Ο Όροφερ βημάτιζε πάνω κάτω νευρικά στην μισοφωτεισμένη αίθουσα, προσπαθώντας να βάλει τη σκέψη του σε τάξη. Λίγο πιο δίπλα, ακουμπώντας σε ένα φιλντισένιο τραπέζι, ο ξάδερφος του ο Κέλεμπορν τον κοιτούσε με ανησυχία.
-Σταμάτα να βηματίζεις και επιτέλους ακουσε με, ειπε ο Κελεμπορν, που ειχε απαυδίσει εδω και ωρα.
Ο Όροφερ τον αγνόησε αποφασιστικά και συνέχισε τους συλλογισμούς του.
-Οι δικοί μας δεν ειναι αρκετοί ούτε για ένα χρονο. Και αποκλείεται να κρατήσει λιγότερο. Όμως όσο και να ψαξουμε, που θα βρούμε περισσότερους ;
-Ίσως αν... τόλμησε να πει ο Κελεμπορν.
- Όχι ξάδελφε. Εδώ χρειάζεται μεθοδικότητα και καλή πολιτική, όχι μια ιδέα βασισμένη στην παρόρμηση σου. Και πραγματικά, εχω ακούσει αρκετές αηδίες για σημερα.
-Όροφερ για το ονομα του Ιρμο, ασε τα πεισματα και ακουσε με!
-Όχι! Δεν ξερω ποσες φορες θα χρειαστει να στο πω μα η απάντηση ειναι και θα ειναι αρνητικη.
Ο Κέλεμπορν τον αγρικοιταξε.
Είχαν περάσει ώρες παιδεύοντας το μυαλό τους, θέτοντας ερωτήσεις και αναζητώντας τις απαντήσεις τους, που όμως δεν έλεγαν να εμφανιστούν. Και αν έφταιγε καποιος για αυτό, τότε σίγουρα ηταν ο Όροφερ και η παλια του προκαταληψη. "Μα γιατί δεν μπορεί για μια φορά στην ζωή του να ξεχάσει το παρελθόν; " σκεφτόταν ο Κελεμπορν. "Γιατί να μην συμβιβαστεί, αφού έτσι κι αλλιώς ξέρει πως τον συμφέρει;"
Και ο Όροφερ, οπως φημίζονταν οτι μπορούσαν να κανουν οι βασιλείς του Πράσινου Δασους, διάβασε τις σκεψεις του και κατάλαβε τα παντα, λες και ο ξαδερφος του μιλούσε φωναχτά.
-Δεν συμβιβάζομαι γιατι θυμάμαι πολύ καλά τι ειχαν κάνει τότε. Θυμάμαι τις φωνες και τα πτώματα στους δρομους και την Ελγουινγκ μωρό παιδί να χανει τα αδερφια της. Άλλο που εσυ ξεχασες. Αυτοί φταίνε για όλα όσα μας συνέβησαν. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους Κελεμπορν, παρά μόνο εσένα. Οι σκέψεις σου όμως με κανουν να αναρωτιέμαι αν όντως σου αξίζει η τιμή...
-Τι ειν' αυτά που λες; Πως σου ήρθαν αυτά μόνο από μια απλή πρόταση που σου έκανα; φώναξε όρθιος και αναψοκκοκινισμενος ο άρχοντας Κέλεμπορν.
-Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Και ακόμη και αν βάζουμε στην άκρη κάποια πράγματα, αυτό δεν σημαίνει πως ξεχνιούνται. Άφησα στην άκρη οτι παντρεύτηκες μια δικιά τους, για χάρη της ανιψιάς μου που ξέρεις πόσο την αγαπώ. Μα η ιδέα σου πραγματικά με τρομάζει. Πως μπορείς να μου πρότεινες Συμμαχία με τους Νόλντορ; Και οχι μόνοι τους, μα και με τους ανθρώπους στο πλευρό τους. Έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια απο την τελευταία φορά που συνέβη κατι παρόμοιο αλλα οι πληγές της ήττας μας ακομα δεν έκλεισαν, χάρη στην προδοσία των ανθρώπων. Δεν μπορώ να το ξαναρισκάρω.
-Όροφερ τότε χάσαμε μόνο γιατί δεν ήμασταν πραγματικά ενωμένοι. Ας μην επαναλάβουμε το λάθος μας.
