SHANLEI
NAGMAMADALI akong bumangon upang sagutin ang tumatawag sa aking cellphone. Si Dr. Gray ang tumatawag. Bakit naman kaya siya tumatawag ng ganitong kaaga.
"Hello..?" Wika ko pero wala akong naririnig na nagsasalita sa kabilang Linya. "Hello?" Wika Kong ulit at nagrinig ko ang pagbuntong hininga ni Dr. Gray sa kabilang linya.
"Buksan mo ang television at sisiguraduhin mong hindi mapapanood ng mga anak mo ang balita. Ngayon na rin. You need to watch the news." Mabilis na wika ni Gray sa kabilang Libya at mabilis ko namang sinunod ang kanyang sinabi. Bumaba ako at pumunta sa sala.
"Anong meron sa nakita?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad ako papunta sa sala.
"Take a breath before you open the TV." He said and I followed what he said and I opened the television.
Nang nabuksan kona ang television, nabitawan ko ang hawak Kong cellphone at kaagad akong napaupo sa sofa dahil hindi ako makahinga ng maayos. No, Hindi pwede, Hindi totoo ang sinasabi sa balita. Hindi maari...Hindi...Hindi totoo to....
.
Napahagulhol nalang ako ng iyak dahil sobrang sakit na ng aking dibdib. Naramdaman ko nalang ng may yumakap sa akin kaya kaagad akong sinipat kung sino ito. It's Mia.
"Sshhhhh....I know It is hurts, just cry. I am here always ate Shan." She said while comforting me.
Kumalas ako ng yakap sa kanya at tiningyan ko siya sa mga mata.
"Hindi naman yun totoo diba? Diba? Fake news lang naman yun kaya hindi ako maniniwala." Umiiyak kong tanong Kay Mia at nakita ang sunod sunod na pagtulo ng mga luha niya.
"Yes, it's true. Kagabi nangyari ang pagsabog ng kotse niya ate at nang nalaman ko iyon ay kaagad din akong nagpahatid dito sa private plane ni lolo. Hindi rin ako naniniwala Kay lolo kagabi kaya kaagad Kong kinontak ang kaibigan pulis sa Australia at sinabi niya sa akin na totoo ang nagyaring pagsabog ng kotse ni Kuya Ty. Sunog na sunog daw ang katawan niya." She said while crying in front of me.
"Ano ng gagawin ko ngayon....??" Walang lakas Kong tanong habang walang tigil ang pagtulo ng aking mga luha. "Hindi ko Kay ...Mia... Hindi ko na...alam...ang ...gagawin ko... Paano na kami....Hindi ko kaya na mawala ang asawa ko Mia...nangako siya sa akin ...na... Uuwi siya ....ng. ..buhay.. Nangako siya.." Utal utal Kong sabi dahil sa kakaiyak.
Hindi maubos ubos ang aking luha at tuloy tuloy ang pagtulo nito sa aking mga mata. Sobrang sakit ang narardaman ko ngayon at hindi ko maipapaliwanag kong gaano kasakit. Sana'y panaginig lang ang lahat ng ito at kung panaginip man ito, gusto ko ng magising.
Napalingon ako ng may naririnig akong maliliit na hikbi sa aming likuran. Nakita ko ang aking dalawang anak na namumula ang mga mata.
"Mom....is ..that true? Totoo po ba lahat ng narinig namin?? Totoo bang wala na ang daddy namin??" Tanong ni Prince habang tumutulo ang mga luha nito. Kitang kitang ko ang sakit sa kanilang mga mata kaya nadaragdagan pa ang sakit na aking naramdaman. Bilang isang ina, napakasakit para sa akin na makikita mo ang iyong anak na nasasaktan at alam mong sa sarili mona na wala kang magagawa para mawala ang sakit na nararamdaman nila. Kung pwede lang, ako nalang lahat ang makaramdam sakit ay tatanggapin ko kung para ito sa mga anak ko.
Pinunasan ko kaagad ang aking mga luha dahil ayaw Kong makita ng mga anak ko na nawawalan na ako ng pag asa. Kailangan ko palang maging matatag para sa mga anak ko.
