Cem Adrian - Odam Kireçtir Benim
Cem Adrian - Sana Sarılınca
Emir Can iğrek - Kaybeden
🌹
Yangından son beş.
Duvarlara astığım her bir fotoğrafta, bir çiçeğin ölüşünü gördüm ben.
Kaburgamın üzerinde kanlı örgüler, çiçeklerimin gömülüşünü gördüm ben.
Ben sev serçe, sen ağlama diye ben son beş kaladan ağlıyorum.
Ben ellerimi ne zaman gökyüzüne uzatsam ateşe dokunuyorum. Tenin başımın üzerinde, sızlatır avuçlarımı. Yağmur yağsa, biliyorum bana yangın akacak senden.
Sevgilim Sen uyuyorsun. Sırtım nefesini kaburgasında hissediyor, kemiğime ördüğün sarmaşıkların bir Annenin evladına sarıldığı gibi sarılıyor. Bugün senden erken kalkıyorum, özellikle yapmıyorum bunu.
Hatırlıyor musun? Bir keresinde sana rüyalarımdan bahsetmiştim. Rüyalarımda siyah çiçeklerin içinden geçiyoruz hep. Sanki Gökkuşağı bize küsmüş, renklerini almış bizden. O siyah güllerin içinden sana hep şarkı söylüyorum. Sevgilim ben ne zaman uyansam bu şarkının sözlerini hatırlayamıyorum ama biliyorum o kadar karanlık, umutsuz cümleler kuruyorum ki rüyalarımdan uyanmadan hemen önce ağladığını görüyorum. İşte bende tam bu yüzden uyuyamıyorum. Lakin sevgilim, sana bir şey söylemek isterim. Ben ilk defa bu gün o şarkının sözlerini hatırlıyorum. Dilim yanmış, kalbim kimsesiz bir çocuk gibi her kapıda durmuş ama girmemiş hiçbir kapıdan içeriye, girememiş.
Şimdi ellerim titriyor, dizlerim çökmüş. Yutkunamıyorum. Evet, rüyaların hep tersi çıkar derler. Bununla avutabilirdim kendimi. Lakin ben seni ilk defa kimsesizler mezarlığında daha çocukken gördüğüm o gecenin sabahına kadar rüyalarımda görmüştüm. Yanımda nefesleniyor, uyuyordun. Şimdi söyle sevgilim. Şimdi sen baş ucumda yatarken sana nasıl rüyaların hep tersinin çıkacağına inandırabilirim? Buna gücüm yeter mi? Yetmez. Bu şarkı da, yazacağım o sözlerde bizi yakacak ama ben kaçmayacağım. Sevgilim biz kaçmayacağız.
Kaçmayacağız çünkü biz Bu şarkıyı beraber yaşadık, beraber yazdık. Sevgilim biz bu şarkıyı yaşadık.
Baştan aşağı yanan o evin dışarısında kalan ama gözleri hep o evde olan o kimsesiz çocuksun sen. O evde hiç olmasan da o evde yanacaksın. Çünkü sevgin, seni o hep dolaşmak istediğin ama hiç dolaşamadığın o evin içerisinde yanmaya mecbur etti.
Şimdi sen ardımda uyuyorsun, ben masanın başında oturuyorum. Ellerimde ucu kırılmış kalem, dilimde söylenmemiş o şarkının sözleri. Kağıdım da gözyaşı, kalbimde sancı, aklımda kelimeleri ellerinde taşıyan o meleklerin gözyaşları.
Yazıyorum. Kalemi öyle bir bastırıyorum ki, bu satırları yazan yazarın gözyaşları iz bırakıyor kağıdımda. Yazıyorum, ağlıyorum. Sayfa doluyor, yetmiyor. O kadar çok çirkin yazıyorum ki, çirkinliğine ağlıyorum bu defa.
Yağmura küsüyorum o an, gökyüzüne konuşmuyorum bir daha. Çiçeklerime o gün su vermiyorum. Evime dönmüyorum. Yolumu bilmiyorum. Saçlarımı sevmiyorum.
Ben yazıyorum. Şimdi söyle bana n'olursun. Yazdığım her bir satır da yaşayacak mıyız biz? Öyleyse ben ölmeyi yağmurlardan mı öğrenmiş oluyorum? Yağmurlar öldüğünde akıyorsa yeryüzüne, çiçekler büyüyorsa o gözyaşları ile, ben şimdi ölmüş mü oluyorum? Dahası çiçeklerim benim mezarım mı oluyor? Çiçekler peki? ben çiçeklerin içinde mi yaşıyorum? Yani benim evim toprak mı? Bu şarkının sözleri bizi ağlatıyor Yan'sızım. Sen dinlemek istemesen de ben yazdım bu şarkıyı. Ve bilmelisin ki, ben senim sen ben. Sen kulaklarını kapatsan da, bu şarkıyı yazdım ben. İçinden sesleniyorum sana. Sen ağlasan da Ağlamasan da.
