Ivan’s POV:
Dumating si Frances dito. Napapikit ako. Kasama kaya siya?
“Ivan,” sabi ni Frances, at hinawakan ang kamay ko. Ayokong dumilat. Kasi baka wala siya. Baka hindi siya pumunta.
“Ivan, wag kang mag-alala kasama ko siya” napadilat ako.
“Ano?”
“Kasama ko siya Ivan, nasa labas lang siya”
parang nagising ang diwa ko sa sinabi ni Frances. Sobrang saya ko. Pinuntahan niya ako. Napangiti ako.
“Gusto ko siyang makita---Gio, paki buksan naman ng pinto at pakitawag ang prinsesa ko” Tumango naman si Gio, at binuksan ng pinto. Excited na akong makita siya.
“Frances, sigurado ka bang kasama mo si Patchot? Eh bakit wala siya dito sa labas? Sabi mo andito siya?”
Nagtaka naman ako. Napatingin ako kay Frances,
“Oo nga, kasama ko siya. Pinauna niya lang ako kasi may kinausap siya sa phone. EJ? ba yun? A-- Ah! Aj! Yun yung kausap niya yata?”
Bigla akong nalungkot. Si Aj? Naisip na ba niya na mas mahal niya si Aj kesa saken? Napa sigh nalang ako. At pinikit ang mata ko. Pero shit lang, may tumulong luha eh.
“M-mat-tutulog lang ako---- pero sana hindi na ako magising”
Angelo: “Hoy! Tangna mo Ivan! Subukan mong hindi magising, kakalbuhin kita!”
Patrick: “Pkyu ka tol! Subukan mo, mas magiging gwapo na ako kesa sayo”
Frances: “*sniff* Ivan, sorry...”
Napa dilat ako. “Wag kayong oa, matutulog lang nga ako!” sabay punas ng luha ko.
Pumikit ulit ako,
Grabe Patchot, umasa ako. Sobra. Tangna naman! Pinaasa mo lang pala ako. Sana di na ako umasa. Kasi si Aj naman pala talaga ang mas mahal mo. Sana hindi nalang ako magising no? Kasi ano pang saysay nun? Eh wala ka na sa buhay ko.
Patchot’s POV:
Kasama ko si Aj ngayon, Tama kayo. Mas pinili ko siya kesa kay Ivan. Sobrang sakit sa part ko na hindi ako nakapag paalam. Iniwan ko nalang siya agad. At higit sa lahat.
PINAASA KO NA NAMAN SIYA.
“Salamat Patchot, salamat” then he hugged me. Nag fake smile lang ako at tumango. Sana hindi ko to, pagsisisihan.
“Uhm, sure na ba talaga na ngayon ang alis natin aj?”
Tumango siya.
“Yes. Why? Ayaw mo ba?”
“Uhm, hindi naman sa ayaw ko. Ano kasi, bakit parang sobrang dali naman agad?”
“Mas maganda na yun Patchot,” hindi nalang ako sumagot at kinuha nalang yung mga gamit ko.
“Tara na,”
sabi ko, tas pumasok na sa taxi. I took a deep sigh. Then I texted Frances,
To: Frances <09--------->;
Fran, sorry iniwan kita. Kailangan ko ng umalis ngayon. Sasama na ako kay Aj, we’re going to LA. Sorry din pakisabi kay Ivan. Iniwan ko na naman siya. Sorry din kasi pinaasa ko siya. Hindi ko alam kung kelan ako babalik. Baka hindi na, sobrang sakit para saakin. Pakisabi na Mahal na mahal ko siya. Uhm, tumawag ka muna please? Pero lumayo ka kina Ivan, Iintayin ko ang tawag mo.
After kong isend yun, Pinunasan ko ang luha ko. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Pumasok na din si Aj kaya inayos ko na ang sarili ko.
“Manong, tara na po” sabi niya sa driver.
Frances, tumawag ka please. I have something to tell you.
-Baby don’t cry tonight-
Ringtone ko yan. Haha, Ge.
|Frances Calling.....|
Sinagot ako agad.
Me: Hello? Frances! Fran----
Frances: Patchot.....
Biglang bumilis yung tibok ng puso ko. At tumulo ang luha ko. Yung boses na to. Yung boses niya.
