''Stefan, mbaro mengjesi dhe eja ne zyren time, do te bisedojme.''-i tha i ati dhe ungrit per tu larguar ne zyren e tij.
''Stefo.''-e therriti Kaltrina, duke e habitur Stelen akoma edhe me shume.''O Stefo, he tani mos be keshtu.Mire per pastrim, por jo per jashte.''
''Klara jepi mjetet qe duhen.''-urhderoi ai , dhe ajo thjesht pohoi me koke.
''Po mir, me mire per mua, do shikoj ndonje mundesi te largohem, pastaj kur te te vije lajmerimi qe jam arratisur, vete e ke fajin.''
''Si shume filma ke pare Kaltrine.''
''Une paralajmerova.''-tha ajo duke u larguar pak.''Stefi, je akoma ne kohe te ndreqesh gabimin e sapo bere.''-por ai vazhdonte te hante qetesisht.Ajo u larguar pa bere me fjale, ishte e kote te merrej me te.Ai e kishte vendosur.''Aventure e re.''-mendoi.
''Stefan''-u degjua Stela te therriste.''Cfare po ndodh?''-pyeti ajo.''Ti nuk lejoje te te therriste njeri ashtu si te therret ajo.Pse e lejon?''-e pyeti ajo disi me ndrojtje.
''Nuk eshte puna jote.''-iu pergjigj ashper ai, duke u ngritur keshtu edhe nga tyreza.Si mund ti pergjigjej ai kur as vete ai nuk e dinte pergjigjen?
Pasi shkoi ne zyren e babait dhe u ul ne kolltuk , po priste qe i ati te fliste.
''Stefan, edi perse ka ardhur Stela?''-e pyeti ai.
''Nga ta di une?''-ia ktheu.
''Epo per kete te thirra.''
''C'do te thuash?''
''Stefan, une fola me Viktorin dhe kemi vendosur te dalim ne pension.Por perpara se t'a bejme duam qe ti bashkojme perandorite se bashku, duke te lene ty si drejtues.''
Stefani po e shikonte serioz, duke i bere me shenje te vazhdonte.
''Ti do fejohesh me Stelen.''-i tha ai keto fjale duke leshuar nje bombe.
''Cfare?''
''Shiko ti e di qe une nuk te detyroj per asnjelloj gjeje, do te te mbeshtes gjithmone.Por ketu behet fjale per te ardhmen tende.Do jesh me i fuqishem se kurre.''
''Po gruaja qe do kem ne krah a nuk e perfshin edhe ajo te ardhmen time baba?''-e pyeti ai.Ironia dallohej qarte ne intonacionin e zerit te tij.
''Degjo bir, mos u pergjigj menjehere.Stela prandaj ka ardhur, te njiheni me mire.Mendohu.''
Ai u ngrit dhe u afrua prane dritares, ku dalloi ate.Dukej mjaft qarte qe ajo nuk dinte se cfare po bente.Buzeqeshi me veprimet e saj.Ndjeu te atin ti afrohej dhe menjehere mori pamjen prej seriozi.
''Mos u shqeteso bir, e gjitha kjo do te ndohe kur te perfundojme hakmarrjen tone.Kur te mendoj nje pan te mire.''
Hakmarrje.Kjo fjale e ktheu ne realitetin e hidhur.Ishte e sigurte qe Klatrina do t'a urrente kur ta merrte vesh.Ai s'ishte gati per urretjen e saj.Nuk mendonte se do te ishte ndonjehere.Pataj teksa mendonte se ai do te ishte shkaktari i fiksjes se asaj buzeqeshje, dhe asaj sjellje feminore, i vinte te godiste veten.Pataj kujtoi fjalet e te atit:''Ndonjehere qe te lendojme fjatoret, duhet te lendohen te pafajshmit.''''S'ka te pafajshem''-i ishte pergjigjur.Por ne ate moment e kuptoi qe kishte.
Vazhdon.