Καλή ανάγνωση 💜
"Γιατί θε φιλάει η αθτυνομία;" Με το που ακούει η Άρτεμις την μικρή φωνούλα να μιλά πετάει τον Ορέστη από πάνω της και σηκώθηκε για να κάτσει σε στάση προσοχής.
Ο Ορέστης από την άλλη δεν μπόρεσε να κρύψει το γέλιο του με την αντίδραση τους. Η μικρή Αγνή του φάνηκε αξιαγάπητο πλάσμα, έτσι της χάρισε ένα από εκείνα τα χαμόγελα που δεν θα αντιστεκόταν κανένα θηλυκό ανεξαρτήτως ηλικίας.
Το κοριτσάκι πήρε τα μεγάλα μάτια του από εκείνον ντροπαλά και επικεντρώθηκε στην αδελφή της.
"Αγνή; Γιατί είσαι ξύπνια;" της είπε ενώ πήγε κοντά της να της χαϊδεψει τα μαλλιά.
"Γιατί είναι πρωί.." είπε πολύ σωστά αφού ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα. Η Άρτεμις κοίταξε τον Ορέστη που χαμογελούσε και στις δύο. "..γιατί θε φιλάει η αθτυνομία;" ρωτάει ξανά με απορία.
"Αγνή μου, τι ρωτάς τώρα και συ;" έκανε ρητορικά η Άρτεμις και την έπιασε από το χέρι ασυναίσθητα για να την πάει στο δωμάτιο της, ώσπου άκουσε κάτι από το στόμα της που την άφησε άφωνη.
"Τα χετε εθείς οι δύο, ετθι;" Τα μάτια της Αρτ γούρλωσαν στο άκουσμα της απορίας και κοίταξε τον Ορέστη τρομαγμένα. Τι ήταν αυτό που πέταξε η μικρή Χριστέ μου; Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της, από το πόσο χαριτομενα τα λέει η Αγνή μέχρι το πώς να της κλείσει το στόμα.
Ο Ορέστης χαμογέλασε "Εγώ να πηγαίνω." είπε και σηκώθηκε από τον βολικό καναπέ. Όχι, μα γιατί να φύγεις; "Ναι, να σε συνοδεύσω." είπε η Άρτεμις απρόθυμα. Δεν ήθελε να φύγει, προτιμούσε να μείνει και άλλο μαζί της. Ποιος ξέρει πόσο καιρό θα κάνει να τον ξαναδεί, να είναι ξανά μαζί όπως χτες το βράδυ. Λες να τον τρόμαξε η μικρή;
"Όχι, μείνε! Έχουμε ωραίο πρωινό!" του φώναξε η μικρή. Η Άρτεμις την κοίταξε και την ευγνωμονούσε από μέσα της που τόλμησε να του πει αυτό που ήθελε η καρδιά της. Δεν είπε λέξη. Δεν ήθελε να του δείξει ότι πεθαίνει για να μείνει.
"Πολύ θα το ήθελα." ανακοίνωσε ο Ορέστης χαρίζοντας ένα φοβερό χαμόγελο και στις δυό. "Μα θα χρειαστεί να φύγω." συνέχισε απογοητευμένος. Και η αλήθεια ήταν αυτή, έπρεπε να φύγει, τον περίμεναν πίσω στο σπίτι του οι υποχρεώσεις του.
"Μα έχουμε και κρουαθάν με θοκολάτα.." είπε απογοητευμένα η Αγνή.
Ο Ορέστης έπεσε στο ύψος της μικρής και της χαμογέλασε "Δεν μπορώ να κάτσω. Σου υπόσχομαι όμως ότι θα σε πάω για πρωινό, εντάξει; " της είπε και το χαμόγελο της μικρής έφτασε ως τα αυτιά της. "Αρτ άκουσες;" της είπε ενώσω η Άρτεμις τον κοιτούσε μαγεμένη. Του χαμογέλασε εγκάρδια και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Στο κεφάλι της χτυπούσαν κουδούνια και καμπάνες, μόνο στην ιδέα ότι θα υπάρξει συνέχεια με αυτόν τον άντρα έκανε το σώμα της να ανατριχιασει.
"Άντε μικρή πήγαινε μέσα τώρα." Της είπε και εκείνη τον χαιρέτησε χαρούμενα πηγαίνοντας στο δωμάτιο της.
Τον κοίταξε συμπονετικά έχοντας στο νου της το χέρι του "Πονάς ακόμα;" τον ρώτησε και έκανε μια απαλή κίνηση να ακουμπήσει το δεμένο μπράτσο του.. γύρισε το βλέμμα της πάνω του και τον έπιασε να της χαμόγελα.
"Είμαι μια χαρά. Ευτυχώς ήσουν εσύ και με γιάτρεψες." της απάντησε λίγο πονηρά και η Άρτεμις γέλασε ελαφρά καθώς ξεπήδησε από το μυαλό της η χτεσινή νύχτα.
