Tahimik akong naglalakad-lakad sa camp. Bagot ako saka wala rin akong ganang magbasa dahil hindi naman iyon ina-absorb ng utak ko. Masasayang lang ang oras at pagod ko dahil babasahin ko lang naman uli lahat.
Nakita ko si Kenya at Dailann na nasa benches ng field at mukhang kulang na lang langgamin dahil sa sweetness. Mapapa-sana all ka na lang kahit bitter o broken ka.
Wala bang expiration 'yong ka sweet-an ng mag-asawang ito?
Napaiwas ako ng tingin ng ninakawan ni Dailann ng halik ang asawa at narinig ko pa ang nang-aasar na tawa niya kay Kens.
Ang lalandi! Mga nyawa! Ang aga-aga, eh.
Sa kabilang side naman ay sina Kenshane na ginugulo ang nagjo-jogging sa field na si Faller. Mukhang naiirita na naman ang mukha ng lalaki kapag nakatingin si Kenshane pero kumakalma iyon kapag nagsimula ng magmaktol ang dalaga.
Kakaiba ang dalawang ito. Iyong tipong kapag kinulit ng babae ang lalaki ay mapipikon pero kapag nagtampo si babae ay susuyuin din naman ng lalaki.
Papaano uunlad ang kabuhayan nila kung puro sila kajejehan?
Naabot din ng paningin ko sina Gab and Jinro na kulang na lang magsapakan. Nakakabilib ang dalawang ito. Magkaaway pero hindi naman mapaghiwalay. Sarap nilang isako at itapon sa labas ng Planet Earth.
Si Crystal ay nasa isang sulok ng camp mag-isa habang si Jeannie ay hindi mahagip ng paningin ko.
Love is complicated but beautiful.
"Hey there! What's going on?" Lovimer cheerfully greeted me.
"Not much."
"Not much? Is it because of my cousin that you're feeling down?" He asked with a playful tone, even draping his arm around me. I nudged him, causing a grimace of pain, but he remained amused.
"Give me some space, Lovimer. Remember the last time you teased me? We got scolded in front of everyone."
"Whoa! Are you suggesting you're actually intimidated by Ashmer? Marci, that's quite a development, isn't it? Yieee," he continued to tease.
"Why would I be? I'm Marciella Perrer for goodness' sake. I'm not concerned about what anyone thinks. I won't bow my head to anyone."
Buwisit, kaunti na lang iisipin kong bakla ang isang ito dahil diyan sa pa 'yieee' niya.
"My God, Mer! Will you shut your mouth up? You're just talking nonsense. Iyong lalaking inaano mo sa'kin ay may girlfriend na," sermon ko na talaga sa kanya.
"Anong inaano, ha? Ikaw, ha?" asar niya pa sa akin.
Sinipa ko siya pero ano nga ba ang aking inaasahan? Malamang sa malamang ay nakaiwas siya. Hindi ko rin naman seneryoso ang paninipa sa kanya dahil baka mabalian siya ng buto kapag ginawa ko iyon.
"Whooa, joke lang naman, eh."
"Wala ako sa mood para biruin ngayon, ang aga-aga, Mer, ah?" asik ko pero tumawa lang siya.
Napapatingin na sa amin 'yong mga agent na dumadaan din sa gawi namin. Kapag babae ay kinikindatan niya at kapag lalaki ay sinasaluduhan niya naman.
This man is a happy go lucky. Sarap niyang ipalapa sa mga sea horse.
"By the way, Marci baby, shall we have dinner together later? I'll pick you up at your flat," malakas ang pagkakasabi niya niyon at pagtapos ay bumulong siya sa'kin. "Papalapit sila, 'wag ka ng umalma. Baka ang kambal mo naman at si Jinro ang gumawa ng eksena kung magkataon. Can't you see? Baseball bat ang hawak ng kakambal mo."
Napangiwi na naman ako. Bakit parang ako ang kailangan laging mag-adjust? Haduf ang Lovimer na ito.
Should I give in and play the game he wants me to play?
There's nothing wrong with saying yes, right? Friends support each other, after all.
"Ah, yeah, sure naman. Wala naman akong gagawin at ang boring din," nakangiting tugon ko sa nyawang Lovimer.
"Good morning, Marci!" biglang bati ni Percy mula sa likuran ko kaya napapihit ako. Ang nasa likuran ko naman ay si Lovimer.
"Good morning, Percy. Good morning, boss!" bati ko rin. Sinadya kong pasiglahin ang aking boses.
