၿပန္ေၿပာင္းခြင့္ေရာ ရပါဦးမည္လား ။
ဤတတိယထပ္ထဲတြင္ စာအုပ္စင္အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိေနသည္မွာလဲ တန္မိုနွင့္ ဂ်င္းေကာင္တို ့အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းလွေပသည္ ။ တန္မိုသည္ ဤတတိယထပ္တြင္ အၿမဲနီးပါး အလုပ္တာ၀န္က်သည့္ စာၾကည့္တုိက္၀န္ထမ္း တစ္ဦးၿဖစ္၏ ။ ထုိ ့အတူ ဂ်င္းေကာင္သည္လည္း ဘာသာေရးအေၾကာင္း စာအုပ္တုိ ့ ဖတ္ရႈရသည္ကို ၾကိဳက္နွစ္သက္ၿပီး ထုိစာအုပ္တုိ ့မွာလည္း ဤတတိယထပ္တြင္သာ ရွိေနၾကၿခင္း ၿဖစ္၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္ သူတုိ ့နွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ဤတတိယထပ္နွင့္ အလြန္တရာ အက်ြမ္း၀င္လွေပသည္ ။
သုိ ့ေသာ္… စာအုပ္စင္နဲနဲေလး ရွိေနၿခင္းမွာလဲ နတ္ဆုိးအတြက္ စာအုပ္ေတြ မီးရိႈ ့ပစ္ဖုိ ့ရာ ပိုလုိ ့ပင္ လြယ္ကူသြားေစသည္သာ ။ စာအုပ္မီးရိႈ္ ့ခံရဖုိ ့မွာလဲ ပုိလုိ့ပင္ အခြင့္မ်ားလာသည္သာ ။
နွစ္ေယာက္သား စုိးတထိတ္ထိတ္ရွိလာၾကခ်ိန္တြင္ စာအုပ္စင္ေတြၾကားကေန ေၿခသံတေဒါက္ေဒါက္ ထြက္လာၿပန္သည္ ။ ထိုမ်က္နွာေၿပာင္ မိန္းကေလး ထြက္လာၿခင္းပင္ ။ ထုိမိန္းကေလးသည္ လက္ထဲတြင္ ထမင္းပန္းကန္လံုး ေသးေသးေလးကို ကိုင္ထားၿပီး လည္တုိင္တြင္ သေရခံပ၀ါကို တပ္ထား၏ ။
“ကုိကုိ ရွာလုိ ့ေတြ ့ၿပီလား”
ဂ်င္းေကာင္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေခါင္းယမ္းၿပသည္ ။
“ငါတုိ ့ စေတာင္မရွာရေသးဘူး”
ကေလးမေလးမွာ ေဒါသတၾကီး ငုိခ်င္းခ်လာေတ့ာေလၿပီ ။
“အခုထိ မရွာရေသးဘူးလား ။ ညီမေလးမွာ ေန ့လည္စာ စားခ်ိန္ကို ဆရာမ မသိတုန္း လစ္ထြက္လာခဲ့ရတာကို…။ ပထမေန ့က ကုန္ေတာ့မယ္ ။ ေန ့လည္အတန္း ၿပီးသြားတာနဲ ့ အိမ္ၿပန္ရေတာ့မယ္ ။ ေမေမ သိသြားရင္ေတာ့ သြားပါၿပီ”
တန္မိုက ေမးသည္ ။
“ညီမေလးဆီမွာ သဲလြန္စေလးဘာေလး မရွိဘူးလား ။
စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာတုိ ့ ၊ ဘာတုိ ့ မွတ္မိတာ ရွိလား”
ကေလးမေလးက ေခါင္းကို ယမ္းၿပလုိက္ရာ သူမေလး၏ၿမွင့္စည္းထားသည့္ ဆံပင္နွစ္ခြမွာလည္း ယမ္းခါလာသည္ ။ “မမွတ္မိဘူး”
ဂ်င္းေကာင္က ၿမန္ၿမန္ပင္ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ငါတို ့ကို ဘာသဲလြန္စမွ မေပးေတာ့ဘူးလား”
ထုိကေလးမေလးက ရုတ္တရက္ၾကီး ထေၿပာလာသည္ ။
“အာ…သတိရၿပီ ။ ဒီမနက္ ညီမေလးအခန္းထဲမွာ ဒီအေမႊးက်န္ေနခဲ့တယ္ ။ ဒါက နတ္ဆိုးရဲ့အေမႊးပဲ ။ စာအုပ္ကို ေဖ်ာက္လုိက္တဲ့သူက ငါ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို
ငါ သိတာေပါ့ ။ ေသာက္အစုတ္ပလုတ္နတ္ဆုိးၾကီး…
သူ င့ါစာအုပ္ကုိ ခုိးသြားတယ္ ။ နတ္ဆိုးေတြက အက်င့္ပုတ္အူယုတ္ေတြ ။ ငါ နတ္ဆိုးေတြကုိ အမုန္းဆုံးပဲ ။ အဲ့နတ္ဆုိးေကာင္ၾကီး…လာေပ့ေစဦး ။ မိလုိ ့ကေတာ့
သူ ့အေတာင္ေတြကုိ ခုတ္ပစ္ၿပီး သူ ့အေမႊးေတြ အကုန္ႏႈတ္ပစ္မယ္ ။ ေပါက္ေပါက္စက္ထဲ ထည့္ၿပီးေတာ့ တဂ်ြတ္ဂ်ြတ္ကုိ ၀ါးစားပစ္ဦးမယ္ !”
