Belki de yeniden başlamamız gerekiyordur hayata. Tüm umutsuzluklara tüm mutsuzluklara rağmen yeniden başlamak. Belki şimdi kimseye haber vermeden hiçbir şey almadan bu şehri terketmemiz gerekiyordur...
Hayatı istediği gibi gitmeyen birisinin, hayatında yeni ve beyaz bir sayfa açmaya ihtiyacı vardır. Çünkü bazen ne kadar çabalarsanız çabalayın, aynı şeyler üzerinde uğraşmak, zamanınızı harcamaktan başka bir fayda getirmez size.
Yeni bir sayfa açıp, yeni bir hayata başlamanın da zorlukları vardır elbette. Ancak her zaman umutlu olmak gerekir. Yeni başlangıçların en büyük zorluğu su götürmez bir gerçeklikle eskiyi unutmaktır. Ancak bilmelisiniz ki , eskiye elveda demeden yeniye merhaba deme şansı yoktur..
Bugünün yeni bir gün olacağını ve kendimi daha iyi hissedeceğimi söylüyorlar. Nedense ben böyle düşünmüyorum. Ailemsiz her geçen günün bana zehir olacağını biliyorum.
İnsanın hayatında annesi olmayınca bir dalı babası olmayınca da bir kalkanı yok oluyor.. Ben ikisini de kaybettim.. Ben ki umutlarından kağıttan gemiler yapıp " Rabbime gönderiyorum" diye ne olursa olsun gülümseyen bir kızdım ama şuan bir karar vermem gerekiyor ya bazı şeyleri zamana bırakıp önüme bakacağım ya da hayatımın zehir olmasına göz yumacağım.
2 Ay Sonra..
Ailemi kaybedeli 2 ay olmuştu tabi düşünmek için de yeterince zamanım oldu. Kararlıydım hayatın bana çektirdiklerine bir "dur!"diyecektim.
Neydi hayat dediğin 1 kelime 5 harf ve ona yüklenmiş isminin aksine zibilyonluk bir değer.. Gercekten de neydi ki hayat.. Var olmak mı varlığının farkına varmak mı ? Hayat bir noktalar kümesi; her nokta bir sonun ve yeni bir başlangıcın habercisi.
Lise son sınıftım ve bu sene sınavım vardı. Okul değikliği benim için pek iyi olmasa da dayım ortam değişikliğinin bana iyi geleceğini düşünerek beni yanına çağırmıştı. Bodrum'da okuyacaktım. Bir dönem hayallerimin şehri olan ve ailemi kaybetmeden birkac gün önce bana tatil gideceğimiz dair söz verdiği o büyülü şehir..
Aslen Niğdeliydim küçük bir şehirden sonra Bodrum bana çok büyük gelmişti.
Dayımın yanına taşınalı birkaç gün oldu. Dayım çok sevecen bir insandı iki aydır bana babamın ve annemin yokluğunu aratmamak için elinden gelenin en iyisini yapıyordu. Bir baba şevkati vardı dayımda.
Kabuslarımda hep yanımda olmuş bir baba gibi sarılmıştı her kabusumda binlerce kez söz verdi her şey geçecek ben üstünden bu yükü alacağım diye.. Siz hiç üzüldünüz diye sabahlara kan oturan gözlerle uyanan bir insana sahip oldunuz mu ?
Ben oldum o kişi dayımdı , ben artık o üzülmesin benim yüzümden uykusuz kalmasın diye toparlanmaya karar verdim. Zira ona bunu yaşatmaya hakkım yoktu değil mi ?
Belki de dayım haklıdır sıfırdan başlamak için , beni tanımayan insanlara ihtiyacım vardır...
Düşüncelerimden dayımın sesiyle ayrıldım " hadi kahvaltıya insene Kıyı" diye bağırıyordu.
Bu kadar telaşla bağırmasından bu bağrışının ilk kez olmadığını anladım.
Geliyorum Yusuf Dayı dedim hızlıca hazırlanıp aşağı indim. Dayım mükellef bir sofra hazırlamıştı. O an bir şey daha farkettim ki ben bu kadar şeyi bir arada görmemiştim.
Biz de orta halli bir aileydik ama demekki dayım çok zengin olmuştu. Sofradakiler o kadar çoktu ki bi an kahvaltıya misafirimizin olup olmadığını merak ettim. Sahiplik ekini kullanmaya çok çabuk alışmıştım. Dayım beni farkettiği an "inebildin mi sabah şekeri"dedi.
