გათენდა და პირველი ნოეს ზარი შემომეგება.
-რას შვრები?? მზად ხარ???
-რისთვის?? -გაოცებულმა ვკითხე.
-სიუპრიზისთვის.
ამდენი ნერვიულობის და ფიქრის შემდეგ სულ გადამავიწყდა, რომ დღეს ნოეს ჩემთვის სიურპრიზი ჰქონდა.
-ბოდიში გადამავიწყდა, ახლავე გავემზადები.
ნოეს სიტყვები სრულიად საკმარისი იყო იმისთვის, რომ კარგ ხასიათზე გავმხდარიყავი. მაშინვე ავდექი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე. ბოლოს კი ეს ავარჩიე.
ამ დროს ნოემაც მომაკითხა მანქანით, დაბლა ჩავედი, გადავეხვიე და მანქანაში დავჯექი. გადავწყვიტე, რომ დღეს არ მეფიქრა ამაზე. უბრალოდ ბედნიერი ვყოფილიყავი და ნოესთან ერთად გამეტარებინა დრო. ნოემ შეამჩნია ჩემი უხასიათობა.
-რა გჭირს??
-არაფერი არ მჭირს-მხოლოდ ეს ვუპასუხე.
ნოეც მიხვდა რომ ცუდ ხასიათზე ვიყავი და მეტი აღარაფერი უკითხავს.
-მივალთ ეხა და კარგ ხასიათზე იქნები.
-დღეს მაინც მითხარი სად მივდივართ??
-გუდაურში, ცოტა დავისვენოთ.
ამ სიტყვების შემდეგ უკვე ბედნიერი ვიყავი და აღარც დამფუძნებლის სიტყვები აღარ მახსოვდა. ისევ მოუთმენლობა დამემართა. ერთი სული მქონდა როდის მივიდოდით.
როგორც იქნა მივღწიეთ და ოთახები ავიღეთ სასტუმროში. ცოტა დავისვენეთ, შემდეგ ერთად ვისადილეთ და ოთახში ავედით. ვერაფრით ვისვენებდი ასე ჯდომით და ნოეს შეტყობინება გავუგზავნე.
-რას შვრები??
-რავი წიგნს ვწერ,შენ?
-არ ვიცი რა ვაკეთო.
-გამოდი ჩემს ოთახში.
მეც დიდი ხალისით ავდექი და ნოესთან გავედი. მასთან ყოფნით ძალიან ბედნიერი ვიყავი. აღარც წიგნზე ვნერვიულობდი იმიტომ, რომ დღეს ამის დრო არ იყო, უნდა დამესვენა და ვინ იცის, იქნებ გამომსვლოდა და წიგნიც დამეწერა. ნოესთან გავედი და აივანზე, დავჯექი უცებ ჩავფიქრდი ჩემს თავზე. რა დამემართა მას შემდეგ რაც ნოე გავიცანი?? ჩემი ცხოვრება აირია, თითქოს უფრო თბილი გავხდი ამ პერიოდში. აღარ ვუჟმურობდი და აღარც ცივი ვიყავი ადამიანების მიმართ, თუმცა პროფესიის გამო ამერია ამბები. მე ჩემი ცხოვრების განვითარების გამო მშობლებთან კამათი და ავარიაც კი მომივიდა. ახლა კი ამას ვერ ვაკეთებ. ნუთუ ეს ყველაფერი რას ნიშნავს?? მშობლებთან ვიჩხუბე, დიდ ამერიკულ მომავალზე უარი ვთქვი, დავტოვე ის ქალაქი, სადაც თავს ბედნიერად ვგრძნობდი და სადაც უკეთესი მომავალი მელოდა. მე კი უარი ვთქვი ამ ყველაფერზე. მხოლოდ დამოუკიდებლად და ჩემთვის ცხოვრება მინდოდა, მაგრამ ნოეს წყალობით ჩემი ცხოვრება აირია. ახლა კი იმ პროფესიას რის გამოც ამდენი ვიწვალე არ გამომდის. რას ნიშნავს ეს ყველაფერი??
