Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η πραγματική ζωή.Γεμάτη προβλήματα... γεμάτη μαλακιες.
Κρεμόμαστε από κλωστές... παίρνουμε της μετρητής τις λέξεις, πονάμε, και όλα αυτά δεν παύουν ποτέ...
Περνάνε παιδιά από το οικοτροφείο μου... και είτε φεύγουν με μια οικογένεια... είτε κλείνουν τα 18, τους βρίσκω κάποιους στις πλατείες, να τους βλέπω να φτιάχνουν οικογένειες, ή ο καθένας με τον σύντροφο του..
Και η δικιά μου η ζωή να μένει στάσιμη.
Γιατί εμένα;;; Γιατί εγώ;
Γιατί εγώ να μην μπορώ να είμαι ένα φυσιολογικό παιδί όπως όλα τα άλλα;;;
Να έχω απεριόριστες φίλες, να έχω μια φυσιολογική σχέση όπως όλους.
Γιατί να κολώνω κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει για την οικογένεια μου;;; Γιατί να ντρέπομαι να μιλήσω για αυτό λες και είναι κάτι σπάνιο;; Σαν να είναι κάτι μη φυσιολογικό;;
Το φυσιολογικό είναι πάντα μια λέξη υπερτιμημένη για εμένα.
Άλλωστε, τι πραγματικά είναι το φυσιολογικό σε έναν άνθρωπο;;;
Ποιος αποφασίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;;
Ας πάψουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την τόσο παρεξηγημένη αλλά αλλόκοτη λέξη.. και να την αντικαταστήσουμε με το «συνιθισνενο»
Γιατί αυτό είναι.
Δεν υπάρχει το φυσιολογικό.., αλλά τι είναι στο συνηθισμένο να βλέπουμε σε αυτόν τον κόσμο.
Ένα πρότυπο στην ουσία, που όλη αυτή η ψεύτικη ζωή και αυτή η ζωή που καμιά φορά μας παραπλανούν όλες αυτές οι ταινίες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης..
Να είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε στο Facebook, instagram και αλλά τόσα, μια τέλεια ζωή.., να βλέπουμε μοντέλα που να μας προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό είναι το «φυσιολογικό».
Να βλέπουμε πόσο καλά περνάει κάποιος, βλέποντας απλά τις τοποθεσίες που επισκέπτονται, φωτογραφίες τους με όλα αυτά τα ίσως και ψεύτικα χαμόγελα που σχηματίζονται μέσα σε κάτι δευτερόλεπτα για αυτή την τόσο φανταχτερή λήψη φωτογραφίας που εμφανίζεται στην οθόνη μας.
Και τι συμβαίνει όταν βλέπουμε στα Facebook, instagram, ένα άτομο που να εκφράζει αυτό που πραγματικά αισθάνεται μέσω των λεγόμενων «quotes» που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε , είτε αυτό που περιγράφει πως αισθάνεται είναι κάτι δυσάρεστο, η ακόμη και πολλές φορές καταθλιπτικό;;;
Το παίρνουνε κάπως «Μάλι κλαίγεται αυτή...»
«Τι προσπαθεί με αυτό;;; Να την λυπηθούμε;;»
Πράγμα που δεν καταλαβαίνω. Όπως είναι ακουστά αυτά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εκεί μέσα βλέπεις την ζωή του οποιουδήποτε.
Γιατί πρέπει πάντα αυτό που βλέπουμε να είναι πάντα μια καλή στιγμή της ζωής κάποιου;; Αυτό είναι ζωή;; Δεν αμφιβάλω πως αυτή η ζωή είναι η πιο επιθυμητή.. δεν περιλαμβάνονται όμως πάντα στιγμές χαράς στο πακέτο ζωή..
Είναι ένα πακέτο που τα έχει πολλά μέσα.. χαρές και λύπες.
