Χευυυ αν θέλετε αφήστε ένα αστεράκι και ένα σχόλιο για στήριξη. Θενκιου"
( Instagram account @pasagianni_m)
"Μαρία...Μαρία ξυπνα"
Ακούω την φωνή του Αλεξ να φωνάζει το όνομα μου, όμως οι μύες του σώματος μου είναι μουδιασμένοι και αδυνατώ να σηκωθώ.
Με το ζόρι καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου.
"Δόξα τον θεό είσαι καλά"
Ο Αλεξ βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου και με κρατάει στα χέρια του.
Λίγο πιο δίπλα υπάρχει η νοσοκόμα του σχολείου, ο Γιώργος και ο Άγγελος.
Τι κάνει εδώ ο Αλεξ; τωρα μόλις δεν ήταν με την Ελένη; και ο Άγγελος...
"Τι συμβαίνει;"
Ρωτάω και προσπαθώ να ανασηκωθω.
Μου απαντάει η Ελις, η νοσοκόμα που έχει προσλάβει το σχολείο τα τελευταία χρόνια για τέτοια περιστατικά ή για τραυματισμούς λόγω των αθλητικών ομάδων.
"Λιποθύμησες γλυκια μου. Ευτυχώς οι κύριοι από εδώ σε έφεραν"
Τι στο καλό; αφού ξύπνησα από την λιποθυμία μου.
"Μα έχει ωρα που ξύπνησα.."
"Βασικά Μόλις τώρα ξύπνησες γλυκια μου. Ίσως συνήλθες από την λιποθυμία σου και απλά ονειρευόσουν πριν ξυπνήσεις"
"Σας πειράζει να περάσετε έξω;"
Αυτός ήταν ο Αλεξ που κάνει νοημα στα αγόρια και στην Ελις,να βγούμε για να μείνουμε μόνοι μας.
Τους βλέπω να απομακρύνονται και ο Αλεξ γυρνάει σε εμενα.
"Από ότι φαίνεται ήρθε αυτός ο Κώστας που γνώρισες χθες και..."
"Είναι ξάδερφος τους.."
"Ναι.."
"Αλεξ πως; ο Γιώργος ξάδερφος των παιδιών; δεν μου είχε πει τίποτα.."
"Ναι από ότι φαίνεται έχεις πάρει όλο το σόι."
"Ελα μου;"
Είναι ψυχρός απέναντι μου και καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Αλλά μου μοιάζει αδιανόητο. Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα ήμασταν τέλεια. Δεν ξέρω πόση ωρα δεν είχα τις αισθήσεις μου, όμως ήταν αρκετή ωρα για να μου θυμώσει;
"Αστειεύομαι μωρό μου"
Λέει και μου χαμογελάει τρυφερά. Είναι όλα όπως στο όνειρο. Ευτυχώς ο Αλεξ το έσωσε. Πως Σκατα γίνεται να είδα αυτό το όνειρο και τώρα όλα να συμβαίνουν σχεδόν με ακρίβεια;
"Παλι καλά γιατί τρόμαξα"
"Πήρα άδεια από τον διευθυντή να φύγουμε για να σε πάω σπίτι"
"Δεν πρόκειται να με πας σπίτι έτσι δεν είναι;"
"Με ξέρεις τόσο καλά"
Χαμογελάει καθώς παίζει με τις κόκκινες μπούκλες μου.
"Που;"
"Τι που"
"Πουτσα. Τι τι που ρε βλαμμενο, πού θα με πας λεω"
"Πως με είπες μικρή;"
"Μικρό είναι το πουλί σου άντε λέγε"
Λεω και γελαω. Ξέρω πόσο του την σπάνε τέτοια αστειάκια.
"Σκατομωρο"
Λέει και με φιλάει.
Το λατρευω όταν είμαστε στην φάση που απλά βριζόμαστε για πλάκα γιατί είμαι φουλ τέτοιος άνθρωπος και αυτή η στάση μου δείχνει ότι όλα είναι εντάξει μεταξύ μας, πράγμα που με καθησυχάζει ιδιαίτερα, μετά το ονειρο.
"Πάω να βρω την Ελις για να της πω ότι φεύγουμε"
Σηκώνεται και φεύγει από το μικρό ιατρείο.
