"Dad..."
"My daughter.. Are you fine there? Do you need help? I'm worried.." I smiled. At least my dad cares right? I hope my mom also call me..
"Ayos lang po ako rito, papa. Uhm, I'll call you if I need help.. take care po."
The call ended. Nakaupo ako rito sa kwarto na kinuha ko. I picked the master's bedroom. Since mag isa lang naman ako dito nalang ako. Nilabas ko lahat ng mga damit ko sa maleta. My bags are full of my things. Nilagay ko ang mga damit sa walk in closet sa kwarto. This is also the reason why I chose this room. Hindi gaano ka dami ang nadala na damit. Mas marami akong damit sa condo. I wish I got those instead.. but I think my clothes here would work anyways.
Bumaba ako nang matapos sa ginagawa sa kwarto. I checked the kitchen. Maayos naman ang mga ito. I opened the fridge to get some food. Nagulat ako ng puro tubig at noodles lang ang laman non. The hell? Paano na 'to! I don't know how to cook! Kinuha ko ang cellphone ko para itext si papa na walang pagkain dito sa bahay. He immediately responded. Papadala niya raw dito kay kuya Leo bukas. Nawala ang ngiti ko. Bakit hindi nalang siya ang magdala? Is he busy doing work? I guess so.
Pumunta ako ng living room para pagmasdan kung ano ang naroon. I saw frames of our family picture and also a frame of my photo when I was a child. I smiled. I forgot to mention that I am an only child. Kaya nasasabihan din ako ng spoiled and stubborn dahil doon. I remembered I wished back then for a kuya kasi I believe that having a brother will be good because he can save you or defend you. Pero nabuhay ako para maging independent. Na para tumayo sa sarili kong mga paa kahit walang nandiyan para sa akin.
Napatalon ako sa muntik ko nang makalimutan. Mayroon nga palang handaan mamaya riyan sabi ni Pea! Maybe I can eat some foods later. Good idea! Binyag daw mamaya ng nakababatang kapatid ni Pea.
Umakyat kaagad ako sa kwarto para magbihis. I checked the time, malapit na akong puntahan ni Pea rito. I should hurry! Umagang umaga pa naman. Naligo na ako at nagbihis. I am wearing a simple white spaghetti strap dress na may pa ruffle sa baba. I let black my hair down. Tumingin ako sa mahabang salamin sa kwarto. May pagka onting morena ako ngunit hindi sobra. I got this from my mom. I put some nude lipstick and eye liner. Hindi na ako naglagay ng blush on dahil may natural na pula na naman sa aking pisngi. I took a photo and sent it to Paige. I really must tell her what happened.
To Paige:
Feeling ko isa akong diwata sa suot ko! Char.
Paige immediately replied. Nagsend siya ng shock emoji.
Paige:
Omg. What a natural beauty! Nasaan ka ba at mukhang hindi pamilyar 'yang lugar.
I smiled. Napailing nalang ako sa pambobola niya. Sinabi ko ang lahat ng nangyare at ang dahilan kung ako narito. Naintindihan niya naman kaagad. She will try to visit here soon she said. Naeexcite tuloy ako.
Sakto naman nang natapos ang usapan namin ay nariyan na si Pea. I smiled at her before going down. Lumabas na ako at sumama sa kaniya.
"Punta muna tayo ng simbahan diyan lang malapit. Pagkatapos ay sa bahay ang punta ng lahat para sa salo salo." Tumango ako sa sinabi niya.
The mass isn't starting yet. The church is good. Malaki ito at payapa. You can almost hear birds chirping. Umalis na muna si Pea dahil tutulong siya sa mga magulang. Laking pasalamat ko nang tinawag ako ni Angel. I smiled and went beside her. She's wearing a dress but in peach color. Bumagay sa kaniyang maputing balat iyon. Pareho sila ng kuya niya na ganito ang balat.
"Dito ka muna sa tabi ko ate April.. wala akong kakilala masyado rito e.." mahinang bulong ni Angel.
Pinagmasdan ko ang mga tao sa paligid. They are giving respect on each other and smiling too. Ibang iba pala ang mga tao rito mula sa mga tao na kinalakihan ko. Narinig ko na may kausap si Angel. I think it's her brother pero ibang kuya. I wonder if her other brother is coming. Winala ko nalang ang iniisip dahil hindi naman kailangang pag tuunan ng pansin iyon. I should focus on what's happening in front.
Naramdaman kong may tumabi sa akin. At first I didn't mind who's it. Pero nung nasa kalagitnaan na ng misa which is mag hahawak ng kamay, natauhan ako. I felt someone's hand, rough, big and warm. Kaya napatingin ako sa kaniya. Nagulat ako nang si Kairo ang nasa tabi ko. I feel my cheeks turned red! Bakit ganito?
Tumingin siya pabalik sa akin. With those eyes full of coldness, fierce and seriousness. Nanatili itong nakatingin sa akin! Umarte kaagad ako ng kumakanta nalang at napadaan lang ang titig. What am I doing? I heard him chuckled a bit. Gusto ko mapasapo sa ulo ko kasi it means, nahalata niya!
Angel approached me when the mass ended. Inalok niya ako na sabay na kami pumunta kela Pea. I wanted to disagree because for sure she's with her brother but.. hindi ko rin alam saan yong kanila Pea. I didn't have a choice though.
