Kafasını sallayarak "Evet ya, Cihan." dedi alınmışçasına.
Kaşlarım havalanınca ellerimi göğsümde bağladım "Seni hatırlamam gerektiğini düşünmüyorum." dedim şaşkınca.
Onunla birlikte arkadaş olmamıştık ki, hatta onu görünce öldürmek bile istiyordum ben. Hatıralarımda sürekli birileri tarafından dövülerek bulduğum şekilde kalmıştı.
Eskiden çok ama çok cılız, kısa boylu ve korkak çocuk olarak tanınırdı Cihan. E ben de bir b*k değildim ama cılız olup herkes tarafından dövülmektense şişko olup dövmeyi tercih ederim. Şimdi büyüyünce adama benzemişti. Boyu da uzanmıştı herifin. E karakteri hâlâ değişmemiş. Ortaokulda da sakız gibi yapışmıştı bana. Nereye gitsem karşıma çıkıyordu.
Bir keresinde o kadar öfkelenmiştim ki, saçını yolmuştum üstüne üstelik tükürmüştüm deve gibi suratına. Az dövmemiştim ben bunu. Bula bula burada bile buldu beni. Şimdi hatırlamıştım da şişko olduğum için bana hep "Tombik!" derdi. Tabii ki, bu lafı da beni gına getirmişti.
"Yahu, beni nasıl unutursun? O kadar yaşanmışlığımız var." dedi sırıtarak.
Göz devirip "Uğraştırma beni kendinle." deyip umursamazca spor odasına ilerledim.
"Tombik, yine görüşelim. Tombik?" diye ardımdan bağırınca gözlerimi sımsıkı kapatıp kulaklarımı tuttum.
Sorun şu ki, bu serserinin yanında da az rezil olmamıştım ben.
Bir keresinde bunu okul çocukları çok dövmüştü. Ben bunu bulduğumda bayılmıştı. E malum ortalıkta kimse olmadığından ben bunu kucağıma alıp taşımıştım sonuçta boyu da yoktu ki bunun. Ufak mufak bir şeydi. E bu kendine gelince bunu taşıdığını görmüştü. Tabii, o telaşla ben bunun uyanık olduğunu fark etmemiştim. İnsanlık yapalım dedik, ne bileyim bu hödüğe yaramadığını.
Spor odasına geçince ceketimi çıkardım boks eldivenini ellerime taktıktan sonra iki elimi de birbirine vurdum. Sağlam bir kum torbası seçip önce küçük yumruklar attım. Yavaş yavaş yumruklarımı hızlandırdım. İki yukarı iki aşağı vurduktan sonra dizimi kaldırıp vuruyordum. Kum torbası hızla sallanınca sabitleyip tekrar yapıyordum.
Bu beni rahatlatıyordu. Evet, boks beni çok rahatlatıyordu. Bu spor dalından tutunduğum için mutluydum. Çünkü daha öfkemi dışarı vuramadığım zamanlar bu kum torbasına gelişigüzel yumruklar atarak kusuyordum geçirdiğim her duygu kırıntısını. Beni ağlatan her surata geçiriyormuş gibi vuruyordum yumruklarımı. Gözümden akan her yaşın hesabını soruyormuş gibi geliyordu bana. En çok eski bana vuruyordum yumruklarımı, hep hâlinden memnun gibi yaşayan, gülerek kendi ile dalga geçen ama içinde hep domuza, ayıya, ineğe ve adını sayamayacağım bir sürü şişko hayvana benzetildiği için kendini öldürmek isteyen o âciz kıza vuruyordum. Kendine kötülük yapan o acınası insana.
Bunca zaman bekledi ve sırf reddedilirken mi düşündü güzel olması gerektiğini?
Bir piç yüzünden mi fark etmesi gerekiyordu?
Kendine değer verdiği için, sırf aynada kendiyle gurur duymak için değişemez miydi?
Onca laf ona yetmemişti de bir pisliğin lafı mı dokunmuştu ona?
Onca insan onu gömerken, kullanırken, dalga geçerken şimdiki cesaretine ne olmuştu?
Şimdi güzeldi kendine inanıyordu. Peki, o zaman neden şimdi olduğu gibi değildi?