ထုိကေလးမသည္ ထိုအနက္ေရာင္အေတာင္ေမႊးကို တန္မိုလက္ထဲ အပ္ၿပီး ၿပန္ထြက္သြားေတာ့ေလၿပီ ။
“တင္း ေတာင္ ! နတ္သားက ‘နတ္ဆုိးရဲ့အေတာင္ေမႊး’ သဲလြန္စကုိ ရသြားပါၿပီ”
တန္ မို ။ “…”
ဂ်င္းေကာင္ ။ “…”
တခနအၾကာ၊ တန္မိုက ေမးလာသည္ ။
“…ဒါက က်ြန္ေတာ္တို ့ရဲ့သဲလြန္စလား”
ဂ်င္းေကာင္က ေနရက်ဥ္းက်ပ္ေနသည္ ။
“ဒီအေတာင္ေမႊးမွာ တစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလုိ ့လား”
တန္မိုက ထုိအေမႊးကို ကိုင္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေလထဲ ေၿမွာက္ၾကည့္လုိက္သည္ ။ သုိ ့ေသာ္ မည္သည့္ေမွာ္အစြမ္းမွ မရွိသည့္ သာမန္ရုိးရုိးအေတာင္ေမႊးသာ ၿဖစ္ဟန္တူသည္ ။ တန္မုိ အားကုန္ထုတ္ၿပီး စမ္းၾကည့္လုိက္၏ ။ သုိ ့ေသာ္ ထုိေတာင္ပံေမႊးမွာ သူ ့အား ေနာက္ေၿပာင္က်ီစယ္ေနသည့္အလားနွယ္၊ တုပ္တုပ္ပင္ မလႈပ္၊ တိတ္ဆိတ္ၿမဲသာ ။
ထိုအခုိက္အတန္ ့၊ ၿဗဳန္းခနဲ….အလင္းေရာင္မွာ ေမွာင္အတိ ၿဖစ္သြားေလသည္ ။
ဂ်င္းေကာင္ခမ်ာ ေၾကာက္လန္ ့တၾကား ထေအာ္လာ၏ ။
စာၾကည့္တုိက္တစ္ခုလံုး ေမွာင္အတိၿဖစ္သြား၏ ။
သုိ ့ၿဖစ္သြားခ်ိန္၊ တန္မို၏နွလံုးခုန္သံတို ့မွာလည္း ဒုတ္ခနဲ ခုန္တက္သြားသည္ ။ သူသည္ စားပြဲနားတြင္ ရပ္ေနၿခင္းၿဖစ္၏ ။ အမွတ္တမဲ့ပင္ စားပြဲေပၚက မီးအိမ္အေဟာင္းေလးကို လွည့္ၾကည့္လုိက္မိသည္ ။ ထိုစားပြဲနားတစ္၀ုိက္တြင္ ၀ါက်င္က်င္မီးေရာင္ေလးမွာ မွိန္မွိန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး လင္းေပးေနသည္ ။
တန္မိုက ထိုအေမွာင္ထုၾကီး လႊမ္းၿပီး ေမွာင္မိုက္မင္းမူေနသည့္ ထိုစာအုပ္စင္တုိ ့ဘက္ကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ၾကည့္လုိက္သည္ ။
ထုိ ့ေနာက္ သတိၱတုိ ့ေမြးလုိက္ကာ အရဲစြန့္ၿပီး မီးအိမ္ရွိရာဘက္ဆီ လွည့္ၾကည့္လုိက္မိ၏ ။ ထိုစားပြဲေပၚက လင္းေနသည့္ မီးအိမ္မွတစ္ပါး တၿခားဘာအလင္းေရာင္မွ ရွိမေန ။ သုိ ့နွင့္ နွစ္ေယာက္သားသည္ ၾကမ္းေပၚကုိ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး စားပြဲကို ေက်ာမွီလုိက္ၾက၏ ။
“မင္း တစ္ခုခုၾကားလုိက္လား”
ေၾကာက္လန္ ့တၾကားၿဖစ္ေနသည့္ ဂ်င္းေကာင္မွာ တန္မုိနား တေရြ ့ေရြ ့ကပ္လာသည္ ။
တန္မုိသည္ ေခါင္းထဲတဆစ္ဆစ္ကုိက္ေနရင္းကေန တစ္ခနေလာက္ နားစြင့္ေထာင္ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္…
“ဟင့္အင္း၊ ဘာမွ မၾကားလုိက္ပါဘူး”
ဂ်င္းေကာင္က တံေတြးတုိ ့ ဂလုခနဲ ၿမိဳခ်လုိက္သည္ ။
“ဘာလုိ ့ ရုတ္တရက္ၾကီး ေမွာင္မည္းသြားရတာလဲ…”
တန္မိုသည္ ထိုကေလးေလး သီဆုိထားခဲ့ဖူးသည့္ေတးသံတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိသြား၏ ။
“သံုးရက္နဲ သံုးည စကားမေၿပာပါနဲ ့ကြယ္ ။ သူ ့ကိုေလ နတ္သားနဲ ့နတ္ဆုိးက အလုိရွိေနတယ္ ။ ေန ့ခ်ိန္မွာ နတ္သားက သဲလြန္စရမယ္…ညခ်ိန္မွာ နတ္ဆိုးက မီးရိႈ ့ပစ္ လိမ့္မယ္…စင္အုပ္စင္ေလးကိုကြယ္…။ ဒီဂိမ္းေလးရဲ့ေန ့ည ဟာ ငါတုိ့သာမန္အခ်ိန္နဲ ့ တၿခားစီၿဖစ္ေနတယ္”
ဂ်င္းေကာင္သည္လည္း ထုိသီခ်င္းကုိ ၿပန္ေတြးလုိက္မိၿပီး လံုး၀ကုိ ေၾကာက္လန္ ့သြားေတ့ာသည္ ။
တန္မိုက စိတ္ကို မနဲၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ယူလုိက္ရင္း…
“နွစ္နာရီ ရွိၿပီ”
“ဟမ္…ဘာကိုလဲ”
“ဒီကစားပြဲ စတာက ၁၇ နာရီ ၅၂ မိနစ္ ။ အခုက ၁၉ နာရီ ၆၈ မိနစ္ ။ ဒါဆို နွစ္နာရီအခ်ိန္က တစ္ေန ့ေပါ့”
ဂ်င္းေကာင္ ေရွ့ာရသြားသည္ ။
“မင္းမွတ္ဥာဏ္အားက ဘာလုိ ့အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းရတာလဲ”
ဂ်င္းေကာင္သည္ ထိုကေလးဆုိသြားခဲ့သည့္သီခ်င္းေလာက္ကိုသာ မွတ္မိလုိက္ၿခင္းၿဖစ္၏ ။ ထုိသီခ်င္းထဲတြင္ အခ်ိန္နွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေၿပာသြားခဲ့သလုိလုိပင္ ။ သို ့ေသာ္
သူ အေၾကာက္လြန္ေနမိခဲ့သၿဖင့္ ထုိအခ်ိန္အေပၚတြင္ အာရံုမထားမိခဲ့ေပ ။ သုိ ့သည့္တုိင္ တန္မိုသည္ကေတာ့ အခ်ိန္ကိုပါ မွတ္မိေနသည္တဲ့လား ။
တန္မိုသည္လည္း ထုိအခ်က္ကို အမွန္ပင္ အံ့အားသင့္မိပါ၏ ။ သူ ့မွတ္ဥာဏ္အားမွာ ၿသခ်စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းေနသည္ကုိ သူ အခုမွ သတိၿပဳမိသြား၏ ။ ဥပမာ…ထုိကေလးမေလး၏ေက်ာပုိးအိတ္ေသးေသးေလးေပၚတြင္ ပန္းေရာင္ၾကိဳးေလး ခ်ည္ထားပံု၊ ထိုကေလးမေလး၏လက္ထဲတြင္ ပန္းေရာင္သၾကားလံုးေလး ရွိေနပံုမွအစ…အေသးစိတ္ကို သူ မွတ္မိေန၏ ။
သူ၏မွတ္ဥာဏ္အားမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကစၿပီး ဒီေလာက္ ေကာင္းသြားေလသည္နည္း ။
သုိ ့ေသာ္၊ အခုခ်ိန္တြင္ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနဖုိ ့ ့အခ်ိန္မရွိေပ ။
တန္မိုက စိတ္ကိုတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး ေၿပာလုိက္သည္ ။
