Χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά της και εκείνη βολεύει καλύτερα το κεφάλι της πάνω στο στέρνο μου. Χαμογελάω σκεπτόμενος τι έγινε πριν λίγα λεπτά και κλείνω τα μάτια μου.
"Πάρη;" ακούω τη γλυκιά φωνή της και βγάζω ένα σιγανό επιφώνημα ως απάντηση.
"Δεν θέλω να φανώ ξενέρωτη ή εκνευριστική ή κάτι τέτοιο, αλλά.. Τι είμαστε;" ρωτάει διστακτικά και ανοίγω τα μάτια μου.
Σηκώνω το κεφάλι μου και παρατηρώ τα ανέμελα μαλλιά της που είναι απλωμένα στο θώρακά μου. Ξεφυσαω και ρίχνω πάλι το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Έχει δίκιο σε αυτό που ρωτάει. Τι είμαστε;
"Δεν ξέρω." απαντάω ειλικρινά.
"Πάρη.." λέει, απογοητευμένη από την απάντηση μου. "Ρωτάω, γιατί δεν μπορώ να είμαι σε μια... σχέση, χωρίς καν να ξέρω τι σχέση είναι. Θέλω κάτι σίγουρο. Δεν θέλω απλά να έρχομαι εδώ και να κάνουμε σεξ.".
Αφήνω μια ανάσα προβληματισμένος και κοιτάω το ταβάνι. Κάτσε. Είπε σχέση; Χαμογελάω, αλλά το κρύβω γρήγορα όταν εκείνη σηκώνεται και στηρίζει τον εαυτό της με τα χέρια της πάνω μου.
Ας της το παίξω λίγο δύσκολος.
"Ώπα, τι εννοείς σχέση; Και τι, δεν σου αρέσει αυτό που έχουμε ήδη;" την πειράζω με ένα σοβαρό τόνο και την βλέπω να αποσυντονίζεται για λίγο.
"Νόμιζα.. Ξέρω ότι δεν έχουμε κάποια σχέση, αλλά δεν θέλω ούτε να βρίσκομαι σε μία κατάσταση όπου κάνουμε μόνο σεξ." λέει και χαμηλώνει τα μάτια της. "Εδώ δεν σε ξέρω ούτε λίγο!".
"Δεν είναι αλήθεια αυτό!" λέω και με κοιτάει περίεργα. "Ξέρεις τι δουλειά κάνω." συνεχίζω και γελάει.
"Ναι, λοιπόν, πιο ουσιαστικά πράγματα από αυτό." χαμογελάει στραβά και κάνω πως σκέφτομαι.
"Δηλαδή, ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα; Τέτοια πράγματα;" ακουμπάω τη μύτη της παιχνιδιάρικα και γελάει ξανά.
"Ξέρεις τι εννοώ, Πάρη.".
Το χαμόγελο μου χάνεται και σκέφτομαι για λίγο. Δηλαδή, τι θέλει;
"Δηλαδή, τι θέλεις; Σχέση;".
Όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ δεν μου αρέσει η ιδέα. Δεν μπορώ να κάνω σχέση, όχι τώρα. Αν αποδειχτεί όπως η προηγούμενη;
Όχι, Πάρη, δεν θα έπρεπε να σκέφτεσαι έτσι για τη Χριστίνα! Και πάλι, όμως, δεν μπορώ να το ρισκάρω.
"Δεν μίλησα για σχέση, Πάρη! Απλά, αν γνωριζόμασταν καλύτερα και.. που ξέρεις που θα οδηγήσει μετά αυτό. Θέλω κάτι σταθερό, Πάρη, θέλω να ξέρω τι γίνεται στη ζωή μου." με κοιτάει κατάματα και στα μάτια της βλέπω ειλικρίνεια.
"Λοιπόν, δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό, Χριστίνα. Αν θυμάμαι καλά δεν σου υποσχέθηκα πότε σχέση, ούτε καμία δέσμευση και βλακείες! Γιατί δεν σου αρκεί απλά αυτό που έχουμε τώρα;" απαντάω ξερά και την ακουμπάω απαλά δίπλα μου.
