Kinaumagahan ay bumungad sa akin si Kairo. He was standing in front of our back door. What the hell is he doing here?
Bumaba ako nang madalian. I opened the door. Siya ay bumungad sa akin. Magulo ang buhok, maayos ang pananamit, and his cold stares. Napakunot ang noo ko.
"Bakit ka nandito? Diba sabi ko sayo ayokong makipag kita at usap sayo?" Diretso ko nang sabi. I should be straight to the point!
He went inside and hugged me.
"I missed you.." Shit. Hindi pwede, Kairo! Tinulak ko siya para mawala ang yakap.
"Anlakas mo ring pumunta rito noh? Para saan pa ha? Tell me." Sabi ko habang tinitignan ang kaniyang mga mata. Puno ito ng mga pagtataka, pagpapaumanhin. Ayoko na! Ayoko nang magpakalason sa mga mata niya!
Umiling siya at lumapit sa akin, "Hindi ko maintindihan ang sinasabi mo, April.."
Mas umiling ako! Anong hindi mo alam ha!
"'Wag ka nang magkunware pa! Stop! Just please.. maging totoo ka naman oh.." Hurt stabbed my heart. Shit.
He started holding my hands, "Hindi pa ba ako totoo sa iyo, April? The hell are you talking about! Anong umaarte ako? Sabihin mo sa kin.." pagmamakaawa niya.
"About your plan.. Sinabi sa akin iyon ni Clarissa! Ginagamit mo lang ako para maghiganti ha, Kairo?" Mas napailing ako. I saw hi shocked face.
"I don't know.. hindi ko alam ang sinasabi mo. Kung ano man ang iniisip mo hindi totoo yan, April!"
Hindi na! Hinding hindi na niya ako mauuto pang muli. Tears flew down my cheeks. Fuck. Hindi naman ako ganito! When I came here in Catipulo, I became more soft! Natuto rin akong magpatawad kaagad. Binago niya ako! I've been a strong and pride woman. Pero hindi ko malaman kung bakit bigla akong naging ganito!
"Kairo.. I'm sorry pero I think we should end what's between us. Kasi, pano naman ako." Kahit wala naman talagang sapat at totoong dahilan na kami talaga.
Lumapit siya sa akin. He licked his lower lip. Kita ko ang mga nagbabadyang luha sa mga mata niya. Damn! I only I could wipe his tears! Ansakit.
"Paano naman ako?" Now I can feel my tears. Fuck! Paano ba ito ang hirap hirap!
"Kairo. Listen please. Ganito, Let's end this first. And malay mo if we make things right and better sa future.. tayo parin." Trying to make him fine. Bakit ba nagagawa ko pa rin itong sabihin kahit alam kong may kasalanan siya sakin! Ganito ko ba siya talaga ka mahal para lang magawa yon?
"Ayoko, April.. makinig ka naman sakin oh. I will explain everything!" Mas humigpit ang hawak niya sa mga kamay ko at nanginginig. Umiling ako sa kaniya. Gulong gulo na ako Kairo. Maybe you can explain that next time. May oras naman para diyan.
Sa gitna ng mga hikbi namin ay ang paglagabog ng ingay sa kabilang pinto. Napatingin ako roon. Shit! Si papa!
Nilingon ko si Kairo. I bitted my lower lip. Hindi ko na alam ano ang dapat kong sunod na gawin!
"Kairo.. Leave now please." But he refused. Ayaw niyang bitawan ang mga kamay ko!
"No.." napapikit ako sa sinabi niya. Huwag ka nang mapilit, Kairo! Parang awa mo na. Ayoko pang masaktan ka!
Nilapitan ko siya at hinawakan ang pisngi. I smiled. Maybe this is going to be the last the too see him. Mas lumapit pa ako sakaniya. I went near his face and started to kiss him slowly. Dinama ko ang bawat pag halik ko. He responded weakly. After that quick kiss I pushed him.
"Umalis kana! Kairo please!" Pero nanatili pa rin siyang nakatayo roon.
Napalingon ako sa napabukas na pinto. My papa came out with his men.
"Shit!" Nataranta ako ay tinulak na palayo si Kairo pero hindi siya nagpadala sa mga iyon!