“နွစ္နာရီကုိ တစ္ေန ့လို ့ သေဘာထားၾကည့္ရေအာင္ ။ သီခ်င္းထဲမွာ သံုးရက္နဲ ့သံုးညတိတိ စကားမေၿပာရဘူးလုိ ့ ေၿပာသြားတယ္ ။ ဒီေတာ့ သံုးရက္ၾကာရင္ အဲ့ေကာင္မေလး ေသမယ္ဆုိတဲ့သေဘာပဲ ။ ဒါဆုိ…ညအခ်ိန္ကိုလဲ ၂ နာရီလုိ ့ပဲ သေဘာထားၾကည့္ရေအာင္ ။ ညဘက္ဆုိရင္ နတ္ဆုိး ထြက္လာၿပီးေတာ့ စာအုပ္စင္ကို မီးရိႈ့ပစ္လိမ့္မယ္”
ေၿပာေနရင္းမွာပင္ တန္မိုနွင့္ဂ်င္းေကာင္တုိ ့သည္ ထုိမည္းေမွာင္ေနသည့္စာအုပ္စင္ ၂၃ စင္ ရွိရာဆီကုိ မ်က္လံုးၿပဴးၾကည့္လုိက္ၾကသည္ ။
ဂိမ္းမွာ အၾကမ္းဖက္ၿခင္းကို တားၿမစ္ထားသည့္တုိင္ေအာင္ သူတုိ ့နွစ္ေယာက္ရင္ထဲတြင္မူ အမည္မသိစိုးထိတ္စိတ္တုိ ့ လြင့္ၿမဴးလုိ ့ေနသည္ ။ နဲနဲေလးမွပင္ စိတ္ကုိ မလႊတ္လုိက္ရဲဘဲ သံတုတ္ကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိလုိက္၏ ။ မသိလ်ွင္ တစ္ခုခုက အႏၱရာယ္ေပးလာမည္ကုိ စုိးရိမ္ထိတ္လန္ ့ေနသည့္ဟန္ပင္ ။
သုိ ့ေသာ္…တစ္နာရီခြဲေက်ာ္လာသည့္တိုင္ေအာင္၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ေတြ ့ၿမင္ရၿခင္းမရွိသလုိ စာအုပ္စင္တုိ ့လည္း မီးရႈိ ့မခံရေသးေပ ။
ဂ်င္းေကာင္က ေမးသည္ ။
“နတ္ဆိုးက ရွိေရာရွိရဲ့လား”
တန္မို၏ႏႈတ္ခမ္းတုိ ့မွာ တင္းတင္းေစ့ထားရင္းမွ ထုိဂ်င္းေကာင္ဆီသုိ ့ ၾကည့္လာသည္ ။
“ရွိမွာပါ”
“ဒါဆုိ ဘာလို ့ အခုထိ မီးမရိႈ ့ေသးတာလဲ”
တန္မိုသည္ ထုိစားပြဲကို မွီလုိက္ၿပီး ေတြးေတြးဆဆၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“ဘာလုိ ့မီးမရိႈ ့ေသးတာလဲ…က်ြန္ေတာ္လဲ အဲ့ဒါကုိ သိခ်င္ေနတာ”
သူ ေၿပာလုိက္သည့္စကားကုိ ဂ်င္းေကာင္က နားမလည္
လုိက္ ။ တန္မိုသည္ သံတုတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားၿပီး အဓိပၸာယ္နက္ရိႈင္းသည့္မ်က္၀န္းမ်ားၿဖင့္ ဂ်င္းေကာင္ကုိ ၾကည့္ေနသည္ ။
“အစ္ကုိ ခ်န္း…နတ္ဆုိးက အခုထိ မီးမရိႈ ့ေသးတာကို ဘာေၾကာင့္လုိ ့ ထင္လဲ…”
၀ုန္း !
စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ ေပါက္ကြဲသံၾကီးတစ္သံ တ၀ုန္း၀ုန္း ထြက္လာသည္ ။
တန္မို၏မ်က္လံုးတုိ ့သည္ ထုိေပါက္ကြဲရာေနရာဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားေလၿပီ ။ သူ ၿမင္လုိက္ရသည္မွာ ထိုမီးေတာက္ၾကီးေတြသည္ စာအုပ္စင္တစ္စင္ကုိ ၀ါးၿမိဳေနၿခင္း ။ စာၾကည့္တုိက္ထဲက ထုိမီးေတာက္ၾကီးတုိ ့သည္ ရွိသမ်ွအကုန္လံုးကို ၿပာက်သြားေစေလာက္ေအာင္ ေလာင္က်ြမ္းပစ္မည့္ဟန္ ဆုိင္းလုိ ့ေနသည္ ။
တန္မိုနွင့္ ဂ်င္းေကာင္သည္ အစမွအဆံုးထိတုိင္ မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏ ။ ထုိမီးေတာက္တုိ ့ ၿငိမ္းသြားသည့္တုိင္ေအာင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ထြက္လာၿခင္း မရွိခဲ့ေပ ။
ဒုတိယေန ့တြင္…
ကေလးမေလးသည္ ၾကြက္ပံုေသးေသးေလးပါသည့္ လြယ္အိတ္ေလးကုိ လြယ္လ်က္ ထပ္ေရာက္ခ်လာၿပန္သည္ ။
“ညီမေလးစာအုပ္ကုိ ရွာမေတြ ့ေသးဘူးလား ။ ေမေမက ဒီေန ့ ဦးေလး ၾကြက္ ဆီ သြားလည္တယ္ ။ ညီမေလးက ေမေမမသိေအာင္ ဖံုးထားလို ့ အဲ့စာအုပ္ ေပ်ာက္သြားတာကို ေမေမ အခုထိ မသိေသးဘူး ။ အၿမဲၾကီးေတာ့ ဖံုးထားလုိ ့ရမွာမဟုတ္ဘူး ။ ေမေမ သိသြားမွာပဲ ။ ကုိကို ဘယ္ေတာ့မွ ညီမေလးစာအုပ္ကို ရွာေပးမွာလဲ”
တန္မုိ၏မ်က္နွာ ၿဖဴေလ်ာ္သြားၿပီး နားထင္ကို နွိပ္နယ္မိသြား ၏ ။
“ဒီေန ့ေရာ စာအုပ္နဲ ့ပတ္သက္တဲ့သဲလြန္စ ဘာရွိေသးလဲ”
ကေလးမေလးမွာ အလြန္တရာပင္ စိတ္မၾကည္မသာ ၿဖစ္လာသည္ ။
“ကိုကုိ ့ကုိ ေၿပာၿပီးပါၿပီ၊ မမွတ္မိပါဘူး ဆုိေန ။ မမွတ္မိဘူးဆုိမွေတာ့ မမွတ္မိလုိ ့ေပါ့”
“ဒီေန ့က ဒုတိယေၿမာက္ေန ့ေနာ္”
တန္မိုက သူမေလးကို သတိေပးလုိက္သည္ ။
ေကာင္မေလးသည္ ဘာကိုမွ ေၿပာမလာေပ ။ သုိ ့ေသာ္…ထုိမ်က္နွာေၿပာင္ေအာက္တြင္မူ သူ့အား ထူးထူးဆန္းဆန္းနွယ္ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္ဟု
တန္မို ခံစားေနမိ၏ ။ သူမေလး ေၿပာလာသည္ ။
“ကိုကိုက နတ္သားပဲဟာ၊ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီး ဖတ္ဖူးမွာေပါ့ ။ အဲ့စာအုပ္က ကုိကို သိတဲ့စာအုပ္ပဲ ။ ညီမေလးက နတ္သားမွမဟုတ္တာ ။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္ရတာကိုလဲ မုန္းတယ္ ။ အဲ့စာအုပ္နဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ဘာသဲလြန္စ ေပးလုိ ့ရမွာလဲ ။ အဲ့ဒါကုိ ကုိကို သိထားရမွာ မဟုတ္ဘူးလား”
“တင္း ေတာင္ ! နတ္သားေလးက ‘မ်က္နွာေၿပာင္မိန္းကေလးရဲ့စိတ္ဆုိးခံရၿခင္း’ သဲလြန္စ ကို ရသြားပါၿပီ”
တန္ မို ။ “…”
________________________________________
စာေရးသူ ေၿပာလာၿပီ :
တန္မို : က်ြန္ေတာ္ အဲ့ေကာင္မေလးကို သတ္ပစ္လုိ ့မရဘူးလား !!!