Σηκώνομαι και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού, βάζοντας το πρόσωπό μου μέσα στις παλάμες μου. Μη το χαλάσεις, Χριστίνα. Μη χαλάσεις αυτό που έχουμε τώρα.
"Μα δεν έχουμε κάτι, Πάρη! Σε γνωρίζω ένα μήνα και έχουμε κάνει δύο φορές σεξ! Πέρα από τα όσα είπαμε όταν ήπιαμε μαζί καφέ, όσο ήπιαμε τέλος πάντων, δεν σε ξέρω καθόλου! Δεν μπορώ να έχω μια τέτοια σχέση με έναν άγνωστο, δεν με καταλαβαίνεις;" υψώνει τον τόνο της φωνής της.
Νιώθω το κρεβάτι να βουλιάζει και ύστερα να επανέρχεται στην αρχική του μορφή και γυρίζω το κεφάλι μου για να τη δω να έχει σηκωθεί και να ντύνεται.
Αγανακτώ και σηκώνομαι για να την πλησιάσω."Τι κάνεις, Χριστίνα; Που πας;"
"Όπου θέλω. Ξεχνά το. Ήταν κακή ιδέα να έρθουμε πάλι εδώ και να κάνουμε.. ό,τι κάναμε." μιλάει νευρικά και θυμωμένα και ντύνεται με γρήγορες κινήσεις.
"Χριστίνα.." την παρακαλάω, όμως με αγνοεί.
Ξεφυσαω και την κοιτάω. "Δεν καταλαβαίνω γιατί θυμώνεις. Εγώ ποτέ δεν σου μίλησα για σχέση." λέω χαλαρά και γυρίζει να με κοιτάξει.
"Ναι, εσύ ποτέ δεν μίλησες για τίποτα, γιατί ήσουν πολύ απασχολημένος με το σεξ!" φωνάζει και αρχίζω να θυμώνω.
Τι εννοεί; Δεν είδα αυτή να κάνει περισσότερες προσπάθειες να με γνωρίσει! Και έχει το θράσος να λέει ότι σκέφτομαι μόνο το σεξ;
"Καλύτερα να ηρεμήσεις, Χριστίνα, γιατί το παρατραβάς." λέω μέσα από τα δόντια μου, προσπαθώντας να μείνω ήρεμος.
"Γιατί, δεν είναι αλήθεια, Πάρη; Αμφιβάλλω αν ήθελες κάτι άλλο πέρα από αυτό. Με είδες εύκολη και έπεσες με τα μούτρα!" λέει εχθρικά.
Ως εδώ! Τι μαλακίες πετάει; Δεν με ξέρει για να βγάζει τέτοια συμπεράσματα!
"Δεν θυμάμαι, όμως, να σου έδωσα και ψεύτικες ελπίδες! Στην τελική, αν δεν ήθελες, ας μην μου την έπεφτες ούτε εσύ!" φωνάζω πλέον.
Εκείνη μένει ακίνητη, να με κοιτάει με ένα άδειο βλέμμα.
"Έχεις δίκιο." λέει τελικά. "Φταίω κι εγώ. Αλλά νόμιζα ότι ήσουν καλό παιδί. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήσουν ίδιος με όλους τους άλλους." Η φωνή της είναι ήρεμη καθώς λέει αυτά τα λόγια και ύστερα βγαίνει από το δωμάτιο.
Ακούω την εξώπορτα να κλείνει με δύναμη και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Παίρνω ρούχα και πηγαίνω στο μπάνιο. Χτυπάω τον τοίχο με νεύρα και ανοίγω τη βρύση.
Ηλίθιε. Δεν έπρεπε να της μιλήσεις έτσι. Στην τελική σου είπε απλά ότι δεν ήθελε μόνο σεξ. Είπε έμμεσα ότι σε θέλει, γαμώτο! Θέλει κάτι παραπάνω μαζί σου, κι εσύ τα έκανες σαν τα μούτρα σου.