Wala man lang tugon akong nakuha mula kay Ashmer Guieco. Lakas din ng loob.
"What's going on between the two of you?" nakangiti pang tanong ng kaibigan ko. Inosente ko pa kunwari siyang tiningnan.
"With us? Nothing, we're just friends," natatawa ko pa kunwaring saad at siniringan ng tingin si Lovimer na nasa tabi ko na.
"Yeah, magkaibigan lang kami, bakit? Mukha na ba kaming couple? Bagay ba kaming maging mag-asawa?" tanong ng haduf sabay hagalpak ng tawa.
"Why are you still here?" tanong ng robot sa haduf na Mer.
Napasinghap naman ako. Ngayon ko lang ulit narinig ang boses niya matapos ang limang araw na naman na iwasan.
"Ah, sinamahan ko lang si Marci na maglibot. Nag-promise kasi ako sa kanya kagabi, cous."
Liar! Best liar ng taon.
Natatawa na lang ako sa isipan ko.
"Pero may mission ka mamaya, 'di ba iyon ang dapat mong pagtuonan?"
"Yeah, I will never forget that. Besides, being with Marciella Perrer is one of the significant missions I had to fulfill. It's truly an honor."
Nyawa! Corny na masyado. Bwiset. Isasako ko na talaga ito.
"She's not a criminal or someone without a soul for her to be your mission, Lovimer." Sinabi niya iyon sa pinakaseryoso niyang tono na talagang masisindak ka.
And I must admit, at this very moment, I'm concerned about the tension building up between the cousins.
The one standing beside me laughed heartily, clearly enjoying teasing his cousin.
"I never said she's like that. And you're right, Marci baby isn't the type of person to make her feel insignificant in someone's life, merely an option. This lovely woman should be treated well because she's special with that extra charm," he stated without a hint of emotion on his face.
None of us could speak immediately because we hadn't anticipated that a happy-go-lucky guy had a touch of seriousness in him. It was rather impressive.
"Oh, damn! Did I just say something impressive?" He shattered the silence and burst into laughter again.
Saka ko pa lang napansin na malapit na sa puwesto niya si Crystal at isang malakas na batok ang pinalipad ng dalaga.
"Aray ko naman, Crys. Selos ka na naman diyan. Friend lang naman kami ni Marci baby eh, pero pwede rin namang more than friends, depende sa usapan 'yon."
Napapansin ko na talaga na kapag kaharap namin si Ashmer ay Marci baby talaga ang tawag niya sa akin.
Fucking baby na 'yan! Sagwa.
"Tse! Tumahimik ka, si Marci kailangan ko hindi ikaw. Nakakairita kasi 'yong tawa mo eh. Ay Marci, tumawag nga pala si Sir JB at hinihingi number mo."
Napakunot-noo naman kami. As far as I know may number na sa'kin si Sir JB at once na siyang nag-text sa'kin pero 'di lang ako nag-reply. Boss ko nga 'di ko ma-reply-an, siya pa kaya?
Boss ko? Oh, don't get me wrong. I mean boss namin, happy?
Ano na namang pakulo 'to? Ang dalawa talagang ito sarap pagsamahin!
"Binigyan mo ba?" kaswal kong tanong.
Ramdam ko ang titig ng taong dahilan kung bakit ang daming naiimbentong bagay ang dalawang mag-ex-best friend na ito.
"Awit! Hindi pa pero ayos lang ba na ibigay ko?"
"Hmm, close naman na kami kaya ayos lang."
"Yon oh!"
"Huwag mong ibigay."
Sabay-sabay kaming napatingin sa epal na Ashmer, maging si Percy ay napakunot-noo din.
"Bakit naman, hon? I mean, nabanggit mo na sa akin 'yang JB na 'yan, Marci, 'di ba?" nakangiting usisa ni Percy.
"Yeah? I guess."
"Lahat ng mga ginagamit niyong number ay connected sa system ng GC. Kaya sana naman gamitin niyo sa tama, hindi sa mga kalokohan niyong 'yan!"
"May point," bulong ni Lovimer sa akin na parang ako lang talaga ang nakarinig. Sabay silang natawa ni Crys.
God! Sumasakit na ang panga ko sa kanila. Sino ba talaga kakampi ng mga ito? Ako o 'yong bossungit nila?
"Crys," untag ko sa isa.
"Yes, Marci?"
"Give it to him. Kahapon pa pala 'yon nang hihingi, nakalimutan ko lang since busy tayo," napapakamot sa sentido ko pang saad.