.......
ဒီ၀တၳဳေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ vote and comment ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😘😘😘😘😘😘😘
.....
Unicode
တန်မိုက လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည် ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည့်စာကြည့်တိုက်ကြီးထဲတွင် မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ရှိမနေ ။ နတ်သားဆိုသည်လည်း မရှိ ။ နတ်ဆိုးဆိုသည်လည်း မရှိ ။
“အစ်ကို ချန်း…ကျွန်တော့်ကို ကွန်ပျူတာ ကူပိတ်ပေးလို့ရမလား ။ ကျွန်တော် စာအုပ်စင်က စာအုပ်တစ်အုပ်လောက် ဖယ်ကြည့်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
ဂျင်းကောင်က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး မောက်စ်ကို နှိပ်ကာ ကွန်ပျူတာကို ပိတ်လိုက်သည် ။
တန်မိုက ဂျင်းကောင် မောက်စ်ကိုင်ထားသည့် ညာဘက်လက်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည် ။ ထို့နောက် စာအုပ်စင်တစ်စင်ဆီကို သွားပြီး စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ ပြန်ထားလိုက်၏ ။
“ကျွန်တော်တို့ စာအုပ်စင်ကနေ စာအုပ်တွေ ဖယ်လို့ရ တယ်…။ ကျွန်တော် သိချင်တာရှိသေးတယ်…အစ်ကို ချန်း ၊ အစ်ကို အဲ့အသံကို ကြားလိုက်လား”
ဂျင်းကောင်က စိတ်ရှုပ်လက်ရှုပ်ဖြစ်လာဟန် ။
“ငါတို့ စာအုပ်ကူရှာမပေးရင် သေလိမ့်မယ်လို့ ပြောတဲ့အဲ့ကောင်မလေးရဲ့အသံကို ပြောတာလား”
တန်မို ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။ လူနှစ်ယောက်သား ဧည့်ကြိုစားပွဲနောက်တွင် ထိုင်ချလိုက်၏ ။ ပြောလိုက်သည် ။ “ကျွန်တော်တို့တွေ နတ်သားအဖွဲ့ထဲ ရောက်နေတာနဲ့တူတယ်” တန်မိုက ညာဘက်လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ရင်း ပြောလာသည် ။ ဂျင်းကောင်က မြင်သွားပြီး ချက်ချင်း ပြောသည် ။ ခပ်သွက်သွက်ပင် လက်ဖမိုးပေါ်တွင် ရှိနေသည့် နတ်သားတောင်ပံပုံ သင်္ကေတရှိနေသည့် သူ့ညာဘက်လက် ကို ဆန့်ထုတ်ပြလာသည် ။
“အဲ…ငါ့မှာလဲ ရှိတယ်”
ထိုကလေးလေးသည် ‘နတ်သား’ ဟု ပြောလိုက်သည့်အချိန်တွင် တန်မို၏ညာဘက်လက်ဖမိုးပေါ်က ထိုအမှတ်အသားလေး ပေါ်လာသည်ကို တန်မို သတိပြုမိလိုက်၏ ။ အကြောင်းမှာမူ ရှင်းလင်းပေသည် ။ တန်မိုသည် နတ်သားအဖွဲ့က ဖြစ်၏ ။ တရုတ်ပြည်သားအများစုမှာ ညာသန်များ ဖြစ်ကြသည် ။
သို့ကြောင့် ဂျင်းကောင်၏အဖွဲ့ကို စစ်ဆေးကြည့်ဖို့ရာ အတွက် သူ့ကို ကွန်ပျူတာပိတ်ခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏ ။
သို့ပေမည့် ဂျင်းကောင်သည်လည်း နတ်သားပင် ဖြစ်နေလေသည် ။ သို့ဖြစ်ရာ ပြသနာက ပို၍ နက်နဲလာလေပြီ ။
သူ တွေးနေသလိုပင် ဂျင်းကောင်လည်း တွေးမိသွားဟန်ပင် ။
“ငါတို့နှစ်ယောက်စလုံးက နတ်သားတွေဆိုရင်…ဒါဆို နတ်ဆိုးက ဘယ်သူလဲ”
ဤစာကြည့်တိုက်သည် သူ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ အလုပ်လုပ်ခဲ့ရသည့် စာကြည့်တိုက်ဆိုသည်မှာ လုံးဝကျိန်းသေသည် ။ သို့နှင့် တန်မိုသည် သူ့အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး ပီကေတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်၏ ။
ပီကေကို ဖြေးဖြေးချင်းဝါးနေရင်း လက်ချောင်းတို့က စားပွဲကို စည်းချက်မှန်စွာ ခေါက်နေရာမှ ဂျင်းကောင်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်လိုက်သည် ။
“ပထမဖြစ်နိုင်ချေက…နတ်ဆိုးက ကျွန်တော်တို့လို မဟုတ်ဘူး ။ နတ်ဆိုးက လူသားတွေ မဟုတ်ဘူး ။ လွန်ခဲ့တဲ့သုံးရက်က အနက်ရောင်မျှော်စင်က ပြောထားတဲ့