"April!" Now papa sounded mad. Nararamdaman ko na ang paglapit niya. Tinulak ko palabas si Kairo. Sorry, baby but I think this is the only way. I'm sorry..
I heard papa shouted. His mens went to Kairo and grabbed his arms. No!
"Papa! Please. Don't do this.. stop!" My tears are like racing trying to beat who's going down first.
Hinawakan ni papa ang aking mga pisngi. His eyes were full of sadness and worry. Lumingon ako sa labas. I saw Angel and Tecson now shouting to my dad's men. I even saw Clarissa standing nakatingin siya sa akin at tila umiiling. Fuck! What a mess! Tama lang ba tong ginagawa ko?
"Tara na, April.." Papa started pulling my hands. Hindi mawala ang tingin ko sa labas. Kairo was very hard to..
Hindi ko alam na ang hirap palang makita siyang ganoon. Mahigpit siyang hawak ng mga lalaki at hindi nalang siya gumalaw. I am very sorry..
I went in the car and started crying. Napalingon nalang ako sa mga nadadanan naming mga tanawin ng Catipulo. Is this going to be my last here? Hindi ko kaya. Pero puno pa rin ng sakit ang nararamdaman ko rito. But maybe that will change?
"Anak. Ang patibong ng lalaking iyon ay ang paibigin ka! Anak you don't need to experience all of this, I'm sorry.." papa said.
Patibong niya ang paibigin ako. Pero ako? Hindi ko naman patibong ang paibigin siya ah. O di kaya ay nahulog lang talaga ko sa patibong niya? Pero bakit puro totoo ang aking nakikita but not always felt. Napapikit ako. I hope everything will be alright now. I hope Kairo the happiness and freedom. Akalain mo, ako ang naghahangad noon ng kasiyahan pero ngayon ay ako na ang kumuha ng kasiyahan ng iba. If taking the happiness of the other people was a crime, maybe I'm on jail now.
To Paige:
I'm going home.. I need to see you.
Napapikit ako ng malalim. I couldn't believe I'm coming home leaving a mess where I came from!
Paige:
Hala! I really miss you! Tell me if malapit ka na ha. Marami kang utang sa akin na kwento!
Mapait akong ngumiti. I don't want to tell her the most sad part of the story. Pero I think it's a sin because every story has it's own tragic and saddest scene. Huminga ako nang malalim at bumaling nalang sa bintana. I already texted her okay.
Kasabay ng mga pagpatak ng ulan sa bintana ang pag bagsak ng mga luha ko. Siguro nga talaga ay hindi ako para sa mga pag ibig na ganito. Maybe I should stick on being what I was before. Dahil kahit na ganoon ako ay hindi naman ganito kasakit ang lahat.
Catipulo will always be my home but also my worse nightmare. Iba iba ang ipinaranas sa akin ng lugar na iyon. Ipinaranas at ipinaalam sa akin na hindi lahat ng buhay ay marangya kaya you should stand on your own to know the true hard work. Ngunit ipinaranas rin sa akin kalaunan na hindi ko kailangan ng iba para sumaya. Dahil minsan ang iba ay hindi totoo. Hindi totoo ang mga pinapakita at ipinaparamdam sayo.
Naalala ko na nagkulang ako sa nanay ko. Maybe kaming dalawa nag kulang sa isa't isa biglang nanay at anak. Now I'm excited to go home and see my mom. Siguro makukuntento nalang muna ako sa mga bagay na nagbibigay ng kaunting kasiyahan sa akin noon. Kasi minsan ang mga bagay na nagbibigay sayo ng sobra sobrang saya ay yon din ang nagbibigay sa iyo nang sobra sobrang sakit na kapalit.
Pagkatapos ng mahabang oras ng byahe ay huminto na rin kami sawakas. I'm now seeing our home. Where it all started. I smiled. Lumabas ako ng kotse at nakita kaagad si Paige.
We immediately ran to each other and hugged. I missed her! Napaluha ako bigla. Hindi ko alam kung bakit, siguro ay dahil sa tagal nang hindi namin pagkikita.
And now I can say that..
"I'm finally home." I smiled and hugged her again.
|Next|