Dayım bana hep sabah şekeri derdi böyle demezse sabahları çekilmez oluyormuşum. Yüzüme içten olmasa da bir gülümseme yerleştirip günaydın yakışıklım dedim.
Bende ona hep böyle hitap ederdim. Dayı falan dediğime bakmayın daha 23 yaşında kendileri. Aramızda sadece altı yaş var..
Kim istemez böyle dayısı olsun !
Yanına giderek yanağına bir öpücük kondurdum ve saçlarını karıştırdım pek hoşlanmazdı ama biz birbirimizle uğraşmadan duramazdık. O bana sinirli bakışlarını yollarken bir yandan da yanağımdan makas almayı unutmadı.
Beraber sofraya oturduk. Sofrada bir sessizlik hakimdi. En son dayım dayanamayarak "bugün okulda ilk günün olacak nasıl hissediyorsun?"dedi. Bugün benim okulda ilk günüm müydü ? Peki bundan benim neden haberim yoktu.
Şaşkın halimden anlayarak "bende dünden beri bir şey unuttum ama ne unuttum diye düşünüp bulamıyordum demek ki sana bugün okulun olduğunu söylemeyi unutmuşum" dedi. Elini sakallarına atmış karıştırıyordu sıkıntılı anında ya da mahcup bir durumda olduğunda bu hareketi yapardı.
Onu daha fazla üzmemek adına "inşallah bugün beni okula götürme inceliğini gösterirsin Yakışıklım"dedim. Dayım da üzüntülü halinden kurtulup bana eşlik etti. "Böyle güzel bir kızla magazine bomba gibi düşmek istemem ama neyse artık bırakacağız el mecbur"dedi.
Bu hareketi gülümsememe sebep oldu. Hızlıca kahvaltımızı yaptık bende hazırlanmak için odama çıktım. Üzerime beyaz bir T-shirt altına siyah darpaça pantolon ayakkabı olarak da siyah sporlarımı giydim. Makyaj yapmaktan nefret ederdim bu yüzden çantamı ve siyah trençkotumu alıp aşağı indim.
Dayım beklemekten ağaç olmuş gibiydi halbuki on dakikada hazırlanmıştım ben. Dayımı baştan aşağı süzdüm toprak tonlarında bir pantolon beyaz gömlek ve beyaz spor ayakkabı giymişti. Gözüne taktığı gözlükle Hollywood starlarına taş çıkaracak cinstendi.
Beni farkedince o da beni süzdü."sen hala küçük bir kız çocuğu"diyerek güldü. Bende sinir etmek için 'senin gibi kas yığını olmaktansa küçük kız çocuğu olmayı yeğlerim"dedim.
Dayım gülümsedi"sabah sabah iltifatlarını duymak ne güzel fazla alıştırma her gün isterim"dedi.
Dayımın bu hallerini çok seviyordum her zaman pozitif bir enerjiye sahipti. Atışmamız bittiğinde dışarı çıktık. Dayımın arabasını görünce şok oldum bu adam ne zaman arabasını değiştirmişti ? Bozuntuya vermeden arabaya bindim.
Koltuklar bayağı rahattı. Tabi Audi R8 bu boru değil değil mi? Tabi bir Porsche değil hayallerimin arabasıydı Porsche. Arabaya bindiğimde dayıma dönerek "hayırlı olsun"dedim.
Dayım da "yeni bebek çok tatlı ya"dedi arabalarına hep bebek derdi. Sonunda yola çıktık aceleyle dayıma "benim okul kıyafetim yok ve ben daha hangi okula gideceğimi bilmiyorum"dedim.
Dayım okul kıyafetlerini bi ara halledeceğimizi okulumun adının da Algar Lisesi olduğunu söyledi. Bakalım bu Algar Lisesi hayatımı ne kadar düzeltecekti ya da değiştirecekti mi demeliyim? Yaşayarak görecektik artık her şeyi..
~Sonların başlangıç olduğu bir dünyadayız ne garip ne üzülmeye vaktimiz ne sevinmeye takatimiz var..
Gitmelere,gelmelere , gidenlere ve gelenlere yani her şeye rağmen yaşamak çok değerli. ~