Me: Uhmm,
Frances: Iniwan mo na ako, sobrang sakit. Umasa ako, kasi pinaasa mo ko. Tangna! Ang tanga ko.
Hindi ako sumagot, inend call ko nalang agad. Napatingin ako kay Aj, niyakap niya ako agad. Shit, sorry Ivan,
--
Ivan’s POV:
S#it!
Binabaan niya ako ng phone.
“Frances! Alam mo naman pala ang tungkol dito, pero bakit hindi mo agad sinabi sakin?” galit na tanong ko kay Frances, napayuko lang siya at umiiyak.
“S-sorry Ivan”
Napa shit nalang ako.
“Lumabas ka dito! Ayaw kitang makita” galit na sabi ko kay Frances, kaya lumabas naman agad siya. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko ng mamatay. Sana lumala pa ang sakit ko!
Gusto ko ng mamatay. Mas pinili niya ang Boyfriend niya kesa saken na best friend niya? kesa saken na mas una niyang nakilala? Tss,
Napapikit ako.
*creeeeeek*
Napadilat ako, at nakita ko si Sandy na nakangiti at nakatayo sa harap ko.
“A-anong ginagawa mo dito?”
Hinawakan niya ang kamay ko.
“Kailangan mo ko ngayon, kaya andito ako”
“Pero,”
“It’s okay. Hindi ko naman hinihiling yun, don’t worry, I’m here as your friend” napangiti ako at hinila siya para yakapin.
“Thank you”
“Yea,”
--
Gabi na, at andito pa din si Sandy, hindi daw muna siya uuwi. Baka mamaya ano pang mangyare dto. Nagpaalam naman daw siya.
“Sands,”
“Hmm?”
“Umuwi ka na dun, baka hinahanap ka na nila tita. Bumalik ka nalang bukas”
Napaharap siya saaken,
“Eeeeh, dito na muna ako. Kainis ka naman eh” tas nag pout siya. Napatawa naman ako.
“Oh bakit?”
“Parang ayaw mo yata na andito ako para alagaan ka”
Biglang nawala ang ngiti ko.
Hindi naman siguro ganun.
“Uh, sige na nga. Mag stay ka na dito”
“Yes! Whooo!”
Then, lumapit siya saken at niyakap ako.
“Isip bata ka talaga, Haha”
Umirap lang siya saakin, nakakatuwa lang no? Naka move on na siya agad.
Kumakain ako ngayon ng prutas na dala ni Sandy, nakatulog na kasi siya oh. Kawawa naman. Thankful ako kasi hindi niya ako iniwan.
At kahit na iniwan na niya ako, mahal ko pa rin siya. Hinding hindi magbabago yun. Nagkaroon man ako ng sama ng loob, hindi ibig sabihin nun, mawawala na ang pagmamahal ko sa kanya.
Hinalikan ko ang tuktok ng ulo ni Sandy.
“Thank you”
---
Patchot’s POV:
Ang sakit lang pagmasdan na yung mahal mo kasama yung mahal niya dati. Nawala na ba agad ang pagmamahal saken ni Ivan?
Hindi na nga ako sumama kay Aj eh.
Tama kayo ng basa, hindi ako sumama kay Aj,
Nakarating na kami dito sa airport. Shit, parang ayoko na umalis. Marinig ko palang ang boses ni Ivan, nanghihina na ako. Parang ayoko siyang iwan.
“Patchot, halika na malapit ng tawagin yung flight natin”
Pinikit ko ang mga mata ko. At unti-unting tumulo ang mga luha ko. Kaya ko siyang iwan? Lalo na’t may asthma siya ngayon?
“Hey, Ssshh why are you crying? Is something bothering you?”
“Aj, p-parang..... Parang ayoko umalis”
There! I said it. Nakita ko sa mga mata niya na gulat na gulat siya sa sinabi ko. “Sorry”
He cupped my face.
“Why? Ayaw mo ba akong kasama?”
I shook my head.
“Hindi sa ganun, ayoko lang.... Ayoko lang na... iwan yung mama at papa ko dito,”
He smiled at me.
“Yun lang ba?”
Yumuko nalang ako. Bakit hindi ko masabi? Chong! Umurong dila ko.
Hinawakan niya ang ulo ko at itinaas niya. “Dahil rin kay Ivan diba?”