Lumapit ako sa kanila at luuhod upang pantayan silang dalawa.
"Anak.. hindi pa naman yun sigurado dahil hindi pa natin nakikita ang daddy niyo kaya wag na kayong umiyak. Okey." Pinasigla ko ang aking boses para makumbinsi ko sila na tumahan na.
"Your lying ....!! Narinig namin lahat...our dad is gone.....he's gone....." Malakas na sabi Princess at umiyak malakas at ganoon din ang kakambal.
Malalaki na pala ang mga anak ko at matatalino kaya mahirap magsinungaling sa kanila.
I hugged them and we cried together.
-------------
Isang linggo na ang nakalipas Simula ng maiburol si Tyler. Napakasakit ang nangyari sa aking asawa dahil noong huli ko siyang makita ay buong buo ko siyang mayakap ngunit noong umuwi na siya ay tanging abu na niya lamang aking nayakap. Masakit tanggapin ang nangyari at halos gabi gabi na lamang akong umiiyak dahil Hindi ko matanggap na wala na siya.
Yakap yakap ko ang wedding picture ni Tyler habang inala-ala ko ang mga masasaya naming ala-ala. Ang kanyang mga ngiti, ang gwapo niyang mukha at ang pagmamahal niya sa aming mag ina niya na walang kapantay. He's good husband and father to my child.
Napahawak ako sa umbok ng aking tiyan. Naaawa ako sa aking baby sa aking tiyan dahil ipapanganak siyang wala na ang kanyang ama at Hindi na niya ito mayayakap. Mawala man si Tyler sa aming paningin ngunit kailanman hindi siya mawawala sa aking puso. Mananatili siyang buhay sa aking puso at Hindi mawawala ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi mawawala ang namin sa kanya ng mga anak namin.
Napatingin ako sa pintuan ng aming solid ng may pumasok. Si Mia na may dalang tray na naglalaman ng pagkain.
"Ate, kumain ka naman kahit konti lang. Masama sa buntis ang parating malipasan ng gutom." Sabi niya at inilapag ang tray sa side table.
"Mamaya na ako kakain, wala pa akong ganang kumain." Walang gana ko saad na ikinanguso niya.
"Pero walang pang laman ng tiyan mo eh. Kagabi, wala ka ring ganang kumain, kaninang umaga rin, wala din. Pati ba naman ngayon? Ate, kung nasasktan ka sa pagkawala ni Kuya Ty, nasasaktan din kami. Nasasaktan din ang mga anak mo. Naiintindihan ko naman talaga ate eh pero isipin mo rin ang baby dyan sa tiyan mo. Sa tingin mo ba masaya si kuya Ty
na pinapabayaan mo ang sarili mo.
Ate Shan, wala na tayong magagawa dahil hindi na natin maibabalik pa ang buhay ni Kuya Tyler. Pakiusap, maging matatag ka naman para sa mga anak mo.!". Mahabang lintaya ni Mia at iniwan akong mag isa sa aming silid.
Simula noong umuwi dito sa Pilipinas Si Mia ay hindi mona siya bumalik sa France dahil nagprensinta siyang dumito mona upang may makakasama kami at Hindi naman ako kumotra sa kanya. Maraming mga bodyguard ang nakapaligid sa bahay namin dahil hindi pa nahuhuli ang master mind ang pumatay sa aking asawa.
Mabilis Kong pinunasan ang aking mga luha sa aking pisngi at kinuha ang tray na naglalaman ng pagkain. Sumubo ako ng sunod sunod at pinilit inubos ang dalang pagkain ni Mia sa akin.
Lumabas ako sa aming silid dala dala ang taray upang ibalik sa kusina. Naabutan ko ang dalawang kasambahay na inaayos ang palato. Wala akong imik at inilapag ang tray sa lababo at umalis.
Pumasok ako sa silid ng anak Kong lalaki at mahimbing iyong nanatutulog. Umupo ako sa kanyang tabi at hinalikan ko siya sa kanyang noo.