Ο Βασιλιάς συνέχισε να περπατάει πάνω κάτω και να μουρμουρίζει στον εαυτό του όμως μετά απο λίγο αναγκάστηκε να παραδέχτει την ήττα του, και με έναν αναστεναγμό, ξαναεκατσε στην θέση του.
-Ίσως, λεω ίσως και να έχεις δίκιο, αλλά και πάλι δεν ξέρω αν πραγματικά μας φτάνουν οι στρατιώτες. Ξαναπές μου ποιο έχουν ήδη δεχτεί; ρώτησε, στρυφογυριζοντας στις παλαμες του το δαχτυλίδι με την σφραγίδα του , για να κραταει τα χερια του απασχολημένα.
Ο Κελεμπορν χτύπησε ρυθμικά τα δάχτυλα του στο τραπεζι προσπαθώντας να ανακαλέσει τα ονόματα των συμμάχων τους στον πολεμο, τον τελευταιο της 2ης εποχης, τον απόηχο μιας χαμένης από καιρό ενότητας των πλασμάτων ενάντια στην Σκοτεινιά.
- Οι άνθρωποι του Νούμενορ, ο Ελέντιλ με τους γιους του, (εδώ ο Όροφερ δεν κατάφερε να συγκρατήσει εναν αναστεναγμό αποδοκιμασίας), ο Κιρντάν με τους δικούς του, ο Έλροντ, οι Νολντορ και ο Γκιλ Γκαλαντ (ο αναστεναγμός δυνάμωσε) και οσοι απο τα Γκρίζα Ξωτικα καταφέρεις να πείσεις. Άληθεια με αυτούς τι θα κάνεις;
-Ο Βασιλιας του Νότου, ο Αρκάν, απάντησε κουνώντας το κεφάλι του. Είναι παλιός μου φίλος και εκτός αυτού, επηρεάζει πολλούς στο Συμβούλιο, που σημαίνει πως αν τον φέρω με το μέρος μας, θα έχουμε πολύ περισσότερες πιθανότητες νίκης. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Ούτε αυτός χωνεύει τους Νολντορ και δεν θα επιτρέψει να σκοτωθούν δικοί του για χάρη τους
-το πρόβλημα με εσάς τους δύο, ξάδελφε, αποφάνθηκε ο άρχοντας, ειναι πως δεν καταλαβαίνετε τον σκοπό αυτού του πολέμου. Δεν θα πολεμήσουμε για χάρη των Νόλντορ η κάποιου άλλου, αλλά για να νικήσουμε το Σκότος. Μια και καλή. Όμως εσύ, ως φίλος του Αρκάν, μπορείς να τον φέρεις με το μέρος μας, έτσι;
Ο Όροφερ, που είχε σταματήσει να κινείται, ξανάρχισε να περπατάει νευρικά ξεφυσωντας και παίζοντας ακόμα με το δαχτυλίδι.
Τελικά επέστρεψε στην θέση του και έκατσε με γδούπο.
-Ο Αρκάν δεν θα στείλει τον στρατό του σε μαχη αν δεν εχει και καποιο προσωπικό οφελος. Και ίσως να το έχεις ακούσει, έχει μια κόρη σε ηλικία γάμου.
Αναστέναξε και έκανε ενα νεύμα στον αέρα σαν να έδιωχνε μια σκέψη. Αν κανείς παρατηρούσε τις κινήσεις του, θα έλεγε με βεβαιότητα πως ο Βασιλιάς κάθε άλλο παρά ευχαριστημένος ηταν με όσα είχε σκοπό να πει και να κάνει.
-Θα παντρέψουμε την κόρη του Αρκάν με τον Θράντουιλ.
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Γεια σας, γεια σας
(καταρχην να ξεκαθαρίσω οτι αυτο το κεφαλαιο γραφτηκε στις 1 και στις 2 το βραδυ οποτε μην περιμενετε και πολλα)
ηθελα απλως να ενημερωσω οτι επιστρεφω στην συγγραφη της ιστοριας, και οτι αν και μεγαλη θα προσπαθησω να την τελειωσω σχετικα συντομα. επισης γραφω χωρις καποιο προγραμμα οποτε καποια κεφαλαια ισως αργησουν λιγο παραπανω
τελος, να ευχαριστησω την veronikathranduil , κατα πασα πιθανοτητα τον μονο αναγνωστη μου, που μου εδωσε το κινητρο να συνεχισω!❤❤❤
Καληνυχτα!