Mas lalo akong napaiyak. Niyakap na lang niya ako. At hinalikan yung gilid ng ulo ko.
“Bat di mo sinabi agad?”
“Alam ko kasing hindi mo papayagan.”
He kissed my forehead.
“Aish, you’re so cute. Go, puntahan mo na siya”
Nagulat ako sa sinabi niya.
“A-ano?”
“Siguro nga, hindi ka pwedeng sumama sakin, Uhm, Meron din kasi akong hindi nasasabi sayo. May minahal ako sa Thailand noon, nagsinungaling ako. Sobrang selfish ko. I’m sorry. Uhm,”
Napangiti ako. “Shunga mo talaga,”
He hold my hands.
“Please don’t get mad at me”
“Hindi ako galit sayo, mahal kaya kita no. Pero siguro may mas mahal akong iba”
Tumawa kaming dalawa.
“Salamat sa pagmamahal Patchot”
“Ano ka ba, wala yun no.. Siguro nga, ang dapat na mahalin mo ay yung minahal mo sa Thailand. Although, hindi ko pa siya nakikita. Feeling ko na siya ang karapat-dapat sayo.”
Ngumiti siya at niyakap ako.
“Salamat Patchot,”
“No, salamat sayo”
Hinalikan niya ako sa noo at naglakad na palayo sakin. Nakangiti siyang umalis. I waved my hand on him.
“Ingat ka Aj!”
Nag thumbs up siya saakin. Nang mawala na siya sa paningin ko, dali dali akong lumabas ng airport at sumakay ng taxi papunta sa ospital.
Ivan please, sana mapatawad mo ko. Ivan, hindi kita iiwan. babalik ako para sayo.
Bumalik nga ako, pero iba naman tong nakikita ko. Pinunasan ko ang mga luha ko. Huli na ba agad ang lahat?
Napatalikod nalang ako at naglakad papalayo sa kwarto ni Ivan. Bakit pa ko bumalik? Sana pala, sumama nalang ako kay Aj.
Nang makalabas ako, nakita ko si Frances. Nanlaki ang mata niya dahil nakita niya ako. Ngumiti lang ako ng mapakla.
Dali-dali siyang lumapit sakin at niyakap ako. Ako naman, naiyak ng sobra.
“Damn! Ate Patch? Ikaw ba to?”
*sniff*
“Whoa, ate Patch!” Niyakap ko lang siya glmg mahigpit.
“Frances,”
We let go of the hug, and she wiped my tears.
“Why are you crying? Tas, akala ko ba umalis ka na? Nagkita na ba kayo ulit ni Ivan?”
Sunod-sunod niyang tanong. I shook my head. Makikipagkita pa ako sa kanya? Eh mukhang masaya nga siya ulit kay Sandy eh.
“Hindi na, Hmm, uwi muna ako ah? Pagod ako eh. Bukas ko nalang ikukwento sayo. Masyado pang masakit to eh” tapos tinuro ko yung dibdib ko. “Masakit pa din ang puso ko”
Hindi na siya nagsalita pa at hinayaan nalang ako na umalis.
Frances’ POV:
I’m so happy na hindi natuloy ang alis ni ate Patchot. Pero bakit ganun? Umiiyak siya? Mukhang galing na siya sa room ni Ivan.
Naglakad ako papunta dun, at pagbukas ko ng pinto, tulog silang dalawa. Oo dalawa, kasi andito pala yung dating nililigawan ni Ivan. Si Sandy, kaya siguro umiiyak si Patchot. Muntanga din naman kasi tong si Ivan.
Habang tinitingnan ko silang matulog, may papel akong napansin dun sa table. Lumapit ako ako at kinuha yun. Sulat kamay to ni Ivan.
Binasa ko nalang.
Patchot, why did you leave me? Ayaw mo na ba saken? Bakit mas pinili mo siya kesa saken? I love you. Pero anong ginawa mo? Pinaasa mo lang ako. Ayaw mo na ba saken? Sawa ka na? Di bale, kung sawa na saken, Ako? hinding hindi ako magsasawa sayo. Iintayin pa din kita. Mahal na mahal kita Patchot. Kaya sana, pag nawala----pag natulog ako at hindi na ako magising, halikan mo lang ako at magigising ako. Pramis yan. Pero hindi na talaga ako magising, wag kang iiyak ha? Hahaha. Ge na, matutulog pa ako eh. I love you Best Friend. <3
Napangiti ako ng mabasa ko tong sulat. Ano kaya kung pagtripan namin si Patchot? Hihihi. Bright idea yun. Naks, talino ko talaga.