"I'm sorry my son..." Bulong saad. "Mahina si mama eh. Ang sakit lang kasi anak..alam Kong nasasaktan rin kayo sa pagkawala ng daddy niyo. I'm sorry ..." Mahina Kong sabi dahil baka magigising Si Prince. I kissed him again and I walked towards to the door.
Sunod ko namang pinuntahan ang silid ng anak Kong babae.
Pagpasok na pagpasok ko palang sa silid niya ay narinig ko na malilit at mahihina niyang hikbi.
Nataranta akong nilapitan siya at mabilis ko siyang hinagkan.
"Ssshhhh...... Tahan na...." Bulong ko sa kanyang tainga habang yakap yakap ko siya.
"Mo....mmy... I miss daddy very much....I miss him....I miss him....I miss...my dad....." Paulit niyang sabi at parang hinahati ang puso ko ng ilang ulit. Nasasaktan ang mga anak ko at masakit para sa akin.
------
Mag aapat na buwan na ang nakalipas simula nang mawala Si Tyler. Every weekend kaming dumadalaw sa puntod niya kasama ang mga anak ko at mga body guard. Kahit papaano ay paunti-unti ko naring natatanggap na wala na siya.
Pero ngayon, Hindi ko kasama ang kambal na dumalaw sa puntod ng kanilang ama dahil sumama sila sa lolo nila kahapon at doon natulog. Si Mia naman ay bumalik nasa France nung nakaraang araw dahil sinundo na siya ng kanyang nobyo.
Ipinatong ko ang dala kong bulaklak sa puntod ni Tyler umupo ako.
"Hi...Kumusta kana diyan? Miss na miss kana namin ng mga anak mo. Ang daya mo talaga kahit kailan." I said and I let out a deep sight. "Dalawang buwan nalang, lalabas na ang baby natin. Sabi ng doktor babae daw ang baby natin, mukhang madagdagan ang babantayan ni Prince." Napatawa ako ng konti at ngumiti. Matagal akong umupo at nang napansin Kong malapit ng uulan ay bumalik na sa sasakyan kung saan naghihintay si Hellion.
Napangiti ako ng napansin Kong seryosong seryoso ang mukha ni Hellion habang nakasandig sa sasakyan. Mukha ngang Hindi niya ako napapansin.
"Mukhang malalim ang iniisip mo ah?" Puna ko sa kanya at mukhang nagulat pa ito sa akin.
"Ba't ang hilig mong maggulat? Mabuti nalang at wala akong heart failure. Tsk!" Parang bata nitong saad. "Tapos mo na bang kausapin ang mga bulaklak doon?" Tanong pa nito.
"Hindi yung mga bulaklak ang kinausap ko no, ung asawa ko. Parang ka talagang sira." Sabi ko at pumasok ako sa loob ng kotse. "Tara na, baka maabutan pa tayo ng ulan. Bilis." Sabi ko pa at pumasok na rin ito.
"Yes ma'am. Takot ko lang masapak ng asawa mo. Kainis ang lalaking iyon. Daming trabahong iniwan sa akin." Natatawa nitong tugon.
"Eh paano ka naman masasapak ng asawa ko kung wala na siya. Sira ka talaga at saka tungkol naman sa trabaho mo, ikaw kaya ang nagpresinta sa amin na ikaw mona ang bahala sa mga negosyo na naiwan ni Tyler habang hindi pa ako mangangnak kaya wag kang magreklamo diyan." Saad ko at napatawa lamang ito sa akin.
"Tsk! Cool ka lang madam, masama sa buntis ang mastress." Pauling iling niyang saad at binuhay ang makina.
Si Hellion ang nagpapalakad sa mga negosyo ni Tyler dahil hindi ko pa kanyang
mag-handle dahil buntis ako at kulang pa ang aking kaalaman sa negosyo. Mabuti nalang at may mabubuting kaibigan ang asawa ko na tumutulong sa amin ng mga anak ko.
Kinuha ko ang aking cellphone dahil nag vibrate ito.
I opened my phone. I viewed the text massage from unknown number. Nanlaki ang mga mata ko ng mabasa ko ang text massage at nanginig bigla ang aking katawan.
VOTES
COMMENTS
FOLLOW