"Bakit ka pala pumunta rito, ate April?" Angel asked. Nagulantang ako sa tanong niya. Should I tell her the truth? Na rebelde ako and stubborn kaya pinapunta rito? Huminga ako ng malalim bago sumagot.
"Ah. Kasi I want to study here and live.." I innocently said. Maybe telling the truth has a right time. I'm not ready yet. Baguhan palang ako rito at baka magbago na agad ang tingin nila sa akin.
Nagulat si Angel sa sinabi ko. Hindi ko alam kung anong dahilan ng pagkagulat niya. What's wrong with what I said? Is it too unrealistic or what.
"A-ah, ate may kukunin lang ako saglit sa bahay. Kuya samahan mo muna si ate April papunta, susunod nalang ako." Pagmamadali ni Angel. Nakakapagtaka. What's wrong with her? Napakunot ako ng noo.
Now, I don't know what to do. This us very awkward! Ayos sana kung maganda lang ang ugali at hindi masungit ang isang 'to! Nakakabadtrip. Hindi ko na pinansin ang katabi ko. Umirap ako.
"Hey, miss.. Hindi r'yan ang daan." I was shocked. Wow! Nagsasalita pala ang isang 'to! Akala ko maninigas nalang siya habang buhay nang hindi umiimik.
Nagmadali na akong dumaan sa tamang daan at nagawa ko pang umirap. Shoot! Nakita niya ata ang pag irap ko.
I heard him chuckled, "Mabuti nalang at bagay sayo ang pag ikot ng mga mata mo." Uminit ang pisngi ko. What did he say? Nakakahiya!
Hindi kami close okay? Pero bakit parang sobrang tagal na naming magkakilala dahil sa pagsasalita niya? Hindi ba siya marunong pumili ng sasabihin?
Napahinto ako. What the hell is this place? Tatlo ang daan. Isa sa gitna at may kaliwa't kanan. Now, I feel shy to act like I know this place! I heard his steps. Narinig ko rin ang pag hinto niya. I can sense that he's behind me not because of his presence but because of his perfume! Tamang tama lang ito para sa kaniya. It's so good. Wait, what the? Muli na naman akong nairita. I shouldn't be doing this thing.
"Miss. Huwag kang masyadong masungit. Nakita mo hindi mo alam ang dadaanan mo.." simple niyang pagkakasabi. Nakakunot ang noo kong binalingan siya. What did he say? Baka siya ang masungit sa amin!
"That's you!" Shit. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Pero bakit tama naman ako diba? The last time we saw each other, nagsusungit siya! Nang naramdaman ko na ang katahimikan ay umiwas na ako ng tingin. This is very awkward!
Nakatitig pa rin siya sa akin. I can clearly saw that his jaw clenched. Ano pa ang tinitingin tingin niya riyan? Bakit hindi nalang siya maglakad at nang makasunod na ako!
He is now walking and leading the way. Tumitig ako ng matagal sa likod niya. I wonder what is his height? I can say that he is tall. Hanggang balikat niya lang ako kahit na ako ay 5'4". Inirapan ko ang likuran niya. Hindi ko alam bakit ako inis na inis sakaniya!
Tumakbo ako ng bahagya papunta sa tabi niya. Kasabay non ay ang pag busina na malakas ng isang bus. Lumingon ako. My vision turns into a slow mo. Tila hindi alam ang gagawin. Nakatitig lang ako sa paparating na bus at nakatulala. Move, April! Move!
"The Fuck!" I heard him cursed.
Bago pa ako matauhan ay may humatak na sa akin pabagsak. Ouch, my butt hurts! Napapikit ako sa sakit. I opened my eyes and analys what happened. Shit! I almost hit by a bus! I almost die!
The first thing I saw when I opened my eyes is Kairo. He saved me. He saved my life. I can feel his hard breaths. Tinignan ko siya sa mata. I saw anger and worried. My butt hurts but my upper body isn't, so it means.. he supported my body? Nasugatan siya! My eyes widened.
"Fuck! Ano ba ang ginagawa mo? April mag ingat ka naman.." he said. Napapikit akong muli sa sinabi niya. Yeah, it's my fault again. Always my fault.
"S-sorry.."sabi ko habang may nagbabadyang mga luha. Bago pa tumulo ang mga iyon ay tumayo na ako. Ayokong makita niya na umiiyak ako. Hindi pa kami ganon magkakilala para umiyak ako sa harap niya. I don't want to make someone think that I am a cry baby.
I still can't believe what happened. I almost die.. Wala pa ang mga magulang ko sa tabi. What if I got hit by that bus? Hindi nila malalaman. Hindi ko na mapigilan pa at tumulo na ang mga luha. Wala na akong pake. May karapatan naman akong umiyak. Karapatan ko naman muna ngayon. Kahit ngayon lang.
"U-umiiyak ka ba, miss?" He said. Pinunasan ko agad ang mga luha na tumulo. Ayokong lumingon ako sakaniya na ganito ang mukha. Nakakaawa akong tignan. I felt his hands touching my elbow. Hinawi ko ito ngunit hindi ko kinaya.
Nilingon niya ako. With my eyes full of tears. "Stop crying. Maayos ka. I saved you, okay? Ligtas ka na, miss.." he said trying to comfort me. I realized that this man in front of me is not heartless at all, wow..
"Hanggang kasama mo ako, walang mangyayari sa iyo.. Kasama mo ako, ligtas ka.." he dropped his last words.
|Next|