Δεν μένω όμως ησυχη για πολλή ωρα.
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Άγγελος.
Τέλεια. Εσυ μας ελειπες.
"Τι θες;"
Η χροιά μου γίνεται βαριά και ο τόνος της φωνής μου δείχνει πως ειλικρινά δεν έχω όρεξη να μιλήσω μαζί του.
"Ώπα. Μάζεψε τα νύχια σου δεσποινίς. Να δω πως είσαι ήρθα"
"Ρε με δουλεύεις και Εσυ;"
"Με βλέπεις να κάνω πλάκα;"
"Κάποιος μου κάνει πλάκα δεν εξηγείται αλλιώς."
Είναι ακριβώς όπως στο όνειρο. Εντάξει νομίζω αρχίζω να τρελαίνομαι δεν εξηγείται αλλιώς.
"Καμία πλάκα μικρή. Λιποθύμησες μπροστά μου και ήθελα να δω αν είσαι καλά. Είμαι εδώ για σενα και το ξέρεις."
"Άγγελε με δουλεύεις τελείως; να θυμηθούμε ότι τρεις μήνες πριν με έστειλες, δυο φορές στο νοσοκομείο και δεν περασες ούτε μια βολτα; και μην νομίζεις πως το δικαστήριο δεν θα γίνει. "
"Ηρέμησε ήρθα απλά να δω πως είσαι"
"Όχι τώρα θα με ακούσεις. Με τι θράσος έρχεσαι και ρωτάς κάτι τέτοιο; κυριολεκτικά όμως."
"Γιατί Κακο είναι;"
"Ναι προφανώς και είναι Κακο. Με βιασες πάνω από μια φορά, τράβηξες σε βίντεο την πρώτη μας φορά και το παίξατε μπροστά σε όλο το σχολείο."
"Η Μαριαννα και η Ελένη ήταν αυτές"
"Το ίδιο είναι. Με απήγαγες, με κλειδωσες, με χτυπουσες και με βιαζες. Με έφτασες σε σημείο να κάνω απόπειρα αυτοκτονίας και έχεις το θράσος να έρθεις τρεις μήνες μετά να με ρωτήσεις πως είμαι;"
"Ναι. Και δεν θα το ελεγα θράσος. Απλό ενδιαφέρον."
"Μαλακα γαμιεσαι. Άντε παράτα μας και Εσυ."
Κάνω άλλη μια κίνηση να φύγω αλλά με σταματάει.
"Συγνώμη εντάξει;"
"Ναι καλά"
"Μπορείς να μου δωσεις άλλη μια ευκαιρία;"
"Τρίτη ευκαιρία; μετά από όσα μου έκανες. Ναι ξέχνα το. Άλλωστε είμαι με τον Αλεξ."
"Δεν σου λεω να είμαστε μαζί. Απλά να με συγχωρέσεις και ίσως γίνουμε ξανά φίλοι..."
"Δεν ξέρω ρε Άγγελε."
"Θα μου κάνεις την χαρη να το σκεφτείς;"
"Με τι λογική θα μπορούσαμε εμείς οι δυο να είμαστε φίλοι;"
"Γιατί όχι; δεν βρίσκω Κακο να βγούμε για κανα καφε ξέρω γω"
Με δουλεύει; μου κάνει πλάκα έτσι; θέλει να βγει μαζί μου μετά από όσα μου έκανε;
"Δεν ξέρω. "
Από την άβολη συζήτηση με βγάζει ο Αλεξ που ανοίγει την πόρτα.
"Εμ..Μαρία;"
"Πάμε;"
"Ναι..αν δεν διακόπτω."
"Όχι βέβαια. Άγγελε μπάι"
"Σκέψου το"
"Ναι καλά ο,τι πεις"
Βγαίνουμε με τον Αλεξ από την αίθουσα και πλέκει τα χέρια μας.
"Τι σε ήθελε αυτός;"
"Μαλακιες.."
"Μαρία..λέγε"
"Απλά ήθελε να του δώσω άλλη μια ευκαιρία έστω σε φιλικό επίπεδο..."
"Και Εσυ τι είπες;"
"Εγώ..Εμ..."
"Μην μου πεις ότι είπες ναι"
"Όχι..ειπα όχι. Αλλά δεν ξέρω ίσως το σκεφτόμουν..."