‘ဂိမ်း’ ဆိုတာကိုလဲ ကျွန်တော်တို့ ပြန်တွေးကြည့်ရမယ် ။ အဲ့ဒီအသံက အနက်ရောင်မျှော်စင်နဲ့ ပတ်သက်နေလောက်တယ် ။ အနက်ရောင်မျှော်စင်ထဲမှာ ဘာမှန်းမသိရတဲ့သက်ရှိတွေ ရှိနေတယ် ။ အနက်ရောင်မျှော်စင်လိုပဲ နတ်ဆိုးကလဲ လူသား မဟုတ်ဘူး ။ နတ်ဆိုးက အနက်ရောင်မျှော်စင်က ဖန်တီးထားတဲ့ ပြိုင်ဘက်ပဲ”
အခုတော့ ဂျင်းကောင်မှာ လုံးဝနားလည်သဘောပေါက်သွားလေပြီ ။
“ဒါဆို…စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေတဲ့အကြောင်းရင်းက နတ်ဆိုးတွေ မရှိနေလို့ပေါ့”
တန်မိုက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။
“အင်း ။ အဲ့လို ဖြစ်နိုင်ချေရှိတယ် ။ ဒါပေမယ့် နောက်ထပ်တစ်မျိုးလဲ ရှိသေးတယ် ။ ဒုတိယဖြစ်နိုင်ချေက နတ်ဆိုးကလဲ လူသားတွေပဲ”
ဂျင်းကောင်က စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး
သံတုတ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။
“သူ ပုန်းနေတာလား”
သံတုတ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ထိုဂျင်းကောင်၏လက်ကို ကြည့်လိုက်မိပြီး တန်မို ပြုံးမိသွား၏ ။ “ဖြစ်နိုင်ပါတယ်”
အမှောင်ထဲကရန်သူသည် အလင်းထဲတွင်ရှိနေသည့်ရန်သူထက် အမြဲတစေ အန္တရာယ်ကြီးလှသည်ချည်းသာ ။
တန်မိုနှင့်ဂျင်းကောင်တို့ လူစုခွဲလိုက်ကြသည် ။ ဂျင်းကောင်သည် လူကောင်ကြီးပြီး တန်မိုထက် ပိုတောင့်ဖြောင့်သည် ။ ထို့ကြောင့် စာကြည့်တိုက်ထဲတွင် ပုန်းခိုကောင်းပုန်းခိုနေနိုင်သည့် ထိုနတ်ဆိုးကို
သူ ရှာဖွေပေလိမ့်မည် ။
တန်မိုသည်ကတော့ စာကြည့်တိုက်ထဲက ပထမထပ်နှင့် ဒုတိယထပ်ကို ဆင်းကာ စစ်ကြည့်လိမ့်မည် ။
အစက ထိုဂျင်းကောင်သည် ထိုကဲ့သို့အရာမျိုးကို တစ်ယောက်ထဲ လုပ်ရမည်ကို အလွန်တရာ ကြောက်လန့်နေ၏ ။ သို့နှင့် တန်မိုက ပြောလိုက်သည် ။
“အဲ့ဒီအသံက အကြမ်းမဖက်ရလို့ ပြောထားတယ်၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး”
သို့သည့်တိုင် ဂျင်းကောင်ခမျာ ကြောက်သည်ကတော့ကြောက်ဆဲပင် ။ လိုက်ရှာကြည့်နေချိန်တွင် ခြေထောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေလျက် ကိုင်ထားသည့်သံတုတ်မှာလည်း တုန်တုန်ရီရီ ။
သို့သော် မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်း
တန်မိုက ပြန်ရောက်ချလာသည် ။
ရှုံ့မဲ့နေသည့်မျက်နှာဖြင့် သူ ပြောလာသည်ကား…
“ကျွန်တော် အောက်ထပ်ကို ဆင်းကြည့်လို့မရခဲ့ဘူး”
“ဟာ..”
“ဒီတတိယထပ်ကနေဆိုရင် အောက်ကိုဆင်းဖို့ နှစ်လမ်းပဲရှိတယ် ။ ပထမတစ်လမ်းက ဝန်ထမ်းသုံးဓာတ်လှေကားနဲ့ဆင်းလို့ရတယ် ။ နောက်တစ်လမ်းက လှေကားထစ်အတိုင်း ဆင်းသွားလို့ရတယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် လှေကားထစ်အတိုင်း ဆင်းသွားတေ့ာ မမြင်ရတဲ့နံရံကြီးတစ်ခုက ကျွန်တော့်ကို ပိတ်ထားတယ် ။ အဲ့ဒါနဲ့ ဝန်ထမ်းသုံးဓာတ်လှေကားဘက်ကို သွားလိုက်တယ် ။ အဲ့မှာကျ စက်ကမပွင့်ဘူး ။ ဒီတော့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းလို့မရတော့ဘူး”
ဂျင်းကောင်က စတင်တွေးကြည့်လာလေပြီ ။
“ဒါဆိုရင် ငါတို့တွေ ဒီတတိယထပ်မှာပဲ သွားချင်သလို သွားလို့ရတယ်လို့ ဆိုလိုတာပေါ့ ။ ဒါဆို ငါတို့ရှာနေတဲ့စာအုပ်က ဒီတတိယထပ်မှာပဲ ရှာနေတာလား”
တန်မိုသည်လည်း ထို့အတူပင် အတွေးဝင်မိ၏ ။ သို့သော် ဤတတိယထပ်တွင် ရှိနေသည့်စာအုပ်တွေကိုသာ အကုန်လိုက်ရှာရမည် ဆိုလျှင်…
ရုတ်ခြည်းပင် ဂျင်းကောင်၏မျက်နှာမှာ အပျက်ပျက်အယွင်းယွင်းဖြစ်လာ၏ ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားပြီး သူ့အသံမှာ မသိမသာတုန်နေသည်။ “ဒီတတိယထပ်မှာ စာအုပ်စင်ဘယ်နှစင် ရှိလဲ”
“၂၃ စင်”
ဂျင်းကောင်၏မျက်လုံးတို့ ပြူးကျယ်သွား၏ ။
“ဘာလို့ အဲ့လောက်နဲနဲလေးလဲ”
တန်မိုသည်လည်း ကူကယ်ရမဲ့မိသွား၏ ။
ထိုသည်မှာ သူ လုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်ဘူးလေ ။
