Το επόμενο πρωί η Έμιλυ σηκώθηκε αργά απ' το κρεβάτι. Άκουγε την βρύση απ' το μπάνιο να τρέχει με τον Ρότζερ να σφυρίζει συνοδευτικά. Πώς θα τον αντικρίσω;; είμαι τόσο ένοχη! Και η συνειδησή μου με βαρένει, αλλά πρέπει να φερθώ φυσιολογικά. Να μην υποψιαστεί τίποτα..
Αναστέναξε ,όμως σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση για να συνεχίσει την απάτη. Μπήκε στην τουαλέτα και χαμογέλασε γλυκά.
-"Καλημέρα."
-"Καλημέρα" της είπε ο Ρότζερ ενώ σκούπιζε τα χέρια του. "Θα μου ετοιμασεις ενα κουστούμι για την δουλειά;"
-"Ναι,φυσικά. Δεν θα αποχαιρετήσεις την μαμά; Φεύγουν σήμερα." Λύπη πλημμύρισε την ψυχή της,επειδή θα έφευγε ο Τζέρεμι. Από τη μια πλευρά χαιρόταν γιατί θα συνέχιζε τη ζωή της ήρεμα και άπλα, όπως ήταν προτού εμφανιστεί αυτός.Θα μπορούσε να αφιερώσει όλο το χρόνο της στον Ρότζερ και να προσπαθούσε να τον αγαπήσει ξανά. Μα από την άλλη μαζί του θα έφευγε το πάθος και η περιπέτεια που ζούσαν.
-"Θα την αποχαιρετισω και μετά θα φύγω. Μην ανησυχεις." Χαμογέλασε γλυκά και βγήκε από το μπάνιο για να ντυθεί.
-"Κατσε να σου δώσω το κοστούμι σου και ύστερα να μπω στο μπάνιο." Κατευθύνθηκε προς την ντουλαπά για να βρει το κατάλληλο σύνολο.
Ο Ρότζερ την παρατηρούσε καθώς έψαχνε. Τα μάτια της ήταν ακόμα μισόκλειστα και το προσωπό της γαλήνιο, μ' ένα ελαφρύ χαμόγελο χαραγμένο στα πλούσια χείλη της. Πρόσεξε το σώμα της κάτω απ' το λεπτό, κοντό νυχτικό της. Φαινόταν διαφορετικό. Οι καμπύλες της έδειχναν πιο καλοσχηματισμένες ,ενώ το στήθος ήταν στητό και μεγάλο. Γενικά κάτα κάποιο τρόπο έμοιαζε πιο ζωντανή και χαρούμενη σε σχέση με τον τελευταίο καιρό.
Η Έμιλυ επέλεξε ένα γαλάζιο πουκάμισο με μαύρο σακάκι και του το 'δωσε. "Ορίστε. Νομιζω θα σου πάει." Χαμογέλασε προκειμένου να μην καταλάβει ο άντρας της, την άβολη κατάσταση που αντιμετώπιζε.
-"Ευχαριστώ.." Εκείνη γύρισε να φύγει,αλλά την έπιασε απ' τον ώμο με περιέργεια." Έμιλυ, τί έχεις; Μου φαίνεσαι διαφορετικη σημερα.."
Η κοπέλα αγχώθηκε και άρχισε να ιδρώνει, γυρισε να τον κοιτάξει και σάστισε. Μήπως ειδε τίποτα χθες; Μήπως αυτός άναψε το φως; Μήπως μας έπιασε στα πράσα και περίμενε μέχρι τώρα για να με διώξει;; Οχι αποκλείεται! Με αγαπάει και με εμπιστεύεται τοσο που ποτέ δεν θα υποψιαζόταν ότι τον απάτησα. Τα γαλάζια μάτια του την κοιτούσαν με υποψία και αθωότητα ταυτοχρονα, πράγμα που την έκανε να νιώθει ακόμα πιο ένοχη.
Πήρε βαθυά ανάσα και αποφάσισε να μιλήσει όσο πιο πειστικά μπορούσε. "Δεν ξέρω τι εννοείς. Δεν άλλαξε τίποτα πάνω μου. Είμαι ιδια όπως χθες. Δεν καταβαίνω τι εννοείς." Απάντησε απλά και ευγενικά.
Ο Ρότζερ συνέχισε να την κοιτάει για λίγο ύποπτα, αλλά μετά από λίγο χαλάρωσε. "Ειναι πρωί και λέω βλακείες. Μην μ' ακούς. Ετοιμάσου, θα σε περιμένω για πρωινό." Η Έμιλυ απάντησε θετικά και μπήκε στο μπάνιο για να ετοιμαστει.