"Γιατί;"
"Απλά..Κοίτα ξέρω ότι το ενδεχόμενο να συγχωρήσω αυτόν τον άνθρωπο σου φαίνεται παράλογο και ας μην κοροϊδευόμαστε αν του δώσω κι άλλη ευκαιρία θα είναι από τα πιο μαζοχιστικά πράγματα που έχω κάνει."
"Σίγουρα θα είναι"
Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γελάσω ή να κλάψω με την αντίδραση του.
"Απλά να..τον Άγγελο όσο Σκατα κι αν μου συμπεριφερόταν, τον αγαπούσα. Και τον ήθελα 6 χρόνια δεν είναι και λίγο. Το να αρχίσω να ξανά μιλάω μαζί του φιλικά δεν είμαι σίγουρη αν θα με πειραζε. Οκευ θα είναι περίεργο δεν το αρνούμαι, αλλά ασχέτως από το τι μου έκανε και στο παρελθόν και πρόσφατα, εγώ τον αγαπούσα και δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό δεν αλλάζει."
"Δεν θα γυρίσεις σε αυτόν έτσι;"
Νιώθω τον φόβο του. Μου έχει πει πολλές φορές ότι τον τρομάζει η ιδεα να με χάσει και να πάω σε αλλον. Και ρε Γαμωτο είναι τόσο όμορφο να υπάρχει κάποιος που δεν θέλει να σε χάσει.
"Σου το έχω πει. Δεν θα σε αλλαζα. Όσο Σκατα κι αν είναι η κατάσταση μεταξύ μας, όσο αντεχω θα γυρίζω σε εσένα και μόνο"
"Κι αν δεν αντέχεις;"
"Αν φτάσω σε σημείο να μην αντεχω τοτε νομίζω θα ήταν καλύτερο και για τους δυο μας να ξεκοψουμε. Σε έχω διώξει και έχω γυρισει πολλές φορές και το ίδιο έκανες και Εσυ. Πρέπει όμως να καταλάβεις πως κάποια φορά θα φύγω όντως από σενα και δεν θα γυρίσω. "
"Στον Άγγελο θα δωσεις κι άλλη ευκαιρία"
"Έχεις σκεφτεί ποτε το ενδεχόμενο, αυτό που ένιωθα για αυτόν άσχετα από το ποσά χρόνια κράτησε να ήταν ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που νιώθω για σενα; "
"Δεν ήταν ένα τίποτα όμως"
"Δεν ήταν ένα τίποτα από μόνο του όμως είναι αδύναμο μπροστά σε αυτό που νιώθω για σενα."
"Σου αρεσει πολύ να μου μιλάς ποιητικά έτσι;"
Λέει και γελάει. Ένα λακακι κάνει την εμφάνιση του στο μάγουλο του και εγώ απλά κάθομαι και κοιτάω το οριακα αψεγάδιαστο πρόσωπο του.
Είμαι τόσο απορροφημένη στο να τον κοιτάω, που δεν συνειδητοποιώ ότι φτάσαμε στο αμαξι του. Μπαίνουμε μέσα και αφού ξεκιναμε καταλαβαίνω ότι δεν έχω ιδεα που πάμε.
"Πού θα πάμε;"
"Σου ειπα ότι θέλω να σου δείξω ένα μέρος"
"Δεν θα μου πεις;"
"Α έκπληξη"
Το μισώ όταν το κάνει αυτό. Αν θες να είναι έκπληξη μην πετάς σποντες. Τι ηλίθιος.
Γελάω με την σκέψη μου.
"Χαζή είσαι; τι γελας μόνη σου"
Λέει και γελάει και αυτός. Ρε Γαμωτο το γέλιο του...
"Πρακτικά γέλασες και Εσυ άρα δεν γελαω μόνη μου"
Ξανά γελάει και κάνω το ίδιο.
"Ναι γελας"
"Τοτε και Εσυ γελας μόνος σου."
"Δεν Γελάω μόνος μου βρε βλήμα"
"Σκάσε σπορε"
"Χμ.."
"Ρεεεε Αλεξ Συγκεντρωσου λίγο"
"Ναι λες και σε χαλάει"
"Σκάσε Αλεξ"
"Και ξαναλέω..Χμ..."