လွန်ခဲ့သည်လအနည်းငယ်လောက်က…ဒါရိုက်တာ ဝမ် မှာ ဘာစိတ်ကူးထပေါက်သည် မသိပေ ။ ရုတ်တရက်ကြီး ဤစာကြည့်တိုက်ကို အနောက်တိုင်းဆန်ဆန် ခေတ်မှီတဲ့စာကြည့်တိုက်အသွင် ပြောင်းမည်ဟု ဆိုလာခဲ့သည် ။ ထို့နောက် ဤတတိယထပ်ကနေ စပြီး ပြင်ဆင်ပြောင်းလဲမှု လုပ်ခဲ့တော့၏ ။ စူကျိုးစာကြည့်တိုက်တည်ရှိလာခဲ့သည်မှာ ရာစုနှစ် ရှိလာခဲ့လေပြီ ။ တခြားသောမြို့နယ်စာကြည့်တိုက်လေးတွေလိုပင် ၊ စာကြည့်တိုက်ထဲတွင်ရှိနေသည့် ပစ္စည်းတို့မှာ ဟောင်းနွမ်းနေကြသည် ဖြစ်၏ ။ ဒါရိုက်တာ ဝမ် သည် တတိယထပ်ကို ပြန်လည်မွမ်းမံပြီးသည့် နောက်တွင် မူလကရှိနေခဲ့သည့် စာအုပ်စင်ပေါင်း ၁၀၀ ကျော်ကို ဖယ်ရှားကာ စာအုပ်စင်ကြီး ၂၃ ခုကို ထည့်ပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆက်ထားလိုက်၏ ။
သို့သော်လည်း ဤစာအုပ်စင်တို့ကြောင့် သွားရလာရ
ကျုံ့သည်ဟု စာဖတ်သူများစွာက ကွန်ပလိန်းတက်လာကြ သဖြင့် ဒါရိုက်တာ ဝမ် ခမျာ ထိုစာအုပ်စင်တို့ကို နောက်နှစ်တွင် ပြောင်းပြန်ဖို့ရာ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့လေသည် ။ ကံမကောင်းအကြောင်းမလှစွာဖြင့် ဒါရိုက်တာ ဝမ် ခမျာ
သူ့ဘဝတွင် ပြန်ပြောင်းခွင့်ရော ရပါဦးမည်လား ။
ဤတတိယထပ်ထဲတွင် စာအုပ်စင်အနည်းအကျဉ်းသာ ရှိနေသည်မှာလဲ တန်မိုနှင့် ဂျင်းကောင်တို့အတွက်တော့ ကံကောင်းလှပေသည် ။ တန်မိုသည် ဤတတိယထပ်တွင် အမြဲနီးပါး အလုပ်တာဝန်ကျသည့် စာကြည့်တိုက်ဝန်ထမ်း တစ်ဦးဖြစ်၏ ။ ထို့အတူ ဂျင်းကောင်သည်လည်း ဘာသာရေးအကြောင်း စာအုပ်တို့ ဖတ်ရှုရသည်ကို ကြိုက်နှစ်သက်ပြီး ထိုစာအုပ်တို့မှာလည်း ဤတတိယထပ်တွင်သာ ရှိနေကြခြင်း ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ဤတတိယထပ်နှင့် အလွန်တရာ အကျွမ်းဝင်လှပေသည် ။
သို့သော်… စာအုပ်စင်နဲနဲလေး ရှိနေခြင်းမှာလဲ နတ်ဆိုးအတွက် စာအုပ်တွေ မီးရှို့ပစ်ဖို့ရာ ပိုလို့ပင် လွယ်ကူသွားစေသည်သာ ။ စာအုပ်မီးရှို့ခံရဖို့မှာလဲ ပိုလို့ပင် အခွင့်များလာသည်သာ ။
နှစ်ယောက်သား စိုးတထိတ်ထိတ်ရှိလာကြချိန်တွင် စာအုပ်စင်တွေကြားကနေ ခြေသံတဒေါက်ဒေါက် ထွက်လာပြန်သည် ။ ထိုမျက်နှာပြောင် မိန်းကလေး ထွက်လာခြင်းပင် ။ ထိုမိန်းကလေးသည် လက်ထဲတွင် ထမင်းပန်းကန်လုံး သေးသေးလေးကို ကိုင်ထားပြီး လည်တိုင်တွင် သရေခံပဝါကို တပ်ထား၏ ။
“ကိုကို ရှာလို့တွေ့ပြီလား”
ဂျင်းကောင်က စိတ်ပျက်လက်ပျက်ခေါင်းယမ်းပြသည် ။
“ငါတို့ စတောင်မရှာရသေးဘူး”
ကလေးမလေးမှာ ဒေါသတကြီး ငိုချင်းချလာတေ့ာလေပြီ ။
“အခုထိ မရှာရသေးဘူးလား ။ ညီမလေးမှာ နေ့လည်စာ စားချိန်ကို ဆရာမ မသိတုန်း လစ်ထွက်လာခဲ့ရတာကို…။ ပထမနေ့က ကုန်တော့မယ် ။ နေ့လည်အတန်း ပြီးသွားတာနဲ့ အိမ်ပြန်ရတော့မယ် ။ မေမေ သိသွားရင်တော့ သွားပါပြီ”
တန်မိုက မေးသည် ။
“ညီမလေးဆီမှာ သဲလွန်စလေးဘာလေး မရှိဘူးလား ။
စာအုပ်ထဲက အကြောင်းအရာတို့ ၊ ဘာတို့ မှတ်မိတာ ရှိလား”
ကလေးမလေးက ခေါင်းကို ယမ်းပြလိုက်ရာ သူမလေး၏မြှင့်စည်းထားသည့် ဆံပင်နှစ်ခွမှာလည်း ယမ်းခါလာသည် ။ “မမှတ်မိဘူး”
ဂျင်းကောင်က မြန်မြန်ပင် ပြောလိုက်သည် ။
“ငါတို့ကို ဘာသဲလွန်စမှ မပေးတော့ဘူးလား”
ထိုကလေးမလေးက ရုတ်တရက်ကြီး ထပြောလာသည် ။
“အာ…သတိရပြီ ။ ဒီမနက် ညီမလေးအခန်းထဲမှာ ဒီအမွှေးကျန်နေခဲ့တယ် ။ ဒါက နတ်ဆိုးရဲ့အမွှေးပဲ ။ စာအုပ်ကို ဖျောက်လိုက်တဲ့သူက ငါ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို
ငါ သိတာပေါ့ ။ သောက်အစုတ်ပလုတ်နတ်ဆိုးကြီး…
သူ င့ါစာအုပ်ကို ခိုးသွားတယ် ။ နတ်ဆိုးတွေက အကျင့်ပုတ်အူယုတ်တွေ ။ ငါ နတ်ဆိုးတွေကို အမုန်းဆုံးပဲ ။ အဲ့နတ်ဆိုးကောင်ကြီး…လာပေ့စေဦး ။ မိလို့ကတော့
သူ့အတောင်တွေကို ခုတ်ပစ်ပြီး သူ့အမွှေးတွေ အကုန်နှုတ်ပစ်မယ် ။ ပေါက်ပေါက်စက်ထဲ ထည့်ပြီးတော့ တဂျွတ်ဂျွတ်ကို ဝါးစားပစ်ဦးမယ် !”