Saka hindi ko rin alam kung bakit sinasakyan ko ang trip ng magkaibigang ito. My god! Mukhang mas kailangan ko na ring mag-grow up, buwisit! Parang mga bata kaming nag-aasaran dito.
"No, Crystal. It's all about GC's safety."
Aba! At anong akala niya doon sa isa ay terorista? Safety talaga? Hihingi lang naman ng number ko, idinamay pa buong clan. Ang seryoso naman talaga niya, ah?
"Walang kinalaman ang buong clan sa magiging love life ko, 'no?" asik ko. Napasipol si Mer.
"Ehem! Love life naman pala," parinig pa ni Crys.
Oppss! Did I just said love life? Haduf na 'yan!
Naging matalim ang titig niya sa akin na para bang papatayin na ako sa pamamagitan niyon.
Akmang magsasalita na si Percy ng biglang tumunog ang cellphone nito.
"Ah, excuse me, ah? I have to go. May shoot nga pala kami now. Stop this war. Ang aga ang init ng mga ulo niyo, sumasakit sentido ko sa inyo," natatawa nitong saad tsaka kiniss 'yong taong aburido at umalis na.
"You're all suspended," may diin ang pagkakasabi niya niyon.
Nanlaki at napanganga naman kami pare-parehong tatlo nina Mer and Crys, 'di makapaniwala sa sinabi niya.
Suspended? Wha... What the fuck?!
"H-Hey insan naman! Huwag mo nga kaming binibiro diyan!" natatawa pang sambit ni Mer pero halata namang kinakabahan.
"We're not that close for me to kid you," seryoso pa rin siya. Nakagat ko na talaga ang pang ibabang labi ko.
He's really damn serious and he's using his authority against us again. Nyawa ang lalaking ito.
Like hell! Suspended? No mission, no DH, no coffee shop, no garden, at sa mga flat ka lang pwedeng gumala. It's a big no!
"B-boss naman hindi ko na nga ibibigay eh, mapag-uusapan natin 'yan," deklara ko naman.
"I've already talked to all of you, but you all insisted."
"Ash..."
"I am the boss here," he interrupted me.
The three of us scratched our heads simultaneously. Without looking back, our grumpy boss left, leaving us with mouths wide open.
"Kasalanan mo ito,Crystal! Bakit kasi may idinawit ka pang ibang chix ni Marci, ako lang sana ay sapat na," pakanta pang saad ng baliw na siya naman talagang nag-udyok sa'kin para sakyan ang trip nila.
"Sinakyan ni Marci ang trip ko. Saka 'wag mo nga akong sinisisi, alam ko rin namang inaasar mo 'yong pinsan mo bago pa ako umeksena. Nang gaslight lang naman ako."
"Stop! We're all suspended and wow! Just wow. Sana pala 'di na ako lumabas ng flat at nagbasa na lang ng libro. Sumasakit ang panga ko sa inyo."
Umakto pa akong stress na stress talaga at tinalikuran na rin sila.
Napadaan ako sa flat ng haduf dahil ito lang naman ang kaisa-isang daanan para mabilis na makapunta ako sa sarili kong flat. Nang dumaan ako rito kanina ay mukhang walang tao.
Dumampot ako ng bato at binato ang pinto niya. Saktong bumukas iyon at iniluwal siya kaya naman sapol sa kanyang noo niya ang bato.
"Ouch! Shit!" daing niya pa at napahawak sa parte ng tinamaan ng bato.
Saglit pa akong napatulala pagkuwa'y dumagungdong sa kaba ang aking dibdib. Nang mahimasmasan ako ay dali-daling nilapitan ko siya.
"I'm s-sorry, hindi ko sinasasadya," nagpa-panic kong saad tsaka chineck agad ang noo niya. Namula iyon pero hindi naman nasugat. Buti na lang at hindi malaking bato ang nadampot ko.
"It damn hurts, okay?!" asik niya kaya napabitiw ako at napaatras. "Tsaka anong di sinasadya? I saw you..."
"Iyong pinto lang ang pakay ko and not you, stupid!" pagsusungit ko pero ang totoo ay natatakot ako sa kanya.
"And now you're calling me stupid. Ha! Such an idiot," pabulong iyon pero narinig ko na nagpapagting sa tenga ko.
"Moron nyawa haduf gags bossungit, mayabang, abnormal baliw psychopath," dire-diretso kong mura at daot sa kanya at ginawa ko ang lahat ng abot sa makakaya ko para irapan siya ng bongga. Hindi pa ako na kontento ay inapakan ko ang paa niya at mabilis na sinipa ang kaniyang tuhod.