--
K I N A B U K A S A N . . . . .
Ang aga kong nagising, dahil yun nga, gagawin ko na ang plano ko. Kagabi, tinawagan ko na ang mga tropa nila, at sina tita. Para naman hindi useless yung pagbabalik ni Patchot diba? Oy kayo! Ssshhhh!
“Tita, okay na po ba ang lahat?” sabi ko kay tita Mae. Tumango naman siya. Yes, okay na.
--
Patchot’s POV:
“PATCHOOOOOOOOOT!” AISH! Sino naman kaya yang nanggugulo? Eh aga aga pa.
“Ma! 5 minutes pa!”
“Hoy! Kelan pa ako naging mama ha Patchot?”
Napadilat ako, then si Frances nasa harap ko. Napaupo ako agad. “Anong ginagawa mo dito?”
Umupo siya sa may sofa.
“Duh, nakalimutan mo na ba ha? Sabi mo ikukwento mo saken, yung nangyare? Dali na!”
Napakamot ako sa ulo ko. Nako! Tama pala.
“Sandali, maliligo lang ako”
Tumango naman siya. Naligo ako agad. At nagbihis ng pambahay. Hindi naman ako lalabas. Useless lang kung pupunta ako ng ospital. Galit si Ivan sakin,
“Okay, make kwento na”
Ang kulit nitong si Frances, kaya ayun. Kinunwento ko na sa kanya ang nangyare kahapon. Sobrang gulat na gulat siya sa sinabi ko.
“Hindi ko rin nga alam na, papayag pala siya”
Ngumiti si Frances,
“Edi, na realize niya pala na si Ivan pala talaga ang gusto mo”
“Siguro---”
-Baby don’t cry tonight-
Ringtone ko yun ah? Kinuha ko ang phone ko at tiningnan ko sino yung natawag.
|Angelo Calling......|
Answer----Decline
“Sinong tumawag?” Frances ask.
“Si angelo”
“Sagutin mo na, baka inportante yan”
Tumango ako at sinagot na.
Me: Oh? Ano na naman Gio?
Angelo: Patchot! Si...Si Ivan!
Nagising ang diwa ko dahil narinig ko ang pangalan niya.
Me: Anong nangyare?!
Angelo: Hindi pa siya nagigising eh, kanina pa to.
Me: Hoy! Angelo ah! Wag mo kong niloloko.
Angelo: Sa tingin mo, niloloko kita? Bakit hindi mo puntahan dito at nang makita mo.
Me: Shit.
I hung up then, nag prepare na. “Anong sabi daw?”
“Hindi pa daw nagigising si Ivan,”
“Ano?! Paanong?”
“Tara, puntahan natin, kasi feeling ko totoo ang sinasabi ni Angelo eh”
Tumango naman si Frances, at dali-dali kaming sumakay sa kotse niya. Lord please, sana naman hindi totoo ang sinasabi ni Angelo. Ayoko pong mawala si Ivan sa buhay ko.
“Frances! Dalian mo!”
Hindi nalang sumagot si Frances, instead binilisan niya ang pag d-drive. Nang makarating kami dito, tumakbo ako agad papunta sa kwarto ni Ivan. Unti-unti ng tumulo ang luha ko. Hindi ko kakayanin.
Nang makapasok na ako, nakita ko yung mga kaibigan namin at si Tita. Umiiyak.
“Tita, ano---ano pong nangyare?”
“H-hindi pa siya gumigising anak, kahit anong ginawa namin, pero wala pa din”
Hala, maya-maya may binigay na papel saken si Patrick. “Basahin mo,”
Binasa ko naman yung letter. Nang mabasa ko na ang unang sentence, tumulo na agad yung luha ko. Hindi, bakit ganun? Iiwan na niya kaya ako?
--
Ivan’s POV:
Gusto kong matawa sa pinanggagagawa nilang lahat. Pagtripan ba naman si Patchot? Haha, ayos din yung pinsan ko eh. Tas natatawa din ako kay mama, kasi umiyak talaga.