Εκείνος ακούμπησε τρυφερά το πηγούνι της καθως της έδωσε ένα τρυφερό φιλί, με την Άρτεμις - όπως είναι πολύ λογικό, να λιώνει στα χέρια του παραδομένη. Δεν ήθελε να φύγει από κοντά της. "Πάω λοιπόν να φύγω γιατί θα πρέπει να πάω και από το τμήμα.." μονολογούσε ο Ορέστης καθώς κοιτούσε την κοιτούσε στα μάτια. Πήγε προς την πόρτα και κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά, άνοιξε την πόρτα της πολυκατοικίας και πέτυχε έναν άντρα με μια βαλίτσα στο χέρι. Ο άντρας τον κοίταξε περίεργα ενώ ο Ορέστης δεν έδωσε σημασία ενώ μπήκε στο αυτοκίνητό του.
Η Άρτεμις πήγε αθεράπευτα ερωτευμένη στο δωμάτιο της για να ετοιμαστεί για την δουλειά. Αποφάσισε να βάλει ένα απλό τζιν με ένα πλεκτό πουλόβερ ώσπου τα πόδια της κόπηκαν. Βγήκε από το δωμάτιο και είδε τον πατέρα της με μια βαλίτσα.
"Κορίτσια μου, γύρισα." είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο ο Γεράσιμος με την Άρτεμις να έχει λουστεί στον ιδρώτα.
{...}
"Γιε μου; Όλα καλά αγόρι μου;" άκουσε την μητέρα του στο τηλέφωνο "ανησυχώ παιδί μου, δεν απάντησες στα τηλεφωνήματα μου και τρόμαξα." Συνεχίζει.
"Καλά είμαι ρε μάνα. Στην υπηρεσία που να μαι;" είπε και έκανε έναν μορφασμό από τον πόνο. Ο ιατρός της αστυνομίας του έδωσε κάποιες οδηγίες για να περιποιείται το τραύμα του, κατά τα άλλα του επιβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει να ζει και έφυγε από την βάση χαρούμενος. "Δεν χτύπησες πουθενά, έτσι γιε μου;"
"Όχι μάνα, είμαι σώος και αβλαβής." της απάντησε και φύσηξε προσεκτικά την πληγή του. "Έφαγες;" ρωτάει η έρμη η μάνα που αγωνιά για τον γιόκα της.
"Έφαγα ρε μαμά, πρέπει να σε αφήσω, πάω να κάνω ένα μπάνιο.." της είπε στα γρήγορα ενώ σηκώθηκε από το κρεβάτι του, μα αμέσως ένα μήνυμα έφτασε το κινητό του.
"Έφτασες καλά έτσι;" Χαμογέλασε από το μήνυμα και απάντησε ανάλογα. Σηκώθηκε να πάει να πλύνει το κουρασμένο του κορμί μήπως και φύγει η αυτή η κούραση που τόσο τον βασανίζει.
Το κεφάλι του πονούσε και το φως ξαφνικά τον πείραζε. "Ξύπνα ρε." Άκουσε την φωνή του Δημήτρη.
"Τι κάνεις σπίτι μου εσύ ρε;" τον ρώτησε καθώς έτριβε τα μάτια του ανελέητα.
"Δεν απάντησες όσο σου τηλεφωνούσα και είπα να έρθω να δω τι κάνεις." είπε και έκατσε στον καναπέ του. "Ωραίο σωβρακο, από πανηγύρι το ψώνισες;" ρωτάει και γελάει με τον φίλο του.
"Κόψε." έκανε γελώντας. "Πρέπει να σου πουν τα κλειδιά. Ούτε η μάνα μου δεν μπουκάρει έτσι."
"Για λέγε που πήγες μετά τα επεισόδια." Κάνει και βολεύεται καλύτερα. "Στη κοπελιά;"
Χαμογελάει σκεπτόμενος την χτεσινή του νύχτα και περνάει το χέρι του γύρο από τα μαλλιά του. "Δεν έχω λόγια.." του απαντά και δαγκώνει τα χείλη του. "Η Άρτεμις είναι το κάτι άλλο." είπε με ένα χαζό γελάκι.
"Είστε μαζί ρε;"
Εκείνος το σκέφτεται "Υποσχέθηκα στη μικρή αδελφή της, να τις πάω για πρωινό μια από αυτές τις μερες.. Μάλλον θα είμαστε μαζί.." είπε και δάγκωσε το κάτω χείλος του.
"Μπράβο φίλε μου. Μακάρι το κορίτσι να σου αξίζει." είπε και εκείνος με την σειρά του.
"Εσύ; Τι φάση με την Ελβίρα; Πως τα πάτε;" Ρώτησε ευγενικά για την σύντροφο του Δημήτρη. Τέσσερα χρόνια μαζι της δεν έχει καταλάβει ακόμα γιατί συνεχίζει αυτή τη σχέση.