Bagsak rin pala sa akin.
No one ever dares to call me an idiot because I am truly a genius. Hindi lang halata.
"What the fuc...hell?! Ano ba ang problema mo, Marciella?" singhal niya at dali-daling tumayo pero halata namang iniinda ang sakit.
"Problema ko?! Ikaw! Ikaw Ashmer Guieco!" galit at nanggigigil kong saad at bago pa tumulo ang luha ko dahil sa sobrang pagkabadtrip sa kanya ay tumalikod na ako.
Pero nakaisang hakbang pa lang ako ay may mga kamay na humila sa 'kin papasok sa flat niya.
"Let me go!" sigaw ko na talaga dahil kagaya noong una, kinorner niya na naman ako.
"I won't. Not this time, Marciella," may diin niyang sabi habang direkta siyang nakatitig sa mga mata ko.
Are we going to go through it all over again? Only for me to end up as the loser once more? No, I won't allow that to happen again. Besides, I've already taken the first step by avoiding him, and I succeeded, which means I can... I can move on.
"I said. Let. Me. Go," may diin ang huling tatlong salitang binitawan ko.
"I. Wont."
Bahagya akong napapikit at hinigit lahat ng lakas ko, nang idinilat ko iyon ay handa na ulit akong sigawan at bugbogin siya pero...
"Damn those eyes! It feels like I'm being engulfed by the intensity of his gaze, and it's making my heart race... again.
How can fate be so capricious to us?
I stepped away and walked into his kitchen to get a drink of water. My throat felt parched. He followed me.
"I'm ready to battle my feelings for you, Marciella. I'm no longer afraid to express my love for you, even if it jeopardizes my relationship with Percylla and my role as a boss."
Sunod-sunod akong napalunok dahil sa binitawan niyang salita. Kasabay niyon ay ang halo-halong emosyon na naman na nasa dibdib ko.
My heart resonates with what he said, but there's a part of me that aches... for Percy, my best friend.
How can I allow myself to love this man, knowing that I will hurt Percylla in the process?
Why must someone always be hurt? Why does someone have to be left behind? Why do relationships have to shatter?
And why... Why is he only fighting for me now?
He once rejected me, but now... oh, shit! I'm going insane in this situation. It's a relentless cycle, and with each passing day, the pain grows heavier.
"I'm torn. I... We will cause too much damage and pain to Percy. Ako lang ang kaisa-isang taong nagiging takbuhan niya pero bakit ako pa ang nakatadhanang manakit sa kanya, Ash? Bakit ako pa?" pahinang-pahina kong sambit at iniinda ang sakit.
Marahan niya akong kinabig at niyakap. Hinayaan kong tuluyang magsilandas ang mga luha ko sa kanyang balikat.
"I love you, Ash." Sa wakas ay nasabi ko rin sa kanya.
Kumalas siya sa pagkakayakap sa'kin at namamasa ang matang tinitigan ako.
"Say it once more, baby. Please, say it again." He spoke with emotion, though there was a hint of a smile. A smile I couldn't give him because of the person occupying my thoughts right now.
"Marci! Nandito na ang rules natin, isinulat ko na para 'di natin makalimutan," masayang saad ni Percy kaya naman napadungaw ako sa papel na nasa kama naming tatlo nina Gab.
"And what are those?"
"First, bawal mag-away dahil lang sa maliliit ng bagay. Second, walang iwanan, best friend forever. Third, walang sekre-sekreto. Fourth, bawal tayong magkagusto o ma-inlove sa iisang lalaki lang. If ever man na nangyari kasi sabi nila hindi natin alam ang mga mangyayari, kailangan may magparaya, siguro kung sino na lang 'yong huli para 'di naman unfair sa nauna, 'diba? Agree ba?"
"Yes, agree. Go on."
"Last but not the least... Bawal makalimot sa rules na ito, sa pangako nating ito. So, deal?"
"Deal."
Napapikit ako dahil sa ala-alang iyon. Tama siya, walang nakakaalam sa pupwedeng mangyari. Ni hindi ko nga alam na ang pang-apat na rule pa ang mangyayari at dahil doon ay mukhang nangyari na rin ang pangatlo at nanganganib na mangyari ang pang-huli.
No, hindi puwede. Hindi ko kayang saktan si Percylla.
"Marciella..."
"I love you but Percy needs you."
"Pero ikaw ang gusto ko... Ang gusto kong makasama habang buhay, Ell."
