Βγήκα από το σπίτι του και με γρήγορα βήματα κατέβηκα τα σκαλιά. Μπήκα στο ταξί και είπα στον οδηγό να ξεκινήσει να με πάει στις εστίες. Δεν ήθελα να φύγω, τον ήθελα. Ήθελα αυτή την στιγμή να τον νιώσω μέσα μου. Δε γινόταν όμως.
Δευτέρα, πρώι. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ. Αλλά επειδή δε μπορούσα, σηκώθικα και πήγα στο μπάνιο. Μετά απο λίγο που ήμουν έτοιμη ξεκίνησα το δρόμο μου στην καφετέρια απέναντι απ την σχολή. Θα αργήσω, σκέφτηκα, έτσι άρχισα να περπατάω λίγο πιο γρήγορα. Το σώμα μου συγκρούστηκε με ένα άλλο. «Συγνώ-» πήγα να μιλήσω αλλά με διέκοψε. «Ραφαηλία;» πώς ξέρει το όνομα μου; Σήκωσα το κεφάλι μου να δω ποιός είναι. Χρίστε μου, πότέ δε περίμενα να τον δώ εδώ. «Αχιλλέα» είπα και χαμογέλασα σοκαρισμένη. Πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με έσφυξε πάνω του. Στην αρχή ξαφνιάστηκα αλλά έκανα κι εγώ το ιδιό. «Πάει τόσος καιρό» μου είπε και εγνεψά. «Τι κάνεις εσύ εδώ;» τον ρώτησα. «Πριν δύο ώρες κατέβηκα από το καράβι. Είμαι εδώ για κάτι δουλειές. Θα σε ειδοποιούσα αλλά μάλλον τώρα δε χρειάζετε» Έχω μείνει. Δε ξέρω αν ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Σχετικά με αυτά που γίνονται στη ζωή μου. «Έχεις χρόνο για έναν καφέ;» με ρώταει, βγαζοντάς με από τις σκέψεις μου. «Βασικά έχω την σχολή, μόλις τελειώσω όμως θα σε πάρω τηλέφωνο» του είπα. «Χαίρομαι τόσο πολύ που σε ξανά είδα» μου είπε και με αγκάλιασε πάλι. «Κι εγώ το ίδιο» είπα χαμηλόφωνο. «Τα λέμε» μου είπε και συνέχισα τον δρόμο μου. Η καρδία μου χτυπάει σαν τρελή, δε το πιστεύω ότι μετά απ τόσους μήνες, σχεδόν χρόνο τον ξανά βλέπω.
Ο Αχιλλέας είναι το πρώην αγόρι μου. Ήταν η μόνη μου σοβαρή σχέση και ο λόγος που χωρίσαμε ήταν η απόσταση.
Το τελευταίο μάθημα τελείωσε και δεν έχω δει τον Μιχάλη όλη μέρα. Πήρα τηλέφωνο τον Αχιλλέα και κανονίσαμε να βγούμε.
Μπένω μέσα στο μαγαζί και τον βλέπω να κάθετε σε ένα τραπέζι στο βάθος. Τον χαιρετάω με το χέρι μου και κάνει και εκείνος το ίδιο. Κάθομαι απέναντί του και χαμογελάω. «Χαίρομαι τόσο πολύ που σε ξανά βλέπω» μου λέει. «Κι εγώ, δε θα πίστευα ποτέ ότι θα σε έβλεπα εδώ πέρα» Η ώρα περνούσε γρήγορα και συζητούσαμε για την σχολή και γενικά για την ζωή μας μετά τον χωρισμό μας. «Ραφαηλία δε σε έχω ξεπέρασει ακόμα» και εκεί που του λέω για ένα μάθημα του πανεπιστημίου, μου πετάει αυτό. Τον κοιτάω σα χάνος ενώ η καρδιά μου χτυπάει δυνάτα. Νομίζω μπορεί να την ακούσει. Νομίζω σε λίγο θα σπάσει. Πάω να μιλήσω αλλά τελικά βγαίνει κάτι σε πνιγμό και το μόνο που καταφέρνω να πω είναι ένα αμήχανο «Ε». Με κοιτάει στα μάτια και σκύβει μπροστά στο τραπέζι. «Η αλήθεια είναι πως από τότε που χωρίσαμε