Tas binukas ko ng onti yung mata ko, umiiyak si Patchot, habang binabasa niya ang letter na sinulat ko kagabi. Pffft, Hahaha.
Sinirado ko na ulit ang mata ko, kasi baka mahuli pa kami.
“Paano ba yan Patchot? Halikan mo siya, baka sakaling magising”
Hahahaha! Walangya talaga to si Patrick. Hahaha.
“Ano ba?! Niloloko niyo ba ko? Hindi magandang biro to ah!”
“Hindi naman kasi kami nagbibiro, hand writing niya yan oh”
Nako! Onti nalang at tatawa na talaga ako dito.
“Ivan, Ivan namin eh, wag ka nga mag biro” tapos naramdaman ko nalang ang paghawak niya sa kamay ko. Shit, namiss ko yang mga kamay na yan.
“Ivan, sorry, sorry kasi iniwan kita, pero bumalik naman agad ako. Kasi mahal kita. Uyyyy! Gumising ka na jan, ayokong mawala ka. Hindi ko kakayanin Ivan, hindi” Tapos hinalikan niya ang kamay ko.
Mahal din kita Patchot. Hindi ko rin kaya na mawala ka sa buhay ko.
“Halikan mo na Patchot” Rinig kong sabi ni Gino. Halikan mo na ako Patchot! Hahaha.
Hahalikan na ba niya ako?
Maya-maya lang naramdaman ko yung labi niya sa labi ko. God! I missed her lips! I missed her Kiss!
Umalis din siya agad.
“Ayan na Ivan oh! Hinalikan na kita, gumising ka na! Parang awa mo na, hindi ko kakayanin na mawala ka Ivan. Mahal na mahal kita Ivan, huuuuy”
Bahala ka nga, gusto ko pa ng isang kiss. Hahahahah!
>:)
Maya-maya naramdaman ko ulit na hinalikan niya ako. This time, nag respond na ako sa kiss niya, pero bigla siyang umalis.
Napadilat ako. At bang! Gulat na gulat siya.
“Haha, ang cute mo Patchot” sabi ko.
Tiningnan niya ang mga tropa sa likod.
“Ay hala, lalagnatin yata ako, kelangan ko ng umuwi”
Nag ‘ako din’ yung iba kaya lumabas sila. Hahaha.
Napatingin naman siya kay mama.
“Nako! May lalabhan pa pala ako sa bahay! Nakooooo!” tapoa dali-dali siyang lumabas.
Si Frances nalang ang nandito. at sinamaan niya ng tingin.
“Omg! Manonood pa pala ako ng concert! Waaaaa” tapos lumabas din siya.
“MGA WALANGYA KAYO!” sigaw niya. Napaharap siya saken.
“At ikaw! Anong trip na naman yun ha?!”
Nag shrug lang ako.
“Walangya ka! Pinag-alala mo ko! Nakakainis ka! Ang sarap mong itapon sa ilog! Aaaah!”
Tapos pinagsusuntok niya ako.
“WALANGYA KA IVAAAAN!”
Nahuli ko ang kamay niya. At dun lang siya napatigil.
“Tama na, masakit” sabi ko, sabay wink sa kanya.
Namula siya oh! Nakita ko!
“Nakakainis ka!”
“Mas mahal kita” Tapos hinila ko siya then I kissed her again. Grabe! Di nakakasawa ang lips niya mga tsong! Whoooo!
Nilayo niya agad ang mukha niya.
“Apaka mo talaga! Niloko mo ko!”
“Sorry na, mahal lang talaga kita” sabi ko.
“Grabeng pagmamahal yan”
Nakita ko siyang ngumiti. Umupo ako at niyakap siya. She hugged my back anyway. Napa smile nalang ako habang yakap yakap ko ang babaeng mahal ko.
“I love you Ivan,”
“I love you more and most Patchot”
We let go of the hug and I kissed her forehead.
--
Yeheeey! :) Tapos na din. Whoooo. Joke. May 2 remaining chapters pa, so dapat abangan niyo! :)
Sorry for waiting! :) Salamat sa pag aantay! Kasi binabasa niyo pa din ito! :')
Love you Best Friends! :****