Parang tubig na rumagasa sa ala-ala ko ang takbo lagi ng usapan namin noon.
"Mahal mo si Percy."
"Pero ikaw ang gusto ko, Ell."
"Gusto kita, Ell."
"Pero siya ang mahal mo."
"Ano ba kami sa' yo?"
"Mahal ko siya pero gusto kita."
Tila ba tuluyan kong nasagot ang tanong na nasa isipan ko noon. Kung bakit lagi niyang sinasabing mahal niya sa Percy pero mas gusto niya ako?
"Ash..."
"Please, Ell, ipaglaban mo naman ako."
Tila ba nahiwa na talaga ang puso ko dahil sa pakiusap niya at nadurog iyon dahil sa mga luhang nagsisilandas na rin sa mga mata niya.
"Gusto kitang ipaglaban pero..."
"That's why I never had the courage to confess my true feelings for you, Ell, because you have many 'buts' when it comes to me. And that's also the reason why I have many 'but' statements when it comes to you."
"Dahil hindi tayo puwede, Ash. Hinding-hindi."
"Puwede, Ell, puwede. Pero hindi mo lang kayang tanggapin na tayo talaga ang para sa isa't-isa at hindi kami ni Cylla."
His line hits me. Na para bang napunto niya ang dahilan ng lahat ng sakit na naidudulot namin sa isa't-isa.
Gustuhin ko man pero hindi ko talaga kayang saktan si Percy. Not her. Not my Percy.
"Tell me, gusto mo ba talagang lubayan na kita? Na bitiwan na kita? Kasi kung 'yan ang magpapasaya sa babaeng mahal ko then I will do it. But I can't promise na itutuloy ko pa rin ang relasyon namin ni Cylla. Mas mabuting wala ni isa sa inyo ang makasama ko."
Parang may kutsilyong itinarak sa puso ko.
Gusto ko ang ideyang wala sa amin ni Percy ang makakatuluyan niya pero damn! Bakit ang sakit pa rin? Hindi ako nagparaya para sa ibang babae. Hindi ko siya bibitawan para sa iba. Kay Percylla lamang ako magpaparaya at hindi sa kanino pa man.
"Mas gugustuhin kong maghanap ng iba kaysa sa makatuluyan ang babaeng dahilan kung bakit 'di mo ako kayang ipaglaban. Isa iyong bangungot na dadalhin ko habang buhay kung magkataon."
Pagkatapos ng drama niya ay nangre-real talk na naman siya? But I know this man, gagawin niya lahat ng binibitiwan niyang salita.
"No! It's either me or Percy..."
"Then I am choosing you, Marciella. Palagi kitang pinipili at alam mo 'yan."
Natameme naman ako at pinagsisihan ang sinabi ko. Noon, pinapangarap at hiniling ko na dumating ang araw na ito, ang araw na ako naman ang ipaglaban niya, na ako naman ang piliin niya. Pero ngayon naman na nangyayari na ay napakahirap naman pala.
I don't know what to do, what to say, how to act, what to choose. I'm just lost.
"You're truly a great teacher because you've taught me how to love you this much."
"And you're the most foolish boss for suspending three agents earlier just because you were jealous. Should I still salute you for that?" I teased, remembering that we were indeed suspended.
"No, you don't have to because, starting today, you're the boss of this camp."
Shit! Nakakabaliw siyang kausap. Iyong sa loob ng isang oras makakaramdam ka ng inis, galit, takot, kaba, sakit, alinlangan at... kilig. Para bang nagkikislapan na naman ang mga butuin sa kisame.
Paano ko ba sosolusyonan ang problema kong ito ng walang nasasaktan?
Napakalaki ng problema ng mundo sa akin eh! Ito na yata ang consequences ng pagiging duwag namin noon, noong panahong wala pa kaming lakas na ipaglaban ang isa't-isa, panahong hindi pa namin alam ang totoong kahulugan ng pag-ibig.
"Oh, I forgot to respond. I love you too," nakangisi niya ng saad. Yong puso kong nadurog kanina ay tila unti-unting nag re-resemble pero hindi pa rin tuluyang humihilom.
Ang ipaglaban siya ay ang pinakamahalagang misyon ko sa buhay pero ang saktan ang kaibigan ko ay siya namang magiging malaking kabiguan ko na habang buhay kong dadalhin.
Ano nga ba ang pipiliin ko? Anong kapalaran ang susunggaban ko?
Lord, I need you for this fight. I need you to win this battle... of love.
Vote. Comment. Follow.