Ζάχαρη

Κεφάλαιο οκτώ

Ένας χρόνος μετά.

"Πάρη! Πάρη, άνοιξε! Πάρη!".

Μουγκρίζω και αλλάζω πλευρά στο κρεβάτι. Ακούω συνεχή χτυπήματα στην πόρτα και βάζω το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι, σε μια προσπάθεια να τα αγνοήσω.

Μάταια, αγανακτώ και σηκώνομαι από το κρεβάτι με βαριά καρδιά. Τρίβω τα μάτια μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ, για να καταλάβω τι στο καλό συμβαίνει.

"Πάρη!" ακούω ξανά και γυρίζω τα μάτια μου στον ουρανό.

Κοιτάω το ψηφιακό ρολόι μου και βλέπω ότι είναι δέκα η ώρα.

Τι σκατά πρωί-πρωί;

Κατευθύνομαι προς το μέρος όπου έρχονται όλες αυτές οι φωνές και τα χτυπήματα και ανοίγω την πόρτα.

"Πάρη! Επιτέλους! Τι έκανες τόση ώρα;" λέει μια φουριόζα Χριστίνα και με προσπερνάει μπαίνοντας μέσα.

Την κοιτάω μπερδεμένος και την ακολουθώ μέχρι το σαλόνι.

"Χριστίνα, ελπίζω να έχεις ένα καλό λόγο που με ξύπνησες τόσο νωρίς, γιατί μόνο το Σαββατοκύριακο μπορώ να κοιμάμαι σαν άνθρωπος και το ξέρεις!" γκρινιάζω και κάθομαι δίπλα της στον καναπέ.

"Πίστεψε με, είναι πολύ καλός ο λόγος!" λέει ενθουσιασμένη και περιμένω να ακούσω τι θα πει.

Παίρνει μια ανάσα. "Λοιπόν... Θυμάσαι τον εκδοτικό οίκο που έστειλα το μυθιστόρημα που έγραψα;" ο τόνος της είναι ανυπόμονος και εγώ γνέφω θετικά.

"Ναι, και;" ρωτάω και φέρνω το χέρι μου στο στόμα μου για να χασμουρηθώ.

"Τους άρεσε, Πάρη! Θα το εκδώσουν!" τσιρίζει από χαρά και ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα.

"Πλάκα κάνεις! Αυτά είναι φοβερά νέα! Συγχαρητήρια!" πανηγυρίζω μαζί της.

"Το ξέρω! Ευχαριστώ!".

Από τον ενθουσιασμό της με αγκαλιάζει σφιχτά και εγώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση της με έκπληξη. Κάθε φορά που το κάνει με εκπλήσσει. Άμα δεν την ήθελα ίσως να μην με ξάφνιαζε τόσο.

"Μπράβο, Χριστίνα, χαίρομαι πολύ για εσένα." της χαμογελάω όταν με αφήνει.

"Ευχαριστώ! Άμα δεν ήταν και ο Χρήστος να μου δώσει έμπνευση, δεν θα είχα τελειώσει πότε αυτό το βιβλίο.".

Με το που λέει το όνομά του νιώθω να τσιτώνω ολόκληρος. Πιέζω τον εαυτό μου να χαμογελάσει και την κοιτάω.