ასეთი ჩაფიქრებული ვიყავი, ვერც სიცივემ გამაჩერა და ვერც ეზოს ხმაურმა, სანამ ნოე არ გამოვიდა აივანზე და არ ჩამეხუტა. უცებ ყველა ჩემი ფიქრი დაიშალა. თითქოს წეღამ ამდენი ფიქრისას ლამის ნოე შევიზიზღე, თუმცა როგორც კი ჩემი სხეული მის თბილ და ნაზ სხეულს შეეხო, ყველაფერი გადამავიწყდა. აღარაფერი მახსოვდა და ჩემში ისევ იმ სიყვარულმა გაიღვიძა. რა მემართებოდა? მე ასეთი არ ვიყავი. მე მეტად ძლიერი ადამიანი ვარ, რომელიც ასეთი ურთიერთობებით არ იხიბლება და ამის გამო არ ჰიპნოზდება, თუმცა ალბათ თვითონ ცხოვრებამ გამოიწვია ჩემი შეცვლა. ალბათ დავიღალე ცხოვრებასთან ბრძოლით.
ამის შემდეგ აღარაფერზე მიფიქრია, ნოესთან ერთად გავისეირნე და ერთ-ერთ კაფეში ვივახშმეთ .ისევ კარგ ხასიათზე დაბრუნდი. ვიცინოდი და ვიღიმოდი. მსუბუქად ვივახშმეთ და ცხელი შოკოლადიც მივაყოლე. შემდეგ კი ოთახებში ავედით. ჩემმა მშობლებმა დარეკეს და მომიკითხეს. მე კი მათი მოტყუება მომიწია. აბა იმას ხომ არ ვეტყოდი შეყვარებულთან ერთად გუდაურში ვარ-თქო?? შემდეგ მაგდაც მოვიკითხე. დღევანდელი ამბები მოვუყევი, თუმცა მაგდამ არ იცოდა დამფუძნებლის სიტყვების შესახებ და ჩემი სამსახურიდან გამოგდების მცდელობა. რამდენიმე დღე ისევ ვივლი სამსახურში, მაგრამ ალბათ მალევე გამომიშვებენ.
ეს ამდენი ფიქრი სულ გადამავიწყდა, როდესაც ჩემი და ნოეს ბედნიერი წუთები გამახსენდება. შეხვედრის წუთები, ერთად გატარებული ბედნიერი წამები. ბედნიერი ვიყავი ამ მომენტების გახსენებით. ამის შემდეგ ტკბილად ჩამეძინა და დილით სადღაც 5 საათზე, კარებზე კაკუნი მაღვიძებს. გავედი და ნოე დამხვდა.
-ბოდიში რომ გაგაღვიძე, მაგრამ აქედან ისე ვერ წავალთ ერთად, რომ არ ვიგუნდავოთ. მიდი ჩაიცვი და გავიდეთ, სანამ ყველას გაუღვიძია.
მეც მაშინვე გამზადება დავიწყე. საბოლოოდ არჩევანი აქ შევაჩერე.
მალევე გავედით სასტუმროდან და მივსეირნობდით, როცა მომენტალურად სახეში თოვლის გუნდა მომხვდა. სიცილი დავიწყე, უცებ ხელში თოვლი ავიღე და ნოეს ვესროლე. ასე დავიწყეთ გუნდაობა. შემდეგ კი ნოემ თხილამურებზე სრიალი შემომთავაზა. მე არ ვიცოდი მასზე სრიალი, თუმცა ნოეს მივენდე. დავიწყეთ სრიალი და რამდენჯერმე გამომივიდა კიდეც. შემდეგ კი ერთად ჩასრიალება მოვინდომეთ, რა დროსაც მე ფეხი წამოვკარი, ნოეს მხარეს გადავვარდი და მასთან ერთად დაბლა დავეცი. ორივეს სიცილი აგვიტყდა.
ასე ვიწექით რამოდენიმე წუთი, სანამ ნოემ არ თქვა.
-ძალიან მიყვარხარ და ეს სულ იცოდე.
-მეც მიყვარხარ-ვუთხარი და ტკბილად ჩავეხუტე.
ბედნიერი ვიყავი ყველაფრით. ნოე იყო ადამიანი რომელიც ჩემს ცხოვრებაში, როგორც ქარბორბალა ისე შემოიჭრა და მთელი ჩემი ცხოვრება აწეწა.
ასე ვიწექით, სადღაც 15 წუთი. შემდეგ შეგვცივდა და ავდექით. ერთმანეთს ხელი ჩავკიდეთ და ასე მივსეირნობდით.