Την συζήτηση διακόπτει ο ήχος μηνύματος από το κινητό μου. Κοιτάω την οθόνη και βλέπω μήνυμα από την σχολή.
"Παρακαλείσθε να ελέγξετε τα email σας και να μας απαντήσετε το συντομότερο δυνατο."
Τι φάση πέρασε μόνο μια μερα ξέρω γω από την συνάντηση μου με την αντιπρόσωπο.
Ανοίγω τα μειλ μου και διαβάζω.
"Καλησπέρα σας.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως έχετε γίνει δεκτή στην μουσική σχολή της Βοστώνης. Οι τάξεις σας ξεκινάνε την Δευτέρα 6 Απριλίου, σε περίπτωση που πετύχετε στις εξετάσεις που θα διεξαχθούν από την Δευτέρα 9 Μαρτίου, έως την Τρίτη 17 Μαρτίου. Παρακαλείσθε να μας απαντήσετε στο email μας, μέχρι την Παρασκευή 6 Μαρτίου και να μας πείτε εάν πρόκειται να μείνετε στις εγκαταστάσεις του ομίλου μας.
Το προγραμμα των εξετάσεων είναι το εξής:
Δευτέρα 9 Μαρτίου: φωνητική
Τετάρτη 11 Μαρτίου: πιάνο
Παρασκευή 13 Μαρτίου: μουσικό όργανο επιλογής
Τρίτη 17 Μαρτίου: χορός
Με εκτίμηση
-Σεμπαστιαν Γκρίφιθ
Διαβάζω το μήνυμα από μέσα μου και είμαι πλήρως σοκαρισμένη. Αυτή τη στιγμή είναι Δευτέρα 2 Μαρτίου. Μου λένε ότι την επόμενη Δευτέρα θα πρέπει να είμαι Βοστώνη; πότε θα προλάβω; και..Ω Θεέ μου πως το λες τώρα στον Αλεξ;
"Ει μικρή τι έγινε;"
"Χμ; τίποτα Τιποτα"
"Πως τίποτα εσυ έχεις χλωμιάσει ολόκληρη."
"Από τις στροφές είναι. Φτάνουμε τουλάχιστον;"
"Σε πέντε λεπτά θα είμαστε εκεί"
Έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη.
Ανοίγω το κινητό μου και βάζω το "mega Tv" των wnc.
Κλασικά τραγουδάω παράλληλα και κατά διαστήματα νιώθω το βλέμμα του αγοριού μου-Θεέ μου...πόσο περίεργο ακούγεται;-να με καίει.
Ανοίγω το παράθυρο και βγάζω έξω το χέρι μου, ενώ νιώθω τον ανοιξιάτικο πλέον αέρα να με χτυπά.
Όταν μπαίνει το κουπλέ του Σολ το ζω κλασικά μόνη μου.
"Εγώ τα ηθοποιικά τα ξέρω από όλους πιο καλά, γιατί ξέρω να υποκρίνομαι πως δεν με νοιάζει αν άλλος σ'αγκαλιαζει ενώ ολόκληρο το μέσα μου πονά. Ει Αλεξ σου θυμίζει κάτι αυτός ο στίχος;"
"Για πόσο καιρό θα μου χτυπάς την παράλληλη μας σχεση;"
"Μμ..για πάντα"
Πριν το καταλάβω βρισκόμαστε σε μια μικρή απομακρυσμένη παραλία, στην οποία δεν έχω ξαναέρθει. Έχει πολύ λίγη άμμο και το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από βράχια. Είναι όμως λεία και όμορφα. Εμείς οι δυο μάλλον έχουμε ένα θινγκ με τις παραλίες Ε;
____________
Χελο γκαιζζζζ. (+εξηγήσεις για την ιδεα της ιστορίας)
Πως πάει η ζωή στην καραντίνα;
Λοιπόν νομίζω σε αυτό το κεφάλαιο σας έφτιαξα καλά Εε; μου ζητήσατε να τα πάνε καλά και ποια είμαι εγώ να σας αρνηθώ;
ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΑΣ ΤΟ ΕΙΠΑ; όχι Ε;
Αυτά από μενα σήμερα.
Μέχρι το επόμενο φιλάκια
-Μαρία.