Βγάζω μια κραυγή θυμού και χτυπάω ξανά τον τοίχο. Ηλίθιε. Βγαίνω από το μπάνιο και ντύνομαι γρήγορα. Πηγαίνω στην κουζίνα για να φτιάξω κάτι να φάω και κοιτάω την ώρα στο ρολόι. Εφτά παρά τέταρτο. Τι να προλάβω να φτιάξω, σε λίγο πάω στη δουλειά. Τρώω ένα τοστάκι και βάζω στο μπρίκι καφέ. Την ώρα που βάζω ζάχαρη σταματάω και την κοιτάω για λίγο. Χαμογελάω.
Ξέρω πως να επανορθώσω.
[ . . . ]
Χτυπάω το κουδούνι της και το πόδι μου πηγαίνει πάνω κάτω από την αγωνία. Η πόρτα ανοίγει και εγώ ισιώνω τους ώμους μου και το ανάστημά μου. Μόλις την βλέπω της χαμογελάω, όμως εκείνη με κοιτάει με ένα βλοσυρό ύφος.
Ξεφυσάει. "Τι θέλεις;"
Εγώ εμφανίζω πίσω από την πλάτη μου ένα κουτί με ζάχαρη και εκείνη με κοιτάει απορημένη.
"Σου επιστρέφω πίσω τη ζάχαρη. Μαζί με αυτά." στο άλλο μου χέρι κρατάω ένα μπουκέτο με λουλούδια και το τείνω προς το μέρος της.
Εκείνη με κοιτάει για λίγο αυστηρά, όμως ύστερα χαμογελάει και χαλαρώνω τη στάση του σώματός μου. Παίρνει στα χέρια της το κουτί με τη ζάχαρη και τα λουλούδια και στηρίζει τον εαυτό της στην κάσα της πόρτας.
"Συγγνώμη για το πώς φέρθηκα εχθές. Είμαι βλάκας και δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι. Στην τελική, το μόνο που ήθελες ήταν...".
"Πάρη, σε συγχωρώ, όμως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε." με διακόπτει και χάνω τα λόγια μου.
Καλά τα κατάφερα.
"Εντάξει, ε.. Καταλαβαίνω." προσπαθώ να χαμογελάσω.
"Κοίτα, συγγνώμη κι εγώ για αυτά που είπα εχθές και που σηκώθηκα και έφυγα έτσι. Αλλά δεν μπορώ να το συνεχίσω αυτό μαζί σου, δεν είναι υγιές για κανέναν από τους δύο μας. Καταλαβαίνεις;" με κοιτάει λυπημένα.
"Ναι, φυσικά. Έχεις δίκιο." λέω. "Τότε.. κάνεις δεν μας εμποδίζει να είμαστε φίλοι, έτσι;" της χαμογελάω πλατιά και αυτή μου το ανταποδίδει.
"Φυσικά. Τα λέμε αύριο.. φίλε." με σκουντάει παιχνιδιάρικα με τον αγκώνα της. "Και ευχαριστώ για τη ζάχαρη!" γελάει και κλείνει την πόρτα.
"Ναι.. Παρακαλώ.".
Μόλις μπαίνω στο διαμέρισμα μου πέφτω με τα μούτρα πάνω στον καναπέ. Συγχαρητήρια, Πάρη. Παίζει να ήταν η μόνη κοπέλα που με έκανε να νιώσω καλά μετά το χωρισμό μου με τη Στέλλα και την έχασα μέσα από τα χέρια μου. Και αυτό επειδή φοβόμουν μην με πληγώσει. Θέλω σχέση με την Χριστίνα. Θέλω, αλλά το κατάλαβα αργά. Τώρα θα είμαστε μόνο φίλοι.
"Γιατί είσαι τόσο ηλίθιος;" φώναξα μέσα στα μαξιλάρια και χτύπησα το κεφάλι μου με το χέρι μου.