~~
Η Έμιλυ δεν είδε καθόλου τον Τζέρεμι μέχρι την ώρα του μεσημεριανού. Όλοι κάθισαν γύρω απ' το τραπέζι γευματίζοντας. Το αγόρι κοιτούσε διακριτικά την κοπέλα οσο πιο συχνά μπορούσε. Όταν την είδε με μιας φούντωνε ξανά ο πόθος στα σωθικά του,αφού θυμήθηκε την νύχτα που είχαν περάσει χθες.
Η Τζάνις ήπιε το κρασί της και αποφάσισε να μιλήσει. "Κύριε Ρότζερ, Έμιλυ ευχαριστούμε πάρα πολύ για την υπέροχη φιλοξενία σας. Η σχέση με την κόρη μου καλυτέρευσε και επιτέλους θεραπεύτηκα πλήρως!" Χάρισε ένα εγκάρδιο στιγμιαίο χαμόγελο που συγκίνησε την κόρη της." Ήρθε όμως ο καιρός να φύγουμε και να τακτοποιηθούμε στο δικό μας σπιτικό!" Έπιασε το χέρι του Τζέρεμι και το έσφιξε με αγάπη. "Τα πραγματά μας είναι έτοιμα. Οπότε ήρθε η ώρα να φύγουμε."
Σηκώθηκαν απ' το τραπέζι και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο του σπιτιού. Η Τζάνις φίλησε και αγκάλιασε την κόρη της και τον Ρότζερ με ευγνωμοσύνη. "Και πάλι ευχαριστώ."
-"Τίποτα." Απάντησε ευγενικά ο Ρότζερ. "Ευχαρίστησή μου που σας φιλοξένησα. Είστε η μητέρα της γυναίκας μου, να θεωρείτε αυτό το σπίτι και δικό σας."
-"Είστε πάντα τόσο καλός!" Ήταν χαρούμενη που επιτέλους θα είχε μια βίλα όπως την προηγούμενη που την πήρε η τράπεζα, θα έμεναν μόνοι με τον συζυγό της και τους χιλιάδες υπηρέτες να την περιτριγυρίζουν ασταμάτητα.
-"Μαμά ξεκινήστε εσείς και θα πω στον σοφέρ να φέρει τις βαλίτσες σας." Αποκρίθηκε η Έμιλυ γλυκά.
-"Εντάξει ,να έρθεις για επίσκεψη αύριο!" Χάιδεψε τον ώμο της και κατέβηκαν τα σκαλιά με τον Τζέρεμι.
Ο Ρότζερ έπιασε τη γυναίκα του απ' τη μέση ,ενώ έβλεπαν το ζευγάρι να αποχωρεί. Η κοπέλα χαμογελούσε αναγκαστικά ,μα στεναχωριόταν μέσα της. Ότι ήταν να γίνει, έγινε χθες το βράδυ. Ήταν μια στιγμή τρέλας. Τώρα θα συνεχίσω την ζωή μου πάλι φυσιολογικά.
Ο Τζέρεμι την κοίταξε φευγαλέα προτού μπει στο αμάξι. Η Έμιλυ αναστατωμένη 'έπιασε' την ματιά του και αναστέναξε. Ποιόν κοροιδεύω; Θέλω να ξαναζήσω την χθεσινή βραδυά. Δεν άφησαν τα βλέμματά τους να ξεκολλήσουν μέχρι που το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε.
Η Έμιλυ μπήκε θλιμμένη στο σπίτι αγκαλιά με τον Ρότζερ. Εκείνος παρατήρησε την θλίψη της. "Τί έχεις ; Στεναχωρήθηκες που εφυγε η μητέρα σου ε;" Την ρώτησε γλυκά.
Η Έμιλυ παρασύρθηκε λίγο από τις σκέψεις της ,αλλά πρόλαβε να του απαντήσει "Ναι, ,ναι στεναχωρέθηκα.. Αλλά θα την επισκέπτομαι συχνά, ευτυχώς μένουν κοντά μας!" Για να γίνει πιο πειστικη τον φίλησε στο μάγουλο.
-"Ωραία..Τότε να πηγαίνω κι εγώ. Αφού τους αποχαιρετίσαμε, πρέπει να φύγω." Φίλησε το μέτωπό της και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα ξανά.
-"Γειά."Απάντησε η Έμιλυ βαιεστημένα. Μόλις Ο Ρότζερ έφυγε, η Έμιλυ ανέβηκε τα σκάλια αργά, σκεπτόμενη τη ζωή της από εδώ και πέρα.
Κοίταξε το σαλόνι και αποφάσισε να δει τηλεόραση.Πάλι μόνη εδώ μέσα ..συλλογιζόταν. Το κινητό δονήθηκε πάνω στο τραπέζι κι έσκυψε να δει το μήνυμά της.
<<Πρέπει να βρεθούμε.>> της έστειλε ο Τζέρεμι.. Φωτιά διαπέρασε το κορμί της, καθώς σκέφτηκε την επόμενη συνάντησή τους..