როცა ოთახებში ავედით უკვე 8 საათი იყო. მთელი სამი საათი ვიბოდიალეთ. ძალიან მციოდა და თან მეძინებოდა. მაშინვე დავწექი და დავიძინე. 10 საათზე გამეღვიძა და ნოესთან გავედი. ისევ წიგნს წერდა. მე სანამ მეძინა ის მუშაობდა. წასვლის დრო იყო. მე ჩემს ოთახში გავედი, დილის პროცედურა ჩავიტარე, გამოვეწყვე. ტანსაცმელი ასეთი ავარჩიე.
ნოესთან გავედი, ისიც მზად იყო და წავედით. გზაში ისევ ვფიქრობდი. მე რატომ ვარ ასეთი აბდაუბდა ადამიანი?? როცა ადამიანი თავის საყვარელ ადამიანთანაა, პირიქით, უფრო კარგად წერს და მუზაც აქვს. უკვე რაღაც პერიოდებში ვხვდებოდი, რომ სიყვარული ჩემი სტილი არ იყო. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, თუ ოდესმე ჩემნაირი ადამიანი სიყვარულს შეძლებდა. მე ხომ უბრალო ადამიანი ვიყავი, რომელსაც წიგნის წერა უნდოდა. ასეთ ფიქრებში ვიყავი გართული, როცა ნოემ მანქანა გააჩერა და მითხრა.
-იცი.......მე....წიგნი უნდა გამოვცე.
ამ სიტყვებზე ისევ ის მეტოქეობის სურვილი დამეუფლა. მე არ ვიყავი ის ადამიანი, ვისაც სხვისი ბედნიერება გაუხარდებოდა, მაშინ როცა მე არაფერი გამომდიოდა. წარბი ავწიე და ნაზად გავიცინე. ნოე მიმიხვდა.
-არ გაგიხარდა?
-კი, კი. როგორ არაა, ძალიან ბედნიერი ვარ.
ეს იყო ჩვენი საუბარი. ნოემ მანქანა დაძრა და წავედით. ის კარგი ადამიანი იყო. ჩემთან ყოფნისას წერა უნდებოდა და საყვარელი ადამიანის გვერდით მუზა ჰქონდა, მაგრამ პრობლემა ალბათ ჩემში იყო. ყველა ნორმალური ადამიანი ბედნიერი იქნებოდა ასეთ დროს,როცა მე ტირილი დავიწყე. მეც მინდოდა იმ წარმატებისთვის მიმეღწია, რისთვისაც ამდენი რამ გამოვიარე: მშობლებთან კამათი, ამერიკაზე უარი და სხვა, მაგრამ ალბათ ცხოვრება ასეთია. ნოეზე სულაც არ ვიყავი გაბრაზებული, გაბრაზებული მხოლოდ ჩემს თავზე ვიყავი. გულში დიდი სევდა მეუფლებოდა, როცა ვიხსენებდი, რომ წიგნს ვერ ვწერდი. ვიხსენებდი, რომ არ შემეძლო პროფესია და სიყვარული ერთად მქონოდა. ეს მაწუხებდა.
სახლთან მივედით. მანქანაში ნოეს ჩავეხუტე და ვუთხარი.
-ძალიან მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ- მითხრა მან.
სახლში შევედი, მაგდას შევეჯახე და ყველა დეტალი დაწვრილებით მოვუყევი. ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მაგდას სამსახურის შესახებაც მოვუყევი და ძალიან ეწყინა. ისიც ამიხსნა, რომ ნოე ტყუილად დავადანაშაულე.
ამის შემდეგ ოთახში ავედი და ღამის პროცედურა ჩავიტარე. ლოგინში დავწექი და ფიქრი დავიწყე. არაფერია თუ სამსახურიდან გამომიშვეს, ალბათ ამ პერიოდში წიგნის დაწერა ვერ მოვახერხე ან იქნებ საერთოდაც აღარ მიშვებენ სამსახურიდან. ჯერ ხომ არ იყო დამაწყვეტილი ,მაგრამ არაუშავს. ახლა ნოე არის ჩემს გვერდით და ნებისმიერ სიტუაციაში დამეხმარება. ამის შემდეგ ტკვილად დამეძინა და თან მთელი ღამე ნოეზე ვფიქრობდი და ამ პერიოდში მივხვდი, თუ რა ძალიან მიყვარდა ის .
P.S აბა როგორ მოგწონთ?? ❤️❤️🙏🙏