ထိုကလေးမသည် ထိုအနက်ရောင်အတောင်မွှေးကို တန်မိုလက်ထဲ အပ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့လေပြီ ။
“တင်း တောင် ! နတ်သားက ‘နတ်ဆိုးရဲ့အတောင်မွှေး’ သဲလွန်စကို ရသွားပါပြီ”
တန် မို ။ “…”
ဂျင်းကောင် ။ “…”
တခနအကြာ၊ တန်မိုက မေးလာသည် ။
“…ဒါက ကျွန်တော်တို့ရဲ့သဲလွန်စလား”
ဂျင်းကောင်က နေရကျဉ်းကျပ်နေသည် ။
“ဒီအတောင်မွှေးမှာ တစ်ခုခုများ ရှိနေလို့လား”
တန်မိုက ထိုအမွှေးကို ကိုင်ကြည့်လိုက်ပြီး လေထဲ မြှောက်ကြည့်လိုက်သည် ။ သို့သော် မည်သည့်မှော်အစွမ်းမှ မရှိသည့် သာမန်ရိုးရိုးအတောင်မွှေးသာ ဖြစ်ဟန်တူသည် ။ တန်မို အားကုန်ထုတ်ပြီး စမ်းကြည့်လိုက်၏ ။ သို့သော် ထိုတောင်ပံမွှေးမှာ သူ့အား နောက်ပြောင်ကျီစယ်နေသည့်အလားနှယ်၊ တုပ်တုပ်ပင် မလှုပ်၊ တိတ်ဆိတ်မြဲသာ ။
ထိုအခိုက်အတန့်၊ ဗြုန်းခနဲ….အလင်းရောင်မှာ မှောင်အတိ ဖြစ်သွားလေသည် ။
ဂျင်းကောင်ခမျာ ကြောက်လန့်တကြား ထအော်လာ၏ ။
စာကြည့်တိုက်တစ်ခုလုံး မှောင်အတိဖြစ်သွား၏ ။
သို့ဖြစ်သွားချိန်၊ တန်မို၏နှလုံးခုန်သံတို့မှာလည်း ဒုတ်ခနဲ ခုန်တက်သွားသည် ။ သူသည် စားပွဲနားတွင် ရပ်နေခြင်းဖြစ်၏ ။ အမှတ်တမဲ့ပင် စားပွဲပေါ်က မီးအိမ်အဟောင်းလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ ထိုစားပွဲနားတစ်ဝိုက်တွင် ဝါကျင်ကျင်မီးရောင်လေးမှာ မှိန်မှိန်ပျော့ပျော့လေး လင်းပေးနေသည် ။
တန်မိုက ထိုအမှောင်ထုကြီး လွှမ်းပြီး မှောင်မိုက်မင်းမူနေသည့် ထိုစာအုပ်စင်တို့ဘက်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
ထို့နောက် သတ္တိတို့မွေးလိုက်ကာ အရဲစွန့်ပြီး မီးအိမ်ရှိရာဘက်ဆီ လှည့်ကြည့်လိုက်မိ၏ ။ ထိုစားပွဲပေါ်က လင်းနေသည့် မီးအိမ်မှတစ်ပါး တခြားဘာအလင်းရောင်မှ ရှိမနေ ။ သို့နှင့် နှစ်ယောက်သားသည် ကြမ်းပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်ပြီး စားပွဲကို ကျောမှီလိုက်ကြ၏ ။
“မင်း တစ်ခုခုကြားလိုက်လား”
ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်နေသည့် ဂျင်းကောင်မှာ တန်မိုနား တရွေ့ရွေ့ကပ်လာသည် ။
တန်မိုသည် ခေါင်းထဲတဆစ်ဆစ်ကိုက်နေရင်းကနေ တစ်ခနလောက် နားစွင့်ထောင်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်…
“ဟင့်အင်း၊ ဘာမှ မကြားလိုက်ပါဘူး”
ဂျင်းကောင်က တံတွေးတို့ ဂလုခနဲ မြိုချလိုက်သည် ။
“ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး မှောင်မည်းသွားရတာလဲ…”
တန်မိုသည် ထိုကလေးလေး သီဆိုထားခဲ့ဖူးသည့်တေးသံတစ်ပုဒ်ကို အမှတ်ရမိသွား၏ ။
“သုံးရက်နဲ သုံးည စကားမပြောပါနဲ့ကွယ် ။ သူ့ကိုလေ နတ်သားနဲ့နတ်ဆိုးက အလိုရှိနေတယ် ။ နေ့ချိန်မှာ နတ်သားက သဲလွန်စရမယ်…ညချိန်မှာ နတ်ဆိုးက မီးရှို့ပစ် လိမ့်မယ်…စင်အုပ်စင်လေးကိုကွယ်…။ ဒီဂိမ်းလေးရဲ့နေ့ည ဟာ ငါတို့သာမန်အချိန်နဲ့ တခြားစီဖြစ်နေတယ်”
ဂျင်းကောင်သည်လည်း ထိုသီချင်းကို ပြန်တွေးလိုက်မိပြီး လုံးဝကို ကြောက်လန့်သွားတေ့ာသည် ။
တန်မိုက စိတ်ကို မနဲငြိမ်အောင် လုပ်ယူလိုက်ရင်း…
“နှစ်နာရီ ရှိပြီ”
“ဟမ်…ဘာကိုလဲ”
“ဒီကစားပွဲ စတာက ၁၇ နာရီ ၅၂ မိနစ် ။ အခုက ၁၉ နာရီ ၆၈ မိနစ် ။ ဒါဆို နှစ်နာရီအချိန်က တစ်နေ့ပေါ့”
ဂျင်းကောင် ရှေ့ာရသွားသည် ။
“မင်းမှတ်ဉာဏ်အားက ဘာလို့အဲ့လောက်တောင် ကောင်းရတာလဲ”
ဂျင်းကောင်သည် ထိုကလေးဆိုသွားခဲ့သည့်သီချင်းလောက်ကိုသာ မှတ်မိလိုက်ခြင်းဖြစ်၏ ။ ထိုသီချင်းထဲတွင် အချိန်နှင့်ပတ်သက်ပြီး ပြောသွားခဲ့သလိုလိုပင် ။ သို့သော်
သူ အကြောက်လွန်နေမိခဲ့သဖြင့် ထိုအချိန်အပေါ်တွင် အာရုံမထားမိခဲ့ပေ ။ သို့သည့်တိုင် တန်မိုသည်ကတော့ အချိန်ကိုပါ မှတ်မိနေသည်တဲ့လား ။
တန်မိုသည်လည်း ထိုအချက်ကို အမှန်ပင် အံ့အားသင့်မိပါ၏ ။ သူ့မှတ်ဉာဏ်အားမှာ သြချစရာကောင်းလောက်အောင် ကောင်းလွန်းနေသည်ကို သူ အခုမှ သတိပြုမိသွား၏ ။ ဥပမာ…ထိုကလေးမလေး၏ကျောပိုးအိတ်သေးသေးလေးပေါ်တွင် ပန်းရောင်ကြိုးလေး ချည်ထားပုံ၊ ထိုကလေးမလေး၏လက်ထဲတွင် ပန်းရောင်သကြားလုံးလေး ရှိနေပုံမှအစ…အသေးစိတ်ကို သူ မှတ်မိနေ၏ ။
သူ၏မှတ်ဉာဏ်အားမှာ ဘယ်အချိန်ကတည်းကစပြီး ဒီလောက် ကောင်းသွားလေသည်နည်း ။
သို့သော်၊ အခုချိန်တွင် ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားနေဖို့အချိန်မရှိပေ ။
တန်မိုက စိတ်ကိုတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထားပြီး ပြောလိုက်သည် ။