Και να πρέπει ο άλλος που βλέπει αυτό το πράγμα να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του, πως η ζωή είναι μόνοι έξοδοι, πάρτυ, οι χαρές, και όλα αυτά;;;
Γιατί να δείχνουμε μόνο την μία μας πλευρά της ζωής μας;
Γιατί να είμαστε τόσο ψεύτικοι;;
Γιατί να μην μπορεί κάποιος να εκφράσει έστω και αρνητικά τα συναισθήματα του στα social media;
Να μην μπορεί έστω και με ένα απλό ποστ, να δώσει δύναμη σε έναν άλλο που πιθανών να συμπάσχει με κάποιον ή ακόμη και με εμάς..., που φοβόμαστε να εκφράσουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα...
είναι καταθλιπτικό, συμφωνώ, το να βλέπεις τέτοιου είδους post σχετικά με το πόσο δύσκολη και απαίσια είναι η ζωή κάποιου,
Αλλά είναι εξίσου πιο καταθλιπτικό να προσπαθείς να πείσεις ένα άτομο πως πρέπει να είσαι πάντα «χαρούμενος» γενικά αυτό που θεωρούμε εμείς «τέλειος»
Είναι τόσο συμπονετικό να μπορείς να δεις πως και κάποιος άλλος μπορεί να υποφέρει με παρόμοιο ίσως τρόπο που υποφέρεις και εσύ.
Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο.Κάτι που δυστυχώς πλήττει στις μέρες μας.
Μοναξιά σε ένα δωμάτιο γεμάτη κόσμο.. το χειρότερο είδος μοναξιάς που έχει υπάρξει.
Ο κάθε ένας μας περικυκλωμένος στον δικό του κόσμο.. που φέρει ως αποτέλεσμα την μη ύπαρξη ανθρωπότητας.. επικοινωνίας.
Αλλά όπως είπα και πριν, .. δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτόν τον κόσμο.
Γύρισα τα περίπτερα και επερνα εφημερίδες.. κάθισα στην πλατεία και προσπάθησα να ψάξω τις εφημερίδες.. για οποιαδήποτε δουλειά...
Είμαι πλέον 18.. και επιτέλους θα φύγω από το οικοτροφείο.
Πρέπει πρωτού φύγω όμως να βρω μια δουλειά... να ενοικιάσω κάτι για να μείνω.
Μάζεψα διάφορες εφημερίδες και γύρισα στο οικοτροφείο.
Η επόμενη μέρα θα είναι η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου.
Θα πρέπει να αντιμετωπίσω ολόκληρο το σχολείο... όλους.
Σηκώνομαι το πρωί, παίρνω το ποδήλατο μου και φεύγω για το σχολείο.
Με κάλεσαν με το που πάτησα το πόδι μου εκεί...
μου τα έψαλλαν για τα καλά...
απέναντι μου είχα τον Οδυσσέα που ούτε με κοίταζε στα μάτια.
Όλα τελείωσαν. Ακούστηκε η αποφάση ο Οδυσσέας να απολυθεί από την δουλειά του..
και εμένα να με διώξουν από το σχολείο.
Τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τα περιμέναμε.. ίσως και καλύτερα... Παίρνω την τσάντα μου και ενώ πήγα να φύγω από το σχολείο όταν ξαφνικά βλέπω τον Οδυσσέα να με πλησιάζει στην διάβαση πεζών αφού το σχολείο είχε αδειάσει.
-Ναταλία..
Μου φωνάζει και γυρνάω απότομα να τον κοιτάξω
-ΤΙ ;; ΤΙ ΘΕΣ;;
Του λέω εκνευριστικά.
-Μπορώ να σου μιλήσω;;
-Γιατί το κάνεις αυτό;;; ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ
-Ένα πράγμα θα σου πω και θα την κάνω. Στο υπόσχομαι
-Είμαι πολύ περίεργη να ακούσω. ΟΡΙΣΤΕ. Τι θες ;
Περιμένω να δω τι έχει να μου πει
-Μπορώ να......
Μου λέει με σιγανή φωνή και πλησιάζει το πρόσωπο μου. Αισθάνθηκα την αναπνοή του ενώ με κοιτούσε. Ήθελε να με φιλήσει για τελευταία φορά. Καταβάθος το ήθελα και εγώ........