Ağlıyorum, şarkının sözlerini yazmayı bitiriyorum. Sözleri yazılmış bir şarkı artık. Uzaktan geliyor defolu keman sesi, yaralı bir kuşun sesi.
Sonra sen uyanıyorsun. Ellerin kalbinin üzerinde, öyle solgun öyle yorgun görünüyorsun ki, o an anlıyorum benim gördüğüm rüyanın devamını gördüğünü.
Bana bakıyorsun. Ellerin saçlarıma dokunuyor ilk önce. Şakağıma vuruyorsun kalbinin atışını. Ben masanın başında savaşın ortasında oturuyorum. Sen savaşın ortasına ellerinde benim kalbimle geliyorsun. Seni kendi kalbimle vurmam için.
Sayısız kere saçlarımdan öpüyorsun, kuşların sesini dinliyor bana huzur veriyorsun ve şunu söylüyorsun. "Geçmesini istiyorsan, benimle bu şarkıyı söyle." burukça gülümsüyorum. Başımı iki yana sallıyorum. "Yapamam, geçmez," yutkunuyorum. 'Bak bu yara değil bu artık yangın dahi değil bu Ateş. Sonu yok bunun." Dizlerinin üzerinden ayağa kalkıyorsun, duvarda duran o kırık kemanı alıyorsun ellerine. Sonra tekrar Yanıma oturuyorsun. "Ateşe yangınımızı tutarız bizde" Gülümsüyorsun. Yorgun bir gülümseme bu "Şeytanın inimize girmesini değil, şeytanın inine girmeyi istiyoruz biz. Unutma, bizim inimizde melekler uyuyor. Biz sadece melekleri uyandırmamak için gidiyoruz. Bu Ateş bizi söndüremez,"
Ağlıyorum. O kadar çok ağlıyorum ki biliyorum, ateşi yakacağız.
Ellerim kağıdı buluyor. Titreyerek tutuyorum. Gözyaşlarımı susturuyor, şarkıyı söylemeye başlıyorum.
Bir gezegen içinde, kimsesiz bir çocuktum.
Bir Meleğin adımlarını buldum.
Beni sevdin mi?
Meleklerin kanatlarını çaldım.
Sırtına kanat yaptım.
Beni sevdin mi?
Cennetin kapılarını örttüm yüzüme.
Almadım içeriye kimseyi.
Beni sevdin mi?
Çiçeklerini sulamanı hiç istemedim.
Toprağa küstürdüm tüm kimsesiz çocukları.
Beni sevdin mi?
Ateşinle yandım, Ateşimle yaktım.
Bu yangını söndüremedi melek kanatların.
Beni sevdin mi?
Evini yaktım, kalbini evim yaptım.
Çatısını kırdım, üzerine yağmur yağdırdım.
Beni sevdin mi?
Avuçlarına Gökkuşağı çizdim, renklerimi sen yaptım.
Yağmuru hiç sevmedin, göğsünü yangın yaptım.
Ben sevdin mi?
Yağmurları susturdum, susturduk.
Gökyüzüne yangın yağdırdık.
Bizi sevdin mi?
Kimsesiz bir kadının kalbi sana hediyeydi.
Kimsesiz bir adamın kalbini yangın yaptık.
Bizi sev. Bizi sev. Bizi sev.
Biz siz ağlamayın diye, tüm yağmurları yuttuk.
Yağmuru da Yangın yaptık.
Bizi sevdin mi?
Beni sevme, sana verdiğim kanatları, kendimi kanatarak geri alacağım.
Beni sevme, sana verdiğim yangını kül edeceğim.
Ama sen yine de bizi sevdin mi?
Sustuk. Sevgilim satırlarımız bitti, yağmur yağdı. Yandık. Biz o gün sabaha kadar sadece yandık. Biz o gün sabaha kadar ağladık. Ellerin buldu yine avuçlarımızı, konuşmadık. Sesimiz kısıldı, sağır olduk aynı şarkıyı dinlemekten ama hiç dinlemeyi bırakmadık.
Sevgilim o kaburga bizi saklamaz.
Sevgilim bu şarkı bitmez, bu defolu Keman sesi susmaz.
İçinden dolaşan o sarmaşıkların makası benim yangınım, seni en ince yerinden keser ama atmaz bir daha.
Sen beni çiçeklerimin mezarında uyumaya alıştırdın.
Şimdi sana tekrar soruyorum.
Beni sevdin mi?
Ve yangın fısıldadı.
Sevdiğim için yandım.
🌹
Umarım beğenirsiniz.
Mutlu kal.