“နှစ်နာရီကို တစ်နေ့လို့ သဘောထားကြည့်ရအောင် ။ သီချင်းထဲမှာ သုံးရက်နဲ့သုံးညတိတိ စကားမပြောရဘူးလို့ ပြောသွားတယ် ။ ဒီတော့ သုံးရက်ကြာရင် အဲ့ကောင်မလေး သေမယ်ဆိုတဲ့သဘောပဲ ။ ဒါဆို…ညအချိန်ကိုလဲ ၂ နာရီလို့ပဲ သဘောထားကြည့်ရအောင် ။ ညဘက်ဆိုရင် နတ်ဆိုး ထွက်လာပြီးတော့ စာအုပ်စင်ကို မီးရှို့ပစ်လိမ့်မယ်”
ပြောနေရင်းမှာပင် တန်မိုနှင့်ဂျင်းကောင်တို့သည် ထိုမည်းမှောင်နေသည့်စာအုပ်စင် ၂၃ စင် ရှိရာဆီကို မျက်လုံးပြူးကြည့်လိုက်ကြသည် ။
ဂိမ်းမှာ အကြမ်းဖက်ခြင်းကို တားမြစ်ထားသည့်တိုင်အောင် သူတို့နှစ်ယောက်ရင်ထဲတွင်မူ အမည်မသိစိုးထိတ်စိတ်တို့ လွင့်မြူးလို့နေသည် ။ နဲနဲလေးမှပင် စိတ်ကို မလွှတ်လိုက်ရဲဘဲ သံတုတ်ကို တင်းကျပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိလိုက်၏ ။ မသိလျှင် တစ်ခုခုက အန္တရာယ်ပေးလာမည်ကို စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေသည့်ဟန်ပင် ။
သို့သော်…တစ်နာရီခွဲကျော်လာသည့်တိုင်အောင်၊ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှ တွေ့မြင်ရခြင်းမရှိသလို စာအုပ်စင်တို့လည်း မီးရှို့မခံရသေးပေ ။
ဂျင်းကောင်က မေးသည် ။
“နတ်ဆိုးက ရှိရောရှိရဲ့လား”
တန်မို၏နှုတ်ခမ်းတို့မှာ တင်းတင်းစေ့ထားရင်းမှ ထိုဂျင်းကောင်ဆီသို့ ကြည့်လာသည် ။
“ရှိမှာပါ”
“ဒါဆို ဘာလို့ အခုထိ မီးမရှို ့သေးတာလဲ”
တန်မိုသည် ထိုစားပွဲကို မှီလိုက်ပြီး တွေးတွေးဆဆဖြင့် ပြောလာသည် ။
“ဘာလို့မီးမရှို့သေးတာလဲ…ကျွန်တော်လဲ အဲ့ဒါကို သိချင်နေတာ”
သူ ပြောလိုက်သည့်စကားကို ဂျင်းကောင်က နားမလည်
လိုက် ။ တန်မိုသည် သံတုတ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး အဓိပ္ပာယ်နက်ရှိုင်းသည့်မျက်ဝန်းများဖြင့် ဂျင်းကောင်ကို ကြည့်နေသည် ။
“အစ်ကို ချန်း…နတ်ဆိုးက အခုထိ မီးမရှို ့သေးတာကို ဘာကြောင့်လို့ ထင်လဲ…”
ဝုန်း !
စာကြည့်တိုက်ထဲတွင် ပေါက်ကွဲသံကြီးတစ်သံ တဝုန်းဝုန်း ထွက်လာသည် ။
တန်မို၏မျက်လုံးတို့သည် ထိုပေါက်ကွဲရာနေရာဆီ အကြည့်ရောက်သွားလေပြီ ။ သူ မြင်လိုက်ရသည်မှာ ထိုမီးတောက်ကြီးတွေသည် စာအုပ်စင်တစ်စင်ကို ဝါးမြိုနေခြင်း ။ စာကြည့်တိုက်ထဲက ထိုမီးတောက်ကြီးတို့သည် ရှိသမျှအကုန်လုံးကို ပြာကျသွားစေလောက်အောင် လောင်ကျွမ်းပစ်မည့်ဟန် ဆိုင်းလို့နေသည် ။
တန်မိုနှင့် ဂျင်းကောင်သည် အစမှအဆုံးထိတိုင် မျက်တောင်မခတ်စတမ်း စိုက်ကြည့်နေကြ၏ ။ ထိုမီးတောက်တို့ ငြိမ်းသွားသည့်တိုင်အောင် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ထွက်လာခြင်း မရှိခဲ့ပေ ။
ဒုတိယနေ့တွင်…
ကလေးမလေးသည် ကြွက်ပုံသေးသေးလေးပါသည့် လွယ်အိတ်လေးကို လွယ်လျက် ထပ်ရောက်ချလာပြန်သည် ။
“ညီမလေးစာအုပ်ကို ရှာမတွေ့သေးဘူးလား ။ မေမေက ဒီနေ့ ဦးလေး ကြွက် ဆီ သွားလည်တယ် ။ ညီမလေးက မေမေမသိအောင် ဖုံးထားလို့ အဲ့စာအုပ် ပျောက်သွားတာကို မေမေ အခုထိ မသိသေးဘူး ။ အမြဲကြီးတော့ ဖုံးထားလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး ။ မေမေ သိသွားမှာပဲ ။ ကိုကို ဘယ်တော့မှ ညီမလေးစာအုပ်ကို ရှာပေးမှာလဲ”
တန်မို၏မျက်နှာ ဖြူလျော်သွားပြီး နားထင်ကို နှိပ်နယ်မိသွား ၏ ။
“ဒီနေ့ရော စာအုပ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့သဲလွန်စ ဘာရှိသေးလဲ”
ကလေးမလေးမှာ အလွန်တရာပင် စိတ်မကြည်မသာ ဖြစ်လာသည် ။
“ကိုကို့ကို ပြောပြီးပါပြီ၊ မမှတ်မိပါဘူး ဆိုနေ ။ မမှတ်မိဘူးဆိုမှတော့ မမှတ်မိလို့ပေါ့”
“ဒီနေ့က ဒုတိယမြောက်နေ့နော်”
တန်မိုက သူမလေးကို သတိပေးလိုက်သည် ။
ကောင်မလေးသည် ဘာကိုမှ ပြောမလာပေ ။ သို့သော်…ထိုမျက်နှာပြောင်အောက်တွင်မူ သူ့အား ထူးထူးဆန်းဆန်းနှယ် ကြည့်နေလိမ့်မည်ဟု
တန်မို ခံစားနေမိ၏ ။ သူမလေး ပြောလာသည် ။
“ကိုကိုက နတ်သားပဲဟာ၊ စာအုပ်တွေအများကြီး ဖတ်ဖူးမှာပေါ့ ။ အဲ့စာအုပ်က ကိုကို သိတဲ့စာအုပ်ပဲ ။ ညီမလေးက နတ်သားမှမဟုတ်တာ ။ ပြီးတော့ စာဖတ်ရတာကိုလဲ မုန်းတယ် ။ အဲ့စာအုပ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာသဲလွန်စ ပေးလို့ရမှာလဲ ။ အဲ့ဒါကို ကိုကို သိထားရမှာ မဟုတ်ဘူးလား”
“တင်း တောင် ! နတ်သားလေးက ‘မျက်နှာပြောင်မိန်းကလေးရဲ့စိတ်ဆိုးခံရခြင်း’ သဲလွန်စ ကို ရသွားပါပြီ”
တန် မို ။ “…”
________________________________________
စာရေးသူ ပြောလာပြီ :
တန်မို : ကျွန်တော် အဲ့ကောင်မလေးကို သတ်ပစ်လို့မရဘူးလား !!!
.......
ဒီဝတ္ထုလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် vote and comment ဖို့ မမေ့နဲ့နော် 😘😘😘😘😘😘😘