ήμουν χάλια. Και ακόμα σε σκέφτομαι» πάλι δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Απλά τον κοίταζα με τα μάτια γουρλωμένα. «Αχιλλέα..» ένιωθα πως δε μπορούσα να πω τίποτε άλλο πέρα από το όνομα του. «Εντάξει, συγνώμη..» είπε και πήγε να σηκώθει. «Περίμενε!» του είπα και τράβηξα το χέρι του. «Τι;» τον κοίταξα με ένα λυπημένο βλέμμα και κάθησε πάλι στη καρέκλα, βγάζοντας έναν αναστεναγμό. «Δε νιώθεις τίποτα ίδιο έτσι;» με ρώτησε. Τι βλάκας. «Φυσικά και νιώθω, απλά είμαι αρκετά μπερδεμένη» του είπα και δάγκωσα νευρικά το κάτω χείλος μου. «Μπορούμε να προσπαθήσουμε..» είπε ψυθιριστά. Τον κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασα. «Μπορούμε»
Μου χαμογέλασε και εκείνος. Δεν ήταν ψέμα, ήταν αλήθεια. Ακόμα ένιωθα πράγματα για τον Αχιλλέα. Είχαμε περάσει πολλά μαζί. Μπορεί το σεξ να μην ήταν ένα από αυτά, αλλά είχαμε άλλες όμορφες στιγμές. Ίσως με κάνει να τον ερωτευτώ πάλι. Και έτσι θα ξεχάσω τον Μιχάλη μιά και καλή. Θα ξεφύγω απ' τον λαβύρινθο. Τέρμα πια τα παιχνίδια, Βαρέθηκα. «Λοιπόν, άρα ξανά είμαστε μάζι;» με ρώτησε. «Μπορώ να το σκεφτώ λίγο;» σίγουρα ήθελε σκέψη. Ο πρώτος μου έρωτας ήρθε μέχρι εδώ για να με δει, καλά έχει κι άλλες δουλείες, μετά από πέριπου 8 μήνες. Και συζήτηση με την Ζωή. «Βέβαια» μου είπε προσπαθώντας να χαμογελάσει, αλλά απέτυχε. Λογικό να απογοητεύτικε λιγάκι. «Πρέπει να φύγω» του είπα κοιτάζοντας το ρολόι μου. Είχα ραντεβού, με το κρεβάτι. Τα ζεστά παπλώματα με περίμεναν. Σήκωθηκα όρθια και τον αποχαιρέτησα με μία αγκαλιά. Άφησα ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι και βάδισα προς την έξοδο της μικρής καφετέριας.
Μπήκα μέσα στον κοιτώνα και το πρώτο πράγμα που έκανα, αφού πρώτα έβγαλα τα ρούχα μου, ήταν να πέσω στο κρεβάτι μου και ο ύπνος με πήρε σχεδόν αμέσως.
Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και διέκρινα μια γυναικία φιγούρα. Η Ζωή σκέφτηκα. «Λοιπόν σήμε-» πήγε να πει αλλά την διέκοψα. «Έχω να σου πω» της είπα και αμέσως κάθησε στο κρεβάτι. «Λέγε» πρόσταξε και άρχισα να μιλάω.
Της τα είπα όλα, με λεπτομέρειες –αποφεύγοντας να μιλήσω για τον Μιχάλη– και εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Αφού το βλέμμα της πήρε ένα σοβαρό ύφος μου χαμογέλασε. «Ώρα να ξανά σμίξεις με τον Αχιλλέα» μου είπε και αυτό ακριβώς είχα σκοπό να κάνω.
.
.
.
.
Ξέρω ότι είχα να γράψω κάπου στους 2-3 μήνες αλλά κυριολεκτικά δεν είχα τι να γράψω. Ξέρω όλες θέλετε να με χτυπήσετε, γι αυτό ζητάω ένα τεράστιο συγνώμη απ' όλους. Τώρα όμως γύρισα οπότε be ready γιατί θα γίνουν πολλά.
Το παρτ είναι γραμμένο απο κινητό οπότε συγνώμη για τυχόν ορθογραφικά λάθη. Απολαύστε :D "♥