"Πάει. Μονή της. Εγώ έχω σταματήσει να την ακολουθώ. Δεν είναι για μένα αυτή η κοπέλα." είπε και κοίταξε αδιάφορα το κινητό του. Ο Ορέστης τον κοίταξε. "Τι κάνεις τότε μαζί της;"
"Δεν ξέρεις;" είπε και τον κοίταξε "Η κυρά Καίτη θα πεθάνει από την πίκρα της αν μάθει ότι σπάω τον αρραβώνα."
"Η κυρά Καίτη θα καταλάβει. Εσύ μένεις μέσα σε μια σχέση που δεν θέλεις." είπε σοβαρά ο Ορέστης στο φίλο του. Και ήταν αλήθεια, είχε εγκλωβιστεί σε μια σχέση που επειδή η Ελβίρα, είναι κόρη της καλύτερης φίλης.
"Η μάνα μου πεθαίνει να την δει νύφη της."
"Παπάρας είσαι αγόρι μου;"
"Θα χειροτερέψει η κατάσταση της. Είναι που είναι άρρωστη, θα την στείλω στον τάφο μια ώρα νωρίτερα. Και μην το αρνηθείς Ορέστη. Την έχεις δει πως κάνει για την Ελβίρα." ξεφυσουσε καθώς μιλούσε. Η κυρά Καίτη ήταν άρρωστη χρόνια, όμως πάντα έβρισκε τρόπο να καταπολεμά τον εχθρό μέσα της. Έναν γιο είχε και αυτόν τον κοιτούσε σαν βασιλιά της. Ήθελε να τον δει ευτυχισμένο.
"Η κυρά Καίτη θα πεθάνει αν σε δει δυστυχισμένο." Του είπε. "Πάω να ντυθώ. Πάμε κάπου έξω να μιλήσουμε."
"Άντε μπράβο, δεν άντεχα άλλο τα ελέη σου." είπε αηδιασμένος.
"Με συγχωρείς που είμαι σπίτι μου ε; Δεν θα το ξανά κάνω.." είπε και σηκώθηκε να φύγει.
{...}
"Ένα freddo espresso σκέτο" άκουσε την φωνή του και πετάχτηκε από τον ενθουσιασμό της.
"Αγγελική, θα τον εξυπηρετήσω εγώ τον κύριο.." είπε στην συνάδερφο της ευγενικά. Εκείνη συμφώνησε και πήγε στο τμήμα με τα σάντουιτς.
"Γειά.." είπε με ένα τεράστιο, γλυκό χαμόγελο. "Είσαι καλύτερα;"
Χαμογέλασε στην γλυκιά φωνή της "Ναι μάτια μου, τώρα που σε είδα..." Εκείνη γέλασε συνέχισε με τον καφέ. "Ο κύριος; Θα ήθελε κάτι;" απευθύνθηκε στον Δημήτρη, καθώς θυμήθηκε ότι είναι ο αστυνομικός που ήταν μαζί της όταν ο Ορέστης είχε αναλάβει εκείνον τον λεχρίτη, κάτω από το σπίτι της. Μόνο η ανάμνηση την ανατριχιασε.
"Όχι Άρτεμις, σε ευχαριστώ." είπε και πήγε έξω φορώντας τα γυαλιά του με μια γοητεία που την ξάφνιασε. Πολύ όμορφος άντρας, σκέφτηκε, όχι πονηρά απλός πέρασε από το μυαλό της. Ο Ορέστης την κοιτούσε και το βλέμμα της έπεσε πάνω τον άντρα που την έκανε να νιώσει τόσο όμορφα το βράδυ.
"Πότε σχολάς μάτια μου;" ρώτησε με ένα σπαστό πονηρό χαμόγελο όλο τσαχπινιά και υπονοούμενα.
"Το απόγευμα" απάντησε εκείνη ναζιάρικα.
Το χαμόγελο του πάγωσε και ρώτησε ξανά με τον ίδιο τόνο "Πότε έχεις διάλειμμα μάτια μου;" εκείνη γέλασε "Σε μια ώρα ανυπομονε.."
"Τέλεια θα είμαι έξω.." την διαβεβαίωσε και την φίλησε βαθιά χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά. "Αυτό για να μη σε πειράξει κανένας.." της είπε και της έκλεισε το μάτι.
Η Άρτεμις επέστρεψε πίσω στον καφέ έχοντας καρδιές να πετάνε σαν τρελές πάνω από το κεφάλι της...
{ Είμαι έδω. Δεν έχω φύγει.
Εύχομαι να σας αρέσει η ιστορία! Θα προσπαθήσω την άλλη Πέμπτη να έχω το επόμενο κεφάλαιο! Σας φιλώ, σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ.
Περιμένω σχόλια και αστέρια, καλά αν θέλετε... 🖤🍬❤️}