Çünkü kendinden tiksiniyordu, utanıyordu! Ama değişmeye de çalışmamıştı.
Birazcık diye düşündüm, biracık çaba harcasaydım belki devamı gelirdi. Yapmamıştım işte. Kendimi sadece değerden düşürmüştüm.
Kendime değer vermediğim için kimse de bana değer vermiyordu. Karşılığı bu olmalıydı zaten. Ne bekliyordum ki? Ben kendimi sevmezken herkesin beni sevmesini mi?
Tek pişmanlığım o zaman kendime yaptığım yanlıştı. Kendimi rezil durumuna düşürmemdi.
"Hey, yavaşla yavaş yavaş!" diye bana sesini yükselterek bağıran biri yüzünden dikkatim dağılınca kum torbası çok hızlı bir şekilde bana çarpmıştı. Dengemi kaybedince yerle öpüşmeye hazırlanıyorken biri beni tutmuştu. Sıktığım göz kapaklarımı beni doğrultan insana doğru açarken sert bir şekilde yutkunmuştum.
Karşımda o vardı. Kocaman bir gülümseme ile bir adım uzaklaşıp elini uzattı, "Sen transfer öğrenci olmalısın. Ben Utku. Utku Saraçoğlu." diye konuştu tek kelimesi için heyecanlandığım dudaklarıyla. Sesi kulağımı doldururken her şey yeniden canlanıyordu kafamda. Yıllar sonra ikimiz yine karşı karşıya gelmiştik. O ve ben.
Tek bir farkla ben eski ben değildim.
O aynıydı. Sadece biraz büyümüştü. Karşısında ise o zamanlar Masal, şimdi ise Esin vardı.
"Hey, karşı cinsten birine dokunmamak gibi bir huyun varsa anlarım." dedi alayla dudağını kıvırırken. Şakaları bile değişmemişti.
Yutkunarak tebessüm ettim, elini tutup "Memnun oldum, Utku. Ben de Esin. Sadece Esin." dedim kuru bir sesle. Elime dokunduğu an kalbim göğsümü yarıp dışarı çıkacak niteliğe sahip darbeler indirmeye başladı. Heyecandan avuç içlerim ve ensemin terlediğini hissedebiliyordum. Umarım Utku bunun farkında değildir.
Parlak göz bebeklerini benim gözlerime kilitleyip bir an bile ayırmadan gülümseyerek bakıyordu. O bana öyle bakınca sanki eski huzuru hissediyordum. Bu his bana hem hoş hem de mutsuz bir ifadeyle geliyordu.
Yutkundum. Böyle olmamalıydı. Ona karşı böyle savunmasız olamazdım. Rahatsız bir şekilde kıpırdanıp elimi hızla geri çektim. Sanki büyü bozulmuş gibi ikimiz de gerçek hayata dönmüştük. Hâlâ kalbim deli gibi çırpınırken ben sakin kalmak için kendimi zorluyordum.
Bana bir adım atınca otomatik iki adım geri gitmiştim. Bu hâlime gülüp "Korkma yemem seni." dedi.
Ciddiyetimi bozmadan "Ben korkak değilim." dedim sesimin sert çıkmasına özen göstererek.
Ellerini kaldırıp "Tamam, tamam. Teslim." dedi. Duraksayıp "Biz önceden karşılaştık mı? Sanki seni, seni daha önce görmüş gibi bir his var içimde. Tanıdık geliyorsun." sanki çıkarmaya çalışır gibi bakarak.
Gözlerimi kocaman açarak "Hayır!" diye bağırdım kendime hâkim olmazken. En büyük korkumdu bu. Beni tanıması. İstemiyordum. Bizi, eski bizi hatırlamasını, benim o hâllerimi hatırlamasını istemiyordum.
Kaşlarını kaldırıp şaşkın şaşkın tepkime bakarken aptallığıma bir kez daha tükürüp hızla eldivenlerden kurtularak nereye fırlattığıma bile bakmadan salondan çıktım.
Fena hâlde pot kıracakmışım gibi gelmişti bana. İkinci karşılaşmamızda bunu iyi bir nedenle açıklamam gerekiyordu.
Kendimi hemen okulun bahçesine attım ve gözlerimi kapattım. Herhangi bir duvara kendimi yasladım ve kafamı yukarı kaldırdım.
Rahatsızdım, hem de fazlasıyla. Ve beni rahatsız eden şey ile her gün, her saat karşılaşıyordum. Şimdi fark etmiştim de o zaman daha kolaydı kaçıp gitmek. Bir daha yüzünü görmeyince "Bitti! İçimde ona dair küçük bir his dahi barındırmıyorum!" diye düşünmek, daha kolaydı. Peki, neden şimdi öyle değildi?
Neden karnımda kelebekler uçuşuyorken, aklıma 'Onunla tekrar başlaya bilirsin, belki değişmiştir?' gibi fikirler geliyordu? Neden önceden hissettiğim öfke, nefret yoktu?
Bu kadar kolay mıydı bize kötülük yapanları unutmamız? Bir güzel lafa, bir güzel harekete mi bakardı bu? Bu yüzden aptaldık ya! Herkesi kendimiz gibi gördüğümüz için. Buydu işte bizim sorunumuz.
Yüzüme düşen su damlalarıyla yüzümü hafifçe buruşturdum.
Yakınımda "Çık" diye ses duyunca hızla gözlerimi açtım. Tekrar o ses gelince kaşlarımı çatarak telefonunu karşımda tutan Cihan'a 'Ne yapıyorsun?' diye bakıyordum.
Telefonunu bana çevirince fotoğraflarımı çektiğini gördüm. Otomatik kaşlarım havalanınca kıkırdayarak telefonunu benden kaçırdı.
Her hareketimi ana almıştı pislik. "Ver şunu bana!" diye arkasından hızlı bir şekilde onu takip ettim.
"Hayır, asla vermem." dedi arkasında gizleyerek telefonu.
"Seni şu an istesem yere yatırıp yüzünü dağıtabilirim. Biliyorsun değil mi?" dedim tehditkâr sesimle.
Kaşlarını kaldıp yüzüne muzip bir gülümseme koyarak "Tehdit mi ediyorsun beni?" diye sordu.
Tek kaşımı kaldırıp "Rica etmektense, tehdit etmek daha benlik." dedim onaylar şekilde.
Yapmacık bir gülümseme ile "Hesaba katmadığın bir şey var," dedi arkamı göstererek gözleriyle.
Arkama bakıp hocalardan birini görünce gözlerimi sıkıca kapatıp derin bir nefes aldım.
Okul içinde kavga etmek yasaktı. Disiplin cezası da ağırdı bizim okulda. Bu bizim geleceğimiz için tehlikeli olabilirdi.
"Hay içine..." dedim sinirden dudağımı kemirerek.
"Aaa çok ayıp, Tombik." dedi ayıplar gibi.
"Ben senin ayıbını ne yaparım biliyor musun?" dedim yüzüne suratımı yaklaştırarak.
Aramızda küçük bir mesafe vardı. Onun da yüzünde kurnaz bir tebessüm. O da hafifçe yüzünü yaklaştırıp "Fotoğraflarını Instagram'ıma atsam ne olur, Tombik?" dedi kocaman sırıtarak.
Gözlerimi büyütüp "Hayır! Hayır! Hayır! Ver bana telefonunu!" dedim telaşla arkasında sakladığı telefonuna ulaşmaya çalışarak.
Kendime göre bir seviyem vardı ve benim öyle fotoğraflarım herhangi bir erkeğin sayfasında dolaşmasını istemiyordum.
'Kendini ne kandırıyorsun, Utku'nun görmesinden endişeleniyorum desene sen buna.' dedi iç sesim. Ama şu an buna aldırış edemezdim. Daha büyük sorunum neredeyse sarılmış olduğum Cihan'dı.
"Aaa Tombik, sana sarılmak istiyorum deseydin ya bana. Ben sarılırdım sana, Tombiğim" dedi alayla kollarını etrafıma sararak. Şaşkın bir şekilde ağzım açılırken beni kendisine bastırarak sarıldığı için benim kafam onun omuzuna dayalı bir şekilde kaldı. O an şaşkınlığım telaşa çevrildi, karşımda duran Utku'yu görünce.
O da benim kadar şaşkın bir şekilde bana bakıyordu.